ter informatie van de redactie van US.Vrees voor een proces wegens smaad of een gevoel voor fatsoen zal jullie er wellicht van weerhouden dit verhaal op te nemen. Dat is jullie zaak. Niettemin geef ik jullie mijn woord dat er tot in de kleinste bijzonderheden geen letter van uit mijn duim is gezogen. Hoe ik aan die macabere geschiedenis ben gekomen? Twee dagen nadat ik miss Endermann naar het vliegtuig naar Denver had gebracht, stuitte ik op het hol waarin het lijk 85 jaar geleden werd verborgen. Ik zag Morgan Wendell erheen rennen toen het bij toeval werd ontdekt en er later iets wegnemen dat volgens mij een mensenbot was. Tijdens mijn werk in Centennial hoorde ik daarna verschillende geruchten over de antecedenten van de familie Wendell, reden waarom ik naar Denver ging om meer te weten te komen over het artiestenpaar dat naar Colorado was verhuisd. Net als Axel Dumire paste ik de stukjes van de puzzel in elkaar en nadat ik een vrijwel volledig dossier had samengesteld, zocht ik Morgan Wendell op met wie ik een oppervlakkige vriendschappelijke relatie had opgebouwd. Ik legde hem mijn bevindingen voor en zag hoe hij bijna bezwijmde. Aanvankelijk dacht hij dat ik hem wilde chanteren op een voor hem belangrijk tijdstip in zijn politieke carrière -de eerste dagen van oktober van een verkiezingsjaar. Nadat ik hem hieromtrent had gerustgesteld, meende hij dat jullie me hadden gestuurd om hem in mootjes te hakken voor jullie novembernummer, dat vlak vóór de verkiezingsdag in de kiosken zou liggen. Ik legde hem uit dat er zeeën van tijd nodig waren om de aflevering van een tijdschrift samen te stellen en kon hem aan zijn verstand brengen dat welk aspect van mijn ontdekking ook met geen mogelijkheid eerder dan twee maanden na de verkiezingen in druk kon verschijnen. Nadat ik hem hiervan had overtuigd, viel hij in zijn stoel neer, schonk zich een bel whisky in en begon aan zijn drie uur durend verhaal. Ik had geen bandrecorder bij me, maar heb uitvoerige aantekeningen gemaakt. Die zullen echter niet nauwkeurig genoeg zijn om als verdedigingsmateriaal te dienen in een proces wegens smaad - dit voor het geval jullie beslissen het verhaal openbaar te maken. Als belangrijkste vertelde hij me het volgende: ‘Mijn vader Philip Wendell, aan wie ons familiefortuin te danken is, was een man met ijswater in de aderen. Ik heb hem nooit van zijn stuk zien raken, ik heb hem nooit zijn stem horen verheffen, ik heb hem nooit horen afwijken van het onderwerp dat aan de orde was. Hij zei altijd precies waar het op stond en er was niemand die zo de kunst beheerste met weinig woorden veel te zeggen. Ik had altijd gedacht dat hij geen gevoel bezat, maar tijdens zijn laatste ziekbed in 1951 begon hij aan één stuk door te praten en tijdens een in december woedende sneeuwstorm die vijf dagen duurde stond hij erop dat ik - alleen met hem in dat winterse vertrek - zou luisteren naar zijn verhaal over de tijd dat hij met zijn theatergezelschap rondzwierf, over de misdaad die zijn gezin had gepleegd en over de enige werkelijk grote man die hij had gekend, Axel Dumire, de sheriff van een provinciestadje.'

Theater. Indien jullie bij een hoofdstuk als dit illustraties willen inlassen, staar je dan niet blind op een armzalige troep zoals die van Maude en Mervin Wendell. Doordat Centennial aan de hoofdlijn van Omaha naar Denver lag, trad in de kleine schouwburg een keur van toenmalige acteurs en actrices op. In 1889 traden bijvoorbeeld Lillie Langtry, Sarah Bernhardt, Helena Modjeska, Edwin Booth en Thomas J.Ceene er op. Er zijn in dat jaar negen verschillende toneelstukken van Shakespeare gespeeld met viermaal Booth in de hoofdrol. Toch was het evenement van dat jaar de goddelijke Sarah in La Dame aux Camélias.In de Clarion schreef de toneelcriticus:

Sarah Bernhardt verkwijnde als een tere bloem, die door een dode­lijke ziekte was aangetast, maar die tot het laatste moment toe haar verrukkelijke geur verspreidde. Heel wat acteurs verstaan de kunst op de planken gracieus te sterven. Bij sommigen komt de dood als een avondlijk zomerbriesje. Geen heengaan is echter zo subliem en zo ontroerend als dat van deze teringlijdster, onze goddelijke Sarah.

Niet lang na het uiteenvallen van de Wendell-troep kreeg Centennial het optreden van de Italiaanse Opera met een volledig repertoire en drie top- sterren: Adelina Patti, Madame Albani en Francesco Tamagno. Maar de grootste bijval viel ten deel aan de 'evergreen'De graaf van Monte Cristo met in de hoofdrol James O 'Neill als de eeuwig dronken vader van de toekomstige toneelschrijver.