15

Iedere oorlog heeft keerpunten en ieder mens ook.

Eerst vertrok Osbert in de vrachtwagen met de legerman en kwam helemaal stralend terug omdat hij een baan had gekregen, dus ik neem aan dat het urenlang leren van de morsecode en spionnetje spelen niet voor niets waren geweest. Ik had het fijn voor hem gevonden als het niet zo duidelijk was dat daarmee de rest van ons tegelijkertijd tot de status van Waardeloze Burgers werd gedegradeerd en bijgevolg een heel stuk minder interessant voor hem was. Ik denk dat hij zich op zijn manier verantwoordelijk voor ons voelde, maar we stonden ver onderaan op zijn lijstje van Dingen Om Je Zorgen Over Te Maken nu de verantwoordelijkheid voor het redden van de wereld op zijn schouders rustte.

Tegen de middag begon het huis vol te stromen met legertypes en eerst waren we verontwaardigd toen we zagen dat ze al hun spullen in ONZE kamers zetten en hun radio-uitrusting in de schuur installeerden en de dieren zonder iets te vragen naar buiten dreven en toen besloten we dat voorzichtigheid de moeder van de porseleinkast was en dat als we ze niet voor de voeten liepen ze ook niet het gevoel zouden krijgen dat wij het soort kinderen waren voor wie elders Onderdak Geregeld Moest Worden.

We gingen zelfs zover dat we hun lunch aanboden wat de collaborateurs in Frankrijk vast ook bij de nazi’s deden om ze tevreden te houden en ik voelde me een ongelooflijk waardeloze verachtelijke draaikont ook al stonden we zogenaamd aan dezelfde kant. Maar ze zeiden Nee dank u wel we hebben Onze Foerage meegebracht en ik vroeg me af hoe iemand ooit had kunnen bedenken om eten Foerage te noemen. Piper zei dat ze beter eten hadden dan wij en dat verbaasde me niet echt aangezien we de grens hadden bereikt van het aantal eetbare maaltijden dat je met rijst kunt bereiden en zij aten kip met knoedels.

En dus liepen Piper en Isaac en Edmond en ik hen Niet Voor De Voeten en we waren net aan het overleggen of we naar de lammerschuur moesten verhuizen om hen nog minder voor de voeten te lopen toen Osbert met een schuldig gezicht naar buiten kwam en tegen Piper en mij zei dat we een koffer met onze spullen moesten pakken omdat we geherhuisvest gingen worden en ik keek hem alleen maar aan en schreeuwde Er is GEEN SPRAKE VAN dat ik me naar zo’n VLUCHTELIN-GENCENTRUM in een of andere UITHOEK laat sturen en al helemaal niet DOOR JOU en Osbert zag er goed beroerd uit en staarde naar de grond en zei Een Bevel Is Een Bevel en ik dacht We hebben nog geluk dat ze hem geen opdracht hebben gegeven om ons neer te schieten.

Piper keek van mij naar haar broer als een rat in de val en toen legde Edmond zijn hand op mijn arm net toen ik bedacht dat als ik Osbert een dreun zou verkopen het misschien tot hem door zou dringen dat ik het meende en Edmond zei heel heel zacht Maak je geen zorgen en ik zei IK MAAK ME GEEN ZORGEN omdat ER GEEN SPRAKE VAN IS DAT IK GA. En terwijl ik naar al die ellendige gezichten keek vroeg ik me af of het hier om een cultureel verschil ging of zo dat niemand hier in dit land zegt Ga je na laten kijken als hun verteld wordt dat ze hun huis moeten ontruimen en hun pas gevonden geliefden vaarwel moeten zeggen door een stelletje opgeschoten afgekeurde legermannetjes die voor de lol oorlogje spelen.

Osbert glipte weg als een armzalige slang en ik dacht dat het hierbij zou blijven tot er vijf minuten later een kerel naar buiten kwam die zei dat hij luitenant weet ik veel was en die Zich Vreselijk Verontschuldigde op een vreselijk niet-verontschul-digende toon en waar het op neerkwam was dat we hier weg moesten of we het nou leuk vonden of niet. Hij liet er geen twijfel over bestaan dat het leger niet bepaald in de stemming was om afwachtend toe te kijken hoe een of andere Vrouwelijke Amerikaanse Staatsburger uit haar dak ging op dit Kritieke Ogenblik in de Geschiedenis dus nam ik Piper mee naar boven en pakten we alles in wat we voor een week nodig dachten te hebben plus een paar boeken voor het geval we bij een stel boerenheikneuters kwamen te zitten, en ik kon alleen maar naar Edmond en Isaac en zelfs naar Osbert staren en proberen niet te huilen en toen kuste Edmond me en zei Neem Jet mee op een manier dat niemand, behalve misschien Isaac, het kon horen en ik zei terug Ik weet je te vinden en hij knikte alsof hij wilde zeggen Ik jou ook.

Onze chauffeur was niet echt blij met me toen ik met een hond aan kwam zetten maar in deze kwestie was ik niet te vermurwen en hij rolde met zijn ogen en zei Stap In en toen, terwijl bijna iedereen die ik nog op deze wereld had er bedroefd en jong en hulpeloos bij stond, reden we weg.

Als je nagaat hoe het allemaal is gelopen vraag je je misschien af waarom we geen grotere scène schopten om bij elkaar te blijven maar toen dachten we dat we een scheiding van een week of twee wel zouden overleven.

We hadden dus echt ontzettend weinig benul van de situatie waarin we beland waren.

Hoe dan ook, we klommen in die open laadbak en toen we wegreden dacht ik aan Dingdong maar ik zei niks voor het geval Piper zich nog meer zorgen zou gaan maken dan ze zo te zien al deed en ik zei tegen mezelf dat ik niet bij de pakken neer moest gaan zitten omdat ik nu voor Piper moest zorgen en ik bedacht dat ik daar dan ook maar beter naar moest handelen en haar duidelijk moest maken dat ze wat er ook gebeurde veilig was bij mij. En de gedachte maakte me woest en sterk als een wildebeestmoeder en ineens wist ik waar mensen de kracht vandaan halen om auto’s met baby’s eronder op te tillen waarvan ik altijd had gedacht dat het verzonnen was.

Ik pakte haar hand en lachte moedig als nooit tevoren en de lach was echt, ook al was hij misschien niet honderd procent normaal, en het werkte een beetje omdat ze teruglachte en Jet knuffelde en stilletjes voor zich heen haar engelenlied begon te zingen.

We reden en reden en ik probeerde op de borden te kijken en bij te houden waar we naartoe gingen maar het was behoorlijk verwarrend en het beste wat ik kon doen was op de namen van de dorpjes letten waar we doorheen reden en hopen dat ik me die op een of andere manier zou herinneren.

Ik begon een ezelsbruggetje te maken zoals ik dat altijd op school deed maar het was moeilijk omdat ik er terwijl we verder reden steeds woorden aan vast moest plakken, en wie dan ook die namen had bedacht had dat niet volgens een bepaald systeem gedaan.

We reden door Upper Ellaston en Deddon en Wincaster en New Northfield, en Broom Hill en Norton Walton en toen gaf ik het op om te proberen ze te onthouden en keek alleen naar iedere naam en hoopte dat als ik ze nodig zou hebben ze me dan te binnen zouden schieten.

Ik werd een beetje pissig op al die spionagefilms waarbij de held wordt geblinddoekt en op de vloer achter in de auto wordt gegooid en dan zijn weg naar huis terugvindt door hier het geluid van een kip en twee bobbels in de weg daar en een hond die in D blaft wat een hoop gelul is kan ik je nu uit ervaring vertellen, nou wie had dat gedacht.

Wat de meeste indruk maakte waren de dingen die bijna gewoon waren maar net niet.

Zoals het feit dat niemand buiten scheen te zijn ook al was het een prachtige zonnige dag, en op de schoolpleinen waren geen kinderen en ze fietsten ook niet door de straten of iets dergelijks. Er reden ook geen andere auto’s en er waren er veel die aan de kant van de weg zonder benzine waren achtergelaten waar ik even over moest nadenken zoals bij Wat Klopt Er Niet Op Dit Plaatje.

Andere dingen herkende ik van ons dorp, zoals dat de meeste winkels gebroken ramen hadden of waren dichtgetimmerd en ook veel huizen hadden dichtgetimmerde ramen, waarschijnlijk voor als de plunderende meute door de uithoek zou razen en alle huisvrouwen zou willen verkrachten en hun serviezen zou willen roven.

En dan waren er soms tanks. Meestal stonden ze gewoon stil aan de kant van de weg met iemand die er aan de bovenkant met hoofd en armen uitstak, rookte, en een geweer in zijn armen klemde. In sommige dorpen waren er veel en dan zag je er weer een tijdje helemaal geen.

Om de ongeveer vijf kilometer kwamen we langs controleposten waar onze chauffeur moest stoppen en aan een stelletje kerels met machinegeweren die geen geweldig Engels spraken zijn papieren moest laten zien en ik dacht O Mijn God, er is dus toch een vijand. Ze zagen er eerder uit alsof ze zich verveelden dan dat je bang van ze zou worden en Onze Legerman was heel beleefd tegen Hun Legerman en ik dacht het is maar goed dat ik niet te veel van mijn vrije tijd verdoe om dit oorlogsgedoe te begrijpen want als je het mij vraagt Zijn Ze Er Met Hun Hoofd Niet Bij.

We reden bijna een uur lang over kleine bochtige landweggetjes en al is het inschatten van afstanden niet mijn sterkste kant, tenzij we het over stadsblokken in Manhattan hebben, ik dacht dat we zo’n twintig of dertig kilometer hadden afgelegd tegen de tijd dat we aankwamen waar we moesten zijn, afgaande op de snelheid gedeeld door de tijd is gelijk aan vier vogels die in een boom ‘Melancholy Baby’ zitten te zingen.

De plaats waar we aankwamen zag er iets beter uit dan mijn ergste verwachtingen wat in deze omstandigheden iets is om dankbaar voor te zijn en nadat we uit de laadbak waren gekropen werden we aan mevrouw McEvoy voorgesteld die met haar echtgenoot uit het leger in een nieuw aandoend bakstenen huis woonde net buiten een dorp dat Reston Bridge heette en de eerste indruk, die niet altijd klopt, was dat ze niet het type leek dat ons in mootjes zou hakken en aan haar honden opvoeren als het allemaal tegenzat. Maar ik heb wel eerder ongelijk gehad.

Over honden gesproken, je kon zien dat ze er niet helemaal op had gerekend dat we er met eentje van onszelf aan kwamen zetten maar ze nam het vrij goed op als je bedenkt dat Jet meteen op haar snoezige kleine blonde cockerspaniè’1 afliep en haar ter plekke een beurt begon te geven.

Er was ook een jongetje van vier dat Albert heette en dat ze Alby noemden, en aan de kamer waarin ze ons installeerde was duidelijk te zien dat er ergens ook een oudere jongen was maar niet hier omdat wij zijn kamer kregen. We pakten onze spullen uit en mevrouw McEvoy kwam naar boven en zei dat we haar Jane moesten noemen en dat haar man Dienst Had en dat ze over onze Benarde Toestand hadden gehoord en hadden bedacht dat het Zonde was om een Prima Kamer Leeg Te Laten Staan als er Arme Kinderen waren zoals wij met niemand om voor ons te zorgen en ik moest even mijn ogen sluiten en om Piper denken om te zorgen dat mijn nepglimlach niet overging in eentje zoals die van Jason, die enge jongen uit Friday the 13th.

Maar toen ik ze opendeed en weer naar haar keek zag ik dat ze er onder al dat opgewekte gedoe eigenlijk vreselijk bedroefd uitzag en haar gezicht was een beetje opgezwollen alsof ze de laatste tijd veel had gehuild en ik dacht nou ja, iedereen in deze lijpe oorlog heeft zijn eigen verhaal en dat van haar is ongetwijfeld net zo erg als dat van ieder ander en misschien nog wel veel erger.

Die gevoelige kant van mij kwam een beetje onder druk te staan toen ze doorzeurde over hoe aanbiddelijk Piper was en dat ze een Amerikaans accent altijd zo enig had gevonden maar na een tijdje raakte ik aan haar gewend en vond dat ze tenminste haar best deed om aardig te zijn waarvan zelfs ik moest toegeven dat het in ieder geval iets was.

Na een kop thee vroegen we of ze het erg vond als we even naar onze kamer gingen om een tijdje te lezen omdat we moe waren van de reis om van de oorlog maar niet te spreken, en weg waren we naar onze lits-jumeaux onder foto’s van raceauto’s en zo’n twintig posters van een halfnaakt tienersterretje met cellulitis en ik dacht Deze kamer is al van heel wat actie à la Lyle Hershberg en zijn troetelsmurf getuige geweest.

Piper vroeg of we hier nu verder moesten blijven wonen en ik zei dat ik dacht dat het voorlopig was maar dat we als we eenmaal waren uitgerust een plan gingen bedenken om weer bij Edmond en Isaac te komen en bij die gedachte kikkerde ze wat op en je kon zien dat ze haar best deed om mij een goed gevoel te geven over onze situatie en ze zei Moet je nou zien waar je terecht bent gekomen nicht Daisy, en ik zei Bedoel je hier in Reston Bridge en ze zei Nee hier in Engeland met mij.

En toen keek ik haar zo diep in de ogen dat ik bijna door haar achterhoofd naar buiten kon kijken dus kom me niet aan met dat ik geen bloedband heb met die hele telepathische familie en ik zei PIPER: ze zouden me in een sloot moeten begraven en plat laten stampen door olifanten voordat ik ooit zou vinden dat waar dan ook samen zijn met jou niet fijn zou zijn NOU WEET JE HET.

Toen riep Jane McEvoy naar boven dat er eten klaarstond en we merkten dat we als de welopgevoede kinderen van iemand anders de trap af stampten en Piper en ik keken elkaar alleen maar even aan en barstten in lachen uit omdat we zo gewend waren geraakt aan een wereld zonder enig spoor van volwassenen.

Stiekem vroeg ik me af of deze mensen nu verder voor ons zouden gaan zorgen of dat we nog steeds op onszelf waren aangewezen maar dan op een iets andere manier.