35

De vertroostende stilte van middernacht.
Ik heb altijd wel geweten dat daar
boven achter het donker de hemel was

Die avond besloot Miranda niet aan haar eigen roman verder te schrijven en installeerde ze zich met een kop soep in bed. Ze wilde het album uitlezen. Ze wilde weten wat er op het laatst was gebeurd. Ze zocht op waar ze gebleven was en hervatte ongeduldig haar lectuur.

Jean-Paul zat in zijn zitkamer met bezwaard gemoed over het lege chateau na te denken. Hij kon niet te eeuwigen dage in Hartington blijven. Hij had gedaan wat hij van plan was geweest: de tuinen opnieuw tot leven wekken op de manier waarop Ava dat zou hebben gewild. Hij had geen idee waar ze was en een deel van hem was bang om daarachter te komen. Ze was zonder een woord vertrokken, meer viel er niet over te zeggen. Er waren bijna dertig jaar verstreken zonder dat ze hem ook maar even gerust had gesteld. Zij was verdergegaan met haar leven en hij was naar Frankrijk teruggekeerd om de wijngaard over te nemen, omdat hem geen andere keus restte.

Hij was naar huis gegaan om zijn wonden te likken en zich op zijn nieuwe leven te storten. Zijn moeder had er werk van gemaakt om hem voor te stellen aan alle respectabele, knappe Franse vrouwen die ze maar kon vinden, maar geen van allen maakten ze enige indruk op hem. Zijn hart was gevoelloos en niemand wist het te prikkelen. Antoinette verlangde naar kleinkinderen, maar Jean-Paul was vast van plan trouw te blijven aan Ava, ook al was die niet in staat trouw te blijven aan hem. Zijn moeder bad en smeekte hem om een verstandshuwelijk te sluiten, zodat hij het chateau kon nalaten aan een kind van zijn eigen bloed, maar dat weigerde hij. Als hij trouwde, zou dat verraad zijn. Ava bleef getrouwd omdat zij geen keus had. Hij had die wel en koos ervoor het niet te doen. Hij bleef evenwel niet celibatair, want als man had hij zo zijn behoeften, maar het had allemaal niets te betekenen: zielloze verenigingen die kwamen en gingen als schaduwen in de nacht.

Het overlijden van zijn moeder had hem ertoe aangezet terug te keren naar Hartington. Hij had als een toegewijde zoon voor haar gezorgd, maar toen hij eenmaal vrij was, deed hij datgene waar hij zesentwintig jaar op had gewacht: Ava zoeken om haar met zich mee te kunnen nemen. Maar het leven is geen verhaaltje met een happy end. Als hij al had verwacht haar aan te treffen in de cottage, waar ze op hem wachtte, werd hij teleurgesteld. Wat zou het voor zin hebben om overal op het platteland naar haar te gaan zoeken? Dat hoofdstuk was afgesloten.

Miranda begon te huilen. Het eind van het album was tragischer dan ze had gedacht. Ava had de cottage als een schrijn in stand gehouden. Daarom was de tafel nog steeds gedekt voor twee personen; de enige manier waarop ze hem haar trouw kon bewijzen was om het huisje precies zo te laten als het was. Ze bleef getrouwd, bracht haar kinderen groot en zette haar leven voort, maar de cottage bleef van haar liefde voor hem getuigen.

Het verraste Miranda te lezen dat Ava nog een kind had gekregen, zoals ze had gewild voordat haar verhouding met Jean-Paul begon. Nog een extra argument waardoor ze niet weg kon. Peach bond haar aan de kinderkamer en voorkwam dat ze de benen nam.

Peach is mijn troost en mijn vreugde. Elke dag vervult ze me met verbazing en dankbaarheid. Ik ben gezegend. Vanuit de as rijst dit kleine zieltje op om mijn tranen te drogen en mijn gewonde hart te strelen met haar lieve blik en betoverende glimlach. Ik dacht dat er een deel van me was gestorven op de dag van zijn vertrek, maar ik kreeg ongelijk. Net zo stralend en mooi als de man zelf groeide ze in me. Peach kwam ter wereld met genoeg liefde om de scherven van mijn geest samen te binden en mijn kapotgeslagen wereld te helen. Als zij er niet was geweest, zou ik vast en zeker zijn verschrompeld als een vroege bloem die wordt overvallen door de vorst. Peach is alles voor me, en ze weet het zelf niet eens. Op een dag zal ik het haar vertellen. Moge God me de moed daartoe schenken… Moge God me de tijd ervoor geven…

Miranda wist niet wat ze las. Dwars door haar tranen heen herlas ze de laatste alinea, en ze besefte toen dat Peach het kind was van Jean-Paul. Het kind naar wie hij zo had uitgekeken. Het kind van wie hij niet wist dat hij het had. Ze voelde zich overdonderd door de zwaarte van het geheim dat ze nu in de palm van haar hand hield. Wat moet ik doen? Ze huiverde bij het vooruitzicht dat ze hem zou moeten vertellen dat zij het album al die tijd bij zich had gehad. Zou hij het haar kwalijk nemen dat ze het uit de cottage had gehaald? Zou hij begrijpen dat zij niet had kunnen weten dat het daar voor hem had gelegen? Hoe zou hij reageren als ze hem vertelde over de tafel die voor twee personen was gedekt en zesentwintig jaar lang zo was blijven staan, precies zoals hij hem had achtergelaten? Zou hij het haar ooit vergeven?

De volgende dag belde Miranda Henrietta om te vertellen over haar plannen voor het weekend. Henrietta was buiten zichzelf van vreugde. Ze had Miranda niets over Jeremy verteld. Ze hadden die zaterdagavond van het liefdadigheidsfeest in het dorpshuis samen doorgebracht. Sindsdien had hij haar regelmatig in de winkel opgebeld. Als ze bij Troy zat, vertelde Cate haar dat hij langs was geweest. ‘Hij was er weer,’ zei ze dan met een wrange glimlach. ‘Waarom vraagt hij je niet gewoon mee uit?’ Henrietta wist niet waarom hij haar niet mee uit eten nam. Misschien was hij wel verlegen. Of misschien wilde hij alleen maar vrienden met haar zijn. Ze kon zich niet voorstellen dat iemand als Jeremy verliefd op haar zou worden. Het kon ook zijn dat hij met haar te doen had. Clare sloeg haar ogen ten hemel. ‘Geen wonder dat je nog steeds niet aan de man bent,’ zei ze, niet onvriendelijk. ‘Je zou meer zelfvertrouwen moeten hebben. Dankzij Susannah en Trinny zie je er tegenwoordig erg goed uit!’

Nadat Miranda het Berkeley Hotel had gereserveerd, probeerde ze uit te zoeken waar Phillip en Ava Lightly naartoe waren verhuisd. Ze overwoog mevrouw Underwood of de dominee ernaar te vragen, maar kreeg toen ineens een beter idee: ze zou langsgaan bij het postkantoor met de smoes dat ze een pakje had voor mevrouw Lightly. Bij hun verhuizing hadden ze daar vast wel een adres achtergelaten waarnaar post kon worden doorgestuurd.

De opwinding over de ontrafeling van het mysterie van de geheime wereld van Jean-Paul en Ava Lightly leidde haar af van de ellende van haar eigen stukgelopen huwelijk. In plaats van zich afgewezen te voelen door Jean-Paul, leefde ze juist met hem mee. Haar liefde voor hem verbleekte vergeleken bij Ava’s hartstocht. Zij zou er wel overheen komen. Voor Ava had dat niet gegolden. Ze had met hen allebei te doen. Als ze hen weer samen kon brengen, na al die tijd, zou hij haar vast vergeven dat ze het album had gehouden.

Ze toog naar het postkantoor, dat was ondergebracht in de winkel van Fatima’s zoon Jamal.

‘Hoe is het met je, Jamal?’ vroeg ze luchtig.

‘Heel goed, dank je wel.’

‘Je moeder is een juweel.’

‘Dat weet ik. Ze kan hard werken, net als ik.’

‘Dat is goed te zien. Je drijft deze winkel toch helemaal in je eentje?’

‘Mijn vrouw helpt af en toe een handje mee.’

‘Natuurlijk. Zet de hele familie maar aan het werk. Goedkope arbeidskracht!’

‘Wat je zegt.’ Hij grinnikte. ‘Wat kan ik voor je doen?’

‘Ik wil je een gunst vragen.’

‘Vertel.’

Miranda deed haar best haar zenuwen niet te laten blijken. Ze was er niet aan gewend om stiekem te doen. ‘Ik heb een pakje gekregen voor mevrouw Lightly. Er staat geen afzender op en ik wil het niet openmaken.’

‘Aha. Wil je dat ik het naar haar doorstuur?’

‘Ik wilde haar eigenlijk eens bellen, zodat ik haar meteen kan vragen of ze wil komen kijken naar hoe de tuinen geworden zijn. Dan kan ze het pakje meteen meenemen. Het is nogal groot, te groot voor de post.’

‘Ik snap het. Geen punt. Ik zal even voor je kijken.’

Hij draaide zich om en zocht op een plank vol met oude grijze mappen die allemaal keurig op alfabet stonden. Toen hij de goede map had gevonden, pakte hij die van de plank en sloeg hem open. Miranda’s hart bonsde nu ze op het punt stond de vrouw wier liefdesgeschiedenis haar zo had geboeid nader te komen. Uiteindelijk had hij het gevonden. ‘Ze woont in Cornwall, ergens in Pendrift. Zal ik het voor je opschrijven?’

‘Ja, graag.’

‘Er staat ook een telefoonnummer bij. Ze waren een leuk stel samen. Nadat meneer Lightly ziek geworden was, zagen we hem niet vaak meer, maar mevrouw Lightly kwam geregeld brieven posten en dingetjes kopen die ze in de supermarkt was vergeten.’

‘Ik kijk ernaar uit haar te ontmoeten,’ zei Miranda, het papier aanpakkend.

‘O, je vindt haar vast leuk.’

Miranda popelde om Ava op te bellen. Opeens kwam het album tot leven en namen de personages vlak voor haar ogen als herrezen geesten vaste vorm aan, terwijl het liefdesverhaal werkelijkheid werd. Toen ze weer thuis was, luisterde ze haar antwoordapparaat af. Er was een bericht van Lottie om te bevestigen dat David het weekend zou komen om de kinderen te zien. Ze vroeg zich af wat hij in die twee dagen met hen dacht te gaan doen en besloot mevrouw Underwood in te schakelen om voor het eten te zorgen, en Jean-Paul te vragen of hij stand-by wilde zijn voor het geval David alleen maar voor de tv zou hangen en de kinderen aan hun lot zou overlaten. In de hal was Fatima de vloer aan het schoonmaken. Meneer Underwood stond in de deuropening te genieten van een lange koffiepauze en vertelde haar over de plotselinge mollenplaag die het hele gazon ruïneerde. De zon deed het terras en het tijmpad oplichten als een fraai toneeldecor, en Miranda bleef even staan om er bewonderend naar te kijken toen ze door de hal naar haar werkkamer liep.

Ze deed de deur dicht en ging aan haar bureau zitten om na te denken over wat ze zou gaan zeggen. Ze besloot zich voor te stellen en Ava uit te nodigen om de tuinen te komen bekijken. Het plan was om haar naar Hartington te krijgen, waar ze dan Jean-Paul zou aantreffen. Ze zou hem het album geven en bekennen dat ze het had meegenomen zonder te weten waarom het precies in de cottage was neergelegd. Vol vertrouwen toetste ze het nummer in. De telefoon ging een paar keer over. Net voordat ze teleurgesteld wilde ophangen, kwam er een vrouwenstem aan de lijn. ‘Hallo?’ Miranda stak van wal.

‘Hallo, spreek ik met mevrouw Lightly?’

Er viel een lange stilte. Miranda keek naar het papier in haar hand en vroeg zich af of ze in haar opwinding misschien het verkeerde nummer had gekozen. ‘Met wie spreek ik?’

‘Met Miranda Claybourne. Ik woon in Hartington House…’

De stem van de vrouw verzachtte. ‘Mijn moeder is een jaar geleden overleden, vrees ik.’

Miranda schrok zich wild. ‘Is Ava Lightly overleden?’

‘Ja.’

‘En meneer Lightly?’

‘Mijn vader kwakkelt met zijn gezondheid, maar hij maakt het goed, dank u.’

‘Spreek ik met Poppy?’

‘Nee, ik ben haar zus Peach.’

Miranda kreeg een droge mond en ze probeerde verwoed te bedenken wat ze nu moest zeggen. ‘Wat naar van je moeder, Peach. Ik heb zo veel over haar gehoord dat ik het gevoel heb dat ik haar een beetje heb gekend. Ze was in Hartington heel geliefd. Toen wij hier kwamen wonen, had iedereen er de mond van vol dat haar tuinen zo prachtig mooi waren.’

‘Die waren haar grote passie. Het viel haar zwaar om ze achter te laten.’

‘Neem me niet kwalijk dat ik het vraag, maar ik wil het heel graag weten: waarom is ze verhuisd?’

‘Papa had een hartaanval gehad en kon geen trappen meer lopen. Ze heeft hem helemaal in haar eentje verzorgd. Ze kon niet anders. Volgens mij heeft ze het er heel moeilijk mee gehad.’

‘Dat zal best. Zie je, ik heb de tuinen weer tot leven gewekt. Dat wilde ik graag voor haar doen. Toen we hier kwamen wonen, waren ze helemaal verwaarloosd. Het was ontzettend veel werk. Ik vond het mijn plicht om ze voor haar weer in hun oude glorie te herstellen.’

‘Wat lief van je. Dat zou ze fijn hebben gevonden.’

‘Ik heb het niet alleen gedaan. Ik heb de hulp ingeroepen van een geweldige Fransman, Jean-Paul de la Grandière.’ Zoals Miranda al had verwacht, viel er een lange stilte. ‘Hij leek te weten wat ik wilde. Om eerlijk te zijn heb ik de leiding aan hem overgelaten. Maar goed, ze zijn nu echt prachtig. Als je er gelegenheid voor hebt, zou ik ze je graag laten zien. Je kunt hier altijd komen logeren. Het is tenslotte je thuis geweest.’

‘Ja, Hartington House is drieën twintig jaar mijn thuis geweest,’ zei ze aarzelend. ‘Dat zou ik enig vinden.’

‘Kom alsjeblieft.’

‘Ik weet niet…’ Miranda hoorde een mannenstem op de achtergrond. ‘Dat is mijn vader. Ik zal hem zeggen dat je gebeld hebt. Dat zal hem goeddoen. We waren allemaal dol op Hartington.’

Miranda legde de telefoon neer en leunde achterover in haar stoel. Dus Ava Lightly was overleden. Dat stemde haar droevig, alsof ze Ava persoonlijk had gekend. De teleurstelling was groot. Bijna een jaar lang was ze met Ava’s verhaal bezig geweest, terwijl haar eigen verhaal zich om haar heen ontvouwd had. Ava had haar gaande gehouden. Nu restte er alleen nog as. Ze had te doen met Jean-Paul die blind in die as rondtastte, zich afvragend waarom die zo koud aanvoelde.

Hij wist vast niet dat ze overleden was. Waarom was hij naar Hartington teruggekeerd als hij haar niet had willen zoeken, zoals hij had beloofd? Misschien had Ava het album in de cottage neergelegd omdat ze wist dat ze stervende was. Om hem te laten weten dat zij zich aan haar deel van de afspraak had gehouden. Verward slaakte Miranda een zucht. Het klopte niet. Waarom had ze het hem niet gewoon toegestuurd? Waarom had ze hem niet gebeld om te zeggen dat ze ziek was? Waarom had ze er geen moeite voor gedaan hem voor haar overlijden nog te zien, in plaats van het album in de cottage over te laten aan de genade van een nieuw gezin dat er zou komen wonen?

Het speet Miranda dat Ava nooit meer zou zien wat ze met de tuinen had gedaan. Het enige wat nog restte was het album en de afschuwelijke waarheid die ze nu aan Jean-Paul zou moeten mededelen. Ze stond op en liep naar de cottagetuin om onder de lijsterbes te gaan zitten nadenken. Er was geen reden om het hem meteen te vertellen. Ze kon het nog even voor zich uit schuiven. Was dat niet aardiger tegenover Jean-Paul? Zolang er leven was, was er immers hoop. Ze zou het moment zorgvuldig kiezen.