Heel vaak in die eerste paar dagen was ik alleen in grootma Hudsons kapitale huis. Ik bleef staan voor een van de vele antieke spiegels en vroeg mijn spiegelbeeld wie ik nu precies was. De uitdrukking op mijn gezicht kwam me zo vreemd en nieuw voor, dat ik mezelf nauwelijks herkende. het was alsof een of andere geest uit het huis een tijdlang bezit van me had genomen of alsof er geesten naar believen bezit van me namen en me weer verlieten. Stuk voor stuk veranderden ze mijn stemming, mijn uiterlijk, zelfs de toon van mijn stem. Er werd verteld dat er in Endfield Place, het huis van Richard en Leonora in Londen, een geest rondwaarde, de geest van de maîtresse van de oorspronkelijke eigenaar. Ze zou vergiftigd zijn door diens echtgenote, ik geloofde niet in geesten, maar grootma Hudson vertelde me dat een huis als dit, een huis waarin een familie generaties lang had gewoond, veel meer was dan alleen hout, steen, glas en metaal. Het nam het karakter aan van de mensen die erin woonden. Minuten, uren, dagen, weken, maanden en jaren, waarin hun stemmen, hun gelach en gesnik weerklonken, vulden het met herinneringen.

'Je kunt het beschouwen als een reusachtige spons die onze gedachten en daden absorbeert en zich vult met onze karakters tot het een deel van ons wordt en wij er voor altijd een deel van zijn. Er kan een nieuwe familie in het huis komen wonen die de muren opnieuw schildert, de vloeren bedekt met nieuw tapijt, die andere gordijnen ophangt, luiken voorde ramen hangt, nieuwe meubels zet in alle kamers, maar wij zullen in het hart van het huis blijven.

De nieuwe eigenaar kan op een nacht wakker worden en vreemde stemmen horen als het huis een momentopname uit ons verleden afspeelt, alsof er in de spons wordt geknepen zodat die zijn inhoud laat vallen en onthult wat er binnenin huist.'

Ze glimlachte toen ze mijn sceptische blik zag. Ik was lang geleden opgehouden met te geloven in tandenfeeën en magie. Ik werd te veel geconfronteerd met de harde werkelijkheid.

'Wat ik eigenlijk bedoel, Rain, is dat als je naar iets kijkt, of het een huis is of een boom of zelfs het meer, en je ziet alleen wat ieder ander ook kan zien, dan ben je gedeeltelijk blind. Neem de tijd. Laat de dingen om je heen, binnenin je, tot rust komen. Daar is wat vertrouwen voor nodig, dat weet ik, maar na een tijdje zal het steeds gemakkelijker worden en je zult er sterker en completer door worden. Je zult een deel worden van alles watje ziet en alles watje aanraakt.'

Dat waren zeldzame momenten, momenten waarin ze zichzelf toestond de brug van haar vesting neer te laten en me de kans te geven te ontdekken wie ze werkelijk was, een nobele, machtige dame aan de buitenkant, maar vanbinnen niet meer dan een klein meisje dat verlangde naar liefde, tederheid, glimlachjes en mooie beloftes. Zelfs op haar leeftijd kon ze de verjaardagskaarsjes nog uitblazen en een wens doen.

Veel van haar bleef achter in het huis. Haar lichaam rustte op het kerkhof een paar kilometer ervandaan, maar haar geest voegde zich bij de geesten van de anderen, die van kamer tot kamer waren getrokken in een keten van nevelige herinneringen, zoekend naar een manier om iets van de oude glorie te doen herleven.

Ze testten me, bezochten me, daagden me uit door mijn gedachten en gevoelens aan te raken. Ze vulden de schaduwen in de hoeken en fluisterden op de trap, maar ik was niet bang, ook al kreeg ik algauw vreemde dromen, die gingen over mensen die ik nooit had gezien of ontmoet. Desondanks hadden ze iets bekends, een lach of een vage glimlach die me met nog grotere nieuwsgierigheid vervulde. Ik zag een klein meisje met grote verbaasde ogen in elkaar gedoken op een bank zitten. Ik hoorde gesnik door de muren heen. Mijn blik ging omlaag, en ik zag twee tienermeisjes, hun mond open van verwondering. Goedgeklede mensen paradeerden door de gangen naar kamers die vol stonden met voedsel en wijn. het geluid van violen weerklonk en een mooie stem die de beroemde aria zong uit Madame Butterfly.

Ik kon er geen touw aan vastknopen, maar ik bleef proberen, zocht naar aanwijzingen, antwoorden. Ook al had ik een tijd je in het huis gewoond voordat ik naar Londen ging. er viel nog veel te bekijken en te onderzoeken. Ik bracht uren door in de bibliotheek, waar ik de boeken doorbladerde en de oude papieren en correspondentie bekeek, die in archiefkasten en laden werden bewaard. Het merendeel ging over de diverse ontwikkelingsprojecten die grootvader Hudson was begonnen. Maar er waren ook een paar persoonlijke brieven, brieven van oude vrienden en studiegenoten, mensen die naar andere staten of zelfs andere landen waren verhuisd.

Ik ontdekte dat grootma Hudson een heel goede vriendin had gehad op de finishing school die getrouwd was en naar Savannah verhuisd. Ze heette Ariana Keely en haar man was advocaat. Ze had drie kinderen, twee jongens en een meisje. De brieven stonden vol met bijzonderheden over haar kinderen, maar heel weinig over haarzelf en haar man. Een enkele keer dwaalde ze af en schreef ze iels onthullends. Ik kon dan tussen de regels door lezen dat zij noch grootma Hudson geloofde dat ze het geluk en de perfectie hadden gevonden waarvan beiden hadden gedacht dat die onvermijdelijk ten deel vielen aan mensen die alle voorrechten genoten.

Zoals je zegt, Frances, we zijn bevoorrechte mensen, schreef Ariana in een van haar brieven, maar het enige wat dat schijnt te garanderen is een teleurstellende wereld, ook al is die dan comfortabeler, en heeft die meer afleiding, meer mogelijkheden om de werkelijkheid te negeren.

Die regels maakten dat ik me afvroeg dat als iemand die rijk is, geboren met status en privileges, niet gelukkig kon zijn, wat ik dan eigenlijk kon verwachten?

Ik dacht daarover na toen Jake me naar huis reed van het kerkhof. We spraken geen van beiden. Ik zat uit het raam te staren, zonder iets te zien. De lucht werd steeds donkerder.

'Gaat het wel met je, prinses?' vroeg Jake ten slotte.

'Wat? O ja, Jake. het gaal goed met me. we krijgen een flinke bui, denk ik.'

'Ja,1 zei hij. 'Ik had vanavond naar Richmond gewild, maar ik denk dat ik maar tot morgen wacht en vroeg opsta om naar de luchthaven te gaan.'

Ik leunde achterover. De sombere, dreigende lucht en mijn droevige herinneringen vervulden me met een kille eenzaamheid. Je bent te jong om een gevecht aan te gaan met een grote, vooraanstaande familie, zei ik tegen mezelf. Ik had hier niet om gevraagd. Ik kreeg het benauwd bij de gedachten aan mijn moeder, haar man en Victoria, die morgen weer tegen me zouden samenspannen.

'Misschien kun je beter naar de film gaan of zo, prinses,' zei Jake. 'Ik kan je wel komen halen of met je meegaan, als je wilt.'

'Nee, dank je, Jake.'

Hij knikte. 'Heb je nog contact gehouden met vrienden en vriendinnen die je hebt gemaakt toen je hier op school zat?' vroeg hij.

'Nee,' zei ik glimlachend. Hij deed erg zijn best, maakte zich bezorgd over me. 'Ik zing het wel een tijdje uit. Ik zal me bezighouden met koken. Heb je zin om te komen eten?'

'Hè?' vroeg hij.

ik heb een geweldig recept voor kip met perziken, iets dat mijn mama altijd maakte.'

'Mmm. Klinkt goed,' zei hij. 'Hoe laat?'

'Kom om een uur of zes.'

'Moet ik iets meebrengen?'

'Alleen je eetlust.' hij moest even lachen. 'Je weet hoe goed bevoorraad mevrouw Hudson het huis hield,' zei ik.

Jake knikte en keek naar me in de achteruitkijkspiegel. Iets in zijn ogen zei me dat hij wist dat ik grootma Hudson hoorde te zeggen. Het kwam bij me op dat grootma Hudson hem misschien zelf de waarheid had verteld, maar hij stelde nooit een nieuwsgierige vraag. Soms, dacht ik, leek hij iemand die aan de zijlijn staat en alles weet en gewoon wacht, om te zien hoe alles uit zal pakken.

'En óf ik dat weet,' zei hij. ik heb vaak genoeg boodschappen met haar gedaan. Wat ik ook zei om haar gerust te stellen, ze deed altijd of ze me nooit zou kunnen bereiken als ze me nodig had. Ze zei altijd iets in de trant van: "Waarom zou je je nog meer zorgen op je hals halen dan je al hebt?" Die vrouw,' ging hij hoofdschuddend

verder, 'hield nooit op met haar pogingen me te veranderen.'

'Ze gaf veel om je,' zei ik.

Hij knikte, zijn ogen werden smaller, donkerder. We zeiden beiden geen woord meer tot we stilhielden voor het huis. De eerste druppels begonnen te vallen.

'Dank je, Jake. Ik doe zelf de deur wel open,' zei ik vóór hij uit kon stappen. 'Tot straks.'

'Oké, prinses,' riep hij, terwijl ik de trap al op holde en naar binnen ging.

Ik voelde me opgewonden. Ik had wat gezelligs te doen. Ik zou een heerlijk maal voor ons klaarmaken, mijn eerste diner in mijn eigen grote huis. Zou mama Arnold niet moeten lachen als ze me nu

zag?

Maar ongeveer een uur voordat Jake kwam ging de telefoon en viel ik weer terug in een poel van depressiviteit. Het was grootma Hudsons advocaat, mr. Sanger.

'Rain. ik heb een telefoontje gehad van de advocaat van Grant, Megan en Victoria. Het ziet ernaar uit dat ze werk maken van het proces om het testament nietig te laten verklaren. Ze vragen al Frances' medische papieren op en ze willen proberen aan te tonen dat ze niet bij haar volle verstand was toen ze het testament veranderde en jou zoveel naliet. Het kan natuurlijk een tactiek zijn om jou tot een compromis te dwingen.'

'Ik weet dat ze me morgen komen opzoeken,' zei ik. 'Jake heeft het me verteld.'

'Ik kan erbij zijn als je wilt,' bood hij aan.

'Dat zou het misschien nog erger maken. Ik bel u wel als ik u nodig heb,' zei ik.

'Sorry,' zei hij, 'maar zo gaan dit soort dingen vaak.'

De wind was opgestoken en de regen kletterde tegen de ramen en op het dak van het huis. Na het sombere nieuws van een mogelijke juridische strijd tussen mij en mijn vijandige familie, kon ik niet beletten dat mijn handen trilden terwijl ik bezig was in de keuken. Ik dekte de tafel en haalde de kaarsen te voorschijn. Ik dacht dat Jake wel wijn zou willen drinken. Ik had echter geen verstand van wijn, dus besloot ik te wachten en hem de wijn te laten kiezen. Toen ik op de staande klok in de gang keek, zag ik dat hij ongeveer drie uur achter liep.

Ik moest even glimlachen. Ik herinnerde me hoe weinig grootma Hudson zich om de tijd bekommerde. De meeste klokken in huis stonden stil, zelfs de elektrische klokken in de slaapkamers en de keuken. De mooie Franse klok in het kantoor was kapot en ze had hem nooit laten maken, en haar koekoeksklok in de ontbijthoek deed het soms wel en soms niet. De koekoek kon op de meest onverwachte momenten naar buiten wippen. Ik had haar vaak gevraagd waarom ze die en de andere klokken niet liet repareren.

'Op mijn leeftijd,' zei ze. telkens als ik over de klokken begon, 'wil je er niet aan herinnerd worden hoeveel uren er voorbij zijn gegaan.'

Ik antwoordde dat ze echt niet zo oud was. Jake was ouder dan zij en piekerde er niet over om het langzamer aan te doen.

'Jake.' zei ze, 'heeft het benul niet om aan zijn leeftijd te denken. Als hij dat deed, zou hij beseffen hoeveel jaren van zijn leven hij verspild heeft.'

Ook daarom moest ik glimlachen. Haar stem klonk afkeurend, maar ze bekritiseerde Jake nooit echt. Haar klachten waren als het slaan met gekookte spaghetti. Ik kon aan de manier waarop ze naar elkaar keken zien dat ze een diepe genegenheid voor elkaar koesterden. Alleen, als grootma Hudson naar hem lachte, wendde ze altijd eerst haar ogen af, alsof een rechtstreekse glimlach een essentiële glazen wand zou verbrijzelen die ze tussen hen in stand moesten houden. Ik dacht dat het voortkwam uit het feil dat hun verhouding er een was van werkgeefster en werknemer. Zo zou ik nooit kunnen zijn, al was ik nog zo rijk.

Maar ik zou spoedig ontdekken dat er andere redenen waren.

Ik holde naar de deur toen er gebeld werd. Jake verraste me door te verschijnen in een colbertje met das. Hij had ook een doos bonbons bij zich.

'Je had je niet zo netjes hoeven te kleden. Jake.' zei ik lachend.

'Ik kan toch niet in Frances' huis gaan dineren zonder behoorlijk gekleed te zijn,' zei hij, toen hij binnenkwam. 'Snoep voor het snoepje.' Hij overhandigde me de bonbons.

'Dank je, Jake. Regent het nog zo erg?'

'Hel wordt iets minder. De bui trekt naar het noorden.'

Toen hij de gedekte tafel zag floot hij zachtjes. 'Heel mooi, prinses. Heel mooi. Je schijnt een hoop geleerd te hebben als Engels dienstmeisje, hè?'

ik weet wat hangers and mash (worstjes met aardappelpuree) is en ik spreek een beetje Cockney,' zei ik. ik wist niet welke wijn ik moest nemen. Ik wilde dat maar aan jou overlaten.'

'O, natuurlijk.'

'Je weel de wijnkelder te vinden, hè?'

'Ja,' zei hij. ik weet zelfs welke planken kraken in dit huis.'

Ik knikte. Natuurlijk wist hij dat. Hij had hier heel lang geleden zelf gewoond.

'Oké, Jake. Ik maak het eten verder af, terwijl jij de wijn haalt.' zei ik en liep naar de keuken.

Toen ik de salade binnenbracht, had hij al twee flessen wijn geopend en de glazen volgeschonken. Het was zijn tweede glas al.

'Eén ding moei ik Frances nageven,' merkte hij op. 'Ze had altijd goede wijn in huis, Californische of Franse. Ze was een heel beschaafde vrouw. Klasse. Laten we op haar drinken.' Hij hief zijn glas en ik het mijne en we klonken. 'Op Frances, die beslist orde op zaken stelt, waar ze ook is.'

We namen beiden een flinke slok.

'Die salade ziet er goed uit, Rain. En warm brood! Ik ben onder de indruk!'

'Dank je.'

'Zo,' ging hij verder, 'vertel eens iets over je tijd in Londen. Ik hoop dat je plezier hebt gehad.'

Ik beschreef de school, vertelde hem over Randall Glenn. de talentvolle jongen uit Canada die studeerde voor concertzanger, en hoe Randall en ik veel sightseeing hadden gedaan. Ik vertelde hem over Catherine en Leslie, de zusjes uit Frankrijk, de demonstratievoorstelling waaraan ik had meegewerkt en alle aanmoedigingen die ik had gekregen.

'Dat klinkt alsof je wel terug moet,' zei hij. 'Ik hoop niet dat je om een of andere stomme reden hier blijft hangen. Rain. Grijp je kansen. Dat 7.ou Frances willen. Ze zou teleurgesteld zijn als je het niet deed," zei hij.

Toen Jake en ik elkaar aankeken, had ik het gevoel dat er dingen waren die hij verzweeg. Telkens als hij grootma Hudsons naam zei, kwam er een vochtige glinstering in zijn ogen.

Ik haalde het hoofdgerecht. Hij was enthousiast en zei dat ik later een fantastische vrouw zou zijn voor een heel gelukkig man.

'Maar waarschijnlijk ben je een van die moderne vrouwen die vinden dat de keuken beneden hun stand is; voegde hij eraan toe.

'Nee hoor. Niet zoals ik ben grootgebracht.' Hij wilde meer weten over jeugd in Washington, D.C. Hij luisterde aandachtig, en zijn gezicht verhardde en zijn ogen werden koud toen ik uitvoeriger dan ooit tevoren beschreef wat er precies gebeurd was met mijn stiefzusje Beni.

'Geen wonder datje moeder je daarvandaan wilde halen.' zei hij.

Weer keken we elkaar in de ogen. Tot mijn verbazing had Jake al een lies wijn op en had hij al een goed deel van de tweede gedronken. Ik had mijn eerste glas nog niet eens leeg. Ik staarde naar mijn bord, prikte met mijn vork in mijn eten en vroeg zonder op te kijken: 'Hoeveel weet je echt over me, Jake?' Ik sloeg mijn ogen op. 'Hoeveel heeft mevrouw Hudson je verteld?'

Hij wilde zijn hoofd schudden, maar bedacht zich glimlachend.

'Ze zei altijd al dat je een wichelroede had voor de waarheid,' merkte Jake zachtjes op.

'Een wichelroede?'

'Je weet wel, 7.0'n ding waarvan mensen zeggen dat ze er water mee kunnen vinden.'

'O.' Ik knikte. 'Welke bron van waarheid heb ik dan ontdekt, Jake?'

Hij lachte even, maar werd toen serieus, ik weet dat Megan je moeder is,' bekende hij. Hij speelde met zijn wijnglas, ik heb het altijd geweten.'

'Wat heeft ze je nog meer verteld?'

Hij keek op. 'Kort voor ze stierf vertelde ze me datje in Londen op jacht was naar je echte vader.'

'Nou, op jacht...'

'Dat waren haar eigen woorden. Ik wist dat ze dat zou doen, zei ze. Frances was er niet kwaad om. Ze was onder de indruk van je vindingrijkheid.'

'Waarom vertrouwde ze jou al die familiegeheimen toe, Jake?' Ik keek hem strak aan en hij schonk de rest van de wijn in zijn glas.

'Misschien omdat ze niemand anders had die ze echt vertrouwde.'

ik dacht niet dat ze het nodig had om iemand iets te vertellen.'

Hij (rok verbaasd zijn wenkbrauwen op. 'Hm,' deed hij. 'Dat was precies wat ze wilde dat alle anderen dachten. Ze was niet echt de ijzeren koningin die ze voorwendde te zijn.'

'Waarom heeft ze mij zoveel nagelaten en maakt ze het me zo moeilijk met de familie? Heeft ze je dat ook verteld? Heeft ze uil- gelegd wat ze hoopte dat zou gebeuren?'

Hij schudde zijn hoofd en haalde zijn schouders op. 'Ze had een hoge pet van je op, prinses. Je kwam haar leven binnenrollen als een golf fris water. Ze was heel gedeprimeerd over haar familie tot jij op het toneel verscheen. Als je zo oud bent en je familie steltje teleur, begin je je af te vragen waar het allemaal toe heeft gediend, en dat kan je heel triest maken. Jij nam het meeste van die triestheid weg. Ze wilde er niet uit stappen zonder zeker te weten dat je sterk was.'

ik ben niet zo sterk, Jake, zelfs niet met alles wat ze me heeft nagelaten. Ik sta weer alleen. Grootma Hudsons advocaat belde om te zeggen dat mijn moeder, Grant en Victoria het proces tot nietigverklaring van het testament op gang willen brengen, zelfs al betekent het dat ze alles in de openbaarheid moeten brengen: grootma's gezondheidsrapporten, het verleden van mijn moeder, en alles over mij. Ze zal me afschilderen als een fortuinjaagster die profiteerde van een oude vrouw. Ik zou beter af zijn als ik niets had geërfd.'

'Hé, hé, zo mag je niet praten,' zei hij, maar ik kon mijn tranen niet bedwingen. Ze rolden over mijn wangen.

'Alle mensen van wie ik houd zijn dood of te ver weg om me te kunnen helpen.'

ik ben er,' zei hij en stond op van zijn stoel. Hij kwam naar me toe en legde zijn arm om mijn schouders. 'Je zult het er uitstekend afbrengen, prinses. Dat zijn we Frances verschuldigd.'

'O ja, natuurlijk,' mompelde ik en veegde de tranen weg met de rug van mijn hand.

ik zal je helpen,' hield hij vol.

'Oké, Jake.'

'Ik meen het. Ik kan je helpen.' 'Oké.'

Hij deed een stap achteruit en staarde naar de muur. ik móét geloven dat ze het zo heeft bekokstoofd dat ik dit zou doen,' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen mij.

'Wat doen, Jake?'

Hij zweeg lange tijd. Toen draaide hij zich om en staarde me aan. hij keek op me neer alsof hij hoog op een berg stond.

'Je ons geheim vertellen.'

'Welk geheim?' vroeg ik verbaasd. 'Je brengt me nog meer in de war, Jake.' Ik keek naar de wijn. Kraaide hij onzin uil, omdat hij zo veel had gedronken?

'Dat van Frances en mij,' zei hij glimlachend. 'En nu ook dat van jou, maar je moet het bewaren als een laatste toevlucht, een laatste kogel in je pistool, oké?'

Ik staarde hem aan. Ik begreep er nog steeds niets van. Jake was zo aardig. Zo'n vriendelijke man. Ik hield echt van hem, maar het leek me beter om alleen maar te knikken en de maaltijd te beëindigen.

'Je gelooft niet dat ik je iets kan geven om je positie en je voornemen te versterken, hè?'

'Natuurlijk wel.'

Hij ging zitten en draaide zich naar me om. 'Frances en ik zijn vroeger geliefden geweest,' zei hij snel. 'We hebben een relatie gehad. Die heeft zelfs heel lang geduurd. We hadden alle gelegenheid en profiteerden ervan. We hielden ermee op toen ze zwanger werd.'

'Zwanger?'

'Van Victoria,' zei hij. 'Victoria is mijn dochter. Ik weet het zeker en Frances wist het ook.'

Ik schudde mijn hoofd om de woorden uit mijn oren te laten verdwijnen. Grootma Hudson die haar man ontrouw was? Ze was mijn rots, mijn morele voorbeeld.

'Het was niemands schuld. Het gebeurde gewoon. Everett verwaarloosde Frances. Hij was geobsedeerd door zijn zakenbelangen en ging zelden op reis of nam deel aan het sociale leven, tenzij hij er financieel beter van kon worden.

We gingen steeds meer tijd met elkaar doorbrengen. Ik geloof niet dat het ooit bij Everett is opgekomen dat ze vreemd zou kunnen gaan of romantische belangstelling zou kunnen hebben vooreen andere man. Niet dat ik geloof dat ze die ooit voor hem heeft gevoeld.

Dat huwelijk van hen was een van die oude zuidelijke, ouderwetse verbintenissen. Je weet wel, de ouders komen bij elkaar en komen tot de conclusie dat het perfect zou zijn als jouw dochter trouwt met onze zoon. Ouders wisten het altijd beter in die lijd. Zo zie je maar hoe goed ze het wisten, hè?' Hij dronk zijn glas leeg.

'Wist mijn grootvader het? Ik bedoel, dat Victoria niet zijn dochter was?'

ik denk het wel, maar hij heeft er nooit iets over gezegd. Daar was hij het soort man niet naar.'

'Wat voor soort mag dat dan zijn?' vroeg ik cynisch.

iemand uit de betere kringen. Iels dergelijks was gewoon onvoorstelbaar in die wereld. Frances heeft hem nooit iets verteld. Zodra ze besefte dat ze zwanger was, besloot ze gewoon dat het voor ons voorbij was.

Toen mijn tijd bij de marine erop zat, en ik wat rondzwierf, was Victoria al achter in de twintig. Ik was vroeger bang dat iemand haar maar hoefde aan te kijken om mijn gezicht in het hare te zien, maar Victoria heeft een van die gezichten die zichzelf lijken te hebben geschapen. Ze lijkt niet erg op Frances en ik geloof ook niet op mij. We hebben een andere neus, een andere mond. Misschien hebben we dezelfde ogen en oren,' gaf hij toe.

'Misschien is ze je dochter niet,' zei ik.

'Ze leek evenmin op Everett. Je hebt zijn foto's gezien. Wat zou jij zeggen?'

'Misschien was er nog iemand anders.'

'Wat? Iemand anders?' Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, nooit.'

'Waarom niet? Als mijn grootmoeder een relatie had met jou, had ze er ook een met een ander kunnen hebben.'

Hij staarde me even aan alsof zo'n idee nooit bij hem was opgekomen. 'O, jij hoort ook tot de betere kringen, Jake, betere kringen dan mijn grootvader, en zelfs jij kunt het je niet voorstellen?' vroeg ik hem.

Hij bleef me aanstaren en toen glimlachte hij en schudde zijn hoofd. 'Nee, Frances vertelde het me met een overtuiging en zekerheid waaraan niet getornd kon worden. We stonden laai in de middag bij de steiger, vlak voordat de zon onderging, en ze zei - ik zal het nooit vergeten door de manier waaróp ze het zei: "We hebben het mooi voor elkaar gekregen, Jake." Natuurlijk had ik geen idee wat ze bedoelde. "Wat wil je daarmee zeggen, Frances?" vroeg ik. "Ik heb een taart in mijn oven slaan," zei ze. Dat zei ze. Mooie taart... "Te veel onbeteugelde passie," ging ze verder, "een passie die je alle voorzichtigheid doet vergeten."

Ik was verbijsterd. Ik stond met een stok in het water te spelen en keek naar de rimpelingen en dacht: wat gaat er nu gebeuren? Toen zei ze: "Natuurlijk zullen we elkaar op deze manier niet meer kunnen zien, Jake. Het spijt me. Het spijt me dat ik je zo hard nodig had," en met die woorden liep ze weg.

Ik had het gevoel dat alles in me verdampte. Ik voelde me als een leeg omhulsel. Elk moment kon er een wind over het water komen, die me zou opheffen als een vlieger en me over de bomen zou wegblazen. En ik denk dat dat in zekere zin ook gebeurde, want kort daarna ging ik bij de marine.'

Hij bleef zwijgend zitten, staarde naar zijn bord en zijn lege wijnglas en sloot toen zijn ogen. 'Ik heb nooit van iemand anders gehouden dan van Frances,' vervolgde hij. ik kon het niet. Het was of ik net voldoende brandstof had voorde liefde voor één vrouw en die verbruikte ik allemaal aan haar. Toen ik terugkwam ging ik voor haar werken, om maar bij haar in de buurt te zijn.

Soms, als ik haar ergens naartoe bracht, deed ik net of ik niet haar chauffeur en werknemer was. Ik verbeeldde me dat we man en vrouw waren en dat ik ergens met haar naartoe ging zoals andere mannen doen met hun vrouw. Als Victoria meeging, verbeeldde ik me zelfs dat ik nel zo was als elke andere echtgenoot en vader.'

Iedereen leeft in zijn of haar fantasieën, dacht ik. Iedereen.

'Heeft Victoria enig idee? Heeft grootma Hudson het haar ooit verteld?'

'O nee, nee.' zei Jake snel. 'Maar daarom wilde ik dat jij het zou weten, dat je deze informatie zou hebben. Wanneer en als Victoria je in het nauw brengt, kun je het haar voor de voeten werpen, en ik zal het kunnen bevestigen. Ze beschikken over methodes om het bloed te onderzoeken en het zonder enige twijfel vast te stellen, zie je. Dat weet ze natuurlijk, dus zal ze niet zo zelfverzekerd zijn. Het zal haar van haar voetstuk stoten,' verzekerde hij me.

'Het zou ook grootma Hudsons geheim verraden. Ik weel niet of ik dat ooit zou kunnen, Jake.'

'Natuurlijk kun je dat. Als het zover komt, zul je het doen. Je hebt haar goed genoeg gekend om te weten dat het haar niet zou kunnen schelen,' zei hij vol zelfvertrouwen.

'Wauw! Over familiegeheimen gesproken...'

Hij lachte.

'Ik ga ervandoor,' zei hij. ik moet morgen vroeg op om naar Richmond te rijden en ze van de luchthaven te halen.'

'Wil je niet eerst wat koffie?' Ik wilde dat hij koffie zou drinken omdat hij zoveel wijn had gehad, maar hij scheen er geen last van te hebben.

'Nee, dank je. Het was een heerlijk maal. Zal ik helpen opruimen?'

'Nee. Ik heb er ervaring mee, weetje nog?' zei ik, hem herinnerend aan de tijd waarin ik in het huis van grootma's zus in Londen had gewoond, en aan mijn tijd hier.

'Je hebt gelijk. Oké. Misschien zie ik je morgenmiddag nog even als ik ze hierheen breng.'

'O. blijven ze overnachten?'

'Nee, ik breng ze terug voor de vlucht van negen uur.'

Mooi, dacht ik. Jake gaf me een zoen op mijn wang en ging weg. Toen de deur achter hem dicht viel voelde ik de leegte van het grote huis als een donkere wolk om me heen. De nog steeds zwaar bewolkte lucht veranderde de ramen in spiegels die mijn beeltenis terugkaatsten terwijl ik door de kamers liep. Het waaide nog hard genoeg om sommige delen van het huis te laten kraken en kreunen.

Alleen om een ander geluid te horen zette ik de televisie aan en zocht een muziekkanaal op, zo luid dat ik het kon horen terwijl ik de tafel afruimde en de keuken schoonmaakte.

Later ging ik terug naar de zitkamer en keek tv tot mijn ogen dichtvielen. Ik zal goed slapen vannacht, dacht ik, maar de spanning over de familiebijeenkomst de volgende dag bleef aan me knagen toen ik de trap op liep. Toen ik mijn hoofd op het kussen legde, was de lucht vol atmosferische storingen.

Hoe ik me ook keerde en het kussen in elkaar frommelde, ik kon geen rust vinden, en ik lag te woelen en te draaien tot het bijna ochtend was. Toen viel ik eindelijk in slaap, zoals iemand die per ongeluk in een slecht afgedekte put stapt: in paniek vallend in de duisternis. Zodra ik de bodem bereikte, gingen mijn ogen open. De zon scheen al naar binnen en vervulde de kamer met een meedogenloos licht.

Ik kreunde. Hik deel van mijn lichaam deed pijn. Ik raakte in paniek bij de gedachte dat ik ziek zou worden. Als het ooit de verkeerde tijd daarvoor was, dan was het nu wel. dacht ik. Toen ik opstond, goot ik wat van grootma Hudsons badzout in het bad en bleef er bijna twintig minuten in zitten, voor ik me aankleedde en naar beneden ging om koffie te zetten.

Vrijwel onmiddellijk nadat ik de keuken binnen kwam ging de telefoon. Het was MacWaine, de directeur van de Burbage Schooi of Drama in Londen, de man die me ontdekt had en me met grootma Hudsons hulp naar Engeland had gehaald.

Hij wilde weten hoe het met me ging en wat mijn plannen voor de nabije toekomst waren.

'Meer dan tien mensen hebben bij me geïnformeerd hoe het met je gaat. We hopen uit de grond van ons hart datje terugkomt, Rain.'

'Dank u. Ik denk het wel. Ik wilde sowieso contact met u opnemen, omdat ik deze keer in het studentenhuis wil gaan wonen, meneer MacWaine.'

'Dat zal geen probleem zijn,' verzekerde hij me. 'Ik ben erg blij datje met ons verder wilt. Ik weet zeker dat mevrouw Hudson dat gewild zou hebben,' zei hij.

Ik bedankte hem voor zijn bezorgdheid en belangstelling.

'O, voordat ik het vergeet,' zei hij, 'er was één boodschap die ik beloofd heb aan je te zullen doorgeven. Blijkbaar heb je de bewondering geoogst van een Londense professor, een Shakespeare-geleerde, dr. Ward. Hij is een kennis van een van de leden van het bestuurscomité en hij vroeg naar jou. Was hij aanwezig bij de demonstratievoorstelling?' vroeg MacWaine.

'Ja.' Ik wist niet wat ik anders moest zeggen, maar mijn bevestiging was mijn mond nog niet uit of ik had al spijt van mijn leugen. Altijd als ik loog over mijn verleden, maakte ik het bedrog erger, legde ik een valse fundering onder dit gezin, dacht ik. Ik vond het afschuwelijk om dat te doen.

'Mooi,' zei MacWaine. 'Houd me op de hoogte van je plannen. Ik zal intussen zorgen voor woonruimte.'

Mijn gesprek met hem vrolijkte me wat op, omdat ik een plaats had waar ik naartoe kon. een toekomst had die me wachtte. Ik zat hier in elk geval niet vast. Wat heerlijk dat mijn vader naar me geïnformeerd had, aan me dacht, zich erop verheugde me te zien en me te leren kennen. Grootma Hudson was te vaak teleurgesteld in mensen om te geloven dat het enige zin had om op zoek te gaan naar mijn vader. Ik begreep haar cynisme, maar ik was niet bereid het te accepteren.

Een stuk opgewekter bedacht ik dat ik honger had, dus ik maakte ontbijt klaar voor mezelf. Toen ging ik opruimen en schoonmaken in huis, zodat Victoria niet de mogelijkheid zou hebben naar iets te wijzen en te zeggen: 'Kijk eens, zie je hoe zoons bezit verwaarloost.'

Toen ik opruimde na het ontbijt, ging de telefoon weer. Deze keer was het Victoria.

'Je moeder,' zei ze met zoveel gif in haar slem dat het klonk als een scheldwoord, 'en Grant komen vanmorgen per vliegtuig aan. We zijn om twee uur bij je. We hebben eerst een lunchbespreking met onze advocaat,' vervolgde ze, duidelijk bedoeld om me te intimideren.

'Hel lijkt wel de dag van de advocaten.' antwoordde ik koel.

'Wal wil je daarmee zeggen?'

ik spreek mijn advocaat hier ook tijdens de lunch,' antwoordde

ik.

Dat was natuurlijk niet waar, maar ik wilde haar te slim afzijn en bewijzen dat ik even intimiderend kon zijn als zij. Er viel een lange stilte.

'Je maakt een grote fout door zo koppig te zijn; zei ze.

'Goh, merkwaardig,' antwoordde ik.

'Wat is merkwaardig?'

'Ik bedacht juist dat jij een grote fout maakt door zo koppig te zijn.'

Ik kon me geen stilte herinneren die zo geladen was met explosieve energie als die welke nu volgde.

'We zijn er om twee uur,' herhaalde ze. 'Zorg ervoor dat jij er ook bent.'

'Ik zou niet weten waar ik vandaag liever zou zijn. Bedankt voor de waarschuwing.'

Met bonzend hart hing ik op. Maar alle geesten in het huis leken te applaudisseren.