7

‘De rest zit te wachten in La Sala…’ De receptioniste lijkt precies te weten wie we zijn en waarom we hier zijn. ‘Kom maar mee.’

Ze loopt voor ons uit over een terracotta tegelvloer naar een lounge met prachtige wandkleden, die lijken te zijn geborduurd met draden van topaas, saffier en smaragd. Boven ons hangen drie zwarte smeedijzeren kroonluchters en voor ons bevindt zich het kroonjuweel van deze ruimte, een schitterend kamerhoog raam. De glinsterende zee vult de levensgrote fotolijst, met op de voorgrond één enkele slungelige palmboom. Het lijkt net exotisch behang, maar dan in het echt.

Elliot zit weggezakt in een comfortabele leren leunstoel, en zakt er nog dieper in weg wanneer Elise in zijn schoot springt. Vanuit bepaalde hoeken is hij niet eens meer te zien. Sasha en ik gaan op de bank van goudbrokaat zitten, links en rechts van Zoë, die steeds harder in onze handen knijpt. Intussen maakt Helen ons nog zenuwachtiger door een keer diep adem te halen en met haar vingers afdrukken te maken op de prachtig gepolitoerde piano. Ze staat met de rug naar het raam, over ons heen kijkend naar de receptie.

‘We zijn er allemaal!’ zegt Elliot nog een keer.

‘We wachten nog even op…’ Er verschijn een glimlach op haar gezicht. ‘En daar is ‘ie!’

We draaien ons om en zien een man onze kant op lopen in een keurig donkerblauw pak, een hagelwit overhemd en hemelsblauwe zijden das. Hij is in de dertig, met een gebruind gezicht, verzorgd haar en een klein diamanten knopje in zijn linkeroorlel.

Zoës heeft haar nagels nu zo diep in mijn handpalm gedrukt dat ik bang ben dat de afdruk ook nadat ze me heeft losgelaten nog lang te zien blijft.

Terwijl hij bij ons langs loopt, kijkt hij naar onze vragende gezichten, knikt even en gaat dan naast Helen staan. Een man met een missie, dat is duidelijk. Wanneer hij zeker weet dat hij onze volledige aandacht heeft, begint hij breed te glimlachen en zegt hij: ‘Welkom bij de eerste bijeenkomst van de California Club!’

We gloeien van verwachting en kijken elkaar aan: ‘Dit is het!’

Ik kan niet geloven dat we hier zo maar gewoon zitten. Hadden we niet eerst geblinddoekt en in de kofferbak naar een mysterieuze locatie moeten worden gebracht? In elk geval had ik een bunker onder de grond verwacht, waar de spreker bij het licht van een flakkerende kaars ons had ingewijd. In plaats daarvan staat hij in het volle zonlicht voor een panoramisch achterdoek met een blik van ‘Dit alles kun jij ook krijgen’ op zijn gezicht. Misschien is dat precies de bedoeling. Of misschien hebben alleen officiële leden toegang tot het CC-hoofdkantoor.

‘Ik heb overal kippenvel!’ piept Zoë zenuwachtig. Ze zit zo ver naar voren dat haar billen de bank nog amper aanraken. Ik verwacht elk moment dat ze op de grond valt en de ‘Op uw plaatsen, klaar, start!’-houding aanneemt als bij een hardloopwedstrijd. Ze is er helemaal klaar voor.

‘Ik ben Alex Daniels en ik ben de voorzitter van de Club. Helen heeft me gevraagd om hier vandaag te komen omdat ze jullie graag wil laten meedelen in de voordelen waar zij van geniet sinds deze lid is geworden van onze cult, eh…’

‘Wat?’ reageert zijn publiek geschokt. Zelfs Zoë verstrakt.

Hij kijkt alsof hij van zijn eigen fout is geschrokken. ‘Eh, club!’ corrigeert hij zichzelf, om daarna in lachen uit te barsten. ‘Grapje!’

‘Ik realiseer dat jullie misschien jullie bedenkingen hebben over onze organisatie, maar de California Club is niet van plan jullie in zombies te veranderen. Het tegenoverstelde is waar. We willen jullie wakker schudden en jullie leren het beste uit jezelf te halen.’ Hij haalt diep adem. ‘Mijn eerste vraag is dus: zijn jullie er klaar voor je leven voorgoed te veranderen?’

‘Ja!’ joelt één eenzame stem.

Hij loopt ernaartoe. ‘Ik neem aan dat jij Zoë bent?’

Ze knikt met grote ogen, alsof hij haar net heeft verteld dat zij de Uitverkorene is.

He steekt zijn hand uit. ‘Prettig om kennis te maken.’

Ze schudt de hand zo enthousiast dat hij bijna losschiet.

Hij lacht: ‘Ik kan wel zien dat het enorm leuk gaat worden om die energie van jou de goede kant op te sturen!’

Ze heeft geen idee wat hij daarmee bedoelt, maar kijkt verrukt.

‘En jij moet Sasha zijn,’ zegt hij tegen haar.

Ze knikt verlegen en staart naar zijn schoenen van Italiaans leer. Hij houdt haar hand vast tot ze hem in zijn donkerblauwe kijkt.

‘Het komt allemaal goed,’ zegt hij geruststellend. ‘Beter zelfs.’

Sasha kijkt bedenkelijk.

‘Probeer me te geloven. Als je meedoet, kun jij de grootste verrassing van de groep worden.’

Sasha fronst haar wenkbrauwen en kijkt weg. Haar ogen worden vochtig terwijl ze probeert al haar emoties binnen te houden.

Ik ben aan de beurt. Stiekem veeg ik mijn zweterige hand droog in voorbereiding op het handen schudden, maar hij verandert van richting en loopt naar Elise. O nee! Ik ben met opzet overgeslagen. Waarom?

‘Elise?’ Hij blijft voor haar staan.

‘Hoe weet je dat?’ zegt ze spottend. Ze kijkt hem uitdagend aan.

‘Helen heeft me alles verteld, natuurlijk. Dit is niet het Paranormale Uurtje.’

Ha. Ze bijt op haar lip als een nukkige tiener.

‘Hoe dan ook,’ gaat hij verder. ‘Het is altijd fijn om een cynicus in de groep te hebben, dus welkom.’

Voordat Elise een antwoord kan uitbrengen, gaat Alex verder. ‘Is dat Elliot?’

Elliot worstelt zijn arm los en schudt snel de slaap eruit voordat hij Alex de hand schudt.

‘Hoi!’

‘Ik denk dat je je afvraagt waar je nu weer in bent beland?’ Alex trekt zijn wenkbrauwen op.

Ik neem aan dat hij het heeft over de California Club, maar heimelijk zou ik willen dat hij voelt dat Elliot eigenlijk zijn twijfels heeft over Elise.

‘Ik ben er helemaal klaar voor!’ antwoordt Elliot als een echte macho.

Alex glimlacht en zegt: ‘Jij bent toch degene van de achtbanen, niet waar?’

‘Ja,’ grijnst Elliot.

‘Prima, dan krijg je een achtbaan!’

‘Klinkt goed!’

Ik zou niet zo enthousiast reageren als Alex dat tegen mij zei, omdat het eerder klinkt als een dreigement. Wat is de California Club met ons van plan? We zijn hier voor ons plezier, dat hebben we bij de douane duidelijk aangegeven.

‘Lara!’ Plotseling draait hij zich naar mij om.

Godzijdank!

Hij leunt voorover.

‘En wat moeten we met jou?’ Hij kijkt me indringend aan, alsof hij in mijn hart probeert te kijken.

Ik probeer nonchalant, vol zelfvertrouwen en succesvol terug te kijken, maar vermoed dat hij dwars door mijn verwarring, angsten en eenzame hartje heen kan zien.

‘Ik denk dat we dat maar moeten afwachten.’

O nee! Ik ben een onbekende factor. Ik wil slagen. Succes hebben! Niet maar afwachten! Ik eis een hertelling! Ik verdien meer dan dit!

Hij lijkt mijn gevoelens op te pikken en zegt: ‘Maar ik vermoed dat het nu jouw beurt is.’

Mijn beurt voor wat? Moet ik weten wat hij daarmee bedoelt? Mijn beurt om bij Elliot te zijn? Mijn beurt voor liefde? Mijn beurt om de vuilnis buiten te zetten? Wat?!

Alex slentert terug naar het raam en neemt een gemakkelijke houding aan om ons verder toe te spreken. Hij laat zijn arm rusten op een stoel met een druk patroon. ‘Mijn tweede vraag is: Zijn jullie klaar voor wat jullie willen?’

Zoë port me zo hard dat ik ook ‘Ja!’roep. Het beste wat hij van Sasha en Elliot kan verwachten is een schuchter knikje. En Elise, hij weet amper hoe blij hij moet zijn dat ze helemaal niks zegt.

‘Oké. Gisteravond hebben jullie allemaal jullie wens opgeschreven. Vandaag nemen we de eerste stap om deze wensen te laten uitkomen.’

‘O, geweldig!’ Elise rolt met haar ogen.

‘Namens de California Club mag ik jullie een aanbod doen. Het is aan jullie als groep of jullie dit aanbod accepteren of…’

‘We accepteren het!’ roept Zoë uit.

Elliot maant Zoë even te wachten totdat we hebben gehoord wat hij te zeggen heeft.

‘Het is niet zo dat we even met een toverstokje gaan zwaaien. Negentig procent van het werk moeten jullie zelf doen,’ vertelt Alex.

Mijn hart zakt in mijn schoenen. Altijd dat addertje onder het gras. Altijd dat woord ‘werk’ in combinatie met de kans dat al je dromen uitkomen. Voor mij hoeft het al niet meer. Laten we gewoon lekker vakantie gaan vieren. Niets meer en niets minder.

‘En mijn volgende vraag is: zouden jullie bereid zijn om een week van jullie vakantie in Californië op te geven om je wens te laten uitkomen?’

Stilte. Zelfs Zoë zwijgt, net niet egoïstisch genoeg om haar verlangens voor die van de groep te stellen.

‘Wat bedoel je daar precies mee?’ vraag ik.

‘De California Club biedt jullie de mogelijkheid om zeven dagen lang jullie wens na te streven.’

Zoë stuitert bijna op en neer van enthousiasme. Maar ze is de enige.

‘Door de aard en variatie van jullie wensen, zouden jullie dat elk op een andere plek doen.’

De hele groep reageert in koor: nee hoor – we blijven bij elkaar.

‘Je gaat ons naar verschillende locaties sturen?’ Zoë hoopt dat ze het niet goed heeft gehoord.

‘Ja,’ zegt Alex bevestigend. ‘Nou ja, iedereen behalve Lara, maar ik vertel later waarom.’

Wat? Ik? Wat heb ik nu weer gedaan? Waarom voel ik me weer buitengesloten?

‘Waarom kunnen we niet bij elkaar blijven?’ pruilt Zoë.

‘Omdat jullie allemaal verschillende dingen willen.’

‘Kan ik mijn wens veranderen?’ vraagt Elise.

Alex schudt zijn hoofd. ‘We gaan uit van wat je gisteravond hebt opgeschreven.’

‘Vergeet het dan maar!’ snuift ze.

Zoë kijkt haar smekend aan.

‘Sorry hoor, maar mijn wens is gewoon stom.’

‘En toch was het jouw keuze. Jouw wens,’ herinnert Alex haar.

‘Ja, maar ik wist toch niet dat dit zou gebeuren.’

‘Niemand weet wat er gaat gebeuren in ons leven, maar zie het als een belangrijke les± je gedachten en woorden hebben macht. Kies ze zorgvuldig.’

Elise worstelt zichzelf uit de stoel en draait zich om naar de groep. ‘Blijven jullie daar gewoon maar zitten luisteren naar deze onzin?’

‘Laten we in elk geval luisteren naar wat hij te vertellen heeft. We beloven nog niks,’ redeneert Elliot.

O, geweldig, ook niet aan elkaar?

Elise kreunt en wil weglopen, maar Elliot trekt haar weer bij zich op schoot, happend naar adem wanneer ze hard tegen zijn borst valt.

‘Waarom een hele week?’ vraagt Elliot, die Elise zo probeert te verschuiven dat ze geen vitale organen meer platdrukt. ‘Zijn een paar dagen niet genoeg? Ik weet niet hoe het met de andere wensen is, maar de mijne kan binnen een middag worden gerealiseerd.’

We mompelen allemaal instemmend.

Ik zou zeker binnen een dag genoeg tijd kunnen doorbrengen met al mijn vrienden: ontbijten met Sasha, lunchen met Zoë, thee met Helen en diner met Elliot. En een stukje van de avond als dat zou kunnen. Tot de zon opkomt, bijvoorbeeld. Elise is mijn vriendin niet, dus zij telt niet mee. Klaar!

Alex schudt zijn hoofd. ‘Helaas moeten jullie specifieke stappen doorlopen om de wensen te laten uitkomen. Als je het proces niet ervaart, is de wens zelf ongeldig.’

‘Wat stel jij dan voor?’ durf ik te vragen.

‘Ja?’ zeggen de anderen in koor.

‘Ik ben bang dat ik daar geen details over kan geven totdat de zeven dagen voorbij zijn.’

‘Je wilt dat we ja zeggen en een hele week vakantie opgeven zonder te weten waar we naartoe gaan en wat we gaan doen?’ Elliot herhaalt dit zonder enige overtuiging in zijn stem.

‘Straks hebben we voor jullie iets heel speciaals in petto.’ Helen kijkt Alex aan. Zij ziet dat we een lokkertje nodig hebben – en snel ook!

‘Gisteren zijn jullie allemaal in het Hotel Del Coronado geweest, toch?’

‘Ja.’

‘En hoe vonden jullie dat?’

‘Prachtig.’ ‘Super.’ ‘Magisch!’ De woorden rollen over elkaar heen.

‘Nou.’ Hij kijkt ons met een brede glimlach aan. ‘als jullie allemaal de week halen, mogen jullie daar vijf nachten gratis logeren.’

Dat is pas wat ik een lokkertje noem.

‘De high tea van Helen!’ Sasha’s ogen beginnen te glimmen.

‘Ik zou met een mandarijnmartini in de hand kunnen kijken naar trainende Navy SEALs,’ kirt Zoë.

‘Kunnen we dan een jetski huren?’ vraag ik.

‘Al die boeken…’ zegt Elliot mijmerend.

‘Allemaal gratis?’ vraagt Elise.

Aha. Alex heeft net de sleutel tot haar hart ontdekt.

‘Die kamers kosten, wat, tweehonderd dollar per nacht?’ vraagt ze.

Ik herinner me dat ik de prijslijst in mijn tas heb gestopt en haal het tevoorschijn: ‘Tweehonderddertig voor een gewone kamer. Zeshonderd-vijftig voor een junior suite.’

‘We gaan nog een stapje verder…’ Helen kan zich niet meer inhouden: ‘We geven jullie het Marilyn Monroe-strandhuis.’

O, mijn god! Ik kijk haar met open mond aan. Dat is pas echt een lokkertje!

Intussen knapt Zoë bijna uit elkaar van opwinding en begint ze direct met haar campagne: ‘Dus, eigenlijk verdienen we…’ Ze leunt over mijn schouder, in een poging Elises achilleshiel vol te treffen: ‘Bijna twaalfduizend dollar voor zeven weken werk?’

‘Maar toch. Zeven dagen.’ Elliot is nog niet overtuigd.

Helen doet een duit in het zakje. ‘Ik weet dat jullie hier maar twee weken zijn en om dan de helft daarvan te besteden aan een of ander vaag programma lijkt wat veel, maar geloof me, het is echt het beste wat je ooit hebt meegemaakt.’

We luisteren allemaal ademloos naar Helen.

‘Californië blijft er nog wel even, het strand, de palmbomen, de cabrio’s, de mooie mannen… maar deze kans krijg je misschien nooit meer. Ik ga jullie niet dwingen, maar ik smeek jullie om dit echt te doen, omdat ik weet hoe gelukkig jullie er stuk voor stuk van zullen worden.’ Haar stem trilt van emotie.

We denken even na over wat ze zegt. Ze lijkt zich echt te bekommeren om onze levens. Misschien is het wel nog erger met ons gesteld dan we vermoeden. Ik kijk naar Sasha. Zij balanceert echt op het randje. Wat moet ze anders? Wat kan haar nog redden? Zoë is zo opgewonden, die kan elk moment exploderen. Misschien zorgt dit ervoor dat ze implodeert, wat zeker minder troep oplevert. Elise. Tjonge, die meid heeft echt problemen. Elliot. Hij ziet er moe uit. Een beetje bleek. Misschien kan hij wel wat groen gebruiken. En ik? Ik ben hier naartoe gekomen om te ontsnappen aan de grootste aardverschuiving in mijn leven, in de hoop me weer wat zekerder te gaan voelen, en nu word ik geconfronteerd met nog meer onzekerheid. Misschien is dat de bedoeling. Misschien moet ik hier gewoon oefenen, zodat wanneer ik weer terug ben het er allemaal minder eng uitziet. Maar toch…

‘Waarom denken jullie er niet even over na?’ zegt Alex, terwijl hij Helen meeneemt naar de lobby, zodat wij ongestoord kunnen praten.

‘Kom nou jongens, dit is de kans van ons leven.’ Zoë blijft positief.

‘Voor jou misschien,’ bijt Elise.

‘Zoë, misschien kun jij iets te drinken voor ons halen?’ stel ik voor. Door haar vrolijkheid maakt ze Elise alleen maar extra chagrijnig.

Zoë gehoorzaamt, maar Elise stormt weg. Elliot volgt haar, waardoor Sasha en ik alleen achterblijven.

Ze draait zich naar me om. ‘Nou, wat denk jij?’

Ik zie een sprankje hoop in haar ogen. Ik wil het risico niet lopen die hoop de grond in te stampen.

‘Misschien is dit de kans waarop we hebben gewacht?’ Klink ik overtuigend genoeg?

Sasha slaat haar handen voor haar gezicht, maakt er een huisje mee over haar neus en haalt diep adem. ‘We moeten het gewoon maar doen, denk je ook niet?’

‘Wat hebben we te verliezen?’ Ik weet het nog niet zeker.

‘Ik denk dat we dit moeten willen.’ Sasha kijkt me serieus aan.

Ik kijk haar aan. Ze heeft gelijk. Als we er voor gaan, moeten we dat doen omdat we het echt willen.

‘Als Elise al niet mee doet, krijgt de rest van ons ook geen kans,’ merkt Sasha op.

Plotseling wil ik dit meer dan wat dan ook. Omdat zij de macht heeft om deze kans van me af te pakken, wil ik het des te meer.

‘Ik doe mee,’ zeg ik.

Sasha haalt diep adem en kijkt me zowel bang als opgewonden aan, met een blik die nu vastberaden wordt. ‘Ik ook!’

Ik grinnik en geef haar een dikke knuffel. Ik sluit mijn ogen terwijl ik mijn kin tegen haar knokige schouder druk en fluister: ‘Ik ben zo trots op je!’

‘Niet doen, dan ga ik huilen!’ lacht Sasha.

‘Mijn god, denk je eens in – logeren in het strandhuis van Marilyn Monroe!’ Ik denk al vooruit.

‘Iedereen!’ De anderen zijn weer teruggekomen en Helen hervat de bijeenkomst voor ik te ver kan doordraven. ‘Hebben jullie al een beslissing genomen?’

Iedereen kijkt Elise aan. Ze weet dat zij de doorslaggevende stem heeft en perst alles eruit wat erin zit.

‘Nou?’

Ik kruis mijn vingers, Sasha bijt op haar nagels, Zoë houdt haar ogen stijf dicht. Niks. Elliot geeft Elise een por. Ze fronst haar wenkbrauwen op een extreem dramatische manier, alsof ze enorm veel pijn heeft, en geeft dan toe: ‘Toe dan maar…’, met een echte Jeanne d’Arc-blik op haar gezicht.

We vliegen door de kamer en springen schreeuwend boven op haar om haar te knuffelen. Iets wat ik nooit voor mogelijk zou hebben gehouden.

‘Dat is geweldig.’ Alex klapt in zijn handen. ‘Ik moet even bellen met het hoofdkantoor en de afspraken bevestigen. Dan zie ik jullie om vier uur weer.’

‘Vertel je ons dan ook waar we naartoe gaan?’ vraagt Zoë.

‘Uiteraard,’ bevestigt Alex.

‘O, mijn god!’ Zoë springt op en neer van geluk.

‘Nou, geniet nog van de rest van de middag. Ik geloof dat Helen nog iets speciaals voor jullie heeft gepland.’

‘Enorm bedankt.’ Zoë geeft Alex opnieuw een sumohanddruk wanneer hij wegloopt.

‘Heb ik de juiste keuze gemaakt?’ Ik geef Helen een duwtje en trek aan mijn reiskleren van gisteren. ‘Het is alleen zo dat mijn koffer er nog steeds niet is.’

Ze kijkt me glimlachend aan. ‘Maak je geen zorgen. Waar wij naartoe gaan, heb je geen kleren nodig.’

Terwijl ze naar de deur loopt, kijken we elkaar bezorgd aan. Geen kleren?!! Mijn god! Niet alleen hoort Helen bij een cultus, het is een nudistencultus!

Elliot leunt zich naar me toen en fluistert: ‘Wie had dat nou gedacht. We gaan echt met de billen bloot!’