4

Datum:

17 mei 2003, 11:30 uur

Locatie:

Restaurant Tottweeduizendzeven, Amersfoort

MICHEL

De hele zaal kijkt vol spanning naar Elles, maar er komt geen woord meer uit. Gelukkig merk ik dat iedereen met ons meeleeft en begrijpt dat we op zijn van de zenuwen. Ik sla een arm om Elles heen en bedank iedereen voor hun komst naar de start van expeditie Drivethe-planet. Een speciaal woordje weet ik nog te richten tot de sponsors en iedereen die ons geholpen heeft om de komende expeditie te realiseren, voor ook ik vastloop en met een brok in mijn keel het glas hef. Proost dan maar!

Rijden van Nederland naar China in een oldtimer. Je moet maar zo gek zijn.

Dan roept iemand buiten dat de politieagent is gearriveerd om ons een escorte de stad uit te geven. We horen de sirene al loeien. Tijd om in te stappen.

Snel nemen we afscheid van onze ouders en vrienden en springen dan met knikkende knieën in de bus.

“Laat de motor alsjeblieft in één keer starten!”

Dit is het moment waarvan we al meerdere keren uit onze slaap overeind zijn geschoten. Het is net zoiets als de angst op de middelbare school dat je ‘s-ochtends ontdekt dat je een lekke band hebt en dat je daardoor te laat komt voor je eindexamen. Vol spanning kijken we elkaar aan als ik de sleutel omdraai. Eerst horen we wat gepruttel. Kom op Hippie, je kunt het! Gelukkig heeft hij er zin in, want de motor start meteen.

De meeste mensen hebben zich ondertussen buiten opgesteld. Onder luid gejuich worden we aangemoedigd om de bus naar buiten te rijden. Daar staat een in leer gestoken politieman op een motor te wachten. Hij heeft voor het effect zijn zwaailichten alvast aangedaan.

Het is de bedoeling dat hij ons met veel lawaai de stad uit zal escorteren. Elles hangt uit haar raampje om nog wat vrienden gedag te zeggen. Ik kijk om me heen en word afgeleid door alle vrienden en kennissen die nog een laatste blik van ons willen opvangen. Met alle aandacht op ons gevestigd heb ik niet door dat de agent ondertussen alweer gestopt is met rijden, tot ik Elles hoor schreeuwen.

“Michel, stop!”

Ik trap in een reflex op mijn rem en kom op minimale afstand van de motor tot stilstand. Het zweet staat in mijn handen als ik merk dat er nog maar tien centimeter tussen onze enorme bullbar en het achterrekje van de politiemotor zit.