Wie je werkelijk bent

Het Nu is onlosmakelijk verbonden met wie je ten diepste bent.

Veel dingen in je leven zijn belangrijk, maar er is maar één ding dat echt belangrijk is.

Het maakt wat uit of je slaagt of mislukt voor het oog van de wereld. Het maakt wat uit of je gezond bent of niet, of je wel of niet een opleiding hebt gehad. Het maakt wat uit of je rijk bent of arm – dat maakt zeker wat uit voor je leven. Ja, al die dingen zijn relatief belangrijk maar ze zijn niet echt belangrijk.

Er is iets dat veel belangrijker is dan deze dingen en dat is het wezen te ontdekken van wat je meer bent dan die kortlevende entiteit, dat kortlevende gepersonifieerde gevoel iemand te zijn.

Je vindt geen vrede door de omstandigheden van je leven te veranderen maar door te beseffen wie je ten diepste bent.

Reïncarnatie helpt je niet als je in je volgende leven weer niet weet wie je bent.

Alle ellende op deze planeet is het gevolg van het gepersonifieerde gevoel een afzonderlijk ‘ik’ of ‘wij’ te zijn. Dat verhult de essentie van wie je bent. Als je je niet bewust bent van die innerlijke essentie, schep je uiteindelijk altijd ellende. Zo simpel is het. Als je niet weet wie je bent, schep je een door het verstand vervaardigd ik als surrogaat voor je schitterende goddelijke wezen en klamp je je vast aan dat angstige en hulpbehoevende ik.

Het beschermen en versterken van dat onechte gevoel iemand te zijn wordt dan je belangrijkste drijfveer.

Uit een groot aantal gangbare uitdrukkingen en soms ook uit de structuur van de taal blijkt dat mensen niet weten wie ze zijn. Je zegt: ‘Hij verloor het leven’ of ‘mijn leven’ alsof leven iets is dat je kunt bezitten of verliezen. De waarheid is: je hebt geen leven, je bent leven. Het ene leven, het ene bewustzijn dat heel het heelal doordringt en tijdelijk vorm aanneemt om zichzelf te ervaren als een steen, een grassprietje, een dier, een mens, een ster of een melkwegstelsel.

Kun je diep in jezelf voelen dat je dat al weet? Kun je voelen dat je dat al bent?

Voor de meeste dingen in het leven heb je tijd nodig: een nieuwe vaardigheid leren, een huis bouwen, een expert worden, een kop thee zetten … Tijd is echter nutteloos voor het allerbelangrijkste in het leven, het enige dat er werkelijk toe doet: bewustwording van jezelf, wat betekent dat je weet wie je meer bent dan je oppervlakkige zelf, meer dan je naam, je verschijningsvorm, je geschiedenis, je verhaal.

Je kunt jezelf niet in het verleden of in de toekomst vinden. De enige plaats waar je jezelf kunt vinden is in het Nu.

Geestelijke zoekers rekenen voor zelfverwezenlijking of verlichting op de toekomst. Een zoeker zijn veronderstelt dat je de toekomst nodig hebt. Als dat is wat je gelooft, wordt het ook waar voor je: je hebt dan tijd nodig tot je beseft dat je geen tijd nodig hebt om te zijn wie je bent.

Als je naar een boom kijkt, ben je je bewust van de boom. Als je een gedachte of gevoel hebt, ben je je bewust van die gedachte of dat gevoel. Als je een prettige of pijnlijke ervaring hebt, ben je je bewust van die ervaring.

Dat lijken ware en vanzelfsprekende uitspraken te zijn maar als je ze heel nauwkeurig bekijkt, ontdek je dat de structuur ervan op een heel moeilijk te omschrijven manier een fundamentele illusie bevat, een illusie die onvermijdelijk is als je taal gebruikt. Denken en taal scheppen een schijnbare dualiteit en een afzonderlijke persoon die er niet zijn. De waarheid is: je bent niet iemand die zich bewust is van de boom, van de gedachte, het gevoel of de ervaring. Je bent het bewustzijn zelf waarin en waardoor die dingen verschijnen.

Kun je je in je gewone leven bewust zijn van jezelf als het bewustzijn waarin de hele inhoud van je leven zich ontvouwt?

Je zegt: ‘Ik wil mezelf kennen.’ Je bent het ‘Ik’. Je bent het Weten. Je bent het bewustzijn waardoor alles bekend is. En dat kan zichzelf niet kennen; het is zichzelf.

Verder dan dat valt er niets te weten en toch komt al het weten daaruit voort. Het ‘Ik’ kan van zichzelf geen kennisobject maken, geen object om zich van bewust te zijn.

Je kunt dus geen object worden voor jezelf. En dat is de reden waarom de illusie van de ikzuchtige identiteit ontstond – omdat je jezelf in gedachten in een object hebt veranderd.

‘Dat ben ik’, zeg je. En dan ga je een relatie aan met jezelf en vertel je jezelf en anderen je verhaal.

Als je jezelf kent als het bewustzijn waarin het zintuiglijk waarneembare bestaan zich afspeelt, ben je niet meer afhankelijk van verschijnselen en bevrijd je je van het zoeken naar jezelf in situaties, plaatsen en omstandigheden. Met andere woorden: wat er gebeurt of niet gebeurt is niet meer zo belangrijk. De dingen verliezen hun gewicht, hun ernst. Er komt een speelsheid in je leven. Je ziet dat deze wereld een kosmische dans is, de dans van vorm – niets meer en niets minder.

Als je weet wie je werkelijk bent, komt er een blijvend levendig gevoel van vrede. Je zou het vreugde kunnen noemen, omdat vreugde zo is: stralend levende vrede. Het is de vreugde van het jezelf kennen als de essentie van het leven voordat het leven vorm aanneemt. Dat is de vreugde van Zijn – van zijn wie je echt bent.

Net zoals water een vaste, vloeibare of gasvorm kan hebben, kan het bewustzijn ‘bevroren’ zijn als materie, ‘vloeibaar’ als verstand en denken en vormloos als zuiver bewustzijn. Zuiver bewustzijn is Leven voordat het zich manifesteert, en dat Leven kijkt door ‘jouw’ ogen naar de wereld der vormen omdat bewustzijn is wie jij bent. Als je jezelf als zodanig kent, herken je jezelf in alles. Het is een toestand van volkomen heldere waarneming. Je bent niet meer een entiteit met een zwaar verleden die een scherm wordt voor concepten waardoor je elke ervaring interpreteert.

Als je zonder te interpreteren waarneemt, kun je voelen wat er waarneemt. In taal uitgedrukt kunnen we hoogstens zeggen dat er een veld is van alerte innerlijke stilte waarin de waarneming plaatsvindt.

Door ‘jou’ is het vormloze bewustzijn zich bewust geworden van zichzelf.

Het leven van de meeste mensen wordt bepaald door begeerte en angst.

Begeerte is de behoefte iets toe te voegen aan jezelf om meer jezelf te kunnen zijn. Alle angst is de angst iets te verliezen en daardoor kleiner te worden en minder te zijn.

Deze twee bewegingen verduisteren het feit dat Zijn niet kan worden gegeven of weggenomen. Zijn in zijn volheid is al in je, Nu.