Nick Dunne

Negen dagen vermist

Ik zat in bed met mijn laptop en genoot van de online reacties op mijn geïmproviseerde interview. Mijn linkeroogbal klopte een beetje, een lichte kater van de goedkope whisky, maar verder was ik in mijn nopjes. Gisteravond had ik het eerste lijntje uitgeworpen om mijn vrouw te verlokken terug te komen. Het spijt me, ik zal het goedmaken, ik zal vanaf nu alles doen wat je wilt, ik zal de wereld laten weten hoe bijzonder je bent.

Want als Amy niet opdook was ik de klos. Tanners detective (een pezige, nette vent, niet de drankzuchtige, morsige stille uit een film noir op wie ik had gehoopt) had tot nu toe nog niets ontdekt. Mijn vrouw had zich goed weten te verstoppen. Ik moest Amy ervan overtuigen dat ze bij me terug moest komen, ik moest mijn hoofd buigen en haar proberen terug te lokken met stroopsmeren.

Als de reacties een indicatie gaven, had ik juist gehandeld, want ze waren positief. Erg positief zelfs:

De IJsman Smelt!

Ik WIST dat hij deugde.

In vino veritas!

Misschien heeft hij haar toch niet vermoord.

Misschien heeft hij haar toch niet vermoord.

Misschien heeft hij haar toch niet vermoord.

Misschien heeft hij haar toch niet vermoord.

En ik werd niet langer Lance genoemd.

De cameramannen en journalisten die buiten mijn huis bivakkeerden waren rusteloos. Ze wilden een verklaring van de man die Haar Misschien Toch Niet Had Vermoord. Ze riepen tegen de gesloten rolgordijnen: Hé Nick, kom naar buiten, vertel ons over Amy. Hé Nick, vertel eens iets over die speurtocht. Het ging ze uiteraard alleen maar om de kijkcijfers en de hoge oplagen, maar ik hoorde het heel wat liever dan Nick, heb je je vrouw vermoord?

En toen begonnen ze plotseling de naam van Go te scanderen. Ze waren dol op Go: zij had tenminste geen pokerface, je wist wanneer Go verdrietig, boos of bezorgd was. Een onderschrift erbij en je had een verhaal. Margo, is je broer onschuldig? Margo, vertel ons over… Tanner, is je cliënt onschuldig? Tanner…

De bel ging. Ik opende de deur en verschool me erachter want ik was nog niet toonbaar; mijn haar stond alle kanten op en ik had een sjofele boxershort aan. Gisteravond, op camera, was ik leuk en losjes, een beetje aangeschoten, in vino veritastisch. Nu zag ik eruit als de gemiddelde alcoholist. Ik sloot de deur en wachtte op de volgende twee positieve reacties.

‘Dat doe je nóóit, maar dan ook nóóit meer,’ begon Tanner uit te varen. ‘Wat is er in godsnaam met jou aan de hand, Nick? Het lijkt wel of ik je aan een leiband moet houden, als een klein kind. Hoe dom kun je zijn?’

‘Heb je al die online commentaren gelezen? De mensen vonden het geweldig. De publieke opinie slaat helemaal om naar mijn kant. Precies wat jij zei dat ik moest doen.’

‘Zoiets moet je niet doen in een ongecontroleerde omgeving,’ zei hij. ‘Ze had wel voor Ellen Abbott kunnen werken! Stel dat ze je vragen had gesteld die moeilijker waren dan Wat wil je tegen je vrouw zeggen, honnepon?’ Die laatste woorden sprak hij uit op zangerige, meisjesachtige toon. Zijn gezicht onder de oranjekleurige zonnebrandspray was rood, wat hem een radioactief tintje gaf.

‘Ik vertrouwde op mijn intuïtie. Ik ben journalist, Tanner. Je moet er maar op vertrouwen dat ik het aan mijn water voel als er iets niet klopt. Ze was echt heel aardig.’

Hij ging zitten en legde zijn voeten op de sofa die nooit vanzelf zou zijn omgevallen. ‘Ja, nou, dat gold ooit ook voor je vrouw,’ zei hij. ‘En voor Andie. Hoe gaat het met je wang?’

Het deed nog steeds pijn. Nu hij erover begon, merkte ik dat de wond leek te kloppen. Ik draaide me naar Go om steun te zoeken.

‘Het was niet slim, Nick,’ zei ze. Ze ging tegenover Tanner zitten. ‘Je hebt echt heel, heel veel geluk gehad. Het heeft goed uitgepakt, maar het had rampzalig kunnen aflopen.’

‘Jullie overdrijven. Kunnen we misschien even genieten van een beetje goed nieuws? Dertig seconden goed nieuws in de afgelopen negen dagen? Of is dat te veel gevraagd?’

Tanner keek op zijn horloge. ‘Oké, ga je gang.’

Toen ik begon te praten stak hij zijn wijsvinger op en maakte het tuttut-geluid waarmee ouders hun kinderen tot zwijgen brengen. Hij liet zijn wijsvinger langzaam op de wijzerplaat van zijn horloge neerdalen.

‘Oké, dat waren dertig seconden. Heb je ervan genoten?’ Hij zweeg even en wachtte of ik iets zou zeggen. De doordringende stilte die valt nadat een leraar een dwarse leerling heeft gevraagd: Ben je nu uitgesproken? ‘We moeten overleggen. Goede timing is nu van cruciaal belang.’

‘Mee eens.’

‘Goh, bedankt.’ Hij trok een wenkbrauw op. ‘Ik wil heel, heel snel naar de politie in verband met de spullen in die schuur. De falderappes…’ Het moet het falderappes zijn, dacht ik, niet de. Dat had ik van Amy geleerd. ‘… heeft je inmiddels weer in de armen gesloten. Of, pardon, niet wéér. Eindelijk. De verslaggevers hebben Go’s huis gevonden. Het lijkt me niet veilig om nu nog lang over de inhoud van het schuurtje te zwijgen. Hoe staat het met de Elliotts…?’

‘Op de steun van de Elliotts kunnen we nu niet meer rekenen,’ zei ik. ‘Totaal niet.’

Weer een stilte. Tanner besloot me niet belerend toe te spreken. Hij vroeg zelfs niet wat er was gebeurd.

‘Dus we moeten zelf in de aanval gaan,’ zei ik. Ik voelde me ongenaakbaar, kwaad, klaar voor actie.

‘Nick, voel je niet onoverwinnelijk na één zo’n meevaller,’ zei Go. Ze viste een paar pijnstillers uit haar tas en drukte die in mijn hand. ‘Zorg dat je die kater kwijtraakt. Je moet vandaag scherp zijn.’

‘Ik red het wel,’ zei ik. Ik slikte de pillen en wendde me tot Tanner. ‘Wat gaan we doen? We moeten een plan maken.’

‘Goed, we gaan het zo doen,’ zei Tanner. ‘Het is nogal buitenissig, maar zo ben ik nou eenmaal. Morgen gaan we een interview doen met Sharon Schieber.’

‘Wauw, is dat… zeker?’ Sharon Schieber was het beste wat me kon overkomen: de best bekeken (leeftijdscategorie 30-55) zender (groter bereik dan de kabel) en de populairste tv-journaliste (handig om te bewijzen dat ik respectvol wist om te gaan met mensen met een vagina). Ze stond erom bekend dat ze af en toe in het troebele water van de true-crime journalistiek viste, maar als ze dat deed werd ze ook buitengewoon fel. Twee jaar geleden had ze zich ontfermd over een jonge moeder die in de gevangenis zat omdat ze haar kind had doodgeschud. Sharon Schieber presenteerde een reeks programma’s om haar te verdedigen, goed juridisch onderbouwd en zeer emotioneel. Die vrouw is nu weer thuis in Nebraska, hertrouwd en in verwachting.

‘Nou en of. Ze heeft contact opgenomen nadat dat interview online was gezet.’

‘Dus dat filmpje heeft toch geholpen.’ Ik kon het niet nalaten.

‘Het heeft gezorgd voor een interessante wending. Vóór dat filmpje dacht iedereen dat jij het had gedaan. Nu is er een kleine kans dat je het niet gedaan hebt. Ik weet niet waardoor je nu eindelijk authentiek overkwam…’

‘Omdat het gisteravond echt een doel had: Amy terughalen,’ zei Go. ‘Het was een offensieve zet. En daarvoor zou het alleen maar slappe, onverdiende, onoprechte emotie zijn geweest.’

Ik bedankte haar met een glimlach.

‘Onthou goed dat dit een doel moet dienen,’ zei Tanner. ‘Nick, ik meen het: dit is heel buitenissig. De meeste advocaten zouden je de mond snoeren. Maar het is iets wat ik al langer wilde proberen. De media hebben het juridische landschap overgenomen. Sinds internet, Facebook, YouTube bestaat er niet meer zoiets als een onbevooroordeelde jury. Niemand is meer blanco. Tachtig, negentig procent van een zaak wordt beslist voordat je de rechtszaal binnengaat. Dus waarom zouden we daar dan geen gebruik van maken? We moeten het verhaal in eigen hand houden. Maar het is wel een risico. Ik wil dat elk woord, elk gebaar, elk brokje informatie wordt voorgekookt. Maar tegelijkertijd moet je natuurlijk en aardig overkomen, anders werkt het contraproductief.’

‘O, dat klinkt eenvoudig,’ zei ik. ‘Honderd procent voorgekookt, maar toch volkomen authentiek.’

‘Je moet extreem goed op je woorden passen. We zullen Sharon laten weten dat je bepaalde vragen niet kunt beantwoorden. Ze zal die vragen toch stellen, maar we gaan oefenen hoe je moet zeggen: Om acties van de politie te voorkomen, kan ik daar op dit moment helaas geen antwoord op geven, hoe graag ik dat ook had gewild… en je moet het wel overtuigend brengen.’

‘Als een buikspreekpop.’

‘Natuurlijk, als een buikspreekpop die niet de gevangenis in wil. We laten je op sleeptouw nemen door Sharon Schieber, Nick. Dan winnen we de hoofdprijs. Het is allemaal ontzettend buitenissig, maar zo ben ik nou eenmaal,’ herhaalde Tanner. Hij hield van dat zinnetje; het was zijn themamuziek. Hij zweeg even en trok rimpels in zijn voorhoofd. Het gebaar waarmee hij deed alsof hij diep nadacht. Hij ging iets zeggen wat me niet zou bevallen.

‘Zeg het maar,’ zei ik.

‘Je moet Sharon Schieber over Andie vertellen… want die affaire komt toch uit. Dat kan niet anders.’

‘Net nu de mensen me beginnen te mogen. Wil je dat ik dat ongedaan maak?’

‘Ik verzéker je, Nick… Hoeveel zaken heb ik gedaan? Het komt altijd uit, op wat voor manier dan ook. Als we het op mijn manier doen, houden we de controle. Je vertelt haar over Andie en je betuigt spijt. Letterlijk alsof je leven ervan afhangt. Je hebt een affaire gehad, je bent een man, een zwakke, domme man. Máár… je houdt van je vrouw, en je gaat het goedmaken met haar. Jij doet dat interview, een dag later wordt het uitgezonden. Het hele programma staat onder embargo dus de tv-zender kan de kijkers niet lekker maken met voorpubliciteit. Ze kunnen alleen het woord sensationeel gebruiken.’

‘O, dus je hebt ze al over Andie verteld?’

‘Godallemachtig, nee,’ zei hij. ‘Ik heb gezegd: we hebben sensationeel nieuws voor jullie. Jij doet dat interview en daarna hebben we nog vierentwintig uur. Net voordat het op tv komt vertellen we alles over Andie aan Boney en Gilpin. En ook over die spullen in het schuurtje. Jeetje, we hebben het nu helemaal uitgedokterd: Amy leeft nog en ze probeert Nick in de val te lokken! Ze is gestoord, jaloers, en ze luist Nick erin. O, wat erg!’

‘Waarom vertellen we dan niet tegen Sharon Schieber dat Amy me erin probeert te luizen?’

‘Reden één. Je biecht alles op over Andie, je betuigt spijt, het hele land staat op het punt je te vergeven, ze zullen medelijden met je hebben. Amerikanen zijn dol op zondaars die zich verontschuldigen. Maar je mag niets zeggen wat je vrouw belastert; niemand wil horen hoe een bedrieger-echtgenoot zijn vrouw beschuldigt. Dat mag iemand anders doen, een dag later: Welingelichte bronnen bij de politie onthullen dat Nicks vrouw… van wie hij zo vreselijk veel hield… hem erin probeert te luizen! Dat levert schitterende tv-beelden op.’

‘Wat is de tweede reden?’

‘Het is te ingewikkeld om precies uit te leggen hoe Amy jou erbij lapt. Dat gaat niet in een soundbite. Slechte tv.’

‘Ik word misselijk,’ zei ik.

‘Nick, het is…’ begon Go.

‘Ik weet het, ik weet het, het moet gedaan worden. Maar kun je je het voorstellen, je grootste geheim onthullen aan de hele wereld? Ik weet dat ik het moet doen. En het zal uiteindelijk gunstig voor ons uitpakken, denk ik. Het is de enige manier om Amy terug te krijgen,’ zei ik. ‘Ze wil me publiekelijk vernederen…’

‘Een lesje leren,’ onderbrak Tanner. ‘Vernederen klinkt alsof je medelijden met jezelf hebt.’

‘… en ik moet publiekelijk door het stof,’ ging ik verder. ‘Maar het wordt heel vreselijk.’

‘Voor we verdergaan wil ik open kaart spelen,’ zei Tanner. ‘Het hele verhaal – Amy die Nick erbij lapt – aan de politie vertellen is een risico. De meeste politiemensen blijven liever bij de verdachte die ze al hadden. Ze staan niet open voor andere mogelijkheden. Het risico is dus dat ze ons aanhoren, uitlachen en jou arresteren. Theoretisch hebben we hun in dat geval alleen maar een voorproefje van onze verdedigingstactiek gegeven. Zij kunnen dan precies plannen hoe ze die tactiek bij het proces moeten ondermijnen.’

‘Oké, wacht. Dat klinkt heel, heel erg, Tanner,’ zei Go. ‘Alsof je het niemand zou aanraden.’

‘Ik ben nog niet uitgesproken,’ zei Tanner. ‘Ten eerste. Ik denk dat je gelijk hebt, Nick. Boney gelooft niet dat jij een moordenaar bent. Ik geloof dat zij wel oren heeft naar een alternatieve theorie. Ze heeft een goede reputatie en ze is eerlijk. Een politievrouw met een goede intuïtie. Ik heb met haar gesproken en ik kreeg er een goed gevoel bij. Ik geloof dat het bewijsmateriaal haar jouw richting op stuurt, maar diep in haar hart gelooft ze het niet. Belangrijker is dat ik, als het tot een proces komt, die Amy-valstrik toch al niet ter verdediging van jou zou gebruiken.’

‘Waarom niet?’

‘Zoals ik al zei, te ingewikkeld. Een jury zou het niet kunnen volgen. Als het geen goede tv is, geloof me, dan is het ook niet geschikt voor een jury. Wij moeten een meer O.J.-achtige aanpak kiezen. Een eenvoudige verhaallijn: de politie is incompetent en lijdt aan tunnelvisie ten opzichte van jou, er is alleen maar indirect bewijs, als de handschoen niet past, blablabla.’

‘Blablabla, dat belooft wat,’ zei ik.

Tanner glimlachte. ‘Jury’s houden van me, Nick. Ik ben een van hen.’

‘Je bent het tegenovergestelde van een van hen, Tanner.’

‘Je moet het omdraaien: zij zouden graag willen zijn zoals ik.’

Alles wat we nu ondernamen deden we terwijl we werden belaagd door paparazzi. Go, Tanner en ik verlieten het huis onder flitslicht en geroep. (‘Niet omlaag kijken,’ adviseerde Tanner, ‘niet glimlachen, maar ook niet beschaamd kijken. Je mag ook geen haast hebben, laat ze hun foto’s maar nemen. En bij thuiskomst: sluit de deur achter je voordat je begint te schelden. Daarna kun je ze zo grof uitschelden als je wilt.’) We gingen naar St. Louis, waar het interview zou plaatsvinden. Ik zou me voorbereiden met Tanners echtgenote Betsy, een voormalige presentatrice van het tv-journaal die later advocaat was geworden. Ze was de andere Bolt in Bolt & Bolt.

Het was een eng gezelschap: Tanner en ik, gevolgd door Go, gevolgd door een stuk of zes nieuwsbusjes. Maar tegen de tijd dat ik de St. Louis Gateway Arch aan de horizon ontwaarde, dacht ik niet langer aan de paparazzi.

Toen we aankwamen in Tanners penthouse-suite in het hotel was ik er klaar voor om het interview te oefenen. Weer verlangde ik naar mijn eigen achtergrondmuziek: de held die zich opmaakt voor het grote gevecht. Wat is het mentale equivalent van een boksbal?

Een bloedmooie, zwarte vrouw van een meter tachtig deed open.

‘Hoi Nick, ik ben Betsy Bolt.’

Ik had me Betsy Bolt voorgesteld als een petieterig blond, blank vrouwtje van het Southern-belle-type.

‘Geen zorgen, iedereen is altijd verbaasd als ze me voor het eerst ontmoeten.’ Betsy had mijn verbazing gezien en lachte. Ze gaf me een hand. ‘Tanner en Betsy, we klinken alsof we niet zouden misstaan op de kaft van The Official Preppy Guide, nietwaar?’

‘Preppy Handbook,’ corrigeerde Tanner. Hij kuste haar op de wang.

‘Zie je wel? Hij weet het echt,’ zei ze.

Ze loodste ons naar een indrukwekkende penthouse-suite: een zonverlichte zitkamer met ramen over de gehele breedte, met aan twee kanten slaapkamers. Tanner had gezegd dat hij niet in de Days Inn in Carthage kon logeren uit respect voor Amy’s ouders, maar Go en ik vermoedden dat hij niet in Carthage wilde verblijven omdat het dichtstbijzijnde vijfsterrenhotel in St. Louis lag.

Na wat inleidend gekeuvel over Betsy’s familie, de universiteit, haar carrière (allemaal van topklasse, fantastisch) en drankjes voor iedereen (limonade en Clamato. Go en ik dachten dat dat een eigenaardigheid van Tanner was, een gril waarvan hij dacht dat het hem karakter verleende, net zoals ik had gedacht met die nepbril met gewoon glas op de universiteit). Go en ik ploften neer op de leren bank, Betsy nam tegenover me plaats. Ze zat met haar benen strak tegen elkaar en schuin naar één kant. Professioneel. Tanner ijsbeerde achter ons en luisterde mee.

‘Oké, Nick,’ zei Betsy. ‘Mag ik open kaart spelen?’

‘Ja.’

‘Jij en tv. Afgezien van dat blogfilmpje in die bar dat gisteravond op Whodunnit.com is gezet, ben je vréselijk.’

‘Ik ben niet voor niets bij de gedrukte media gaan werken,’ zei ik. ‘Zodra ik een camera zie, verstar ik.’

‘Precies,’ zei Betsy. ‘Je komt over als een harkerige begrafenisondernemer. Maar daar heb ik een trucje voor.’

‘Drank?’ vroeg ik. ‘Met drank op ging het goed wat ik voor die blog deed.’

‘Dat gaat hier niet,’ zei Betsy. Ze installeerde een videocamera. ‘Het leek me het beste om eerst droog te oefenen. Ik doe alsof ik Sharon ben. Ik stel de vragen die zij waarschijnlijk zal stellen, en jij geeft antwoord zoals je normaal ook zou doen. Dan weten we hoe ver je ernaast zit.’ Ze lachte opnieuw. ‘Wacht even.’ Ze droeg een blauwe, nauwsluitende jurk. Uit een grote leren tas viste ze een parelsnoer. Het uniform van Sharon Schieber. ‘Tanner?’

Haar echtgenoot hing haar het parelsnoer om en toen alles goed zat, grijnsde Betsy. ‘Ik mik op absolute authenticiteit. Afgezien van mijn accent uit Georgia. En het feit dat ik zwart ben.’

‘Ik zie alleen maar Sharon Schieber voor me,’ zei ik.

Ze zette de camera aan, ging tegenover me zitten, zuchtte, keek eerst omlaag en toen naar mij. ‘Nick, er zijn veel tegenstrijdigheden in deze zaak,’ zei ze met de bekakte tv-stem van Sharon. ‘Kun je om te beginnen eens vertellen hoe de dag verliep waarop je vrouw verdween?’

‘Hier moet je alleen vertellen over het ontbijt op jullie trouwdag, Nick,’ onderbrak Tanner. ‘Want dat weten ze toch al. Maar je noemt geen tijden, je zegt niets over vóór en na het ontbijt. Je legt alleen de nadruk op dat fantastische laatste ontbijt waar jullie samen van genoten. Oké, verder.’

‘Ja.’ Ik schraapte mijn keel. Op de camera knipperde een rood lampje. Betsy trok haar aandachtige journalistengezicht. ‘Eh, zoals je weet was het onze vijfjarige trouwdag. Amy was vroeg opgestaan en bakte flensjes…’

Betsy’s arm schoot uit en ik voelde iets tegen mijn wang slaan.

‘Wat krijgen we nou?’ zei ik. Ik snapte niet wat er was gebeurd. Op mijn schoot lag een kersenrood snoepje. Ik liet het zien.

‘Elke keer als je verstart, elke keer dat je knappe gezicht verandert in het masker van een begrafenisondernemer, gooi ik een snoepje naar je toe,’ legde Betsy uit, alsof het om iets heel redelijks ging.

‘En daar moet ik dan minder gespannen van worden?’

‘Het werkt,’ zei Tanner. ‘Zo heeft ze het mij ook geleerd. Hoewel ze toen stenen gebruikte, volgens mij.’ Ze keken elkaar aan met zo’n getrouwdstellerig jij ook altijd!-lachje. Ik had het al door: dit was zo’n duo dat aldoor een eigen ontbijtshow opvoerde.

‘Begin maar opnieuw, en vertel meer over die flensjes,’ zei Betsy. ‘Waren het jouw lievelingsflensjes? Of die van haar? En wat deed je die ochtend voor je vrouw terwijl zij met die flensjes in de weer was?’

‘Ik sliep.’

‘Wat voor cadeautje had je voor je vrouw gekocht?’

‘Ik had nog niks.’

‘Jeetje.’ Ze keek haar echtgenoot veelbetekenend aan. ‘Wees dan heel, heel, héél complimenteus over die flensjes, oké? En wat je van plán was voor haar te kopen die dag. Want ik weet dat je niet zonder cadeau had willen thuiskomen.’

We begonnen opnieuw. Ik vertelde over onze flensjestraditie (die niet echt bestond), en ik beschreef hoe fantastisch Amy altijd was met het uitzoeken van cadeautjes (hier kreeg ik een snoepje op mijn neus. Ik ontspande onmiddellijk mijn gezicht) en hoe ik, sufkont, (‘ja, benadruk dat vooral, dat je een sullige goedzak bent,’ adviseerde Betsy) nog steeds iets origineels probeerde te verzinnen.

‘Niet dat ze van dure of luxe cadeaus hield,’ begon ik. Tanner gooide een propje papier naar me toe.

‘Wat nou weer?’

‘Verleden tijd. Hou goddomme op de verleden tijd te gebruiken als je over je vrouw praat.’

‘Ik heb begrepen dat je vrouw en jij geen gemakkelijke tijd achter de rug hebben,’ zei Betsy.

‘We hebben een paar zware jaren achter de rug. We zijn allebei ontslagen.’

‘Ja, goed!’ riep Tanner. ‘Jullie allebei!’

‘We zijn hiernaartoe verhuisd om voor mijn vader te zorgen. Hij heeft Alzheimer. En voor mijn moeder, maar die is inmiddels overleden aan kanker. Bovendien heb ik het heel druk met mijn nieuwe werk.’

‘Goed, Nick. Goed,’ zei Tanner.

‘Leg vooral de nadruk op hoe sterk de band was met je moeder,’ zei Betsy, hoewel ik nooit met haar over ma had gesproken. ‘Er kan toch niemand opduiken die dat ontkent, hoop ik? Geen vervelende verhalen op dat gebied?’

‘Nee, mijn ma en ik waren erg close.’

‘Mooi,’ zei Betsy. ‘Noem haar dan vaak. En dat je een eigen bar hebt, samen met je zus. Praat altijd over je zus als het over die bar gaat. Als je in je eentje een bar hebt, ben je een gluiperd. Als je samen met je geliefde zus een bar hebt, ben je…’

‘Iers.’

‘Ga door.’

‘En de spanning liep op en het dreigde tot…’

‘Nee,’ zei Tanner. ‘Dat klinkt mij te explosief.’

‘We waren een beetje zoekende, maar ik beschouwde onze vijfde trouwdag als een kans om ons huwelijk nieuw leven in te blazen…’

‘Me weer helemaal in te zetten voor ons huwelijk,’ riep Tanner. ‘Nieuw leven inblazen impliceert dat er iets dood was.’

‘Me weer helemaal in te zetten voor ons huwelijk…’

‘En hoe past een drieëntwintigjarig sletje in dit aandoenlijke plaatje?’ vroeg Betsy.

Tanner gooide een snoepje haar kant op. ‘Dat gaat wat ver, Bets.’

‘Het spijt me, jongens, maar ik ben een vrouw. Dit klinkt niet overtuigend, dat merk ik meteen. Me weer helemaal inzetten voor ons huwelijk, hou toch op. Die meid speelde nog een rol toen Amy verdween. Vrouwen zullen je haten, Nick, tenzij je diep door het stof gaat. Wees recht voor zijn raap, niet om de hete brij heen draaien. Je mag het best wat aandikken: We waren ontslagen, we verhuisden, mijn ouders waren stervende. Toen raakte ik het spoor bijster. En niet zo’n beetje ook. Ik verloor uit het oog wie ik was, en helaas drong dat pas goed tot me door nadat ik Amy was kwijtgeraakt. Je moet toegeven dat je een zak bent en dat alles jouw schuld was.’

‘Dus wat mannen in het algemeen altijd al doen,’ zei ik.

Betsy sloeg haar ogen wanhopig op naar het plafond. ‘Met die houding moet je heel erg oppassen, Nick.’