HOOFDSTUK 26

‘Wanneer krijg ik Nick eens een keertje te zien?’

Mijn ogen werden groter toen het lijdend voorwerp van mijn moeders vraag half aangekleed uit mijn badkamer sjokte met zijn donkere spijkerbroek half over zijn heupen, waardoor die V-vorm op zijn onderbuik weer te zien was. Ik wilde eigenlijk nooit de kans laten schieten om van zijn bijna-naaktheid te kunnen genieten, maar nu moest ik wel, anders kwamen we te laat voor ons etentje.

Zijn blote borstkas glinsterde nog van de douche die hij genomen had, en ik betwijfelde of hij ondergoed droeg. Ik beet op mijn lip terwijl ik zijn strakke buikspieren bewonderde. Ik kreeg alweer warme gevoelens in mijn buik. Mijn hormonen sloegen op hol, maar ik kreeg gewoon geen genoeg van hem.

Nick was tegen het einde van zondagochtend naar de bar gegaan om mee te helpen met het sjouwen van de nieuwe keukenapparatuur. Toen hij bij mij thuis kwam, was hij vettig en zweterig en zei hij dat hij wel een douche kon gebruiken. Dat was ik met hem eens, want we hadden vanavond afgesproken met de groep, maar dat kon me ineens niets meer schelen. Ik gaf de schuld aan mijn zwangerschapshormonen.

Hij had zich uitgekleed en ik had zijn douchebeurt vertraagd door hem overal te kussen totdat ik op mijn knieën voor hem zat. Dus dat we te laat kwamen, was deels mijn schuld.

‘Stephanie, lieverd, ben je er nog?’

Ik dacht snel aan wat anders, draaide me om en staarde naar mijn ladekast. ‘Ja, ik ben er nog. Sorry, ik raakte afgeleid.’

Nick grinnikte achter me.

Ik rolde met mijn ogen. ‘Ik weet niet wanneer je Nick te zien krijgt, mam.’ Ik pauzeerde en keek achterom om zijn reactie te peilen. Als het erop leek dat hij flauw ging vallen was dat waarschijnlijk een slecht teken, maar hij leek druk bezig te zijn met de trui die hij uit zijn sporttas haalde. Negeerde hij doelbewust wat ik zei? Of vond hij het niet zo belangrijk?

‘Nou, dat moeten jullie dan maar even uitzoeken,’ drong mijn moeder aan, en ik hield een grijns in toen ik merkte dat ze haar ‘bemoederende’ toon gebruikte.

‘Ik kan het hem vragen.’

‘Is hij bij je?’ Mijn moeder lachte. ‘Dus daarom doe je zo afwezig.’

‘Maham,’ kreunde ik terwijl ik me naar Nick omdraaide. ‘Mijn moeder wil graag weten wanneer ze jou te zien krijgt.’

Nick keek op terwijl hij zijn sweater uitklopte. Uitstekende manier om de kreukels eruit te krijgen. ‘Ik kan op het moment niet echt naar Martinsburg gaan. Vanwege de situatie met mijn opa,’ zei hij, wat ook logisch was. ‘Maar als ze deze kant op komt, dan zou ik haar heel graag ontmoeten.’

Hij wilde haar héél gráág ontmoeten. Mijn hart deed een dansje. ‘Hij zei…’

‘Ik heb hem gehoord, lieverd. Zeg maar dat ik de situatie rondom zijn opa volkomen begrijp en dat ik voor hem bid,’ antwoordde mijn moeder. ‘Ik dacht eraan om tegen kerst die kant op te gaan. Wat vind je daarvan?’

Ik werd bloednerveus. Kerst was al zo’n beetje over een week, en ook al was ik blij dat Nick er geen probleem mee had om mijn moeder te ontmoeten, de eerste ouder-slash-vader-van-mijn-kind-afspraak zorgde er nu al voor dat ik bijna moest kotsen. Net als vorige week toen ik op zoek was naar een kerstcadeautje voor Nick – toen werd ik ook al kotsmisselijk, want iets uitzoeken was moeilijker dan ik dacht. Uiteindelijk had ik een horloge gevonden, van goede kwaliteit. Het zag er mooi uit in het doosje, maar nu vond ik het een beetje een suf cadeau, ook al zei hij steeds weer dat hij een horloge nodig had.

Ik zei tegen mijn moeder dat het goed was, en na een paar minuten hing ik op en keek ik weer naar Nick.

Hij had nog steeds die trui niet aangetrokken.

Ik trok een wenkbrauw en legde mijn telefoon op bed. ‘Ga je vanavond ook zo de deur uit?’

Hij grijnsde verwaand. ‘Dat zou ik zonder aarzelen doen, maar dan raak jij te “afgeleid” om ook maar een hap door je keel te krijgen.’

‘Hou je mond.’

Hij liep grinnikend naar me toe, pakte mijn hand, ging op de rand van het bed zitten en trok me naar beneden zodat ik op zijn schoot belandde. ‘Nick, we kunnen maar beter gaan,’ protesteerde ik. ‘Als we dat niet doen, komen we dik te laat.’

‘We komen niet te laat.’ Hij sloeg zijn arm om mijn heupen. ‘We hebben nog wel tijd. En die hebben we ook nodig.’ Hij legde zijn andere hand op mijn onderbuik. ‘Hoe voel je je? Nog steeds zo moe?’

Nadat ik de kerstboom had opgetuigd, was ik ongeveer drie dagen achter elkaar erg moe geweest, en af en toe stak het weer de kop op. Volgens verschillende babywebsites en het telefoontje met de geboortekliniek dat ik had gepleegd op aandringen van Nick, hoorde dat erbij. ‘Ik voel me prima vandaag. Is dat niet te merken dan?’ plaagde ik, spelend met de knoop van zijn broek.

Hij grijnsde. ‘Als jij halverwege een coma bent, ben je volgens mij nog steeds geil.’

Ik lachte. ‘Dat ga ik niet eens ontkennen.’

Zijn glimlach werd iets minder breed. ‘Maar serieus, ik maak me zorgen. Je was vorige week zo moe en je zei dat je je niet al te best voelde.’

‘Bedankt voor je zorgen, maar ik voel me prima,’ zei ik. ‘En mocht het je een beetje geruststellen: volgende week vrijdag heb ik weer een afspraak staan.’

‘Ik weet het.’ Zijn blik dwaalde af naar zijn hand op mijn kussen. ‘Ik begrijp niet zo goed dat je nog niets bent aangekomen.’

Ik legde mijn hand op de zijne. ‘O, ik ben wel aangekomen. Geloof me.’

Hij keek vertwijfeld en pakte met zijn vingers de rand van mijn shirt. Hij trok het omhoog en mijn buik kwam tevoorschijn. ‘Ik moet er maar eens een gewoonte van maken om elke dag een paar Whoppers bij je naar binnen te schuiven.’

Ik lachte. Maar om eerlijk te zijn, was ik ook een beetje verbaasd dat mijn buik nog steeds plat was. Hij begon al wat te bollen, maar volgens mij zwol ik gewoon op. Mijn heupen en kont waren een heel ander verhaal. Ik had andere vrouwen gezien die in hun dertiende week waren. Het was niet heel duidelijk dat ze zwanger waren, maar er was duidelijk een kleine bolling te zien.

Ik had nog geen kleine bolling.

‘Misschien behoor ik wel tot de groep vrouwen die pas later gaan groeien?’

Nick zei niets. Hij boog voorover om een kusje boven mijn navel te geven. Mijn hart knalde bijna uit elkaar vanwege dat lieve gebaar. Toen zijn hoofd weer omhoogkwam, hield ik zijn wangen vast met mijn handen, kantelde zijn hoofd opzij en kuste hem.

Het had gewoon een kusje moeten zijn, maar zodra zijn tong de mijne raakte, kreeg het veel meer betekenis. Nick stond op, draaide zich bij, wipte me van zijn schoot en legde me plat op mijn rug.

‘Nick! We komen te laat!’

Hij gleed met zijn lange lijf over het mijne, liet een hand langs mijn heup glijden. ‘We komen niet te laat.’

‘We hebben hier geen tijd voor. We moeten…’

Zijn mond bedekte de mijne en kapte alles af wat ik nog wilde zeggen, en toen zijn hand onder mijn shirt gleed, over mijn huid, en mijn borst pakte, begon ik het hele concept tijd te vergeten. Vooral toen zijn behendige vingers in de cup van mijn beha gleden en mijn stijf geworden tepel aanraakten.

Mijn vingers grepen in zijn schouders, hij kuste mijn mondhoeken, en vervolgens gaf hij een reeks zinderende kusjes over mijn hals. Mijn hartslag versnelde terwijl het verlangen door mijn aderen stroomde.

‘Nick,’ kreunde ik, maar mijn adem stokte toen zijn vingers iets heel fijns deden. ‘We moeten echt… gaan.’

‘Dat doen we ook wel,’ zei hij, en hij haalde zijn hand uit mijn beha. In plaats van op te staan, trok hij mijn shirt omhoog, haakte hij zijn vingers tussen de cups van mijn beha en trok hem naar beneden. Hij beet op zijn lip terwijl hij naar me staarde. ‘Tering, wat mooi.’

Ik zag dat hij zijn hoofd verlaagde naar de stijve tepel, hem in zijn mond nam en er hard aan zoog. ‘Jezus.’

Hij grinnikte, en het gevoel daarvan trilde door me heen. Toen hij naar mijn andere borst bewoog, en heel zachtjes in de gevoelige huid beet, wist ik dat op tijd komen er niet meer in zat.

‘We moeten ons klaarmaken,’ zei ik. Mijn borstkas bewoog snel op en neer terwijl het heerlijke gevoel tussen mijn dijen opbloeide.

‘Ja.’ Hij liet mijn borst los en kuste een paadje naar mijn navel. Zijn tong dook erin en mijn heupen schokten omhoog. Voor ik het wist, had hij mijn knoop en gulp opengemaakt en trok hij mijn broek al over mijn dijen. ‘Nu is het mijn beurt.’

In een oogwenk was zijn mond op me, en het ging er niet langzaam aan toe. Hij proefde me niet alleen. Hij liet me niet alleen genieten. Hij ging er helemaal in op.

‘Ja,’ mompelde hij tegen mijn vagina. Zijn tong gleed over mijn klit, de druk werd steeds groter. ‘We komen veel te laat.’

Zoals verwacht kwamen we zo’n beetje twintig minuten te laat aanzetten bij het restaurant, maar ik zat in zo’n roes dat het me weinig boeide dat mijn kapsel eruitzag alsof ik net uit bed gerold was.

Wat ook het geval was, daar niet van.

Nick en ik liepen naar een grote, ronde tafel ergens achterin. Toen ik iedereen zag zitten, besefte ik pas hoe maf dit etentje ging worden. Toen Calla ons uitgenodigd had, had ik er niet zo bij stilgestaan, maar nu ik Jase en Cam zag zitten, kon ik alleen maar denken aan hoe ongemakkelijk dit kon worden. Nick wist dat ik ooit iets met hen gedaan had, en iedereen aan tafel ook, en tja… dit was dus ongemakkelijk.

Ik ging naast Calla zitten en perste een glimlach op mijn gezicht. ‘Sorry dat we wat later zijn. Het was druk op de weg.’

‘Druk op de weg,’ zei Calla met een slinkse grijns. ‘Op een zondagavond nog wel.’

Teresa, die naast Avery zat, gooide haar lange, donkere haar over haar schouder. ‘Maak je niet druk,’ zei ze met een knipoog. ‘Jase en ik hadden ook last van… de drukte op de weg. Het was zo gigantisch druk op de weg.’

Jase’ ogen werden groter.

Tegenover Avery, naast Nick, trok Cam een vies gezicht omdat zijn zusje dat zei. ‘Kom op. Ik wil dat beeld niet eens in mijn hoofd hebben.’

Avery hield haar hand voor haar mond, giechelde gedempt en vroeg: ‘Hoe druk was het eigenlijk op de weg?’

Teresa opende haar mond, maar Jase was haar te snel af. ‘Alsjeblieft, geef daar maar geen antwoord op. Ik wil niet dat Cam me weer een stomp verkoopt.’

Ik lachte toen Teresa haar broer met toegeknepen ogen aankeek. ‘Als hij je ook maar met één vinger aanraakt, is dat daar meteen de laatste baby die Cam gemaakt heeft.’

‘Lekker dan,’ mompelde Calla.

Naast haar zat Jax, achterovergeleund in zijn stoel. Hij keek naar Nick. ‘Zo doen ze altijd.’

‘Ik kan mijn zusje ook nergens mee naartoe nemen,’ zei Cam, en hij grijnsde toen Teresa hem een vernietigende blik toewierp.

‘Eigenlijk is het meer dat ik jou nergens mee naartoe kan nemen.’ Avery porde hem met haar elleboog. Toen glimlachte ze naar mij. ‘Hoe gaat het met je?’

Alle ogen waren op mij gericht, en ik voelde me onprettig onder al die blikken. ‘Het gaat goed. De zwangerschap verloopt vlekkeloos… tot nu toe.’

‘Ze is erg moe,’ zei Nick.

Er verscheen een meelevende blik op Avery’s gezicht. ‘O god, ik heb hetzelfde. Volgens mij ben ik nu eindelijk op het punt beland dat ik me weer enigszins normaal voel, maar nu lijkt het haast wel alsof ik continu een basketbal meezeul.’

‘Het is een voetbal,’ corrigeerde Cam, en hij leunde naar voren en gaf een kusje op haar voorhoofd. ‘Een prachtige voetbal.’

Ik bekeek haar. ‘Zo ziet het er niet uit, hoor,’ zei ik geruststellend, ook al was ze wel flink gegroeid sinds de laatste keer dat ik haar zag.

Avery’s ogen glinsterden. ‘Dank je wel, maar omdat ik zit is het niet goed te zien.’

‘Opstaan dan,’ zei Teresa terwijl Jase zijn hand achter haar nek legde.

Ze schoof haar stoel achteruit en stond op, en ja, het was onmiskenbaar dat Avery zwanger was. Haar lichtblauwe sweater stond strak over een duidelijke bult. Ze legde haar handen op haar buik. ‘Zoals je kunt zien, een voetbal.’

‘Misschien een lekke voetbal,’ zei Jase.

Avery giechelde en ging weer zitten.

Cam legde meteen zijn arm over haar schouders. ‘Zo voelt het anders niet.’

Nicks blik schoot van Avery naar mij en er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. Ik had meteen door dat hij me voor zich zag met een bolle buik ter grootte van een voetbal. En in die blik zag ik ook dat hij er blij mee was. Hij wilde dit kindje heel graag.

Maar wilde hij mij ook graag?

Ik zette die gedachte meteen weer uit mijn hoofd en focuste me op het gesprek. Onder geen beding liet ik mijn neurotische kant deze avond verpesten.

Nick was de stilste van de hele groep, hij zat achterovergeleund en liet alles over zich heen komen. Het eten werd gebracht, en het verbaasde me dat ik weinig eetlust had. Ik kreeg maar de helft van mijn goed doorbakken steak en aardappels weg. Misschien had het iets te maken met het ongemak dat ik voelde omdat ik in het verleden iets met Cam en Jase gedaan had, maar zij, Avery en Teresa leken zich niet te storen aan mijn aanwezigheid. En aan Nick ook niet.

Het duurde even voor ik besefte en accepteerde dat niemand aan deze tafel er ook maar om maalde. Die ongemakkelijkheid zat puur in mijn hoofd. Ik voelde me een soort van opgelucht. Er waren geen schuld- of spijtgevoelens, want niemand had iets verkeerds gedaan of iets waarvoor we ons moesten schamen. Het voelde alsof de muur die tussen mij en Avery en Teresa in stond afgebroken was. Ze hadden mij geaccepteerd en ik hen.

Het verleden lag nu definitief in het verleden.

Dinsdag op het werk sloeg de vermoeidheid weer toe, en ik had er woensdag en donderdag ook nog last van.

Toen ik een stapel nieuwe bureaukalenders naar het magazijn moest brengen, wilde ik tussentijds een pauze nemen. Misschien halverwege een tukje doen, tussen twee kantoorhokjes in. Niemand zou het doorhebben.

Volgens al die zwangerschapsinfo die ik gelezen had, hoorde vermoeidheid er gewoon bij, maar ik had nooit gedacht dat het zó erg was. Ik wilde alleen maar slapen.

Toen ik bijna bij het magazijn was, rook ik ineens een overweldigende meur. Zeer zware eau de cologne. Gatver.

Rick was in de buurt.

Ik rolde met mijn ogen, duwde met mijn heup de magazijndeur open en liep naar binnen. Door wat ik zag – en hóórde – viel ik bijna spontaan om.

‘Ik zei óphouden…’

Rick was in de ruimte, maar hij was niet alleen. Hij stond met zijn rug naar me toe en ik kon amper zien wie hij met zijn enorme lichaam tegen de stellingkasten hield gedrukt, maar ik zag haar kleine handen tegen zijn borstkas duwen. Ik hoorde hem lachen alsof het allemaal één grote grap was. Mijn nekharen kwamen overeind.

‘Wat is dit, verdomme?’ zei ik.

Rick deed geschrokken een stap achteruit en draaide zich om. Zijn rode gezicht werd nog drie tinten roder. Een kleine gestalte schoot tussen hem en de stellingkasten vandaan. Jillians gezicht was lijkbleek. Ze trok aan de rand van haar dikke sweater.

‘Het is niet wat je denkt,’ zei Rick, en hij draaide zich bij naar Jillian. ‘Zeg tegen haar dat het niet is…’

Ik stapte naar voren, op het punt om Rick met de stapel kalenders een hersenschudding te meppen. Ik wist eigenlijk wel zeker dat wat ik had gehoord en gezien, precies was wat ik dacht. ‘Jillian, ga meneer Browser halen.’

Het leek bijna alsof Rick van zijn stokje ging.

‘Mijn v-vader zei dat ik wat post-its moest p-pakken,’ verklaarde Jillian, met grote bruine ogen. Haar onderlip trilde. ‘Daar was ik dus mee bezig en hij…’

‘Jillian, ga meneer Browser nú halen.’

‘Ik deed helemaal niets,’ zei Rick. Hij zette zijn borstkas uit. ‘Ik praatte alleen maar met haar.’

Ik kneep in de kalenders en Jillian bleef naast me staan. Haar wangen werden rood. ‘Je probeerde helemaal niet met me te praten, vieze smeerlap.’

Rick opende zijn mond, maar ik kapte hem af. ‘Haal alsjeblieft meneer Browser erbij,’ zei ik tegen Jillian.

Ze schoot de ruimte uit terwijl ik mijn blik op Rick had gericht. Ik was pislink, maar ik voelde ook nog een andere emotie. Ik wist dat hij een ontzettende viespeuk was, maar ik wist niet dat het zo erg was. Ik had het al tegen Marcus moeten zeggen toen hij zo ongepast tegen mij deed.

‘Godverdomme,’ gromde hij, en hij bewoog alsof hij op me af wilde komen.

Ik bleef staan. ‘Als je nog één stap dichterbij zet, zweer ik dat ik je zo hard in je ballen trap dat ze naar je keel schieten.’

Hij trok wit weg.

‘Wat ben jij een klootzak,’ zei ik kwaad. ‘Zo’n vieze, gore, domme, smerige klootzak. De dochter van de baas?’ Ik schudde mijn hoofd. Andrew ging hem vermoorden.

En het leek wel alsof Rick dat ook doorhad, want er zat geen druppel bloed meer in zijn gezicht. Een seconde later stond Marcus in de deuropening. Ik draaide me naar hem om en drukte de kalenders tegen de muur. ‘Ik kwam binnen en zag deze eikel…’

‘Jillian heeft het me net verteld,’ onderbrak Marcus me angstvallig rustig. ‘Stephanie, kun je alsjeblieft deze ruimte verlaten? Ik moet even een hartig woordje met Rick spreken voordat hij zijn spullen pakt en als de sodemieter het gebouw verlaat.’

O. Dat beloofde wat.

Ik verliet snel de ruimte.

Jillian wachtte in de lege hal. Ze had een glazige blik in haar ogen en hield haar handen gevouwen. ‘Bedankt d-dat je binnenkwam. Hij achtervolgde m-me en ik…’ Ze brak haar zin af en perste haar lippen op elkaar.

Ik bleef voor haar staan en vroeg zachtjes: ‘Gaat het wel, Jillian? Heeft hij je pijn gedaan?’

‘Nee.’ Ze schudde haar hoofd.

Plots kwam er iets naars in me op. Wat als dit niet de eerste keer was dat hij Jillian in het nauw gedreven had? ‘Is dit vaker gebeurd?’ vroeg ik.

Jillian keek weg en slikte hard. ‘Nee.’

Ik geloofde haar niet. ‘Is hij de reden waarom je hier weggaat?’

Ze stootte een vreemd lachje uit. ‘Nee. Helemaal niet. Ik… Ik kan maar beter met mijn vader gaan praten.’ Ze begon al achteruit te lopen. ‘D-dank je wel. Ik meen het.’

Ik zag haar zo’n beetje wegsprinten en bleef een poosje staan terwijl er duizenden vreselijke dingen in me opkwamen. Verdwaasd liep ik uiteindelijk terug naar mijn bureau.

Ongeveer een uur later, nadat Rick de Lima Academy voorgoed uit gebonjourd was en Jillian het gebouw allang verlaten had, opende Marcus zijn kantoordeur. ‘Stephanie, kan ik je even spreken?’

Ik stond direct op en liep zijn kantoor binnen. Ik had geen idee wat ik kon verwachten. Het leek mij niet logisch dat ik in de problemen zat omdat ik Rick had aangegeven, maar wat als dat nu wel het geval was? Wat als ik mijn baan kwijtraakte? Met een baby in mijn buik kwam dat zeer, zeer slecht uit.

Maar zelfs al zou ik erom ontslagen worden, ik had geen spijt dat ik had ingegrepen. Echt niet. Ik wou alleen dat ik het al eerder had gedaan.

‘Kun je de deur achter je dichtdoen, alsjeblieft?’ vroeg Marcus terwijl hij om zijn bureau heen liep.

Ik sloot zachtjes de deur, ging zitten op het puntje van de stoel die voor zijn bureau stond, vouwde mijn handen en legde ze op mijn schoot.

Marcus ging zitten, legde zijn onderarmen op het bureau en keek me aan. ‘Ten eerste wil ik je bedanken dat je hebt ingegrepen.’

‘Daar hoef je me niet voor te bedanken,’ zei ik.

Hij ging verder. ‘Je zei iets waardoor ik de indruk kreeg dat dit niet de eerste keer was dat je meegemaakt had dat Rick ongewenst gedrag vertoonde. Klopt dat?’

Ik knikte. ‘Hij had een paar dingen tegen me gezegd die ik nogal ongepast vond, en hij ging ook een keer echt dicht op me staan in de lift. Hij… hij reed tegen me aan.’ Ik voelde de puntjes van mijn oren branden. ‘Ik heb toen tegen hem gezegd dat als hij zoiets ooit weer deed, ik er werk van zou maken.’

‘Heeft hij je daarna nog lastiggevallen?’

‘Nee. Hij bleef uit mijn buurt, grotendeels dan.’ Ik keek naar het grote raam achter hem. ‘Ik…’

‘Zeg maar wat je wil zeggen,’ zei Marcus.

Ik schudde mijn hoofd en zuchtte. Ik voelde de schuldgevoelens in mijn buik. ‘Ik wou dat ik het meteen had gemeld toen hij me voor de eerste keer ongepast had benaderd. Dan was hij misschien wel van Jillian afgebleven.’

Marcus leunde achterover in zijn stoel en sloeg zijn benen over elkaar. ‘Ik zal eerlijk tegen je zijn, Stephanie. Ik begrijp waarom je niets gezegd hebt, want je bent hier nieuw. Maar ik hoop dat niemand hier je de indruk heeft gegeven dat we zulk gedrag tolereren.’

‘Nee, absoluut niet,’ antwoordde ik snel.

Marcus glimlachte, maar zijn ogen deden niet mee. ‘Ik had liever wel gezien dat je het gemeld had. Niemand wil dat de medewerkers of hun familie zich hier onveilig voelen. Als zoiets nog een keer gebeurt, wil ik dat je het meteen meldt bij Deanna of bij mij. Begrijp je dat?’

‘Ja.’

Daarna mocht ik gaan, maar het nare gevoel bleef hangen. Deels wilde ik Rick opzoeken en hem in de noten trappen, deels kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan omdat ik er geen melding van had gemaakt dat hij bij mij over de schreef ging. Ik had het zelf afgehandeld, maar verder had ik ernstig struisvogelgedrag vertoond. Het leek ineens volkomen logisch dat als hij mij zo behandelde, hij dat vast ook bij andere vrouwen deed.

Ik hoopte dat mijn vermoedens met betrekking tot Jillian niet klopten, maar ik kreeg wel de indruk dat Rick maar het beste zo snel mogelijk met de noorderzon kon vertrekken. Niet alleen Andrew zou over de rooie gaan; als Brock erachter kwam, kon Rick meteen zijn eigen grafkist bestellen.

Op weg naar huis stopte ik bij een hamburgertent en haalde wat te eten omdat ik te moe was om te koken. Ik wist dat die vermoeidheid normaal was en ik had er niks over tegen Nick gezegd toen hij me tegen zevenen een berichtje stuurde. Hem bezorgd maken was wel het laatste wat ik wilde. Bovendien had ik vrijdag een afspraak staan bij de geboortekliniek, dan kon ik het bespreken.

Ik had hem ook niet verteld over wat er met Rick was voorgevallen. Ook al was ik er niet het slachtoffer van geworden, ik wist dat Nick niet vrolijk zou worden als hij hoorde van Ricks perverse gedrag.

Nadat ik mijn pyjamabroek en een slobbershirt had aangetrokken, liep ik de badkamer in en ging zijwaarts voor de spiegel staan. Ik trok mijn top omhoog en bekeek mezelf. Geen buikje te zien. Ik probeerde me voor te stellen dat ik een voetbal in wording met me meedroeg.

Ik betwijfelde of ik er ook zo schattig uit zou zien als Avery, maar mijn lippen vormden een glimlach terwijl ik mijn handen naar mijn buik liet glijden. De afgelopen paar dagen had ik erover nagedacht hoe ik Marcus moest inlichten over mijn zwangerschap. Het zou niet makkelijk worden, maar ik moest er binnenkort toch echt iets over zeggen.

Ik draaide me bij en hield mijn hoofd schuin. Had ik al niet iets van een bult moeten zien? Ik was nu bijna veertien weken zwanger. Volgens de vijf miljoen toekomstige-moederfoto’s die ik gezien had, was het antwoord ja, maar…

Ik liet mijn top weer zakken en weerstond de drang om rare zwangerschapsdingetjes op te zoeken waar ik prima zonder kon.

Ik liep naar de woonkamer, deed de lampjes van de kerstboom uit en pakte een glas sinaasappelsap uit de koelkast. Ik liep weer, geruisloos op mijn in sokken gestoken voeten, terug naar de slaapkamer. Het was nog vroeg, maar ik wilde niets liever dan slapen. Ik had het glas neergezet en wilde net de afstandsbediening pakken toen ik een scherpe, stekende pijn in mijn onderbuik voelde.

‘Au,’ fluisterde ik. Ik legde mijn hand op mijn buik, vlak bij mijn linkerheup. ‘Whoa.’

De brandende pijn nam alweer wat af. Ik stond op en keek naar het glas sap. Mijn mond werd droog toen er een verschrikkelijke gedachte in me opkwam. Is er iets aan de hand? Mijn hart ging tekeer. Ik wachtte een paar minuten, en toen de pijn niet terugkwam, ademde ik trillend uit. Er was niks aan de hand. De pijn had waarschijnlijk niks te maken met de zwangerschap en alles met de vette hap die ik gegeten had.

Ik stapte in bed, schoof mijn benen onder het dekbed en pakte de afstandsbediening op. Ik zette de tv aan op een huis-tuin-en-keukenzender, en het duurde niet lang voor ik wegdoezelde bij het horen van zeurende stelletjes die discussieerden over gele muren en bruine vloerbedekking.

Toen ik uren later wakker werd, zat ik ineens rechtovereind in bed. Ik wist niet waarvan ik wakker was geworden. Mijn keel was ongelooflijk droog en mijn huid was klam van het zweet. De televisie stond nog steeds aan, het volume stond zacht. Ik drukte de rug van mijn hand tegen mijn voorhoofd, maar dat voelde koel aan. Had ik een nachtmerrie gehad? Ik leunde naar het nachtkastje en wilde de afstandsbediening weer pakken toen ik ineens weer een pijnscheut in mijn onderbuik voelde. Ik verstijfde en zoog lucht naar binnen. Het leek op menstruatiekrampen, maar dan heviger. Het nam weer langzaam af, maar daarna voelde ik een vreemde druk in mijn buik.

Met een bevende hand deed ik het licht aan. Nog geen minuut later voelde ik de pijn weer. De kramp was heel heftig, mijn lichaam schokte ervan, en voordat de pijn wegtrok, voelde ik iets nats.

Dit was niet normaal.

Mijn maag draaide zich om terwijl ik het dekbed van me af gooide en opstond. Ik voelde weer een kramp. Het was alsof mijn hele buik in een vuist vastzat die zich steeds samenkneep, en als het losliet, weer keihard samenkneep.

Ik draaide me om en wilde mijn telefoon pakken, maar toen zag ik het bed. Mijn hart sloeg over. Ik raakte in paniek toen ik het matras zag. ‘O mijn god.’

Er lag bloed op het onderlaken.