HOOFDSTUK 8

Het was de eerste dag van oktober. Het waaide stevig en de temperatuur was zo laag dat ik mijn besluit om richting het noorden te verhuizen enigszins betreurde. Toen ik op mijn werkplek zat, hoopte ik dat ik niet meer naar buiten hoefde. Zelfs met een jas aan, sjaal om en handschoenen aan, deden mijn dunne linnen broek en blouse weinig om de kou tegen te houden.

Grote kans dat ik nog echt iets onder de leden had ook.

Ik beet op de binnenkant van mijn wang en legde mijn hand plat op mijn buik. Mijn maag ging tekeer als een wasmachine. Dat was al zo sinds ik uit bed kwam. Hardlopen met die harde wind was al erg genoeg, maar met die misselijkheid en moeheid erbij had ik het vanochtend amper gered om naar mijn werk te gaan.

Me ziek melden in mijn vierde week was onacceptabel. Ik moest tijdens de lunch even langs de drogisterij verderop in de straat om een voorraadje griepmedicatie te scoren.

Ik mocht van mezelf niet ziek worden, besloot ik toen ik weer aan de slag ging. De geest staat boven het lichaam of zoiets.

Mijn vingers stopten met typen toen ik het hoge, piepende lachje van Rick hoorde. Ik knarste mijn tanden. Terwijl ik naar mijn scherm keek, begon mijn telefoon opeens te trillen. Ik keek ernaar. Het was een berichtje, met een telefoonnummer boven het tekstballonnetje dat ik niet herkende.

Hey.

Dat was alles wat er stond. Fronsend wachtte ik een paar seconden, en toen er geen volgend berichtje kwam, pakte ik mijn telefoon en tikte op het bericht. Ik drukte op de knop om een afbeelding te verzenden en bladerde door mijn galerij tot ik een plaatje vond van een klein meisje dat in de camera staart met een perfecte wat-is-dit-nu-weer-uitdrukking op haar gezicht. Grijnzend stuurde ik dat plaatje als antwoord en legde de telefoon weer weg.

Goed getimed, want ik hoorde de stem van meneer Browser – eh, Marcus. Hij stond erop dat ik hem Marcus noemde. Ik strekte me uit en keek over de wand van mijn kantoorhokje. Mijn ogen werden groter. Marcus was met Andrew Lima. De man die de eigenaar was van de Lima Academy, was kleiner dan ik. Ook al was hij dik in de vijftig, het lichaam onder zijn shirt en nylon broek was dat van een twintigjarige. Hij glimlachte om iets wat Marcus had gezegd. Zijn tanden staken spierwit af tegen zijn huid, die in mijn ogen de kleur had van terracotta. Andrew Lima zag er knap uit, zelfs met zijn bloemkooloren en het kleine litteken dat over zijn neus liep, die hij vast en zeker een keer of tien gebroken had. Best gek eigenlijk, als je erover nadacht: die man wist waarschijnlijk precies waar hij iemand een klap moest verkopen om hem binnen een seconde uit te schakelen, of erger.

Mijn hart sloeg over en het zuur in mijn maag begon te borrelen. Ik was nerveus om mijn baas voor het eerst te ontmoeten.

Andrew en Marcus waren niet alleen.

Naast Andrew Lima stond de enige echte Brock ‘het Beest’ Mitchell. Dat wist ik omdat het op zijn shirt stond. Plus dat hij enorm breed was. Niet zo overdreven als Rick, maar met die schouders kon hij makkelijk een muur ombeuken. Hij had een donkerblauw honkbalpetje op zijn hoofd, achterstevoren, en verder droeg hij hetzelfde als Andrew Lima. Hij keek naar de grond terwijl hij met ze meeliep en bond al lopend zijn rechterpols in met bokstape.

Brock keek op vanwege iets wat Andrew zei en glimlachte. Zijn donkerbruine ogen hadden een diepe, warme tint en zijn gezicht zag er indrukwekkend uit, bijna perfect asymmetrisch. Wauw. Ik had foto’s van Brock gezien, maar die deden hem geen eer aan. Nu begreep ik waarom Katie zei dat ze een landingsbaan speciaal voor hem had. Hij was prachtig, bijna te prachtig om dat gezicht zo veel trappen en rammen te laten incasseren.

Mijn telefoon trilde weer, maar voordat ik kon kijken wat er was, stond Marcus al aan mijn bureau. We keken elkaar aan. Ik toverde een glimlach op mijn gezicht terwijl ik opstond, waarbij ik het misselijke gevoel dat er plots in mijn maag ontstond negeerde.

Het groepje bleef stilstaan en de huid rondom Marcus’ ogen rimpelde toen hij naar mij gebaarde. ‘Andrew, je hebt mijn nieuwe assistente nog niet ontmoet. Dit is Stephanie.’ Marcus draaide zich naar hen toe. ‘En dit is Brock,’ zei hij tegen mij. ‘Hij is net terug met Andrew.’

Niet over de baas heen kotsen. Niet over de baas heen kotsen.

Ik stak mijn hand uit. De handdruk van meneer Lima was kort en stevig. ‘Leuk u te ontmoeten.’

Niet over het Beest heen kotsen. Niet over het Beest heen kotsen.

Ik stak mijn hand naar hem uit. ‘Het is ook leuk om jou te ontmoeten.’

Een blik van herkenning glinsterde in Brocks bruine ogen toen hij me een hand gaf met zijn linkerhand. ‘Jij bent de beruchte Steph.’

Ik verstijfde en had geen idee wat hij bedoelde. Toen ik met grote ogen naar Marcus keek, voelde ik gal omhoogkomen.

Marcus trok een wenkbrauw op.

Andrew grinnikte en leunde tegen de wand van mijn kantoorhokje. ‘Berucht? Daar wil ik meer van weten.’

‘Ik heb vernomen dat Stephanie afgelopen week in Mona’s Nick de waarheid flink heeft verteld,’ legde Brock uit. Mijn ogen knalden bijna uit hun oogkassen. ‘Ze liet hem een toontje of twee lager zingen waar iedereen bij was.’

O mijn god.

‘Iedereen heeft het erover,’ ging Brock verder, tot mijn ontsteltenis. ‘Jax heeft me laatst aan de telefoon alles verteld. Ik wou dat hij het opgenomen had.’

Hij dus ook al.

Andrew leek onder de indruk te zijn. ‘Ik kan me alleen maar afvragen wat Nick gedaan moet hebben om dat te verdienen.’

Zou het nu heel vreemd zijn als ik onder mijn bureau dook om me te verstoppen?

‘Wat doet Nick de laatste tijd eigenlijk?’ Andrew keek naar Brock, die als een gek stond te grijnzen. ‘Hij is al een poosje niet in de sportzaal geweest. Ik mis het om met hem te sparren.’

Sparde Nick met Andrew Lima? O, wauw. Dat verklaarde wel een beetje dat hij er zo goed uitzag.

‘Je mist het om hem in elkaar te schoppen,’ zei Brock. Hij grinnikte en tapete zijn linkerhand in. ‘Ik weet het niet.’ Zijn donkere wimpers schoten omhoog en zijn bruine ogen doorboorden me. ‘Ik heb het gevoel dat we nog wel meer van Nick te zien krijgen.’

Mijn hemel.

Ik kon alleen maar wat stupide glimlachen. Mijn maag was gelukkig bedaard, maar nu voelde ik me om een andere reden opgelaten. Ik had nooit gedacht dat Nick op mijn werk ter sprake zou komen. Ineens moest ik denken aan Katies vreemde opmerking.

Dat ik geen keuze had, dat onze paden elkaar weer zouden kruisen.

Was Katie echt een helderziende stripper?

Nee. Ik gaf mezelf denkbeeldig een klap voor mijn kop en richtte me weer tot de mannen die voor me stonden. Ik keek naar Marcus en schudde mijn hoofd. ‘Ik heb een… competitieve persoonlijkheid. Soms dan.’

Andrew lachte weer.

‘Je zult wel merken dat de meeste mensen hier dat herkennen.’ Marcus’ ogen glinsterden in het felle kunstlicht. ‘Heb je het rapport klaar waarnaar ik je gevraagd had?’

‘Ja.’ Ik vouwde mijn handen samen. ‘Het ligt op je bureau.’

‘Prachtig,’ zei Marcus.

‘Waar kom je vandaan, Stephanie?’ vroeg Andrew beleefd terwijl hij zijn hand omhoogstak en over zijn korte haar streek. Zijn trouwring glinsterde in het licht. ‘Kom je hier uit de buurt of uit een andere staat?’

‘Uit een andere staat,’ antwoordde ik. ‘West Virginia.’ Ik pauzeerde en wachtte op een uitgekauwde reactie of het groter worden van hun ogen. Maar dat gebeurde niet. Bonuspunten voor deze mannen. ‘Ik heb gestudeerd aan Shepherd University.’

‘Werkelijk?’ Er verscheen een geïnteresseerde blik in de ogen van de eigenaar, en een spiertje klopte in Brocks kaak terwijl hij de tape om zijn hand vastmaakte.

‘Mijn dochter gaat daar komend voorjaar studeren,’ zei Andrew. ‘Natuurlijk heb ik liever dat ze dichter bij huis blijft, maar je kunt je kinderen niet altijd in de buurt houden, of wel soms?’

‘Het is het proberen waard,’ mompelde Brock.

Ik keek hem aan. ‘Nee, meneer.’ Er waren veel opleidingsinstituten in de omgeving van Philadelphia, maar ik begreep de drang om de wijde wereld in te trekken. ‘Shepherd is een uitstekende school in een geweldige omgeving. Ze wordt daar vast gelukkig.’

‘Dat denk ik ook.’ Andrew Lima glimlachte. ‘Eigenlijk heb ik het stadje en de omgeving al verkend. Er zijn niet veel trainingsfaciliteiten, althans niet van het kaliber van de Lima Academy.’

Aha.

‘Mijn dochter is… zich er niet van bewust dat ik zo aan het onderzoeken ben geweest, maar er zijn verschillende gebouwen die voldoen aan onze eisen.’ Zijn ogen twinkelden. ‘Wat zou jij ervan vinden als we een Lima Academy openden op de plek waar je vandaan komt?’

‘Ik geloof dat er zeker wel een markt voor is,’ zei ik eerlijk. UFC-gevechten waren best populair op Shepherd, al was dat meer het ernaar kijken dan het beoefenen. Ik stelde me voor dat tig jongens die ik kende zich aanmeldden voor lessen en dat ze ervan langs kregen. ‘En u hebt gelijk. Er is niet veel concurrentie.’

Meneer Browser knikte toen Andrew zich naar hem toe draaide en vragend zijn wenkbrauwen optrok. ‘Ik weet het,’ zei Marcus geduldig. ‘Ik heb al een paar vergaderingen gepland met de Kamer van Koophandel in de regio. Voor het eind van het jaar horen we meer.’

Andrew wilde iets zeggen, maar zijn aandacht werd getrokken door iets wat zich bij de ingang van het kantoor afspeelde. Zijn gezicht stond ineens minder gespannen. ‘Als je het over de duvel hebt.’

Ik volgde zijn blik en zag een meisje binnenkomen. Haar lichtbruine haar zag eruit alsof ze door een windtunnel was gelopen – iets waar ik ook over mee kon praten. Als ik mijn haar niet strak achterover had gekamd, had ik er hetzelfde uitgezien.

Ze had een mauvekleurige sjaal om haar hals en lange haarlokken gewikkeld. Ze droeg een grote, dikke trui en een spijkerbroek die nogal los en slecht viel, waardoor het net leek alsof ze totaal geen figuur had. Toen ze dichterbij kwam, zag ik dat ze een knap gezicht had, maar haar pony hing er half overheen.

Ze keek met een nerveuze blik onze kant op, vooral naar Brock, en bleef hem aankijken terwijl ze naar ons toe snelde. Haar vingers speelden met de uiteinden van haar mouwen. Haar gezicht werd roder naarmate ze dichter bij ons kwam.

‘Hoi, pap.’ Ze zwaaide ongemakkelijk toen ze naast Brock ging staan.

Andrew liep naar haar toe en leunde voorover om een kusje op haar hoofd te geven, wat me stikjaloers maakte. ‘Hé, lieverd, ben je hier voor mij?’ vroeg hij toen hij weer achteruit stapte.

Mijn vader… begroette me ook altijd zo. Zo blij en zo warm. Ik voelde een knoop in mijn maag en moest haast wegkijken.

Brock grijnsde toen hij zijn arm om de schouders van Andrew Lima’s dochter legde. Hij was dertig centimeter groter dan zij, maar hij trok haar tegen zijn grote lijf alsof hij dat al een miljoen keer gedaan had. ‘Nee, ze komt voor mij. Sorry, ouwe.’

Andrew lachte geamuseerd en schudde zijn hoofd terwijl haar wangen zo rood werden als een biet. Ze keek op, en op dat moment zag ik het in haar ogen. Het was niet te missen. Aanbidding, en nog iets anders.

Liefde.

Ze keek naar Brock alsof dankzij hem de sterren ’s nachts aan de hemel fonkelden en de zon elke ochtend opkwam. Haar wangen bleven rood, het leek toe te nemen in intensiteit, en volgens mij was ze zich er toen Brock haar grijnzend bekeek niet meer van bewust dat er ook nog andere mensen bestonden. De jaloezie was er weer. Zo keken mijn vader en moeder ook naar elkaar.

Brock stak de arm die hij om haar schouders had gelegd omhoog en woelde door haar haar, zoals een irritant broertje zou doen.

Pijnlijk.

Hij legde zijn hand weer op haar schouder en beukte haar bijna op de grond. Ik keek snel weg en zag dat Marcus hetzelfde deed; hij bestudeerde zijn verzorgde vingernagels.

‘Jillian, lieverd, dit is Stephanie,’ zei Andrew. Ik keek weer naar haar. Ze staarde niet langer liefkozend naar Brock, maar keek met een zekere twijfel naar haar vader. ‘Ze is net afgestudeerd van Shepherd.’

Ze leek geïnteresseerd en we keken elkaar kort in de ogen. ‘In de lente ga ik daar beginnen. Eigenlijk ga ik daarheen verhuizen.’ Ze keek van mij naar haar vader en vervolgens naar mijn schoenen. ‘In de lente, maar dat zei ik net al, dus…’

Brock kneep in haar schouder.

‘Daar had je vader het net al over,’ zei ik. ‘Je zult het daar vast leuk hebben.’

‘Dat denk ik ook,’ zei Jillian, maar door het gebrek aan enthousiasme twijfelde ik of dat wel zo echt was.

Ik keek naar Brock, maar hij staarde fronsend naar haar voorovergebogen hoofd.

‘Als je vragen over de campus hebt of zo, dan wil ik je maar al te graag helpen,’ zei ik.

Andrew knikte goedkeurend. ‘Dat is nog eens een goed voorstel. Jillian, je zou een keer kunnen gaan koffiedrinken met Stephanie.’

Ze knikte zonder me aan te kijken. Ik had allang in de gaten dat dat waarschijnlijk niet ging gebeuren. Er viel een ongemakkelijke stilte, die doorbroken werd door Brock. ‘Heb je geen les vandaag?’

Jillian schudde haar hoofd. ‘Nee. Ik had een toets en daar was ik al snel mee klaar, dus nu heb ik even niks. Later vanmiddag wel weer. Ik dacht, ik kom even langs.’

‘Geef maar toe. Je had gehoord dat ik terug was en je bent hier voor mij,’ plaagde hij.

Ik beet op mijn lip terwijl haar gezicht weer kleur kreeg. Sjezus, was hij zich er nou echt niet van bewust? Brock wreef met zijn knokkels over haar schedel alsof ze een van zijn sportvriendjes was. Ja, hij tastte dus echt compleet in het duister.

‘Kom op, Jilly-bean,’ zei hij, ‘je kunt me meehelpen met voorbereiden.’

Jillian keek naar haar vader, die knikte. ‘Ga maar alvast naar beneden. Ik kom er zo aan.’

‘Leuk je te ontmoeten, Stephanie,’ zei Brock, en met zijn arm nog om Jillians schouder draaide hij haar richting de deuren. ‘Ik zie je vast wel weer.’

‘Ik vond het ook leuk om jou te ontmoeten,’ antwoordde ik, en ik zwaaide naar hem.

Ze waren al halverwege de gang toen Jillian stopte en zich half omdraaide. ‘Het w-was leuk je te ontmoeten.’

Ik glimlachte naar Jillian, maar haar gezicht leek wel een tomaat die op knappen stond. Arme meid. ‘Insgelijks.’

Toen ze bij de deuren stonden, zuchtte haar vader diep en hij keek me aan. ‘Bedankt voor het aanbod om met haar te praten. Ik twijfel alleen of ze erop ingaat. Niets persoonlijks verder. Ze stelt zich niet zo makkelijk open voor nieuwe mensen. Dat is al zo sinds lange tijd. Maar ik waardeer het erg.’

‘Maakt niet uit, hoor. Ik hoop dat ze besluit om een keer koffie te drinken of zo.’ En dat meende ik.

Andrew knikte weer. Het gesprek tussen ons was voorbij. Toen Marcus en Andrew het privékantoor in gingen, leunde ik naar achteren en stak ik mijn hand uit naar mijn muis. Toen mijn vingers hem aanraakten, dacht ik ineens weer aan dat vreemde berichtje.

Ik tikte op mijn telefoon en zag nog een bericht van het onbekende nummer.

Wat is dit nou weer? Ha.

Dat was niet het antwoord dat ik gehoopt had te krijgen. Het enige wat in het voordeel van de afzender sprak, was dat hij of zij zich niet bediende van onnavolgbare afkortingen.

Ik twijfelde of ik weer een plaatje moest sturen. Ik had een enorme verzameling, maar ik vond het niet nodig om dit langer te rekken dan nodig was. Wie is dit? stuurde ik terug, en ik legde mijn telefoon in mijn schoot.

Een paar minuten later trilde hij weer. Een blik naar beneden en mijn mond viel open. Die reactie sloeg nergens op.

Ik kon het niet geloven, ik begreep zelfs niet hoe het mogelijk was, maar ik kon lezen, en tenzij er iets in mijn hoofd niet helemaal goed werkte, zag ik wie mij berichten stuurde.

Het was Nick.