'Ik heb nog niet het genoegen gehad,' zegt hij tegen het nieuwe meisje, 'om kennis met je te maken.'
Ze lacht en steekt formeel haar hand uit. 'Priscilla, Mr. President,' zegt ze.
De zweetdruppels sijpelen langs hun hals en hun donkere haar hangt sluik omlaag. De president verwacht dat hij trage, nerveuze antwoorden uit de meisjes moet trekken, maar ze zijn een en al zelfvertrouwen en betonen hun respect alleen met een enkel 'sir' aan het eind van de kortere zinnen, terwijl met name Jill het verplichte 'Mr. President' weglaat en een familiariteit tentoonspreidt die de president prettig noch bezwaarlijk vindt. Ze buigt zich in zijn richting en ziet haar collega's afscheid van hem nemen tot alleen zij drieen nog over zijn - Jill, Priscilla en de president - en ze zijn blik met de hare vasthoudt.
De president kiest Priscilla. Hij geeft de voorkeur aan een nieuwe drug waarvoor zijn lichaam nog geen tolerantie heeft opgebouwd. De uitvoering is eenvoudig: de president beeindigt het zwempartijtje en vraagt haar voor ze die avond vertrekt op het kantoor van Mrs. Lincoln langs te komen om wat documenten op te bergen, en hoewel hij half-en-half had verwacht dat ze samen met Jill zou aankomen zegt ze als hij haar in het nu lege kantoor (hij heeft Mrs. Lincoln al eerder naar huis gestuurd) ontmoet niets over haar collega en kan hij rustig opmerken dat Mrs. Lincoln de documenten al heeft gearchiveerd en vragen of ze zin heeft wat met hem te gaan drinken in de ambtswoning. Ze kuieren er onder toezicht van de geheime dienst naartoe en keren nog geen halfuur later onder hetzelfde toezicht terug, een toonbeeld van onschuld, maar de transactie is voltrokken, zijn vergif is verjaagd en haar eerbetoon gretig in ontvangst genomen.

De president voegt zich voor een kort weekend bij zijn gezin en glijdt rimpelloos terug in het warme bad van het gezinsleven en het bed van zijn vrouw, wier gerustheid mogelijk te danken is aan haar vertrouwen in de praktische obstakels die zijn kansen op vrije seks in de weg staan. De vier brengen het weekend in beste stemming door al krijgt de betrokkene last van benauwdheid, vrijwel zeker doordat zijn dochter is binnengekomen met paardenhaar op haar kleding, iets waar hij binnenshuis altijd heftig op reageert, maar wat door zijn vrouw toch gemakkelijk wordt genegeerd als ze belooft dat ze een of ander concours hippique zullen bijwonen zonder zich ervan te vergewissen of het evenement in de buitenlucht plaatsvindt, zodat ze hem plaatst tussen het Scylla van een astmatische aanval en het Charybdis van toegeven dat hij allergisch is. Het bekende grapje van economen is dat als Amerika niest de hele wereld kouvat, en het is even waar dat als een president niest de kranten zijn overlijden aan een dubbele longontsteking voorspellen.

Als het presidentiele gezin in D.C. is teruggekeerd, wekt de president de indruk dat zijn twee concubines hem volkomen onverschillig laten, wat niet veel moeite kost, omdat de staatszaken uiteraard veel zwaarder wegen dan allerlei kleinigheden (hij vertrekt binnenkort voor een serie topontmoetingen naar Europa), en het strekt ze tot eer dat geen van beiden signalen uitzendt dat ze zich onheus bejegend voelen.

De betrokkene heeft geleerd zijn jongere minnaressen te behandelen met een combinatie van paternalisme en minachting, en uit beide spreekt dezelfde kernboodschap, namelijk dat hun gevoelens er niet toe doen en het voor zijn emotionele welzijn niet uitmaakt of ze zich seksueel tot hem aangetrokken blijven voelen of niets liever zouden wensen dan dat hij op het dak ging zitten.

Deze mentaliteit heeft hij ontleend aan zijn eerste avonturen in de kunst van het meisjes versieren, toen hij zag hoe bevriende ego's dusdanig werden geknakt als ze een blauwtje liepen dat ze niet meer in staat waren het volgende meisje te benaderen. De betrokkene heeft zich voorgenomen een afwijzing volkomen nonchalant te accepteren en zonder omweg of aarzeling over te gaan naar het volgende meisje, liefst direct op hetzelfde feestje of met haar beste vriendin of wie hem ook maar voor de voeten kwam, en hij heeft al spoedig ontdekt dat dit voornemen eenvoudig en zonder angst, schaamte of verlegenheid uit te voeren was en dat hij op die manier bovendien vaak genoeg het zoet van de overwinning voor de poorten van de nederlaag wist weg te slepen.

De president kijkt vooruit naar zijn Europese tournee in de hoop dat het nieuwe behandelplan voor zijn ziekte van Addison zijn gezicht minder bol zal maken. Door de jaren heen heeft hij zijn lichamelijke beperkingen leren verbergen: op vlakke grond loopt hij kordaat om kracht uit te stralen, hij praat snel, maar hij neemt een lome houding aan als hij een trap nadert om niet te laten merken dat trappenlopen hem niet in normaal tempo lukt, en hij brengt zijn weekends buiten in de zon door, 's winters in Palm Beach en 's zomers in Cape Cod, vaak zeilend, om zijn 'gebronsde' gelaatskleur te verdiepen.

De president leerde als jongeman wat fysieke moed is. Hoewel hij bij de landmacht noch de marine de medische keuring haalde en als telg van een rijke familie een comfortabel erebaantje in de luwte had kunnen krijgen, bracht hij zijn connecties juist in stelling om een post aan het front te bemachtigen. De president is geinspireerd door de fysieke moed van de negentiende-eeuwse senator James Grimes, die verlamd raakte maar twee dagen later toch zijn stem uitbracht tegen de impeachment van president Johnson, en senator Thomas Benton, die dagen zweeg als hij een toespraak moest houden omdat hij door kanker aan bloedingen in zijn keel leed. Het komt regelmatig voor dat de president tijdens een bijeenkomst om pijnstillers vraagt; hij wuift bezorgde vragen van zijn medewerkers luchtig weg en laat Mrs. Lincoln weten dat de president wat last heeft van hoofdpijn of een steek in zijn zij en ze komt dan een paar pillen en een glas water brengen, maar een paar dagen na zijn ontmoeting met haar hulpje wordt hem een nieuwe therapie aangeboden: Mrs. Lincoln vertelt hem dat haar nieuwe assistente in een tijdschrift heeft gelezen dat spanningshoofdpijn verholpen of voorkomen kan worden met schedelmassages.

Op uitnodiging van de president komt het meisje de Oval Office binnengehuppeld met de zelfverzekerdheid die ze aan haar opvoeding dankt en demonstreert de techniek met hemzelf als proefpersoon.

De volgende dag wordt de president door Mrs. Lincoln gevraagd of hij nog eens een schedelmassage zou willen en Priscilla gaat nogmaals aan het werk, waarbij ze ditmaal voorstelt een gel te gebruiken als massageolie en als haartonicum aangezien zijn haar naar haar mening een nationale trots is, en als hetzelfde middel de volgende dag wordt aangebracht is het door Jill, die Priscilla is komen versterken bij wat inmiddels een dagelijkse routine is geworden om hem van stress te bevrijden, en met succes, hoewel het de eerste dagen te mooi om waar te zijn lijkt dat de twee concubines zo'n onbaatzuchtige vriendschap hebben gesloten en de president tegen ze grapt dat hij vermoedt dat ze Sovjetspionnen zijn met de opdracht hem even kaal te maken als voorzitter Chroesjtsjov.

Hij vraagt zich af of de intimiteit niet te opvallend wordt maar besluit na enige reflectie dat er geen kwaad steekt in schedelmassages. Ze doen zijn stressniveau zelfs zo goed dat hij dit excuus gebruikt om de twee meisjes mee te nemen op de komende presidentiele tournee.

Vlak voor hij vertrekt doet Justitie nog een laatste beroep op hem om een beslissing te nemen over het lot van de ambtenaar van het ministerie van Buitenlandse Zaken van wie is vastgesteld dat hij praktiserend homoseksueel is, waarop de president antwoordt dat de man zijn baan moet houden omdat hij goed is in zijn vak; wat hij in zijn priveleven doet is zijn eigen zaak.

De knoop

De relaties met mannen zijn voor de betrokkene veel belangrijker dan zijn relaties met vrouwen, die met uitzondering van zijn huwelijk irrelevant zijn geweest voor het verloop van zijn carriere en - seksuele verlangens daargelaten - geen belangrijke invloed uitoefenen op zijn dagelijks leven, hoewel opgroeien tussen zussen wel een groot effect heeft gehad op zijn ontwikkeling, vooral in de zin dat hij eraan gewend was vrouwen om zich heen te hebben, iets dat anders een onbekend fenomeen zou zijn geweest, zoals voor veel van zijn generatiegenoten op kostschool, de universiteit en bij de marine.

Hoewel van nature schuw, was hij in gezelschap van meisjes niet schuwer dan op andere momenten en in ieder geval nooit nerveus of geintimideerd door hun aanwezigheid. Omdat vrouwen naar hem toe kwamen zonder dat hij daar veel voor hoefde te doen, had hij zijn handen vrij om zich op zijn relaties met mannen te concentreren.

De betrokkene bezocht in zijn jeugd een exclusieve kostschool voor jongens in Connecticut, al miste hij elk jaar weken en soms zelfs maanden door ziekte en verhinderden zijn medische problemen regelmatig dat hij aan sportactiviteiten meedeed. Hij werd er dan ook beschouwd als een van de lichamelijk zwakkere exemplaren, tot zijn toenemende talent met vrouwen er uiteindelijk voor zorgde dat hij het stigma van een ziekelijk brekebeentje ontgroeide.

Hoewel hij in bepaalde opzichten juist kracht ontleende aan de aandacht van vrouwen en hoewel de status van een man (maar niet zijn populariteit) te midden van zijn gelijken te lijden heeft onder een zichtbaar gebrek daaraan, geeft hij veruit de voorkeur aan de koele rationaliteit van mannelijk gezelschap boven de wispelturigheid van vrouwen. Toen hij voor het eerst een openbaar ambt ambieerde, kwam flirten niet in aanmerking als middel om gekozen te worden; zijn jeugd en materiele rijkdom trokken bepaalde vrouwen aan maar zouden bij een groot deel van het electoraat verkeerd zijn gevallen, vandaar dat hij gedwongen was in te zetten op de degelijkheid van zijn karakter en zijn idealisme.

Te zeggen valt in ieder geval dat de president met de mannen in zijn regering complexere relaties heeft dan met vrouwen; de meest curieuze daarvan is zijn relatie met de vicepresident. In hun strijd om de partijnominatie binnen te slepen had de vicepresident een fluistercampagne tegen de president gevoerd met als thema zijn wankele gezondheid, wetende dat het electoraat zou twijfelen aan de geschiktheid van een lichamelijk zwakke kandidaat om het hoogste ambt te vervullen, en hoewel die twijfel snel en adequaat de kop werd ingedrukt door zijn campagneteam kwam de kwestie weer naar boven toen de vicepresident begon te onderhandelen over zijn mogelijke rol in een nieuwe regering; dit pressiemiddel haalde, samen met zijn populariteit in het zuiden, de president over hem tot zijn running mate te benoemen. Maar hoewel hij eerst het electorale belang van de vicepresident erkende, doet hij nu zijn best dat te negeren.

Op een dag verschijnt de vicepresident aan de rand van het zwembad, zonder jasje en met zijn stropdas los, op blote voeten met opgerolde broekspijpen, om de kosten van het ruimteprogramma te bespreken. De president is net bezig met zijn rek- en strekoefeningen, en de vicepresident kijkt jaloers en aandachtig naar de enorme littekens op zijn rug en de blauwe plekken van alle injecties en bloedprikken. Voordat de president naar Europa vertrekt, zegt hij: 'Lyndon, als er iets gebeurt terwijl ik weg ben: de sleutels van de Oval Office liggen onder de mat.'

De betrokkene is een mannenman, iemand die gelooft dat er een steekje loszit aan mannen die de voorkeur geven aan vrouwelijk gezelschap boven dat van medemannen. Hij houdt van mannenpraat, mannenhumor enzovoort, en ondanks hun unieke seksuele aantrekkingskracht vindt hij veel vrouwen doodsaai. Zijn zussen waren uit de kluiten gewassen, lichamelijk sterke meiden die dol waren op een stevig potje American football, in tegenstelling tot zijn vrouw, een delicate debutante die nadat ze schoorvoetend met een spelletje had ingestemd meteen haar enkel brak; verborgen lichamelijke zwakte is een ander kenmerk dat ze delen.

Zijn oudere zus was niet zozeer lichamelijk zwak als wel geestelijk, wat hun vader ertoe bracht bij haar een lobotomie te laten uitvoeren op een moment dat hun moeder op vakantie was. Natuurlijk geeft de betrokkene zichzelf daar niet de schuld van, maar nu en dan vraagt hij zich af of hij niet meer had moeten doen om de operatie te voorkomen, vooral omdat die werd verprutst en zijn zus nu permanent in een inrichting zit - de prijs van niet-aangepast zijn.

Ondanks zijn bevoorrechte kinderjaren was de betrokkene gewend aan een positie in de marge want hij miste de ruwe bolster die jongens geliefd maakt in de kleedkamer. Hij leerde slim genoeg te zijn om te leiden maar ook weer niet zo slim dat niemand je meer volgt. Tegen de tijd dat hij zich kandidaat stelde voor het presidentschap had de betrokkene geleerd hoe hij potentiele supporters achter zich kon krijgen en zo wist hij ook, geholpen door zijn zwager de filmacteur, zijn netwerk in Hollywood uit te breiden waarvoor zijn vader al de basis had gelegd tijdens zijn korte flirt met de filmindustrie en zijn wat langere flirts met filmactrices.

In Hollywood ontmoette de betrokkene mannen die alles wat hem dierbaar was leken te bezitten: geld, succes, een knap uiterlijk en (in die tijd vooral) vrouwen. Het waren echte playboys en door met hen feest te vieren bewees hij dat hij niet langer de ziekelijke, eenzelvige boekenwurm van school was, maar een ander soort magnetische eenling, iemand die zijn eigen levensvoorwaarden stelt, iemand als Frank.

Het was jaren geleden dat de betrokkene Frank voor het eerst ontmoette, nadat zijn vader uit strategische overwegingen contact met hem had opgenomen om steun te verwerven bij de ItaliaansAmerikaanse gemeenschap, en dat deed via zijn zwager Peter, die van de gelegenheid gebruikmaakte om zichzelf weer binnen Franks sociale kring te manoeuvreren waaruit hij was verstoten nadat hij het had gewaagd met een vriendinnetje van Frank te gaan lunchen. De vader van de betrokkene was als eerste onthaald op Franks losbandige hof in Palm Springs waarna de betrokkene zelf, nieuwsgierig gemaakt, al snel volgde. Frank was duidelijk de alfaman, in tegenstelling tot de zwager van de betrokkene, een meeloper in hart en nieren die in zijn jeugd nooit officieel onderwijs had genoten, maar in plaats daarvan met zijn verarmde adellijke ouders de wereld had rondgereisd om uiteindelijk aan te spoelen in Palm Beach, en van daaruit de sprong waagde naar Hollywood, waar hij, bij afwezigheid van rivalen die in oorlogstijd hun plicht vervulden in Europa of Azie, hoofdrollen speelde in romantische films en komedies.

Aanvankelijk had Peter de betrokkene in Hollywood geintroduceerd in de kring van sterretjes van het tweede garnituur en nadat hij in de Amerikaanse Senaat was gekozen, werd het een leuk extraatje van zijn ambt om te mogen plukken in die boomgaard, al bleken de meeste van die sterretjes noch op het scherm noch daarbuiten tot onvergetelijke acteerprestaties in staat, een omstandigheid waaruit hij afleidde dat geen klasse van vrouwen zo bereidwillig het principe van seks als sociaal transactiemiddel aanvaardt als aankomende actrices en modellen. Maar het was de onverwacht goede verstandhouding met Frank die de 'groene deur' opende waardoor vrouwen als Marilyn, Jayne en Angie naar binnen kwamen paraderen.

Voor Frank was de betrokkene iemand die hem toegang bood tot een verheven vorm van macht waarmee hij nog nooit in aanraking was geweest, en in ruil daarvoor bood Frank hem toegang tot de meest begerenswaardige glamourvrouwen ter wereld. Waar zijn zwager in staat was geweest zo nu en dan een sterretje voor hem op te snorren, kon Frank voor iedere vrouw zorgen die hij maar wenste, of het nu een filmster was of een model, een danseres of een hoer. Al snel maakte de betrokkene regelmatig uitstapjes naar Palm Springs of naar Las Vegas, waar ze samen dronken en moppen uitwisselden, en dan begon Frank over een of ander meisje en of de betrokkene het misschien leuk zou vinden haar te ontmoeten en dan pleegde een van zijn kornuiten een telefoontje en dan voegde het meisje zich even later bij hen om samen iets te gaan eten of drinken, of soms wachtte ze ook gewoon op hem in zijn hotelkamer als hij bovenkwam. Het leek wel of er in Hollywood geen beschikbare vrouwen waren die Frank niet kon bellen. Waarschijnlijk probeerde Frank ze eerst zelf uit, maar dat vond de betrokkene nooit een bezwaar omdat hij ervan overtuigd was dat hij van hen tweeen de gunstigste indruk maakte en het als hij eenmaal met een meisje samen was geweest aan hem en haar was - en dus niet aan Frank - of ze elkaar ooit terug zouden zien.

Tegenover de betrokkene gedroeg Frank zich altijd zeer respectvol maar tegenover zijn entourage kon hij uiterst rancuneus zijn en karaktermoord plegen, waarop het slachtoffer geen weerwoord kon geven uit angst te worden verstoten. Aan zulke excessen als Frank geeft de betrokkene zich niet over, al kreeg hij diens jongens tijdens een weekend in Palm Springs wel zover dat ze push-ups deden, een spektakel dat hij, liggend in een ligstoel en met zijn korset aan, erg grappig vond, alsof het een bizarre wraakneming betrof tegen de atletische kwelgeesten uit zijn jeugd. De betrokkene heeft het hoogtepunt van zijn maatschappelijke macht bereikt maar de macht die hij over mannen uitoefent betekent het meest voor hem, iets wat hij ook herhaaldelijk bij Frank heeft waargenomen, die misschien de pee inhad als een meisje niet op zijn avances inging maar het daarbij liet, terwijl als een man hem in de wielen reed een schervengericht nog niet voldoende was: Frank zorgde er dan persoonlijk voor dat de schuldige zijn ondergang tegemoet ging.

Tijdens die weekendjes in Palm Springs kreeg de betrokkene voor het eerst een inkijkje in het gedrag van een koning. Frank was op dat moment niet Hollywoods grootste filmster (en is dat ook nooit geweest) en jongere, knappere zangers zijn waarschijnlijk populairder dan hij, maar hij krijgt de koningsmantel omgehangen omdat hij zich als een koning gedraagt: hij heeft een hofhouding, hij verstrekt en ontneemt gunsten, en men vreest het priveleger waarop hij een beroep lijkt te kunnen doen. Maar het belangrijkste is dat hij onmatigheid niet schuwt, alsof de regels die gewone mensen in toom houden voor hem niet gelden. Net als de betrokkene geeft hij blijk van een onstuitbare honger naar vrouwen. Hij zou er twee of drie per dag kunnen hebben, of tegelijkertijd, en zou net als de leider van een troep leeuwen brullen naar ieder ander mannetje dat zijn territorium probeerde binnen te dringen. Vrouwen waren bang voor hem, en niet zo'n beetje, en gaven vaak toe uit angst zijn misnoegen op te wekken, maar ze begrepen wat er van hen verlangd werd als ze een uitnodiging ontvingen, dus je hoeft niet te denken dat ze reden tot klagen hadden. Toen de betrokkene voor het eerst dit soort bijeenkomsten begon te bezoeken, vooral die achter gesloten deuren in Palm Springs, moet hij daar beschouwd zijn als een soort curiositeit - een jonge senator, een oorlogsheld, een afgestudeerde van Harvard -, maar Frank en de senator ontwikkelden al snel een lingua franca tussen collegaoverspeligen. Mogelijk verwachtte Frank dat een ambitieuze jonge politicus zijn neus zou ophalen voor het onbegrensde aanbod van seksuele mogelijkheden, maar dat was natuurlijk niet zo, en de betrokkene gedroeg zich ook niet alsof hij totaal niet vertrouwd was met dit soort praktijken. Die weekends in de woestijn, waar de lucht kurkdroog was en de zwembaden oogverblindende spiegels onder een strakblauwe hemel, bewezen dat een man, als hij er de kans toe krijgt, een bekende en voorspelbare weg kiest: die van ongebreidelde seksuele predatie. Achter de beveiligingshekken en de hoge muren stond het Frank en zijn gasten vrij een beeldschone onbekende bij de hand te nemen en haar mee te voeren over de weelderige gazons, naar het zwembad of de jacuzzi, of de villa in om haar daar uit te kleden, als dat nog nodig was, en zich over te geven aan de lust. Vergeleken met dit soort ongeremd gedrag lijkt monogamie een troosteloos bestaan. De seksuele losbandigheid die Frank tentoonspreidde was onnatuurlijk noch immoreel, en had ook niet de schadelijke neveneffecten van overmatig gebruik van alcohol, drugs of zelfs eten. De betrokkene ging aan de zwier. Ieder dagdeel een ander meisje. Hij bedreef de liefde als een koning.

In Hollywood is er iedere maand een nieuw meisje hot en als hij Frank attent maakte op zijn belangstelling voor een bepaalde actrice uit de een of andere film kon hij er vergif op innemen dat zijn collega-schuinsmarcheerder wel iemand kende die dicht genoeg bij haar stond om te kunnen inschatten of ze beschikbaar was voor seks. Op een avond stelde de betrokkene een lijst op met een stuk of tien meisjes, die Frank vrijwel onmiddellijk voorzag van kernachtige commentaren: van 'getrouwd', 'verliefd' en 'gestoord' tot het bondige 'dat is een man!', wat bij alle aanwezigen voor grote hilariteit zorgde. Ondanks alle bonhomie was er altijd een zekere afstand tussen hen beiden, al was het dan de aangename afstand tussen einzelgangers die niet bereid zijn hun intieme gevoelens aan de ander uit te leveren.

Van Franks hof was Frank de koning, maar voor iedere waarnemer was duidelijk dat de betrokkene de slimste van hen tweeen was, en toen hij zijn campagne voor het presidentschap begon, leek het niet meer ondenkbaar dat hij ooit de machtigste zou zijn, waar nog bij kwam dat Frank op de twee gerelateerde punten waarop mannen elkaar bij een eerste ontmoeting de maat nemen - lengte en haar - de mindere was. Franks haarlijn begon zo ver te wijken dat hij al was gaan experimenteren met nieuwe haardrachten en toupets; bovendien lijkt hij van gemiddelde lengte, tot hij zonder zijn speciaal gemaakte schoenen aan het zwembad verschijnt en spectaculair blijkt te zijn gekrompen.

Maar op een vlak liggen de zaken voor hen beiden te gevoelig voor onderlinge concurrentie. Frank ging rivaliteit om wie het meest geliefd was bij de vrouwen uit de weg door ze als zijn campagnebijdrage aan de betrokkene aan te bieden en de betrokkene vermeed de concurrentiestrijd met Frank door nooit openlijk te flirten met diens concubines. Het was niet de moeite waard een alliantie in gevaar te brengen die publiek door politieke belangen was ingegeven en prive door niet-aflatende seksuele drift.

Frank maakte dat de glans van Hollywood afstraalde op de verkiezingscampagne van de senator en door zijn bemoeienis verschenen er toonaangevende beroemdheden op fondsenwervingsbijeenkomsten, al had de senator altijd wel het idee dat dit voordeel moest worden afgewogen tegen de mogelijke negatieve effecten van vermeende banden met een bepaalde Italiaans-Amerikaanse subcultuur, maar terwijl de lange nachten van gokken, drinken en hoereren voortduurden was het een risico dat hij voor lief nam. Frank was ook degene die de betrokkene voor het eerst in contact bracht met Judy, met de onweerstaanbare belofte dat ze 'als twee druppels water op Elizabeth Taylor' leek. (De betrokkene had de naam van mevrouw Taylor ooit genoemd als mogelijke kandidate voor een avondje Palm Springs, maar Frank had toen geoordeeld dat ze daarvoor veel te trouw was aan haar huwelijksgeloften, een mentaliteit waarvan je het bestaan gemakkelijk vergeet als je gewend bent met meer verlichte geesten om te gaan.)

Judy is een oude vriendin met wie de president het contact graag warm houdt, dus als hij via Frank hoort dat ze in de stad zal zijn op een avond dat zijn vrouw toevallig bij vrienden in New York is, kent de president geen enkele aarzeling om haar voor een etentje op het Witte Huis uit te nodigen, met voor de vorm een paar medewerkers die zich tijdig terugtrekken, zodat de president haar kan meevoeren naar de Lincoln Bedroom om verder te gaan waar ze de vorige keer - in Las Vegas, enkele maanden voor de verkiezingen - waren gebleven.

Frank laat de volgende ochtend van zich horen met een telefoontje dat via het kantoor van Mrs. Lincoln wordt doorgeschakeld en de twee mannen zijn het erover eens dat ze elkaar te lang niet meer hebben gesproken (sinds het inauguratiebal), waarna Frank jolig herinneringen ophaalt aan wat er die avond is gebeurd toen de president, onderweg van de ene bijeenkomst naar de andere terwijl de first lady al thuis in bed lag, Angie en nog een ander sterretje een lift aanbood in de presidentiele limousine en zich toen pas realiseerde hoe roekeloos het was om op de allereerste dag van zijn presidentschap door de stad rond te rijden in het gezelschap van twee beeldschone jonge actrices, waarna hij hen discreet ergens had afgezet en zijn chauffeur opdracht had gegeven een paar blokjes om te rijden alvorens in zijn eentje zijn entree te maken. De president lacht als Frank hem herinnert aan de verbijstering van de meisjes toen hun de grootse entree werd onthouden terwijl Frank de aanblik moest missen van een president die de balzaal betrad met aan iedere arm een schatje, als een verdienstelijke imitatie van Hugh Hefner, waarna hij overschakelt naar de data waarop hij volgens zijn agenda in Washington zal zijn, data die de president belooft door te geven aan Mrs. Lincoln, met het vaste voornemen Frank een uitnodiging te sturen voor een volgend etentje, maar na het telefoontje hoort de president in zijn hoofd de echo van diens lach, die tot zijn eigen verbazing een plotseling gevoel van afkeer bij hem oproept waarvoor geen enkele rechtvaardiging kan bestaan aangezien Frank hem als blijk van achting met 'Mr. President' heeft aangesproken en de humor die ze deelden niet oneerbiediger was dan die met welke andere vriend dan ook.

Toen de presidentiele campagne op stoom kwam begon het machtsevenwicht tussen hen beiden te verschuiven. Hoewel de senator Franks bijdrage aan de campagne bleef erkennen was hij nu een van de velen, en de senator begon verborgen bijbedoelingen te vermoeden als Frank hem vrouwen aanbood. Misschien voelde Frank net als hij dat hun machtsevenwicht die zomer een keerpunt zou bereiken, als de senator voor Massachusetts ofwel door zijn partij genomineerd zou worden voor het presidentschap, ofwel zou terugvallen in de anonimiteit van weleer. Elk van beide uitkomsten zou zijn eigen effect hebben op hun bondgenootschap, een kwestie waar ze wel grappen over maakten maar nooit serieus over spraken omdat ze de aard van hun relatie geen van beiden met het scalpel wilden blootleggen.

Een paar weken voor de Conventie belde Frank om de senator uit te nodigen voor een diner dat hij gaf bij Romanoff 's, met als lokmiddel een knappe actrice die graag aan de senator wilde worden voorgesteld. 'Het is een nieuwe, Jack,' zei hij, 'maar ik mag niet zeggen wie.' Hij lachte. De senator lachte ook en beloofde te zullen komen.

De senator hield een lijstje bij waar Frank weet van had - geen formele, op papier vastgelegde lijst maar een informele verzameling actrices van wie de namen telkens weer opdoken in de gesprekken tussen hen twee, zoals Angie, die de senator had bewonderd in Rio Bravo, of Jayne, wier films hij niet kon vergeten, hoezeer ze dat ook verdienden, maar hij had hen nu allebei gehad en zijn opwinding van dit moment kwam vooral voort uit de vraag of de mysterieuze gast op het diner een van de andere dames op de lijst zou zijn. Omdat Frank nu eenmaal Frank was, liet hij niets los en de fantasie van de senator ging met hem op de loop en toen, tijdens het dinertje bij Romanoff 's, stelde Frank hem voor aan Marilyn.

Ze straalde als een ster en toonde nadrukkelijk haar belangstelling voor politiek. Frank had haar alles over de campagne verteld en ze wilde de senator graag steunen. Hij luisterde beleefd naar haar interesses en opvattingen maar de hele avond moet Frank met al zijn voorkennis hebben toegekeken, in de wetenschap dat de betrokkene onmiddellijk zou gaan berekenen hoe hij deze godin het bed in zou kunnen lokken. Terwijl zij toegaf enigszins van haar man vervreemd te zijn onthulde de betrokkene weinig over zijn eigen priveleven.

Nadat ze was vertrokken merkte Frank op: 'Zij is een van die grietjes die denken dat ze nooit neuken om het neuken. Het moet altijd ergens over gaan.'

Dus toen de senator haar de volgende dag belde, vertelde hij haar hoezeer hij van hun ontmoeting had genoten, hoe gevleid hij was dat ze belangstelling had voor de campagne en hoe intelligent en stimulerend hij hun discussie had gevonden. Ze ging graag in op zijn uitnodiging hun kennismaking te hernieuwen zodra hij terugkwam voor de Conventie, maar toen die serieus op gang kwam moest hij zich er van de ene besloten bijeenkomst naar de volgende en van het ene podium naar het andere spoeden en ging elk beschikbaar uurtje op aan pogingen de partijleden achter zich te krijgen. Als ze een gewoon meisje was geweest had de betrokkene haar wel naar zijn hotelsuite laten komen om een amoureus vlugschrift aan haar te wijden, maar hij was zich maar al te zeer bewust van Marilyns buitengewone status en van de noodzaak haar van zijn respect en adoratie te overtuigen. Op de eerste dag lukte het hem nog haar te bellen en uitleg te geven: 'Ik ben hier nog even druk bezig om de volgende president te worden, al lijkt jou mee uit eten nemen een kwestie van minstens even groot nationaal belang.' Ze spraken af dat hij haar weer zou bellen zodra hij een gaatje in zijn agenda had gevonden, maar hoewel hij de voorsprong die hij tijdens de voorverkiezingen op zijn rivalen had genomen ook tijdens de Conventie leek te behouden, waardoor hem de nominatie nauwelijks nog kon ontgaan, zorgde zijn optimisme niet voor een ontspannen sfeer, maar in plaats daarvan voor een gistend ethos dat in de campagne nog eens fors op het gaspedaal moest worden getrapt om de oppositie definitief buitenspel te zetten. Het werd al snel duidelijk dat als hij deze avond niet wist te ontsnappen, de volgende avond (die van de definitieve stemming voor de nominatie) zijn laatste in Los Angeles zou zijn en daarmee de laatste kans om met Marilyn het bed te delen, omdat zijn politieke plichten daarna ongetwijfeld zijn seksuele verlangens de kop in zouden drukken. De senator worstelde enige tijd met dit dilemma alvorens zijn campagneteam tot hun verbazing mee te delen dat hij de Conventie enige tijd verliet voor een prive-etentje.

De senator nam zijn doelwit mee naar Puccini's, een exclusief Italiaans restaurant in Beverly Hills, waar hij een milde pastaschotel en een glas wijn wist te consumeren zonder de maaltijd te hoeven onderbreken voor een onbeleefd en onsmakelijk bezoek aan de wc. Zij vertrouwde hem toe dat ze een liefdeloze jeugd had gehad, zonder haar vader te kennen en met een moeder die aan een geestesziekte leed, zodat ze in pleeggezinnen en weeshuizen was opgevoed. De betrokkene voelde even de neiging haar in reactie hierop te vertellen over de psychiatrische problemen van zijn zus maar hij wist dat hij niet over de lobotomie kon beginnen zonder zijn verdriet over haar huidige toestand te onthullen, dus deed hij er het zwijgen toe. Hij vermoedde dat ze beter zou reageren op de kracht van een vaderfiguur die, in een parafrase op Lawrence, kon bieden wat ze nodig had: je moet liefhebben om liefde te vinden, maar te veel mensen eisen liefde terwijl er in henzelf geen liefde is.

Zij wilde graag over politiek praten. 'Word jij de volgende president?' vroeg ze.
'Tot dusver gaat alles goed,' zei hij.
'Jack, dat is geweldig. Dat moet gevierd worden.'
En zo diende zich als vanzelf de transactie aan tussen de man die op het punt stond voor het hoogste publieke ambt te worden genomineerd en het meest begeerde sekssymbool van het land.
Marilyn had bijna tien jaar lang modellenwerk gedaan en figurantenrolletjes gespeeld voordat ze een ster werd, dus de situatie tijdens het dinertje die avond kan haar niet helemaal onbekend zijn voorgekomen, maar de betrokkene meende zelf in status voldoende verheven te zijn boven de gemiddelde filmimpresario om het huldeblijk van iemand van haar verheven status te verdienen. Hij bood aan haar thuis te brengen en liet zijn chauffeur koers zetten naar haar appartement; de hemel bevatte nog net genoeg licht om de contouren van de daken te markeren, die zwart tegen indigo langs de limousineraampjes trokken. Ze glansde, zelfs in het halfduister, haar haren professioneel geverfd in de kleur van witgoud, haar wangen en nek van albast boven de spectaculaire welving van haar borsten. De meeste mannen zouden er de zenuwen van krijgen. Maar de betrokkene heeft genoeg ervaring om te weten dat je met een godin niet naar bed kunt.
Op dat cruciale moment kwam wel de gedachte bij hem op of Frank een bijbedoeling zou hebben gehad toen hij hem aan Marilyn voorstelde. Natuurlijk besefte hij hoe gevoelig de relaties zouden komen te liggen, tussen hem en hem en tussen hem en haar, als de genomineerde zich met haar inliet. Maar die nacht waren zulke overwegingen van secundair belang. Zoals hij bij elke mooie vrouw zou doen die op een heldere zomeravond naast hem op de achterbank van een limousine door de stad gleed, legde hij zijn hand op de hare en voelde die huiveren en in reactie zachtjes in de zijne knijpen.

De president en de first lady steken vanuit Idlewild de Atlantische Oceaan over aan boord van de Special Air Mission Boeing en proberen tijdens de reis enige tijd alleen met elkaar te zijn. Reizen heeft een funeste uitwerking op zijn rug: zijn benen gaan slapen en de tintelingen trekken vanuit zijn linkerbil omlaag naar zijn dij. Gestut door vier kussens (een maatregel die is ingevoerd sinds hij in Canada geblesseerd raakte) lepelt de president een smakeloze papperige maaltijd naar binnen terwijl de first lady van een glas Franse wijn nipt en de ene na de andere l&m opsteekt. Ze eet niets, omdat de weegschaal die ochtend een paar pond te veel heeft aangewezen en ze geen tijd heeft gehad om het overgewicht er op de trampoline af te trainen. Op haar manier is ze even zenuwachtig voor deze rondreis door Europa als de president.

Ze dineren in de privecabine waar hij het rendez-vous met Marilyn heeft gehad, maar dat brengt hem niet van zijn a propos; hij is het stadium van veroveringen tellen allang gepasseerd en kan ze inmiddels buiten beschouwing laten.

De betrokkene is het levende bewijs dat een man een bepaald karakter moet hebben om een succesvol rokkenjager te zijn: hij mag niet te veel last hebben van schuldgevoelens ten aanzien van zijn gedrag, en in het ideale geval, zoals bij hem, helemaal geen; hij mag absoluut geen slechte leugenaar zijn en de beste leugen is een feit dat als de hele waarheid wordt opgediend; en hij moet accepteren dat voor overspel nog in sterkere mate geldt wat ook voor ware liefde geldt, namelijk dat er een zekere karaktersterkte voor nodig is om alle onvolmaaktheden en gebrek aan logica buiten beschouwing te laten.

Hij is niet de enige die deze eigenschappen bezit. Na hun eerste ontmoeting op een liefdadigheidsdiner tien jaar geleden begeleidde hij zijn toekomstige bruid naar haar auto, waar ze haar toenmalige verloofde achter het stuur aantroffen. Zij bezat de karaktersterkte om de verkeerde man te laten vallen en de goede te kiezen. Zo nu en dan, vooral tijdens ruzies in de eerste jaren van hun huwelijk, heeft ze gedreigd een minnaar te nemen, maar als ervaren politicus zorgde hij er wel voor haar daarin te ontmoedigen noch te stimuleren, wetende dat ze hem ooit met zijn antwoord om de oren zou kunnen slaan. Zijn geheimgehouden mening was dat het, als zij nu en dan een avontuurtje had, niet zoveel gevolgen zou hebben als hij er tenminste niets vanaf wist, een situatie die hij veel liever had dan een bekentenis in tranen, vooral als zo'n avontuurtje een gunstige uitwerking had op haar humeur en het geen minnaar betrof die hij zou afkeuren (zoals een communistische dictator of een Republikein).

De first lady buigt zich voorover en kijkt door het raampje naar buiten; de ondergaande zon geeft nog net genoeg licht om de donkere lucht van de lege zee te kunnen onderscheiden en hij hijst zich overeind en gaat aan de andere kant van de hut naast haar zitten en slaat een arm om haar smalle schouders. Ze zegt: 'Iedere keer als ik zie hoe groot de oceaan is, vraag ik me af hoe je het voor elkaar hebt gekregen.'

Die eerste nacht toen hij haar naar haar auto bracht gaf hij haar een hand en bestudeerde haar nerveuze blikken naar haar verloofde, maar de betrokkene wist dat hij met zijn ervaring als commandant van een piepkleine torpedoboot op de grootste oceaan ter wereld indruk op haar had gemaakt en dat hij in het voordeel was ten opzichte van die andere man, ook al was die ander meer van haar leeftijd en waarschijnlijk gemakkelijker gezelschap. Ze besefte dat hij de hardheid bezat die zij nodig had als tegenwicht voor de hare, de hardheid die nodig was voor huwelijk, ouderschap en succes. Maar later, toen ze eenmaal getrouwd waren, zaten ze samen in een klein bootje op de oceaan en leek het wel of zij soms de neiging had zich overboord te laten vallen.

Het probleem waar hij in die tijd tegenaan liep was het groeiende besef dat hij nooit genoeg voorechtelijke seks kon krijgen, net zoals je nooit genoeg kunt eten om lang te kunnen vasten zonder honger te krijgen. Hij was aan zoveel seks gewend geweest dat hij zich paradoxaal genoeg misschien beter had aangepast als dat niet zo was geweest, want dan had hij het niet zo gemist. Getrouwde mannen die andere partners niet missen zijn waarschijnlijk uit zichzelf al nooit zo in vrouwen geinteresseerd geweest.

Maar natuurlijk was dat niet het punt waar het toen om ging. Waar het om ging was dat zijn aanstaande, die zich niet kon voorstellen hoe een jongeman in een klein bootje de wijde oceaan durfde oversteken, toen ze een echtgenote was geworden die niet naar andere partners verlangde niet begreep waarom zijn behoeften niet uitdoofden onder invloed van hun echtelijke band. Enkele weken na hun bruiloft, toen de haute cuisine van de wittebroodsweken plaats had gemaakt voor de diepvriesmaaltijden van de monogamie, begon de betrokkene weer zichtbaar belangstelling te krijgen voor andere vrouwen, en zij reageerde daarop met een kille, bezitterige verontwaardiging die hem zo razend maakte dat hij zijn natuurlijke behoeften nog nadrukkelijker ging uiten; op feestjes begon hij te flirten met andere vrouwen en een keer wist hij zelfs een meisje te ontvoeren voor een vluggertje, dat maar ternauwernood verborgen bleef voor zijn vrouw. Hij hield vast aan zijn wrede vernederingsstrategie tot haar reactie niet langer beheerst en bezitterig was maar ontredderd en verslagen. Het was haar straf omdat ze geen oog had gehad voor de hevigheid van zijn behoeften. Hij drukte door om een modus vivendi voor hun huwelijk te vinden. De wil van de een moest die van de ander overwinnen, of ze waren uit elkaar gegaan. En hij voelde zich nooit schuldig: als een man daar eenmaal aan begint is het eind zoek.

Hij strompelt terug naar zijn bed en zij helpt hem met de kussens. Het matras is hard, gevuld met koeienstaarthaar om een allergische reactie te voorkomen. Ze helpt hem het korset af te doen en geeft hem dan een injectie met een pijnstiller in zijn rug waarna hij diverse steroiden- en thyroidenpillen slikt, een middel tegen diarree, plus een antibioticum en een slaapmiddel. Ze klimt naast hem in bed. Hij kust haar en drukt haar tegen zich aan terwijl ze luisteren naar het gebrom van de motoren.

De president heeft besloten zijn beide concubines uit het Witte Huis mee te nemen op zijn rondreis, ook al zullen ze weinig of niets aan het buitenlandse beleid bijdragen. Maar ze kunnen hem wel helpen zich te concentreren. Hij gelooft in het tegenovergestelde van de stelregel van Flaubert: 'Wees regelmatig en ordelijk in je leven, zodat je in je werk intens en origineel kunt zijn.' Hij heeft lang nagedacht over de vraag hoe hij de twee overtollige passagiers moest verantwoorden maar gaf uiteindelijk een medewerker een nonchalante opdracht alsof hij de overtocht voor de presidentiele golfclubs boekte. Hij volgde Franks voorbeeld en gedroeg zich als een koning en de medewerker reageerde zoals iemand uit Franks entourage gereageerd zou hebben op een bestelling voor een dozijn hoeren, evenredig verdeeld in blondines, brunettes en roodharigen. Zoals Franks dommekrachten nooit zouden durven opmerken dat vier roodharigen misschien wat veel van het goede was, zo knikte de medewerker simpelweg en trok zich terug om elders met zijn geweten in dialoog te treden. Ongetwijfeld werd er onder het personeel over geroddeld en later zag de president zijn vermoedens bevestigd toen hij de passagierslijst van de geheime dienst onder ogen kreeg waarop de twee meisjes onder de codenamen Fiddle en Faddle stonden vermeld, al herinnert hij zich niet wie welke was.

Een naam die op geen enkele passagierslijst voorkomt is die van dr. Feelgood, die opdracht heeft de president per privevliegtuig achterna te reizen en de kosten te declareren.

Hoewel het trainingsprogramma de spieren in zijn onderrug goed heeft gedaan, werd de president met een pijnlijke terugslag geconfronteerd toen hij tijdens een staatsbezoek aan Canada twee weken eerder door de gouverneur-generaal werd uitgenodigd deel te nemen aan een boomplantceremonie. Toen hij ten overstaan van een groot contingent verslaggevers en fotografen een schop in handen kreeg geduwd, zag de president zich met een onmogelijke opgave opgezadeld. Het was ondenkbaar dat hij zichzelf voor de hele natie voor schut zou laten zetten (alsof iedereen zou zien dat hij gooide als een meisje of niet kon plassen met andere mannen erbij). De gouverneur-generaal ging hem voor en verzette een enorme berg aarde, waarna de president het handvat beetgreep en zijn voet op de spade zette alvorens hem in de grond te drijven en weer omhoog te wrikken. Meteen voelde hij een hevige pijnscheut door zijn onderrug schieten. Hij ging langzaam rechtop staan, terwijl hij bleef glimlachen in het oplaaiende applaus, maar in de daaropvolgende minuten voelde hij de scharnieren in zijn rug blokkeren en tegen de avond liep hij op een driedubbele dosis pijnstillers en op krukken. Sindsdien maakt de president buiten het oog van het publiek altijd gebruik van krukken en heeft dr. Feelgood de opdracht het presidentiele gezelschap te allen tijde op de voet te volgen om te voorkomen dat zijn kwalen aan het licht komen en het wereldwijd bestaande beeld van onze president als belichaming van Amerikaanse vitaliteit wordt ondermijnd.

De brave man landt op een particulier vliegveld in een voorstad van Parijs, zogenaamd als lijfarts van de first lady.

Intussen heeft de president zijn toevlucht genomen tot een heet bad, waarin hij nog steeds ondergedompeld ligt als dr. Feelgood aankomt. Na een korte anamnese worden diverse middeltjes geprepareerd; dan helpen de first lady en een verpleegkundige de president uit bad en leggen hem naakt op zijn buik op een mat in de badkamer, die vochtig blijft door de stoom van het bad. Dr. Feelgood begint hem voorzichtig aan te raken maar hij heeft krachteloze handen en geen gevoel voor massage; dan maakt hij een gedeelte van de onderrug gereed voor een reeks injecties. Zijn vingers betasten de kuiltjes en holtes, die allemaal zo pijnlijk zijn dat de president het steeds weer uitschreeuwt, waarop dr. Feelgood steeds reageert met een afgemeten, met zwaar accent uitgesproken 'Sorry, Mr. President', terwijl de first lady de beide handen van haar echtgenoot beetpakt, ogenschijnlijk verbijsterd door zijn niet te stelpen gekreun, waarna de behandeling serieus begint en er herhaaldelijk een scherpe naald in de ruimten tussen de wervelschijven en ligamenten wordt gedreven, waarna de oude nazi nog een laatste injectie met het magische middeltje in zijn bil geeft.

Tegen de tijd dat hij weer met het publiek wordt geconfronteerd, staat de president stijf van de medicijnen. Duizenden Fransen hebben zich langs de weg opgesteld om een glimp van het presidentiele echtpaar op te vangen terwijl ze in colonne over de Champs Elysees rijden en naar al die Gallische grimassen zwaaien. De first lady is nog exclusiever gekleed dan gewoonlijk; ze heeft dagenlang met ontwerpers doorgebracht om ervoor te zorgen dat ze met de meest magnifieke collectie outfits op reis ging. In dit geval heeft hij niet veel bezwaar gemaakt tegen haar uitgaven. Thuis in Amerika geldt de first lady in bepaalde kringen, vooral in wat spottend 'Midden-Amerika' wordt genoemd, als een verwende exhibitioniste, als gereserveerd en als een bon viveur (een eufemisme voor 'zuipschuit'). Deze unfaire kritiek komt vooral van waarnemers die zich in het comfortabele centrum van ons burgerdom bevinden terwijl ze op grond van de meeste demografische indicatoren helemaal onderaan zouden moeten staan en die hun intellectuele conservatisme verbinden met vroomheid, en het blijft vreemd dat juist degenen die het minst reden hebben om God dankbaar te zijn het meest in Hem blijken te geloven.

Maar in deze corridor van gezichten die bewonderend toekijken in plaats van verwrongen de gebruikelijke verachting van het oude continent tentoon te spreiden, mist de koninklijke uitstraling van de first lady haar effect niet; de lange jaren van getrouwdzijn, van voorgewende monogamie, van strijd die geheim wordt gehouden om de schone schijn op te houden, werpen eindelijk overvloedig politieke vrucht af. In dit land van hooghartige haute couture is de president niet geland in het gezelschap van een stijve kleine koekenbakster uit het Midwesten, maar aan de arm van een Amerikaanse prinses die niet alleen het proletariaat voor zich inneemt maar ook, die avond op de receptie, de president van de Republique zelf, door vloeiend met hem te converseren in zijn eigen taal.

Zoals het een goed Fransman betaamt onderhoudt le President een hele rij maitresses. Misschien geeft hij zijn Amerikaanse tegenhanger er ter gelegenheid van dit staatsbezoek wel eentje cadeau, zoals ooit het Vrijheidsbeeld. Hij is een koning, deze Franse aristocraat met de martiale zwaarlijvigheid van een tank, iemand die eraan herinnert dat grote mannen de geschiedenis kunnen veranderen, met bepaalde voor de hand liggende beperkingen, en dat velen van hen de aandrang voelen om vrouwen te roven. Wat een bleke en trieste wereld zouden we ook bewonen als we alleen toegewijd monogame mannen onze bedrijven lieten runnen of onze instellingen lieten besturen, een wereld geerfd door bloedeloze sukkels die uit hun droomloze slaap worden gewekt door het neerstorten van de minnaars, snelheidsduivels, lekkerbekken en krijgers, terwijl mannen met begeerten en verlangen naar verandering worden verbrijzeld door de moloch van de conventionele moraliteit.

Le President zal wel in de gaten hebben dat de president een man met vergelijkbare, zo niet aanzienlijk sterkere begeerten is. Hij moet het toch zien. Dat moet wel. Als hij het parfum van de first lady ruikt, beweegt zijn neus zoals een jachthond een spoor opsnuift, waarna zijn ogen beginnen te glinsteren van bewondering, net als die van de president zelf, tot zijn eigen verwondering. Maar het is de Amerikaanse president die deze koningin de zijne mag noemen, een feit dat in sterke mate bijdraagt aan de status van de koning, hoewel het huwelijk van sommige staatshoofden door hun partnerkeuze nog het best met een ritje op een tijger te vergelijken valt.

Mannen richten zich in hun partnerkeuze niet op de vrouw die ze kunnen krijgen, maar op de vrouw die ze kunnen houden. Soms gebeurt het dat een man in bed belandt met een vrouw die veel knapper is dan zijn gebruikelijke oogst, om welke reden dan ook (ze is naief, ze is een masochiste, ze is zo dronken als een tor), en halsoverkop verliefd op haar wordt. Maar dan volgt de plotselinge openbaring aan deze vrouw, hetzij de volgende ochtend, hetzij na de bruiloft, waardoor ze beseft welke macht haar schoonheid haar geeft, en vanaf dat moment kan hij niet meer voorkomen dat hij haar verliest, een inzicht dat mannen in de loop van hun seksuele carriere verwerven. Een man doet zijn best mooie vrouwen in zijn bed te lokken maar hij doet er beter aan zich niet aan hen te hechten. Toch lijkt de betrokkene het onmogelijke onder de knie te hebben gekregen, een overtuiging die spreekt uit de bewonderende blikken van zulke verheven persoonlijkheden als le President, en als ze die avond terugkeren in de ambassade herinnert de betrokkene zich hoe hij voor het eerst zijn aanstaande bruid aanschouwde, voor ze zich wijdde aan het huishouden, het moederschap en haar verstikkende aanbidding van de monogamie.

Terwijl hij ligt te weken in de reusachtige vergulde badkuip, roept de stoom het beeld op van de dagen toen een man haar wel kon krijgen maar niet houden, zoals haar verloofde die in zijn auto zat te wachten voor het restaurant op de avond van hun eerste ontmoeting en door de met regendruppels bespatte voorruit moest toezien hoe ze met de jonge senator naar buiten kwam, uitdagend als een teefje dat een geurvlag uitzet bij een boom.

Voor zijn huwelijk had de betrokkene een tamelijk lange verhouding met een filmactrice, een oogverblindende schoonheid die van haar echtgenoot was gescheiden. Die echtgenoot werd uiteindelijk de vaste kledingontwerper van de first lady, een functie met een grote verantwoordelijkheid en een werkdruk die minstens zo hoog lag als die van de ingenieurs die onze ruimteraketten bouwen. Op hun kleine door inteelt geteisterde schiereiland lijkt het soms alsof iedereen het ooit met iedereen heeft gedaan, maar de betrokkene geeft de voorkeur aan de nieuwe meisjes die nog niet zijn rondgegaan, vandaar zijn belangstelling voor de schuwe groentjes die als stagiaires op allerlei achterafkantoren zijn ondergebracht.

Nu wil het geval dat die actrice, Gene, een vrouw was die hij vanaf de dag van hun ontmoeting als een serieuze huwelijkskandidate had beschouwd. Waar ze ook ging werd ze nagekeken. Hij voerde zijn carriere aan als reden om de relatie te verbreken, maar de waarheid was dat iedere man voor haar een moord zou doen, en dat zij dat wist. Hij kon geen tien minuten te laat in een restaurant verschijnen zonder iemand aan haar tafel aan te treffen die een kans waagde, haar hand in de zijne terwijl ze naar hem opkeek, of hij nu wel of niet een grotere of betere vangst was, en over haar cocktail wierp ze hem dan een serene blik toe die waarschuwde: je moet niet te laat komen, je moet me niet kleineren en dan toch verwachten dat ik voor je klaarsta. Als echtgenote had hij een vrouw nodig die zich gewonnen gaf uit angst hem te verliezen. Als je bedenkt wat voor grijze muizen dat kunnen zijn, heeft hij het niet zo slecht getroffen.

Ze glipt de badkamer in met een daiquiri die ze door een bediende van de ambassade heeft laten klaarmaken. De stoom condenseert op haar gezicht en laat haar huid glanzen. De president ziet dat ze enthousiast is over de dag die nu ten einde loopt en hij is trots op haar. 'Ze houden van je,' zegt hij, 'bijna net zoveel als ik.' De first lady neemt deel aan een aantal culturele evenementen terwijl de president een druk programma van politieke topontmoetingen afwerkt. Voordat de president met zijn Franse ambtgenoot een debat aangaat over de betrekkingen tussen Frankrijk en Amerika behandelt dr. Feelgood nog even in het geheim zijn rug. De president krijgt meer respect dan zijn adviseurs hebben voorspeld. Hij verdenkt generaal de Gaulle ervan dat die heeft geconcludeerd dat zijn Amerikaanse collega, aangezien hij zo'n beeldschone vrouw heeft weten te behouden, toch wel wat in zijn mars moet hebben.

Die middag, terwijl de first lady in gezelschap van de minister van Cultuur een bezoek brengt aan het huis van Marie-Antoinette, weet de betrokkene tussen twee bijeenkomsten in even tijd vrij te maken voor Fiddle en Faddle, die hem in zijn priveverblijf op de ambassade een hoofdhuidmassage geven. Het is nu bijna een week geleden sinds de betrokkene voor het laatst is vreemdgegaan. Hij krijgt last van spanningshoofdpijn, pijn in zijn testikels en een beginnende toxemie.

Medewerkers van zijn staf en de geheime dienst lijken niet op te merken dat de meisjes de kamer binnenmarcheren. Zijn krukken staan onopvallend tegen de muur; misschien hoopt hij dat deze jonge vrouwen zijn chronische aandoeningen zullen negeren, zoals ze dat ook bij de pijnlijke schouder van een werper of de verstuikte knie van een running back zouden doen, lichte blessures die voor het weekend weer genezen zullen zijn. De president vraagt of ze het naar hun zin hebben op deze reis en zij zitten vol vragen over de topontmoeting met het Franse staatshoofd.

Hij zegt: 'Hij wil Louisiana terug en ik heb Canada aangeboden.' Priscilla lacht en haar vraagt hij nog een paar minuten langer te blijven nadat Jill is vertrokken. Hij worstelt zich in een achteroverliggende positie: 'Mijn volgende afspraak is over tien minuten.' Als de first lady terugkeert loopt ze over van inspiratie voor de

herinrichting van het Witte Huis en die avond steelt ze op een ontvangst opnieuw de show in een oogverblindende jurk. De president begint zijn redevoering met de schertsende mededeling dat hij - want dat was kennelijk nog niemand opgevallen - dus de man is die de first lady op deze rondreis begeleidt.

De volgende dag vliegt het gezelschap door naar Wenen en de reis bezorgt de president opnieuw kramp. Zodra ze veilig binnen de muren van het ambassadeterrein zijn vraagt hij om zijn krukken en strompelt naar hun woonverblijf, waar men de warme kraan van het bad al heeft opengezet. Gelukkig landt de chartervlucht van dr. Feelgood al een uur na aankomst van de sam Boeing op een vliegveld in de buurt. Er zijn drie mensen voor nodig om de president uit de badkuip te hijsen en hem op een mat te leggen, waarop de oude nazi hem volspuit met pijnstillers, spierverslappers en amfetamine, op een daiquiri na zijn favoriete cocktail.

De volgende ochtend zit de rug van de president zo vast dat hij geen twee stappen kan zetten. Maar dankzij een nieuwe reeks injecties van dr. Feelgood daalt de leider van de Vrije Wereld even later soepel de trappen van de ambassade af om de premier van de Sovjet-Unie te begroeten.

De premier draagt bij voorkeur een hoed - de grote gelijkmaker voor wie kort van stuk en kaal is - en dat is ook de reden waarom de betrokkene er opzettelijk geen draagt, om ten volle de voortreffelijkheid van zijn gestalte en de weelderige pracht van zijn strodak te kunnen tonen. Voor de ceremoniele handdruk met Chroesjtsjov gaat de president rechtop staan, zodat de Russische premier slechts tot zijn schouder reikt. Die laatste knijpt zo hard in zijn hand dat de president iets voelt ploppen onder aan zijn ruggengraat, maar in zijn glimlach is geen trilling te zien dankzij de elixers die door zijn lichaam kolken.

Tijdens hun priveontmoeting overlaadt de premier de president met bijtende verwijten over Berlijn, kernwapens en Cuba. Hij proeft de kwetsbaarheid van de president op dat laatste punt en gaat vol in de aanval. Uiteindelijk geeft de president toe dat zijn aanpak een vergissing is geweest, maar zijn pogingen om inhoudelijke onderhandelingen te openen over nucleaire ontwapening en samenwerking bij het bestuur van Berlijn worden van tafel geveegd met een lange tirade over de misdadigheid van het westerse imperialisme en de zegeningen van het communisme. Als de bijeenkomst ten einde loopt informeert de president naar de onderscheidingen op het jasje van de premier, waarop Chroesjtsjov antwoordt dat het vredesmedailles zijn. De president zegt: 'In dat geval hoop ik dat u ze mag houden!' De premier grinnikt en de metamorfose gaat verder tijdens een banket in Schloss Schonbrunn, waar hij zelfs grapjes maakt met de first lady. Zijn eigen forse echtgenote blijkt zijn derde; zijn eerste is gestorven tijdens een hongersnood, en dat deze er niet uitziet alsof ze snel de hongerdood zal sterven moet voor hem een troostrijke gedachte zijn.

Zoals gewoonlijk meldt dr. Feelgood zich de volgende dag al vroeg bij de ambassade om de farmacologische transformatie van de president van hulpbehoevende invalide tot vitale leider van de Vrije Wereld te voltrekken; intussen is de gemoedelijke grappen makende plattelander van het banket van gisteravond weer veranderd in een rabiate communist die iedere suggestie voor een verbod op het testen van kernwapens als eerste stap naar ontwapening rigoureus van tafel veegt. De president probeert zijn angst te verwoorden dat een niet te stoppen escalatie of zelfs een vergissing tot een kernoorlog zou kunnen leiden en duidelijk te maken dat ze, als de twee grootmachten die het lot van de mensheid in handen hebben, moeten samenwerken in hun streven naar vrede, maar de premier keert terug naar het onderwerp Berlijn en zegt dat er zeker een verdrag met Oost-Duitsland zal komen dat ertoe zal leiden dat Sovjettroepen de macht in het westelijk deel van de stad zullen overnemen.

De president zegt: 'De Verenigde Staten moeten en zullen hun verplichtingen tegenover de bevolking van West-Berlijn nakomen.'
De premier zegt: 'We zullen dat verdrag hoe dan ook ondertekenen, of u dat nu goedvindt of niet. Als u geweld gebruikt, president, dan doe ik dat ook. Als u oorlog wilt, dan is dat uw probleem.'
Zijn woorden blijven de president door het hoofd spoken terwijl het gezelschap doorvliegt naar Groot-Brittannie. Die dikke kleine boer die niet eens een middelbareschooldiploma heeft is de Russische beer die het gevecht in de berenkuil denkt te zullen winnen omdat hij zwakte ruikt. Hij heeft het bij het verkeerde eind, maar beseft dat niet en zal blijven denken dat hij door de confrontatie te zoeken de president van de Verenigde Staten zodanig kan intimideren dat die fouten gaat maken.

Als ze Londen binnenrijden, ziet de president weer grote mensenmenigten langs de weg staan, maar in plaats van te juichen zoals in Parijs zwaaien ze met ban de bomprotestborden die zo grijs zijn als grafstenen.

Twee limousines achter de zijne rijden twee militairen mee in de stoet, waarvan er een de football bij zich heeft die met een handboei om zijn pols zit. Zij volgen de president waar hij ook gaat, meestal binnen de minuut, maar nooit verder weg dan op negentig seconden. Ze vlogen mee in de sam Boeing, in aparte stoelen, in hun strakke donkere uniform, nippend van mineraalwater, met de zwarte football op een aparte stoel naast zich. Soms zou de president durven zweren dat hij hem hoort tikken.

Boven het Kanaal, alleen in hun privecabine, keek hij naar beneden naar de loodgrijze zee en hij voelde meer angst dan ooit tevoren, zelfs meer dan op de Stille Oceaan. We hebben met ons nucleaire arsenaal het vermogen elkaar uit te roeien en zijn hoop voor de toekomst zal verdwijnen zoals de hekgolven van de schepen onder hem verdwijnen in eeuwenoude wateren. Hij stelt zich voor hoe rijen zilveren pijltjes van voorbij de Kaukasus opdoemen, bliepjes op radarschermen en rinkelende telefoons, mannen in uniform met uitdrukkingsloze gezichten die codes bevestigen, en dan volgen onze eigen raketten, die brommen in hun silo's en dan als beesten opstijgen uit de onderwereld. Hij ziet ze boven de oceaan in het gelid schuiven, tienduizend metalen kruisen in de lucht die elk het graf markeren van een miljoen doden. Zijn hand ligt op de knop en hij beeft.

Op Buckingham Palace wordt de president ontvangen door de koningin, die hem zeer gastvrij onthaalt, maar ook weer zo aristocratisch geremd dat hij zich haar, hoewel ze een relatief jonge en aantrekkelijke vrouw is, niet kan voorstellen als een eventuele bedpartner - dit in tegenstelling tot andere gekroonde hoofden, zoals de prinses van Monaco. Volgens onbevestigde bronnen zou de Britse prins-gemaal er sinds het begin van hun huwelijk hetzelfde over denken en heeft die zijn heil elders gezocht, in avontuurtjes die met een zodanige chirurgische precisie worden gepland dat de president het er graag eens bij een goed glas cognac en een sigaar met hem over zou willen hebben, omdat zelfs hij daar nog iets van zou kunnen leren.

Bij zijn terugkeer op de ambassade ziet de president dat Jill zich op een opvallende plaats heeft opgesteld en er is voor zijn volgende afspraak met de Britse premier nog genoeg tijd om haar voor twintig minuten mee te nemen naar zijn priveverblijf, waarna hij een medewerker opdracht geeft de geheime dienst de benodigde veiligheidsmaatregelen te laten nemen voor een priveafspraak die avond.

Later ziet hij dat het bed weer is opgemaakt zonder een rimpeltje in de lakens dat hem zou kunnen verraden, maar als de first lady terugkeert van het Victoria and Albert Museum ziet hij een knoopje op het nachtkastje liggen dat noch van haar, noch van hem is. Hij vraagt haar naar haar museumbezoek, en probeert intussen uit alle macht haar aandacht af te leiden. Ze loopt de kamer rond terwijl ze haar uitgaanskostuum uittrekt en belandt uiteindelijk vlak naast de knoop. Daar blijft ze staan vertellen over haar bezichtiging van het museum en als hij een werkende bijnierschors had gehad zou het klamme zweet hem zijn uitgebroken.

Ze kijkt naar beneden en haar blik valt meteen op de knoop. Ze aarzelt midden in een zin en gaat dan desondanks verder om zich uiteindelijk in de badkamer terug te trekken.

Het bleke knoopje komt van Jills bloes en hij gooit het gauw weg, waarna hij nog een minuut lang de kamer doorzoekt op ander belastend materiaal. Hij hoopt maar dat zijn vrouw, net als hij vroeger, denkt dat het presidentschap de ambtsdrager ongeveer evenveel gelegenheid tot overspel biedt als de gevangenis een langgestrafte, hoewel daar de kans om van achteren genomen te worden weer groter is. Ondanks al zijn indiscreties in het verleden moet hij er niet aan denken opnieuw beschuldigd te worden, want het lijkt al zo lang geleden dat ze een dergelijk pijnlijk gesprek hebben gehad dat hij geen idee heeft hoe het deze keer zou aflopen. Wie weet vindt de first lady dat er gezien zijn ambt een sterkere aanwijzing vereist is om tot een schuldigverklaring te komen of juist dat haar positie de schandelijkheid van het bedrog nog versterkt. Hij kan haar nog steeds niet peilen. Ze is een mysterie dat hem vanaf het prille begin van hun verhouding heeft geintrigeerd. Misschien was het helemaal geen liefde. Misschien was hij alleen maar extreem nieuwsgierig. Maar als hij dacht dat hij haar zou leren kennen door met haar te trouwen, dan heeft hij dat verkeerd gedacht.

In de Londense kranten staan meer foto's van de first lady dan van de president, en ze ziet er in de limousine die het paar naar Downing Street brengt weer zeer elegant uit. De president kent de stad uit zijn jeugd, toen zijn vader hier ambassadeur was en na de oorlog is hij er terug geweest. Maar de herinnering aan de tijd toen hier zijn diagnose werd gesteld heeft zijn genegenheid voor de stad geen goedgedaan.

Hij was zijn hele leven lang al ziekelijk geweest, maar de verwachting was toch dat hij als hij eenmaal volwassen was zijn allergieen en ademhalingsproblemen wel zou ontgroeien, dat zijn rug, ook al zou hij misschien geen football meer kunnen spelen, uiteindelijk zou herstellen en dat zijn stofwisselingsproblemen, ook al zou hij niet ongelimiteerd alles mogen eten en drinken, wel met medicijnen onder controle gehouden zouden kunnen worden. Dat alles veranderde op de dag dat hij instortte en te horen kreeg dat hij leed aan een ongeneeslijke aandoening van de bijnierschors waarvoor hij zijn hele leven lang behandeld zou moeten worden. Hij herinnert zich hoe hij zich voelde toen hij na de eerste behandeling weer wat was opgeknapt en door de straten reed waar hij ooit als de bevoorrechte zoon van de ambassadeur een toekomst van onbeperkte mogelijkheden voor zich had gezien en de indruk had dat iedereen die hij zag lopen of rennen of glimlachen de bijzondere gave van een goede gezondheid genoot die hem op perverse wijze was ontzegd. Toen was zijn andere broer al gesneuveld en had zijn zus de lobotomie ondergaan. Net als hun leven was ook het zijne niet langer onbegrensd en als om dit te bewijzen zou zijn andere zus een jaar later omkomen bij een vliegtuigongeluk. In de jaren daarna genas zijn rug natuurlijk niet en ook met zijn ingewanden, zijn prostaat en zijn schildklier ging het niet beter - sterker nog: alles werd steeds erger tot hij zich op een gegeven moment neerlegde bij een onvoltooid leven, en toen overkwam het hem: het verpletterende besef dat hij nooit de herfst-in-de-country club zou meemaken van de krasse zeventigjarige die zijn tijd doorbrengt met tennisballen slaan en serveersters op de kast jagen.

De eerste vijf minuten met de Britse premier stralen meer warmte uit dan al de topontmoetingen in Parijs en Wenen bij elkaar. De premier is een oud-leerling van Eton van in de zestig, een gedecoreerde veteraan uit de Eerste Wereldoorlog, en zeer aangenaam gezelschap. Bij hun eerste ontmoeting zijn ook stafmedewerkers van de Britse en Amerikaanse ministeries van Buitenlandse Zaken aanwezig, maar hij stelt voor: 'Zou het niet een stuk minder saai zijn als we gewoon met z'n tweeen praten?'

Ze sturen hun staf weg en de premier zegt: 'Sorry dat ik me ermee bemoei, Jack, maar je ziet er uitgewoond uit en ik heb gezegd dat ze een schommelstoel moeten brengen.' De premier grijnst. 'Jouw rug en mijn benen.' Hij loopt rond met een paar ons Duitse granaatscherven in zijn benen die met regelmatige tussenpozen een martelende zwerftocht door zijn lichaam maken.

De president laat zich in de schommelstoel zakken en voelt hoe zijn rug zich ontspant. Een butler schenkt voor hen beiden een glas whisky in en ze praten over van alles en nog wat, van wereldpolitiek tot societyroddels. Later voegen hun echtgenotes zich bij hen voor de lunch. De vrouw van de premier is zeer amusant en hij lijkt haar te aanbidden. Voordat de president vertrekt, bekent hij dat de Russische partijleider hem in Wenen de loef heeft afgestoken. De premier zegt: 'Ik zal je laten profiteren van mijn lange ervaring en onthullen wat de grootste opgave is waarmee de hedendaagse staatsman wordt geconfronteerd: gebeurtenissen. Gebeurtenissen, mijn beste Jack, gebeurtenissen.' De president grinnikt en als ze elkaar de hand schudden, voegt de premier hem toe: 'Je kunt me ieder moment van de dag of de nacht bellen. Ik slaap licht.'

Na een week lang onderweg te zijn geweest, heeft de first lady behoefte aan rust. De president checkt bij een medewerker hoe het ervoor staat met het plan om er even tussenuit te knijpen voor een priveafspraakje, en tot zijn genoegen blijkt de geheime dienst met tegenzin maatregelen te hebben genomen om hem rugdekking te geven. Hun tegenzin komt voort uit de wens van de president dat ze onzichtbaar blijven zodat zijn gast en hij hun gang kunnen gaan.

Ten slotte maakt dr. Feelgood nog zijn gebruikelijke geheime opkomst, ditmaal via de tuin, dwars door de struiken, zodat hij binnenkomt met bladeren aan zijn schoenzolen, en dient zijn middeltjes toe aan de presidentiele rug.

Op verschillende tijdstippen laat zowel Fiddle als Faddle zich buiten op de gang zien en probeert zijn blik te vangen. Hij neemt een beslissing en zegt haar dat het tijd is zich klaar te maken.'Waarvoor?' vraagt ze.

'We gaan uit,' zegt hij.
'Hoezo?' zegt zij.
'Een afspraakje,' zegt hij.
Ze staart hem twee seconden lang ongelovig aan en zet dan een glorieuze glimlach op.

Als ze samen de zomeravond in lopen, beginnen de lapjes lucht tussen de gebouwen langzaam donkerder te worden. Zij draagt een prachtige mantel, maar de avond is zacht en droog dus hij heeft slechts een sportjasje aan.

'Waar is de limousine?' vraagt ze.
'We gaan lopen. Het is niet ver.'
Ze blijft om zich heen speuren naar vertegenwoordigers van de

geheime dienst. Die zijn te voet of zitten in traag voortkruipende auto's maar weten geheel in lijn met hun opdracht onzichtbaar te blijven terwijl het paar op zijn gemak het korte traject naar Claridge's aflegt. De portier zet grote ogen op als hij de president ziet naderen maar dan tikt hij, geheel in de klassieke Britse traditie waarop de president heeft gerekend, tegen zijn pet en zegt 'Good evening' zoals hij dat bij ieder adellijk paar zou hebben gedaan.

Het 'afspraakje' van de president geeft haar hoed en mantel af en dan leidt hij haar naar de fumoir. De president ziet een breedgeschouderd type met een gemillimeterd kapsel in de lobby staan, terwijl een ander hen de bar in volgt, maar de agenten doen hun best om niet op te vallen; ze bestellen zelfs iets te drinken, en hoewel er als het paar gaat zitten onmiskenbaar blikken hun kant op gaan, zorgt de Britse stiff upper lip er feilloos voor dat niemand hen aanstaart.

De gespeelde nonchalance waarmee de ober hun bestelling komt opnemen maakt de first lady aan het lachen. 'Jack, dit is krankzinnig!'

Maar hij zegt: 'Wat is er zo krankzinnig aan als ik eens een avondje voor mezelf wil met 's werelds meest begeerde sekssymbool?'

 

De Muur

Als de president in de Verenigde Staten terugkeert, staan zijn kinderen hem op National Airport op te wachten. Caroline dribbelt over het asfalt en slaat haar armen om zijn dijbenen en het kindermeisje volgt met John jr. in haar armen. In de limousine terug naar het Witte Huis zit zijn zoon bij hem op schoot, terwijl Caroline zich tegen zijn zij drukt en haar hoofd op zijn bovenarm legt. Hij realiseert zich hoezeer hij hen fysiek heeft gemist. We zijn vaak geneigd onze kinderen te beschouwen als kleinere uitgaven van onszelf en de lichamelijkheid in onze liefde voor hen over het hoofd te zien, maar als zijn dochter zich tegen hem aan drukt voelt hij haar warme wang en haren op zijn arm en stelt hij zich voor dat die er een indruk op achterlaten als een strak zittend verband, en zijn zoon kirt als zijn vader zijn gezicht aait. De first lady is voor een korte vakantie met haar zuster in Europa achtergebleven. De vorstelijke status die ze daar geniet lijkt haar wel te bevallen en de president grapt dat ze er blijft hangen om een prins te strikken.

Eenmaal binnen in de westelijke vleugel hobbelt de president rond op krukken. Dr. T. speculeert dat de stress van de Europese tournee de in Canada opgelopen blessure heeft verergerd maar de president verzwijgt dat hij die topontmoetingen alleen heeft kunnen doorstaan dankzij de elixers van dr. Feelgood, al moeten die wel schade hebben aangericht aan zijn botten en kraakbeen, die toch al in een traumatische staat verkeerden. Adm. B. stemt voor een keer met zijn collega in maar dringt aan op nader rontgenonderzoek omdat hij zich afvraagt of er niet iets mis is gegaan met de metaalplaten. Zelfs dr. Feelgood komt langs, binnengesmokkeld door de geheime dienst om dr. T. of adm. B. geen aanstoot te geven.

De kwakzalver informeert naar de first lady, die hij nu en dan behandelt voor haar stemmingen.'U zult haar wel missen, Mr. President,' zegt hij, 'en u loopt het risico op een kritieke ophoping van orgone energie. Die kan alleen ontsnappen via orgastische ontlading, anders worden de lichaams- en geestesfuncties geinfiltreerd door destructief endoplasma.'

Te zwak om sociale verplichtingen te vervullen trekt de president zich terug als een kluizenaar, met alleen de kinderen om hem gezelschap te houden. In afwezigheid van de first lady geeft hij hun de vrijheid in de westelijke vleugel zodat Caroline vaak in Mrs. Lincolns kantoor te vinden is, waar ze, met haar voeten bungelend onder de bureaustoel, voor typiste speelt en zo nu en dan, maar alleen als ze heel, heel lief is, enveloppen mag stempelen. De president laat John jr. zijn speelgoedauto's, vliegtuigen en boten meenemen naar de Oval Office en vindt het gezellig als hij dichtbij, zelfs onder zijn bureau, stilletjes zit te spelen terwijl de president rapporten en brieven leest.

De president heeft zijn kinderen tegenwoordig het liefst dicht bij zich in de buurt. Hij kent de gevaren van de wereld beter dan de meeste vaders en maakt zich zorgen over hun toekomst. Ze vergezellen hem 's ochtends, 's middags en 's avonds van en naar de ambtswoning. Als het werk hem aan zijn bureau bindt, kijkt hij door het raam toe hoe ze met het kindermeisje op de speelplaats spelen. Zoals elke toegewijde vader is hij doller op hen dan op zijn vrouw.

De derde dag na zijn thuiskomst wordt hij 's ochtends wakker met een lichte spanningshoofdpijn, waarvoor hij een paar aspirientjes neemt die zijn maag irriteren, waarvoor hij maagzuurremmers neemt die hem winderig maken. Tegen de avond is de hoofdpijn bijna niet te verdragen. Het ligt niet in zijn aard veel aandacht te besteden aan zijn kwalen, maar in dit geval maakt de betrokkene een uitzondering, want hij vermoedt dat hij lijdt aan een onthoudingssymptoom. Fiddle (of Faddle, hij probeert hen niet meer uit elkaar te houden) komt hem die avond in de ambtswoning opzoeken.

Maar de rug van de president knapt er niet van op en dr. T. en adm. B. schrijven een rustkuur in Palm Beach voor. Het is er in deze tijd van het jaar, voordat de wintergasten komen, akelig verlaten en als hij baantjes gaat trekken in het verwarmde zeewaterbad ziet hij bij de naburige buitenhuizen de tuinstoelen en parasols opgevouwen en opgebonden staan.

De president neemt een minimum aan personeel mee onder wie de Franse kok, de butler, een paar stafmedewerkers, plus secretariele ondersteuning door Fiddle en Faddle, die in Washington het minst gemist zullen worden vanwege hun totale gebrek aan inbreng.

De tweede avond overtreft de chef zichzelf met een vismaaltijd en als de eters op de veranda aan de gekoelde chablis zitten, ontvangt de president een journalist. Op een rustig ogenblik reflecteert de president op de dreigementen van de Sovjetpremier en ongemerkt vertonen zijn ogen tekenen van zijn rugpijn.

'Geniet u er niet van president te zijn?' vraagt de journalist. 'Het is geen baan die ik zou aanbevelen,' zegt de president, en als de journalist op het punt staat zijn uitspraak te noteren, voegt hij eraan toe: 'Niet voor vier of acht jaar!'
De journalist grinnikt, maar na het diner doet zich een ongemakkelijk moment voor als de medewerkers van de president zich opmaken om naar hun hotel te gaan en de journalist Fiddle en Faddle een lift aanbiedt. Ze verzinnen uitvluchten, eerst dat ze met hun eigen auto zijn en dan, als hij verwacht dat ze met de vertrekkende groep naar de parkeerplaats zullen gaan, dat ze vanavond nog wat werk te doen hebben. Zijn blik schiet naar de president, maar die wuift luchtig zijn medewerkers uit en hijst zich dan op zijn krukken om terug naar binnen te gaan. Of de journalistieke nieuwsgierigheid wel of niet is geprikkeld, het zou not done zijn er iets over te schrijven.
Fiddle en Faddle hangen rond als debutantes die wachten om ten dans te worden gevraagd, net zoals de vorige avond, toen hij de een niet wilde voortrekken ten opzichte van de ander maar zich niet kon herinneren wie hij het laatst had gehad, en ook vanavond weet hij niet meer wie er aan de beurt is. Fiddle (of Faddle) zegt: 'Met al die verantwoordelijkheden op uw schouders mogen we niet van u verwachten dat u nog een beslissing neemt', en dan vult Faddle (of Fiddle) aan: 'Want u hoeft helemaal niet te kiezen.'
De president grijnst. 'Ik geloof dat ik me ooit heb uitgesproken voor gelijke kansen in alle overheidsbetrekkingen.'
'We zullen uw bad klaarmaken,' zeggen ze.
'Goed heet,' zegt hij, en dan, als ze naar binnen schieten: 'Het bad ook.'

De volgende ochtend staat de president vroeg op om te gaan zwemmen en in zijn geest is weer een hoekje opgeruimd nu hij geen onderscheid tussen de meisjes meer hoeft te maken - hij beschouwt hen nu als de 'tweeling' -, maar het vertier van de vorige avond heeft sommige hoeken van zijn lichaam juist weer zwaar getroffen, al zijn ze uitermate voorzichtig geweest. Twee agenten hijsen hem uit het zwembad, een in het water die zijn benen optilt en een op de kant die hem onder zijn oksels pakt, en hij wacht gebukt tot ze hem zijn krukken aangeven.

Hij ziet toevallig een vrouw langs de omheining lopen, een weelderige brunette van halverwege de dertig. De aanwezigheid van agenten van de geheime dienst aan de poort maakt haar nieuwsgierig en ze kijkt op naar het huis. De president roept: 'Goeiemorgen!'
Ze glimlacht enigszins verbaasd. 'Goeiemorgen... Mr. President!' Hij zegt: 'Ik hoop dat je een Democraat bent', en stuurt een van de agenten eropuit om haar nummer te achterhalen.

Het vertrek van de president uit Palm Beach wordt zorgvuldig geheimgehouden, aangezien hij de trap van het vliegtuig niet op kan klimmen en met een hoogwerker aan boord gehesen moet worden als een lastig bagagestuk dat niet in het ruim past. De first lady komt een week later terug naar Washington en hij verheugt zich zo op het weerzien dat hij zich door de geheime dienst naar National Airport laat brengen waar ze elkaar als een stel verliefde tieners omhelzen, een zelden in het openbaar vertoond blijk van intimiteit. De betrokkene heeft zijn vrouw vreselijk gemist. Er was niemand in zijn buurt met wie hij zijn pijn en wanhoop kon delen en de vrouwen die hij voor de seks heeft gebruikt zijn wel de laatsten die daarvoor in aanmerking komen.

Zelfs als ze in de limousine terugzoeven naar het Witte Huis bemerkt de president al dat hij zijn vrouw aantrekkelijker vindt dan ooit, nu de stormvloed van adoratie voor haar schoonheid en elegante stijl aantoont hoe andere mannen tegen haar aankijken. Toen ze in Londen bij Claridge's waren gaan eten, hadden ze zich gedragen als een normaal verliefd echtpaar, zonder oog voor de veiligheidsagenten die zich discreet in een auto voor de deur ophielden en binnen in de bar en in de keukens om een moordaanslag door vergiftiging te voorkomen, hoewel hij zijn vrouw wel schertsend had gewaarschuwd dat ze op enig moment gestoord zouden kunnen worden door een opstootje achter de schermen, gevolgd door een agent die brulde: 'Blijf van die peultjes af!'

De first lady straalde die avond, niet in de laatste plaats uit waardering voor zijn attentheid: ze had dagen en avonden achtereen in de spotlights gestaan, alles wat ze droeg was gefotografeerd en geanalyseerd, alles wat ze deed was verslagen en becommentarieerd, continu onder druk mensen te onderhouden en niet op hun tenen te staan. In dat exclusieve restaurant waren ze de begunstigden geweest van de Britse aristocratische terughoudendheid en hadden ze ongestoord kunnen dineren, op het ene moment na dat de andere gasten opkeken toen de ober de president een Cubaanse sigaar aanbood en hij begon te bulderen van het lachen, en als iemand al de aandrang voelde commentaar te leveren op het kettingroken van de first lady of de hoge giecheltoon van haar lachjes, deed hij dat later in de beslotenheid van zijn eigen herenhuis.

Hun seksuele relatie volgt een natuurlijke golfbeweging die gehoorzaamt aan de wet van de verminderde meeropbrengsten maar zijn vrouw heeft een blijvende aantrekkingskracht die haar verzekert van de aandacht van de betrokkene, en misschien kan liefde bij een stel zoals zij het best worden gedefinieerd als een staat van continue nieuwsgierigheid.

Ze zei: 'Jack, wat is dit romantisch.'
'Ik dacht dat je zei dat het krankzinnig was.'
'Misschien betekenen die woorden min of meer hetzelfde.' 'Nog een glaasje beaujolais en we staan te dansen op tafel.' 'Misschien kijken ze daar wel van op.'
'Ik zou je hier en nu kunnen kussen en niemand zou zich er ene

moer van aantrekken.'
'En jij denkt dat je met die stoere praatjes van je indruk maakt?' Buiten het restaurant trok hij haar in het donker in zijn armen

en kuste haar op haar lippen. Ze stoven met de limousine terug naar de ambassade, waar ze zich excuseerden bij de ambassadeur en zich in hun slaapkamer terugtrokken. Hij zou wensen dat ze giechelend de trap op hadden kunnen stommelen maar hij kwam er zelfs met krukken niet tegenop gekrabbeld, noch kon de avond culmineren in een gymnastisch concert van piepende springveren en een bonzend hoofdeinde. De vrouw van de betrokkene doet altijd heel voorzichtig om zijn rug niet te bezeren, ook al vindt ze dat ze als zijn levensgezel zelf ook enige seksuele bevrediging verdient.

De betrokkene maakt zich zelden druk om het genot van de vrouw en gelooft in hard werken en vroeg slapen. In hun begintijd probeerde ze er nog wel eens grapjes over te maken, waar hij dan op antwoordde dat ze het als een compliment moest beschouwen. Ze hebben de liefde meer bedreven voor de voortplanting dan voor hun plezier maar ze heeft het thema van haar eigen seksuele genot nog onlangs aangesneden, vandaar dat de betrokkene die avond in Londen zijn best deed te leveren wat hij kon, ook al was hij hors de combat. Hun relatie wordt een 'politiek' huwelijk genoemd, maar als man en vrouw naar bed gaan wordt elk huwelijk politiek.

Dr. Feelgood is zo vriendelijk geweest de president in te wijden in de natuurhistorische werking van 'orgone energie', waarbij hij opmerkte: 'Volgens Wilhelm Reich is ontlading onmisbaar voor een koel intellect en een evenwichtige stemming. Over het algemeen is wekelijkse ejaculatie voldoende om een giftige accumulatie van endoplasma te voorkomen - voldoende, maar niet ideaal. Idealiter zou een leidinggevende onder hoogspanning tweemaal per week moeten ejaculeren en om de orgastische potentie te maximaliseren liefst in een staat van maximale seksuele stimulering, zodat alle potentieel toxische vectoren van orgone energie in zijn ejaculaat worden uitgescheiden.'

En zo gebeurt het dat de president op een Wall Street-diner een oude maat uit de marine tegenkomt die een tijdje bij hem in dienst is geweest toen hij senator was, en hem vraagt op het Witte Huis te komen werken. De man ontdekt pas later de precieze aard van zijn functie, als de president hem voorstelt een mooie jonge vrouw te benaderen en haar te vragen of ze aan hem wil worden voorgesteld. Natuurlijk bloost ze bij het horen van het verzoek; dan trekt ze haar jurk recht en loopt met de zojuist benoemde Beard - de 'valse baard' die als dekmantel de geliefde van een ander vergezelt - mee naar de andere kant van de zaal, waar hij zich mengt in het gesprek tussen de president en een saaie effectenmakelaar en de jongedame aan hem voorstelt. Ze maken een praatje en de president ontdekt dat ze uit een rijke familie van beurshandelaren stamt - anders was ze hier waarschijnlijk ook niet geweest - en de dochter is van iemand die de president vagelijk kent, een geslaagde zakenman die maar een paar jaar ouder is dan hij.

Als de avond ten einde loopt spreekt de president met de Baard af dat hij vrijdagavond met de jongedame naar het Witte Huis zal komen als de first lady en de kinderen vertrokken zijn voor hun gebruikelijke weekend in Virginia, met strikte instructies haar als zijn gast, niet die van de president, aan te melden bij de geheime dienst, instructies die op de avond in kwestie geheel volgens plan worden uitgevoerd.

'Ik weet dat het moeilijk voor je zal worden om van je vrouw te scheiden.'

Marilyn heeft een week lang elke dag gebeld op de lijn van Mrs. Lincoln en uiteindelijk besluit de president dat de telefoon aannemen de enige manier is om haar daarmee te laten ophouden. Hij ontwijkt haar suggesties om elkaar in New York of LA te ontmoeten, maar ze mat hem uiteindelijk af waarna ze zijn gespannen zwijgen interpreteert als een teken dat hij het liefst naar haar toe zou vluchten, en niet bij haar vandaan.

Hij onderdrukt een geschokte lach en zegt: 'Maar ik wil niet scheiden.'
'Natuurlijk niet, Jack. Dat maakt een slechte indruk. Daarom moeten we wachten tot je herkozen bent.'
'Laten we daar maar geen van beiden op wachten.'
'Natuurlijk. Het lijkt nog zo ver weg. Maar we kunnen elkaar discreet zien. Je komt toch binnenkort naar Palm Springs, niet?'
'Mijn programma ligt nog niet vast.'
'Natuurlijk, Jack. Maar je belt me, toch, als je komt?'
'Ik weet het niet. Het zou wel eens moeilijk kunnen worden.'
'Het enige wat ik wil is dat je het ten minste probeert.'
'Ik zal het proberen.'
'Geweldig, Jack.'
Hij verontschuldigt zich en hangt op. Hij wil natuurlijk wel weer met haar naar bed maar de emotionele druk begint hem te ergeren.
Toch nemen de storende telefoontjes en briefjes in de maanden daarna af en stijgt zijn genegenheid voor haar weer, vooral als hij op een heldere avond in de nazomer op het achterdek van het presidentiele jacht de Potomac af vaart met wat vrienden, onder wie de Baard, die erop heeft toegezien dat de rijke erfgename van Wall Street voor het tochtje werd aangemonsterd. Hij heeft met haar weliswaar een plezierige tijd in zijn hut doorgebracht en kan stroomafwaarts starend tevreden terugkijken op het gemak en de soepelheid waarmee deze nieuwe concubine zich in de harem heeft gevoegd en na wat opgezette nekharen in het begin met verbazingwekkend weinig tegenzin door de tweeling is opgevangen, zodat je de meisjes op presidentiele excursies gezellig met elkaar kunt zien babbelen, al is er natuurlijk ook weinig anders te doen voor ze dan wachten op een oproep voor een 'briefing' onder vier ogen.
Hij schrijft het succes van de regeling deels aan zichzelf toe, want hij heeft elke schijn van voortrekkerij vermeden en het nieuwe meisje niet vaker bij zich geroepen dan de andere twee, ook niet in de eerste weken, toen ze nog vers en dus veel aantrekkelijker was. Maar nu het nieuwe eraf is heeft hij een andere kijk gekregen op het gemak en de soepelheid van de regeling en wordt zijn blik stroomafwaarts niet zozeer getrokken door de rustige waterspiegel als wel door de brekers en golven van Chesapeake Bay, die hem eraan herinneren dat een man soms behoefte heeft aan gevaar. Marilyn houdt hem in de ban van haar woelige seksualiteit en de diepe gronden van haar psychologie en op het dek van het jacht, blootgesteld aan de elementen, lijkt het gemakkelijk voorbij te kijken aan haar behoeftige bezitsdrang en zich te verheugen op de nacht.
Als hij later in Palm Springs verblijft speelt zijn zwager voor koppelaar en begeleidt Marilyn de tweede avond naar een feestje waarna de twee verder feesten in het gastenverblijf. Het herinnert de president aan hun eerste keer in haar appartement tijdens de Conventie de vorige zomer, toen hij haar door de voordeur begeleidde terwijl zijn chauffeur aan de stoeprand bleef staan. Ze schonk een drankje in waarvan hij maar een paar slokjes nam terwijl hij zijn ogen over de rand van het glas op haar gevestigd hield. Ze zette een plaat op en danste op de muziek. Vanavond doet ze hetzelfde en dat helpt hen na maanden verwijdering hun ritme te hervinden. In LA was ze behoedzamer, hij ook, en hun eerste aanrakingen waren terloops genoeg om weggelachen te kunnen worden. Maar vanavond is ze doortastender en dronkener, en ze morst haar martini. Hij zet het glas weg en danst met haar naar het bed. Naderhand drinkt ze te veel en komt uit de wc terug met wit poeder op haar neus. 'Maak je geen zorgen, Jack,' zegt ze, 'ik word een geweldige first lady.'

Zijn verblijf in Palm Springs ergert Frank, omdat de betrokkene niet bij hem logeert en van de kant van de president was dat een doelbewuste keuze. Hij was kort nadat hij eindelijk was benoemd tot bewoner van het Witte Huis van een koude kermis thuisgekomen toen hij een feestje had gegeven voor de cast van een Hollywoodfilm die in Washington werd opgenomen en waarin de zwager van de president een bijrol speelde, evenals zijn voormalige vlam Gene. Frank had de grote ster uitgehangen, wat hij misschien ook was, maar er niet zo dik bovenop had moeten leggen: hij sprak de president een keer of twee te vaak met zijn voornaam aan, wat prive best is, maar niet in het openbaar, met mensen die de president nog nooit heeft ontmoet, zoals de sterren van de film, die ging over de ranzige onderbuik van de Washingtonse politiek, alsof zoiets kon bestaan. Frank zover krijgen dat hij vertrok was die avond net zoiets als de Japanners van Iwo Jima verdrijven, en zijn herhaaldelijke gebedel om een vaste belofte van de president dat hij bij hem in Palm Springs zou komen logeren kon alleen worden gesmoord in mistige beveiligingsoverwegingen. De president had uit Franks grove en dominante optreden tijdens het diner geconcludeerd dat hij een speciale plaats aan tafel meende in te nemen. Maar de president heeft zijn steun niet meer nodig nu hij zelf een aanzienlijk draagvlak heeft opgebouwd. Misschien geloofde Frank dat hun verbond was gesmeed binnen de gordijngevels van zijn hedonistische paleis in Palm Springs, waar ze voor het eerst hun krachten als prinsen van de seks hadden verenigd, en wat er van dat bondgenootschap is overgebleven is zo onuitspreekbaar intiem dat de ondertoon van de grove scherts hun geheim alleen in gevaar kan brengen.

Toen hij die avond in bed lag, plat op zijn rug en zoals gewoonlijk niet in staat zich om te draaien, en de first lady voor de zoveelste keer haar afschuw had uitgesproken over die 'smakeloze showman' had de president in de verleiding kunnen komen het voor zijn voormalige bondgenoot op te nemen, ware het niet dat de vernedering bleef knagen dat Frank in gezelschap veel meer de aandacht wist te trekken dan hij en dat hij ook nu, na zijn verkiezing, buiten de Washingtonse Beltway nog altijd minstens evenveel charisma heeft als hij, veel meer als de stoere jongen overkomt dan hij, ondanks zijn heldenrol in de oorlog, en hoogstwaarschijnlijk een betere minnaar is dan hij.

De kwestie kwam tot een crisis toen Frank de zwager van de president vroeg de president te doordringen van het feit dat hij zelf veiligheidsmaatregelen had getroffen en een aannemer opdracht had gegeven op zijn terrein onneembare logeerverblijven in te richten.

'Ik denk niet dat het zal gaan,' liet de president Peter weten. 'Jack, hij heeft die mensen dag en nacht aan het werk.' 'Niks aan te doen.'
'Nou, dan moet jij het hem zelf maar zeggen.'
Peter is een collega-versierder, iets wat gemakkelijk te begrijpen

is als je zijn dagelijkse contacten met Hollywoodsterretjes optelt bij zijn veelvuldige verblijf buitenshuis als hij met Frank optreedt in Las Vegas of filmopnames maakt op locatie. Zijn overspel, hoezeer ook een privezaak, is natuurlijk een delicate aangelegenheid nu hij getrouwd is met de jongere zus van de president maar de betrokkene ziet hem liever uiting geven aan zijn aangeboren polygame drang dan dat hij een verbitterde en rancuneuze echtgenoot wordt, en hun vriendschap ligt bovendien gevoelig in het licht van het overspel van de president zelf, aangezien hij frequent gebruik heeft gemaakt van Peters connecties onder de dames in Hollywood en Peter hem ook in Washington nu en dan van dienst heeft kunnen zijn toen hij er opnames maakte voor Advise and Consent, waarin hij (met te veel zwier om overtuigend te zijn) een bijrol speelde als senator en de ene avond een studiohulp en een andere avond een receptioniste van een gouverneur meebracht voor een intieme soiree in het Witte Huis als de first lady niet thuis was.

Hij brengt die meisjes langs als een vriendendienst, of als eerbewijs, en de president gebruikt hem graag als escortservice omdat hij inziet dat zijn zwager met zijn beroemdheid, charme en knappe uiterlijk altijd gasten van klasse weet mee te brengen naar deze clubdiners, zoals de avondjes zijn gaan heten waarop een of twee intieme mannelijke collega's met mooie jonge introducees door de president worden ontvangen, vaak volkomen onbekende gezichten die hij nooit meer zal terugzien nadat ze zijn teruggekeerd naar de balie of afdeling waar ze de aandacht van zijn zwager hebben getrokken, of die van de Baard, of van wie ook maar op het idee komt de opperbevelhebber te verrassen met vrouwelijk gezelschap.

Na het diner wordt het meisje uitgenodigd in de privevertrekken van de president. Sommigen zeggen natuurlijk nee en dat is hun goed recht; dan laat de Baard een auto van het Witte Huis komen om haar thuis te brengen, zij het met wat minder egards dan waarmee hij een jonge vrouw behandelt die meer begrip toont voor de stilzwijgend aangenomen transactie, maar de meesten zijn gewillig omdat ze de ongebruikelijke aard van een uitnodiging om bij de president te komen dineren op waarde hebben geschat en een tot dan toe slechts flauw vermoeden over het verloop van de avond ongetwijfeld tot zekerheid gevoed zal worden.

De president beseft dat hij, nu hij in zijn ambt is geinstalleerd, voorzichtiger moet opereren dan in het verleden en zich moet beperken tot vrouwen die hem worden voorgesteld door intieme collega's die hij kan vertrouwen, want hoewel zo'n dame misschien haar mond niet zal dichthouden tegen haar vriendinnen - tant pis - zijn de meesten wel bereid de nodige discretie in acht te nemen. Fiddle, Faddle en het nieuwe meisje, dat inmiddels wel Fuddle gedoopt zal zijn, beseffen hun verantwoordelijkheid voor de nationale veiligheid maar een dergelijke plichtsbetrachting is niet automatisch van alle deelnemers te verwachten; de receptioniste van de gouverneur keek hem nadat ze een tijdje samen hadden doorgebracht in de Lincoln Bedroom bijvoorbeeld met lege en verbaasde staarogen aan toen de president haar in de richting van de deur manoeuvreerde, waarachter de Baard klaarstond om haar te vergezellen naar de westelijke portiek en de dienstwagen die haar naar huis zou afvoeren, en haar toevoegde: 'En, eh, kiddo... je begrijpt wel dat er overwegingen van nationale veiligheid in het spel zijn.'

'Pardon, Mr. President?'
'Onze avond samen. Waar ik erg van heb genoten. Er zijn nationale veiligheidsoverwegingen, en ik zou het erg op prijs stellen als je daarmee rekening zou willen houden.'
Toen ze hem opnieuw verward aankeek, raffelde de president het gesprek af met: 'Dat zal de heer Powers je vast wel uitleggen', en droeg haar over aan de Baard, die haar geduldig aan het verstand zou brengen wat de president bedoelde alvorens haar in de auto te helpen.
Als loyale Amerikaanse burger, als patriot, moest ze begrijpen dat vijanden van de staat misbruik zouden maken van door haar gedane uitlatingen over de privegewoontes van de president, die immers van geen belang zijn voor zijn Leiderschap van de Vrije Wereld maar door een lichtzinnige voorstelling van zaken zijn gezag zouden kunnen ondermijnen, en vervolgens zou de Baard haar aankijken tot ze ernstig knikte en idealiter een patriottische brok in haar keel wegslikte (nadat ze die avond misschien al gewend was geraakt aan enig patriottisch slikwerk), alvorens ze in de nacht verdween met de keuze haar beste vriendin te laten zweren dat ze haar mond hield dan wel haar geheim te koesteren tot haar sterfdag.
De vraag hoe deze meisjes na gedane zaken worden afgehandeld interesseert de president even weinig als hun positie ervoor. Aanvankelijk vroeg hij zich wel eens af of ze hem uit plichtsbesef ter wille zijn, of zelfs uit angst dat afwijzing gelijkstaat aan hoogverraad, maar voordat hij zichzelf zou beschuldigen van het uitoefenen van een droit du seigneur had hij de vraag alweer weggewuifd. Hij is man en president, en de meisjes vallen voor beiden.
Inmiddels is de Baard misschien wel de trouwste medewerker van de president geworden. Hij handelt al vanaf de tijd dat hij onder de senator diende tot de tijd dat hij de president vrouwen onder de ogen bracht op grond van het inzicht dat het beheersen van zijn orgone energie de betrokkene helpt in het vervullen van zijn verkozen ambt, en de president ziet met voldoening dat de Baard zijn diensten beschouwt als diensten aan het vaderland.
De zwager dient alleen zichzelf. Dit weekend wonen Peter en de zus van de president een familiefeestje op Cape Cod bij, en als de welkomstbeleefdheden zijn uitgewisseld zoekt hij het geeigende moment om de president op het strand aan te schieten met de mededeling dat zijn impresario zich grote zorgen maakt over een of andere kink in de kabel bij de totstandkoming van een contract voor een bijrol in Franks volgende film, die hem eerst niet leek te kunnen ontgaan.
'Frank is pissig op me,' zegt Peter.
De president zegt: 'Dat ik niet bij hem ben gaan logeren was een politieke beslissing.'
'Ik heb hem nog nooit zo meegemaakt. Het is erger dan toen Ava bij hem wegging. Je moet hem bellen.'
De president staart uit over zee. 'Ik zal hem laten bellen.'
'Nee, jij, Jack. Misschien kun jij het goedmaken met hem...'
'Er zijn belangrijkere dingen dan films.'
'Zoals?'
Medewerkers die betrokken waren bij de planning van zijn bezoek aan de westkust hadden herhaaldelijk hun zorgen uitgesproken over Franks vermeende connecties met de onderwereld, ook al houdt het gemiddelde Congreslid er niet veel minder duistere relaties op na. Toen de president hem belde, kwam Frank aan de lijn met een air van nonchalance, alsof hij tevoren was getipt.
'Ik zie het deze trip niet lukken,' zei de president.
'Geen probleem, man,' zei hij, maar er viel een korte stilte waarin de president 'Het spijt me' zei en hij reageerde met 'Oke' en toen ophing in plaats van het protocol te volgen en te wachten tot de hoger geplaatste eerst heeft opgehangen, een luttel gebaar waarmee hij in een overigens beschaafde uitwisseling uiting gaf aan zijn wrevel en verzet. De president hield de hoorn nog een paar seconden vast en hoorde de ingesprektoon terwijl hij enigszins beschaamd over het zuidelijke gazon staarde, maar toen hoorde hij voetstappen de kamer naast hem binnendruppelen, ten teken dat hij moest overgaan naar het volgende punt op de agenda: Berlijn.
Bij hun bijeenkomst in Wenen had de premier van de SovjetUnie bevestigd dat hij van plan was een vredesovereenkomst met de ddr te tekenen die volgens hem in de plaats zou komen van de naoorlogse verdeling van Berlijn in Oost en West, waarna hij, als de westerse machten zich niet terugtrokken, de laatst overgebleven voorpost van de westerse democratie aan zijn kant van het IJzeren Gordijn zou binnenvallen of ten minste van de buitenwereld afsnijden. In zijn ogen is Berlijn een anomalie die de wereldvrede bedreigt en dus moet worden uitgewist. Het gaat erom wie er als eerste met zijn ogen knippert - en uitgaande van de gespierde taal die hij in Wenen uitsloeg, rekent de Sovjetpremier erop dat de president van de Verenigde Staten dat zal zijn - om directe oorlogshandelingen te voorkomen, die onrustbarend waarschijnlijk zouden kunnen escaleren tot een nucleaire wereldbrand. De president heeft de ministeries van Buitenlandse Zaken en Defensie gevraagd noodplannen uit te werken om Berlijn te verdedigen en is behoorlijk van streek omdat al hun plannen op z'n minst de inzet van tactische nucleaire wapens met zich meebrengen, de zekerste weg naar een wereldomspannende thermonucleaire oorlog.
Vandaar dat de president op de bijeenkomst van vandaag zijn adviseurs opdraagt strategieen te onderzoeken om een politieke oplossing van de crisis mogelijk te maken en niet-nucleaire militaire opties aan te dragen die toch voldoende kracht bezitten om Berlijn vast te houden tot er een afkoelingsperiode kan intreden waarin beide kampen zouden kunnen terugkeren naar de onderhandelingstafel in plaats van de strijd te laten escaleren tot een eerste gebruik van tactische atoomwapens. De president spreekt de natie toe en geeft een boodschap af waarvan de Sovjetpremier een vertaald transcript te lezen zal krijgen:

'We kunnen en zullen de communisten niet toestaan ons uit Berlijn te verdrijven, maar we zijn niet van plan onze plicht aan de mensheid om een vredelievende oplossing te zoeken te verzaken. We willen niet dat het denken in het Oosten of het Westen wordt overheerst door militaire overwegingen. In het atoomtijdperk kan elke vergissing van de ene partij in de intenties de andere binnen enkele uren meer verwoesting teweegbrengen dan in alle eerdere oorlogen in de geschiedenis van de mensheid tezamen. De inzet van kernwapens zou onze planeet tot in alle eeuwigheid vervuilen. De kinderen die het zouden overleven zouden onze nagedachtenis vervloeken.'

Gedurende zijn hele toespraak staat de football op een tafel buiten in de hal, vandaag met een handboei vastgemaakt aan de pols van een kapitein van de landmacht. Een passant die het geheim van de football niet kende zou niet begrijpen waarom en er onwetend aan voorbijgaan.

De president bezoekt Chicago voor een diner van de Democratische Partij en ontvangt via Mrs. Lincoln een boodschap van Judy, die in de pers over zijn reisschema moet hebben gelezen, want ze zegt dat ze diezelfde avond in het Ambassador East Hotel zal zijn. Na het diner wordt hij discreet per limousine naar haar hotel overgebracht, en hoewel hij maar een paar minuten op haar kamer kan blijven vanwege een briefing met het ministerie van Buitenlandse Zaken is hij zo onder de indruk van haar prestaties in die korte tijd dat hij haar uitnodigt naar Washington te komen.

Donderdagmiddag vertrekt de first lady met de kinderen naar Cape Cod, terwijl de president nog tot zaterdagochtend vastzit aan officiele verplichtingen, en hij regelt een auto om zijn afspraakje bij haar hotel op te halen en af te zetten bij de westelijke portiek, waar de Baard haar opwacht en door het Witte Huis escorteert naar de ambtswoning op de eerste verdieping, terwijl de president gaat zwemmen om zijn rugspieren los te maken, waarna ze gedrieen vluchtig lunchen, en de Baard zich zoals afgesproken verontschuldigt.

De president neemt Judy mee naar de slaapkamer, zet een plaat op en maakt drankjes klaar.
'Hoe is het met Frank?' vraagt hij.
'Je weet hoe die is,' zegt ze.
'Goed?'
'Hij vermaakt zich wel.'
'Nou, dat is goed om te weten.'
Ze kleedt zich uit in de badkamer en hij maakt het zich gemakkelijk op het bed, en als ze hem daar plat op zijn rug ziet liggen realiseert ze zich dat zijn bijdrage minimaal zal zijn, zoals meestal, maar als ze al teleurgesteld is verbergt ze dat en neemt haar positie in.
Een paar ochtenden later wordt de president gewekt door de telefoon die naast zijn bed staat te rinkelen. Hij kan zich niet omdraaien om op te nemen omdat zijn rug muurvast zit, dus het toestel blijft overgaan tot de first lady wakker wordt en de hoorn tegen zijn oor houdt. In Berlijn hebben die nacht Oost-Duitse troepen en politieagenten de meeste kruispunten tussen Oost en West afgezet. In de loop van de dag krijgt de president te horen dat ze allemaal zijn afgezet en de week erna verrijst er een muur van beton en prikkeldraad om een eind te maken aan de vernederende exodus van vluchtelingen die aan de grauwe realiteit van het communisme proberen te ontsnappen. Grenswachten hebben de opdracht te schieten op iedereen die probeert over te steken en sommige slachtoffers zijn in het niemandsland aan hun lot overgelaten tot ze doodbloedden. De haviken in de Amerikaanse regering willen de muur platbulldozeren en tanks inzetten om de afgesloten kruispunten te heropenen. Om een directe confrontatie te vermijden laat de president weten dat hij de kwestie als een interne aangelegenheid van Oost-Berlijn beschouwt, maar om te tonen dat Amerika standvastig achter de westelijke sector blijft staan stuurt hij een infanteriedivisie om posities in West-Berlijn in te nemen, in een colonne die onvermijdelijk door Oost-Duitsland moet rijden.
De president zit met zijn medewerkers in de Oval Office, zijn rug verdoofd met pijnstillende injecties en zijn geest gescherpt met stimulantia van dr. Feelgood, waar ze elk halfuur op de hoogte worden gehouden van de vorderingen van de colonne. Elke aanval door Oost-Duitse of Russische strijdkrachten zou een oorlogshandeling zijn. Een knagende maagpijn dwingt hem de kamer te verlaten; eerst geeft hij een beetje bloederige maaginhoud op, dan slaat de diarree toe met een explosieve kracht alsof er nucleaire raketkoppen uit zijn achterste worden geblazen.
Maar de colonne haalt West-Berlijn ongehavend, al neemt de spanning niet af en worden de duimschroeven nog verder aangedraaid als premier Chroesjtsjov de hervatting van kernproeven door de Sovjet-Unie aankondigt, een stap die hij in Wenen nog had uitgesloten nadat de twee leiders het erover eens waren geworden dat zoiets de Koude Oorlog alleen zou aanwakkeren, zodat de president nu concludeert dat de Sovjetleider niet zozeer zijn kernwapens als wel hemzelf wil testen.
Die uitdaging zet zijn darmen en zijn blaas in vuur en vlam maar hij is van plan de handschoen op te pakken, en wel aan de frontlijn van de Koude Oorlog.
De president vliegt naar Berlijn. Zijn adviseurs maken zich zorgen om zijn veiligheid maar hij klimt een wachttoren op en tuurt over de lelijke betonnen muur naar de luguber verlaten straten aan de andere kant, waar hij mensen in flats door de ramen terug ziet turen en hier en daar zelfs zwaaien, als waren ze gevangenen in hun eigen huis. Op het stadhuis staart hij in een bovenzaal naar de diplomatieke speech die zijn medewerkers hebben opgesteld en zijn maag draait om bij het vooruitzicht die te moeten houden voor de tienduizenden belegerde burgers die zich op het plein onder hem verzamelen om hem aan te horen. Hij haalt zijn speechschrijvers terug en legt ze uit wat hij eigenlijk wil zeggen. Ze tekenen zijn woorden haastig met potlood op; dan klemt de president de vellen met aantekeningen in zijn vuist en waagt zich naar buiten, waar de wind een ijzig bijtende lucht aanvoert en de toejuichingen van de menigte hem in golven overspoelen; dan beklimt hij, door pijnstillers en spierverslappers lenig gemaakt en gesterkt door nog een opwekkend tonicum van dr. Feelgood, een hoog podium vanwaar hij uitkijkt over de massa's die opgesloten zitten in dit meest benarde bastion van de vrijheid.
De president zegt:

'Er zijn veel mensen in de wereld die werkelijk niet begrijpen, of dat althans zeggen, wat het grote strijdpunt is tussen de Vrije Wereld en de communistische wereld. Laat ze naar Berlijn komen.'

De menigte brult, het geluid treft hem met mokerslagen en hij weet dat hij een boodschap uitzendt naar de wereld, en naar zijn vijanden. Hij kijkt uit over de grijze betonnen kloof met zijn wrede strikken van prikkeldraad waar tientallen Duitsers, jong en oud, door Sovjetmachinegeweren zijn neergemaaid terwijl ze vergeefs naar de vrijheid klauterden, en een ogenblik lang negeert hij de ruwe aantekeningen in zijn vuist.
'De vrijheid kent vele moeilijkheden en de democratie is niet volmaakt - maar we hebben nooit een muur hoeven bouwen om onze mensen binnen te houden.'

De volgende golf toejuichingen bereikt hem.

'Vrijheid is ondeelbaar, en als een mens tot slaaf is gemaakt, is iedereen onvrij. U leeft op een versterkt eiland van vrijheid, maar uw leven is deel van het geheel. Laat me u daarom vragen uw ogen op te heffen voorbij de gevaren van vandaag en ze te richten op de opmars van de vrijheid overal, voorbij de muur van vandaag naar de dag van vrede en gerechtigheid, voorbij uzelf en onszelf naar de hele mensheid. Als die dag eindelijk, en onvermijdelijk, aanbreekt, kan het volk van WestBerlijn een magere genoegdoening tegemoetzien in het feit dat het bijna twee decennia lang aan het front heeft gestaan. Tweeduizend jaar geleden kon men geen uitspraak doen die van meer trots getuigde dan "civis Romanus sum". Vandaag, in de wereld van de vrijheid, is er geen trotser uitspraak dan "Ich bin ein Berliner". Alle vrije mensen, waar ze ook wonen, zijn burgers van Berlijn, en daarom kan ik als vrij man vol trots zeggen: "Ich bin ein Berliner!"'

Enkele dagen later komt de Sovjetpremier terug op zijn voornemen een verdrag met Oost-Duitsland aan te gaan dat zou neerkomen op een communistische poging West-Berlijn met geweld in te nemen.

Die maandagochtend belt de president de Britse premier, en ze komen terug op het onderwerp van de nucleaire spanning tussen Oost en West en besluiten tot een topconferentie, te houden in Bermuda nu de winter zowel Londen als Washington in zijn greep houdt. De president vliegt erheen met een klein gevolg bestaande uit directe medewerkers, adviseurs van de ministeries van Buitenlandse Zaken en Defensie, plus Fiddle, Faddle en Fuddle, die nu zonder gene kunnen meereizen onder de hoede van de Baard, die ze de presidentiele 'handbagage' heeft gedoopt, maar aangezien de president de hele vlucht druk is met overleg, krijgt hij voor de top niet meer vrije tijd dan de reistijd in de limousine van de vriendelijke Air Force Base naar de eerste ontmoeting in Government House, dus vraagt de president Fuddle achterin mee te rijden, waar ze uitkijken over de weelderige tropische natuur en hij opmerkt dat hij hier als jongeman enkele keren is geweest en zelfs een keer aan de dood is ontsnapt toen hij van de brommer van een vriend viel, alvorens hij Fuddle toevertrouwt dat hij in een ontspannen stemming op de top moet aankomen en het gordijntje dat hen van de chauffeur scheidt dichttrekt, terwijl zij zich van de bank laat glijden en op haar knieen tussen de banken in gaat zitten.

Een bijeenkomst met de Britse premier is trouwens een van de weinige voorbeelden van ontmoetingen met buitenlandse regeringsleiders die de president aankan zonder strikte beheersing van zijn orgone energie, en dat is maar goed ook, want de diepste ontlading beleeft hij in seks met een gloednieuwe partner, zoals ook dr. Feelgood al had geconcludeerd, en die avond ontspannen de premier en de president zich met cocktails op de veranda van Government House, waar het gekrijs van de vogels verstomt met het ondergaan van de zon en het getjirp van de krekels opkomt als de soundtrack van de avond.

'Hoe is het met Lady Dorothy?' informeert de president. 'Heel goed. Uitstekend.' Hij schuift wat in zijn rotanstoel. Het lijkt het enige licht ongemakkelijke moment van de avond. Hij zegt: 'Ik mis haar vreselijk als ik op reis ben.'
De president staart naar de ondergaande zon. Hij heeft zijn onthoudingsverschijnselen bijgehouden, die vroeger na ongeveer een week kwamen opzetten, maar nu acuter lijken te zijn geworden. 'Hoe zit dat met jou, Harold, vraag ik me af?' zegt hij. 'Als ik een dag of drie geen vrouw heb gehad, krijg ik vreselijke hoofdpijn.'
De minister-president grinnikt ondeugend en zegt: 'Drie dagen zonder vrouw? Als ik drie dagen met een vrouw doorbracht zou ik pas pijn krijgen, en niet alleen in mijn hoofd.'
Ze lachen zo hard dat een van de barmensen op de veranda komt kijken of de twee hoogste leiders van de westerse alliantie hun verstand hebben verloren, maar ze gebaren alleen dat hij nog twee cocktails moet brengen en hij trekt zich terug, en als ze uitgelachen zijn beginnen ze met het uitwerken van een praktisch voorstel voor een regeling voor atoomproeven die ze de Sovjets kunnen voorleggen, uitgaande van hun overtuiging dat een moratorium op de ontwikkeling van nieuwe wapens de wapenwedloop zal vertragen en een startpunt kan bieden voor serieuze ontwapening.
Terug in Washington wordt het nieuws van de succesvolle bijeenkomst met onze voornaamste bondgenoot door de medewerkers van de president met instemming begroet maar een paar dagen later vraagt de minister van Defensie dringend om een onderhoud. In het Pentagon circuleren geruchten dat de Strategic Air Command met B52's trainingsvluchten heeft gehouden binnen het luchtruim van de Sovjet-Unie, waarvan de laatste toevallig precies samenviel met de presidentiele trip naar Bermuda. De president belegt een spoedbijeenkomst met de chef-staf van de luchtmacht, die zijn beleid schaamteloos verdedigt.
'Die trainingsvluchten zijn er om mijn vliegers voor te bereiden op een oorlog,' zegt hij.
'Maar bent u dan niet bang dat ze juist een oorlog zullen uitlokken, generaal?'
'Zo laten we de Sovjets zien dat we in de lucht strategisch superieur zijn.'
'Ze zouden de lont in het kruitvat kunnen worden, generaal. Kent u The Guns of August?'
'Nee, sir.'
'De weg naar oorlog is geplaveid met vermijdbare fouten en misrekeningen. Gegeven wat er op het spel staat, hoop ik dat u het met me eens zult zijn dat we geen kernoorlog met de Sovjet-Unie moeten uitlokken, enkel doordat een trainingsmissie in het luchtruim van de vijand terechtkomt.'
'En ik hoop dat u het met me eens zult zijn, Mr. President, dat mijn inzicht in de waarde van strategisch overwicht in de lucht wel wat zwaarder weegt dan dat van een onderluitenant van de marine.'
De president zegt: 'U kent vast het verhaal wel van Lucius Lamar over matroos Billy Summers.'
'Nee, sir, dat kan ik niet zeggen.'
'Senator Lamar bevond zich aan boord van een blokkadebreker van de zuidelijke staten op weg naar Savannah Harbor en de hogere officieren waren ervan overtuigd dat ze die veilig konden bereiken, maar de kapitein stuurde matroos Billy Summers naar het kraaiennest en matroos Billy Summers meldde dat hij tien kanonneerboten van de noordelijke staten in de haven zag liggen. Toch beweerden de officiers dat ze de precieze locatie van de yankeevloot kenden, en dat was niet Savannah Harbor, dus lieten ze het schip doorvaren. De vraag is dus niet, generaal LeMay, wie het hoogst in rang is, maar wie de beste uitkijkpost inneemt om te zien wat voor ons ligt. Bovendien ben ik geen luitenant meer, maar opperbevelhebber. Die missies worden stopgezet.'
De president draait zich om, drukt op de intercom en vraagt zijn secretaresse zijn volgende afspraak binnen te laten. Ze doet de deur open en de generaal marcheert zonder te salueren naar buiten.
De president zit de volgende afspraak uit met een schrijnende buikpijn, tot hij tien minuten op de wc kan gaan zitten om zich van een brandende diarree te bevrijden. Die avond neemt hij Lomotil en codeine, en valt in slaap terwijl hij droomt van Amerikaanse bommenwerpers als dolken, gericht op een kwade Russische beer.
Hij ontbijt met magere bacon en vruchtensap, maar zijn maag speelt heftig op en adm. B. moet hem een antibraakmiddel injecteren voor hij het werk van die dag aankan.
De directeur van de fbi heeft via officiele kanalen een gesprek onder vier ogen aangevraagd en de president besluit het gesprek te houden in de Cabinet Room, waar de enorme vergadertafel een prettige barriere zal vormen, en als de directeur arriveert en de kamer ziet vraagt hij de agendasecretaris: 'De president heeft toch wel begrepen dat het om een vertrouwelijk gesprek gaat?', waarop de secretaris geen geduldig antwoord hoeft te geven, omdat de president via het kantoor van Mrs. Lincoln binnenkomt en de directeur vraagt tegenover hem plaats te nemen, aan de andere kant van de kamer.
De president vraagt zonder inleiding: 'En, wat hebt u voor me, meneer Hoover?'
'Mr. President, ik moet u tot mijn spijt verslag uitbrengen van een delicate kwestie waarmee de nationale veiligheid is gemoeid en waarbij een vooraanstaande regeringsfunctionaris is betrokken.'
'Wat voor kwestie?'
'Seks,' zegt de directeur.
'Ik begrijp het,' zegt de president.
'De persoon in kwestie houdt er immorele buitenechtelijke relaties op na.'
De directeur leidt de fbi al sinds voor de oorlog en vervuilt het beleid van de federale politie met zijn eigen fobieen en paranoide denkbeelden en nu begint de betrokkene een angstig vermoeden te krijgen van de reden waarom geen van zijn voorgangers hem heeft durven ontslaan, ook al doen er over hem geruchten de ronde aangaande homoseksualiteit en travestie. De heersende opinie onder de ingewijden is dat de directeur, als hij homoseksueel is, dat niet praktiseert. Hij is de eeuwige vrijgezel, een van die tragische individuen die hun natuurlijke driften weigeren te erkennen, met als gevolg dat zijn gezicht is gaan lijken op een misvormd gekrompen vrucht. Wel heeft hij de onderzoeksbevoegdheden van het Bureau ten volle benut om gevoelige informatie over de leiders van de natie te verzamelen.
'En wie mag die man wel zijn?' vraagt de president.
'Moet ik u dat echt zeggen, sir?'
'Bespioneert u mij, sir?'
'Het Bureau beperkt zich tot onderzoek in het kader van de nationale veiligheid, Mr. President.'
'Wat ik in mijn priveleven doe gaat het Bureau niets aan, en u ook niet.'
'Behalve wanneer dat privegedrag de nationale veiligheid in gevaar brengt, Mr. President.'
'Dat lijkt me een taakopvatting waarover u en ik van mening zouden kunnen verschillen, meneer de directeur.'
De directeur zegt: 'De genoemde vooraanstaande regeringsfunctionaris heeft omgang met een vrouw die on-Amerikaanse sympathieen koestert en met een andere die in contact staat met criminele elementen.'
De president zegt niets. Hij kijkt toe terwijl de directeur documenten raadpleegt die hij vast uit zijn hoofd kent - hoe hij aan zijn vingers likt als hij de pagina's omslaat, hoe hij zijn bril rechtzet; allemaal rituelen die zijn bedoeld om hem uit zijn evenwicht te brengen - waarna de directeur verklaart: 'Mevrouw Marilyn Monroe, alias juffrouw Norma Jean Baker, alias juffrouw Norma Jean Mortensen. Een voormalig pornografisch model. De exvrouw van een sympathisant met het communisme.'
'Als Marilyn Monroe een potentiele dreiging voor de nationale veiligheid vormt, moet u een onderzoek tegen haar instellen, sir.'
'Ik ben blij dat u het met me eens bent, Mr. President.'
'En je mag hopen dat de onderzoeken van de fbi uiteindelijk meer plausibel bewijsmateriaal zullen opleveren dan schuld door associatie.'
De directeur heeft geen gevoel voor sarcasme. Hij gaat in zijn stoel verzitten. 'Pardon?'
'Zolang fatsoenlijk bewijsmateriaal ontbreekt, zie ik geen gevaar voor de nationale veiligheid.'
Hoover bladert in zijn documenten. Hij schraapt zijn keel.
'Mrs. Judith Campbell. Onderhoudt seksuele relaties met de heer Francis Albert Sinatra. Onderhoudt seksuele relaties met de heer John Roselli. Onderhoudt seksuele relaties met de heer Sam Giancana, alias de heer Sam Flood. Mrs. Campbell heeft met deze heren gereisd en kamers gedeeld in diverse luxehotels in Las Vegas, Nevada en in Miami, Florida.'
De president geeft geen krimp.
Hoover verklaart: 'De personen in kwestie zijn criminelen, tuig van de richel. Ze corrumperen ons nationale karakter waar ze kunnen. Die vrouw is een ordinaire prostituee.'
De president zegt: 'Als u foto's van haar hebt gezien, zult u moeten erkennen dat je haar moeilijk "ordinair" kunt noemen.'
'Mr. President, ik heb in al mijn lange dienstjaren nog nooit reden gehad een president de les te lezen over het morele gehalte van zijn gedrag op seksueel gebied.'
'En ook mij zult u niet de les lezen, sir.'
'Mag ik u dan, Mr. President, met respect verzoeken me gerust te stellen dat er passende maatregelen getroffen zullen worden?'
'Ik ben ingelicht, meneer de directeur. Dat was alles, dank u.'
Nadat de directeur is vertrokken laat de president zijn strijdlustige uitdrukking vallen. De agendasecretaris komt binnen, maar hij stuurt hem weg. Hij blijft lange tijd zitten staren naar zijn eigen spiegelbeeld in het oppervlak van de gelakte tafel.
De volgende keer dat Judy opbelt, begint hij: 'Sorry, kiddo, ik kan niet meer met je omgaan.'
'Wat, Jack?'
Na een korte stilte zegt de president: 'Heeft er iemand over ons gepraat?'
'Wie?'
'Heeft er iemand rondverteld dat wij met elkaar omgaan?'
'Er zijn natuurlijk een paar mensen die het weten.'
De president laat nog een gespannen stilte vallen en zegt dan: 'Tegen wie heeft hij over ons gepraat?'
'"Hij?"'
'Je weet best wie ik bedoel.' De president staart uit over het zuidelijke gazon, zich afvragend of iemand dit gesprek afluistert, zich afvragend of Frank nu net zo over hem denkt als over een zekere acteur die uit de gratie is geraakt en geen audities meer krijgt.
Aan de andere kant van de lijn begint Judy te snikken. 'Er is een probleem, Jack,' zegt ze.
'Wat voor probleem?'
'Een... medisch probleem.'
Hij vertrekt geen spier. 'Daar moet je wat aan laten doen,' zegt hij.
'Ik weet het, Jack, ik weet het...' snikt ze.
'Je had voorzorgsmaatregelen moeten nemen.'
'Ik weet het, Jack, ik weet het...'
'Als je geld nodig hebt...'
'Ik ken een dokter,' zegt ze.
Hij zegt: 'Dat is het beste.'
Dan zegt Judy: 'Mag ik je ook niet meer bellen?'
'Het spijt me, kiddo. Hou je haaks. En ik hoef je natuurlijk niet te vertellen dat er overwegingen van nationale veiligheid in het spel zijn.'
Het afscheid raakt hem minder dan andere mannen. Hij heeft zo vaak meisjes de bons gegeven. Hij trekt een muur rond zich op.

De vleermuizen

Het beeindigen van een verhouding is niet iets waar de betrokkene plezier aan beleeft, want een verovering die zich opwerkt tot regelmatige seksuele partner moet wel een fysiek aantrekkelijke en sociaal vaardige vrouw zijn, omdat hij ongeschikte partnerschappen al in een vroeg stadium afkapt, meestal na de eerste ontmoeting, ook al zal hij zelfs als hij weet dat een vrouw ongeschikt is meestal doorgaan met zijn verleidingspogingen als ze fysiek voldoende aantrekkelijk is of zijn verlangen op dat moment voldoende groot. Judy was een welkome aanvulling op zijn kring van maitresses en haar verdwijnen heeft een gat achtergelaten dat moet worden opgevuld (of, preciezer gezegd: hem daarvan beroofd).

Aangezien de betrokkene ook genoeg begint te krijgen van Fiddle, Faddle en Fuddle, hoe aantrekkelijk ze ook zijn, wordt de verleiding groter zich buiten de veilige muren van Washington te wagen. Natuurlijk moet hij zich tegen deze verleiding verzetten omdat anders het gevaar groot is dat hij zal terugvallen in zijn oude gewoontes; geen aantrekkelijke vrouw op wie zijn oog valt is dan nog veilig, met mogelijk rampzalige gevolgen voor zijn politieke reputatie.

Dat hieruit een persschandaal zou kunnen voortvloeien, daarover maakt hij zich natuurlijk geen zorgen, maar waar hij wel bang voor is, is dat de dame in kwestie zelf of een bezitterige echtgenoot, vriend of vader belastende vertrouwelijke informatie in handen zou kunnen spelen van politieke vijanden. Wroeten in het persoonlijke leven van openbare ambtsdragers is weliswaar niet de taak van de pers maar een gewetenloze tegenstander kan altijd wel een reden vinden om de kranten ervan te overtuigen dat een persoonlijke kwestie het publieke belang raakt.

De betrokkene mist Judy, maar kan in ieder geval gerust slapen in de wetenschap dat ze geen kwaad kan. Maar het is wel van het grootste belang dat hij voorzichtig te werk gaat, en de huidige methode waarbij de Baard vrouwen het Witte Huis in en uit loodst als zijn eigen gasten moet goed worden afgeschermd, temeer omdat hun andere vaste medeplichtige, de zwager van de president, thuis zit te mokken en weigert mee te werken.

De president houdt voortdurend zijn ogen open voor nieuwe veroveringen en hij is dan ook opgetogen als er een verlegen jonge vrouw in het kantoor van Mrs. Lincoln opduikt nadat haar afspraak met de first lady is afgezegd. De jonge vrouw staat voor haar afstuderen aan de alma mater van de first lady en haar was een interview beloofd voor de studentenkrant, dat pas op het laatste moment is afgezegd omdat de first lady last heeft van een verkoudheid (wat niet wegneemt dat ze op dat moment op de tennisbaan van het Witte Huis een balletje slaat met een agent van de geheime dienst). De president komt terloops het kantoor van zijn secretaresse binnen, zogenaamd omdat hij een telefonische bespreking met zijn minister van Defensie wil regelen, waarop hij de blozende jonge vrouw bij het gesprek betrekt en haar zijn medeleven betuigt vanwege het gemiste interview, en het goedmaakt door een van zijn stafmedewerkers haar een stageplaats op het Witte Huis te laten aanbieden, waaraan ze meteen na haar afstuderen kan beginnen. Het meisje bloost van opwinding, maar de president is haar natuurlijk meteen weer vergeten aangezien het nog maanden zal duren voor hij haar terugziet, als ze tenminste besluit op het aanbod in te gaan.

Redding komt in de gedaante van een vrijpostige blondine uit een rijke New Yorkse bohemienfamilie in wie hij tijdens een lunch een meisje herkent dat twintig jaar geleden, in zijn studententijd, tot de periferie van zijn kennissenkring behoorde en vlak na de oorlog opnieuw toen haar echtgenoot en de betrokkene korte tijd samenwerkten. Hij kan zich haar naam natuurlijk niet meer herinneren, maar zij zegt: 'Mr. President, weet u nog dat we een keer met elkaar hebben gedanst, ongeveer honderd jaar geleden?' De president zat toen net op de universiteit, of misschien zelfs nog op de middelbare school, en probeerde in haar dans in te breken, maar zij danste gewoon door en hij herinnert zich nog hoe ze over haar schouder naar hem keek: de blik van een vrouw die geniet van haar macht over jonge mannen. Ze moet tien jaar ouder zijn dan de first lady maar ze ziet er nog goed uit voor haar leeftijd en vertelt dat ze voor de lunch is uitgenodigd als introducee van haar zus en zwager, die hoofdredacteur is van een vooraanstaande krant.

De president zegt: 'Waar is je man?'
'Ik heb geen idee,' zegt ze. 'Gescheiden,' zegt ze.
Ze heeft het 'Mr. President' als aanspreekvorm al laten varen. Ze

praten een paar minuten over de goeie ouwe tijd tot zijn medewerkers hem te kennen geven dat de plicht roept, maar eerst vraagt hij een van hen discreet te informeren naar haar naam.

De first lady heeft het gebruik ingesteld om van tijd tot tijd in het Witte Huis diners dansant te organiseren waarbij de gastenlijst geleidelijk wordt uitgebreid van de obligate invites van vorige regeringen naar meer exotische figuren, zoals kunstenaars, musici, schrijvers, en de beautiful people uit de New Yorkse en Washingtonse society. Zowel Mary - zij was degene die de president nog van vroeger kent - als haar zus heeft vroeger op Vassar gezeten en de first lady kent hen daarvan, dus er is maar een minimale hint van de president voor nodig om ervoor te zorgen dat ze op haar radar verschijnen en een uitnodiging krijgen voor het volgende diner dansant, waarop het presidentiele echtpaar zijn gasten begroet met een cocktailreceptie in de East Room, gevolgd door een diner in de State Dining Room waar hij Mary in het oog krijgt, gezeten aan een naburige tafel, haar gezicht stralend van plezier, en ten slotte naar de Blue Room waar het aanstekelijke ritme van het Lester Lanin Orchestra klinkt, al vermijdt de president vanwege zijn rug de dansvloer en wandelt hij in plaats daarvan van het ene groepje naar het andere, telkens met een vol glas champagne dat hij vanwege zijn maag warm laat worden in zijn hand. Uiteindelijk stuit hij als bij toeval op Mary, maar als hij een gesprek met haar aanknoopt voelt hij zich al snel weer de jongen die ze twintig jaar geleden op de dansvloer liet staan als zij de lichaamstaal vertoont van een glinsterende vis die precies weet hoe het haakje te vermijden.

De president nodigt haar uit om in de Red Room een schilderij te komen bekijken en laat zijn arm om haar middel glijden; ze laat hem daar even rusten en wendt zich dan van het schilderij af, een champagneglas aan haar lippen, en kijkt hem vorsend aan. Er ligt een ongrijpbare uitdrukking op haar gezicht en als man die eraan gewend is dat argeloze secretaresses het opensperren van hun ogen later moeiteloos omzetten in een vergelijkbare verwijding van zuidelijker gebiedsdelen vindt hij het moeilijk haar te doorgronden.

Hij zegt: 'Vond je het geen mooi schilderij?' en zij zegt: 'Wat ben je toch voorspelbaar', en nog voor middernacht glipt ze naar buiten, een wachtende taxi in.

Gewoonlijk kan het de betrokkene geen zier schelen als een vrouw hem afwijst. Meestal is er een plausibel excuus - ze is getrouwd, of te goed bevriend met zijn vrouw. Maar het feit dat hij niet een goede reden kan bedenken waarom Mary nee zou zeggen zit hem zo dwars dat hij in plaats van nieuwe graziger weiden te zoeken besluit bij de volgende gelegenheid opnieuw een poging te doen. Intussen keert hij terug naar zijn vaste Witte Huis-partners, onder wie natuurlijk van tijd tot tijd de first lady. Nu en dan zorgt de Baard voor afwisseling als hij een van de gemakkelijk te imponeren jonge meisjes voorbijstuurt die door hem persoonlijk uit allerlei overheidskantoren in Washington worden geplukt en van wie sommige gewillig genoeg zijn om met de president in het zwembad van het Witte Huis rond te spetteren terwijl de Baard vanaf de zijkant toekijkt, op blote voeten en met zijn broek opgerold tot zijn schenen, een stapeltje handdoeken bij de hand.

Bij zijn wekelijkse medische controle schrijft de president de recente verbetering van de toestand van zijn rug toe aan deze zwembadbezoekjes (al verwijst hij daarbij alleen naar het zwemmen en de rek- en strekoefeningen). De president knoopt zijn overhemd dicht terwijl adm. B. zijn bevindingen in het logboek noteert, maar dan blijft zijn pen in de lucht hangen, strijkt hij als in gedachten verzonken langs zijn kin en zegt: 'Mr. President, als uw behandelend arts is het mijn plicht u erop te wijzen dat bepaalde praktijken waarvan u zich bedient in mijn ogen onverstandig zijn.'

De president aarzelt even bij het volgende knoopje maar gaat dan weer snel door: 'Wat bedoelt u daarmee, admiraal?' zegt hij.
'Persoonlijke bezoekjes aan de achterdeur, Mr. President. Geheime afspraakjes.'
'Die lijken me medisch niet relevant.'
'Uw bezoeker beoefent een vorm van de geneeskunde, nietwaar, Mr. President?'
Nonchalant, en opgelucht, gaat de president verder met het strikken van zijn stropdas.
De admiraal vervolgt: 'En u bent verschillende malen door deze "geneeskundebeoefenaar" behandeld, is het niet, sir?'
'Verschillende malen, ja.'
'Het betreft behandelingen die door het gerespecteerde deel van de beroepsgroep niet zouden worden overwogen ter bestrijding van rugklachten.'
'Al injecteerde hij me met paardenpis, admiraal - het werkt.'
De volgende dag ontvangt de president een brief die is ondertekend door adm. B., dr. T., dr. C. en dr. K., waarin ze gezamenlijk hun afkeuring uitspreken over de door dr. Feelgood gehanteerde methoden, en dan vooral over het gebruik van amfetaminen in zijn tonicums en elixers, waarbij ze de aandacht van de president vooral willen vestigen op de talrijke bijwerkingen die met deze specifieke klasse van stoffen in verband worden gebracht, hoewel ze in hun gebruikelijke pretentieuze arrogantie natuurlijk nalaten een vergelijking te trekken met de medicinale steroiden, die een verwoestend effect hebben gehad op zijn bijnieren, zijn maag en zijn ruggengraat. Ze besluiten met de conclusie dat onverantwoordelijk voorgeschreven middelen met een onvoorspelbare werking een gevaar vormen voor het mentaal functioneren van de president en ze zien het als beoefenaars van de geneeskunde als hun plicht alle noodzakelijke maatregelen te nemen om een aanslag op zijn welbevinden te voorkomen; hun schrijven is in feite een nauwelijks verholen dreigement om zijn medische problemen ook buiten de vertrouwelijke kring bekend te maken, waarmee opnieuw voer zou worden gegeven aan de geruchten over zijn chronische aandoeningen die voor de verkiezingen al de ronde deden, een dreigement dat de president serieus genoeg neemt om zijn aanstaande afspraak met dr. Feelgood af te zeggen en in plaats daarvan bezoeken aan de first lady te plannen zodat zij de nodige middelen in ontvangst kan nemen om in tijden van crisis naar haar man door te smokkelen.
De admiraal is natuurlijk opgetogen als de president meedeelt dat hij niet langer gebruik zal maken van de diensten van dr. Feelgood, hoewel hij daarna moet mededelen dat uit een bespreking met de andere behandelend artsen van de president naar voren is gekomen dat kleine aanpassingen in zijn medisch regime vereist zijn. De belangrijkste verandering, ingegeven door een aantoonbare spierslapte en gewichtsverlies, is een reeks testosteroninjecties.
De president zegt: 'Ik heb nooit gemerkt dat ik testosteron tekortkwam.'
'Het is om de spierslapte en het gewichtsverlies tegen te gaan,' herhaalt de admiraal terwijl hij de eerste injectie klaarmaakt.
De president ontkent dat hij de werking meteen voelt, hoewel hij Mrs. Lincoln aan het eind van de middag vraagt om via het dossier van de geheime dienst over de gasten van het laatste diner dansant het telefoonnummer van Mary te achterhalen. Ze verbindt hem door en hij zegt zonder omhaal: 'Mag je me niet?', waarop Mary antwoordt: 'Ik vind het afschuwelijk wat je in Cuba hebt gedaan', en voor een keer heeft hij geen weerwoord om de ruis op de lijn tussen hen beiden te overstemmen.

Ons grootse land wordt aangetast door een etterende zweer en de naam daarvan is ras. Onze economie is gebouwd op het bloed en de botten van slaven en als beschaafd land waren we aan de late kant om de slavernij af te schaffen, maar de emancipatie heeft niet tot universele vrijheid geleid, maar tot een economische en sociale apartheid die de andere westerse democratieen niet goed begrijpen, waardoor iedere uitspraak over de waarde van vrijheid over de hele wereld wordt ondermijnd en waardoor veel donkergekleurde volkeren de Verenigde Staten beschouwen als een natie van hypocrieten, met als politieke prijs een verlies aan invloed onder die staten die het meest vatbaar zijn voor anti-Amerikaanse ideologieen.

Iedere zuidelijke politicus zal orakelen over de politieke gevaren van gelijke burgerrechten voor niet-blanken, een dreiging die bijna even groot is als de aanleiding voor de Burgeroorlog, maar het wordt nu tijd dat de Union al zijn burgers gelijk gaat behandelen, en daarin moet de president voorgaan, ook al is de weg voorwaarts een gevaarlijke, en zijn instinct zegt hem dat de constitutionele schade het geringst zal zijn als hij in zijn beleid kiest voor de weg van de geleidelijkheid. Maar hij beseft ook dat hij met een dergelijke benadering het ongeduld en de woede zal opwekken van die burgers die het ergst onder die afschuwelijke Amerikaanse apartheid te lijden hebben, en ze zullen hem er terecht van beschuldigen dat hij weigert de kwestie zuiver op morele gronden te beoordelen. Iedere ouder zou trots zijn als zijn kind het tot president weet te schoppen, maar ontzet als hij daarvoor eerst politicus moest worden.
De onaangename waarheid die de president onder ogen moet zien is dat een wetsvoorstel om iedereen gelijke rechten toe te kennen nooit door het Congres zou komen, met als gevolg toenemende frustratie en rancune onder degenen die op gelijke rechten aandringen en een gevaarlijk schisma tussen Noord en Zuid. Waar hij het meest bang voor is, is dat het onvermogen om effectieve wetgeving door te voeren door waarnemers in binnen- en buitenland zal worden geinterpreteerd als een moedwillig meewerken van de Amerikaanse regering aan een systematische dehumanisering van een tiende deel van de bevolking, een groep onder wie zich velen bevinden die moedig voor hun land hebben gevochten in de strijd tegen de verderfelijke ideologie van een meesterras maar bij terugkeer in hun eigen land met een vergelijkbare overheersing werden geconfronteerd. Zijn voorgangers hebben keer op keer beloofd hier iets aan te doen, maar hun benadering herinnert hem vooral aan een oud Chinees spreekwoord: 'Er is veel lawaai op de trap, maar er komt niemand binnen.'

De president zou, zoals veel van zijn voorgangers hebben gedaan, zijn medemens de rug kunnen toekeren en zich kunnen terugtrekken achter een rookgordijn van pragmatische geleidelijkheid, of hij kan de wapens opnemen en het gevecht aangaan. Hoewel hij in materieel opzicht een bevoorrecht leven heeft geleid is onverdraagzaamheid hem niet vreemd. Zijn afkomst en religie hebben ongehoorde verdachtmakingen losgemaakt. Als eerste katholiek die ooit de presidentsverkiezingen won en als eerste uit een immigrantengeslacht vormt hij het bewijs dat de kiezer kan worden overgehaald voorbij zaken als geloof en sociale klasse te kijken, en dit geeft hem de overtuiging dat die kiezer ooit ook voorbij iemands huidskleur zal kijken.

Hij begint rustig, met het uitvaardigen van een presidentieel besluit tegen rassendiscriminatie bij de federale overheid, door een aantal getalenteerde zwarte politici in hoge functies aan te stellen, door zwarte rechters te benoemen en van alle ministeries een etnische telling te eisen (met een voorspelbaar monochroom resultaat), waarna hij de leden van zijn kabinet persoonlijk opdraagt hun rekruteringsbeleid te diversifieren. De president nodigt het zoontje van een zwarte ambtenaar uit om bij zijn eigen kinderen in de schoolklas van het Witte Huis te komen.

Vervolgens werpt hij zich op het stemrecht. In veel zuidelijke staten mag slechts een fractie van de niet-blanke stemgerechtigden zich als kiezer laten registreren en is het schandalig genoeg heel gewoon om zwarten het stemrecht te ontzeggen op grond van intellectueel onvermogen, zoals in het geval van de zwarte man die volgens de dienstdoende ambtenaar niet in staat was bepaalde passages uit de grondwet te interpreteren, terwijl de persoon in kwestie een gepromoveerd politicoloog was en de ambtenaar alleen een middelbareschooldiploma bezat. Eerdere presidenten hebben een oogje dichtgeknepen maar de huidige geeft het ministerie van Justitie opdracht iedere county die een dergelijk beleid hanteert voor de rechter te slepen, terwijl hij tegelijkertijd een campagne begint om zwarte zuiderlingen aan te moedigen zich te laten registreren, wetend dat de politici als zwarten eenmaal in voldoende aantallen mogen stemmen geen andere keuze hebben dan in hun beleid rekening met hen te houden omdat anders hun herverkiezing gevaar loopt. Geweld laait op als de federale overheid een eind probeert te maken aan de rassenscheiding op busstations en luchthavens maar het vooruitzicht van binnenlandse onrust schrikt hem niet af. President Lincoln was bereid het halve land op te offeren voor het hogere doel van zijn morele overtuiging en mocht het ethische principe dat vereisen, dan moet de huidige president het voorbeeld van Abraham Lincoln volgen, die zijn oorlogskabinet bijeenriep voor een vergadering over de Emancipatieproclamatie. 'Ik heb u bijeengeroepen,' zei Lincoln, 'opdat u zult horen wat ik heb opgeschreven. Ik vraag niet uw advies over de hoofdkwestie. Daarover heb ik voor mijzelf een besluit genomen.' Later, toen hij de proclamatie ondertekende, na urenlang zoveel handen te hebben geschud dat hij de pen nauwelijks nog kon vasthouden, zei hij tegen de aanwezigen: 'Als mijn naam de geschiedenis in gaat, dan is dat vanwege deze wet. Mijn hele ziel ligt erin. Als mijn hand bij het tekenen van deze proclamatie trilt, zullen diegenen die dit document later onderzoeken zeggen: "Hij aarzelde."' Maar zijn hand beefde niet en ook de hand van deze president zal niet beven.

De betrokkene vergewist zich ervan dat Mary's naam op de gastenlijst staat van de volgende ontvangst op het Witte Huis, ditmaal een lunch, en als hij haar opnieuw in een hoekje manoeuvreert waar anderen hen niet kunnen horen, vraagt hij haar rechtstreeks of ze hem een keer 's avonds in de ambtswoning wil komen bezoeken als zijn gezin een weekendje buiten de stad is. 'Ik heb sinds kort een vriend,' zegt ze.

'Is het een staatshoofd?' zegt hij.
'Tuurlijk,' zegt ze lachend.
'Heeft hij net zo'n groot land als ik of is het een derderangsbananenrepubliek?

'Hij heeft niet eens een land,' zegt ze.
'Dus,' zegt hij, 'wat heeft hij dan dat ik niet heb?'
'Iets geheimzinnigs.'
De first lady verschijnt ten tonele met een vorsende blik. Hij zegt:

'Kennelijk ben ik een open boek.'
'Wat voor boek?' vraagt zijn vrouw. 'Kermis der ijdelheid?' 'Was het maar zo spannend,' zegt Mary en de twee vrouwen lachen.

Soms krijgt de betrokkene bijna het idee dat zijn vrouw medeplichtig is aan zijn rokkenjagerij. Ze keurt zijn geflirt met knappe vrouwen nooit openlijk af en lijkt hem soms zelfs een handje te helpen, bijvoorbeeld in de tafelschikking voor de lunch van vandaag (waarmee ze zich altijd nadrukkelijk persoonlijk bemoeit), waarin de president een plaats toebedeeld heeft gekregen tussen twee opgewekte dames die hem zeker zullen motiveren althans te proberen in de smaak te vallen, terwijl de first lady weet hoeveel moeite dit hem zou kosten als zijn naaste buren twee oude kraaien waren.

Als hij in het gezelschap van een knappe vrouw verkeert, ziet hij soms hoe de aandacht van zijn vrouw wordt getrokken, bijvoorbeeld als de vrouw of hijzelf lacht, en de uitdrukking die dan op haar gezicht verschijnt is er niet een van jaloezie maar van trots, vermoedelijk doordat ze ziet dat ze getrouwd is met een man die andere vrouwen het hoofd op hol kan brengen in plaats van opgezadeld te zitten met een onvolgroeide dooie pier. Misschien bekijkt ze zijn pogingen een vrouw voor zich te winnen wel met dezelfde mengeling van trots en walging als wanneer ze hem een bokswedstrijd zag winnen.

De betrokkene vraagt zich bovendien wel eens af of ze soms niet een handje helpt met zijn overspel door hem partners te bezorgen die haar goedkeuring kunnen wegdragen. Esthetiek is immers van het grootste belang. Dat hij slaagt in zijn rokkenjagerij komt misschien wel voor een deel doordat zij dat wil. Ze gunt hem ruimschoots de tijd om zijn eigen dingen te doen en hoewel die tijd bijna volledig opgaat aan politieke activiteiten kan hij iedere week wel een paar uur besteden aan hofmakerij. Het zou allemaal oneindig veel moeilijker te plannen zijn als zij hem niet zijn gang liet gaan, wat gezien zijn neigingen een zo duidelijk risico is dat de conclusie gerechtvaardigd lijkt dat zij hem liever deze kansen biedt dan geconfronteerd te worden met de ondubbelzinnige pijn en de conflicten die zouden ontstaan als ze hem in flagrante delicto zou betrappen.

Dit is een mogelijke verklaring voor - bijvoorbeeld - haar besluit niet aanwezig te zijn bij het benefietconcert in Madison Square Garden ter gelegenheid van de vijfenveertigste verjaardag van de president, waarvoor een zangoptreden van Marilyn staat gepland.