Hoofdstuk 6

Scheiden? Waar moet ik tekenen? En, lieve Heer, laat George alstublieft de kinderen toegewezen krijgen.

Toby kreeg een trauma toen hij de spaghetti zag - ze wist dat hij het de laatste keer 'snotterig' had gevonden. Charlotte was halverwege een tirade over haar droeve levenslot. Emma mocht naar een dubieuze disco midden in de gevaarlijkste nieuwbouwwijk van het land, maar zij, Charlotte, gevangene in Edenhurst, werd voor de hele school belachelijk gemaakt. Zij was het enige meisje met een hersendode moeder die regelrecht uit de Middeleeuwen stamde.

'Het is zo oneerlijk,' concludeerde ze.

'En ik haat gehakt,' bracht Toby te berde.

George nam de telefoon op.

Met een uitdrukkingloos gezicht gaf hij de hoorn aan Stephanie.

Haar hart stond even stil. Hij belde haar toch niet thuis...

'Het is Hettie.'

'Oh!' Haar hart kwam weer op gang.

Nicht Henrietta. Ze heette Henry toen ze in een tuinbroek rondliep, Etta toen ze exotische oorbellen en geborduurde rokjes droeg, Hen toen ze net met Jack getrouwd was en een oermoeder wilde zijn. Nu heette ze Hettie. Of soms Het.

'Hallo Hettie. Ja, ik denk het wel. Ja, nog steeds goed. Natuurlijk vinden we het leuk als je langskomt...'

George trok een ongelukkig gezicht. 'Alweer?'

'Ze moet even ergens logeren. En wij zijn haar enige familie.'

'Ze heeft een man. Ze heeft twee ouders.'

'Daar kan ze toch niet naartoe. Die wonen in Australië.'

'Niet gek bekeken, hè? Mallotige dochters op de wereld zetten en dan naar de andere kant van de aardbol verhuizen.' 'Heeft je zuster ook gedaan, maar wij zitten nog steeds met je moeder opgescheept.'

Ze vervielen altijd in oude patronen. Hij noemde Hettie onuitstaanbaar, zij zei 'Moet je je moeder zien!' Als ze hem echt kwaad wilde hebben, voegde ze 'en zo eindig jij ook!' toe.

George zei met strak gezicht: 'Jij hoeft niet met haar opgescheept te zitten.'

'Ik vind het niet erg! Ik ga mee om jou te steunen,' zei Stephanie, die al spijt had van haar woorden. 'En jij mag mij steunen. Hettie is oké. Ze moet alleen even met iemand praten.'

'Waarom moet jij dat altijd zijn?'

'Er is niemand anders.' Niet meer.

'Moet ze hier ook slapen?' vroeg hij klagend. 'Je kent haar. Kan nooit rustig in de logeerkamer blijven. Moet overal rondstommelen.'

Stephanie moest lachen. De laatste keer was Hettie onaangekondigd hun slaapkamer binnengekomen toen George net uit de douche kwam.

'Dat doet ze niet meer, denk ik,' zei ze, met haar kreten van afschuw in herinnering. 'En het is maar één nachtje. Dan kan ik haar morgen naar haar afspraak in het ziekenhuis brengen.'

'Kan ze niet met de taxi?'

Stephanie ontdooide een stuk bruine smurrie dat achterin het vriesvak lag. Ze dacht dat het bolognesesaus was. Voor Toby maakte ze een broodje tonijn en patat. Charlotte zat nog boven te mokken. Ze aten zwijgend. Maar de manier waarop George zat te kauwen, sprak boekdelen.

'Wat is er nu weer mis met haar?' vroeg hij ten slotte.

Stephanie knikte naar Toby. 'Ik denk niet dat je dat wilt weten.'

'Ik hoop maar dat ze je deze keer niet van streek brengt.'

Haar glimlach verdween. 'Dat komt niet door haar.'

'Dat komt wel door haar. Dat weet je best. Ze praat te veel. Ze rakelt dingen op.' George keek naar het lege bord voor zich. 'Het smaakt anders als het ingevroren is geweest, hè?'

Ja George, alles is anders als het ingevroren is geweest.

Toby legde zijn vork neer met een gemartelde uitdrukking op zijn gezicht. 'Er zitten zwarte stukjes in de tonijn.'

'Ga mee Kelly uitlaten!' George verscheen met de hond aan de lijn. Met een zucht verdween Charlotte naar de gang.

Zo loste George alles op. Een partijtje squash of een blokje om was het antwoord op alle problemen. Als het aan hem lag zou hij Stephanie meenemen voor een lange wandeling. Om zes uur opstaan en dan maar doorstappen. Weg neuroses, weg tranen.

Inderdaad raakte ze van streek als ze Hettie zag. Hettie deed haar denken aan Rose, door Hettie zou ze nooit vergeten wat Rose had gedaan - en George kon niet tegen tranen. Wel als er een tastbare oorzaak voor was - je strijkbout is op je voet gevallen, je hebt de kat van de buren doodgereden, de beurs is ingestort - maar een onbeheersbare tranenvloed om vage redenen als verdriet, schuld of een niet uit te leggen gevoel van leegheid was te veel voor hem.

Troy was in vele opzichten een hopeloos geval, maar hij luisterde. Hij haakte af als het ging om rekeningen en baantjes en trouw en banksaldo's, maar hij was er altijd als het om haar zielenroerselen ging. Hij en Rose.

Toen Stephanie haar ontmoette, was Rose zeventien. Ze was stagiaire in het Charing Cross Hospital in de tijd dat Stephanie even verderop op de academie zat. Rose was praktisch en zelfverzekerd. Hoewel ze bij Hettie in de klas had gezeten, leek ze veel ouder. Toen haar moeder ervandoor was gegaan, moest ze voor haar kleine zusje zorgen. Ze had geen tijd voor dat losse gedoe van Troy met zijn slappe opvoeding. 'Pas maar op,' zei ze altijd tegen Stephanie.

Troy lachte dan. 'Jaloers!' was zijn reactie. 'Kan zelf geen vent krijgen!'

Maar Rose was haar vriendin, zo voelde Stephanie het. Rose wilde dat ze gelukkig was. Rose luisterde ook naar haar. Vroeger was Rose er altijd voor haar.

Hettie was groter dan ooit. Eerst kwamen haar borsten door de deuropening, daarna de rest, zuchtend en steunend. Het gekreun werd niet zozeer veroorzaakt door de baby die voor haar buik hing als wel door haar bagage, die nu in een piramide lag opgestapeld in de gang. Stephanie was blij dat George er niet was.

Hoe ze dat allemaal in de taxi had kunnen krijgen, was een raadsel. Een uitpuilende tas vol kleren, een koffer, drie boodschappentassen, een rafelig konijn met de naam Poo-chew, een stapeltje tijdschriften, een rol biscuitjes die duizenden kruimels achterliet op haar Chinese tapijt, een kussen en een opgerold dekbed in een kleur roze die pijn aan de ogen deed, met Barbie erop in allerlei gymnastische houdingen.

'Anders wil ze niet slapen,' verklaarde Hettie. (Veel van wat ze over Erica zei, had te maken met iets wat het kind niet wilde.)

'Als het mijn kind was, had ze godverdomme niks te willen,' zou George gegromd hebben en Stephanie was het daarmee eens. Ze was misschien een softe moeder als het om eten ging, maar vergeleken met Hettie was ze Attila de Hun.

'Kom binnen! Kom binnen!' zei Stephanie overbodig. Hettie trok Erica in de richting van de keuken. Het kind maakte zachte kreungeluiden. Ze had haar duim in haar mond en haar andere arm om het been van haar moeder, die zich dus met slepende tred moest voortbewegen. Het voortgesleurde kind maakte zelf niet meer dan kleine schuifelpasjes.

'Oh, Steph!' Hettie omhelsde Steph en hing met haar hele gewicht op haar schouders. Ze hield haar heupen naar achteren om haar slapende kind niet te verpletteren. Stephanie keek naar Erica, die terugstaarde. Blonde lokken omringden haar gezicht, haar blauwe ogen stonden vol wantrouwen.

Stephanie maakte zich los.

'Dag lieverd,' vleide ze, maar bedacht dat Erica goede redenen had voor haar wantrouwen, want ze kon het kind niet uitstaan. 'Wil je iets drinken?'

Erica zei niets, maar staarde alleen. Hettie haalde haar duim uit haar mond. 'Wil je iets drinken, lieve schat?' vroeg ze. 'Heel erg M-O-E!' spelde ze met overdreven articulatie, alsof Steph moest liplezen. Erica duwde haar arm weg en stak haar duim weer in haar mond.

'Koffie?' vroeg Stephanie aan Hettie. Ze keek op de klok en zag dat er geen tijd meer was om obertje te spelen voor een humeurig kind. 'Ik moet mijn kinderen ophalen. Red je je hier een beetje?'

Hettie rommelde in een van de boodschappentassen. 'Ik moet hier nog wat suikervrije rozenbottelsiroop hebben.' Ze kwam overeind met een flesje in haar hand. 'Goed, we praten wel als je terug bent. Joshua slaapt voorlopig wel even - hij is net ingedut in de taxi.'

Stephanie wierp een blik op het donzige hoofdje van Joshua in de draagband. Hij lag heerlijk te slapen met zijn verschrompelde gezichtje. Ze dacht aan haar eigen zoon. Ze had hem net in haar armen, nog een beetje gedeukt, maar hij keek haar met grote ogen aan. En de zuster zei: 'Er is een vriendin voor u.'

Rose werd toen als vanzelfsprekend beschouwd.

Stephanie zette de koffie op tafel, pakte een stoel voor Hettie en keek toe hoe haar nicht neerzeeg en de draagband een beetje verschoof.

Een diep gevoel van verlies kwam over haar.

Ze had gedacht dat zij en Rose altijd vriendinnen zouden blijven.

Op de speelplaats vond een informele bijeenkomst plaats van de Faceliftclub. Stephanie, Millie, Jacqui en Sue. Allemaal tegen de veertig, allemaal kleumend van de kou in afwachting van hun kinderen, geobsedeerd door rimpels en verzakkingen, dikke bovenarmen en hangbillen.

Het idee was van Jacqui. Ze vond dat ze allemaal tegelijkertijd een facelift moesten nemen en dan samen drie weken een huisje op het platteland huren om de wonden te laten helen. Ze waren allemaal voor het idee gevallen. Ze wilden wanhopig graag hun gezicht laten gladstrijken en niemand had zin om daarna op het schoolplein te staan met blauwe plekken en hechtingen. Het moest alleen gebeuren als iedereen nog onder de veertig was (Jacqui had gelezen dat facelifts vooral effectief waren als je achter in de dertig was, dan kon je weer tot halverwege de vijftig mee). En die anderen hadden nog veel meer tijd voor de boeg dan Stephanie. Sue was vijfendertig, Millie zesendertig, Jacqui zevenendertig en Stephanie deed net of ze ook zevenendertig was. Ze had er eigenlijk helemaal niet om willen liegen, maar. Jacqui had een keer gevraagd 'Jij bent net zo oud als ik, toch?' en Stephanie had ja geknikt en nu kon ze niet meer terug. Millie wist wel beter, maar Jacqui en Sue geloofden het. Dat was aan de ene kant aangenaam, maar aan de andere kant een reden tot paniek, want over zeven maanden zou ze het vreselijke feit dat ze veertig was geworden voor hen moeten zien te verbergen.

Soms werd Stephanie 's nachts in paniek wakker omdat ze droomde dat George, geheel van persoonlijkheid veranderd, een verrassing had bedacht en dat ze bij de school een groot spandoek te zien kreeg met DE HELFT ZIT EROP STEPHANIE - JE BENT VEERTIG! erop! Net nadat ze weer vijf pond had gestort voor het huisje op het platteland waar ze binnen twee jaar naartoe moesten.

Sue klampte haar meteen aan toen ze aankwam. 'Je bent toch nog steeds mijn proefkonijn?' vroeg ze. 'Je hebt overdag toch de tijd?'

'Laat de gifstoffen ontsnappen,' zei Jacqui, 'zorg dat je weer energie krijgt...'

Sue lachte. 'Houd je mond.' Tegen Stephanie zei ze: 'Ik moet jouw geval beschrijven voor mijn examen. Je krijgt zes sessies en je moet aantekeningen maken en dan moet je een papier ondertekenen waarop staat wat je ervan vond en op de laatste sessie is mijn docent erbij.' 'Wat doen we dan?'

'Reflexologie! Dat weet je toch nog wel!'

'Ja, natuurlijk!' (Ze was het vergeten.) 'Sorry, ik dacht aan iets anders.'

Troy wilde dat ze langskwam. Madeleine had gezegd dat ze een alibi kon krijgen wanneer ze maar wilde. Ze had zelfs gesuggereerd dat dat goed zou zijn voor haar huwelijk. Ze was bijna veertig. Veel kansen zouden er niet meer komen voor een leuke scharrel...

'Wie doe je nog meer?' grijnsde Millie, haar gedachten onderbrekend.

'Ik heb mijn moeder al, als oudere vrouw, ik heb jou als middelbare dame' (Steph moest haar glimlach in bedwang houden) 'en nu nog een dikzak om voedingsadviezen aan te geven, dan ben ik rond.'

Millie gaf haar een por. 'Zoiets van - minder eten, vet varken!'

Sue duwde haar weg. 'Je bent verschrikkelijk. Je doet het toch, Steph, hè?'

'Natuurlijk.' Wie wilde er nou niet zes uur achteroverliggen en haar voeten laten betasten?

'Ze is anders niet zachtaardig.' Jacqui keek boos. 'Ze zou mijn adrenalineklier weer aan het werk zetten en heeft me er echt van langs gegeven!'

Lachend schudde Sue haar hoofd. 'Helemaal niet waar.'

Jacqui ging verder. 'Ze zei in ieder geval dat het mijn adrenalineklier was - maar ze weet meestal niet waar ze op drukt, geloof ik. Ik was de hele nacht aan de schijterij.'

Ze gilden van het lachen.

'Niet naar haar luisteren,' zei Sue. 'Ik heb laatst een goede beoordeling gekregen.'

'Oh shit! Daar heb je haar,' zei Millie toen er een vertrouwde verschijning op hen af kwam.

'Goedemiddag dames!' Deirdre Brunskill had haar beroemde klembord bij zich.

'Hi!,' zei Millie stralend.

'Is iedereen klaar voor volgende week woensdag?' Ze streepte iets van haar lijst (waarschijnlijk de aantekening dat ze moest zeggen: Is iedereen klaar voor volgende week woensdag?). 'Heel belangrijke vergadering, van alles te behandelen.' Ze lachte krassend (weer iets weggestreept). 'Een zomerfeestje komt er helaas niet vanzelf' (en nog iets weggestreept).

De ouderbijeenkomsten waren van 7 tot 9 's avonds. Maar soms liepen ze uit. Stephanie zag opeens een opwindende mogelijkheid. Deirdre keek haar recht aan. Ze moest blozen.

'Ja,' zei ze. Jacqui snoof bijna onhoorbaar en Millie moest haar lachspieren in bedwang houden.

'Sorry, schat?'

'Ja, ik kan wel.'

'Heel fijn.' Deirdre keek haar verbaasd aan en streepte nog wat van haar lijst. Sue begon aan een lange uitweiding over haar colleges en over alle scripties die ze moest schrijven.

'Op de dag zelf help ik natuurlijk wel,' zei ze erbij, enigszins overbodig, want anders kwam Deirdre haar wel bij haar nekvel uit huis slepen.

'Ik kom wat later,' zei Jacqui - ook enigszins overbodig, want ze kwam altijd wat later - 'maar ik ben er wel.'

'Geweldig,' zei Deirdre, die als een bezetene aan het wegstrepen was. 'We hebben superprijzen bij de loterij. Weten jullie wat meneer Philpot heeft gedoneerd?'

Jacqui schudde haar hoofd. Stephanie - die zich de lichtgevende plastic koe kon herinneren die hij met Kerstmis had geschonken - bedacht dat ze Deirdre nog moest zeggen dat ze dit jaar alleen de taarten deed. Ze wilde geen reusachtige stukken speelgoed meer met zich meeslepen en aangevallen worden door kinderen met kleefhandjes.

Woensdagavond. Ze kon op de terugweg even bij Troy langs. Gewoon even praten, zoals hij had gevraagd. Verder niets.

Millie keek haar aan. 'Alles goed?' fluisterde ze. Stephanie knikte.

'Ik heb iets voor je.' Millie duwde Stephanie een doosje in haar hand. 'Een cadeautje.' Ze knipoogde. 'Endorfinestimulerend middel!'

'Wat?' Stephanie frummelde met het pakje. 'Jeetje, Millie, wat is dit?' Toen kwamen de kinderen naar buiten stormen.

Toby trok zijn schoolblazer uit. Samen met zijn boekentas, broodtrommel en gymspullen gooide hij hem op de grond.

'Leuke dag gehad, schat?' riep ze hem achterna, maar hij was alweer weg.

Millie stond naast haar. Ze had haar armen vol met soortgelijke spullen. 'Heb ik van Amanda,' fluisterde ze. 'Raakt je meteen.'

'Je had op het feestje moeten komen, Jac,' zei ze op normaal volume. 'Ze had van alles, vibrators, speeltjes voor in bad en wat al niet.'

'Kon geen oppas vinden. Anders was ik wel gekomen. Ik wilde zo'n konijntje.'

Millie lachte. 'Ik ken iemand die aan haar derde toe is - de eerste twee zijn versleten. Je moet de volgende keer meekomen. Amanda denkt dat ze er een flinke slag mee kan slaan. En ze mag natuurlijk ook met alle spulletjes spelen! Moet ook wel, want Stuart is weg. Stephanie had het ook heel erg naar haar zin, toch Steph?'

'Ik zou sowieso liever een speeltje hebben dan Stuart,' zei Jacqi. 'Nooit begrepen wat ze in hem zag. Toch had ik het niet van hem gedacht. Hij leek altijd zo degelijk. Maar het zijn altijd degenen van wie je het 't minst verwacht.' Stephanie kreeg een kleur.

'Toby!' riep ze over de speelplaats.

Hij luisterde niet.

'Toby!' gilde ze. Waarom was zij de enige moeder die als een heks moest krijsen? Deirdre wenkte alleen maar even met haar hoofd en daar kwamen haar drie kinderen al en ze gingen nog op alfabetische volgorde staan ook.

Toby kwam aanschuifelen zonder dat zijn schoenen van het asfalt loskwamen.

'Waar is je zusje?'

Toby haalde zijn schouders op.

'Ik hoop wel dat ze gauw komt,' zei Stephanie. 'Hettie en Erica zitten thuis te wachten.'

'Wat? Bij ons? Alweer?' 'Ja.'

Hij zuchtte lang en diep, precies zoals George.

'Doe je nu eens aardig tegen Erica? Alsjeblieft? Lieverd?'

Toby zuchtte nog eens. "Ik zal het proberen.'

Met 'proberen' bedoelde Toby dat zijn Action Man Erica's Barbie een geweldig pak slaag gaf, waarna hij met zijn Gameboy naar zijn slaapkamer verdween. Charlotte deponeerde de inhoud van de koelkast op twee sneden brood en wilde zich ook uit de voeten maken.

'Heb je Hettie en Erica al goeiedag gezegd?' vroeg Stephanie op hoge toon toen haar dochter al bijna op de trap was.

'Hallo,' zei ze tegen Hettie. Charlotte wist haar mond erbij te vervormen tot een soort glimlach. 'Hallo,' nu verveeld tegen een jengelende Erica.

Maar het leek aan Hettie voorbij te gaan. Ze had niet gereageerd toen Erica voor de zesde keer 'Toby wil niet met me spelen' had gejankt en ook niet toen Stephanie met Erica uit de stapel video's Postman Pat Rides Again had gehaald. Normaal gesproken was er een discussie van een halfuur gevolgd over de gevaren van het televisiekijken. Vandaag had ze blijkbaar dringender zaken aan haar hoofd.

Stephanie ving haar blik. 'Gaat het een beetje?'

Hettie reageerde terughoudend. 'Niet echt.'

Stephanie ging nog eens koffie zetten, toen haar telefoon piepte. Ze schrok en pakte hem snel op. 1 nieuw bericht. 'Sms van Millie,' zei ze luchtig. Ze zorgde angstvallig dat de telefoon buiten Hetties gezichtsveld bleef toen ze het bericht opende.

DENK ALLEEN AAN JOU.

'Wat is er?' Ze gaf Hettie een kop koffie. 'Nog steeds depressief?'

Hettie zuchtte diep. 'Oh Steph! Ik bedoel, dat gedoe hier .' Hettie keek veelbetekenend naar haar kruis - 'maakt het er niet beter op.'

Onwillekeurig ging Stephanies blik dezelfde kant op. 'Wat gaat ermee gebeuren?'

'Morgen heb ik een afspraak met een nieuwe specialist. Die andere vond dat ik me aanstelde,' zuchtte Hettie. 'Maar om eerlijk te zijn denk ik dat Jack toch al niet zoveel interesse heeft.'

Een gevoel van medeleven schoot door Stephanie heen. Misschien was een beetje partnerruil een goed idee. Zij en Jack konden dan tegen elkaar aan kruipen en meteen in slaap vallen, terwijl George en Hettie de hele nacht op elkaar lagen te rampetampen. Ze stelde zich George' blik voor bij dit voorstel.

'Het is niet grappig!' zei Hettie boos. 'Mijn huwelijk staat op springen.'

'Oh God, het spijt me.' Schuldbewust legde Stephanie haar hand voor haar mond. 'Daar lachte ik niet om. Ik zat er alleen aan te denken...' Charlotte kwam de keuken binnen.

'Ik heb honger!' Ze zocht in de kast naar koekjes. 'Wanneer gaan we eten?'

'Is je huiswerk af?'

Charlotte had een stuk of vijf chocoladekoekjes in haar hand. 'Ja, mam!' Ze zuchtte om de ondraaglijke saaiheid van het bestaan. 'Hou op, mam!'

'Erica! Erica!' Hettie sprong op toen haar dochter de keuken kwam binnenvallen. Met haar scherpe tandjes had ze Batmans hoofd stevig vast. Toby sprong boven op haar.

'Geef terug!' Hij rukte aan het poppetje.

Hettie plofte tussen hen in en probeerde de kaken van haar dochter los te krijgen. 'Laat nou los, schat! Je weet nooit waar dat ding gelegen heeft!'

Hijgend ging Hettie rechtop zitten met het natte poppetje tussen duim en wijsvinger. Ze wendde zich tot Stephanie: 'Ik dacht dat we dit achter de rug hadden. Ze probeert haar grenzen te verkennen. Ze voelt zich duidelijk weer onzeker.' Ze zuchtte.

'Ze pikt mijn uitstraling op. Dat weet ik. Ik ben zo G-E-F-R-U-S-T-R-E-E-R-D.'

Erica keek haar moeder belangstellend aan. 'Gefrustreerd?' informeerde Toby.

Op het geluid van de opengaande voordeur klonk er een kort gejammer uit de andere kamer.

'Oh, de baby is wakker geworden!' Hettie rende de gang door en botste bijna George omver.

George hield halt en keek Stephanie aan met een gezicht van 'Het zal eens niet zo zijn.'

Tegen de tijd dat Erica de tomatensaus van vier stukje pasta had gelikt, had Toby al een zenuwinzinking gehad vanwege zijn vissticks, had Charlotte ruzie gemaakt met George over de laatste gebakken aardappel en had Hettie de fles met dressing kapot laten vallen. Stephanie had geen trek meer.

George zuchtte toen ze zijn kippenbotjes afruimde en de tafel afnam. 'Gaat hij de hele nacht huilen?' vroeg hij gekweld.

'Ssssttt! Hij heeft gewoon honger. Als hij heeft gegeten, is hij weer stil.'

Hettie kwam terug met de dreinende baby op haar arm, ging zitten en begon in haar blouse te rommelen.

PIEP!

'Wat krijg jij veel sms'jes,' zei Hettie. Ze haalde een zware borst tevoorschijn en duwde die in Joshua's gezicht.

'Gewoon van de oudercommissie.' Stephanie keek zenuwachtig naar George, maar die had het te druk met boos kijken. 'Ik moet het journaal zien,' zei hij.

'Goed hoor,' zei Stephanie, die stiekem de telefoon van achter de broodtrommel vandaan haalde.

2 nieuwe berichten

GEEN ANTWRD? HOUVANJOU XX

VERLANG NAAR JE XXXXX

'Wanneer krijg ik een mobieltje?' Charlotte haalde het deksel van het cakeblik.

'Als je er een nodig hebt.'

'Iedereen heeft er al een. Danni kreeg er een toen ze tien was.' 'Dan heeft ze waarschijnlijk een hersentumor als ze zestien is.' Charlotte keek chagrijnig. 'En jouw hersenen dan?' 'Die gebruik ik zelden.' Ze grijnsde naar haar dochter. 'Haha! Lachen of je krijgt nooit een telefoon.' Charlotte bleef onbewogen. 'Waarom mag ik er nou geen?' 'Ga toch lezen met Toby en Erica, dan kunnen Hettie en ik de boel opruimen.'

Charlotte stopte het laatste stuk jamtaart in haar mond en sloeg haar ogen ten hemel. 'Sa-haai!' zei ze. 'Trouwens, zometeen begint EastEnders.'

Stephanie zat in de nu rustige keuken met Joshua in haar armen. Die gelaatsuitdrukking herkende ze - mondje scheef, dronken van de melk. Van de eerste weken van Toby was ze veel vergeten, maar er kwamen fragmenten terug - tedere momenten. Ze hoorde in de eetkamer de stem van Hettie die Erica en Toby voorlas, het geroezemoes van de tv waar George en Charlotte samen naar keken, en voelde zich heel ver van alles.

Ze had na haar antwoord het geluid van de telefoon uitgezet, maar hij lag boven in haar tas en ze bleef maar kijken of hij nog een keer zou oplichten. 1 nieuw bericht. MOET JE ZIEN VOOR IK GA

Ze was blij en meteen weer verdrietig. Zij wilde hem ook heel graag zien. Ze hield het niet lang meer vol. En dan ging hij weer weg.

Zo gauw George naar bed was, maakte Stephanie een nieuwe fles wijn open. Ze zag dat hij gelukkig het grootste deel van de eerste fles had opgedronken en dus lag te ronken als zij naar bed ging. Sinds die nacht had hij haar met rust gelaten. Hij had alleen een arm om haar middel geslagen en was in slaap gevallen Maar de volgende sessie hing als een penis van Damocles boven haar hoofd, en die moest daar nog even blijven bungelen.

Nieuwsgierig maakte ze het kartonnen doosje open dat ze van Millie had gekregen. Er zat een lipstick in. Een grapje van Millie? Ze haalde het dopje eraf en keek naar de rode punt. Het ding was helemaal van plastic. Ze schudde en draaide wat. Er gebeurde niets. Ze trok aan de onderkant en plotseling kwam het ding tot leven. Het zond diepe trillingen naar haar vingertoppen. Stephanie zette het snel uit toen ze Hettie hoorde aankomen.

'Wil je iets drinken?' Ze stopte de lipstick in haar tasje toen haar nicht eindelijk verscheen en de mammoettaak had volbracht om Erica in bed te krijgen. 'Er zit veel ijzer in rode wijn.'

'Ik moet voorzichtig zijn.' Hettie nam een slok uit het glas dat ze van Stephanie kreeg aangereikt. 'Je weet wel - borstvoeding.' Ze nam nog een slok. 'Nou ja, ik word er tenminste wat rustiger van.'

Stephanie knikte. 'Je huid ziet er goed uit,' zei ze. Ze wreef over haar eigen wangen. 'Ik krijg allemaal rimpels.'

Hettie keek verbaasd.

'Je ziet er niet zoveel anders uit.'

'Ik voel het. Opeens is alle tijd ongebruikt en heb ik er niets mee gedaan. Toen ik in de twintig was, dacht ik dat alles vanzelf ging.'

Hettie schudde haar hoofd. 'Het is niets bijzonders als je in de twintig bent. Al die onzekerheid en de zorgen of je wel een man krijgt. Toen ik een dertiger was, was ik veel gelukkiger. De kinderen, Jack...' Ze zag eruit alsof ze elk moment in tranen kon uitbarsten.

Stephanie wierp een blik op haar telefoon. Geen boodschap. 'Toen ik een twintiger was voelde ik me best. Ik bedoel, Troy was er...'

Hettie maakte een rochelend geluid als een oud karrenpaard. 'Troy!'

'Ik heb hem weer ontmoet.'

Hettie staarde haar met grote ogen aan. 'Waar?'

'Hij is hier geweest.'

'Hier?' Ze keek rond en keek Stephanie vol ongeloof aan. 'Is hij gewoon langsgekomen?'

'Ja. Nou, nee. Ik heb het hem min of meer gevraagd. We waren elkaar tegengekomen. Hij was een beetje van streek. Zijn moeder is overleden.'

Hettie ging wat gemakkelijker zitten en boog zich voorover. Ze had haar handen om haar glas geklemd en haar ogen strak op Stephanie gericht.

'En wat is er gebeurd?'

Wat was er gebeurd? Niets en alles. Hij had een kop koffie gekregen, ze had hem omhelsd. Het was een gebeurtenis van niks. Het leek of haar hele leven door elkaar was geschud.

'Hij is maar een paar minuten gebleven.'

'En?' vroeg Hettie ongeduldig. 'Hoe ziet hij er tegenwoordig uit? Door welke beklagenswaardige vrouw laat hij zich nu onderhouden?'

'Hij is getrouwd en heeft een baan.'

'Hallelujah. Wat doet hij?' 'Iets met computers.' Het verbaasde Stephanie dat ze hem zo verdedigde en ze wist dat Hettie dat ook merkte.

'Nou, godzijdank ben jij niet met hem getrouwd! Stel je toch voor. Stel je voor dat jullie kinderen hadden gehad!'

'Hij heeft er twee.'

'Arme zieltjes.'

Wat kon Hettie toch grof zijn. 'Ik denk trouwens dat hij best een goede vader is. Maakt vast allemaal prachtig speelgoed voor ze en gaat wandelen door de natuur en dat soort dingen.'

'Ha! Benieuwd hoe zijn vrouw eruitziet.'

Ik ook.

'Een vos verliest nooit zijn streken,' zei Hettie later. Ze keek weifelend naar de fles wijn. Stephanie schonk nog een glas in voor zichzelf en liet de fles uitnodigend aan Hettie zien.

'Nee, beter van niet.' Hettie zette de ketel op het vuur. 'Met iemand als Troy moet je nooit in zee gaan. Heb je ook kruidenthee?'

'Ik geloof dat hij nu wel gesetteld is.'

'Iemand als Troy is nooit gesetteld. Je weet wat Rose altijd zei. Hoe je altijd van streek raakte. Weet je nog die keer dat hij naar een feestje ging en...'

'Dat is lang geleden.'

Hettie moest lachen. 'Rose ging soms naar hem toe om hem wakker te schudden als jij aan het werk was. Dan zei ze dat hij een luie klootzak was en een baantje moest zoeken.'

Stephanie glimlachte. 'Echt?'

'We hebben toch lol gehad? Wij met zijn drieën. Rose kon zo grappig zijn.'

Stephanie dacht aan de tijd dat zij en Rose elkaar huilend van het lachen omhelsden en een verkeerspaaltje dwars door Londen sleepten, te dronken om de sleutel in het slot te krijgen. Dat paaltje had nog maanden in Stephanies kamer gestaan...

'Als het goed met haar ging,' zei ze streng.

Er lag nog één theezakje met zwarte bessen en vanille achter op de plank - een overblijfsel van toen ze wilde stoppen met cafeïne. Ze gaf het zakje aan Hettie.

'Zij heeft me aan Jack voorgesteld,' zei Hettie. 'Weet je nog hoe Jack en ik waren in het begin? Hij kon zijn handen niet van me af houden.' 'Hier.' Stephanie gaf haar een zakdoekje. 'Maak jezelf niet ongelukkig. Je bent moe en je hebt net een kindje gekregen. Dat is alles. Het gaat snel over.'

De wijn was naar haar hoofd gestegen. Ze praatte lijzig.

Hettie snoot haar neus. 'Begin nou in godsnaam niet weer iets met Troy. Rose wilde je juist van hem af helpen.'

'Rose wilde me gewoon in haar macht hebben.'

Rose, die de wacht hield toen de sloten werden vervangen, die grote kartonnen dozen de deur uit tilde, die zei dat Stephanie wel wat beters waard was, die de schilderijen van Troy van de muur haalde, die Stephanie geen ruimte liet, die er altijd was.'

'Ze was een goede vriendin toen je haar nodig had.'

'Weet ik.'

En waar was ik toen ze mij nodig had?

Het onderwerp begon haar zwaar te vallen. 'Waarom heb je het steeds over Rose?'

Hettie sprak nu uit volle borst. 'Omdat jij dat niet doet. We hebben nooit echt...'

'Wat heeft het voor zin? Het is voorbij. Zij heeft haar keuze gemaakt.'

Hettie goot kokend water in de mok en roerde heftig in het donkerrode vocht. 'Ik heb er ook mee moeten leven. Ik bedoel, ik heb...'

Stephanie stond op. 'We moeten naar bed - het is laat.'

Hettie zuchtte. 'Jij moet er toch eens een keer met iemand over praten.'

'Er valt niets te zeggen.'