Hoofdstuk 8

Stephanie probeerde zich wijs te maken - en ze spoot nog wat parfum achter haar knieën - dat ze altijd zoveel aandacht besteedde aan haar uiterlijk als nu. Ze keek kritisch in de badkamerspiegel en holde meteen naar de veilige spiegel in de gang.

Eigenlijk had ze helemaal geen overdreven moeite gedaan. Gewoon een beetje lipstick en zo. Ze probeerde er altijd zo goed mogelijk uit te zien. Voor zichzelf. Om te weten dat ze nog aantrekkelijk was. Ze deed een haarband in. Ze frummelde er wat mee en maakte een paar krullen los. Oh God.

Ze ging brood bakken. Dat was niets bijzonders. Dat deed ze tamelijk vaak. Niet alleen ging het huis er heerlijk van ruiken, het was ook rustgevend, al dat kneden en stompen. En ze moest rust hebben na die drukte en stress van Hettie. Ze had haar bij het afscheid stevig omhelsd, louter en alleen omdat de koffers van Hettie nu opgestapeld stonden voor haar eigen deur en niet voor die van Stephanie. Ze had Erica zelfs een oprechte kus gegeven.

Het was fijn om brood te zien rijzen. Het had iets warms en sensueels. Ze voelde zich er een ander mens door. Een beter iemand, rustiger, tevredenen Ze goot een beetje kokend water over de suiker en voelde zich rood worden van de spanning. Brood maken was goed voor de ziel. Het had er niets mee te maken dat hij haar het gewillige deeg zou zien kneden. (Nee, haar handen zaten onder het meel en ze kon hem niet aanraken.)

Ze strooide de gist erbij en bleef kijken hoe de korrels schuimig uiteenspatten. Ze wist nog hoe hij binnen was gekomen en haar van top tot teen had geïnspecteerd, met zijn slome grijns, en had aangeraakt, zachtjes op de arm.

Ze maakte een kuil in het deeg. Ze had de sms'jes moeten negeren. Hij had Cora's huis moeten opruimen en teruggaan naar vrouw en kinderen.

Haar armen tintelden van opwinding.

Je kon meteen zien wanneer het deeg goed was. Het liet makkelijk los van de rand van de kom en werd dan stevig en elastisch, vol mogelijkheden. Vandaag had ze het verkeerd gedaan. Te veel vocht. Toen de bel ging, waren haar handen helemaal kleverig.

Ze hield ze voorzichtig voor zich uit en liep een stukje in de richting van de deur, die ze voor deze ene keer van het slot had gelaten.

'Hij is open!' riep ze.

En ze ging terug naar de mengkom.

Troy kwam binnen toen ze het deegpakket probeerde op te pakken met de toppen van haar kleverige duim en wijsvinger.

'Heel huiselijk!' zei hij.

Ze bloosde. Hij doorzag natuurlijk dat ze voor hem een bepaald tafereel had geschapen. 'Ik heb het eigenlijk verknald.' Ze liet het deeg vallen. Er zat genoeg op haar vingers voor een half brood.

'Kan ik helpen?' Het klonk alsof hij plezier had.

'Je mag er wat meel bij doen. Het is te nat.'

Hij pakte de zak en strooide meel in de kom. Zijn handen en armen kwamen dicht bij de hare maar raakten die niet. 'Zo genoeg?'

'Bedankt.'

Ze begroef haar handen in het deeg en kneedde lange worsten, die ze weer in de kom deed.

Ze wenste dat hij haar zou omhelzen.

'Zal ik koffie zetten nu jij zo bezig bent?'

'Waarom zou je koffie krijgen?'

'Je bent een gastvrij iemand.'

'Dat vond je vroeger niet altijd!'

Hij lachte. 'Waar is de koffie? Hier?' Hij ging meteen naar de goede kast. Hij kon details onthouden.

Ze trok de laatste draden van haar vingers. Ze keek hem niet aan. 'Wat was er zo belangrijk dat je me per se nog moest zien?'

'Ik wilde weten of het goed met je gaat.'

'Natuurlijk gaat het goed.' Hij had een spijkerbroek aan en een T-shirt. Ze probeerde zich George zo voor te stellen, maar dat lukte niet. 'Waarom zou het niet goed gaan?'

'Je leek een beetje opgefokt.'

'Het was ook vreemd om jou weer te zien. Wanneer ga je terug?'

'Als ik alles heb gedaan wat ik moet doen.' 'Het klonk anders alsof je snel weer wegging.'

'Ik weet het nog niet precies. Hoe was het met Hettie?'

'Oh, net als altijd. Ze heeft tegenwoordig twee kinderen.'

'Geeft ze nog steeds bloed op als ze mijn naam hoort? Maar je hebt natuurlijk niet gezegd dat je mij hebt gezien.'

'Dat heb ik wel. Ze vroeg meteen wat je voor de kost deed.'

Troy moest lachen. 'Heb je gezegd dat ik alleen maar van jou droom?'

'Doe niet zo gek!'

'En dat je me hebt ge-sms’t dat je me onmiddellijk wilde zien zodra ze weg was, omdat je het niet uithield.

'Dat heb ik niet gezegd!'

'Dat bedoelde je wel!'

'Onzin!'

Ze droogde haar handen, pakte nieuw deeg een begon het te rollen. Ze masseerde het met de onderkant van haar handen naar zich toe.

'Mmmm.' Hij ging achter haar staan. 'Probeer je me geil te maken?'

Ze keek naar haar handen en voelde zich blozen.

Hij sloeg zijn arm om haar middel en aaide haar pols. 'Zal ik Unchained melody nadoen?'

Ze duwde hem weg. 'Doe niet zo gek!'

'Al is Demi Moore lang niet zo sexy als jij. "Oh my love, my darling.

Nu had hij zijn beide armen om haar heen geslagen. Hij voelde warm aan tegen haar rug. Nerveus probeerde Stephanie zich los te maken. Ze voelde de trillingen door zich heen gaan. 'Ik hoor liever de Righteous Brothers,' lachte ze verlegen.

Hij had zijn handen nu ook in de kom gestoken, bij die van haar. 'Hier, laat mij maar eens.' Hij pakte een klomp deeg en kneedde die in een ruwe vorm. Hij zwaaide ermee naar haar en zei lachend: 'En ik heb liever jou in mijn handen.'

'Geef terug.' Ze pakte het deeg af, deels gegeneerd, deels opgewonden, en sloeg het plat, waarbij hij theatraal achteruit deinsde.

Ze kneedde de inhoud van de kom tot een keurige bol. 'Wat had je me nou voor belangrijks te vertellen?'

'Ik ben nog steeds verliefd op je.'

Ze hield op met kneden. 'Doe niet zo gek.'

Hij ging koffiezetten. Geen van beiden zei iets. Vanbinnen voelde Stephanie angst en opwinding.

Hij zette een kop voor haar neer. 'Ik heb altijd aan je gedacht. Ik wilde weten hoe het met je ging. Ik wist wel dat het goed zou gaan - dat je op je pootjes terecht zou komen en zo.'

Ze reageerde maar niet. Ze zei niet hoeveel moeite het had gekost om de schulden af te betalen, om van de flat af te komen.

'Je komt wat gespannen over,' zei hij. Hij stond te dichtbij.

'Ach, je kent dat wel - een huis vol kinderen. Hettie en haar gedoe. Het is wat veel allemaal.'

'George wordt zeker ook flink opgefokt?'

Ze knikte zonder nadenken.

'Dus je bent eigenlijk helemaal niet zo gelukkig getrouwd?'

Ze keek hem boos aan. 'Ik ben gelukkig, klootzak! Soms word je een beetje gespannen als je logés hebt. Dat ben ik nog een beetje. Nou en?'

Dit was zijn geliefde spelletje. Ze was het vergeten. Hij leunde dan op een feestje tegen de deurpost en luisterde aandachtig naar een dronken meisje dat klaagde over haar echtgenoot, en hij vroeg door naar haar gevoelens. Ze bloeide dan op onder zijn belangstelling en ontdekte allerlei diepgewortelde ongenoegens waar ze nauwelijks weet van had.

'Rustig maar,' zei hij nu. 'Ik wilde je niet van streek maken.'

Maar ze zag een vertrouwd lichtje in zijn oog en ondanks haar irritatie bonsde haar hart. Toen ging Rose zich er opeens mee bemoeien.

'DENK ERAAN!' zei ze. 'Denk eraan hoe het vroeger was...'

Vijftien jaar geleden.

Bruis! Bubbel! Alles is mogelijk met een Bethlehem Bath Ball.

Misschien kwam er een rijke weldoener de badkamer binnen die haar schulden wilde betalen.

Misschien kwam Troy thuis met de boodschap dat hij voor het eerst in een half jaar gewerkt had en nu eindelijk de smaak te pakken had gekregen.

Misschien belde haar moeder op met het verheugende nieuws dat oudtante Dot eindelijk had voldaan aan de wetten der natuur en aan de wensen van de hele familie en was overleden en een kapitaal achterliet waar niemand iets van had geweten.

Ze kon zich natuurlijk ook verdrinken...

Steph keek naar de bruisbal die er in de winkel nog zo verleidelijk had uitgezien. De bruisende belletjes zouden lentegeuren moeten verspreiden als het goed was. Dompel je onder in sensuele, sexy geuren.

Maar het was hoofdzakelijk kruidnagel.

Ontspan je en voel je hoofd in het warme water tot rust komen. Moeilijk in lauw water omdat de boiler weer eens niet goed werkte.

Ze liet haar rillerige schouders dieper in het water zakken en deed haar best om zich feestelijk en ontspannen te voelen. Geef je fantasieën de vrije loop...

Ze sloot haar ogen en probeerde weg te zakken in een wereld van welgestelde vriendjes en hoogpolige tapijten en een verwarming die goed functioneerde. Toen deed ze haar ogen weer open en zag de zwarte schimmel op de verroeste raamkozijnen en de plekken waar ooit tegels hadden gezeten en nu iets vies tevoorschijn kwam.

Er druppelde condensvocht van de bevroren ruiten op de nog ingepakte badspulletjes waar ze zich nu al schuldig over voelde. Zulke frivoliteiten konden ze zich niet veroorloven. Ze konden zich eigenlijk niets veroorloven.

En hoe moest ze het aan Troy uitleggen? Niet dat hij het erg vond als ze iets voor zichzelf kocht. Nee! Troy moedigde dat juist aan. Troy zou ermee in zijn nopjes zijn en er een teken van hoop in zien. Een aanwijzing dat ze was gezwicht voor zijn multifunctionele levensfilosofie van 'gewoon lekker jezelf zijn en ontspannen'.

'Je moet iets moois voor jezelf kopen,' zei hij altijd. 'Maak je niet zo druk om al die onbelangrijke dingen.'

Tot die onbelangrijke dingen behoorden telefoonrekeningen, gas en licht, belastingen en negatieve banksaldo's. Negatieve banksaldo's waren gewoon iets wat bedacht was door stijve mannen in pakken die geen fantasie en creativiteit bezaten en niet wisten hoe je moest leven.

Troy en zijn vriend Jon zaten vele uren onder het genot van een stickie kernachtige opmerkingen te bedenken voor wie die niet wist hoe je moest leven. Voorbereiding op die gouden dag in de toekomst dat Troy het had gemaakt in de muziekscene of de ultieme platenhoes had ontworpen - die tentoongesteld zou worden in alle trendy kunstmusea in de wereld - en hij veel meer geld had dan al die blinde bureaucraten konden uitgeven.

Tot die tijd was het maar geld, iets waar Steph zich veel te druk over maakte, en daarom was ze altijd chagrijnig en moe. Anders dan Troy, die geweldig was en intelligent en wiens chakrapunten zacht en flexibel waren, en de hare strak.

Maar vandaag niet. Vandaag kreeg Troy uitbetaald. Vandaag kwam hij thuis met het loon voor vier dagen illustreren in een studio van een vriend van neef van Jon, waarvoor hij zes keer zoveel betaald kreeg als Steph voor haar geploeter achter een tekentafel voor Ronnie. En hij had haar een cheque beloofd.

Dan kon ze de telefoonrekening betalen, weer terugkomen binnen de bestedingslimiet van de MasterCard en nog geld overhouden voor Kerstmis ook.

En dan kon ze Rose zeggen dat Troy toch geen hopeloze klootzak was.

Ze moest rillen. Maar ze spoelde het water - zonder bubbels en grijs van kleur - toch nog even om zich heen, want ze moest krijgen waar ze voor betaald had. Ze keek naar het afbladderende plafond en verkneukelde zich.

Zo hoefde ze toch niet weg te zinken in een poel van depressie. Troy was aan het werk en dat scheelde een hoop en ze ging ervoor zorgen dat Troy zich zo bewonderd voelde dat hij popelde om verder te werken. Ze zou een fles Chablis opentrekken, zijn favoriete pastamaaltijd bereiden en steeds maar weer zeggen hoezeer ze hem bewonderde en hoe sexy hij was. Ja! Sexy!

Stephanie stapte uit het bad en wikkelde een handdoek om zich heen. Ze huiverde. Ze liet natte voetsporen achter op het hardboard toen ze naar de slaapkamer liep om in de antieke kast te kijken die Troy nog ging opknappen als hij precies de goede koperen handvatten had gevonden.

Ze rommelde in de la op zoek naar dat bijzonder oncomfortabele rood-met-zwarte gevalletje dat een ranke achttienjarige heel goed zou staan, maar genadeloos was voor deze vierentwintigjarige.

Zuchtend pakte ze het. Toen dacht ze aan Troy en hoe anders alles zou worden als hij echt iets deed voor de kost, en ze perste haar dijen door de beengaten.

Het was kwart voor negen. De lasagne met vis was uitgedroogd en ze had het grootste deel van de wijn al opgedronken, om de ongerustheid tegen te gaan die ze altijd voelde als hij niet thuiskwam. Ze had het nog steeds koud. De verwarming leek het nu helemaal begeven te hebben. Ze zat in de kale keuken met twee truien van Troy aan over het rood-met-zwarte dingetje, waarvan de bandjes onder haar armen knelden.

Ze vroeg zich af of ze niet beter in bed kon wachten. Hij was zeker met de andere jongens wat gaan drinken. Ze ging niet zeuren en zijn dag bederven. Ze had haar lesje wel geleerd met die nieuwe versterker en de elektriciteitsrekening.

Ze keek naar de uitstekende draden. Als hij klaar was, was het een mooie keuken. Dan was de hele flat mooi, dat zei iedereen. En ze hadden zo'n geluk gehad dat ze deze woning voor zo'n laag prijsje hadden kunnen kopen. Iedereen was het erover eens dat dit binnenkort de gewilde buurt werd... De flat was nu al veel meer waard dan wat ze hadden betaald. Deze gedachte troostte haar wanneer ze elke ochtend twee bussen en de metro naar haar werk nam en op dezelfde manier, maar dan duurde het een uur langer, 's avonds naar huis.

Om nog maar te zwijgen van al die keren dat ze een bankafschrijving openmaakte en tot haar ontzetting zag hoeveel hypotheek ze verschuldigd waren. Een hypotheek die gebaseerd was op een matig inkomentje bij een klein reclamebureau en een gigantische pak geld van iemand die ontwerper van het jaar ging worden tot hij ruzie kreeg met de baas en na drie weken ontslag nam.

Deze flat is een kapitaal waard als ik ermee klaar ben, zei Troy.

Steph keek naar de stapel onbetaalde rekeningen op de vensterbank en dacht dat zij misschien eerder klaar met hem was.

'Kijk eens wie ik tegen ben gekomen.' De stem van Troy klonk uit de gang. Zijn hoofd verscheen om de keukendeur, de blonde lokken omlijstten zijn gezicht als een gouden wolk. Hij droeg een crèmekleurig hemd dat ze niet kende. Hij lachte zijn speciale, alleen voor haar bestemde lach, zette een rinkelende boodschappentas op de grond en trok zijn schoenen uit.

Jon en Lucinda stonden nu ook in de deuropening. Jon zag er al stoned uit en Lucinda dunner dan ooit; haar knokige polsen staken uit de wijde mouwen van een veel te grote nappajas.

'Hi!' zei ze slepend en Jon knikte met zijn ogen half dicht. Steph probeerde vrolijk te kijken, maar van binnen was ze diep teleurgesteld. Troy haalde een fles champagne tevoorschijn en keek haar met stralende ogen aan. Hij hield de fles omhoog. 'Om het te vieren,' zei hij. Hij draaide zijn hoofd om naar zijn vrienden. 'Luci heeft de bubbelwijn gekocht.' Nu grijnsde hij naar haar. 'En Jonny heeft heel goed spul...' Hij lachte vrolijk. 'Hé meisje!' Hij sloeg een arm om Steph heen en snuffelde aan haar oor. 'Is er iets? Ik dacht dat je blij zou zijn.'

'Ik heb het koud.'

Hij liet haar los. 'Dan steken we een vuur aan!'

Hij draaide zich weer om. 'Jon, Luce, kom mee naar onze prachtige open haard.'

Ze gingen naar de voorkamer. Steph liep achteraan en hoorde ze enthousiaste kreten slaken over het antieke rooster. 'Ze hadden het betimmerd!' zei Troy. 'Wat een barbaren!'

Hij verfrommelde oude kranten en stopte die in de opening. 'Het wordt gauw lekker warm.'

'De schoorsteen is niet geveegd,' zei Steph bezorgd. Iedereen lachte en Troy het hardst. 'Hé schat, pak een paar glazen, het is feest!'

Hij pakte een paar hardboardplaten die zij had gekocht om op de gammele vloerplanken van de overloop te leggen, en scheurde ze in repen.

'We kunnen zo weer nieuwe kopen,' zei hij alsof hij haar gedachten kon lezen. 'Kom, we gaan drinken.' Steph ging terug naar de koude keuken. Lucinda kwam achter haar aan met een dikke joint. 'Ik geloof dat jij een beetje moet relaxen.'

De vlammen laaiden hoog up in de schoorsteen. Het werd warm in de kamer. Steph deinsde achteruit. Haar gezicht gloeide, maar haar rug bleef koud. In het licht van het vuur keek ze naar Troy: hij hing ontspannen achterover, nam een haal van de joint die hij van Lucinda had gekregen en dronk wijn. Zijn haar was een stralenkrans en zijn ogen glansden. Jon had zijn ogen dicht en Lucinda beet op haar nagels. Steph zou willen dat ze weggingen, maar het zag ernaar uit dat ze nog een hele tijd bleven. Ze wilde Troy vragen hoeveel hij had gekregen. Ze was moe. Ze wilde naar bed en met hem onder het dekbed kruipen. Ze ving zijn blik, geeuwde en keek op haar horloge.

'Hé schat, toe nou! Niet naar bed gaan! Ik moet je iets heel spannends vertellen...'

Een baan! Een baan, alsjeblieft...

'Ken je Darren? Voor wie ik die hoes heb ontworpen? Hij heeft me een geweldig aanbod gedaan.'

Ja!

'Ik kan hier thuis werken, eerlijk geld verdienen zonder mijn creatieve energie geweld aan te doen.'

Ze haalde blij en opgelucht adem. Eindelijk, twee inkomens, de rekeningen betaald, geld om de flat op te knappen. 'Dat is fantastisch! Wat houdt het in?'

'Alles: zestien kanalen, gebalanceerde input, geluidseffecten, low-noise schakelschema en...,' Troy wachtte even om het effect te vergroten, 'parametric EQ.'

Steph keek hem blanco aan. Troy lachte. 'Weet je wel wat dat betekent?'

Jon was wakker geworden en grinnikte schaapachtig. Steph besefte met een zwaar gevoel in haar maag dat ze wel degelijk wist wat dat betekende.

'Je hebt iets gekocht?' vroeg ze zwakjes.

'Steph! Dit moest ik hebben. Zo'n kans krijg je maar één keer...'

'Hoeveel?'

Hij boog zich voorover en stak zijn handen uit op die hulpeloze manier die ze zo goed kende. 'Hij matst me en geeft me - voor niks, echt waar - nog een paar geweldige speakers en een versterker erbij. Nooit gebruikt. Wij kunnen wel in de logeerkamer. Het wordt fantastisch.'

'Hoeveel, Troy?'

Lucinda stond op en ging de kamer uit. Ze wierp Steph een vreemde blik toe.

'Darren zegt dat de mensen in de rij staan voor goedkope studiofaciliteiten. Met een mengpaneel kan ik niet alleen mijn eigen muziek maken - Darren denkt dat ik het echt ga maken. Ik kan 50 pond per uur berekenen om hun muziek te mixen.'

'Hoeveel?'

Lachend hield hij twee vingers omhoog.

Shit. Maar goed, dan moest er nog heel wat over zijn van duizend. Hij zei dat hij meer had gekregen dan verwacht. En hij had duizend verwacht.

Toch kwam hij er niet zo makkelijk van af. 'Tweehonderd pond?' zei ze langzaam.

Lucinda was weer binnengekomen met een joint in haar hand. Ze nam een haal, hing in de deuropening en keek naar Troy. Haar ogen vernauwden zich tegen de omhoogkringelende rook. Ze liet een kort, merkwaardig lachje horen.

Knokige kleine heks, zo noemde Rose haar. Rose wilde haar tijd niet aan die twee verspillen. Jon was een junkie en Lucinda een verwend nest.

'Tweeduizend,' zei Lucinda triomfantelijk.

'Tweeduizend!' Voor ze het wist had ze het krijsend herhaald.

'Ik hoef het niet meteen allemaal te betalen,' zei Troy. 'De rest mag ik in termijnen betalen...'

Trillend zat Steph op de rand van het bed. Lucinda en Jon waren vertrokken. Gekwetst stond Troy voor haar. 'Ik stop met roken en het geld dat ik overhoud bewaar ik om af te betalen.'

Vol ongeloof schudde Steph haar hoofd. 'Ik betaal jouw sigaretten!'

Troy keek verontwaardigd. 'Je hebt me vanavond echt voor schut gezet. Je hebt nooit vertrouwen in mij. En dat nog wel met mijn vrienden erbij...'

'Dat geld hadden we nodig, Troy. De telefoon wordt afgesneden. Ik sta al negatief en krijg pas volgende week uitbetaald.'

'Ik weet niet waarom je zo opgefokt doet. Het komt vanzelf goed. Je moet wat meer als Luci doen, relaxed blijven...'

'Luci kan makkelijk relaxed blijven,' barstte ze uit. 'Luci heeft een vader die alles betaalt.'

'Ze werkt...'

'Ze werkt niet. Ze hangt af en toe wat rond in die belachelijke galerie. Dat noem ik geen werken!' Stephanie stond er versteld van hoe venijnig ze opeens kon zijn, en ze kon het niet tegenhouden. 'Luci is een verwend nest en ze is kinderachtig en onverantwoordelijk en saai!'

Troy deinsde achteruit alsof hij een klap had gekregen.

'We hebben nu al te weinig geld om onze kosten te betalen - laat staan nieuwe uitgaven. En we zullen nooit genoeg geld hebben tot jij een een baantje krijgt in plaats van hier maar wat lulkoek te vertellen!'

Ze pakte de mystieke piramide waar hij een hele week over had gedaan en slingerde die naar hem toe. Hij dook weg, maar wist hem te vangen toen hij bijna tegen de vloerplanken te pletter sloeg.

'Steph!'

'Jij moet opdonderen!'

Daar stond hij nu in de keuken. Stephanie vroeg zich af hoeveel hij nu echt was veranderd.

'Jij was verkeerd voor mij. Dat zei Rose altijd.'

Hij liep om de tafel heen en kwam weer te dicht bij haar staan. 'Jij was mooi.'

'Bedankt voor de verleden tijd.'

'Je bent nog steeds mooi.'

'Ha!'

Even was het stil. Haar hart klopte sneller dan normaal.

'Trouwens,' zei ze zachtjes, 'jij was ook mooi...'

Hij was een van de knapste mannen die ze ooit had gezien. Zijn gezicht leek van een Italiaans schilderij te komen, met een rechte, gebeitelde neus, prachtig gevormde kin en lange, donkere wimpers. Nu hij voor haar stond, had hij nog steeds die magnetische aantrekkingskracht.

Hij glimlachte. 'Hoe gaat het eigenlijk met Rose? Zie je haar nog wel eens?'

Even was ze van plan het te zeggen. 'Nee. Nee, niet meer.'

'Wat een tang was dat. Ze probeerde altijd een wig tussen ons te drijven Ze kon er niet tegen als anderen gelukkig waren, dat was haar probleem.'

'Zo was ze helemaal niet! Trouwens, we waren helemaal niet gelukkig. Ik in ieder geval niet. Hoe kon ik nou gelukkig zijn als ik me steeds zorgen moest maken? Jij was er nooit, we hadden nooit geld, jij verdween steeds...'

'Maar toch hield je van mij!' Hij had nu een grote grijns.

Ze keek naar zijn borst en de oude wrevel kwam terug. Ze wist nog hoe ze tegen die borst had gesnikt, hoe ze er met haar vuisten op had gebeukt.

'Niet echt. Ik was jong. Ik wist niet wat liefde inhield.'

'Volgens mij wel.'

'Ga weg!'

'Toe nou, Steph!'

'Ik meen het.'

'Steph - jij hield van mij en ik hield van jou. Wij hadden iets bijzonders samen - iets heel puurs. Dat weet je vast nog wel. Ik was gek dat ik het heb bedorven. Wij hoorden bij elkaar. Ik wou dat het anders was gelopen.'

Die ochtend nadat hij was weggegaan, was ze met een angstig gevoel wakker geworden. Nog voor ze haar ogen opendeed, wist ze dat er iets niet klopte. De andere kant van het bed was leeg en onbeslapen. Steph ging zitten. De ruzie van de vorige avond kwam helemaal terug, tot in detail. Ze werd overvallen door paniek, zoals altijd wanneer ze uit elkaar waren gegaan. In haar hoofd voltrok zich de vertrouwde woordenwisseling tussen de ik die zich schuldig voelde en de ik die vond dat ze beter verdiende.