Hoofdstuk 22

Troy hief zijn handen in de lucht. 'Het kon niet, Steph! Er was geen gelegenheid om te bellen.'

'Ik was ongerust.'

'Er was niets om ongerust over te zijn. Ze heeft helemaal niks gezegd.'

'Ik wist niet wat er aan de hand was.'

'Ik heb je een sms-je gestuurd nadat we je hadden gezien.'

'Ja, drie woorden. Ik wist niet beter dan dat je het weer had goedgemaakt met haar en dat ik je nooit meer zou zien.'

'Doe niet zo raar! Je weet toch hoeveel ik van je hou, Steph. Ik zou toch nooit...'

Maar hij keek haar niet aan. En ze begreep het. 'Hebben jullie gevreeën?'

'Wat?' Troy keek geschrokken. Toen op zijn hoede.

'Ben je met je vrouw naar bed geweest? Je vrouw met wie je zo'n slechte relatie hebt? Met wie je bijna nooit meer seks hebt? Hebben jullie met elkaar gevreeën?'

Ze voelde een steek van jaloezie. Ze kon het idee niet verdragen dat hun lichamen ineengestrengeld hadden gelegen, dat zijn handen - handen die voor Stephanie bestemd waren - haar lichaam hadden gestreeld. Stephanie legde een hand op haar buik. Het deed nog steeds fysiek pijn.

Dit had haar verhouding met Troy altijd beheerst. Diepe, bijtende jaloezie waardoor al je goede, ruimhartige kanten verschrompelden totdat je droog, bitter en leeg was. In een flits kwam alle pijn terug die ze ooit had gevoeld. De angst nooit genoeg te zijn, te moeten toezien hoe andere vrouwen in zijn bijzijn opbloeiden. Dat vond ze nog het onverdraaglijkst. Dat een andere vrouw dacht - wist - dat Troy haar begeerde.

'Steph, ik moest wel!' Troys stem klonk smekend. 'Snap je niet hoe vreemd het is als een vent seks weigert?' Stephanie verstarde.

'Ik verwachtte het absoluut niet. Ik bedoel, ze wil nooit. Maar ze ging weg en in bad en ik dacht: Mooi zo! Die gaat zo naar bed, en ik was net van plan je te sms-en en toen kwam ze beneden, helemaal uitgedost en..

Hij stopte en keek ongemakkelijk terwijl de woorden in de kamer bleven hangen.

'Uitgedost? Hoe bedoel je, uitgedost?'

Hij schudde zijn hoofd zonder Stephanie aan te kijken.

'Ze droeg van die lingerie.'

'Jezus Christus! Eerst zeg je dat jullie bijna nooit seks hebben, dan blijkt dat jullie het in werkelijkheid bij de eerste de beste gelegenheid doen en nu vertel je me dat jullie er verdomme een verkleedpartij van maken.'

'Zo is het niet. Ik denk dat ze het voor zichzelf doet. Ze zegt dat ze zich soms sexy wil voelen.'

En als zij dat deed, lichtten zijn ogen op. 'Mmmm!' zei hij dan, 'dat ziet er goed uit,' en hij liep de kamer door, streelde met een vinger tussen haar borsten, liet zijn handen zacht over het kant glijden... De pijn was intens.

'Waar kwam het vandaan?'

'Wat?'

'Die lingerie.' Ze gooide het woord eruit.

Hij haalde zijn schouders op. 'Een winkel?'

'Doe niet zo naïef! Heb jij het voor haar gekocht?'

Nu keek hij nukkig. Hij begroef zijn hoofd in zijn handen, ten teken dat hij er genoeg van had, en zuchtte.

'Leek het op die van mij? Zwart en rood? Dezelfde stijl? Nou?' schreeuwde Stephanie, en pijn en woede klonken door in haar stem. Ze wilde hem van kant maken. Haar van kant maken. Zichzelf van kant maken.

'Wanneer heb je het gekocht? Nadat je hier bent gekomen, terwijl je doet alsof je verliefd op mij bent?'

Hij keek op en ze zag zijn uitdrukking.

'Oh nee toch. Het was die van mij, hè? Je hebt je vrouw mijn ondergoed laten aantrekken, dat je voor mij had gekocht, en toen heb je met haar gevreeën terwijl ze het aanhad.'

Hij sprong op en probeerde haar handen te grijpen. 'Steph, ze had het gevonden - ik moest wel zeggen dat ik het voor haar had gekocht. Ik moest wel.'

Stephanie deed een stap achteruit. "Vond ze dat niet een beetje vreemd? Dat je sexy lingerie voor haar had gekocht terwijl jullie nooit met elkaar vrijen?' 'Ik zei…’

'Wat zei je, Troy? Oh, Jezus, je bent echt walgelijk!'

Hij schudde bedroefd zijn hoofd. 'Ik had liever met jou gevreeën. Ik wilde dat jij het was - ik dacht steeds...'

'Moet ik me daardoor soms beter gaan voelen?'

Ze liet hem thee voor haar zetten. Hij bracht haar een kopje terwijl ze wezenloos in Cora's leunstoel zat en ging toen aan haar voeten zitten, sloeg zijn armen om haar knieën en legde zijn hoofd in haar schoot. Ze voelde zich koud en onverschillig.

'Luister nou,' zei hij. 'We hadden afgesproken om de situatie nog even te laten voor wat hij is. Je zei zelf - geen ruchtbaarheid. Laten we de kinderen niet overstuur maken. We laten thuis alles z'n gang gaan totdat we er klaar voor zijn. Dat hadden we afgesproken. Steph? Luister nou naar me. Ik probeerde alleen maar de vrede te bewaren.'

'Had je het me verteld als ik het niet had gevraagd?'

'Ik zou je geen verdriet willen doen.'

'Heb je ook met Lucinda geslapen?'

'Wat? Zijn hoofd schoot overeind. 'Dat is vijftien jaar geleden!'

'Nou? Ik moet het weten, Troy. Ik wil dat je met de hele waarheid vertelt.'

Hij haalde zijn schouders op. 'Een paar keer maar.'

'Vuile schoft dat je bent.'

Hij gaf een geforceerd lachje. 'Kom op, zeg, Steph. Ik begrijp best dat je jaloers bent op Tanith, maar waarom maak je je nou druk over Luci?'

'Dat doe ik niet.' Dat deed ze wel. Zoveel jaren later haatte ze de gedachte dat hij boven op Lucinda's knokige lichaam had gelegen. De zelfvoldane trots van die griet dat ze Troy tot ontrouw kon verleiden.

'Rose heeft altijd gezegd dat ik jullie tweeën in de gaten moest houden.'

Hij gaf een lange, smalende zucht. 'Typisch iets voor Rose.'

'Nou, ze had dus wel gelijk!'

'Ach, het had niets te betekenen. We waren dronken of stoned of zoiets. Ze haalde het niet bij jou.' Hij ging op de armleuning zitten en probeerde haar te omhelzen. 'Niemand heeft het ooit bij jou kunnen halen.'

Ze stond op en stootte het theekopje van het schoteltje.

'Ik lijk wel gek dat ik dacht dat je veranderd was,' zei ze met een van pijn verwrongen stem. 'Ik kon je toen niet vertrouwen en dat kan ik nog steeds niet.'

Ze wilde naar de deur toelopen, maar hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Ik hou van je, Steph. Ik hou zoveel van je. Huil nou niet.'

Huil nou niet. Hij bleef het zeggen.

Alsof hij dacht dat ze zou kunnen stoppen.

Ze meldde zich ziek. George bracht de kinderen naar school. 'Ga maar weer naar bed,' zei hij. 'Ga maar een beetje slapen.'

De avond tevoren was hij ook lief geweest. Ze had hem - naar waarheid - verteld dat ze ontzettende buikpijn had en moest gaan liggen, en hij was patat en kroketten gaan halen, had erop gelet dat Charlotte haar huiswerk maakte en had Toby voorgelezen.

Nu ze gehuld in haar ochtendjas onder het dekbed lag, voelde ze zich slecht en beschaamd. Ze had gehoord dat George beneden naar de melkboer belde om te klagen over te volle flessen en hoe onhandig het uitkwam als er 's ochtends om acht uur melk over je broek ging, en ondanks alles had ze diep van binnen geglimlacht. Ze had George nodig. Ze zou nooit zonder hem kunnen. Ze zou missen hoe hij de dingen regelde, zich verantwoordelijk voelde, ervoor zorgde dat alles in orde kwam.

Terwijl Troy zichzelf en haar erbij door eindeloze chaos zou laten overspoelen, dwars door een noodsituatie heen zou slapen en in het verkeerde bed zou liggen als ze hem het meest nodig had. George had altijd voor haar gezorgd, haar beschermd.

Haar beschermd. Ze zou nooit dat telefoontje vergeten. Zoals ze George smekend had aangekeken. 'Ik moet erheen...'

'Nee,' had hij gezegd. 'Je hoort hier. Je moet voor ons zorgen. Voor je gezin.' En hij had naar Toby gewezen. Opgerold met zijn kleine rode duimpje stevig in zijn mond.

'Ik probeerde je te beschermen,' had hij later gezegd. Toen ze in slaap viel droomde ze over Rose...

Ze werd plotseling wakker en keek vol schrik op de wekker. Even dacht ze dat ze te lang had geslapen om de kinderen op te halen. Maar het was nog maar half twee. Kelly liep beneden te blaffen.

Ze stapte uit bed en liep langzaam de trap af. Ze voelde zich alsof ze een zwaar ongeluk had gehad of de een of andere heftige beproeving had ondergaan. Het leek nu allemaal volkomen onwezenlijk. Troy had altijd voor pijn gestaan - hij had haar genoeg pijn voor een heel leven bezorgd en toch trapte ze er telkens weer met open ogen in, alsof ze nog niet genoeg had gehad.

Kelly ging te keer bij de voordeur. Op weg erheen streek Stephanie haar jurk glad. Ze wierp een snelle blik in de spiegel. Ze zag er verward uit.

'Steph! Gaat het wel goed met je?' Sue stond op de stoep en keek bezorgd.

'Oh, Sue!' Ze was de reflexologiebehandeling helemaal vergeten. 'Sorry, kom binnen.'

Sue had haar witte jas aan, haar haren naar achteren gebonden, ze had een map onder haar arm en glimlachte. Ze wachtte tot Stephanie zich op de bank had geïnstalleerd en ging toen op een stoel ertegenover zitten. 'Hoe is het nu?'

'Alleen een buik die van streek is, verder niets.'

'Heb je vorige keer achteraf nog effecten gevoeld?'

'Nee.'

'Geen slaperigheid? Moest je niet meer plassen? Heb je goed geslapen?'

'Ik weet het niet meer.'

'Oké.' Haar pen bleef boven het papier zweven. 'We zullen eens kijken wat we vandaag tegenkomen. Gaat het echt wel goed met je, Steph?'

'Ja, echt. Alleen wat dingen aan mijn hoofd.' Zoals de verhouding die ik heb. Niets bijzonders.

'Goed.'

Sues handen begonnen over haar voeten te bewegen, masserend, ontspannend, verwarmend. Stephanie relaxte een beetje. Ze voelde zich nog steeds slaperig.

Soms gebeurden er dingen waardoor je dacht dat het leven nooit meer normaal zou worden. Zoals toen Troy ten slotte was weggegaan, toen Rose er niet meer was. Toen George thuiskwam met Kelly en die alles kapot beet...

'Au! Welk gedeelte is dat?'

Sue kneep in Stephanies grote teen. 'Hoofd en nek - misschien een beetje gespannen daar.' Ze glimlachte. 'Of je hebt te veel gepiekerd.'

Ze zou zich beter voelen als hij weg was. En hij vertrok nu vast en zeker gauw. Tanith zou hem thuis willen.

'Is dit gevoelig?' Sues vingers maakten rondjes over het midden van haar voetzool. Stephanie knikte, plotseling bijna in tranen.

'Wat betekent dat dan?' vroeg ze met moeite.

'Dat is de plexus solaris — het centrum van je emoties.' Sues stem was zacht en troostend. 'Het hoeft niet zo te zijn, maar misschien heb je je ergens zorgen over gemaakt, gevoelens weggestopt...'

Het was grappig aan wie je dingen toevertrouwde... Millie zei altijd dat elke vriendschap zijn eigen geheimen had, dat de vriendin tegen wie je uit de school klapte over je dronken scharrel met de welpenleider nooit degene was naar wie je toeging als je aambeien had.

Stephanie vond, terwijl de tranen nu stroomden, dat de mensen aan wie je het onverwachte vertelt inderdaad heel onverwacht konden zijn.

Ze vond Sue aardig. Sue was leuk. Maar ze was het type rondborstige, gezellige vrouw met wie je in de speeltuin melig deed over te veel eten en over hoe het zou zijn om getrouwd te wezen met Jeremy Partridge, de vader van Kieran uit groep zes. Ze was het soort vriendin die je altijd alleen tegenkwam op feestjes van de oudercommissie of bij kinderpartijtjes. Ze was niet het soort vriendin van wie je je voorstelde dat ze er was als je instortte.

Stephanie kon het niet tegenhouden. Haar kin trilde, haar schouders schokten en de tranen bleven komen. Woorden rolden uit haar mond. Ze kon ze wel horen, maar niet tegenhouden. Ze had het over Rose en Troy en George, een stortvloed van woorden alsof ze buiten zinnen was, en ze vertelde aan Sue, die nergens iets van afwist, over de stemmen en de pijn en de donkere uren midden in de nacht, als het voelde alsof ze afkoerste op een duistere plek waar ze niet heen mocht...

'Ik word gek,' snikte ze, geschokt door haar gebrek aan zelfbeheersing. 'Ik word gek.'

'Het is goed.'

Sue had Stephanies voeten losgelaten en sloeg haar armen om haar schouders. Ze voelde stevig en warm en betrouwbaar en Stephanie moest er nog harder van huilen. In de verte kon ze haar eigen snikken horen, alsof ze van iemand anders waren. En gedempt erbovenuit hoorde ze Sues stem.

'Ik weet niet zoveel van dit soort dingen af, Steph,' zei ze, terwijl ze haar stevig vasthield, 'maar voor mij klinkt het niet als gekte. Het klinkt als verdriet.'