24

 

Larry Birch liep met Ashley naar het kantoor van Ann Rostow, waar ze een mok hete thee kreeg en een handdoek om haar haar af te drogen.

'Kun je me vertellen wat er op het parkeerterrein is gebeurd?' vroeg Larry Birch zodra ze in staat was om over de aanval te praten.

'Ik bukte me om het portier open te maken toen ik in het raampje zag dat er iemand achter me stond.'

'Maxfield?'

'Dat weet ik niet. Door de regenwolken was het zo donker dat ik dat niet kon zien. U weet zelf hoe hard het regent. De regen liep langs het raampje, zodat alles ook nog eens vertekend was. En hij droeg een capuchon.'

'Je kunt dus niet zeggen of Maxfield of Coleman je aangevallen heeft?'

Ashley staarde de rechercheur aan. Ze zag dat zijn vraag serieus bedoeld was.

'Het moet Maxfield geweest zijn,' zei Ashley. 'U denkt toch niet dat Coleman me heeft aangevallen?'

'Ik sluit geen enkele mogelijkheid uit.'

'Wat zegt hij zelf?'

'Coleman is razend. Hij beweert dat hij door Maxfield te overmeesteren je leven heeft gered. Hij zei dat hij zijn vrouw kwam bezoeken en toevallig op het juiste moment op de juiste plaats was.'

'Daar zit wat in.'

'Het probleem is dat hij pas het parkeerterrein op kwam rijden nadat jij je auto had geparkeerd, en dat hij helemaal niet in het verpleeghuis is geweest.'

'Wat zegt hij daar zelf over?'

'Hij zegt dat hij mevrouw Van Meter niet meer gezien heeft sinds ze in coma is geraakt en vond dat hij uit de eerste hand te weten moest zien te komen hoe het met haar ging.'

'Ik wed dat zijn advocaat hem heeft verteld dat hij dat moest doen om een goede indruk in de rechtszaal te maken.'

Birch haalde zijn schouders op. 'Dat zou ik niet durven zeggen.'

'Waarom ging hij niet naar binnen?'

'Hij beweert dat hij van gedachten veranderde toen hij eenmaal zijn auto had geparkeerd, omdat hij bij nader inzien niet goed wist of hij er wel tegen kon als hij mevrouw Van Meter daar zo hulpeloos zag liggen. Coleman zegt zelf dat hij nog in dubio stond op het moment dat hij jou naar buiten zag komen. Hij zegt dat hij naar je toe liep om met je te praten op het moment dat Maxfield je aanviel en dat hij je toen te hulp is gekomen.'

'En hebben de politiemensen die mij in de gaten hielden dat ook gezien?'

'Jammer genoeg konden we niet precies zien wat er gebeurde. Jij stond tussen de auto's en degene die je heeft aangevallen kwam van het midden van het parkeerterrein. We zagen niet eens dat er wat aan de hand was totdat we jou weg zagen rennen. Op dat moment kwam er iemand tussen twee auto's vandaan, maar ons zicht werd belemmerd door andere auto's. We konden vanaf de plaats waar we stonden niet goed zien wat er gebeurde. Daar komt nog bij dat beide mannen dezelfde kleren droegen.'

'En beweert Maxfield dat hij me van Coleman heeft gered?'

'Maxfield zegt geen woord.'

'Hij heeft eerder geprobeerd om me te vermoorden.'

'Dat is zo. En ik vermoed dat we hem nu weer een poging tot moord ten laste gaan leggen.'

De deur ging open en een agent stak zijn hoofd om de hoek. 'Er staat hier een zekere Jerry Philips voor de deur. Hij zegt dat hij de advocaat van juffrouw Spencer is en dat u hem heeft gebeld.'

'Laat hem binnen,' zei Birch.

Jerry liep meteen naar Ashley toe.

'Is alles in orde met je?'

Ashley knikte.

'Wat is er gebeurd?' vroeg Philips aan Ashley en de rechercheur.

'Joshua Maxfield heeft geprobeerd om me te vermoorden,' antwoordde Ashley.

'Hij is gearresteerd,' voegde Birch eraan toe.

'God zij dank,' zei Philips.

'Randy Coleman heeft me gered,'

'Coleman? Wat deed die hier?'

'Hij zegt dat hij zijn vrouw ging bezoeken en zag dat Maxfield juffrouw Spencer probeerde te vermoorden,' zei Birch. 'Ze rende weg om hulp te halen toen Coleman hem wist te overmeesteren.'

'Ben je gewond?'

'Nee, ik mankeer niets.'

'Ze raakte niet in paniek,' zei Birch. 'Ze kon hem afweren. Ze is erg dapper geweest.'

Jerry wendde zich tot Ashley. 'Je moet doodsbang zijn geweest.'

'Ja, maar het gaat nu wel weer.'

Jerry keek naar Birch. 'Bent u klaar? Kan ik Ashley naar huis brengen?'

'Ja. Ik heb nog een verklaring van haar nodig, maar dat komt morgen wel. Kunt u haar in uw auto naar huis brengen? We moeten die van haar nog onderzoeken op eventueel bewijsmateriaal. Vandaag kan ze hem in ieder geval niet terugkrijgen.'

'Geen probleem. Het is een huurauto. Brengt u hem maar terug naar het verhuurbedrijf als u er mee klaar bent.'

 

'Fantastisch,' zei Jerry toen ze onderweg waren. 'Maxfield gaat de gevangenis in. Je hoeft dus niet meer bang voor hem te zijn.'

'De vorige keer dat ze hem gearresteerd hadden, is hij ook ontsnapt,' zei Ashley.

'Dat zullen ze heus niet nog een keer laten gebeuren. Ik denk dat hij nu permanente bewaking krijgt.'

Ashley reageerde niet. Ze deed haar ogen dicht en liet haar hoofd tegen de rugleuning rusten. Jerry dacht waarschijnlijk dat ze sliep, want hij zei tijdens de rest van de rit geen woord.

'We zijn er,' zei hij zodra hij de auto vlak voor haar appartement had geparkeerd.

Ashley stapte zonder een woord te zeggen uit. Jerry liep achter haar aan naar binnen. Er stond een ldok in de woonkamer. Ze was verbaasd toen ze zag hoe laat het was. Het was pas even na enen. Ashley had het gevoel dat ze al dagenlang niet had geslapen.

'Zal ik iets voor je klaarmaken?' vroeg Jerry. 'Heb je honger?'

'Er ligt niet veel in de koelkast.'

'Ik kijk wel even. Anders kan ik altijd wat gaan halen.'

Ashley plofte aan de keukentafel neer.

'Wil je me vertellen wat je dwars zit?' vroeg Jerry terwijl hij ondertussen een paar boterhammen met ham en kaas belegde.

'Denk jij dat Randy Coleman mogelijk degene was die me aanviel?'

Die vraag verraste Philips volkomen. 'Ik dacht dat hij je juist gered had.'

'Waarschijnlijk wel. Maar de aanvaller ging zo - hoe zal ik het zeggen? - zo amateuristisch te werk. Ik heb Maxfield ooit in actie gezien. Dat was bij het zwembad op de Academy. Coleman viel de decaan lastig en begon agressief te worden. Maxfield was daar ook. Hij had geen enkele moeite met Coleman. Het leek wel een film, het leek of hij het van tevoren had ingestudeerd. Een paar tikken en het was voorbij. Maxfield hoefde er amper moeite voor te doen.'

Ashley trok even wit weg. Ze keek naar de vloer en slikte moeizaam.

'Wat is er?' vroeg Jerry bezorgd.

'Ik dacht weer even aan de vorige keer dat... dat ik werd overvallen. Bij mij thuis. Toen werd ik ook moeiteloos overmeesterd. Maxfield ging toen ook heel efficiënt te werk. Maar de kerel die me op het parkeerterrein aanviel...' Ze schudde haar hoofd.

'Dat kwam door jouw snelle reactie. Je bracht hem uit balans. Daar had hij volgens mij niet op gerekend.'

'Dat zou kunnen.'

Jerry liep met de boterhammen en twee glazen sodawater naar de tafel en ging zitten.

'Heb je een reden om eraan te twijfelen dat Joshua Maxfield degene is die je ouders heeft vermoord en jou in het studentenhuis van de Academy heeft overvallen?'

Ashley dacht diep na voordat ze antwoord gaf.

'Ik heb zijn gezicht nooit gezien. Thuis niet en ook niet in het studentenhuis. Het enige dat ik zeker weet is dat ik hem in het botenhuis heb gezien. En hij heeft een boek geschreven waarin de moordenaar eerst iets eet voordat hij de tienerdochter van het gezin vermoordt. Hoe kan hij weten dat dat bij mij thuis ook precies zo is gegaan?'

'Maar je zegt het nu zelf: als hij al een paar keer geprobeerd heeft om jou te vermoorden, waarom zou hij dan nu ineens je leven willen redden?'

Ashley stond op het punt om een hap van haar boterham te nemen toen ze opeens een ingeving kreeg.

'Zou Coleman er baat bij hebben als ik dood was?' vroeg ze.

Jerry dacht daar even over na. 'Als jij er niet bent, dan is er één persoon minder die probeert om tot voogd en bewindvoerder van Casey benoemd te worden.'

'Maar dan heeft hij Miles nog steeds tegenover zich.'

'Ja, maar hij en Miles willen allebei hetzelfde, ook al zegt Randy dat dat niet zo is.'

'Wat wil hij dan precies?'

'Dat de apparatuur waarmee Casey in leven wordt gehouden, wordt uitgeschakeld.'

'Maar de advocaat van Randy zei...'

'Ik weet wat hij zei, maar ik geloof hem niet. Casey heeft geen testament en het gaat om een grote nalatenschap. Als ze sterft zonder testament na te laten gaat een groot deel daarvan naar Coleman, omdat ze officieel nog steeds getrouwd zijn. Hij kan wel zeggen dat hij wil dat ze in leven wordt gehouden, maar ik durf te wedden dat hij daar zodra hij tot haar voogd wordt benoemd ineens heel anders over denkt. Jij bent de enige die wil dat Casey in leven wordt gehouden.'

Ashley staarde naar Jerry aan de overkant van de tafel. Ze voelde zich bang.

'Je zei net dat Coleman "een groot deel" van Caseys nalatenschap krijgt. Bedoel je dat hij niet alles krijgt, ook al heeft ze geen testament?'

Jerry verschoot van kleur. 'Hij zou niet de enige erfgenaam zijn.'

'Zou ik ook een deel van Caseys geld krijgen als ze stierf?'

Ashley keek Jerry oplettend aan terwijl ze deze vraag stelde. Hij aarzelde. Volgens haar had de vraag hem van zijn stuk gebracht.

'Ben ik een van de erfgenamen, Jerry?'

'Je bent haar enige in leven zijnde nakomeling, en Coleman is niet je vader. Volgens de huidige wetgeving heb jij recht op de helft van de nalatenschap.'

Ashley staarde Jerry aan. 'Dat is twintig miljoen dollar.'

'Iets in die orde van grootte, ja.'

'En als ik doodga, erft Coleman dan alles?' 'Ja.'

'O, mijn God.' Ashley kwam overeind. 'Waarom heb je me dat niet verteld?'

'Dat weet ik niet,' antwoordde hij enigszins nerveus. 'Volgens mij ging het er alleen maar om dat Casey in leven gehouden werd - daarom heeft Henry me ook aangenomen — en heb ik geen moment stilgestaan bij wat er zou gebeuren als ze kwam te overlijden.'

'Dat had je me moeten vertellen. Alles wordt er anders door. Nu denkt iedereen dat ik op haar geld uit ben. Dat schreef de krant ook. Ze schreven dat ik terug was gekomen om een deel van die veertig miljoen op te eisen.'

'Jouw enige eis is dat je moeder in leven wordt gehouden.'

'Het wordt me allemaal te veel. Ik kan die verantwoordelijkheid niet aan.'

Jerry liep om de tafel heen en ging vlak voor haar staan. Hij legde zijn handen op haar schouders.

'Je moet het toch proberen, Ashley. Miles en Coleman zullen alles in het werk stellen om Caseys leven te laten beëindigen.'

Ashley werd plotseling woedend. 'Waarom denk je dat ik niet wil dat ze doodgaat? Waarom niet, nu ik weet hoeveel ik ga erven? Heb je daarom steeds over het geld gezwegen?'

Jerry keek haar recht in de ogen toen hij antwoord gaf.

'Ik geloof dat jij een goed en principieel mens bent. Als ik ook maar een moment gedacht zou hebben dat jij een einde aan het leven van Casey Van Meter wilde maken om zo haar geld te erven, zou ik de opdracht om jou te gaan zoeken nooit hebben aangenomen.'

Ashley keek omlaag. Ze geneerde zich vreselijk. 'Het spijt me,' zei ze. 'Dat had ik niet moeten zeggen. Je bent altijd erg goed voor me geweest.'

'Jij bent door een hel gegaan. Je verdient het met respect behandeld te worden.'

Ashley keek Jerry aan en hij wist haar blik vast te houden. Hij was zo'n goeie vent. Hij was voor haar een rots in de branding. Voordat Jerry iets kon zeggen, gaf ze hem een zoen. Hij reageerde gespannen en probeerde iets te zeggen.

'Nee,' zei ze, en kuste hem opnieuw. Ze klampte zich als een drenkeling aan een reddingsvlot aan hem vast. Jerry omhelsde haar en drukte haar stevig tegen zich aan.

'Het is niet goed wat we nu doen,' zei hij, hoewel alles wat hij zoeven had gedaan die woorden tegensprak. 'Ik ben je advocaat. Jij bent kwetsbaar. Ik wil geen misbr...'

'Ik ben tweeëntwintig, Jerry. Ik ben nog maagd.' Die bekentenis bracht Philips enigszins in verlegenheid, maar Ashleys stem klonk vastberaden. 'Ik ben de afgelopen jaren zo bang geweest dat ik met niemand een relatie aan durfde gaan. Nu wil ik weer proberen om als een normaal mens te leven.'

'Dan ben ik niet de juiste persoon, Ashley. Je bent in een positie waarin je van mij afhankelijk bent. Dat heeft niets met liefde te maken.'

'Vertel je me nu dat je me niet wilt?'

Hij keek omlaag en slikte moeizaam. 'Mijn gevoelens doen niet ter zake. Ik ben je advocaat.'

'Jouw gevoelens zijn voor mij wel belangrijk. Als je zegt dat je niet om me geeft, stoppen we nu.'

'Ik geef heel veel om je. Je bent sterk en intelligent, je bent een goed mens en je bent ook nog eens heel knap om te zien. Maar dat heeft er niets mee te maken. In de advocatuur gelden ethische regels die het een advocaat verbieden om... om misbruik te maken van...'

'Je maakt geen misbruik van me en als je moeite hebt met de ethische regels heb ik daarvoor een eenvoudige oplossing. Je bent ontslagen.'

Jerry keek haar met grote ogen aan. 'Wat?'

'Je hebt gehoord wat ik zei.'

Jerry schoot in de lach en schudde zijn hoofd. 'Jij bent me d'r eentje.'

'Wat wordt het?'

'Ik ben wel eens eerder ontslagen, maar nog nooit omdat een cliënt met me naar bed wilde.'

'Ik wil niet met je naar bed. Ik wil de liefde met je bedrijven.'

Jerry was een zachtaardige, tedere minnaar, maar toen hij voor de eerste keer bij haar binnendrong deed het toch pijn. De tweede keer was ze erg gespannen, omdat ze verwachtte dat het nog meer pijn zou doen, maar tot haar opluchting voelde ze alleen maar genot. De derde keer was het gewoon geweldig. Nadat ze allebei klaar waren gekomen lagen ze een hele tijd in elkaars armen. Op een gegeven moment kuste Jerry haar op haar voorhoofd en ging naast haar liggen. Hij haalde diep adem.

Ashley was helemaal bezweet. Ze was uitgeput, maar ze voelde zich volkomen rustig. Jerry stak zijn vingers tussen de hare. Ze draaide haar hoofd en zag in het flauwe licht dat door de rolgordijnen naar binnen viel zijn borst op en neer gaan. Hij had een mooi, gelijkmatig postuur. Niet dik, maar ook niet echt gespierd. Hij leek in niets op de mannelijke fotomodellen uit de modetijdschriften. Spierbundels waren niet echt belangrijk om goed te kunnen vrijen, bedacht ze.

Ze voelde de koele lucht op haar lichaam, wat haar eraan herinnerde dat ze naakt was, en dat er een naakte man naast haar in bed lag. Ze voelde zich er niet minder op haar gemak door, en ze geneerde zich ook helemaal niet. Ze voelde zich vrij. Het was of er een loden last van haar schouders was gevallen. Ze glimlachte. Ze wist nu hoe het voelde om seks met iemand te hebben. Ze vroeg zich af of het anders zou zijn met iemand voor wie ze geen liefde voelde.

Dat woord deed haar verstijven. Liefde was een groot woord, een heel serieus woord. Hield ze echt van Jerry of was ze alleen maar een kwetsbaar meisje dat zich vastklampte aan een man die aardig voor haar was geweest? Nee, het was verkeerd om er zo over te denken. Jerry was meer dan alleen maar aardig voor haar geweest. Hij gaf om haar. Dat had ze gemerkt toen ze elkaar voor de eerste keer zoenden. De zoenen die Todd Franklin, met wie ze op de middelbare school bevriend was geweest, waren veel hebberiger, veel gulziger geweest. Hij zei dat hij van haar hield, alleen maar omdat hij hoopte dat ze met hem naar bed zou gaan. Diep in haar hart wist Ashley dat Jerry er genoegen mee genomen zou hebben als hij haar alleen maar had mogen omhelzen en dat seks veel minder belangrijk was dan gewoon samen zijn.

Ze voelde zich gelukkiger dan ze zich in lange tijd had gevoeld. Misschien had Jerry gelijk. Misschien was haar nachtmerrie nu voorbij. Misschien zou Joshua Maxfield haar nooit meer lastig vallen.

Bij de gedachte aan Joshua Maxfield dacht ze onwillekeurig weer terug aan wat er op het parkeerterrein was gebeurd. De glimlach verdween van haar gezicht. Kennelijk was het Jerry opgevallen, want hij draaide zich naar haar toe.

'Is er iets?'

Ze kneep in zijn hand. 'Ik voel me fantastisch, Jerry. Het was heerlijk.'

'Dat vond ik ook en dat meen ik echt.'

'Vond je het echt fijn?' vroeg Ashley. Ze was bang dat hij er minder van had genoten dan zij.

'Nou en of. Jij bent een lekker stuk.'

'En jij bent een beest,' antwoordde Ashley. Ze gaf hem een speels tikje.

'Een beest dat hoognodig moet pissen.'

Jerry kneep in haar wang en kroop het bed uit. Ze keek hem na terwijl hij naar de badkamer liep. Hij trok de deur achter zich dicht. Onwillekeurig gingen haar gedachten weer terug naar de overval op het parkeerterrein. De enige logische conclusie die een rationeel denkend mens uit het gebeurde zou kunnen trekken was dat Joshua Maxfield geprobeerd had om haar te vermoorden en dat Randy Coleman haar het leven had gered, maar er was iets dat aan haar bleef knagen.

In de ogen van veel mensen was Randy Coleman een oplichter die vanwege Casey Van Meters geld met haar was getrouwd. Zou zo iemand zijn leven riskeren om haar tegen een overvaller te beschermen? Maar zo moest het wel gegaan zijn. Andere mogelijkheden raakten immers kant noch wal. Als Coleman de overvaller was, moest Maxfield degene zijn die haar gered had. Het motief van Coleman om haar te doden was duidelijk: het ging ten slotte om twintig miljoen dollar, maar welk motief zou Joshua Maxfield dan gehad kunnen hebben om haar te hulp te komen?

Ashley kreeg opeens een absurd idee. Stel dat Maxfield niet degene was die haar ouders had vermoord en ook niet degene die geprobeerd had om haar in het studentenhuis te vermoorden? Stel dat Coleman de dader was, wat dan? Maar nee, dat sloeg nergens op. Er moest een verband bestaan tussen de aanslagen die op haar gepleegd waren en de moord op haar vader en moeder, en dat betekende dat de moordenaar een reden had om alle leden van haar gezin om te brengen. Vóór de hoorzitting, vijf jaar na de dood van haar ouders, had Coleman niet geweten dat ze Caseys dochter - en dus ook haar erfgename - was.

En dan was er nog het botenhuis. Ze hoefde er niet aan te twijfelen wat zich daar had afgespeeld. Ze had de kreten gehoord. Ze had de lichamen gezien. Degene die daar in het halfduister met dat mes in zijn handen had gestaan, was niet Coleman geweest, maar Joshua Maxfield.

Jerry stapte de badkamer uit en liep naar het bed.

'Ik ga nu even terug naar mijn appartement om te douchen en me om te kleden. Daarna neem ik je mee uit eten. Bedenk jij ondertussen maar waar je naar toe wilt, dan gaan we daar de arrestatie van Joshua Maxfield vieren en een glas drinken op het feit dat je geen maagd meer bent. Wat vind je daarvan?'

Ashley ging op haar zij liggen en legde een hand op zijn dijbeen. 'Wil je echt weg?'

Jerry schoot in de lach. 'God, jij bent me een hete bliksem. Denk je echt alleen maar aan seks?'

Ashley wilde antwoord geven toen de telefoon ging. Ze wilde eerst niet opnemen, maar bedacht toen dat er maar een paar mensen waren die haar nummer kenden. Een van die mensen was Larry Birch en ze was bang dat hij haar probeerde te bereiken om te vertellen dat Maxfield was ontsnapt. Ze draaide zich om naar het nachtkastje en nam de telefoon op.

'Ashley?' zei een vrouwenstem.

'Ja`.

'Ik ben blij dat ik je te pakken heb kunnen krijgen. Je spreekt met

Ann Rostow van Sunny Rest.''

'Hoe gaat het nu met je?'

Ashley dacht aan wat er de afgelopen twee uur was gebeurd en kon een glimlach niet onderdrukken.

'Bedankt voor uw belangstelling. Ik ben er gelukkig helemaal overheen.'

'Blij dat te horen. Denk je dat je morgenochtend naar Sunny Rest kunt komen?'

'Dat zal wel lukken. Maar waarom vraagt u dat?'

'Omdat zich hier nieuwe ontwikkelingen hebben voorgedaan.'

'Wat is er dan gebeurd?'

'Casey is weer bij bewustzijn gekomen.' 'Wat?'

'Ze is bijgekomen uit haar coma.'

'O, mijn god!'

Ashley ging rechtovereind zitten en Jerry vormde met zijn lippen de woorden 'Wat is er?' Ashley gebaarde naar hem dat ze hem nu even geen antwoord kon geven.

'Dokter Linscott wil morgenochtend om negen uur met alle betrokken partijen om de tafel gaan zitten,' zei Rostow. 'Denk je dat dat lukt?'

'Natuurlijk. Kunt u me zeggen hoe het met haar is? Kan ze praten, is ze...?'

'Ik denk dat het beter is dat de dokter je dat allemaal uitlegt. Tot morgen dan.'

Ashley legde de hoorn op de haak en staarde voor zich uit.

'Wie was dat?' vroeg Jerry.

'Die vrouw van Sunny Rest. Casey Van Meter is uit haar coma ontwaakt.'

Jerry ging op de rand van het bed zitten. 'Dat verandert de hele zaak,' zei hij.