17

 

Zeven jaar geleden was Herb Cross, een zwarte Amerikaan, ten onrechte door een blanke winkelbediende beschuldigd van de overval op een supermarkt. Cross had Frank Jaffe ingehuurd om hem te verdedigen. Toen Franks detective er niet in was geslaagd getuigen te vinden die Cross' alibi konden bevestigen, had Franks cliënt zich persoonlijk met de zaak bemoeid en via zijn connecties de echte overvaller opgespoord. Frank was zo onder de indruk geweest dat hij zijn cliënt een baan had aangeboden.

'Ik stel de vragen,' zei Cross tegen Amanda terwijl ze op weg waren naar de vergaderzaal van de afdeling chirurgie op de vierde verdieping van het St. Francis Ziekenhuis. 'Jij luistert en maakt aantekeningen. Als je het gevoel hebt dat ik iets over het hoofd zie, dan zeg je dat als ik klaar ben. We moeten zoveel mogelijk informatie uit dokter Castle zien los te peuteren, dus laat haar maar praten. En verdedig Cardoni niet, wat ze ook zegt. We moeten te weten zien te komen hoe ze over hem denkt en wat ze weet. We zijn hier niet om haar onze mening op te dringen.'

Amanda maakte geen bezwaar. Ze had nooit eerder een getuige ondervraagd en ze was blij dat Herb die taak op zich nam.

Het raamloze vergaderzaaltje was klein en benauwd en de lucht was doordrongen van een vage zweetgeur. Boven een plank met medische boeken en tijdschriften hing een knipperende tl-buis. Justine Castle zat aan een vergadertafel en nipte van een kop zwarte koffie. Ze had het grootste deel van de middag geopereerd en Amanda vond dat ze er afgemat uitzag. Haar haar zat in een paardenstaart en ze droeg geen make-up.

'Ik ben Herb Cross. Ik werk voor Frank Jaffe. We hebben elkaar over de telefoon gesproken. Dit is Amanda Jaffe. Ze werkt als advocaat voor ons kantoor.'

'We hebben elkaar pas ontmoet bij de YMCA,' zei Amanda tegen Castle, die geen blijk van herkenning gaf. 'U was met Tony Fiori.'

'O, ja,' antwoordde Castle schamper. 'Tony's schoolvriendinnetje.'

De koele reactie verraste Amanda, maar ze liet het niet merken.

'Ik ben blij dat u even de tijd heeft genomen om ons te woord te staan, dokter Castle,' zei Herb.

'Ik doe dit alleen uit beleefdheid, meneer Cross. Uw cliënt zal niet veel opschieten met de dingen die ik over hem te zeggen heb. Vincent en ik gaan niet bepaald als vrienden uit elkaar. Hij is een griezel.'

'Maar u bent wel met hem getrouwd,' zei Cross. 'U moet toch iets goeds in hem hebben gezien.'

Justine glimlachte quasi-zielig. 'Als Vincent niet onder de coke zit kan hij heel charmant zijn.'

Amanda en Cross zaten tegenover dokter Castle. Amanda haalde een blocnote tevoorschijn en maakte een aantekening.

'Ik neem aan dat u in de krant het verhaal over de moorden in Milton County heeft gelezen,' zei Herb. 'Heeft dokter Cardoni ooit iets gezegd of gedaan waardoor u de indruk kreeg dat hij van plan was die mensen te vermoorden?'

'Luister 'ns, meneer Cross, als ik ook maar enigszins het idee zou hebben gehad dat mijn echtgenoot zich met dat soort zaken bezighield, had ik natuurlijk meteen de politie gebeld.'

'Denkt u dat hij in staat is tot dergelijk geweld?'

'Vincent is een gewelddadig mens,' antwoordde ze zonder aarzelen. 'Ik neem aan dat u op de hoogte bent van de verklaring die ik tijdens de borgzitting heb afgelegd.'

'U heeft gezegd dat hij u heeft mishandeld en verkracht.'

'De stap van verkrachting en mishandeling naar moord is niet zo groot.'

'Het waren geen moorden uit hartstocht, mevrouw Castle,' zei Cross. 'Het gaat hier om weloverwogen sadistische handelingen.'

'Vincent is een sadist, meneer Cross. De manier waarop hij mij verkrachtte was heel methodisch. En hij heeft me niet in blinde woede geslagen. Hij zag er heel voldaan uit toen hij met me klaar was.'

'Dokter Cardoni ontkent dat hij u heeft verkracht of geslagen.'

'Natuurlijk. U verwacht toch niet dat hij zoiets toegeeft?'

'Heeft u de verkrachting aangegeven bij de politie of heeft u medische hulp gezocht?'

Justine trok een vies gezicht. 'U bedoelt of ik kan bewijzen dat Vincent me heeft verkracht?'

'Het is mijn werk om feiten te controleren.'

'Laten we elkaar niet voor de gek houden, meneer Cross. Het is uw werk om mij iets te laten zeggen waardoor Vincent zijn verdiende straf kan ontlopen. Maar om uw vraag te beantwoorden; nee, ik heb de verkrachting niet aangegeven en ik heb ook geen medische hulp ingeroepen. Het is dus Vincents woord tegen het mijne, maar dat moet dan maar.'

'Dokter Castle, wist u dat uw echtgenoot een blokhut bezat in Milton County?'

'Dat heeft de politie ook al gevraagd. Als die blokhut van hem is, dan heeft hij mij er nooit iets over verteld.'

'U heeft in verband met uw echtscheiding dokter Cardoni's bezittingen laten inventariseren. Is uw advocaat ooit iets tegengekomen over de blokhut in Milton County of over grond die eigendom was van Northwest Realty?'

'Nee.'

'Kende u dokter Clifford Grant?'

Justines woede zakte weg om plaats te maken voor een gelaten treurigheid.

'Arme Clifford,' zei ze. 'Hij was mijn begeleider totdat het bestuur hem verantwoordelijkheden begon af te nemen. Niet dat ik ze geen gelijk geef. Hij was een hopeloze alcoholist. Zijn vrouw heeft hem erom verlaten en daarna is hij alleen maar meer gaan drinken. Toen was er die kwestie in de operatiezaal. Hij heeft bijna een vier jaar oud jongetje laten doodgaan.'

'Toch krijg ik de indruk dat u dokter Grant wel mocht.'

Justine haalde haar schouders op. 'Toen hij mij begeleidde, zat hij midden in zijn scheiding. We gingen samen wel eens een hapje eten. Hij vertrouwde me en hij heeft een paar keer zijn hart bij me uitgestort.'

Ze zweeg en haar ogen kregen een afwezige blik. 'Ik vraag me steeds af of ik misschien verantwoordelijk ben voor zijn dood.'

'Waarom denkt u dat?'

'Vincent en Clifford raakten pas bevriend, nadat we ons hadden verloofd. Volgens de krant verkochten ze organen op de zwarte markt. Ikvraag me af of Clifford Vincent had vertrouwd, als ik ze niet aan elkaar had voorgesteld.'

'Wat kunt u ons vertellen over het incident met Mary Sandowski?' vroeg Cross.'

'Ik was erbij toen hij haar lastigviel. Het arme kind was sprakeloos van angst. Hij had haar arm vast en hij schreeuwde tegen haar.'

'Weet u waarom hij zo kwaad was?'

'Volgens Mary had Vincent een fout gemaakt tijdens een operatie. Toen ze probeerde hem te waarschuwen, is hij ontploft. Ik weet zeker dat zij gelijk had.'

'Waarom?'

'Ik heb Vincents ogen gezien. Hij zat zwaar onder de coke.'

'Hoe stond uw man te boek bij de andere artsen van het St. Francis?'

'Daar kan ik niks over zeggen. Als u geïnteresseerd bent in roddels, kunt u beter met Carleton Swindell praten, de directeur. Ik weet wel dat het bestuur een aantal klachten wegens medische fouten onderzoekt die waarschijnlijk gegrond zijn. Als het aan mij lag zou ik hem nooit meer laten opereren. Hij is incompetent en bovendien verslaafd aan drugs.'

'Hij is ook rijk, nietwaar?'

Justine trok argwanend een wenkbrauw op. 'Wat heeft dat ermee te maken?'

'Ik wil u niet beledigen, dokter Castie, maar is het niet zo dat de scheiding in financieel opzicht heel gunstig voor u uitpakt als uw echtgenoot wordt veroordeeld wegens moord?'

Justine schoof haar stoel achteruit en stond op.

'Alles wat ik meeneem uit dit huwelijk heb ik zelf verdiend, dat kunt u van me aannemen. Ik ben bang dat ik een einde moet maken aan dit gesprek. Ik ben sinds vanmorgen vroeg in de weer en ik heb nu echt wat rust nodig.'

 

'Wat denk jij?' vroeg Amanda terwijl ze naar de lift liepen.

'Volgens mij is dokter Castle behoorlijk over de zeik.'

'Dat zou jij ook zijn als je het slachtoffer was van verkrachting en mishandeling.'

'Dus je gelooft haar?'

Amanda wilde juist antwoord geven toen ze Tony Fiori zag, die hen tegemoetkwam. Hij droeg een groen ziekenhuisschort onder een witte jas die eruitzag alsof hij nog nooit was gewassen. Uit de uitpuilende zakken staken velletjes papier naar buiten.

'Tony!'

Fiori keek even verbaasd, maar vervolgens glimlachte hij.

'Hé, Amanda. Wat doe jij hier?'

'We hebben voor een zaak een getuige ondervraagd. Dit is Herb Cross, onze detective. Herb, dit is Tony Fiori, een oude schoolvriend.'

Herb schudde Tony de hand.

'Zeg, heb je misschien tijd voor een bak koffie?' vroeg Tony aan Amanda. 'Ze hebben me voor een spoedgeval uit de operatiezaal gehaald en ik hoef pas over een half uurtje terug te zijn.'

'Ik weet het niet,' zei Amanda aarzelend en ze keek naar Cross.

'Ga gerust je gang,' zei de detective.

'Weet je zeker dat je me niet nodig hebt?'

'Ik ga vast terug naar kantoor om mijn rapport te schrijven. We zien elkaar straks wel.'

'Oké. Tot straks op kantoor.'

Ze richtte zich tot Tony. 'Ik kan wel een cafeïnestoot gebruiken. Zullen we dan maar?'

 

Het regende toen Amanda en Tony buitenkwamen en ze renden de straat over naar Starbucks. Amanda zocht een tafeltje terwijl Tony bestelde.

'Een koffie verkeerd,' zei hij even later terwijl hij de kop voor Amanda op tafel zette.

'Dat lijkt wel gewone koffie,' zei Amanda en ze wees op Tony's kop.

'Tja, ik ben een barbaar.'

Amanda lachte. 'Gek eigenlijk. Zo zie je elkaar jaren niet en dan kom je elkaar ineens twee keer in een maand tegen.'

'Dat is het lot,' zei Tony met een vriendelijke glimlach.

'Je ziet eruit alsof je het ontzettend druk hebt.'

'Ik werk me uit de naad. Maar gelukkig is mijn begeleider een geschikte vent. Het had een stuk erger kunnen zijn.'

'Wat doe je zoal?'

'Ik heb de afgelopen twee maanden wisseldiensten gedraaid op de intensive care, maar sinds twee dagen opereer ik hernia's en blindedarmen. Vandaag is het twee halen, een betalen. Als je mij je appendix laat weghalen, doe ik gratis je milt erbij.'

'Mij niet gezien,' antwoordde Amanda met een lach. 'Neem daar maar iemand anders voor.'

Tony nam een grote slok koffie. 'Zo, dat had ik echt even nodig. Ik ben al vanaf vanmorgen zes uur zonder pauze in de weer.'

'Dan ben ik blij dat ik toevallig in de buurt was.'

Tony leunde achterover en bestudeerde Amanda.

'Weet je wat ik me van je herinner?' vroeg hij met een glimlach. 'Het zwemmen. In mijn laatste jaar deed je het geweldig terwijl je pas in de eerste zat. Ben je er op de universiteit mee doorgegaan?'

'Alle vier de jaren.'

'En hoe heb je het gedaan?'

'Niet slecht. Ik heb in de regionale kampioenschappen de tweehonderd meter vrije slag gewonnen en ik ben geplaatst voor de nationale kampioenschappen.'

'Indrukwekkend. Heb je ooit geprobeerd je voor de Olympische Spelen te kwalificeren?'

'Ja, maar ik maakte niet echt kans om in het team te komen. Er waren drie of vier meisjes die veel sterker zwommen dan ik. Om je de waarheid te zeggen was ik op een gegeven moment gewoon opgebrand. En tijdens mijn rechtenstudie heb ik helemaal niet gezwommen. Ik probeer het nu weer wat op te halen.'

'Waar heb je eigenlijk rechten gestudeerd?'

'Aan de universiteit van New York. De afgelopen twee jaar heb ik als griffier gewerkt bij het Hof van Beroep van het Negende District in San Fran-cisco. Was jij niet naar Colgate gegaan?'

'Maar een jaar. Toen is mijn vader gestorven. Dat is nogal hard aangekomen.'

Tony's ogen werden vochtig en hij keek naar het tafelblad.

Amanda herinnerde het zich. Dominic Fiori was Franks partner geweest. Hij had na een pijnlijke echtscheiding de opvoeding van Tony op zich genomen. Tijdens de kerstvakantie in Amanda's tweede jaar was Dominic bij een brand omgekomen. De plotselinge dood van een ouder was een traumatische ervaring.

'Hoe dan ook, ik moest er even tussenuit,' vervolgde hij op zachte toon. 'Ik heb een tijd door Europa en Zuid-Amerika getrokken en ik ben skileraar geweest in Colorado. Toen ik de zaken weer wat op een rijtje had, ben ik teruggegaan naar Boulder. M'n cijfers waren niet goed genoeg voor een medicijnenstudie in Amerika, zodoende ben ik in Peru beland. Nadat ik m'n bul had gehaald, heb ik een paar tests afgelegd en ben ik op het St. Francis aangenomen voor mijn interne opleiding.'

'Dat is niet de meest gemakkelijke weg geweest.'

Tony haalde zijn schouders op. 'Ach, ik ben er in ieder geval gekomen,' zei hij bedeesd.

'Hebben jullie met Justine gesproken?' vroeg hij om van onderwerp te veranderen.

'Hoe weet jij dat?'

'Ik heb wonderbaarlijke geestelijke vermogens. En ik lees ook kranten. Sinds die hoofden zijn gevonden zijn je vader en Cardoni voortdurend in het nieuws.' Tony werd plotseling ernstig. 'Wist je trouwens dat ik erbij was toen Cardoni zijn aanvaring met Sandowski had?'

'Nee, dat wist ik niet.'

'Heeft hij haar echt onthoofd?'

Amanda's juridische instinct stak de kop op. 'Daar mag ik niet over praten.'

'Sorry, ik wil m'n neus niet in je zaken steken. Het is alleen... Ik heb ze allebei gekend.' Hij rilde even, alsof hij probeerde een onprettige gedachte van zich af te schudden.

Amanda aarzelde en vervolgens nam ze een beslissing. 'Ik geloof niet dat het kwaad kan als ik het je vertel. Het komt tijdens het proces toch in de openbaarheid. Er bestaat een videoband van de moord op Mary Sandowski. De dader heeft haar geopereerd terwijl ze bij bewustzijn was.' Ze huiverde. 'Jij bent er waarschijnlijk aan gewend om mensen pijn te zien lijden, maar ik had zoiets nog nooit gezien.'

'Ik heb ook nog nooit zoiets gezien, Amanda. Een arts probeert de pijn zoveel mogelijk te verlichten. Ik weet zeker dat ik even geschokt zou zijn geweest als jij.

Tony keek naar de klok aan de muur. 'Ik moet weer eens gaan.' Hij aarzelde. 'Zeg,' vroeg hij voorzichtig, 'zou je misschien zin hebben om een keer iets samen te doen? Ergens een hapje eten of een bioscoopje pikken of zo?'

Amanda schonk hem een vriendelijke glimlach. 'Natuurlijk. Dat lijkt me leuk.'

Tony grijnsde. 'Geweldig. Mag ik dan je telefoonnummer hebben?'

Amanda haalde een visitekaartje tevoorschijn en schreef haar privé-nummer op de achterkant. Tony stond op.

'Blijf maar zitten,' zei hij tegen haar. 'Drink rustig je koffie op. Ik bel je binnenkort.'

Amanda zag Tony de regen induiken en terugrennen naar het ziekenhuis. Ze vroeg zich af of hij echt zou bellen. Het zou lastig worden om een avond in de bibliotheek op te geven om uit eten te gaan met zo'n spetter van een dokter, maar Amanda vermoedde dat ze vrouw genoeg was om zich die opoffering te getroosten.

 

'En toen stuurde ze ons weg,' zei Herb Cross tegen Frank Jaffe, daarmee zijn verslag van het gesprek met Justine Castle beëindigend.

'Wat vond je van haar?' vroeg Frank. Cross liet zich in de stoel voor cliënten vallen en staarde door het venster achter Frank naar de heuvels terwijl hij zijn gedachten op een rijtje zette.

'Ze is slim en gevaarlijk. Ze heeft de pest aan onze cliënt en als ze in de getuigenbank wordt geroepen, zal ze er ongetwijfeld alles aan doen om hem ter dood te laten veroordelen.'

'Volgens Cardoni heeft ze hem er ingeluisd.'

Cross keek verrast. 'Denkt hij dat Castle een seriemoordenaar is?'

'Dat zegt hij. Ze is chirurg en ze kende Grant.'

Cross keek sceptisch.

'Ik geloof het ook niet,' zei Frank, 'maar Castle gaat wel voor een probleem zorgen. Ik moet weten of er iets is wat we tegen haar kunnen gebruiken als ze getuigt. Oké, jij gaat naar de gevangenis. Praat met onze cliënt. Probeer zoveel mogelijk achtergrondinformatie over Castle te verzamelen en ga dan achter haar aan.'