XVII

Het was of er niets gebeurd was, zo onwerkelijk gewoon regen de dagen zich aaneen. Hij ging naar zijn werk, had een avond met een vriend geschaakt, en was ook weer bij Machteld geweest: kort nadat ze onbedoeld met haar telefoontje zoveel paniek had gesticht klopte ze aan de deur; ze wilde haar vaas terug; Bijman haalde de krater eruit, waste hem om, bracht hem boven. Van een receptie op de reclassering had ze een enorme bos bloemen mee naar huis genomen. Ze zette het boeket in de vaas, maakte een fles wijn open en vertelde opgetogen dat Omar Moreno Palacios in het laatste contact zelf had aangegeven dat hij begrip had voor de moeilijke financiële situatie, dat hij bereid was af te zien van een hotel, dat hij gedurende zijn verblijf in Amsterdam met alle plezier bij haar zou logeren.

'Stel je voor Han, de gaucho hier, waar jij nou staat... na het optreden in de Academia nog een privé-concert voor mij alleen... hij hoeft zijn gitaar maar om te hangen! O, drie weken nog... niet eens!'

Zo volmaakt als zijn leven weer leek op dat van vroeger, tegelijk was het ook volkomen anders, door het gemis - Esther had er niet zozeer iets in achtergelaten als wel uit weggehaald, zodat het ook leek alsof er nooit meer iets gebeuren kon.

Nadat hij ook de proef met de cent en de naald had opgeruimd was er niets dat nog aan haar herinnerde dan de pijn in zijn hart. Zij had er een gat in gemaakt door het binnen te dringen en zich er weer uit terug te trekken. Zij was de naald geweest, hij de cent.

Maar na anderhalve week belde ze toch weer op, om te bedanken voor haar nieuwe telefoon, en om te vertellen hoe goed alles ging. Shanna was even eten kopen op de markt, morgen gingen ze voor een paar dagen naar Parijs.

Het was zaterdagmiddag, stil herfstweer. Met de hoorn tegen zijn oor keek Bijman naar de dorrende bomen en de hoek waar ze zo vaak omheen was gekomen.

'...zo lief dat mijn zus me het geld heeft geleend! Shanna wil er wat cadeautjes voor zijn familie kopen, dingen van kant, ik weet ook niet waarom, maar in ieder geval kan hij dan thuis ook nog een paar mooie foto's van zichzelf op de Eiffeltoren laten zien. Ais hij dan vertelt dat het huwelijk niet doorgaat begrijpt iedereen dat het zijn eigen beslissing is geweest, dat ik alle moeite voor hem heb gedaan maar dat hij zelf niet meer wilde - gezicht gered! En na Parijs naar Utrecht, afscheid nemen van mijn ouders, en de laatste avond in de Ganges... Zes dagen nog, maar die vliegen voorbij... ik heb de taxi al gereserveerd! "Goedemiddag, kan ik op vrijdag 14 november om vijf uur 's middags een taxi krijgen voor Schiphol?" Wel een beetje vroeg natuurlijk, nog even bevestigen, maar ik dacht ik doe het vast!'

'Taxi?' zei Bijman. Hij vroeg zich af of Esther hem uit eigen behoefte belde, of om zijn oplopende behoefte aan contact tijdig te lenigen en zo te voorkomen dat hij haar zou bellen.

'Ja, nou wil ik hem ook waardig uitgeleide doen... als je ziet hoe hij zijn best ineens doet, hij is zo mak als een lam! Misschien probeert hij op deze manier wel te bereiken dat ik hem na zijn vertrek niet alsnog belachelijk ga maken tegenover Davy en anderen, zo van: als ik deze laatste dagen aardig doe tegen jou, wil jij dan alsjeblieft je mond houden over het slapen op de bank? Nou, prima toch?'

Zelfs door de telefoon klonk haar stem bijzonder vol en melodieus, tintelend van vrolijkheid bovendien, een vrolijkheid die niet uit hem voortkwam en zich ook niet op hem richtte - het was gewoon of zij ergens in de stralende zon zat en hij binnen.

'Dus je bent niet meer bang dat hij het ticket laat verstrijken?'

'Nee, ik geloof juist dat het voor hem ook een opluchting is dat er een eind aan komt... Heb jij trouwens nog rare telefoontjes gehad?'

'Nee, dat was mijn buurvrouw.'

'Zie je wel! Shanna heeft zich helemaal met de situatie verzoend, en ik denk dat mijn mobiel gewoon echt is gerold... Toen ik net het nummer belde bleek het al afgesloten... ze bellen zo'n ding leeg en dan gooien ze het weg, nou ja, ik heb nu een veel betere! Het enige is dat we geen enkel risico meer mogen nemen... Je moet beloven dat je nu echt niks meer van je laat horen!'

Bijman slikte, knikte, en begreep dat het 't tweede was, dat zij inderdaad belde om te voorkomen dat hij nog zou bellen.

'Goed... en dan?'

'Wat bedoel je?'

'Nou, en hoe dan verder met ons?'

Het was een vraag tegen beter weten in; om de klap van het antwoord op te vangen greep Bijman de hoorn nu met twee handen beet.

'Over de toekomst praat ik niet, ik leef in het nu, ik weet alleen dat ik na alles wat er gebeurd is in mijn eigen as wil blijven staan... En dat ik ander werk ga doen!'

Zoals zij allang geen Esso meer was, zou zij straks ook geen Esther van de Ganges meer zijn; zoals hij haar al kwijt was, verloor hij haar nog een keer; zo graag als hij over hun gezamenlijke toekomst zou praten, die was al voorbij, zij praatte alleen nog over die van haarzelf; zo graag als hij voor haar nog eens een vrije avond zou bekostigen, het hoefde niet meer, het bestond niet meer-reeds stond zij in haar eigen as...

'Wat dan?'

'Bij de lokale radio, presentatrice... ik ga met mijn stem werken, eindelijk rust voor mijn armen... O, als ik in de Ganges het geld voor mijn zus had moeten terugverdienen...!'

'Dus je hebt iemand leren kennen, een redacteur, een programmaleider, weet ik hoe het heet - iemand die je heeft geholpen...'

'Nee hoor...'

'O nee? Dus je loopt gewoon zo'n studio binnen, je zegt dat je wel eens wat zou willen presenteren, en dan geven ze je een baan? Ha, ik ga ook bij de radio werken!'

Het was een manoeuvre uit een lang voorbije strijd-hij wist het, maar kon het niet laten. Hijgend hield hij de hoorn enige ogenblikken met gestrekte armen van zich af, en toen hij die weer tegen zijn oor drukte hoorde hij niets meer dan de piep van de ingesprektoon: ze had opgehangen, de verbinding verbroken, zelfs deze kortstondige, telefonische verbinding was al te veel voor haar geweest om te laten duren.

Ook Bijman had opgehangen. Starend naar het roerloze water in de gracht begreep hij dat hij nog voor Shanna's vertrek al zelf was afgewerkt. Met Esther ging het intussen uitstekend - wat kon hij eraan doen?