DE GROTE RECEPTIE

Op de weg naar Farthinggale Manor stond een rij limousines, Cadillacs en Lincolns, Rolls-Royces en Mercedessen. Tony had alle registers opengetrokken; hij had alle invloedrijke zakenlieden en politici en societyleden binnen een straal van honderdvijftig kilometer uitgenodigd. Ik wist dat alles wat hij tot nu toe had gedaan om indruk te maken op Logan en mij zou verbleken naast hetgeen nog zou komen. Elk meisje droomt van een fantastische huwelijksreceptie, en toen ik dit alles zag, een extravagantie die ik me in mijn stoutste dromen niet had kunnen voorstellen, verdwenen plotseling al mijn sombere gedachten over Tony's manipulaties en realiseerde ik me hoe ongelooflijk gelukkig ik was. Ik had heel veel om dankbaar voor te zijn. De wetenschap dat al deze pracht, al die goedgeklede mensen in dure auto's hier waren voor Logan en mij, maakte dat ik mijn opwinding nauwelijks kon bedwingen.

Plotseling zag ik uit een van de glanzende zwarte limousines Onze Jane en Keith stappen. Ik holde met uitgestrekte armen naar hen toe. Onze Jane was opgegroeid tot een verbluffend mooie achttienjarige. Ze was twee tot drie centimeter kleiner dan ik en had een gevulder figuur. Haar vlammend roodgouden haar omgaf haar smalle ovale gezichtje met de turquoise ogen, zo zacht en kwetsbaar, dat ze van de hardste, meest cynische man een snotterende schooljongen konden maken.

'Heaven!' riep ze uit. 'O, Heaven, ik ben zo blij voor je.'

Keith zag er ook voortreffelijk uit. Hij was even lang als pa, had dik kastanjekleurig haar en heldere amberkleurige ogen, en zag er gebruind, rijk en op en top als een Harvard-man uit, gekleed in dunne, wit-met-blauw gestreepte katoenen trui en donkerblauwe broek.

'Gefeliciteerd, zus.' Hij grinnikte en stopte zijn pijp weer in zijn mond. Wat een knappe, zelfverzekerde jongeman was Keith geworden! Ik wist dat hij een uitstekende student was, lid van het beroemde roeiteam en van het zeer succesvolle dispuut.

Nu ik hem zo opnam was het moeilijk te geloven dat ze zich eens als twee kleine aapjes aan me hadden vastgeklampt, met bleke gezichtjes en diepe kringen onder hun ogen. Het was bijna onmogelijk de herinnering op te halen aan hun iele stemmetjes die riepen: "Hev-lee, Hev-lee" als ze smeekten om iets voedzamers te eten in de tijd toen pa ons in de steek had gelaten en Tom en ik vader en moeder voor ze moesten zijn.

Misschien was het maar goed dat het me zoveel moeite kostte me dat te herinneren, dacht ik. Misschien was het beter zo. Ik wilde dat ik net zoveel moeite had met andere bittere herinneringen.

'Ik wist wel dat jullie op een dag zouden trouwen,' zei Jane. 'Het is allemaal zo romantisch. Jullie waren voor elkaar geschapen. Heaven, ik... ik ben gewoon zo blij voor je. Ik denk dat heel Winnerow gek is geworden toen ze het nieuws hoorden.'

'Hoe gaat het in Winnerow?' vroeg Keith, met een flauw lachje. Hij had niet zulke plezierige herinneringen aan Winnerow, dus voelde hij niet de minste behoefte daar terug te keren, zelfs niet voor een kort bezoek.

'Ongeveer hetzelfde als altijd,' zei Logan, die plotseling naast me verscheen. Hij zag er erg knap uit in zijn smoking, met zijn achterovergekamde haar en witte anjer in zijn knoopsgat.

'Logan Stonewall!' riep Onze Jane uit. 'Wat zie jij er goed uit.'

'En wat ben jij volwassen en mooi geworden, Onze Jane,' antwoordde hij.

'Zo noemt niemand me meer,' zei ze blozend.

Logan keek naar Keith. 'Jij bent ook flink gegroeid sinds ik je de laatste keer heb gezien. Heaven houdt me op de hoogte van al je successen in Harvard. Ze is erg trots op je. Trots op jullie allebei. We hebben jongemannen als jij nodig in Winnerow. Er zullen daar binnenkort ingrijpende veranderingen komen.'

'O?' zei Keith.

'We zullen het er later wel over hebben,' zei Logan. 'Nu ga ik eerst champagne halen en iets te eten, oké, Heaven?'

Ik gaf hem een zoen en hij liep weg, mij achterlatend bij Keith en Onze Jane.

'Wat een fantastisch feest wordt dit!' riep Jane uit. De muziek bij het zwembad was gaan spelen en de gasten begonnen te dansen.

'We moeten dringend bijpraten, Onze Jane... ik bedoel Jane. Ik vind hel nog steeds moeilijk eraan te denken dat ik je niet zo moet noemen,' zei ik, haar opnieuw omhelzend.

'Jij mag me Onze Jane noemen als je wilt, Heaven. Ik ben toch zo blij je weer te zien!' Ze klapte in haar handen, zoals ze deed als klein meisje wanneer ze opgewonden was. 'O, Heaven, ik kan nauwelijks stil blijven staan. Vind je het erg als ik wat rondloop? Ik vind het niet aardig om meteen weg te lopen, maar ik wil zo graag even al die bloemstukken bekijken, en het zwembad, en -'

'Gaan jullie maar hollen en zorg dat je plezier hebt. We spreken elkaar later wel,' zei ik.

Ze liepen arm in arm weg. Ik bleef even staan en zag hoe ze samen lachten, in eikaars oor fluisterden, grapjes maakten en giechelden. Ze waren nog steeds erg intiem met elkaar, kenden eikaars gevoelens en stemmingen. Diep in mijn hart benijdde ik hen onwillekeurig om hun verhouding. Vroeger hadden Tom en ik net zo'n sterke band gehad. Toen ik naar hen keek voelde ik me plotseling klein en eenzaam.

Zou ik altijd een weeskind blijven? Zou ik nooit echt het gevoel hebben dat ik ergens thuishoorde? Maar ik gaf mezelf een standje. Kijk naar alles wat Tony voor je heeft gedaan. Misschien hoorde ik toch thuis op Farthy.

Ik zocht Logan. Ik wilde dat hij naast me zou staan, zijn arm door de mijne zou steken, mijn echtgenoot zou zijn, die tijdens de gehele receptie niet van mijn zijde week. Maar overal waar ik Logan zag, zag ik ook Tony, die hem van de ene zakenvriend naar de andere sleepte en hem trots voorstelde aan het puikje van de Bostonse society.

Een beetje triest liet ik Logan over aan Tony en liep naar de patio bij het zwembad. Tony haatte rock and roll, dus speelde de band die hij had gehuurd alleen maar classics en easy listening-muziek. Het had niet de spirit van Longchamps, maar de melodieën waren vrolijk en opgewekt en creëerden de juiste atmosfeer. Sommige gasten waren aan het jitterbuggen op "In the Mood", anderen zaten aan de kleine tafeltjes in de schaduw van kleurige parasols te eten, terwijl weer anderen van groep naar groep slenterden om nieuwtjes uit te wisselen.

Tony had een twintigtal extra bedienden gehuurd voorde receptie. Kelners en serveersters in rood-met-witte uniformen liepen rond met bladen champagne in langstelige glazen en met zilveren en gouden bladen met hapjes. Er waren minstens vierhonderd mensen, allemaal naar de laatste mode gekleed, in originele modellen van Saint Laurent en Chanel, Pierre Cardin en Adolfo. De warme wind woei hun gelach en gepraat over het schitterend verzorgde terrein.

Sommige mensen had ik al eerder ontmoet, al kon ik me hen maar vaag herinneren. Ondanks hun pogingen tot individualisme was er een gelijkvormigheid in hun stijl van converseren, in de manier waarop ze elkaar begroetten. Na mijn tweede glas champagne giechelde ik bij de gedachte dat een legertje etalagepoppen tot leven was gewekt en ontsnapt was uit de etalages van de elegantste zaken in Boston.

Plotseling zag ik dat Tony de leider van het orkest iets in het oor fluisterde.

'Dames en heren,' dreunde de stem van de dirigent door de microfoon, 'voor we verder gaan met de festiviteiten is mij verzocht een speciaal nummer te spelen. Ik verzoek uw aandacht voor onze beeldschone bruid en onze fantastische gastheer, Tony Tatterton.' ■

De dirigent hief zijn stokje op en hel orkest begon te spelen " You are the Sunshine of My Life". Tony liep over de dansvloer naar me toe en strekte zijn hand naar me uit.

'Deze dans, prinses.'

Ik pakte zijn hand vast en hij trok me zachtjes tegen zich aan.

'Gelukkig?' vroeg Tony met zijn gezicht op mijn haar.

'O, ja, ja. Het is een geweldig feest!' En dat was het. Ik waardeerde echt wat Tony deed om me het gevoel te geven dal ik hier thuishoorde.

'Ik hoop dat je echt gelukkig bent, Heaven,' zei Tony. 'Ik wil niets anders dan het jou naar de zin maken.'

'Ik ben gelukkig, Tony. Dank je.'

'Dit alles is zo zinloos als je niemand hebt van wie je houdt om het mee te delen. Wil jij het met me delen, Heaven?'

Ik keek naar Logan, die lachte en naar me zwaaide, terwijl hij de ene nieuwe rijke vriend na de andere leerde kennen. Ik keek naar Farthy, het grote, indrukwekkende huis dat hoog boven het feestgedruis uitrees, met zijn ramen die gevuld waren met een weerkaatsing van blauwe lucht en witte wolken.

'Ja, Tony,' zei ik.

Hij gaf me een zoen op mijn wang en drukte me stevig tegen zich aan, te stevig. Ik rook het krachtige, zoete aroma van zijn aftershave en voelde zijn sterke vingers op mijn rug. Zijn lippen beroerden mijn wang, kwamen heel dicht bij mijn mond, en even, één seconde lang, ging er een kille angst door me heen.

'Dit is pas het begin,' fluisterde hij. 'Alleen nog maar het begin. Ik wil zoveel meer voor je doen, Heaven, als je me de kans maar geeft.'

Ik gaf geen antwoord. Hij hield me zo dicht en stevig tegen zich aangedrukt, dat ik zijn behoefte kon voelen me altijd bij zich te hebben, een behoefte die me een claustrofobisch gevoel gaf, een behoefte die zo groot was dat het me beangstigde.

Halverwege de dans begaven anderen zich op de dansvloer. Toen de muziek zweeg excuseerde Tony zich en mengde zich onder de gasten. Ik bleef met open mond staan. Mijn hart bonsde zo luid dat even alle andere geluiden overstemd werden. Ik hoorde niet het gelach, de muziek of de conversatie. Ik voelde me alsof ik alleen was op het uitgestrekte terrein, in de zee van blauwe lucht boven me, terwijl de wind een waarschuwing fluisterde. Het duurde even voor ik besefte dat Logan naast me stond.

'Gaat het goed met je?' vroeg hij.

'Wat?'

'Je ziet er zo verloren uit.'

'O, ja.' Ik lachte, om mijn verwarring te verbergen. 'Ik voelde me een beetje verdwaasd. Het is allemaal zo overweldigend.' Op dat moment kwamen Jane en Keith naar me toe en kusten me.

'Je ziet er stralend uit,' zei Jane.

'Je ziet er inderdaad mooi uit, zus,' was Keith het met haar eens.

Logan nam me in zijn armen. 'Jij en Tony vormden een prachtig paar op de dansvloer. Hij kan uitstekend dansen voor een oudere man.'

'Ja, dat zal wel,' zei ik enigszins koel, in de hoop dat Logan zou voelen dat er iets mis was. Maar hij zag alleen wat hij wilde zien, zijn bruid, het begin van een nieuw leven, de belofte van een volmaakte toekomst.

'Dat vergat ik bijna. Ik moest je gaan halen. Je moet mee naar het podium bij het zwembad,' zei Logan. 'Er komt een presentatie.'

'Een presentatie?'

Hij haalde zijn schouders op.

'Ik weet er net zo veel van als jij,' zei hij glimlachend, maar het was zo'n zelfingenomen lachje dat ik aan hem twijfelde.

Tony liep het podium op naar de microfoon. Hij liet zijn blik over de menigte dwalen tot hij Logan en mij naar hem toe zag komen.

'Dames en heren,' begon hij, 'een speciale toast op onze bruid en bruidegom.' Hij hief zijn glas op. 'Op een gelukkige en mooie toekomst -'

Plotseling zweeg hij. De mensen draaiden hun hoofd om en probeerden zijn blik te volgen. Jillian liep de dansvloer op. Een golf van verbazing ging door de grote menigte gasten. Jillian bleef doorlopen naar de dansvloer. Martha Goodman dribbelde als een eend achter haar aan.

Jillian was gekleed in haar trouwjurk. Ze had altijd een mooi, slank figuur gehad. Zelfs in haar staat van waanzin stond hij haar nog even perfect als op de dag van haar huwelijk met Tony. Haar goudblonde haar, dat gebleekt was tot het op een bos stro leek, was langs haar gezicht geborsteld in stijve pieken die aan de uiteinden waren omgekruld. Op haar jukbeenderen waren twee plekken donkerroze rouge, en haar lippenstift, die nu de kleur had van gedroogd bloed, was even dik opgesmeerd als de eerste dag dat ik haar in haar suite had gezien.

Ze bleef bij de onderste tree van de trap staan en keek naar de mensen die haar met open mond aanstaarden.

'Bedankt voor jullie komst. Ik dank jullie,' zei ze. 'Dit is de gelukkigste dag van mijn leven, de dag waarop ik in het huwelijk treed met Anthony Tatterton. Ik voel me gelukkig dat zovelen van jullie deze dag samen met me willen beleven. Alsjeblieft, alsjeblieft, zorg dat jullie een heel prettige dag hebben.'

Even bleef het doodstil. Niemand bewoog of zei iets. Toen fluisterde Martha iets in haar oor.

'Dit is mijn huwelijk, dit is mijn speciale dag,' zei Jillian, terwijl ze met een woedende blik naar Martha keek. Ze streek een piek van haar wilde, stro-achtige haar naar achteren. 'Deze mensen zijn hier gekomen voor mij! Ze zijn gekomen om getuige te zijn van mijn huwelijk, mijn eeuwige trouw aan Tony Tatterton... en ik weet,' ging ze bijna fluisterend verder, 'ik weet dat hij eeuwig van mij zal houden.' Plotseling leek alle kracht haar te verlaten en ze moest op Martha steunen als op een knik.

'Miss Jillian,' zei Martha met een tedere klank in haar stem, terwijl ze haar terugbracht naar haar stoel.

De menigte was met stomheid geslagen. Tony had zich intussen weer beheerst en liep terug naar de microfoon alsof er niets gebeurd was.

'Dames en heren,' begon hij weer, 'een toast op de heer en mevrouw Logan Stonewall.'

'Bravo!' riepen de mannen in koor, om hun verlegenheid te verbergen, en meer dan vierhonderd mensen dronken op onze gezondheid en geluk.

'Heaven, Logan, ik wens jullie een lang en gelukkig leven, en als symbool van die wens schenk ik jullie dit.'

Met zijn vrije hand gaf hij een teken en terwijl de gasten en Logan en ik in de richting keken waarin hij wees, verscheen er een splinternieuwe zilveren Rolls-Royce met linten eromheen gewikkeld. De menigte slaakte een zucht van bewondering toen hij naar ons toereed. Ik keek op naar Tony en zag de vastberaden uitdrukking op zijn gezicht.

Er was geen grens aan hetgeen hij zou doen om mijn hart en mijn toewijding te veroveren, dacht ik. Zijn liefde voor mij was tegelijkertijd meedogenloos en overweldigend. Weer voelde ik diezelfde steek van angst als een tijdje geleden op de dansvloer. Heel even leek mijn knappe, geheime vader op de incarnatie van de duivel. Ik voelde me hulpeloos bij zoveel macht en rijkdom, zo'n onverbiddelijke liefde.

Ik draaide me om naar Logan, om zijn reactie te zien. Hij keek gelukkig, zijn wangen zagen rood, zijn ogen glansden, zijn mond stond vol ontzag open. Hij drukte mijn hand, liet hem toen los en liep naar voren om Tony's geschenk te bewonderen. Ik volgde hem. Logan keek naar me om met zo'n stralend gezicht, dat de tranen me in de ogen sprongen.

'O, Heaven,' zei hij. 'Ik geloof niet dat het mogelijk is om nog gelukkiger te zijn dan ik nu ben.'

'Ik hoop het, Logan,' zei ik. 'Ik hoop het.' Hij keek zo blij. Wat gemakkelijk was het om hem gelukkig te maken, dacht ik. Zijn geluk werd nooit overschaduwd door achterdocht, zoals het mijne. Ik had een man als Logan hard nodig. Ik wilde hem eeuwig koesteren in mijn armen.

'O, Logan, ik hou van je. Blijf altijd van me houden zoals nu,' smeekte ik, terwijl ik me in zijn armen liet vallen.

'Dat doe ik. Ik beloof het je,' zei hij.

Toen we elkaar kusten vergaten we alles en iedereen om ons heen. Toen begon de menigte gelukwensers weer te juichen en het feest werd hervat. Logan en zijn nieuwe jonge vrienden inspecteerden de Rolls-Royce en ik draaide me om naar Tony om hem te bedanken, terwijl de muziek weer begon te spelen. Maar voor hij bij me kon zijn, was Jillian opgesprongen van haar stoel en holde naar hem toe.

'O, Tony!' riep ze uit. 'Je houdt echt van me! Wat een verrukkelijke plechtigheid.'

De mensen bleven staan luisteren.

'Ja, Jillian.' Hij sloeg zijn arm om haar heen en wilde haar terugbrengen naar haar tafel. Ze stribbelde tegen, keek achterom en riep tegen iedereen in de buurt.

'Amuseer je,' beval ze. 'Iedereen moet zich amuseren.'

Ik keek toe terwijl Tony Jillian naar haar plaats bracht en Martha Goodman vroeg haar iets te eten te brengen. Toen kwam hij naar mij toe. Ik had onwillekeurig medelijden met Jillian, om de manier waarop de mensen naar haar keken en fluisterden.

'Waarom heb je dit laten gebeuren?' vroeg ik zodra hij dichtbij was en ik hem mee kon nemen naar een plaats waar niemand ons kon afluisteren. 'Vind je het niet pijnlijk?'

'Pijnlijk?' Hij keek achterom in Jillians richting, alsof hijzelf terug was in het verleden en niet had beseft wat erin het heden gebeurde. 'Misschien wel, ja, maar ik vind het meer tragisch dan pijnlijk.'

'Waarom laatje dan toe dat ze zo naar buiten komt? Waar al die mensen bij zijn. De meesten lachen haar natuurlijk uit.'

'Zo voelt zij het niet,' zei hij met een vage glimlach. Ik kon hel niet begrijpen. 'In haar waanzin ziet zij alleen maar dat ze zich amuseren op haar huwelijksreceptie.'

'Maar...'

'Maar wat?' zei hij. Zijn lippen verstrakten zich tot een smalle streep. 'Voor wie vind je het zo pijnlijk, voor haar of voor jezelf? Moet ik haar in haar suite opsluiten als een dolle hond? Moet ik haar laten wegkwijnen tussen vier muren? Begrijp je dan niet,' ging hij verder, terwijl hij zijn blik van me afwendde en naar het huis staarde, 'dat ik de gedachte niet zou kunnen verdragen dat ze opgesloten zat in een of andere inrichting?'

'Ze was vroeger heel mooi en me heel dierbaar,' voegde hij eraan toe. 'Als een mooie, met de hand beschilderde porseleinen pop. Ze was doodsbang om oud te worden, niet begeerlijk en mooi meer te zijn, en ik weet zeker dat het besef dat ze dat niet kon verhinderen tot haar huidige toestand heeft bijgedragen. Maar begrijp je het dan niet?' zei hij, terwijl hij mijn beide armen onder de ellebogen vastpakte. 'Op een merkwaardige manier bezit ze die... een eeuwige jeugd en schoonheid. Haar waanzin heeft haar die gegeven.'

'Dus,' zei hij, terwijl hij me losliet en diep ademhaalde, 'vind ik dat we het pijnlijke van de situatie maar moeten accepteren en de heimelijke lachjes verdragen. Jij kunt je die opoffering toch wel getroosten, Heaven? Ik weet zeker dat jij iets volkomen onzelfzuchtigs kunt doen, als je dat wilt,' eindigde hij, en liep weg.

'Tony...'

'Ja?' Hij wachtte. Ik keek naar Jillian die op haar gemak aan een tafeltje zat en glimlachend knikte naar de mensen die voorbijkwamen. Ze hield haar vork vast als een tandenstoker en prikte in haar bord als een vogeltje.

'Wat gebeurt er als ze mij ziet?'

'Wat er gebeurt?' Hij glimlachte. 'Ze zal je zien als Leigh, zo jong als ze was toen Jillian en ik trouwden. Ze was twaalf en ze droeg een lange roze bruidsmeisjesjurk en een boeket roze roosjes. Ik zal nooit vergeten hoe mooi ze er die dag uitzag.' Hij hield zijn hoofd schuin en leek in gepeins verzonken. Toen knipperde hij met zijn ogen en keek naar mij. 'En jij ziet er vandaag net zo mooi uit.' Met die woorden liep hij weg, terug naar Jillian.

Ik dacht na over hetgeen hij had gezegd en hoe hij het had gezegd. Tony koesterde blijkbaar nog een innige liefde voor Jillian. Of was het iets anders?

Toen ik zag hoe Martha Goodman de grijnzende Jillian terugbracht naar haar kamer met zijn spiegel zonder glas en zijn tijdloze herinneringen, voelde ik me tegelijk bedroefd en angstig.

'Het is tijd om de taart aan te snijden.' Logan kwam naar me toe en liep met me naar de taart, die op een tafel midden op het podium was geplaatst. Het was een sprookjesachtige taart, van vijf witte verdiepingen, versierd met guirlandes en bloemen. Hij was bijna net zo groot als ikzelf. Stralend pakte Logan mijn hand en terwijl we het mes samen vasthielden sneden we een stuk uit de onderste laag van de taart. Toen hij zijn mond opendeed en ik er een stukje van de taart in stopte, moest ik denken aan het fantastische ijskasteel dat hij voor me had gemaakt op de dag dat hij me ten huwelijk vroeg. Onze taart was een fantastische Tatterton-creatie, maar ik zou altijd Logans magische kasteel blijven beschouwen als mijn echte bruidstaart.

Toen iedereen taart en ijs had gekregen en de kelners tussen de tafeltjes doorliepen met nog meer champagne en cognac en likeur, begon de receptie ten einde te lopen. Juist toen ik me uitgeput begon te voelen na alle feestelijkheden kwamen Keith en Onze Jane naar mijn tafeltje.

'Heaven,' zei Onze Jane, die zich bukte en me omhelsde, 'Keith en ik moeten weg. Ik zal je zo missen.'

'Zul je gauw schrijven?' vroeg ik.

'Elke week.'

Ik omhelsde Keith en keek hen na toen ze arm in arm over het gazon liepen. Logan gaf me een zoen in mijn hals.

'Je houdt veel van ze, hè?'

Ik nestelde me tegen hem aan. 'Laten we naar boven gaan, naar onze kamer, Logan. Ik ben doodmoe.'

'Maar alles is naar de nieuwe suite verhuisd,' zei hij.

'Wat? Wanneer?'

'Terwijl wij hier buiten waren. Ik wilde je verrassen. Is het goed?' Ik vond het geen prettig idee dat hij het had gedaan zonder het aan mij te vragen, maar ik zag hoe belangrijk het voor hem was om me te kunnen verrassen.

'Het is goed, ja. Het is goed,' zuchtte ik.

'Hoe zit het met de rest van onze huwelijksreis, Heaven? Zullen we hier blijven?' Hij pakte mijn hand in de zijne en keek me smekend aan met zijn ogen als saffieren.

'Wil je dat echt graag, Logan?'

'Ja, heel graag.'

'Goed dan,' zei ik met tegenzin. 'Kunnen wc dan nu naar boven? Ik ben bèk-af na al die opwinding.'

'Ik kom zo bij je,' zei hij. 'Ik moet nog van een paar mensen afscheid nemen.' Hij kuste me en verdween in de dunner wordende menigte. Ik zag Tony als een koning in een tuinstoel zitten met een paar zakenvrienden om zich heen. Hij zwaaide en glimlachte toen hij me naar hel huis zag lopen.

In de gang boven kwam ik Martha Goodman tegen, die net uit Jillians suite kwam.

'Hoe gaat hel met haar?' vroeg ik.

'Zo blij als een vogeltje,' zei ze. 'Waarschijnlijk even gelukkig als jij,' voegde ze er hoofdschuddend aan toe.

Waarschijnlijk gelukkiger, dacht ik, maar ik zei het niet. In plaats daarvan ging ik naar onze nieuwe suite.

Tony hield woord tijdens de rest van Logans en mijn huwelijksreis — hij sprak niet over zaken met hem, hij was er nauwelijks. Hij was drie dagen voor zaken in New York en had een aantal besprekingen met zijn financiële adviseurs in Boston, om, zoals ik later ontdekte, de vestiging van een speelgoedfabriek in Winnerow te bespreken. Jillian had zich opgesloten in haar suite, en Logan en ik hadden werkelijk heel Farthy voor onszelf.

We begonnen elke dag met ontbijt in bed, waarna we naar het strand gingen of ons met de limousine naar Boston lieten rijden om te winkelen, in een goed restaurant te eten of naar het theater te gaan. Halverwege de week gingen we paardrijden.

Toen Logan en ik naar de stallen liepen, kon ik niet anders dan me die dag herinneren. De dag waarop Troy en ik elkaar voor het eerst hadden bemind. Maar Logan voelde mijn peinzende stemming niet aan. We gingen omlaag naar het strand om langs de zee te rijden, wat heel mooi en romantisch was. We hadden een picknick meegenomen en spreidden een deken uit op het strand in een afgelegen inham die Logan tijdens zijn speurtocht had ontdekt. Met hem vrijen met het geluid van de oceaan in mijn oren verjoeg alle pijnlijke herinneringen, en ik voelde me herboren en hoopvol. Misschien was het toch een goed idee geweest om onze witte-broodsdweken in Farthy door te brengen, dacht ik.

Alle romantische en interessante activiteiten die Logan organiseerde en zijn toewijding en liefde, deden me mijn angst vergeten. Mijn knagende angstgevoelens, mijn ongerustheid over het feit dat Logan vice-president zou worden van Tatterton Toys en we naar Farthy zouden verhuizen, zette ik van me af. Aan het eind van de week, toen Tony terugkwam van zijn zakelijke besprekingen en Logan en ik ons klaarmaakten om terug te rijden naar Winnerow om de rest van onze spullen te halen en zijn ouders op de hoogte te brengen van onze nieuwe plannen, waren we allebei bruinverbrand, uitgerust en gelukkig.

'Jullie zien er fantastisch uit,' zei hij.

'Ik hoop dat we altijd wittebroodsweken zullen hebben in Farthy,' antwoordde Logan, terwijl hij met zo'n romantische blik naar me keek dat ik moest blozen.

Tony grinnikte. 'Van elke dag een huwelijksdag maken, hè, Logan? Dat is de manier om een huwelijk gelukkig te houden. Maar nu moeten we eerst wat werk verzetten.' Wat was Tony gretig om Logans aandacht weer op te eisen voor de zaak. 'Heaven, Logan en ik hebben verleden week besloten dat jij de plaats moet uitzoeken voor de nieuwe fabriek in Winnerow. Logan heeft volmacht om een bod te doen op het land.'

'O, Tony,' zei ik. 'Ik weet het niet. Dat is een enorme verantwoordelijkheid. Als ik eens het verkeerde terrein uitzoek?'

'Dat zul je heus niet doen. Dat kun jij niet,' zei hij. 'We weten allemaal dat je het in je hebt om het beste te doen voor Winnerow en Tatterton Toys.'

'Ik zal je een paar suggesties geven voor dingen waar je op moet letten,' zei Logan.

'O? En sinds wanneer heb jij zoveel ervaring, Logan Stonewall?' vroeg ik. Tony lachte.

'Wel...,' zei Logan blozend en keek naar Tony. 'Tony heeft me verteld waar ik op moet letten.'

'Dat is iets anders,' zei ik.

'Ik zal nooit een coup d'état hoeven vrezen in deze zaak,' zei Tony. 'Heaven zal je altijd bescheidenheid bijbrengen en je attent maken op je beperkingen.'

'Alsof ik dat niet weet,' zei Logan, glimlachend als een kleine jongen. Deze keer lachten Tony en ik samen.

Logan en ik pakten alleen in wat we nodig hadden voor ons korte verblijf in Winnerow en gingen op weg in onze nieuwe Rolls-Royce. Toen we over de lange bochtige weg reden, door het hek van Farthinggale Manor, keek Logan in de binnenspiegel en glimlachte alsof hij keek naar een geliefde vrouw en hij wist dat hij gauw weer zou terugkeren om haar te omhelzen. Weer fladderde mijn hart in mijn borst, of een vlinder was ontsnapt uit zijn kokon. Ik kon er niets aan doen; ik was jaloers op de macht en schoonheid van Farthy.

'Ik ben blij dat we onze wittebroodsweken in Farthy hebben doorgebracht,' zei Logan, 'want voor ons zal Farthy altijd een plaats van geluk en liefde zijn.'

Hij keek me stralend van optimisme aan, strekte zijn hand naar me uit en omklemde mijn vingers.

Ik drukte zijn hand en hij keek me vol liefde aan.

'Ben je gelukkig, Heaven?'

'Ja, Logan. Ik ben erg gelukkig.'

'Daar ben ik blij om,' zei hij, 'want van nu af aan is dat het enige dat belangrijk voor me is.'

Ik bad in stilte dat het altijd zo zou blijven.

Het was vreemd om Winnerow binnen te rijden na onze week in Farthy. We hadden besloten zolang in mijn hut te wonen, en die in de toekomst te gebruiken als Logan of wij allebei naar Winnerow moesten voor zaken. Maar toen we in Winnerow aankwamen gingen we rechtstreeks naar Logans ouders, om onze nieuwe plannen te vertellen.

We arriveerden rond etenstijd, en toen Logan de deur van zijn ouderlijk huis openmaakte en riep: 'Mams, paps, Heaven en ik zijn terug!' kwam zijn moeder haastig naar de deur om ons te begroeten, met een gebloemd schort voor en witte met bloem bestoven handen. 'Logan, Heaven!' riep ze uit. 'Jullie zouden pas overeen week terugkomen.' Ze rimpelde haar voorhoofd. 'Alles is toch in orde?' Ze keek vol verwachting naar Logan.

'In orde? Veel beter dan in orde, mams! Je kijkt nu naar de vice-president marketing en research van Tatterton Toys. En naar de mooie commissaris van de op te richten plaatselijke Tatterton Toys Willies Factory.' Logan leek weer een kind dat koning van de bergen speelde.

'Het is niet te geloven.' Het gezicht van zijn moeder betrok. Ze veegde haar handen af aan haar schort en probeerde duidelijk haar teleurstelling en schrik te verbergen. Toen keek ze weer op. 'Ik ben stomverbaasd. Maar hoe moet het dan met de apotheek?'

'Mams! Dit is de kans van mijn leven. Ga paps halen, dan zal ik jullie alles vertellen. Ik weet zeker dat jullie enthousiast zullen zijn voor ons en voor heel Winnerow!'

Aanvankelijk was Logans vader zichtbaar van streek. 'Maar, jongen, ik had me erop verheugd dat we samen in de zaak zouden staan, ' zei hij.

Maar toen Logan vertelde wat voor salaris hij zou gaan verdienen en de voorgestelde speelgoedfabriek beschreef en de economische mogelijkheden voor Winnerow, veranderde de reactie van zijn ouders. Ik meende zelfs dat zijn moeder me met andere ogen bekeek. Ze besefte plotseling dat haar zoon het veel beter zou krijgen dan hij het ooit had kunnen hebben als hij met een van de meisjes uit Winnerow was getrouwd en zich hier had gevestigd.

Maar ik voelde dat haar nieuwe hartelijke gevoelens voor mij erg aan de oppervlakte lagen. Ze was nog steeds niet geïmponeerd door mij, ze was geïmponeerd door de macht en rijkdom achter me. Ik kon het haar niet helemaal kwalijk nemen. Naar wat ik in mijn korte, moeizame bestaan van de wereld had gezien was haar reacties typerend voor de meeste mensen.

Voordat we op weg gingen naar de hut, bracht ik een bezoek aan Meeks, de directeur van de school, om hem te vertellen dat ik mijn baan als onderwijzeres wilde opzeggen. 'De kinderen zullen u missen,' zei hij. 'Vooral de kinderen uit de bergen. Maar misschien hebt u gelijk; misschien doet u nog veel meer voor ze door Tatterton Toys hier te brengen en de bergbewoners werk te geven. God weet dat ze dat op het ogenblik hier niet kunnen vinden. Natuurlijk wens ik u het allerbeste.'

Ik bedankte hem en toen reden Logan en ik naar de hut. Waar ik ook was geweest en hoe lang ik ook was weggebleven, ik wist dat de hut altijd hetzelfde zou zijn als ik terugkwam. Ook al was hij gemoderniseerd, de bossen eromheen bleven dezelfde die ik als kind had gekend. Dezelfde vogels, dezelfde kromgegroeide bomen, dezelfde diepe, koele schaduwen, dezelfde zilveren klank van de ruisende beek.

Onze eerste avond in de hut maakte ik een heerlijk avondmaal klaar voor Logan. We zaten net als oma en opa op de veranda en bespraken onze toekomstplannen, tot we allebei moe genoeg waren om in eikaars armen in slaap te vallen. De volgende ochtend na het ontbijt ging Logan terug naar Winnerow om een paar zakelijke dingen af te handelen en ik reed op en neer over de zijwegen, zoekend naar wat de perfecte lokatie zou zijn voor de Tatterton Toy Factory. Logan vertelde me dat ik moest uitkijken naar een plaats met transportmogelijkheden, een plaats die dicht genoeg bij het dorp lag dat de werknemers hun geld daar konden uitgeven. Als men de voordelen van de fabriek besefte, zou iedereen zijn volle medewerking verlenen, legde hij uit. Ik wist dat hij slechts Tony's instructies herhaalde.

Ik vond de perfecte ligging vrij gemakkelijk. Het was een vlak stuk land met een prachtig uitzicht op de bergen, en niet meer dan anderhalve kilometer van het dorp. Iedereen zou het een plezier vinden om hier te kunnen werken, dacht ik. Ik ging haastig terug naar Winnerow om Logan op te zoeken en het hem te vertellen, maar zijn vader zei dat hij was teruggegaan naar de hut om een paar papieren te halen die in zijn koffer zaten. Ik had de koffers uitgepakt en alles op planken en in laden gelegd. Ik was bang dat hij niet zou kunnen vinden wat hij zocht, dus besloot ik niet op zijn terugkomst te wachten. Ik reed zelf terug naar de hut.

Zodra ik de bocht om was en dichtbij kwam, remde ik af. Fanny's auto stond naast die van Logan geparkeerd. Ik had besloten haar niet te bellen of op te zoeken tot ik mijn zaken hier had afgehandeld, maar ze had blijkbaar gehoord dat we waren aangekomen en was ons komen opzoeken.

Ik parkeerde de auto en stapte langzaam, uit. Voor ik bij de voordeur was, hoorde ik Logans vreemde smeekbeden.

'Fanny, alsjeblieft, je kunt zo niet rondlopen. Doe nu wat je doen moet en ga weg. Maak nu geen moeilijkheden voor ons. Alsjeblieft.'

Ik hoorde Fanny's vertrouwde, uitdagende lach en rukte de voordeur open.

Ze stond bij de badkamer, een handdoek om haar naakte heupen gewikkeld, haar armen over elkaar geslagen voor haar naakte boezem. Met haar woeste, verwarde haar zag ze eruit als een mytische seksfiguur, een heks die hem verleidde lot ontrouw, terwijl hij pas getrouwd was. Even staarde ze me aan met haar donkere ogen en een verstarde glimlach. Maar toen ze de uitdrukking op mijn gezicht zag, begon ze te lachen.

'Heaven, in godsnaam! Je kunt de duivel uit een zondige en wellustige prediker verdrijven met die blik.'

'Laat die blik van me maar met rust. Waarom sta je hier halfnaakt?'

'Ze kwam hier met het smoesje dat haar waterleiding kapot is en ze wilde een douche nemen in de hut. Ze beweerde dat ze niet wist dat we hier waren.'

' Dat wist ik ook niet, Heaven. Je hebt niet eens de beleefdheid gehad me te vertellen dat je in het dorp bent. Hoe kon ik nou weten dat jij en Logan hier wonen?'

'We wonen hier niet; we zijn hier maar voor een dag of twee en dan gaan we terug naar Farthinggale Manor. Maar dat verklaart nog niet waarom je je naakt aan mijn man vertoont.'

'Ik kwam alleen de badkamer uit om een handdoek te pakken. Ik merkte dat ik die vergeten was en ik wilde Logan niet in verlegenheid brengen door hem te vragen me er een te brengen.'

'Je wilde hem niet in verlegenheid brengen? Hoe dacht je dat hij zich nu voelde?'

'Hij kijkt niet verlegen,' zei ze, glimlachend naar Logan.

'Fanny!' Ik deed een stap naar haar toe. 'Ga naar de badkamer en neem je douche.'

'Natuurlijk, Heaven, schat van me. Ik ben zo terug. Dan kunnen we gezellig met elkaar babbelen.'

Ze bukte zich om de badkamerdeur te openen en liet daarbij alles zien. Toen ze binnen was schudde Logan zijn hoofd en ging met een vuurrood gezicht zitten.

'Ik ben blij dat jij er bent,' zei hij. 'Ze werd onmogelijk.'

'Je had haar niet binnen moeten laten.'

'Hoe had ik dat moeten doen, Heaven? Ik kon haar toch niet buiten laten staan?'

Hij had gelijk; hel was verkeerd hem de schuld te geven. Fanny was Fanny. Ze was zoals ze altijd geweest was. Ze wilde me altijd alles afnemen wat ik voor mezelf wilde houden. Net als die keer jaren geleden toen Logan op me wachtte bij de rivier en Fanny er eerder was dan ik, en ze haar jurk uittrok en hem tartte haar te pakken. Toen had hij even verlegen en verward gekeken als nu. Hij had me verteld dat hij niet zo'n lichtzinnig meisje als Fanny wilde. Hij had me verteld dat ik zijn type was. Hij wilde een meisje dat verlegen, mooi en lief was.

'Je hebt gelijk,' zei ik. 'Niemand anders dan Fanny kun je de dingen verwijten die Fanny doet. Je vader vertelde me dat je hier naar toe ging om een paar papieren te halen.'

'Ja, ik wilde de bankrekening afsluiten. Ik heb ze gevonden in de la van de kast en ik was net van plan om weg te gaan toen Fanny kwam.'

'Ik heb een prachtige plaats gevonden voor de fabriek, Logan. Ik wil er later op de dag graag met je naar toe.'

'Mooi zo!'

'Ga met je papieren naar de bank, dan zie ik je over een uur in de drugstore. Ik blijf hier wel bij Fanny,' zei ik. Hij keek achterom naar de deur van de badkamer en knikte.

'Oké.' Hij kuste me en ging weg. Ik wachtte op de veranda tot Fanny klaar was.

'Waar is Logan?' vroeg ze, zodra ze buiten kwam. Ze droeg een felrode jurk met elastiek rond de hals; het lijfje was ver over haar schouders omlaag getrokken. Het verbaasde me niets dat ze geen bustehouder droeg en dat de helft van haar borsten te zien was. Ik moest toegeven dat Fanny heel aantrekkelijk was. Ondanks haar wilde leven had ze een prachtige huid, en de combinatie van haar gitzwarte haar met de donkerblauwe ogen was verbluffend mooi. 'Hij is naar het dorp voor zaken. Wat jij daarbinnen deed was afschuwelijk, Fanny,' zei ik. Ik liet me niet van mijn onderwerp afbrengen. 'Je bent geen tiener meer. Dit soort gedrag is niet te excuseren. Logan is nu mijn man en je mag je niet meer zo gedragen in zijn bijzijn.'

'Wel, wel,' zei ze, met haar handen op haar heupen en haar hoofd schuin. 'Je denkt zeker datje die brave Logan maar uit de Willies hoeft te plukken om er een van jouw mooie stadsjonkers van te maken.'

'Hij doet niets wat hij niet zelf wil.'

Ze staarde me even aan en de woede op haar gezicht maakte plaats voor verdriet. Alleen Fanny kon van de ene seconde op de andere van stemming veranderen, of je een kraan opendraaide boven een wasbak.

'O, ja, jullie gaan samen hoog en droog op het varkenshok wonen en laten mij beneden achter bij de zwijnen, zoals gewoonlijk.'

'Jij wilde hier terugkomen, Fanny. Jij hebt dat huis gekocht met het geld van je ex-man.'

'Maar ik dacht dat ik mijn baby terug zou krijgen. Ik dacht dat jij me zou helpen, Heaven. Maar die gemene dominee en zijn onvruchtbare vrouw hebben haar nog steeds. En wat heb ik? Ik heb geen gezin en geen respect. Je hebt me niet eens uitgenodigd op de receptie in Farthy, maar Keith en Jane wel, omdat zij naar een of andere dure universiteit gaan en zich kleden zoals jouw soort mensen.'

'Dat is niet mijn soort mensen,' zei ik, maar ik besefte dat ze gelijk had. Ik had haar niet op dat feest gewild; ik wilde niet het risico lopen van een pijnlijke situatie, want ik wist wat ze zou kunnen zeggen en doen om me opzettelijk te vernederen.

'Dan wil ik ook in Farthy komen wonen,' jammerde ze. 'Ik heb ook het recht om al die rijke, gefrustreerde ouwe mannen te ontmoeten en een suikeroom te vinden, net als jij, Heaven.'

'Ik heb geen suikeroom gevonden, Fanny.' Ik schudde mijn hoofd. Ze kon soms zo frustrerend zijn. 'En ik kan je niet zo maar uitnodigen om in Farthy te komen wonen zodat je op jacht kunt gaan naar een rijke man die met je trouwt.'

'Je wilde me altijd al kwijt. Je bent me nog wat schuldig, Heaven Leigh Casteel. Ja, Casteel. Het kan me niet schelen wat voor naam je aanneemt, je bent nog steeds Heaven Leigh Casteel, een meid uit de Willies, net als ik, hoor je? Toen ma ons in de steek liet, heb je beloofd voor me te zorgen, maar je hebt niet belet dat pa me verkocht aan die wellustige dominee, en toen ik je vroeg om me te helpen mijn baby terug te krijgen, heb je dat ook niet gedaan. Je hoefde hem alleen maar geld te bieden, maar je hebt het niet gedaan. Je hebt het niet gedaan!'

'Jij bent niet het moederlijke type, Fanny. Dat zul je nooit zijn.'

'O, nee? Wees daar maar niet zo zeker van, Heaven. Wees jij maar van niets en niemand zeker behalve van jezelf.'

ik ben niet zeker van mezelf, Fanny. Maar we zien onszelf nooit zoals anderen ons zien, en jij wilt jezelf niet zien zoals je bent. Het spijt me dat ik dat moet zeggen, maar het is zo. En nu heb ik nog een paar dingen te doen in Winnerow en dan -'

'Je wil niet dat ik in de buurt van Logan ben. Dat is het, hè? Je vertrouwt hem niet.'

ik heb het volste vertrouwen in mijn man, Fanny. Maar je hebt gelijk. Ik vind het niet prettig jou bij hem in de buurt te zien, omdat je het soort dingen doet zoals net in de hut. Ik had gehoopt datje na alles wat er in je leven gebeurd is wat volwassener zou zijn geworden, maar ik zie datje nog een lange weg hebt af te leggen.'

'O ja? Nou, dan zal ik je eens wat vertellen, keurige, preutse tante. Logan genoot van mijn voorstelling tot jij kwam. Ik vroeg hem me de handdoek aan te geven en hij zei dat ik hem zelf moest komen halen. Hij begon een ander deuntje te zingen toen hij je auto hoorde.'

'Dat is een leugen, een afschuwelijke leugen!' schreeuwde ik. Fanny kan me altijd woedend maken. 'Dat zeg je alleen om mij verdriet te doen.'

Ze haalde haar schouders op.

'Geloof maar watje wil, maar als jij in een man gelooft, dan ben je een nog grotere idioot dan ik dacht, Heaven, en ben jij degene die nog volwassen moet worden. Ze wees met haar vinger naar me en bleef kaarsrecht en arrogant aan. Ik staarde haar aan.

'Ik moet nu weg,' zei ik. ik kan mijn tijd niet langer verspillen.'

'O, nee?' Ze lachte. Ik liep naar mijn auto. 'Je kunt er niet vandoor gaan naar je kasteel en mij achterlaten, Heaven. Ik zal niet oplossen in de Willies zoals je zo graag zou willen. Ik ben nog niet met je klaar.'

'Ik zei dat ik weg moet.' Haastig stapte ik in de auto en startte de motor.

'Ik ben nog niet met je klaar,' riep ze, naar de auto toelopend. Ik reed weg en keek naar haar in de binnenspiegel.

Ondanks haar dreigementen en haar insinuaties had ik toch medelijden met haar. Ze was ziekelijk jaloers. Ik vermoedde dat ze daardoor veel verdriet had. Van begin af aan, toen ik met Logan ging, had ze geprobeerd hem van me af te pakken, maar toen Logan niet meer bij mij was, liet ze hem met rust. Ze wilde hem niet als ik hem niet had.

Wat moet ze lijden in mijn schaduw, dacht ik. Zou ze ooit van een man houden om hemzelf en hem willen hebben, niet omdat ze dacht dat ik hem wilde, maar omdat hij van haar hield en zij van hem? Misschien was Fanny niet in staat tot een dergelijke liefde. Misschien was dat haar erfenis van ons harde leven in de Willies.