Beni en ik wisten het niet, maar nadat ik Roy verteld had wat er bij Oh Henry's was gebeurd, haalde hij Slim over hem elke dag wat later op zijn werk te laten komen, zodat hij ons heimelijk in het oog kon houden als we uit school naar huis liepen. Schijnbaar liep hij altijd achter ons aan. maar zorgde ervoor niet gezien te worden. Hij had Slim moeten beloven dat hij elke zaterdag een uur langer voor niets zou werken, om het gedaan te krijgen, maar dat hoorde ik pas veel later.

Beni ging door met haar flirt met Carlton Thomas, die er voortdurend bij haar op aandrong om weer naar Oh Henry's te gaan. We hadden er de week daarop hevige ruzie over. Ze liep elke dag de het e weg naar huis te mokken, omdat ik had geweigerd met haar mee te gaan naar Oh Henry's. Niet dat het haar iets kon schelen of ik haar gezelschap hield, maar ik maakte haar duidelijk dat ik niet van plan was voor haar te liegen en te verzwijgen dat ze erheen ging als mama of Roy het zou vragen. Ik moest haar vertellen dat Roy het wist van de eerste keer.

'Waarom heb je hem dat verteld?' vroeg ze op hoge toon.

'Hij wist dat er iels mis was, Beni. Je weet hoe Roy is. Hij zou het niet hebben opgegeven voor hij de waarheid wist, misschien wel van iemand anders, en dan zou hij nog veel kwader zijn geweest,' legde ik uit.

Ze dacht even na.

'Hij heeft het recht niet zich met mijn zaken te bemoeien.' verklaarde ze. maar ze vermeed een ruzie met Roy, omdat het de verhouding tussen haar en mama zou verstoren.

Ik wist dal haar vriendinnen haar plaagden met mijn weigering om mee te werken, en dal maakte haar nog kwader op me. Op een middag zetten Nicole en Alicia me tussen de lessen door klem in de gang en veegden me de mantel uil omdat ik Beni's plezier bedierf.

'Omdat jij zo'n snob bent. hoeft je zus dal nog niet te zijn,' viel Nicole me aan.

Nicole was een lang, slank meisje met een harde mond en grote ogen. Omdat ze de ster van het meisjesbasketbalteam was, gedroeg ze zich of ze iets bijzonders was. Als ze zich kwaad maakte, bracht ze haar gezicht vlak bij dat van de ander, zodat hun neuzen elkaar bijna raakten; die van haar was zo puntig, dat het leek of ze je ermee kon steken. Ze was in de laatste paar jaar bij twee hevige gevechten betrokken geweest, waarbij aan haren getrokken was, gekrabd en geschopt, en ze was zeker al zes keer geschorst. Toen Beni vriendschap met haar sloot, wist ik dat er op een dag moeilijkheden zouden komen.

'Je hoeft geen snob te zijn om er een afkeer van te hebben naar Oh Henry's te gaan,' antwoordde ik. Ik probeerde mijn angst te verbergen. Ze keek me aan of ze op het punt stond me een enorme lel te geven, maar ik deed geen stap achteruit.

'Al"keer hebben?' Ze knipperde met haar lange wimpers en lachte. 'Afkeer hebben? Hoor je dat, Alicia? Hoor je die dure woorden van haar?'

'Het zijn geen dure woorden, Nicole,' zei ik. en wilde om haar heen lopen.

Ze pakte me bij mijn arm, trok hard en draaide me met een ruk rond. Ik liet mijn boeken vallen. Een paar jongens die langsliepen, bleven glimlachend staan, in afwachting van een gevecht.

'Loop niet bij me vandaan, Rain Arnold. Je bent niks bijzonders.'

ik wil niet te laat komen voor de les,' zei ik. Ik rukte me los en raapte mijn boeken op, waarna ik de gang door liep.

'Je bent een gefrustreerde teef,' riep ze me na. Mijn hart bonsde als een kleine hamer in mijn borst. Ik kon de jongens achter me horen lachen. 'Je verpest het voor je zus omdat je jaloers bent.'

De het e rest van die dag en het grootste deel van de volgende voelde ik hun spot, het gelach achter mijn rug, en zag ik de sluwe glimlachjes op de gezichten van de meisjes die rondhingen bij

Nicole en Alicia. Beni zat hij ze in de kantine en speelde stommetje tegen me op school, ze zei alleen iets tegen me als het absoluut noodzakelijk was. Eindelijk verbrak ze op een middag haar zwijgen toen we uit school thuiskwamen.

'Als jij een jongen aardig vond, zou ik niet dreigen je in moeilijkheden te brengen. Rain. Mooie zus ben jij,' mompelde ze.

'Je zus, ja. Dat is wat ik probeer voor je te zijn. Die het e bende daar deugt niet, Beni. Je brengt jezelf in de grootste moeilijkheden als je daar gaat rondhangen.'

'Dat doe ik niet. Ik kan het zelf wel beoordelen. Jij bent gewoon bang om volwassen te worden,' zei ze beschuldigend.

Ze ging op haar bed zitten en keek naar me terwijl ik me verkleedde in een spijkerbroek en sweatshirt. Ik draaide me glimlachend om.

'Bang om volwassen te worden? Wie heeft je op dat idiote idee gebracht?'

'Lach me niet uit, Rain. Misschien krijg ik niet zulke mooie cijfers als jij, maar ik ben niet stom. Niemand hoeft mij wat te vertellen.'

'Ik heb nooit gezegd dat je stom bent. Beni. Mensen laten zich nu eenmaal beïnvloeden, en soms, alleen omdat ze ergens zijn waar slechte dingen gebeuren, krijgen ze de schuld of raken ze in moeilijkheden of...'

'Houd op met dat gepreek,' riep ze. 'Wat ben je, een schooljuf?' Ze trok een lelijk gezicht naar me. 'Denk je er nooit eens aan hoe het is om met een jongen samen te zijn? Je bent ouder dan ik en je hebt nooit een echt vriendje gehad, Rain. Iedereen zegt dat je jezelf te goed vindt voor iemand van school. Ze noemen je Miss Prissy.'

'Dat is niet waar. Ik ben gewoon nooit iemand tegengekomen die ik aardig genoeg vind of van wie ik denk dat hij mij aardig genoeg vindt,' protesteerde ik.

'Nou en? Iemand vindt mij aardig. Waarom moetje het zo moeilijk voor me maken?'

ik maak het niet moeilijk voor je, Beni. Ik probeer je te beschermen.'

'Dat is het enige wat ik ooit van Roy en jou hoor.' Ze schopte tegen de tafel en sloeg haar armen pruilend over elkaar.

'Je kunt wel wat beters krijgen dan Carlton Thomas,' zei ik.

Haar ogen schoten vuur.

'Hij vindt mij aardig en ik hem. En hij heeft respect voor me,' ging ze verder.

'O, natuurlijk,' zei ik. 'Hij heeft respect voor je. Iemand als Carlton Thomas weet niet wat dat woord betekent.'

'O, en jij natuurlijk wel. Jij weet alles,' zei ze, met ogen vol woede en tranen. 'Mijn vrienden hebben gelijk wat jou betreft. Ik kan niet meer met je praten.' Ze ging naar de badkamer en sloeg de deur achter zich dicht.

Had ik ongelijk? Was ik te kieskeurig, een Miss Prissy? Was ik bang voor jongens? Misschien hadden mama's waarschuwingen een te sterk effect op me. Ik wilde dat ik met haar over dit alles kon praten, maar ik wist dat Beni nog woedender zou zijn als ik mama iets vertelde over haar ontluikende romance.

'Ik probeer je geluk niet te verstoren, Beni,' zei ik, toen ze de keuken in kwam. Ze scharrelde wat rond, dekte mokkend de tafel. 'Ik meen het,' zei ik.

Ze smakte een bord zo hard op tafel dat het bijna brak, toen zette ze haar handen op haar heupen en draaide zich naar me om.

'Oké, als je het meent datje mijn plezier niet wilt bederven,' zei ze. 'Ik wil vrijdagavond naar Alicia om Carlton te ontmoeten. Ze geeft een feest. Mama zal me niet laten gaan, tenzij jij zegt dat het alleen een paar meisjes zijn die bij elkaar komen. Ze zal me daar niet laten slapen als ik het vraag, maar jou zal ze geloven. Wil je me het pen of niet?'

'Je maakt een fout, Beni,' waarschuwde ik.

'Als ik een fout maak, is het mijn fout en niet de jouwe, Rain. Nou, wil je me het pen met mama of niet ?'

Ik zweeg even.

'Nou?'

'Oké,' zei ik. Ik had genoeg van al dat gezeur en gekibbel. 'Misschien is het beter als je er zelf achter komt.'

'Goed.' Toen ik eenmaal had toegegeven, hielp ze wat enthousiaster met de voorbereidingen voor het eten.

'Ga alleen niet naar Oh Henry's. Alsjeblieft,' zei ik.

"Oké, maar Carlton zei dat Jerad je echt knap vond,' onthulde

ze.

'Hoe bedoel je?' vroeg ik hijgend. 'Waarom praatte je over mij?'

'Ik vertel je alleen wat Carlton zei. Jerad vond je een fijne meid.'

'Ik krijg liever een compliment van Frankenstein.' antwoordde

ik.

Ze haalde haar schouders op.

iedereen in de buurt is bang voor Jerad.'

'Dat maakt hem niet tot een soort het d. Dat maakt hem in mijn ogen nog lelijker en gevaarlijker.'

in elk geval durft niemand hem een strobreed in de weg te leggen. Zelfs de politie blijft uit zijn buurt.'

Ze ging terug naar onze kamer om haar vriendinnen te bellen en het goede nieuws te vertellen, en plotseling kreeg ik een afschuwelijk doemgevoel. Het was of een donkere wolk onder het raam door naar binnen was gedreven en zich aan het plafond van onze fiat had vastgeplakt, wachtend om zijn koude regen op ons armzalige wereldje te laten vallen.

Twee dagen later gebeurde het. We kwamen thuis uit school. Nu Beni wist dat ik haar verzoek om vrijdagavond naar Alicia te gaan zou steunen, lieten haar vriendinnen me met rust en kwamen er geen verdere confrontaties met mij op school. Ze keken arrogant en voldaan over zichzelf, alsof ze een belangrijke strijd hadden gewonnen.

Ik had niet veel echte vriendinnen op school. Ik was nog nooit een nacht bij iemand blijven slapen. Jongens vroegen me wel om met ze uit te gaan, maar zoals Beni al zei, had ik nog nooit een echt vriendje gehad, en ze waren bijna allemaal opgehouden me te vragen. De meeste tijd bracht ik door met Lucy Adamson, een meisje uit mijn klas dat zeker tien kilo te zwaar was. Ze was heel intelligent en heel verlegen; nu en dan maakten we samen ons huiswerk. maar ik vertelde haar nooit iets persoonlijks, zeker niet over Beni en mij.

Donderdag na schooltijd gingen Beni en ik zoals gewoonlijk naar huis. Sinds ik erin had toegestemd haar te het pen met mama, was ze weer het emaal als vanouds, babbelde aan een stuk door, vertelde over Carlton en wat hij wel en niet leuk vond, zijn lievelingsmuziek, zelfs zijn lievelingseten. Ik besefte dat ze echt verliefd op hem was. In zeker opzicht voelde ik me een klein beetje jaloers. Het was of haar sterke gevoelens voor een jongen de aard van haar wereld hadden veranderd, het  treurige grijs om haar heen kleur hadden gegeven. Haar stem klonk luchthartiger, opgewonden, vol getinkel en muziek. Ze praatte over haar haar en kleren en wenste hardop dal ze een paar kleren van mij aan kon.

'Zou het niet leuk zijn als we dezelfde maat hadden, Rain? Waarom moest ik met zulke brede heupen geboren worden? En kijk eens hoe smal en elegant jouw schouders zijn. Mijn schouders lijken op die van een footballspeler,' kreunde ze.

'O, dal is niet waar, Beni. Niet iedereen kan er hetzelfde uitzien. Je hebt een goed figuur. Ik ken een hoop meisjes die er graag zo uit zouden willen zien als jij.'

'O ja? Wie? Lucy Adamson?'

'Precies, en nog een hoop anderen.'

'Vind je me echt aantrekkelijk, Rain?'

'Ja, en dat zeg ik niet omdat je mijn zus bent, Beni. Je hebt mooie

ogen.'

'Dal vertelt mama me nooit.'

'Wel waar.' hield ik vol. 'Ik heb het haar zelf horen zeggen.'

'Dal moet dan lang geleden zijn. Ik kan het me niet herinneren.' Even keek ze treurig, toen klaarde ze weer op. 'Vraag eens aan Roy of ik vrijdag zijn leren jack mag lenen. Als jij het vraagt, dan mag het wel, Rain. Dat jack staat me zo goed. Wil je het hem vragen? Doe je het?'

'Oké,' zei ik lachend. 'Maar ik weet zeker dat hij het je zou laten dragen als je het hem zelf vroeg.'

'Vergeet het maar. Hij zou tegen me tekeergaan en zeggen dat ik eruit zou zien als een jongen uit de buurt of zoiets. Hij wil niet dat ik er goed uitzie.'

'O Beni, heb toch niet altijd zoveel kritiek op hem. Hij houdt van je. Omdat Ken voortdurend wegloopt, voelt Roy zich verantwoordelijk. Het valt niet mee om onze oudste broer te zijn.'

Ze hield haar hoofd schuin en keek me aan, haar wangen naar binnen gezogen.

'Soms praat je of je twintig jaar ouder bent dan ik, Rain. Ik vraag me wel eens af hoe het mogelijk is dat we onder één dak zijn opgevoed.'

Ik begon te lachen toen we de hoek om kwamen, maar stopte abrupt, want recht voor ons, leunend tegen een auto, zag ik Jerad Davis. Hij stond op toen hij ons zag. Hij droeg dezelfde kleren als in Oh Henry's, maar zag er nog lelijker en angstaanjagender uit toen hij lachend naar ons toe slenterde.

'Wel, wel. wel. moetje zien wie ik tegen het lijf loop, Rain Girl in eigen persoon.' zei hij spottend.

Beni bleef met open mond staan. Ze keek vol verwachting naar mij. Ik staarde hem aan toen ik bleef staan, maar zei niets.

'Kun je me niet goedendag zeggen? We zijn geen vreemden voor elkaar. We hebben nota bene gezoend.'

'Je bedoelt dat je jezelf aan me hebt opgedrongen.' zei ik beschuldigend. Hij lachte alleen maar.

'Jij was degene die op mij af kwam, meisje. Ik heb eens over je nagedacht en ik heb besloten dat ik wat tijd aan je zal besteden.' Hij keek naar Beni. ik heb gehoord dat je Carlton vrijdagavond ontmoet. Zullen we er een dubbele afspraak van maken?'

'Sorry,' zei ik. 'We moeten naar huis.'

Ik wilde om hem heen lopen, maar hij ging recht voor me staan en strekte zijn armen uit.

'Dat is niet beleefd van je, en ik heb iedereen verteld dat ik de beleefdheid zelve - Rain - in de stad heb ontmoet.' Hij lachte.

'Laat ons alsjeblieft gaan,' zei ik.

'Niet voordat ik nog een zoen krijg.'

'Ik zoen nog liever de straatgoot.'

Hij bulderde van het lachen en ik probeerde weer langs hem heen te komen, maar hij ging snel weer voor me staan, met uitgestrekte armen alsof hij me wilde omhelzen.

'Je vond het prettig, moppie. Geef het maar toe.'

ik werd er misselijk van. Dat is alles wat ik wil toegeven.'

Beni had het kennelijk niet meer. De geschrokken blik in haar ogen maakte mijn eigen angst nog groter. Jerads gezicht verhardde, zijn ogen leken stenen.

'Dat is niet aardig,' zei hij, me nog steeds de weg versperrend.

'Laat ze gaan,' schreeuwde een stem achter ons. We draaiden ons om en zagen Roy tussen twee geparkeerde auto's naar voren komen. In zijn rechterhand hield hij een bandenwipper die hij vasthad als een knuppel. Jerad bewoog zich niet, staarde alleen maar met samengeknepen ogen naar Roy. het  flauwe glimlachje om zijn lippen werd koud en scherp.

'Wie denk je wel datje bent?'

'Hun broer,' antwoordde Roy.

'Wat ga je met die bandenwipper doen?' vroeg Jerad.

ik doe ermee wat nodig is,' zei Roy. Hij kwam naast me staan. In de stilte die viel dacht ik dat iedereen mijn hart kon horen bonzen.

Plotseling glimlachte Jerad weer.

'Wel, dat is wat ik verwacht dal een goeie broer voor zijn zus doet. Je boft, Rain. Je hebt een grote broer die over je waakt.' hij draaide zich om naar Roy en keek met een sluwe blik naar mij. 'Weet je zeker dat je alleen maar als een broer over haar waakt?' vroeg hij.

'Wat bedoel je daarmee, verdomme?'

'Weet ik niet. Misschien bedoel ik iets. Misschien ook niet. Loopt hij altijd achter je aan, met zijn ogen op je kontje gericht, meisje?'

Ik keek naar Beni, die haar ogen neergeslagen hield, en toen naar Roy. Zijn gezicht stond woedend. Ik zag dat zijn hand zich om de bandenwipper klemde en schudde heftig mijn hoofd.

'Misschien wil hij je voor zichzelf houden,' ging Jerad verder.

Roy keek van mij naar Jerad. Ziedend van woede deed hij een stap naar hem toe.

'Alleen iemand die in een vuilnisbelt is opgegroeid kan zoiets bedenken.'

Jerad lachte. Hij maakte me bang, omdat hij volstrekt niet geïntimideerd was door mijn broer, en mijn broer was veel groter dan hij.

'Oké, waak van achteren maar over haar.' Zijn glimlach verdween en hij keek dreigend naar Roy. 'Maar wie waakt erover jou, grote broer ?'

ik waak over mezelf.'

'Dat zou wel eens niet goed genoeg kunnen zijn.'

'Voor mij is het voldoende,' zei Roy, zonder met zijn ogen te knipperen. Jerad glimlachte weer. Het was zo'n ijskoude glimlach dat zijn tanden stukjes ijs leken.

Mijn hart voelde aan als een doorgeprikte ballon. Ik geloof dat ik niet een keer adem had gehaald sinds Roy op het toneel was verschenen.

'Oké. Zolang jij je er goed bij voelt.' zei Jerad. Hij keek naar mij. 'Tot gauw, moppie.' mompelde hij en ging achteruit om me te laten passeren.

Ik dacht niet dat mijn benen me zouden gehoorzamen. Beni hield haar blik strak op het trottoir gericht.

'Doorlopen,' beval Roy. 'Niet achteromkijken.'

Ik zei geen woord. Ik verhaastte mijn pas en Beni deed hetzelfde. Op die manier ontdekten we dat Roy ons de het e week bewaakt had. Hij vergezelde ons naar The Projects.

'Ik moet naar mijn werk,' zei hij toen we thuis waren. 'Maar laat je een tijdje niet op straat zien. Heb je iets voor het eten nodig vanavond, Rain?'

'Mama heeft er niets over gezegd,' antwoordde ik. Hij staarde me even aan. Ik kon er niets aan doen dat ik nog steeds beefde en ik wist zeker dat hij het zag.

'Gaal het een beetje?'

Ik knikte en keek naar Beni. Ze leek nog bang, maar ze beefde niet zoals ik.

'Moeten we de politie niet bellen, Roy?' vroeg ik.

'Nee, die doen toch niks.  we  moeten voor onszelf zorgen. Daarom,' ging hij nadrukkelijk verder, meer naar Beni kijkend dan naar mij, 'moeten we goed oppassen waar we naartoe gaan en naar wie.'

Hij keek me nog een keer aan en toen draaide hij zich om en ging terug naar Slim's. Ik liep naar de voordeur, Beni vlak achter me.

'Hoe komt het dat hij er was? Hij moet ons al die tijd gevolgd zijn en ons in de gaten hebben gehouden," zei ze.

'Ik ben blij toe,' merkte ik op, al maakte ik me 1111 ongeruster over hem dan over mijzelf.

'Hij mag blij zijn dat Jerad zijn bendeleden niet bij zich had,' mompelde ze. 'Waarschijnlijk had hij ook een mes of een pistool. Dat was idioot. Roy is gek.'

Ik bleef staan en draaide me naar haar om.

'Wat zouden we hebben gedaan als hij er niet was geweest, Beni?'

'O. er zou niks gebeurd zijn,' hield ze vol. De uitdrukking van haar gezicht veranderde, ze klemde haar lippen op elkaar. 'Ik zou maar niet terugkrabbelen, als ik jou was; je hebt beloofd me te het pen met mama, denk daaraan.'

'Ben je dan niet bang geworden door wat er nel gebeurd is en wat er zou kunnen gebeuren?' vroeg ik.

'Nee,' zei ze vastberaden.

Ik liep de trap op, en bedacht me dal Beni gelijk had zich af te vragen hoe we zo verschillend konden zijn en toch onder een dak woonden.

Zoals zou blijken, waren we achteraf toch niet zo verschillend, maar dat was een ontdekking die Beni zelf zou doen. Die avond vroeg Beni aan mama of ze vrijdagavond naar Alicia mochten daar mocht blijven slapen.

'Wie komen daar allemaal?' vroeg mama snel.

'Alleen ik en mijn vriendinnen,' zei Beni. 'Meisjes kunnen loch zeker wel bij elkaar thuis komen om wat plezier te maken?'

Mama's ogen waren twee donkere spleetjes van wantrouwen, vooral toen Beni haar blik schuldbewust afwendde. Mama keek mij aan.

is dat zo, Rain?'

'Ze heeft het  er de het e week al over dat ze erheen wil, mama,' zei ik, de vraag ontwijkend.

'Hoe waren je cijfers van de week ?'

'Ik heb niet één onvoldoende,' zei Beni. Maar ze had ook niet één mooi cijfer.

'Wie is Alicia? Is zij dat meisje wier moeder in de bioscoop is gearresteerd wegens dronkenschap?' vroeg mama.

'Nee,' zei Beni. Mama keek weer naar mij, maar daar wist ik echt niets van. dus schudde ik alleen maar mijn hoofd. 'We gaan meteen uil school, zodat we er zijn voor het donker wordt,' ging Beni verder.

'Je gaat alleen maar naar haar huis? Nergens anders heen?'

'Dat is alles, mama. We leggen allemaal wat geld bij elkaar en bestellen pizza en luisteren naar muziek. Mag ik?' Ze hield haar adem in.

Mama aarzelde. Beni of mij toestemming geven om 's avonds weg te gaan vond ze altijd verschrikkelijk moeilijk. Ik kon het tumult in haar hart bijna zien, de angst die haar als een dreigende wolk omsloot. Ze wilde geen monster zijn voor haar kinderen, maar ze maakte zich erg bezorgd om ons. Beni wist dat niet te waarderen. Ze was alleen maar uit op haar eigen pleziertjes.

'Als je daarna maar niet naar een of andere hiphoptent gaat,' waarschuwde mama. Beni was bereid te zweren op een stapel bijbels, maar mama weigerde naar haar te luisteren.

'Kijk me alleen maar recht in mijn ogen en zeg datje er niet heen gaat, Beni Arnold, dat is alles wat ik van je verlang. Ik wil dat mijn kinderen eerlijk tegen me zijn en niet liegen, begrepen?

'Ja, mama.'

'Als je tegen je eigen mensen gaat liegen, verlies je de strijd met de duivel. Vergeet dat niet en denk eraan als die andere meisjes proberen je over te halen iets te doen waarvan je weel dat ik niet zou willen dat je het deed; zei mama. 'Ik ben ook zo jong geweest als jij en ik heb een hoop fouten gemaakt, Beni. Ik weet wat het is als al je vriendinnen er bij je op aandringen iets te doen wat zij willen.'

'O, mama,' steunde ze.

'O, mama, o, mama.' Mama zuchtte diep en liet haar schouders zakken. Ken had niet gebeld en was niet teruggekomen sinds hij was weggelopen, en de druk op onze kleine wereld nam toe. Het was of we in een kleine boot zalen en heen en weer werden geslingerd op een zee van moeilijkheden.

'Oké,' zei ze, 'maar zorg dat ik er geen spijt van heb.'

Toen Roy thuiskwam, was hij kwaad dat mama Beni toestemming had gegeven om naar het feest te gaan. Hij keek naar mij.

'Jij gaat niet mee?'

'Het zijn alleen Beni's vriendinnen,' legde ik uit.

'Ja, ik heb een paar van die vriendinnen gezien,' zei hij spottend. Ik moest mijn blik afwenden, anders zou hij onmiddellijk doorhebben wat ik wist. Voorlopig leek het me erger om Beni te verraden dan hem de waarheid te vertellen.

Vrijdag na schooltijd ging ze meteen naar Alicia. Mama had er niet aan gedacht en vroeg zich af waar Beni was toen ze die avond thuiskwam van haar werk. Ik herinnerde haar eraan.

'O ja,' zei ze, met haardroge palmen over haar wangen wrijvend om weer een beetje bij te komen. Ze zag er heel moe uit. 'Hoe komt het dal jij nooit naar feestjes gaal, Rain, of me vraagt of je met een jongen uil mag?'

'Ik weet het niet, mama. Ik ben te kieskeurig, denk ik. Dat denken de andere meisjes tenminste van me.'

'Goed,' zei ze. Ze gooide het  woord naar mijn hoofd. 'Goed. Wees maar kieskeurig. Stel jezelf een hoog doel. Je zult er geen spijt van hebben.'

'En als het  nu eens te hoog is, mama? Als het  zo hoog is dat geen enkele jongen me ooit uil zal vragen?'

'De ware komt als het er tijd voor is,' zei ze vol vertrouwen. 'Je bent een bijzonder meisje, Rain. Vergeet dat nooit.'

'Waarom ben ik zo bijzonder?' vroeg ik.

Ze draaide me om, zodat ik mezelf kon bekijken in de spiegel, en hield mijn schouders vast en keek samen met mij naar mijn spiegelbeeld.

'Kijk naar wat je daar ziet, meisje lief. Je bent bijzonder. Iedereen kan zien datje iets meer in je ogen hebt, in dat hoofdje van je. Je bent niet alleen mooi. Je hebt karakter en op een dag zal ik trots op je zijn,' voorspelde ze.

Ik schudde mijn hoofd. Zag ze me alleen maar door de bevooroordeelde ogen van een moeder of zag ze werkelijk iets dat ik niet kon zien, iets waar haar leeftijd en ervaring haar op attent maakten? Ik hoopte dat ze gelijk had, maar was daar tegelijkertijd bang voor. Het maakte dal ik nog ongeruster werd dat ik een of andere vreselijke fout zou maken.

Toen Roy terugkwam van zijn werk, was het eerste dat hij vroeg of Beni werkelijk naar dat feest was. Hij was er niet blij mee en zat zo druk te mompelen aan tafel, dal mama hem zei dat hij moest ophouden met zich zorgen te maken en dingen moest gaan doen die jongens van zijn leeftijd deden.

'Waarom zoek je geen aardig meisje, Roy?' vroeg ze. 'Het is niet natuurlijk datje al je tijd doorbrengt met proberen de man in huis te zijn. Je hebt zelf ook een leven. Ik wil nooit het leven van mijn kinderen stelen, begrepen?'

'Je steelt niets wat ik je niet wil geven, mama,' zei hij.

Ze glimlachte en keek naar mij. Toen werd haar gezicht weer treurig.

'Mijn kinderen moeten sneller opgroeien dan de meesten,' zei ze. 'Hel is niet rechtvaardig.'

'Het is te gevaarlijk om hier als kind te wonen.' zei Roy. 'Je móet wel opgroeien.'

'Dat is een feit. Dat zegt de dominee ook. De kostbare tijd van de onschuld is voor ons korter.'

Mama verviel in een van haar diepe depressies. Ik probeerde haar gedachten af te leiden door haar te laten vertellen over haar eigen jeugd. Ze praatte wat, maar na het eten sloot ze haar ogen en viel bijna in slaap op haar stoel. Roy en ik wasten af en mama ging televisiekijken, wat betekende dat ze in haar stoel in slaap zou vallen om na het late nieuws wakker te worden en naar bed te gaan.

'Zullen we naar de bioscoop gaan?' vroeg Roy plotseling aan mij.

'Je hoeft je tijd niet te verdoen met mij te amuseren, Roy,' zei ik. 'Ik kan nog wat lezen.'

'Het is geen opoffering. Ik wil een film zien en ik heb er een hekel aan om alleen te gaan.'

'Mama heeft gelijk, Roy. Jij hoort ook afspraakjes te maken.'

Hij keek geprikkeld.

'En jij dan?'

'Als ik iemand tegenkom die ik aardig vind en hij vraagt het me, dan doe ik het heus wel.'

'Zo denk ik er ook over,' zei hij, en we moesten allebei lachen, intussen kunnen we naar de bioscoop gaan. Ik heb geld dat erop ligt te wachten om te worden uitgegeven.'

Ik voelde me altijd veilig bij Roy en niet alleen omdat hij even groot en sterk was als Ken. Hij was altijd waakzaam, voorzichtig, zich bewust van wat er om ons heen gebeurde op straat, en hij waakte over me als een beschermengel. Zonder iels te zeggen pak- te hij me altijd bij mijn arm en hielp me oversteken of liet me wachten als er bendeleden vóór ons liepen. Roy vond altijd dat het gemakkelijker en verstandiger was om confrontaties te vermijden. Het maakte geen lafaard van je, het  maakte je slimmer.

Geen van ons had een woord gezegd over de smerige dingen waarop Jerad had gezinspeeld toen Roy ons die middag had gered, maar ik voelde dat hij zich een beetje verlegen voelde als hij naar me keek of me aanraakte. Vroeger zou ik er niet bij hebben nagedacht als hij mijn hand pakte als we op straat liepen. Hij was mijn grote broer. Waarom niet? Maar plotseling omringde een heel nieuwe betekenis elke beweging die we maakten, elk woord dal we tegen elkaar zeiden en elke blik die we wisselden. Zelfs iets onschuldigs als een grote broer die zijn zusje vroeg om mee naar de film te gaan voelde een beetje ongemakkelijk, maar ik wilde niet dat hij dat zou merken, dus stemde ik toe en we gingen.

De film had een hoop actie met special effects die maakten dat je bijna opsprong van je stoel, maar het was ook een ontroerend liefdesverhaal. Het publiek was luidruchtig en een paar jongens die voor ons zaten begonnen te vechten. Ze werden eruit gegooid door het personeel. Ik zag dat het jongens van onze school waren.

'Stommelingen,' mompelde Roy. 'Ze gedragen zich precies zoals de mensen verwachten dat ze zich zullen gedragen.'

Roy was geen activist. Hij was er niet de jongen naar om zich bij een organisatie aan te sluiten. Hij was een eenzelvig mens, een eenling eigenlijk, maar hij hield vast aan zijn overtuigingen ten aanzien van rassenrelaties en gelijkheid. Hij stak nooit redevoeringen af, maar uit de dingen die hij nu en dan zei leidde ik af dat hij zich schaamde voor de manier waarop de mensen in The Projects zich gedroegen. Daarom haatte hij de bendes zo en ging hij nooit om met jongens die er lid van waren.

'Zolang we ons gedragen zoals ze verwachten dat we ons gedragen, zullen  we  altijd tweederangs burgers blijven.' verklaarde hij. Dat was ongeveer alles wal hij erover wilde zeggen. Hij vermeed discussies over die zaken. Ken raasde en tierde soms over ongelijkheid en discriminatie, weet zijn eigen armzalige bestaan aan alles en nog wat vanaf de lijd van het eerste slavenschip, maar Roy deed nooit mee aan zijn jammerklachten en het stoorde Ken

altijd dat zijn zoon hem niet napraatte.

'Vond je de film leuk?' vroeg Roy toen we het theater verlieten.

'Ja. Nou ja, de auto-ongelukken en explosies niet zo erg, maar wél zoals hij aan het eind op zijn knieën ging en haar opbiechtte dat zij de enige was om wie hij ooit had gegeven.'

Roy lachte.

Boven ons in een fiatgebouw had iemand de ramen openstaan en de muziek drong door tot de straat. Ver weg, in de lucht, steeg een vliegtuig op naar de sterren en voerde mensen naar het westen, misschien naar Californië.

'Je bent dol op romantiek, hè?'

'Hel is fijn als iemand meer om jou geert dan om zichzelf,' zei

ik.

Roy staarde me aan en liep een tijdje zwijgend door. Een bende tieners kwam voorbij, rende over de straat en dwong auto's langzamer te rijden. Sommige bestuurders toeterden, maar dat maakte de kinderen alleen maar nóg brutaler. Ze verdwenen om een hoek.

'Ze vervelen zich gewoon,' zei ik. 'Daarom komen ze in de problemen.'

'Misschien zijn ze gewoon slecht.'

'Ze zouden goed kunnen zijn,' hield ik vol. Roy lachte.

'Je bent een schat, Rain. Wil je weten waarom ik niet zo vaak een afspraak maak? Dat komt omdat ik een meisje wil vinden dat net zo is als jij, iemand die ook aan andere mensen denkt. De meeste meisjes die ik ken zijn in de eerste plaats verliefd op zichzelf. Dat is het enige waar ze over praten als ze bij me zijn: over zichzelf, hun kleren, hun haar. hun figuur, en ze vissen altijd naar complimentjes. "Zie ik er goed uit? Vind je mijn kapsel leuk? Moet ik meer make-up gebruiken?" Ze kennen de antwoorden. Ze willen me alleen horen praten als een of andere fanclub.'

Ik lachte.

'Wat is daar voor grappigs aan?'

'Ik heb je nog nooit zo tekeer horen gaan.' zei ik.

'Nou. ik kan er niks aan doen. Het ergert me soms. Jij schept nooit op over jezelf, en je kleineert Beni niet. Ik kijk en luister naar jullie beiden, Rain. En je bent het mooiste meisje van die het e verdomde school.'

'O, dat hen ik niet, Roy.'

'Dat ben je wél. Zij welen het ook. Waarom denk je dat die andere meisjes zo vals tegen je zijn? Ze zijn gewoon jaloers.'

'Dat zegje alleen maar omdat je mijn broer bent,' zei ik lachend.

'Ik zeg het niet over Beni, Rain. Ze is niet lelijk, maar ze is niet zo mooi als jij.'

Ik voelde mijn hals en gezicht warm worden en wendde snel mijn blik af. Roy had nooit zo openlijk over die dingen tegen me gepraat en ik wist niet hoe ik moest reageren.

'Het is niet goed vooreen meisje om ijdel te zijn, Roy. Dat heb je mama vaak genoeg horen zeggen.'

'Je hoeft niet verwaand te zijn. Voel je alleen nooit de mindere van iemand, Rain.'

iedereen heeft fouten, Roy. Ik ook. Zet het meisje van je dromen niet op zo'n hoog voetstuk datje er nooit bij kunt,' zei ik. 'Ik wil niet datje eenzaam bent. Je verdient het beste meisje.'

'Dat loopt op het ogenblik naast me,' zei hij. Hij gaf me even een kneepje in mijn hand en terwijl we naar huis liepen, vroeg ik me af of ik de dingen durfde te geloven die hij me over mezelf vertelde.

Mama sliep toen we thuiskwamen, maar we waren allebei geschokt toen  we  binnenkwamen. Er stond een karton met flesjes bier op tafel. Roy keek even naar mij en toen liepen we langzaam naar de zitkamer. Ken lag languit op de bank en zijn arm bungelde omlaag. Hij was weer thuis.

Roy en ik keken elkaar aan en hij schudde zijn hoofd.  we  voelden ons als boksers die op het punt stonden een volgende ronde te beginnen.