Sam Weinstein

Het was nu hartje zomer. Edward Duggan liep snel van de helikopter naar de zachtblauwe Rolls Corniche die op hem stond te wachten op het vliegveldje van East Hampton. Hij was heel wat slanker, fitter en jonger dan hij er op de tv uitzag. Zijn trouwe schaduw, Ben Vance, had moeite hem bij te houden.

‘Jezus, Ben,’ riep Duggan over zijn schouder, doe in godsnaam wat enthousiaster, ik vind het net zo vervelend als jij om het hele weekend met die klootzak opgescheept te zitten!’

Sam Weinstein kwam achter het stuur vandaan en kwam haastig op Duggan toegelopen. ‘Welkom, Duggan, welkom!’ Hij greep Duggans hand en schudde hem enthousiast. ‘Geweldig datje er bent. Het wordt een fantastisch weekend!’ Ben negeerde hij, zoals altijd.

Mike glimlachte breed - daar was hij goed in. ‘Bedankt, Sam. We zullen er iets onvergetelijks van maken.’

De drie mannen stapten in de Rolls, Sam achter het stuur, Edward voorin naast hem. Ben achterin. In de Hamptons reed Sam zelf. Hij had niet werkelijk het gevoel dat iemand die goed was voor honderd miljoen dollar zelf zijn auto moest besturen, maar hij probeerde zich aan te passen.

Sam glimlachte - op de manier waarop hij dat altijd deed, alleen met zijn mond, terwijl zijn ogen hard en afwezig bleven. ‘We gaan vanavond dineren bij Orlando’s Place, en morgen is er Hilary’s borrel en het grote feest van Ernst.’

Ieder jaar gaf de beroemde romanschrijver Ernst Towers een enorme fuif op de eerste zondag van augustus.

Ed knikte en stelde toen de vraag die al door zijn hoofd had gespeeld vanaf het moment dat hij uit de helikopter was gestapt.

‘Hoe zit het met het boek?’

Sams harde glimlach werd breder. ‘Haar agent heeft geen nee tegen me gezegd; hij heeft ook geen ja tegen iemand anders gezegd, hetgeen makkelijk te begrijpen is, omdat we rustig kunnen zeggen dat mijn aanbod het meest verbluffende is in de geschiedenis van het uitgeverswezen.’

Daar moest Edward om lachen. ‘Je bent al te bescheiden, Sam. Ik hoop alleen dat het lukt.’

De Rolls stak de snelweg over, reed de Georgica Road af, langs LaForest naar Apaquogue en daarna naar West End. Langs deze wegen kostten zelfs de meest bescheiden bungalows meer dan 150.000 dollar en een groot huis aan het strand was niet te krijgen voor minder dan een half miljoen. Sam had het zijne pas een jaar geleden voor 700.000 dollar gekocht, en dat was een koopje geweest voor een huis met zestien kamers, een zwembad, een tennisbaan, gastenverblijf en garage op een stuk land van zes acres dat bij de duinen begon en met een glooiend grasveld afliep naar de weg.

De vraagprijs voor dit huis was 950.000 dollar geweest, maar Sam wist dat de eigenaars haast hadden om te verkopen en hij bedacht een regeling die hen een hoop belasting zou besparen. Sam stal het huis -daar was hij ontzettend goed in.

Laura was een struise vrouw, ze was één meter tachtig en woog misschien wel negentig kilo. Ze leek ongeveer veertig te zijn en ze was Sams huishoudster en vertrouwelijke hulp - sommige mensen zeiden zijn lijfwacht. Andere mensen zeiden andere dingen over hun relatie, over de greep die zij op hem had, of hij op haar. Niemand zag hen ooit echt met elkaar praten, maar Laura was één van de raadselen van de Hamptons omdat ze nooit iets zei en dus konden de bezoekers vrijelijk alles uit haar uitdrukkingsloze bruine ogen, haar krachtige gestalte en haar aanwezigheid halen wat hun verbeelding hen ingaf.

Deze keer reageerde ze niet op Sams korte groet, ze zei niets tegen de beide gasten, ze bleef gewoon staan tot Ben Vance naar haar keek en begon toen de kant uit te lopen waar ze hem heen wilde brengen, de oostkant van het huis, waar hij een kamer had gekregen ver van die van zijn baas.

Sam liep naar boven met Edward. ‘Ik heb een kleine verrassing voor je.’

‘De verrassing die ik graag zou horen is dat je het boek te pakken hebt gekregen - en het recht om dat verdomde ding te verbranden.’

‘Heb geduld. Ik krijg het boek voor je.’

‘Voor ons, Sam. Voor ons!’

Sam zei daar niets op, hij nam Edward mee de met tapijt belegde trap op en de gang door naar de enorme slaapkamer in de zuidwesthoek van het huis. De buitenmuren van de kamer waren helemaal van glas, waardoor het licht van de ondergaande zon naar binnen stroomde en er niets te zien was behalve oceaan en duinen.

Aan de muur aan de oostkant hing een felgekleurd, modern wandtapijt dat in opdracht van Sam gemaakt was. De noordelijke muur was één grote spiegel, van het plafond tot aan de grond. Tegen de zuidelijke muur stond een enorm breed bed dat uitkeek op de spiegel, niet op de oceaan.

‘Zoals ik al zei, ik heb een kleine verrassing voor je.’ Sam deed de deur open voor Edward, maar ging niet met hem mee naar binnen. Het was oogverblindend licht in de kamer en Edwards ogen hadden even nodig om zich aan te passen. Toen dat gebeurd was, zag hij het meisje. Ze was naakt, ze lag achterover op het grote bed en steunde op haar ellebogen. Haar borsten waren glanzend wit en vormden een verrassend contrast met het bruin van haar tepels en de goudbruine kleur van de rest van haar lichaam. Ze had een klein wit driehoekje op haar onderbuik, het broekje van de allerkleinste bikini. Haar benen waren enigszins gespreid.

‘Hoi!’ zei ze. ‘Ik ben Nina.’

Haar naam liet hem koud. Maar haar lichaam was onweerstaanbaar. Hij was verloren. En hij wist het.

‘Hoe oud ben je?’ vroeg hij, terwijl hij zijn opwinding probeerde te verbergen.

‘Achttien.’ Ze was tweeëntwintig, maar ze was zorgvuldig ingelicht door Sam. En ook dik betaald.

Hij liep naar het bed en ging bij haar staan.

Ze glimlachte naar hem op. Ze besefte dat ze gewonnen had. En ze was er trots op. Ze was haar geld waard.

Zodra Edward in de kamer was, sloot Sam de deur, rende naar beneden en zocht Laura op.

‘Alles volgens plan?’

Laura knikte alleen maar, draaide zich om, liep vlug naar boven en ging naar de slaapkamer aan de zuidwestkant. Ze deed de deur ernaast open die naar een grote voorraadkast leidde. Daar stond een 8 mm filmcamera op een statief. Een klein stuk van de spiegelwand in de grote slaapkamer was een spiegel waar je doorheen kon kijken en daar was het oog van de camera op gericht. Ze keek door de zoeker om te controleren of de scherpte goed was ingesteld; toen zette ze de camera aan.

Terwijl Laura naar boven liep, ging Sam naar de keuken en schonk zichzelf een glas Perrier in. Toen pakte hij de telefoon op en draaide het nummer van Orlando’s Place.

‘Hallo, u spreekt met Sam Weinstein. Is Orlando er? Nou, hij kent me. Zeg tegen hem dat ik vanavond kom dineren - om negen uur. Ik wil een tafel voor vijf personen, een goede tafel. Zeg tegen Orlando dat ik Shirley Connors meebreng. En Edward Duggan. Gouverneur Duggan.’

Hij hing op. Hij was gewend dat alles en iedereen te koop was. Beleefdheidsformules achtte hij verspilde tijd.

Op warme, zonnige dagen werkte Hilary het liefst op het terras achter haar huis. Ze had er een schitterend uitzicht over de glooiende aardappelvelden - die nu verkocht werden tegen 65.000 dollar voor het minimumstuk van anderhalve acre - en zei tegen zichzelf: hier doe ik het voor. Voor dit huis en deze velden en de lucht en de kalmte.

Alleen de telefoon kon de rust doorbreken.

De telefoon op het terras was op deze zaterdagmorgen ingeschakeld omdat Mike er was en hij moest altijd in contact staan met de rest van de wereld. Toen de bel overging, pakte hij hem op; het was Shirley, iemand met wie Hilary altijd wilde praten.

‘Hoi!’ zei ze. ‘Hoe gaat het met je?’

‘Beter, vanmorgen,’ antwoordde Shirley. ‘Gisteravond dacht ik niet dat ik het zou halen. Het verkeer was gewoon niet te geloven.’

‘Allemachtig, Shirl! De vrijdag voor een lang weekend! Wat had je dan gedacht?’

‘Als je om half acht weggaat? Ik had gedacht dat het dan wel wat minder geworden zou zijn. Maar de tunnel zat vast! Van Manhattan naar Montauk, bumper aan bumper! Het heeft me vier uur gekost. Ik was om half twaalf hier; het enige dat ik nog kon doen was in bed rollen.’

‘Ben je alleen gekomen?’

‘Ja.’

‘Heb je plannen voor het weekend?’

‘Voor zondag de gebruikelijke dingen, softbal, het feest van Ernst. Voor vandaag niet zo veel... Ik ... heb tegen Sam Weinstein gezegd dat ik misschien met hem en de gouverneur zou dineren ...’ Shirley probeerde het achteloos te laten klinken.... Ik houd graag contact met mogelijke presidenten.’

Ze kenden beiden de werkelijke reden voor het diner. Shirley wilde een goed woordje doen voor haar ex-echtgenoot, Bernie, als Sam de rechten op Hilary’s boek kreeg. Bernie wilde de film produceren -moest de film produceren. Het zou misschien zijn laatste kans zijn om nog iets van zijn stukgelopen carrière te redden.

Maar de vrouwen spraken het geen van beiden uit. Beiden lieten een heleboel onuitgesproken over Hilary’s boek en niet alleen de kwestie van de filmrechten. Ze spraken er nooit over hoe Shirley en Bernie zouden worden beschreven in het boek. Shirley was bang dat haar ‘Bern’ er slecht af zou komen. Hilary wist alles van zijn drankgelagen en zijn affaires met vrouwen. Ze wist dat Hilary de manier waarop hij haar had gekwetst verschrikkelijk vond; dat Hilary misschien korte metten met hem zou willen maken - terwille van haar.

Bijna nog groter was Shirley’s vrees dat Hilary haar als een heldin zou afschilderen, en hoe beter ze er af kwam, hoe meer hekel Bernie aan haar zou krijgen. Ze was er vooral bang voor dat Hilary zou onthullen hoe ze haar positie bij de tv gebruikt had om Bernie’s wankele carrière overeind te houden. Daar wist Hilary alles van. Hilary had alles en iedereen in de Hamptons leren kennen.

‘Geen wonder datje een ster bent, Shirl,’ zei Hilary. ‘Iedereen die een diner met Sam kan verwerken verdient het om beroemd te zijn!’

Shirley antwoordde met een zacht lachje. ‘Dus het heeft geen zin om je te vragen om mee te gaan om het me wat gemakkelijker te maken?’

Hilary lachte ook. ‘De Mount Everest voor je beklimmen? Een marathon voor je lopen? Dat doe ik! Maar Sam Weinstein! Geen schijn van kans. Ik was van plan om je te vragen om een stukje gestoofde vis te komen eten en een salade, wat maïs en een paar glazen wijn. Ik heb Mike hier, hij ziet er gewoon verrukkelijk uit - eigenlijk zouden we hem als toetje kunnen nemen. Als ik vanavond met hem alleen blijf, kan ik niet voorspellen wat er gaat gebeuren, dus als zijn kuisheid je lief is ...’

‘Ik heb een beter idee,’ zei Shirley. ‘Waarom gaan jij en Mike ook niet bij Orlando’s Place dineren en in onze buurt zitten, dan kan ik even bij jullie komen zitten als het me teveel wordt en wat kletsen. En wie weet, vang ik aan de belangrijke tafel wel wat op datje kunt gebruiken voor het magnum opus.'

Dat zou inderdaad wel eens kunnen, dacht Hilary. ‘Ik zal het proberen,’ zei ze luchtig. Maar ze wist al dat ze komen zou.

‘Morton komt ook,’ moedigde Shirley haar nog aan.

‘En Pat?’ vroeg Hilary.

‘Weet ik niet, Hil, maar als Morton er is ...’

‘Ja, dan zal zij er ook wel zijn.’

‘Kom je?’

Hilary aarzelde. ‘Zou ..., zou Frank ...?’

Shirley begreep haar onmiddellijk. ‘Ik zal hem voorzichtig tippen, Hil,’ zei ze ongevraagd. ‘Hij hoort erbij.’

‘Ja,’ zei Hilary zacht, terwijl ze naar Mike keek.

‘Dus jullie komen?’ hoorde ze.

‘Mike en ik zullen de Mount Everest veroveren, Shirl, we komen.’

‘Bedankt.’

Ze verbrak de verbinding. Vanavond zou het grote spel dus beginnen. Het verbaasde haar dat ze er zo kalm onder bleef. En het ergerde haar dat ze nu al jaloers was op de vriendin die Frank zou meenemen.