Januari 2004

Vorig jaar februari kopte Le Matin: 'Waar is Sophie Duguet gebleven?'

Ze hadden juist ontdekt dat Sophie na de kleine Leo Gervais ook een zekere Véronique Fabre had omgebracht. Ze was ontkomen met behulp van de identiteitspapieren van de vrouw. Ze wisten nog lang niet dat in juni de manager van een fastfoodrestau- rant, waar ze zwartwerkte, aan de beurt was.

Sophie heeft een energie die niemand zich kan voorstellen. Zelfs ik niet, die haar toch het beste kent. 'Overlevingsdrang' is geen leeg begrip. Om Sophie zich erdoorheen te laten slaan was het nodig dat ik haar van een afstandje een beetje hielp, maar het zou best wel eens zo kunnen zijn dat ze zich zonder mij ook zou hebben gered. Hoe dan ook, het feit is er: Sophie is nog steeds vrij. Ze is een aantal keren veranderd van stad, kapsel, uiterlijk, gewoontes, beroep en relaties.

Ondanks de problemen die haar vlucht met zich meebracht en de noodzaak om zonder identiteit te leven, om nooit ergens te blijven, is het me gelukt veel druk op haar te blijven uitoefenen, want mijn methodes zijn doeltreffend. Afgelopen maanden waren wij, zij en ik, als twee blinde acteurs van dezelfde tragedie: we zijn bestemd om elkaar terug te vinden. En dat moment nadert.

Het schijnt dat het succes van de napoleontische oorlogen te danken was aan het veranderen van strategie. Daarom was Sophie ook succesvol. Ze is honderdmaal van richting veranderd. Ze verandert nog steeds van plan. Ze maakt zich opnieuw klaar om van naam te veranderen. Het is vrij recent. Dankzij een prostituee die ze heeft ontmoet is ze erin geslaagd echte valse papieren te kopen. Valse papieren, maar met een echte naam, bijna verifieerbaar. In elk geval een naam zonder smet, zonder blaam. Daarna is ze onmiddellijk in een andere stad gaan wonen. Ik moet zeggen dat ik in eerste instantie een beetje moeite had om te begrij- pen wat voor nut het kon hebben om voor zo'n waanzinnig hoog bedrag een uittreksel uit het geboorteregister te kopen dat slechts drie maanden geldig is. Ik snapte het zodra ik zag dat ze een huwelijksbureau binnenstapte.

Het is een zeer slimme oplossing. Al gaat Sophie door met onbeschrijfelijke nachtmerries dromen, van s ochtends vroeg tot 's avonds laat beven als een rietje, met het geobsedeerd bewaken van haar doen en laten, ik moet toegeven dat ze een heel bijzonder reactievermogen heeft. En dat heeft me gedwongen om me heel snel aan te passen.

Ik zou liegen als ik zei dat het moeilijk was. Ik ken haar zo goed... Ik wist precies hoe ze zou reageren, wat haar zou interesseren. Omdat ik precies wist wat ze zocht en ik, denk ik, de enige was die haar wens volmaakt gestalte kon geven. Om absoluut geloofwaardig te zijn moest ik niet de perfecte kandidaat zijn, maar het goed doseren. Aanvankelijk wees Sophie me af. Toen heeft de tijd zijn werk gedaan. Ze aarzelde en kwam terug. Ik heb me onhandig genoeg weten te tonen om geloofwaardig te zijn, slim genoeg om niet ontmoedigend te zijn. Sergeant eersteklas bij de verbindingsdienst, ik ga door voor een aanvaardbare domkop. Aangezien ze slechts drie maanden de tijd had, heeft Sophie een paar weken geleden besloten vaart te maken. We hebben een paar nachten samen doorgebracht. En ik geloof dat ik toen ook mijn partij heb meegeblazen, met de nodige fijngevoeligheid.

In ruil daarvoor heeft Sophie me eergisteren ten huwelijk gevraagd.

Ik heb ja gezegd.