Het publiek in Omega, een duur restaurant aan First Avenue, kwam voornamelijk om te eten, niet om naar muziek te luisteren. Dat had Jeff me al meteen gezegd. Maar de clientèle was te beschaafd om ons alleen maar als witte ruis te behandelen; er zouden genoeg gasten zijn die het verschil kenden tussen lift jazz en echte jazz.

Met andere woorden, ik zou waarschijnlijk niet worden ontdekt en de opnamestudio in worden gesleurd door zo'n scout die basketbalvelden of comedyclubs afstruint op zoek naar nieuw talent. Maar ik moest de muziek wel in de vingers hebben om met de volleerde professionals mee te kunnen spelen die mijn medemuzikanten zouden zijn.

Roamer McQueen is de liefste dikzak die ik ooit heb ontmoet. Hij is een getalenteerd bassist en naar ik inschatte het hart en de ziel van het trio dat drie keer per week in Omega optrad. Hij was heel erg aardig tegen me tijdens die heftige, zenuwslopende dagen toen ik met hem en Hank Thayer, de elegante pianist van het ensemble, repeteerde. Eigenlijk waren ze allebei heel aardig tegen me.

Wat de reden ook was, het leek wel of mannen altijd een koosnaampje voor me moesten verzinnen. Roamer had me Langbeen gedoopt. Uitgekookte showman die hij was, beloofde hij me een sappige solo elke keer als ik voor het optreden een laag uitgesneden blouse droeg. Altijd lachen met hem.

Ik viel in voor saxofonist Gene Price, de derde musketier, die vanwege zijn hang naar vette kaasgerechten en sigaretten zonder filter voor een bypassoperatie in het ziekenhuis lag.

Al moest ik het zelf zeggen: ik zag er fantastisch uit in die jurk met knopen op de rug die ik in Prince Street had gekocht. Voordat ik die avond mijn flat verliet, vroeg ik Mama Lou en Dilsey (zo had ik de nieuwe pop genoemd) om een speciale bezwering om me geluk te brengen voor het optreden. Ik blies hun allebei een kusje toe terwijl ik me de deur uit haastte. Ik sprong op First Avenue op de bus, en floot 'Liza' terwijl de meeste van de mannen op de lange achterbank die niet zaten te dutten naar me keken. Ik was in de zevende hemel.

Ja. En wederom maakte ik de fout om geen aandacht te schenken aan een andere oude zwarte vrouw in mijn leven. Ze heet Ernestine en als mijn strenge maar wereldvreemde geweten kan ze echt een grote lastpak zijn. Ernestine vindt het niet leuk als ik in de zevende hemel ben. Ik ben ervan overtuigd dat ze me probeerde te waarschuwen, maar die avond luisterde ik gewoon niet.

In het restaurant kregen we te eten, dat was de afspraak. En dat was best lekker. Het was in elk geval beter dan wat ze ons betaalden. Maar ik was toch te gespannen en kreeg geen hap door mijn keel.

Aubrey en Justin moesten die avond allebei werken en konden niet komen kijken, maar ze hadden beloofd dat ze later die week zouden komen.

Ik zou ze natuurlijk missen, maar ik keek er wel heel erg naar uit om Ida Williams te zien, de poppendame. Het was bijna alsof je excentrieke oma je daar op je eerste avond zit aan te moedigen.

Het was een gewoonte van me geworden om een beker warme thee bij haar neer te zetten als ik in de buurt van de

3iboerenmarkt kwam. Soms zag Ida eruit als de stoere oude dame en uitmuntende verkoopster die ik die eerste keer had ontmoet, en soms leek ze zo broos als perkament, afwezig en treurig. Gecompliceerd, met andere woorden. Ik hoopte dat ik over niet al te lange tijd mijn moeder zou kunnen overhalen om naar Manhattan te komen, zodat we met z'n drieën konden lunchen.

Ze hadden me verteld dat Omega goed draaide. Dat was zo te zien niet gelogen: de normaal supercoole gerant was stomverbaasd. De mensen stroomden binnen. De drankjes vloeiden rijkelijk. Er hing een lekkere sfeer. Omega was totaal geen rokerige club in een kelder waar Monk en Charlie Rouse of Art Ta turn of Max Roach geschiedenis zou gaan schrijven en (vul de naam van je favoriete saxofonist annex junkie hier in) buiten drugs scoorde. Maar wat dan nog? Dit was nog steeds leuk. Ik was nog steeds in de zevende hemel.

De eerste set begon om negen uur. Hank had een leuke bewerking van 'Stella bv Starlight' waarmee de set geopend werd. We stonden met zijn drieën te kletsen op het iets verhoogde podium bij het raam van het restaurant.

Ik zag dat Ida midden in de menigte klanten met de dame praatte die de jassen aannam. Ze hielp haar met haar headwrap.

Jemig, Ida! Wauw, wat een jurk. Dat was een klassieke 'de dame gaat een avondje uit'-outfit. Ik vroeg me af of ze die in een van de dure winkels met vintage kleding had gevonden, of dat ze die sinds de jaren vijftig in de mottenballen had bewaard. Het was een onopvallende jurk van hobbelige wol, die op de juiste plekken nauwsluitend was. Zoals Justin zou zeggen: geen lovertje te zien. En ze had haar haar ook nog eens in een prachtige vingergolf opgestoken.

Ik glimlachte en zwaaide naar haar ter begroeting, maar ze was te ver weg. Ze zag me niet. Het tafeltje dicht bij het podium was voor haar en ik wilde net op de grond stappen om haar te bedanken voor haar komst en te vragen wat ze wilde drinken. Maar ik kon het haar niet meer vragen.

De ruimte explodeerde.

Schoten en gegil van angst.

De klanten en het personeel doken op de grond. Ik voelde Hanks vingers om mijn pols. Hij sleurde me onder de pianokruk en mijn saxofoon stuiterde van het podium af.

In een paar seconden was het voorbij. Iedereen keek verward en ongelovig om zich heen; nee, de hemel viel niet naar beneden, we werden niet van onze sieraden beroofd door een bende gemaskerde bandieten, we werden niet in een achterkamertje gedreven door geschifte terroristen. Niets van dat alles.

Wat was er dan verdomme net gebeurd?

Roamer en Hank stonden alweer, ze borstelden hun pak af en wisselden verbaasde blikken uit.

Toen herinnerde ik het me. Ida!

Ik hoopte dat ze in alle verwarring niet was vertrapt.

Ik rende naar de plek van de gerant, waar een groepje mensen vol afschuw naar de grond stond te kijken. De vrouwen in het groepje hadden allemaal hun hand voor hun mond geslagen.

Ida.

Eén perfect gaatje midden in haar gezicht. Een poel bloederige drab onder haar hoofd.

Ik viel neer op de vloer en begon buiten mezelf te zoeken naar tekens van leven. Nutteloos. Ik uitte een vreselijke lage kreun, die al snel overging in het hoge register. Daarna moet ik volledig in shock geraakt zijn, en me ergens diep in mijn hoofd hebben verscholen. Ik raakte in een soort trance en kwam daar pas uit toen ik voelde dat Roamer en Hank me naar een stoel brachten.

'O nee,' jammerde ik steeds weer. 'Niet weer.'