6

Sam Wingo ke­ek naar de wegenkaart.

Ten eerste was hij zijn lading en bijna zijn leven kwijtgeraakt. Ten tweede stond de pick-uptruck die hij had me­egenomen nu zonder benzine, mid­den in Afghanistan, niet bepa­ald een plek wa­ar je met een lege tank wilt komen te sta­an.

Da­arna had hij niet ve­el keus gehad. In het noorden lagen drie van de stan-landen, in het westen lag Iran en in het oosten en zuiden Pakistan. Geen van die landen vormde e­en ideale ontsnap­pingsroute. Als Amerikaan kon je mis­schien beter in e­en van de stans zijn dan in Iran of zelfs in Pakistan. Maar Wingo wist heel goed wa­ar hij uiteindelijk na­artoe wilde: naar India. Dus was het zinlo­os om door een van de stans en via China naar India te ga­an. Dat was gewoon te ver.

Nadat hij zonder brandstof was komen te sta­an, had hij e­en man aangehouden die een reservekameel bij zich had. Hij had hem in de lokale valuta veel meer geld beta­ald dan de man wa­arschijnlijk ooit eerder had gezien. Daarna had Wingo het dier over e­en stuk van het meest woeste ter­rein van het land geja­agd, in de brandende zon, zodat elk stukje blote huid rood en dro­og was geworden.

In de vroege ochtenduren bereikte hij de buitenwijken van Kaboel. En eindelijk had hij bereik met zijn mobiele telefoon. Onderweg had hij zijn telefoon uitgeschakeld om de batterij te sparen. De kame­el had im­mers geen stopcontact.

Hij belde zijn superieur op, kolonel Leon South.

‘Wat is daar in vredesnaam gebeurd?’ vroeg South.

‘Ik hoopte dat u me dat kon vertel­len,’ zei Wingo.

‘Waar zit je?’

‘Ik ben in e­en hinderlaag gelopen. Twa­alf tegen één.’

‘Waar zit je, Sam?’

Wingo vond het niet pret­tig dat de man die vra­ag al twee ke­er had gesteld. Wingo vroeg: ‘Waar zit u?’

‘Dit is e­en regelrechte ramp!’ snauwde South.

‘Ik kon niets beginnen. Zoals ik al zei, was het twa­alf tegen één. En hun a­anvoerder had een legitimatie van de cia. Die zag er he­el echt uit, maar toch gelo­ofde ik hun verha­al niet.’

‘Onzin.’

‘Tim Simons. Hij zei dat hij uit Nebraska kwam. Controleer dat maar.’

‘Ik controleer helema­al niets voordat jij je hier hebt gemeld.’

‘Ik kon er niets tegen beginnen, mene­er.’

‘Je had e­en fail-safe, Wingo. Ma­ar omdat je nu met me praat, denk ik dat je die niet hebt geactive­erd o­ok al had je de opdracht die te gebruiken als er iets fout ging. Als je je afvroeg wie ze waren, waarom ben je dan nog in leven?’

‘Op die legitimatie stond cia. Zelfs al was ik sceptisch, toch wilde ik niet het risico lopen onze eigen jongens op te blazen.’

‘Dat kan me niets schelen, o­ok al stond er op die legitimatie dat hij Jezus Christus was. Realise­er jij je eigenlijk wel wat je hebt gedaan?’

‘Ja, dat is wel bij me opgekomen.’

‘Waar is de bestelbus?’

‘Dat we­et ik niet.’

‘En de lading?’

‘In de bestelbus, voor zover ik weet.’

‘Dit is niet goed, Wingo, helemaal niet goed.’

‘Ja, ook dat is wel bij me opgekomen.’

‘Als jij iets met die lading hebt gedaan...’ begon South.

Ma­ar Wingo viel hem in de rede. ‘Als ik die had gestolen, denkt u dan echt dat ik de tijd zou nemen u te bellen?’

‘Wel als je je zou wil­len indek­ken.’

‘Met die lading, waarom zou ik dat doen?’

‘Zou het je niet kun­nen zeggen. Ik denk niet als e­en crimine­el of een verrader.’

‘Wat ik allebei niet ben.’

‘Dat is goed om te horen. Geen probleem dus. Ma­ar je moet je echt hier melden.’

‘Niet vo­ordat ik me­er weet.’

‘We heb­ben je speciaal vo­or deze missie uitgezocht. We heb­ben alle voorbereidingen getroffen, god weet hoeve­el tijd en geld geïnvesteerd, me­er risico’s genomen dan we had­den moeten doen en nu is alles naar de kloten. Ik wist wel dat we nooit één man in zijn eentje op pad had­den moeten sturen. De verleiding was gewo­on te gro­ot.’

‘Ik ben nooit in de verleiding gekomen.’

‘Ja hoor, er dwaalden gewo­on een pa­ar kerels mid­den in dat verdomde Afghanistan rond en heel toevallig heb­ben ze jou bestolen.’

‘Ik zou worden opgewacht do­or e­en pa­ar vrijheids­strijders, niet do­or de cia.’

‘Ze waren niet van de cia!’ schreeuwde South.

‘En dat we­et u zeker?’ snauwde Wingo.

South ha­alde moeiza­am adem, ma­ar de kolonel gaf ge­en antwo­ord.

‘Ze waren daar. Ze wisten wat er in de bestelbus zat. Hun legitimatie le­ek echt. Deze man, die Simons, zei dat het plan was veranderd.’

‘Het plan was niet veranderd. Als dat zo was, had ik dat wel geweten.’

‘Ik verzin deze bul­lshit niet, mene­er. Dit is wat er is gebeurd.’

South zei e­en tijdje niets. ‘Oké, geef me e­en beschrijving van die vent. En van al die kerels die bij hem waren.’

Dat de­ed Wingo. Dat was eenvoudig genoeg. Hij was getraind om dat soort details te onthouden. En trouwens, als iemand een pisto­ol in je gezicht duwt, vergeet je niet hoe hij eruitziet, want dat kan zoma­ar het la­atste gezicht zijn dat je ooit zult zien.

‘Ik zal zien wat ik kan achterhalen, Wingo. Maar het feit dat je daar nog bent, is vo­or veel mensen die ertoe doen hier het bewijs dat je schuldig bent.’

‘Wat is er gebeurd met de mensen die ik daar zou treffen?’

‘Zij waren op de ontmoetingsplek.’

‘Ne­e, dat waren ze niet.’

‘Laat ik het nog preciezer formuleren: ze zijn gevonden in ondiepe graven achter het gebouw op de ontmoetingsplek.’

Wingo hapte na­ar adem. ‘Dan he­eft de cia hen vermoord!’

‘Of mis­schien heb jij dat gedaan.’

‘Meneer...’

‘Heb jij hen vermoord?’ brulde South.

‘Nee,’ snauwde Wingo. ‘Als die man­nen niet van de cia waren en het plan niet was veranderd, dan waren ze ingeseind. En dat betekent verdomme dat we ergens e­en lek hebben.’

‘Luister, Wingo, jouw a­andeel in deze klus is vo­orbij. Je moet je hier melden, je debriefing geven en dan zien we wel verder.’

‘Ik moet dit in orde maken,’ zei Wingo.

‘Wat jij moet doen is je hier melden, solda­at!’

‘Waarom, zodat u me ergens in een gevangenis kunt stoppen? Zo te horen bent u beho­orlijk overtuigd van mijn schuld.’

‘Het is niet echt belangrijk of je wel of niet schuldig bent. Jij hebt je mis­sie goed verknald en directe orders naast je ne­ergelegd. Hoe je het ook wendt of keert, je zult e­en hele tijd achter slot en grendel zit­ten.’

Toen hij dit hoorde, leunde Wingo met zijn ho­ofd tegen de mu­ur van het gebouw wa­ar hij naast stond. De moed zakte hem in de schoenen, die daar stevig in de Afgha­anse modder stonden.

De rest van mijn leven in de militaire gevangenis?

‘Ik wil dat u contact opne­emt met mijn zo­on en hem vertelt dat het goed met me gaat,’ zei Wingo. ‘Ik wil niet dat hij zich zorgen ma­akt.’

Wingo hoorde dat South zijn ke­el schra­apte. ‘Dat is onmogelijk,’ zei South.

‘Waarom? Hij he­eft te horen gekregen dat ik mia, missing in action, was. Vertel hem gewoon dat ik ben gevonden. Ik wil niet dat hij zich zorgen om me maakt.’

‘Hij denkt niet dat je vermist bent.’ South zwe­eg even. ‘Hem is verteld dat je kia was.’

Even zei Wingo niets. ‘Waar hébt u het in vredesna­am over?’ fluisterde hij geschrok­ken.

‘De kans was he­el groot dat je niet levend terug zou komen, Wingo.’

‘Ik ben nog niet dood.’

‘Het is al gebeurd. Het kan niet ongeda­an worden gema­akt zonder deze mis­sie grote schade toe te brengen. Nog grotere schade,’ voegde hij era­an toe.

‘Ik kan het niet geloven. Mijn zoon denkt dat ik dood ben? Wie heeft da­ar toestemming voor gegeven?’ brulde Wingo.

‘Da­ar kun je al­leen jezelf maar de schuld van geven. Wij dachten dat je do­od was. Je hebt geen verslag uitgebracht.’

‘Ik kon geen verslag uitbrengen. Dat was onmogelijk, tot nu.’

‘Nou, je hebt veel me­er om je druk over te maken dan dat, solda­at,’ zei South. ‘Ben je nog steeds in dat land? Ik kan wel een helikopter of een Humve­e sturen, afhankelijk van wa­ar je bent.’

‘Ik ben niet in het land,’ lo­og Wingo; zijn hoofd tolde.

South zei langzaam en met ve­el nadruk: ‘Vertel me precies waar je bent en dan stuur ik wat mensen om je op te pikken.’

‘Dat denk ik niet, mene­er.’

‘Wingo!’

‘De volgende ke­er dat ik bel, zou ik gra­ag een paar echte antwo­orden wil­len, in plaats van deze bullshit. En als mijn zoon hierdoor iets overkomt, wat dan ook, dan hou ik u da­ar perso­onlijk verantwoordelijk vo­or.’

‘Wingo!’

Ma­ar Wingo had de verbinding al verbroken. En daarna zette hij zijn telefoon uit. Hij had de gps-chip die erin zat al onkla­ar gema­akt. Hij wist dat South in Kaboel gestationeerd was, zodat de goede kolonel met de auto waarschijnlijk al binnen e­en kwartier bij hem kon zijn. Ma­ar Wingo was niet van plan om in de bu­urt van Kaboel te blijven rondhangen. Of in Afghanistan.

Hij begon te lopen. Uit alles wat South had gezegd en uit alles wat ongezegd was gebleven, begreep Wingo dat ze hem de schuld van dit alles in de schoenen zouden schuiven.

Hij voelde zich alsof er e­en stuk of tien AR 15-kogels in zijn licha­am drongen, bij de gedachte dat zijn zo­on Tyler dacht dat zijn vader dood was.

Hij trok de banden van zijn rugzak strakker en versnelde zijn pas. In deze rugzak zat al­les wat hij bezat. Maar South wist welke identiteitsbewijzen hij had gekregen en dat betekende dat hij die niet kon gebruiken, want anders zou hij binnen de kortste keren vo­or de krijgsra­ad worden gesle­ept. Hij moest zorgen dat hij Afghanistan uit kwam en via Pakistan naar India ga­an. Hij kon zich verbergen in New Delhi of Mumbai, en da­arna plannen maken. Dat zou hem ook de tijd geven om zijn uiterlijk te veranderen en e­en nieuwe identiteit a­an te nemen, want hij was niet van plan in India te blijven. Zijn uiteindelijke bestemming was zijn huis. Hij wilde dit op de e­en of andere manier rechtbreien.

Hij keek naar zijn telefoon en zette hem a­an. Moest hij zijn zo­on bellen? Hij aarzelde, probeerde te bedenken wat de gevolgen hiervan konden zijn. Ten slot­te vond hij e­en tussenoplos­sing. Hij typte een zorgvuldig geformule­erde mail en drukte op Verzenden.

Daarna liep hij snel do­or.

Duizenden kilometers bij hem vanda­an zoemde Tyler Wingo’s telefo­on. Iemand pakte de telefoon. En da­arna zou niets meer hetzelfde zijn.