31

Toen Sean wegreed, liet Alan Grant zijn pisto­ol met laservizier op de Picatinny rail van het wapen zakken.

Het zou minder eenvoudig zijn dan het overhalen van een trek­ker, hoewel het uiteindelijk wel e­en keer zo simpel zou kunnen worden. Hij stopte zijn wapen weer in zijn schouderholster en zat nog even met stationair dra­aiende motor over e­en paar dingen na te denken.

Mary Hes­se, werkneemster van dti. Werkte samen met Sam Wingo en le­erde hem de talen van het Midden-Oosten. Van ha­ar zouden ze niet ve­el wijzer worden. Ma­ar er waren nog meer wegen en die zouden King en Maxwel­l wel ergens naartoe kunnen leiden.

Hij zet­te zijn Mercedes in de versnel­ling en verliet Chantilly. Hij re­ed in westelijke richting na­ar de uitlopers van de Blue Ridge Mountains. De snelwegen werden hoofdwegen en ten slotte provinciale wegen. Op e­en bepa­ald moment sloeg hij een grindweg in, hij reed een heuvel op, sloeg links af en stopte slippend vo­or e­en kleine, verval­len blokhut. Hij stapte uit de auto en keek op zijn horloge, het was bijna middernacht. Het tijdstip op zich had vo­or hem ge­en betekenis. Het was al heel lang geleden dat hij van negen tot vijf had gewerkt.

Hij maakte de kof­ferbak open en keek na­ar de vrouw die erin lag.

Haar handen en voeten waren gebonden met boeien, haar mond was dichtgeplakt met tape en ze was geblinddoekt.

Dat al­les was wa­arschijnlijk onnodig, want hij had haar verdo­ofd. Ma­ar hij was e­en voorzichtig mens. Voorzichtige mensen, had hij ontdekt, bleven in leven zodat ze de volgende dag het gevecht we­er konden a­angaan.

Hij tilde haar op en droeg haar na­ar de veranda. Hij zette haar neer, deed de voordeur van het slot; drie sloten en een alarminstallatie die op een butagasgenerator liep, die ook voor verlichting zorgde. Daarna tilde hij haar weer op en droeg haar naar binnen.

Maar niet als een bruidegom.

Hij liep naar een achterkamer met een geblindeerd raam. Middenin stond een metalen tafel. Hij legde haar op de tafel en stapte achteruit. Hij trok zijn jas uit en legde zijn pistool weg. Daar zou hij alleen maar last van hebben. Hij deed het plafondlicht aan.

Terwijl hij naar haar keek, kwam ze bij. Hij keek op zijn horloge. Precies op tijd.

Jean Wingo knipperde één, twee keer met haar ogen en hield ze daarna open. Eerst keek ze verbaasd. Daarna keek ze opzij en zag ze hem staan. Ze verstijfde en meteen zag hij dat ze het begreep.

Grant trok voorzichtig de tape van haar mond.

Ze vroeg gespannen: ‘Wat doe je?’ Ze keek om zich heen. ‘Waarom heb je me hiernaartoe gebracht?’

‘Om te praten.’

‘Je hebt me verdoofd, me vastgebonden en nu lig ik op een metalen tafel. Je had me verdomme gewoon kunnen bellen!’

Grant begreep dat de vrouw weer moed kreeg.

Ze probeerde rechtop te gaan zitten.

Hij trok een paar leren handschoenen aan en duwde haar terug op haar rug. Doordat haar benen en armen vastgebonden waren, was dat niet moeilijk.

‘Laat me alsjeblieft zitten.’

‘Niet voordat we hebben gepraat. Ik moet weten wat er is gebeurd.’

‘Waar zijn we?’

‘Op een veilige plek.’ Hij trok een stoel bij en ging naast haar zitten.

‘Mag ik alsjeblieft rechtop zitten?’

Hij legde zijn hand onder haar rug en hielp haar overeind.

Ze keek hem ongerust aan. ‘Wat wil je weten dat ik je nog niet heb verteld?’

‘Om te beginnen waarom je bent vertrokken.’

‘Tyler had die detectives ingehuurd. Ik werd zenuwachtig.’

‘Je bent zonder toestemming vertrokken. Je bent akkoord gegaan met deze opdracht. Je kunt niet halverwege de regels veranderen.’

‘Dat begrijp ik wel, Alan, het spijt me. Maar de omstandigheden zijn veranderd. En ik moest wel meeveranderen. Die detectives...’

‘Dat heb ik onder controle. Jouw vertrek heeft de zaak gecompliceerd. Tyler is nu bij King en Maxwell. Ik ben drie mannen kwijtgeraakt dankzij hen. Dit had allemaal voorkomen kunnen worden als jij je mond open had gedaan en Tyler in toom had gehouden. Als hij geen argwaan had gekregen, had hij niemand ingehuurd. Dan had hij geloofd wat het leger hem vertelde en dan was de zaak daarmee afgedaan.’

‘Wingo heeft hem een mail gestuurd.’

‘Dat weten we. Maar die had door iedereen verstuurd kunnen worden. Niet noodzakelijkerwijs door zijn vader. Nogmaals, als jij je aan het script had gehouden, waarin hier rekening mee was gehouden, dan zou alles in orde zijn.’

‘Luister, het spijt me, oké? Niet elk plan verloopt soepel.’

‘Mijn plan wel, tot nu.’

‘En nu heb je me hiernaartoe gebracht om me te martelen? Of me te vermoorden? En zou de zaak daarmee worden opgelost?’

Grant zag opnieuw dat ze zich zorgen maakte, maar dat ze dat met veel bravoure probeerde te verhullen.

‘Nee, nee en nee. En het zou de zaak niet oplossen. Ik wil alleen maar weten of je nuttige informatie hebt. Daarna zal ik je weer inzetten. Maar je moet begrijpen dat je de zaak hebt verknald. Dat zal consequenties hebben, Jean.’

‘Ik heb anders behoorlijk veel voor de zaak gedaan. Ik ben aangesteld als Wingo’s “bruid”. Die taak heb ik het afgelopen jaar feitelijk foutloos uitgevoerd. Die jongen is me nooit aardig gaan vinden. En Wingo was Wingo. Het is niet bepaald gemakkelijk geweest.’

‘Dat begrijp ik. Vertel me nu alles wat je te weten bent gekomen, en dan kunnen we weer terug naar de stad.’

‘Ik heb het huis verlaten toen de zaak riskant begon te worden. Ik heb jou gebeld en je verteld wat ik ging doen.’

‘En ik zei dat je daar moest blijven.’

‘Dat was voor jou makkelijk praten.’

‘En verder?’

‘Dat is het wel zo ongeveer.’

‘Nog meer communicatie van Wingo naar het e-mailaccount van zijn zoon?’

‘Nee, niets. Wingo heeft niet weer geprobeerd contact met hem op te nemen.’ Ze keek hem nieuwsgierig aan. ‘Wat is daar precies gebeurd? Dat heb je nooit verteld.’

‘Wingo is zijn lading kwijtgeraakt, en mijn mensen zijn hém kwijtgeraakt. Hij loopt nog ergens rond. Waarschijnlijk probeert hij uit te zoeken wat er is gebeurd en probeert hij het land weer in te komen. Hij heeft contact opgenomen met zijn directe baas. Deze baas geloofde zijn uitleg niet. Hij is ten dode opgeschreven. Het ministerie van Defensie zet alles op alles om hem te vinden. Wij zijn natuurlijk ook naar hem op zoek.’

‘Dus zal hij niet lang meer leven.’

‘Maar wij willen niet dat het ministerie van Defensie hem vindt, omdat zij misschien zullen geloven dat hij de lading niet heeft gestolen. Dan gaan ze verder zoeken. Ik wil dat ze zich op hem richten.’

‘Dus jij moet hem eerst vinden.’

‘Zoals je al zei, is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan.’

‘Dan kunnen we maar beter aan het werk gaan.’

‘Mee eens.’

Hij haalde zijn mes tevoorschijn en sneed haar handen en voeten los.

Hij gooide zijn Glock naar haar toe.

Ze controleerde het magazijn, deed een kogel in de kamer en richtte het wapen op hem. ‘Sorry, Alan.’ Ze schoot. Tenminste, dat wilde ze doen. Maar er volgde geen knal en er vloog geen kogel door de loop.

‘Het helpt als er een slagpin in zit,’ zei Grant, die niet verbaasd leek door haar poging hem te doden.

Hij viel aan, het mes gleed door haar hals, door alle slagaders heen. Hij deinsde achteruit om te voorkomen dat het bloed over hem heen spoot. Ze keek naar hem en hij keek naar haar. Hij wachtte.

Jean viel op de grond en was een paar seconden later al leeggebloed.

Hij keek even naar haar. ‘Consequenties, Jean.’ Hij wikkelde haar in plastic en verpakte haar alsof ze een cadeautje was.

Een paar honderd meter bij de blokhut vandaan was in het bos al een kuil gegraven. Toen hij de laatste schep aarde in het gat schepte, deed hij een stil gebed en realiseerde zich dat Sam Wingo nu voor de tweede keer weduwnaar was.

Grant betwijfelde of de man dat erg zou vinden. Die had wel andere dingen om zich druk over te maken.

Hij liep terug naar de blokhut, maakte alles schoon en stapte weer in zijn auto.

Hij vond het niet prettig dat hij Jean kwijt was, maar bepaalde dingen waren heilig. Je volgde orders op. Je veranderde de regels niet tijdens een opdracht. Er was een reden voor een bepaalde hiërarchische structuur. Een bijzonder goede, historisch verantwoorde reden.

En Grant was, voor alles, een gedisciplineerde soldaat. Het maakte niet uit dat hij niet langer het uniform droeg. Het ging niet om wat je aanhad. Het enige waar het om ging, was wat er in je zat. Discipline. Eer. Respect. Betrouwbaarheid. Professionalisme.

Jean had dat allemaal verraden.

Hij had niet de mogelijkheid haar voor de krijgsraad te slepen.

In feite had er nog maar één optie opengestaan. Hij had van die optie gebruikgemaakt, maar pas nadat ze voor zijn loyaliteitstest was gezakt. Hij was een eerlijk man. Als ze niet had geprobeerd hem dood te schieten, zou ze nog leven. Maar dat had ze wel gedaan en dus leefde ze niet meer.

Hij reed door.

Hij had zijn lijstje. Dat had hij twee keer gecheckt. Het werd tijd het balletje aan het rollen te brengen.

Hij had één miljard euro. Die had hij zelf niet allemaal nodig. Hij had niet meer dan een tiende daarvan nodig.

Maar hij vond dat het goed besteed geld was.