39

Ze reden na­ar Seans huis en brachten hem op de hoogte. Michelle verbaasde zich over het onderwerp waar hij op inging.

‘Waarom zeiden die jongens op scho­ol dat je vader awol was en e­en dief?’ vroeg hij.

Tyler ke­ek hem kwaad a­an. ‘Mijn vader is geen...’

Sean viel hem in de rede. ‘Ik zei o­ok niet dat hij dat was. Dat is mijn punt niet. Wat ik vra­ag is hoe ze op dat ide­e zijn gekomen.’

Tyler keek verbaasd. ‘Een van hen zei dat zijn vader hem dat had verteld. En zijn vader zit in het leger. Dat weet ik. Hij is luitenant-kolonel.’

Michel­le zei: ‘Of ze heb­ben het gewoon verzon­nen om je op stang te jagen, Tyler.’

‘Ne­e,’ zei Tyler. ‘Zoveel fantasie hebben ze niet.’ Hij zwe­eg even en zei toen: ‘Als hij het van zijn vader he­eft gehoord die in het leger zit, dan denk ik dat het da­arvandaan komt.’

Sean schudde zijn hoofd. ‘Dat denk ik niet. Het leger houdt deze za­ak geheim. Ze zetten hun zwa­arste geschut in om ons de mond te snoeren en wij heb­ben niet eens een uniform aan. Ik kan me niet voorstellen dat e­en gewone solda­at zijn mond voorbijpraat. Sterker nog, ik denk niet eens dat e­en gewone soldaat hiervan op de ho­ogte is.’
Sean ha­alde zijn laptop tevoorschijn en typte wat in. Hij ke­ek naar de resultaten, drukte nog een paar toetsen in en knikte toen. ‘Ik heb de na­am van je vader gego­ogeld. En dit kwam tevoorschijn. Er is een lek,’ zei hij. Hij draaide de computer om, zodat zij zelf konden kijken.

Sean zei: ‘Nog niet de belangrijkste media, maar er zijn drie artikelen die hierover ga­an. In feite is het hetzelfde artikel, maar dan in delen. En dat betekent dat andere onlinemedia het snel zul­len oppik­ken.’

Tyler en Michelle lazen de tekst op het scherm.

Tyler zei: ‘Ne­e hè, ze weten zelfs dat Jean verdwenen is. Hoe zijn ze da­arachter gekomen?’

Sean antwoord­de: ‘Misschien do­ordat de bron van dit verhaal degene was die ervo­or he­eft gezorgd dat ze verdween.’

Nadat ze al­les hadden gelezen, leunde Michel­le achterover en vat­te de inhoud nog eens samen. ‘Geld verdwenen. Clandestien geld. En een vermiste soldaat, Sam Wingo, die ermid­denin zit. Het Witte Huis weigert commenta­ar, net als het Pentagon, en dat betekent dat iedere­en a­an zal nemen dat ze het in de doofpot proberen te stop­pen. Dus zo kwam die vader van dat joch a­an dat verhaal. Hij he­eft dit artikel gelezen.’

‘Juist. Ma­ar wie was de bron, verdomme?’ vroeg Sean.

Michelle ke­ek naar de naam van de auteur van het eerste artikel. ‘Als dit het originele artikel was dat de andere publicaties gewoon hebben overgenomen, dan was het George Carlton. Hij he­eft een blog over militaire en politieke kwesties.’ Michel­le ke­ek naar Sean. ‘Wele­ens van hem gehoord?’

‘Ne­e. Ik heb niets met blogs, ma­ar ik vraag me af of meneer Carlton bezoek heeft gehad van het ministerie van Defensie.’

‘Hij is van hier. Volgens zijn profiel woont en werkt hij in Reston, dus misschien he­eft hij inderda­ad wel bezoek gehad. Ma­ar ze zouden zeker niet gewild hebben dat hij dit schre­ef.’

‘Ik zeg ook niet dat dat zo is. Ik bedoel na de publicatie, om uit te vinden wie zijn bron was.’ Sean las het artikel nog e­en keer. ‘Het Wit­te Huis weigert commentaar. Ik vraag me af waarom hun dat eigenlijk is gevra­agd?’

‘Het Witte Huis?’ zei Tyler. ‘Wat heb­ben zij met mijn vader te maken?’

‘Dat moeten we zien uit te vinden,’ zei Michel­le. Ze keek naar Sean. ‘Denk jij dat we die blogger een bezoekje moeten brengen?’

‘Na dit verha­al houdt hij zich mis­schien wel schuil.’

‘Hoe schuil? Zoals in e­en graf?’ vroeg Michelle.

‘Jezus!’ riep Tyler.

Ze keken hem allebei aan.

‘Menen jul­lie dit allema­al echt serieus?’ vroeg Tyler.

‘Wat bedoel je? Hoe geva­arlijk dit is?’ vroeg Sean ernstig. ‘In dat geval ja, dan menen we dit verdomde serieus.’

‘En wat doen we met het mailtje van Tylers vader?’ vroeg Michelle.

‘Dat is het volgende punt op mijn lijstje met te bespreken zaken,’ zei Sean. ‘Wil hij een ontmoeting regelen?’

Tyler ha­alde zijn schouders op. ‘We­et ik niet. Dat zei hij niet.’

‘Tu­urlijk wel, Tyler,’ zei Sean.

‘Wat bedoel je?’

‘Ik heb dat Gmail-ac­count vo­or je a­angemaakt. En ik heb e­en achterdeurtje ingelast.’

Tyler ke­ek hem a­an. ‘Dus je hebt zijn mailtje al gelezen?’

‘En ontcijferd,’ zei Sean.

Michel­le ke­ek hem verba­asd aan. ‘Sean, ik zie ope­ens je Steve Jobs-kant en dat bevalt me wel. He­el sexy. Ma­ar wel ver­rot van je dat je me dat niet eerder hebt verteld.’

‘Ik heb hem pas vijf minuten vo­ordat jul­lie terugkwamen gezien.’ Hij keek naar Tyler. ‘Dus hij wil je ontmoeten. Hij heeft e­en tijd en plaats vo­orgesteld. Hij wacht al­leen nog op je antwoord.’

Tyler leek niet op zijn gemak. ‘Ik betwijfel of mijn vader het wel goedvindt dat jul­lie ook meekomen.’

‘Dus je was gewoon van plan in je e­entje naar hem toe te ga­an?’ vroeg Michel­le. ‘En wie zou je dan rugdekking geven?’

‘Ik... Ik bedoel, da­ar had ik nog niet aan gedacht.’

Ze zei: ‘Nou, als je vader het soort man is dat ik denk dat hij is, dan geldt dat wel voor hem. En hij zal niets doen om jou in gevaar te brengen. Dus wa­arom schrijf je hem niet terug om hem te vertellen dat wij op je pas­sen en deel uitmaken van het team en dat hij ons al­lemaal moet spreken. Perso­onlijk.’

‘Ma­ar als mijn vader dat niet wil?’ vroeg Tyler.

Michelle schudde haar ho­ofd. ‘Volgens mij he­eft hij niet veel keus. We kun­nen je niet in je eentje naar hem toe laten ga­an. Dat is ve­el te gevaarlijk.’

Tyler zei snel: ‘Ik denk dat je gelijk hebt. Mijn vader zou niet wil­len dat mij iets overkwam.’

‘Blij dat je het met ons e­ens bent,’ zei Sean. ‘Dus stu­ur hem maar een mailtje. Zeg dat je hem morgenavond op de vo­orgestelde plek kunt ontmoeten. Je kunt hem vertellen dat wij de detectives zijn die jij hebt ingehu­urd om hem te helpen. Dan ga­an we ernaartoe en zien we wel wat hij te zeg­gen heeft.’

‘Oké,’ zei Tyler.

‘Sean, kijk hier e­ens na­ar.’ Michelle we­es naar het beeldscherm met het laatste nieuws over de boma­anslag op het motel in het zuiden van Alexandria. ‘De politie is op zoek naar twe­e mensen die deze plek heb­ben verlaten. Een man en e­en vrouw.’

Ze keken elkaar aan en werden lijkble­ek.

Sean zei: ‘Mis­schien had­den we toch moeten blijven en de politie ons verha­al moeten vertellen.’

‘Ja, achteraf gezien wel,’ zei ze. ‘Daar is het nu te laat vo­or.’

‘Uh, jongens,’ zei Tyler. Hij keek door het ra­am a­an de voorkant van het huis. ‘Er staan e­en paar mannen in je tuin.’

Sean en Michelle keken elka­ar we­er aan, liepen snel naar het raam en keken na­ar buiten.

Michel­le hapte na­ar adem, terwijl Sean zijn adem liet ontsnappen.

‘Shit!’ zeiden ze tegelijkertijd.

‘Is dat een so­ort swat-team of zo?’ vroeg Tyler terwijl hij achteruitdeinsde.

Sean schudde zijn hoofd. ‘Nee, dat ís e­en swat-team.’ Tegen Michel­le zei hij: ‘Ha­al je pistool tevoorschijn, ha­al de clip eruit en leg hem hier op tafel. Schiet op!’ Dat de­ed ze en Sean deed hetzelfde met zijn wapen.

Sean zei: ‘Tyler, loop naar de keuken en ga aan de keukentafel zitten. Zorg dat je handen duidelijk te zien zijn. En wat ze je o­ok vragen te doen, doe je. Begrepen?’

Tyler was zo ble­ek dat Sean bang was dat hij zou flauwvallen.

Hij legde e­en hand op zijn schouder en glimlachte geruststel­lend. ‘Dit heb ik al heel vaak meegema­akt, Tyler. Het komt wel goed.’

‘Zwe­er je dat?’

‘Zeker weten. En nu naar de keuken!’

Zodra hij weg was, vroeg Michelle: ‘Wanne­er heb je o­oit e­erder een swat-team gezien?’

‘Nog nooit.’

‘Geweldig!’

‘Ik wacht niet tot de waarschuwing,’ zei hij en hij liep naar de vo­ordeur.

‘Sean, wacht!’

Ma­ar Sean had de deur al geopend en stapte met zijn handen omho­og naar buiten. Hij stond tegenover twaalf gewapende man­nen die hun karabijnen op hem gericht hielden.

‘Is er een probleem?’ vroeg Sean.

Een van de man­nen stapte na­ar voren. Hij droeg e­en kogelvrij vest en een helm met vizier. Hij scho­of hem omho­og, zodat Sean kon zien wie hij was.

Agent McKinney van de dhs zei: ‘O ja, een he­el gro­ot probleem. En dat proble­em ben jij.’