69

Sean kreeg e­en por tegen zijn schouder. Hij begre­ep eerst niet wat er gebeurde, doordat hij nog ergens tussen slapen en waken in zweefde. Na nog e­en por was hij wak­ker. Toen hij om zich he­en keek, zag hij Michelle.

Ze zat na­ast hem met ha­ar camera met telelens in haar hand. Ze zei: ‘Hallo, Schone Slaper. Kla­ar om aan het werk te ga­an?’

Ze hadden wisseldiensten gedraaid, twe­e u­ur op, twee uur af.

‘Hoe la­at is het?’ vroeg Sean. Hij knip­perde met zijn ogen, ga­apte en ging rechtop zitten.

‘Een paar minuten over acht.’

Sean ke­ek na­ar buiten. Het regende nog steeds en het was nog donker. ‘Iets gebeurd bij Jenkins?’

‘Nog niet. Precies om zeven uur ging het licht aan. Wa­arschijnlijk had hij zijn wekker gezet. Ik heb foto’s gemaakt van alles wat me relevant leek.’

‘Op straat nog beweging gezien?’

‘Vroege forensen en slaperige kinderen die naar de bushalte liepen. Een paar joggers die in de regen hardliepen om gezond te blijven, voordat ze door longontsteking de pijp uitgaan.’ Michelle haalde een chocoladeproteïnereep uit het handschoenenkastje, trok het papiertje eraf, liet het op de vloer vallen en nam een hap chocolade. Ze keek naar Sean, die naar de troep op de grond keek. En ze hield hem haar snack voor. ‘Hapje?’

‘Ik eet nog liever muizenkeutels. Trouwens, dat zit daar waarschijnlijk gewoon in: een heleboel proteïne in poep.’

‘Wat doen we als hij naar buiten komt?’

‘Hem volgen.’

‘Dan ziet hij ons misschien.’

‘Dat kan, maar we moeten het risico nemen. Op dit moment is hij de enige echte aanwijzing die we hebben.’

‘Maken we niet een enorme fout door Littlefield en de fbi er niet bij te halen?’

Sean wreef de kreukels uit zijn nek, sloeg zichzelf een paar keer in zijn gezicht om echt wakker te worden en leunde achterover in zijn stoel. ‘Aan de ene kant heb ik het gevoel dat het ontzettend stom is dat we dat niet doen.’

‘En aan de andere kant?’

‘Aan de andere kant weet ik nog niet wat slim is.’

‘Kijk, hij komt eraan!’

Ze zakten onderuit in hun stoel toen de garagedeur omhoogschoof en zijn auto naar buiten kwam. Hij passeerde hen en reed de wijk uit.

‘Hé, heb je je inbrekersset bij je?’ vroeg Sean.

‘Ik heb altijd wel iets in mijn zak zitten.’

‘Ga jij naar binnen en kijk wat je kunt vinden. Dan achtervolg ik Jenkins en zien we elkaar daarna terug.’

‘Oké, maar hoe kom ik dan terug?’

‘Bel maar een taxi.’

‘Nou, dank je wel!’

‘En zorg dat je niet wordt betrapt. Inbreken is een ernstig misdrijf; sterker nog, het is een misdaad.’

Michelle stapte uit de Land Cruiser en bleef even staan, terwijl Sean achter de andere auto aan reed. Ze keek naar links en naar rechts, en was blij dat het een grijze ochtend was en er zelfs wat nevelslierten hingen tussen de bomen die op de erfafscheiding tussen de huizen stonden. Ze liep naar de voordeur van Jenkins’ huis en klopte aan, alleen maar voor het geval iemand naar haar keek.

Ze tuurde door een van de ramen naast de voordeur en zag het paneel van de alarminstallatie op een van de binnenmuren. Er knipperde een rood lampje, wat betekende dat hij ingeschakeld was.

Waarom gemakkelijk als het moeilijk kan?

Ze glipte naar de achterkant van het huis, maar bleef daarbij wel in de schaduw.

Door het alarmsysteem waren de deuren aan de voor- en achterkant geen optie. Ze kon haar inbrekersset niet gebruiken.

Dus bleef er maar één mogelijkheid over.

Ze zag het kleine raampje dat via de veranda aan de achterkant bereikbaar was.

Badkamer, dacht ze.

Ze keek achterom. Daar stonden geen huizen, alleen een paar bomen die haar een goede dekking gaven.

Haar mes maakte korte metten met het slot van het raam. Ze schoof het open en hoopte maar dat de ramen niet op de alarminstallatie waren aangesloten, klauterde naar binnen en stond in de gang naast het toilet. Ze deed het raampje achter zich dicht, liep naar de deuropening en keek waar die op uitkwam. Ze keek naar het plafond en de hoeken van de gang op zoek naar bewegingsmelders.

Toen ze die niet zag, liep ze voorzichtig de hal in. Ze verstijfde toen ze getrippel hoorde.

Het hondje vloog de hoek om en bleef keffend voor haar staan. Daarna rolde het op zijn rug, waarop ze zich bukte om zijn buikje te aaien.

‘Oké, mannetje, wil je me vertellen waar alle duistere geheimen zijn verstopt?’

Snel doorzocht ze de kamers op de benedenverdieping, maar vond niets.

Tijdens haar zoektocht op de bovenverdieping ontdekte ze Jenkins’ werkkamer. Het was een klein vertrek met een bureau, een stoel en een plank vol boeken, vooral over vliegtuigen en luchtvaartvoorschriften.

Op het bureau stond een Apple-computer. Ze ging zitten en sloeg een paar toetsen aan, maar er was een wachtwoord nodig en dat had ze niet. Ze probeerde er een stuk of zes, gebaseerd op Jenkins’ geboortedatum en andere persoonlijke gegevens die ze kende uit het dmv-dossier. Die werkten geen van alle, wat haar niet erg verbaasde.

Ze trommelde met haar vingers op het bureau. Als ze haar auto hier had, zou ze de hele computer kunnen meenemen en Edgar ermee aan het werk zetten. Maar ze kon niet over straat lopen met een 24-inch Apple-computer onder haar arm en een taxi aanhouden.

Edgar!

Ze belde hem op en zei: ‘Ik heb een probleempje. Ik pas op het huis van een vriend van me en hij zei dat ik zijn computer mocht gebruiken, maar hij is vergeten me zijn wachtwoord te geven. En hij neemt zijn telefoon niet op en reageert niet op mijn mailtjes. Maar goed, kun jij me helpen?’

‘Welk merk is het?’

‘Een Apple.’

‘Dat gaat wel even duren.’

‘Geweldig,’ zei ze wanhopig. ‘Hoe lang?’

‘Minstens een minuut.’

Michelle glimlachte. ‘Ik hou van je, Edgar.’

Het bleef lang stil.

‘Eerlijk gezegd heb ik al een relatie, mevrouw Maxwell.’

‘Uh... fijn voor je, Edgar. Jammer dan.’

Hij vertelde haar precies wat ze moest doen en in minder dan een minuut kwam de harde schijf tot leven.

‘Ik kan erin. Dank je wel!’

‘Graag gedaan. En mevrouw Maxwell?’

‘Ja?’

‘U bent niet echt ergens aan het oppassen, hè?’

‘Uh...’

‘Dat dacht ik al. Dus ik heb u zojuist geholpen in iemands computer in te breken?’

‘Het is allemaal voor een goed doel, Edgar.’

‘Oké, als u het zegt.’

‘Tot ziens, Edgar.’

‘Tot ziens. En ik zal het u laten weten wanneer mijn relatie met de vrouw die ik nu heb, eventueel strandt.’

‘Uh, fijn.’

Michelle bekeek zo veel mogelijk mappen met documenten. In de bureaula vond ze ook een usb-stick en ze downloadde zo veel mogelijk bestanden die haar relevant leken.

Ze schrok toen ze in de verte een sirene hoorde. Ze trok de usb-stick uit de computer, veegde met haar jasje haar vingerafdrukken van het toetsenbord, stond op en rende de kamer uit. Ze sprong de trap af en hoorde dat de sirene steeds dichterbij kwam.

Heb ik een stil alarm geactiveerd of zo?

Het hondje hapte naar haar hakken toen ze naar de badkamer rende, het raampje openmaakte en zich naar buiten werkte. Ze sprong van de veranda af en rende niet naar de straat, maar naar het bosje achter het huis. Ze kwam aan de andere kant het bos uit en liep snel naar dezelfde kruising als eerder.

Ze zag geen taxi, maar stapte in een bus die haar naar de metro bracht. Daar nam ze een taxi en liet zich terugbrengen naar hun kantoor. Onderweg belde ze Sean op. ‘Waar zit je?’ vroeg ze.

‘Ben net bij Heron Air Services op Dulles. Het was verschrikkelijk druk op de weg. En jij?’

Ze vertelde hem snel wat ze had gedaan en waar ze was, terwijl ze met de usb-stick speelde. ‘Ik ga met de huurauto die we hier hebben achtergelaten naar Edgar. Misschien ontdekt hij iets op die usb-stick waar we wat aan hebben.’

‘Goed idee. Ik kom zo snel mogelijk naar je toe.’

Michelle verbrak de verbinding.

Sean legde zijn telefoon naast zich neer en bijna op hetzelfde moment werd er een wapen tegen zijn hoofd gedrukt.