_________

21
De Uitslag

Het was een week na de stoet, zondag. De leerlingen hadden zich verzameld op het binnenplein. Ook de Amerikanen waren er nog steeds. Door de gebeurtenissen van de week ervoor, hadden ze hun vertrek met enkele dagen uitgesteld. Zo konden de leerkrachten van de CIA hun Engelse collega’s bijstaan. Eentje had de lessen van December die week overgenomen omdat die nog te druk bezig was met de zaak. December had ook besloten om voorlopig te stoppen met lesgeven: hij trok zich terug uit De School en ging weer veldwerk verrichten. Hij wilde niet het risico lopen dat men hem nog eens kon chanteren door zijn zoon te ontvoeren. Zo’n maand vol angst wilde hij niet meer meemaken. Jason zou wel op De School blijven en gewoon zijn opleiding voltooien.

Sams rechterbeen zat in het gips. Al bij al was de schade goed meegevallen. Buiten tal van schaafwonden en een gebroken been, was Sam er bijzonder goed vanaf gekomen. Met dank aan het hemd van De School natuurlijk. Iemand die vanop die hoogte zonder zo’n hemd zou springen, zou het niet kunnen voortvertellen. Daphné had hem verteld wat er was gebeurd nadat hij buiten bewustzijn was geraakt. Daphné en Jason waren de hele tijd bij Sam gebleven. Een ziekenwagen van De School was hem komen oppikken. In een razende vaart waren ze naar De School gereden, waar ze Sam meteen hadden verzorgd. Daphné en Jason hadden om de beurt bij zijn bed gewaakt. Pas de volgende dag was Sam laat in de middag wakker geworden.

Wanneer Emma Block had ingezien dat Tommieboy niet meteen wakker zou worden - het gif zorgt voor een verdoving van minimaal twee uur – had ze zich zonder al te veel tegen te stribbelen overgegeven. Bij het verlaten van het gebouw had ze de hele tijd geroepen dat ze onschuldig waren en dat niemand iets kon bewijzen. Maar daarin had ze zich vergist. Ze had niet geweten dat Sam zo slim was geweest om het volledige gesprek met Tommieboy over de aanslag op te nemen met het hemd van January. Door de in het hemd verwerkte microvezels had Sam alles heel nauwkeurig geregistreerd, zodat het bewijsmateriaal sluitend was. Tommieboy en zijn ‘duifje’ zaten intussen veilig opgesloten in de gevangenis, net als hun kompanen Frankie en Dennis. Sam had moeten lachen toen hij vernam dat Tommieboy nu toch weer opgescheept zou zitten met die twee ‘uilskuikens’ zoals hij ze had genoemd.

Ook het hele gedoe met de lijsten was goed afgelopen. Spring had ze teruggevonden in de rode sportwagen van Tommieboy. Hij had ze dus blijkbaar nog niet doorgespeeld aan zijn grote baas, de geheim agenten en de leerlingen van De School waren veilig.

De opdrachtgever zelf hadden ze niet kunnen inrekenen. Tommieboy liet niets los en er was niemand die ze met hem in verband konden brengen. De grote baas had zich goed ingedekt. December had echter gezworen niet te zullen rusten voor hij hem toch te pakken zou krijgen.

De twee leerlingen uit klas D waren teruggevonden in het busje waarin ook Sam had gezeten. Ze hadden daarin een dag en een nacht vastgebonden gezeten, maar waren verder ongedeerd. Ze vertelden dat Frankie en Dennis zich hadden voorgedaan als de lijfwachten die hen zouden begeleiden bij de stoet. Ze hadden doorgehad dat er iets niet in de haak was, maar voor ze iets konden doen, hadden Tommieboy en Emma hen langs achter beslopen en verdoofd.

‘Eind goed, al goed’, zei Daphné en draaide haar gezicht in de richting van de zon.

‘Hmm, niet helemaal’, bromde Sam. ‘Ik heb de achtervolgingsproef niet afgemaakt, dus verliest De School wel de Zomerspelen.’

‘Waar zeur jij nou over?’ vermaande Daphné hem. ‘Wees blij dat je nog leeft! Maar nee, meneer treurt omdat hij een spelletje verliest.’

‘Misschien heb je gelijk’, zei Sam.

‘Natuurlijk heb ik gelijk!’ zei Daphné meteen. ‘Dat is nu zo typisch voor jongens, hé. Elk stom spelletje willen ze winnen. Geef mij dan maar meisjes, die houden zich tenminste niet zoveel bezig met die concurrentiestrijd.’

‘Het is al goed’, onderbrak Sam haar alvorens ze weer aan een lange toespraak over de ‘voordelen van een meisje te zijn’ zou beginnen. ‘Waarom heeft Autumn ons eigenlijk naar het binnenplein laten komen?’

‘Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat hij de uitslag van de Zomerspelen zal willen meedelen’, antwoordde Daphné. ‘Maar die kennen we toch al!’ mokte Sam. ‘Klas A heeft 5-5 gespeeld, waardoor de totaaloverwinning naar de CIA-jongeren gaat. Moet Autumn het er nu ook nog eens inwrijven?’

Daphné bracht haar vinger naar haar mond. ‘Sst, hij gaat beginnen.’

Autumn stapte op het inderhaast ineengeknutselde podium. Hij haalde een klein papiertje uit zijn zak en zocht naar een microfoon. Wanneer bleek dat die er niet was, begon hij luid te spreken.

‘Geachte leerlingen en geachte leerkrachten. Wegens de onverwachte gebeurtenissen van vorige zondag, is de bekendmaking van de officiële uitslag van de Zomerspelen van dit jaar verschoven naar deze week. Ik zeg altijd: deelnemen is belangrijk, maar winnen nog veel meer. Of dat zeg ik toch vaak, niet altijd, ik heb nog wel andere dingen aan mijn hoofd dan altijd dezelfde uitspraken te doen. Maar goed…’

Hun president-directeur-generaal was weer op gang gekomen. De vorige toespraken had hij nog redelijk kort kunnen houden, maar nu was het hek weer van de dam. Hij kon eindeloos doorbomen over zulke kleinigheden, hopelijk bleef het vandaag beperkt.

‘… En ik wil u allen bedanken voor uw inzet, u hebt allemaal uw best gedaan. Hoewel sommigen misschien toch wat meer hun best hadden kunnen doen, met name dan de verliezers…’

‘Als we nu gewoon allemaal zouden wegsluipen, zou hij het dan merken of zou hij gewoon zijn papiertje blijven aframmelen?’ vroeg Daphné.

‘Als hij zo blijft verder gaan, moeten we het misschien maar eens proberen’, opperde Sam. ‘Maar wacht, ik denk dat hij aan de uitslagen gaat beginnen. Eindelijk!’

En inderdaad, Autumn had een ander papier tevoorschijn gehaald waarop de uitslagen van alle wedstrijden stonden. Hij begon bij klas D.

‘Klas D tegen de CIA-jongeren: vier tegen zes!’

Gejuich steeg op bij de Amerikanen. Hoewel iedereen de uitslag al een week wist, was er toch een beetje spanning te bespeuren bij de leerlingen. Je wist maar nooit of de jury van leerkrachten alsnog een overwinning aan iemand anders had toegedeeld. Die kans was echter heel klein. Autumn ging verder.

‘Klas C - CIA-jongeren: zeven - drie!’

De leerlingen van De School applaudisseerden. Ook een deel van de Amerikanen klapte in zijn handen, klas C had een mooie prestatie geleverd.

‘Klas B - CIA-jongeren: vier - zes!’

Opnieuw gejuich en geklap, maar dat hield snel op, want het belangrijkste moest nog komen: wat had de jury gedaan met de laatste proef van klas A? Die proef zou beslissen over winst en verlies.

‘Zoals jullie weten is de laatste proef van de eerstejaars niet volgens plan verlopen’, sprak Autumn toen het stil was. ‘De heer Smith had een zeer puike proef afgelegd als achtervolgde wanneer hij echter werd weggeroepen en dus zijn proef niet kon afmaken. Normalerwijze betekent dat dat de overwinning automatisch naar de tegenstander gaat, in dit geval mevrouw Beech.’

Een voorzichtig gejuich steeg al op bij de CIA-jongeren. Catherine Beech slaakte een gilletje. Autumn was echter nog niet uitgesproken.

‘Maar wanneer we zijn mooie prestatie als achtervolgde combineren met zijn meer dan voortreffelijke achtervolging van de heer Tom Hops en mevrouw Emma Block, moeten we als jury besluiten dat het punt niemand anders toekomt dan Sam Smith! Klas A wint met zes-vier van de CIA-jongeren, wat betekent dat De School de winnaar is van deze Zomerspelen!’

De uitbarsting die volgde, veroorzaakte een aardbeving die voelbaar moet geweest zijn tot in China. De leerlingen van De School stormden op Sam af en tilden hem hoog in de lucht. Sam liet het allemaal gebeuren en genoot van elk moment. Wanneer hij in de richting van het podium keek, zag hij Summer glimlachend in zijn handen klappen voor Sam. Dit was ook een overwinning voor hem. Zijn leerling had bewezen De School meer dan waard te zijn.

Sam werd neergezet en zag ook Daphné wild rondspringen en juichen.

‘Daar heb je niet van terug, hé’, hoorde hij haar tegen Catherine zeggen. ‘Wij zijn de besten en zo is het nu eenmaal!’

‘Wel wel,’ zei Sam tegen Daphné, ‘ik dacht dat meisjes niet meededen met die concurrentiestrijd? Dat enkel jongens zich zo hard bezighielden met het winnen van spelletjes?’

Daphné glimlachte. ‘Je moet ook niet alles geloven wat ik zeg, hé. Proficiat trouwens met je overwinning.’

Sam lachte ook. ‘Bedankt. En nu is het feest!’

De rest van de avond werd er gelachen, gegeten en gedanst op het binnenplein van De School. Want ook geheim agenten in spé weten hoe ze een feestje moeten bouwen. Maar niet te lang natuurlijk, want de volgende dag was er alweer les, en elke leerling moest op tijd aanwezig zijn. En zoals iedereen weet, is stiptheid een belangrijke eigenschap van een geheim agent.