HOOFDSTUK EENENTWINTIG

Robbie keek enigszins aarzelend naar zijn spiegelbeeld. Hij zag er goed uit. Beter. Meer een geraffineerde stadsbewoner dan een vertrapte gescheiden man. Maar hij voelde zich een beetje dwaas, als een proefkonijn in een realityshow, Weet Wat Je Moet Dragen Om Tien Jaar Van Je Leeftijd Af Te Halen En Er Goed Uit Te Zien, of zo.

Heather had altijd naar dat soort shows gekeken. Jezus, Heather! Hij wilde niet aan haar denken. Ze had het deze keer echt voor elkaar. Robbie had zijn dochters gebeld en tijdens dat telefoongesprek had Grace een sensationele mededeling gedaan. ‘Ik heb tijdens het nieuws naar je gezocht, papa,’ zei ze opgewonden. ‘Er wordt heel veel gezegd over die Fatty, maar ik heb jou nog niet gezien. Probeer de volgende keer te zwaaien als je een televisiecamera ziet, goed?’

‘Oké, liefje, dat doe ik,’ antwoordde hij lachend.

‘Mama zegt dat ze hem kende,’ ging Grace verder, zoals alleen een zevenjarige dat kan. ‘Ze zat met zijn dochter op school en ze waren heel goede vriendinnen en ze reden samen paard en ze mocht in zijn grote, groene auto rijden en ze hadden een chauffeur en…’

‘Wat?’ Robbie probeerde de woordenstroom te onderbreken. Het duizelde hem bij de poging de informatie op te nemen. ‘Grace, langzaam, wacht heel even. Kent mama Giancarlo LaFata? Was ze de beste vriendin van…’

‘Van zijn dochter, Francesca. Inderdaad,’ zei Grace. ‘Ik hoorde dat ze het aan Fraser vertelde. Ik denk dat ze een beetje aan het opscheppen was. Omdat hij heel beroemd is en zo. Of in elk geval was hij dat, toch? Ik denk dat hij dood is, papa. Wat denk jij? Want ik weet dat jij de expert bent en jij weet er vast meer over dan ik maar hij is vast verdronken, denk je niet? We hadden het er op school over en Annabel zei dat haar moeder had gezegd dat… maar Chloe dacht van niet, zij dacht…’

Het duizelde Robbie in zijn poging te achterhalen waarom Heather dit geheim had gehouden voor hem. Al die jaren dat ze samen waren geweest. Ze wist hoe belangrijk dit verhaal voor hem was, en ze had hem kunnen helpen!

‘Grace, liefje, mag ik je moeder heel even spreken?’ onderbrak hij zijn dochter.

‘Eh, ja, natuurlijk, papa,’ zei Grace. Ze klonk verward. Robbie vroeg nooit of hij Heather kon spreken.

‘Wat wil je, Robbie?’ vroeg Heather zonder ook maar een poging te doen de minachting uit haar stem te houden. ‘Ik dacht dat je het veel te druk zou hebben met het najagen van misdadigers en het lonken naar topless modellen op het strand…’

‘Ken jij Fatty LaFata?’ vroeg hij, waarmee hij haar midden in haar woordenstroom onderbrak.

Stilte.

‘Nou, is dat zo?’ vroeg hij opnieuw. ‘En Francesca LaFata?’

‘Eh, ja, eigenlijk wel, Robbie, maar ik heb niet het idee dat jij daar iets mee te maken hebt.’

‘Heb ik daar niets mee te maken? Je wist dat ik aan het LaFata-verhaal werkte. En toen we nog bij elkaar waren wist je dat ik geïnteresseerd was in hem. Ik weet dat we niet meer getrouwd zijn, maar het zou aardig zijn geweest als je het me had verteld. Je had me kunnen helpen.’

‘Waarom zou ik jou in vredesnaam willen helpen, Robbie McLean?’ vroeg ze met een stem die droop van het venijn.

‘Omdat ik de vader van je kinderen ben?’ opperde hij terwijl hij probeerde de pijn uit zijn stem te houden. ‘Omdat ik nooit iets heb gedaan om je te kwetsen? Omdat ik weet dat ik niet perfect ben, maar omdat ik een aardige vent ben die gewoon probeert in zijn levensonderhoud te voorzien en omdat het voordelig is voor onze dochters als mijn carrière van de grond komt?’

‘Onze dochters hebben jouw geld niet nodig,’ antwoordde Heather zelfvoldaan. ‘Ze hebben Fraser nu.’

‘O ja, voor hoelang?’ Robbie wist dat het kinderachtig was, maar hij kon er niets aan doen. ‘Tot je te oud voor hem wordt en hij je inruilt voor een jonger model. Hoe oud is zijn secretaresse, Heather? Is ze knap? Neemt hij haar mee als hij op zakenreis gaat?’

‘O, hou je kop, Robbie, je bent gewoon jaloers,’ snauwde Heather. ‘Alleen omdat je nog steeds een zielige single bent hoef je niet zo verbitterd te zijn over mijn gezonde relatie. Hemel, het is toch geen wonder dat ik je nooit heb voorgesteld aan Francesca?’

‘Wat?’ Robbie kon zijn oren niet geloven. ‘Heb je nog steeds contact met haar?’

‘Ja,’ zei Heather ongeduldig. ‘Af en toe. We sturen elkaar kerstkaarten en soms een e-mail. En we drinken koffie met elkaar als ze in Edinburgh is, dat hebben we altijd gedaan.’

‘Wat? Ook toen wij nog getrouwd waren?’ vroeg Robbie.

‘Ja.’ Heather klonk verveeld.

‘Waarom heb je me nooit over haar verteld? Waarom heb ik haar nooit ontmoet?’ vroeg hij bijna wanhopig.

Hij hoorde Heather zuchten. ‘Wil je de waarheid weten?’ vroeg ze. Haar stem klonk nu een beetje vriendelijker.

‘De waarheid.’

‘Omdat ik me geneerde,’ antwoordde Heather. ‘Ik schaamde me een beetje.’

‘Voor mij?’ vroeg Robbie terwijl hij een brok in zijn keel kreeg. Plotseling waren er heel veel dingen duidelijk.

‘Ja, voor jou,’ gaf Heather toe. ‘Je paste niet bij mijn schoolvriendinnen, en al helemaal niet bij Francesca LaFata. Je praatte niet fatsoenlijk en je kleedde je altijd zo sjofel, dus hield ik jullie bij elkaar vandaan…’

Haar woorden sneden tot op het bot, maar de pijn was bijna louterend. Robbie voelde dat er een vreemde last van zijn schouders viel. Hij had zichzelf jarenlang verwijten gemaakt en zich afgevraagd wat hij had kunnen doen om zijn huwelijk te redden en plotseling werd het hem duidelijk dat hij helemaal niets had kunnen doen. Heather was een oppervlakkige snob. Een jongen uit een wijk met sociale woningbouw zou nooit goed genoeg voor haar zijn, hoe hard hij ook zijn best had gedaan. Hij hing op terwijl ze nog praatte. Hij had geen zin om nog langer naar haar gebazel te luisteren.

Inderdaad, hij behoorde tot de arbeidersklasse, en daar was hij trots op. Maar sjofel? Niet meer. Wat zou Heather zeggen als ze hem nu kon zien? In zijn elegante nieuwe donkergrijze Gucci-broek, zwarte Prada-schoenen en een nieuw wit overhemd met zo’n grote kraag, zoals al die gladjakkers hier droegen. Hij had ook een donkere denim jeans met smalle pijpen gekocht (eveneens Prada), een grijze kasjmieren trui met V-hals, een nieuwe riem, sokken en ondergoed. Hij telde in zijn hoofd op wat hij had uitgegeven en realiseerde zich dat het meer was dan zijn auto waard was. Die gedachte verdrong hij onmiddellijk weer.

Robbie ging met zijn handen door zijn net geknipte haar en wreef over zijn gladde, geschoren wangen. Daarna zette hij zijn Ray-Ban op, alleen om de look af te maken. Heel erg Daniel Craig! Hij had het goed gedaan. Daar had hij Trinny en Susannah niet voor nodig.

Op dat moment werd er op de deur geklopt. Robbie schrok, maar herinnerde zich daarna dat hij Simon had gevraagd om langs te komen zodat ze over het werk konden praten. Hij deed zijn zonnebril af en opende de deur.

‘Wie ben jij verdomme?’ vroeg Simon sarcastisch. ‘En wat heb je met mijn vriend Robbie gedaan? Je weet wel, die sjofele vent met dat lange haar en die gescheurde spijkerbroek.’

‘Ik heb hem van het balkon gegooid,’ antwoordde Robbie.

‘Dat kan ik me voorstellen,’ zei Simon. ‘Ik heb hem nooit echt aardig gevonden.’ Daarna grinnikte hij en schudde zijn hoofd.

‘Dan heeft gelijk, je zit blijkbaar in een midlifecrisis, Rob. Maar ik moet toegeven dat je er goed uitziet. Je hebt vast een vrouw ontmoet…’

‘Dat zou een fijne verandering zijn,’ lachte Robbie. ‘Maar ik blijf hopen.’

Hij had haar niet gezien. Niet tijdens deze reis. Nog niet in elk geval. Hij had een boodschap op haar voicemail achtergelaten. Ze had destijds tegen hem gezegd dat ze zijn accent sexy vond, dus werkte dat wellicht beter dan zijn sms’je, dat ze had genegeerd. En hij had Heather als ‘binnenkomer’ gebruikt.

‘Hoi Francesca, met Robbie McLean,’ had hij gezegd terwijl hij zelfverzekerd en nonchalant probeerde te klinken, ondanks de vlinders in zijn buik. ‘Ik vroeg me af of je zin hebt om iets met elkaar af te spreken nu ik in Monaco ben. Ik wilde je ook nog een heel vreemd toeval vertellen. Misschien dat we daar samen om kunnen lachen. Je kent mijn ex-vrouw namelijk. Heather McLean, eh, ik bedoel Heather Mountstevens. Wat een kleine wereld is het toch, vind je niet? Maar goed, bel me als je zin hebt in een drankje. Ik hoop trouwens dat alles goed met je is, na wat er gebeurd is…’ Hij wist dat hij ratelde en dat het uiteraard niet goed met haar ging nu haar vader werd vermist, en hij was midden in zijn zin gestopt. ‘En, eh, en, tja, en, dus, eh, misschien zien we elkaar nog? Dag.’

Hij bloosde bij de herinnering. Hij betwijfelde of ze contact met hem zou opnemen, maar hij hoopte van wel.

‘Juist,’ zei Simon, waarmee hij Robbies gedachten onderbrak. ‘Laten we aan het werk gaan. Mag ik je voorstellen aan Andrea Dubrovski…’

Hij opende een map waarin verschillende documenten zaten en foto’s van een blonde man die eruitzag als een kruising tussen een spelletjesshowpresentator en een olympische worstelaar.

‘Een heerlijk type, Rus, ex-KGB natuurlijk, dat zijn ze toch allemaal? En nu zitten ze allemaal in “onroerend goed” en “olie”. Inwoner van Monaco, verzamelaar van kunst en kunstvoorwerpen, gokkameraad van LaFata, en nu komt het interessante, er gaan geruchten dat hij onze lieve vriend Fatty de afgelopen paar weken een bedrag van tien miljoen euro heeft gegeven.’

‘Wauw!’ Robbie moest zich aan het bureau vasthouden. Daarbij vergeleken was zijn kleine uitspatting ontegenzeggelijk bescheiden. ‘Enig idee waar dat geld voor was?’

Simon haalde zijn schouders op. ‘Blijkbaar was het een privétransactie, dus ik denk dat het voor een van LaFata’s schilderijen is geweest. Hij heeft een privécollectie ter waarde van een paar honderd miljoen in zijn herenhuis boven op de heuvel.’

‘Dus alle geruchten over een zelfmoord in verband met de kredietcrisis kloppen helemaal niet?’ vroeg Robbie. ‘Met zijn jachten, onroerend goed, bedrijven, en dus ook zijn kunstcollectie, kan ik me niet voorstellen dat de recessie hem veel pijn heeft gedaan.’

‘Tja, dat weet ik niet zo zeker,’ ging Simon verder. ‘Het lijkt erop dat Francesca LaFata en William Hillier een paar kleinere ondernemingen van de hand hebben gedaan. Alleen al dit jaar zijn er in Engeland elf filialen van Fatty’s gesloten, en daarnaast zijn er drie hotels gesloten en is het project in Dubai op een compleet bloedbad uitgedraaid. De officiële verklaring van LaFata International is dat de bouwondernemers failliet zijn. Dat klopt inderdaad, maar deze ondernemers zeggen dat ze failliet zijn gegaan omdat Fatty hun nooit een cent heeft betaald.’

‘Waarom zou Fatty dan niet gewoon wat activa verkopen?’ vroeg Robbie.

‘Omdat de inzetten huiveringwekkend groot zijn als je zo stinkend rijk bent. Het klopt dat zijn persoonlijke bezittingen miljarden waard zijn, maar de uitgaven van LaFata zijn duizelingwekkend hoog. Het probleem is dat zijn winstmarges de afgelopen paar jaar in een alarmerend tempo zijn gedaald en dat hij verlies heeft gedraaid op een aantal bedrijven, maar dat hij zijn uitgavenpatroon niet heeft aangepast. In feite is hij zelfs meer gaan uitgeven. Fatty kocht bedrijven net zo snel op als zijn dochter en haar echtgenoot ze weer verkochten. Als je daarbij de drastische vermindering van de rentevoet incalculeert en berekent dat alle inkomsten van zijn spaargeld effectief zijn verdwenen, tja, dan hoef je geen wiskundegenie te zijn om uit te rekenen dat hij in de problemen zat.’

‘Verkocht hij daarom schilderijen en kunstwerken aan particuliere kopers?’ vroeg Robbie terwijl hij naar Dubrovski’s foto wees.

‘Precies,’ antwoordde Simon. ‘Ik kom zo terug op de Rus. Fatty’s verdwijning heeft ervoor gezorgd dat de waarde van aandelen in LaFata International op dit moment een dieptepunt heeft bereikt en de waarde van het bedrijf is minder dan een tiende van wat het afgelopen vrijdag waard was. Of hij nu is gevallen of gesprongen of geduwd, het resultaat is dat hij zijn familie in een ernstige financiële crisis heeft achtergelaten. Het is net Maxwell. Die arme LaFata-kinderen staat een verschrikkelijke schok te wachten.’

‘Maar had Hillier de familie niet moeten beschermen tegen dit soort zaken?’ vroeg Robbie. Hij voelde zich bijna kwaad worden op die vent. ‘Hij is de financiële directeur.’

‘Ja, ja!’ Simon knikte opgewonden. ‘En daarom heb ik je hulp nodig, Robbie. Er is iets heel verdachts aan de hand bij de investeringen en hedge-fondsportefeuilles van LaFata. Een man met de ervaring en expertise van Hillier had het bedrijf nooit zo financieel kwetsbaar mogen maken. Behalve als hij het expres doet.’

‘Expres?’ vroeg Robbie. De raderen van zijn hersenen maakten overuren. ‘Wat? Suggereer je dat William de familie opzettelijk geld laat verliezen?’

Simon knikte. Robbie zag dat Simons brillenglazen beslagen waren van opwinding. ‘Ja. En ik wil weten waarom.’

Robbie dacht even na. Misschien was dit op de een of andere manier logisch. Hij wist behoorlijk wat over het huwelijk van Francesca en William. Hij herinnerde zich dat ze in het Hotel de Paris in tranen was geweest. Het was beslist geen droomhuwelijk. ‘Het enige dat ik zeker weet is dat het huwelijk van Francesca en William wankel is. Het is tegenwoordig weinig meer dan een zakelijke overeenkomst. Ik kan mijn bron natuurlijk niet onthullen…’

‘Natuurlijk niet,’ beaamde Simon. ‘Dat kan ik ook niet, maar laat ik gewoon zeggen dat de politie zich helemaal concentreert op de zakelijke kant van de situatie.’

Robbie knikte. Hij begreep wat Simon hem vertelde. ‘Hillier en Fatty waren geen vrienden,’ ging Robbie verder. ‘Dat zijn ze nooit geweest. Volgens de verhalen voelde Hillier zich behoorlijk onderschat en ondergewaardeerd door de LaFata’s. Hij heeft een komeetachtige carrière in de City opgegeven ter wille van de familie van zijn vrouw en uiteindelijk werd dat door zowel zijn vrouw als zijn schoonvader niet gewaardeerd. Zo zag Hillier het in elk geval. Rancune kan een gevaarlijke emotie zijn.’

‘Ik denk dat we iets hebben, Robbie,’ zei Simon opgewonden. ‘Dat denk ik echt. Ik denk dat dit mijn verhaal is. Ik denk dat William Hillier LaFata International heeft leeggezogen.’

‘Maar je denkt toch niet dat hij Fatty daarom heeft vermoord?’ zei Robbie.

Simon schudde zijn hoofd. ‘Jij bent de misdaadverslaggever. Ik laat de samenzweringstheorieën aan jou over. Nee, ik denk geen moment dat Hillier zijn schoonvader heeft vermoord, maar ik denk wel dat het Fatty uiteindelijk duidelijk is geworden hoe dicht hij bij het verliezen van zijn miljarden was en ik neem aan dat de stress hem te pakken heeft gekregen. Hij is gesprongen, of zijn hart kon de spanning niet aan.’

‘En waar is mijn verhaal dan?’ vroeg Robbie. Hij voelde zich bijna teleurgesteld door Simons conclusies. ‘Waar is mijn misdaad?’

‘Hier,’ zei Simon, terwijl hij met zijn vinger op de foto van Dubrovski’s gezicht tikte. ‘Dit is een crimineel, een gangster, ik weet het zeker. En hij is niet het enige laag-bij-de-grondse uitschot waar Fatty de laatste jaren mee omging. Ik denk dat je verhaal het feit is dat Giancarlo LaFata niet de oprechte, opgeklommen zakenman was, zoals hij zich graag voordeed. Ik denk dat je, als je wat aan de oppervlakte krabt, allerlei duistere transacties tegenkomt. Als LaFata bereid was geld van deze man aan te nemen, moet hij tot alles bereid zijn geweest om zijn miljarden te verdienen.’

Robbie dacht aan de brand in Giuseppe’s in Edinburgh, en de geruchten over geld witwassen en fraude die hij over Fatty had gehoord. Hij was de hele tijd op het juiste spoor geweest. Het enige dat hij nu hoefde te doen was zijn neus achternagaan en dan eindigde hij met het grootste verhaal uit zijn carrière. Maar de druk was groot. Hij moest vrijdag weer achter zijn bureau zitten, dus had hij nog maar drie dagen in Monaco voor de boeg.