Hoofdstuk 28

Op dinsdagmiddag belde Kate Ross, na een kort telefonisch overleg met Amanda, naar Tony Rose om een afspraak te maken voor een gesprek. Ze had niet verwacht dat de directeur van Mercury Enterprises daarmee in zou stemmen. Rose stond aan het hoofd van een internationaal concern en zij was een detective bij een klein, plaatselijk advocatenkantoor. Toen Kate het parkeerterrein voor bezoekers van Mercury op reed, vroeg ze zich nog steeds af waarom Rose’ medewerker een kwartier na haar telefoontje had teruggebeld met de mededeling dat de heer Rose haar over een uur te woord zou staan. Het enige antwoord dat ze kon bedenken was dat de namen Sally Pope en Charlie Marsh wat Rose betrof gelijk stonden aan ‘Sesam, open u’. 

   Op het terrein van Mercury Enterprises bevond zich een uitgestrekte verzameling milieuvriendelijke gebouwen van staal en glas, met daartussen tennisbanen, voetbalvelden, basketbalvelden (zowel in de open lucht als overdekt) en een atletiekbaan. Door de glazen muren van een piramidevormige constructie waar ze op weg naar het administratiegebouw langs kwam, zag Kate een overdekt zwembad van olympische afmetingen. Landelijk bekende atleten namen deel aan Mercury’s beroemde trainingsprogramma, en het terrein bood onderdak aan trainingskampen voor opkomende sterren van de NBA. Kate kwam al snel tot de conclusie dat de vroegere playboy en tennisfanaat het een aardig eind had geschopt. 

   De receptieruimte van het administratiegebouw had, met zijn grote open ruimten, glazen muren en zijn drie verdiepingen hoge atrium, iets weg van een botanische tuin. Kate gaf de bewaker aan de receptiebalie haar naam. Nadat hij even met iemand had gebeld, gaf hij haar een bezoekerspasje om op haar revers te bevestigen en vroeg of ze even wilde gaan zitten. Terwijl ze een exemplaar van Sports Illustrated doorbladerde, liepen er energieke mannen en vrouwen voorbij, die zo te zien met heel belangrijke zaken bezig waren. Iedereen zag er, ondanks zijn of haar leeftijd, ongelooflijk fit uit. Kate nam zich voor dat ze, zodra dit gesprek achter de rug was, haar eigen trainingsprogramma weer ging oppakken. Haar korte moment van zelfkastijding werd onderbroken door de verschijning van een ongelooflijk mooie brunette in een duur, op maat gemaakt kostuum, die met haar naar een aparte lift naast de grote bezoekersliften liep. 

   De lift bracht hen naar de directiekantoren, waar de deuren toegang boden tot een wachtruimte die gesierd werd door vitrines waarin medailles en trofeeën van door Mercury gesponsorde atleten tentoongesteld waren. De muren waren bedekt met vergrotingen van advertenties van Mercury en actiefoto’s van sporters. Kate herkende de meeste afgebeelde sterren. De brunette leidde Kate langs de vitrines naar het heiligdom van Tony Rose. 

   Het kantoor was op dezelfde manier ingericht als de wachtruimte. Twee muren hingen vol vitrines met daarboven foto’s van bekende sporters. De overige muren waren van glas en boden degene die hier werkte een fenomenaal uitzicht op de Columbia-rivier. Tony Rose stond op en liep om een groot, modern bureau van glas en smeedijzer heen. Het was hem niet aan te zien dat hij sinds de zaak-Pope ouder was geworden, bedacht Kate. 

   ‘Hartelijk dank dat u me op zo’n korte termijn te woord wilt staan,’ zei Kate terwijl ze elkaar de hand schudden.

   ‘Toen mijn medewerker zei dat u bij het advocatenkantoor van Frank Jaffe werkte en met me over Sally Pope en Charlie Marsh wilde praten, móést ik gewoon weten wat er aan de hand was.’

   Rose gebaarde dat Kate moest gaan zitten en nam zelf plaats op de rand van het bureau, zodat hij hoger zat dan zij. Hij liet even een ontwapenende, jongensachtige glimlach zien. Kate begreep meteen waarom hij misschien voor sommige dames bij de Westmont onweerstaanbaar was geweest.

   ‘Welnu, mevrouw Ross, wat is er aan de hand?’

   ‘Charlie Marsh komt terug naar Oregon om de aanklacht tegen hem onder ogen te zien.’

   ‘Meent u dat? Gaat Frank Jaffe hem vertegenwoordigen?’

   ‘Dat kan niet. Hij heeft mevrouw Pope vertegenwoordigd, zodat er sprake is van een belangenconflict.’

   ‘Dat is erg jammer. Ik heb me steeds afgevraagd hoe ik het er afgebracht zou hebben als hij me had ondervraagd. Ik had me erop verheugd de degens met hem te kruisen. Maar als Frank dus niet Marsh’ advocaat is, wie dan wel?’

   ‘Franks dochter, Amanda.’

   Rose knikte. ‘Dan zit het wel goed. Ze zeggen dat zij ook behoorlijk goed is. Maar vertel eens, wat kan ik voor u doen?’

   ‘Ik wilde met u praten omdat Karl Burdett u waarschijnlijk als getuige gaat oproepen.’

   ‘Om te vragen of Sally me wilde inhuren om Junior te vermoorden?’

   Kate knikte. ‘U was toch ook bij de Westmont toen congreslid Pope vermoord werd?’

   ‘Ja, maar ik kan uw cliënt daar niet mee helpen.’

   ‘O?’

   ‘Ik stond een eind uit de buurt van de actie op het parkeerterrein. Ik was bijna bij mijn auto toen ik het schot hoorde. Ik draaide me om, maar ik kon niet veel zien vanwege de mensen die tussen mij en het congreslid stonden, en het was donker.’

   ‘Waarom was u die avond bij de club?’

   ‘Waarschijnlijk had ik laat doorgewerkt. Ik had administratieve taken die verband hielden met mijn baan als tennisleraar bij de club. Maar dat weet ik niet zeker meer. U moet niet vergeten dat het allemaal twaalf jaar geleden is.’

   ‘Daar kan ik in komen. Maar misschien kan ik u helpen. Ik heb nog maar net het dossier doorgenomen, dus voor mij is het meeste ook nieuw. Er zat een verslag in dat de verklaring bevatte die Sally Pope op de avond van de moord tegenover de politie heeft afgelegd. Ze beweert dat u met haar probeerde te praten op het moment dat de limousine met Marsh en zijn gevolg aan kwam rijden.’

   Rose haalde zijn schouders op. ‘Als zij zegt dat dat zo is, zal ik het niet ontkennen.’

   ‘Waarom wilde u met haar praten? Ik zou denken dat u liever zo ver mogelijk bij haar uit de buurt wilde blijven nadat ze geprobeerd had u het congreslid te laten vermoorden.’

   ‘Ik kan me echt niet herinneren dat ik met haar heb gepraat, dus daar kan ik u niet bij helpen. Maar wilt u mij ook iets vertellen?’

   ‘Als ik dat kan,’ zei Kate.

   ‘Wat voor afspraken zijn er met Marsh gemaakt? Waarom komt hij na al die jaren terug? Ik dacht dat hij veilig en wel in… Hoe heet dat land ook alweer waar hij zich verborgen hield?’

   ‘Batanga. En ik heb werkelijk geen flauw idee waarom hij heeft besloten terug te komen.’

   ‘Misschien werd het hem allemaal te veel,’ mijmerde Rose. ‘Dat gebeurt wel vaker. Je leest wel dat extremisten uit de jaren zestig die jarenlang ondergedoken hebben gezeten en getrouwd zijn en kinderen hebben, last krijgen van hun geweten en zich aangeven.’

   ‘Dat zou kunnen,’ zei Kate. ‘Ik weet het echt niet. Maar om op de zaak terug te komen, houdt u nog steeds vol dat Sally Pope u heeft gevraagd haar man te vermoorden?’

   ‘Zo is het gegaan.’

   ‘Bent u daar zeker van?’

   Rose schoot in de lach. ‘Misschien kan ik me een paar dingen uit die tijd niet meer herinneren, maar als iemand je vraagt of je iemand wilt vermoorden… dat vergeet je niet.’

   ‘En dat was in Dunthorpe, bij die bijeenkomst?’

   ‘Precies.’

   ‘Oké, terug nu naar de Westmont. Hebt u de heer Marsh opgemerkt toen u naar uw auto liep?’

   ‘Misschien wel, maar dat kan ik me niet herinneren.’

   ‘Wat vindt u persoonlijk van de heer Marsh?’

   ‘Hoe bedoelt u?’

   ‘Na die bijeenkomst in Dunthorpe heeft hij uw neus gebroken.’

   Rose lachte. ‘Hij heeft hem niet gebroken, ik had alleen maar een bloedneus, en dat is allemaal verleden tijd.’ Rose maakte een weids armgebaar. ‘Kijk om u heen. Het zal u misschien zijn opgevallen dat ik een heleboel omhanden heb. Wat mij betreft, is dat geval met Sally en die goeroe een eeuwigheid geleden. Als u hem morgen spreekt, wilt u hem dan vertellen dat ik geen enkele wrok koester?’

   ‘Dat zal ik doen.’ Kate stond op. ‘Dank voor het gesprek. Ik stel het zeer op prijs, want ik weet dat u het druk hebt.’

   Rose ging ook staan. ‘Dat zit wel goed,’ zei hij terwijl hij met Kate naar de deur liep. Ze gaf hem haar kaartje.

   ‘Als u nog iets te binnen schiet, belt u me maar.’

   Rose bekeek het kaartje aandachtig. ‘Dat zal ik zeker doen,’ zei hij. ‘Allison gaat met u naar beneden.’

   Terwijl ze terug naar haar auto liep, liet Kate het gesprek in gedachten de revue passeren en kwam tot de conclusie dat ze niets wijzer was geworden. Maar er was iets wat Rose tegen haar had gezegd dat tijdens de terugrit naar kantoor aan haar bleef knagen. Ze kwam er alleen niet achter wat het was.