Hoofdstuk 34

Twaalf jaar geleden had Sally Pope grote indruk gemaakt op de studente die vanaf de publieke tribune van een rechtszaal in Washington County had toegekeken hoe haar vader zijn grootste proces voerde. In de media werd Sally afgeschilderd als femme fatale. Ze belichaamde de geheime fantasieën van ieder fatsoenlijk schoolmeisje. Vrouwen als Sally speelden hoofdrollen in de soaps op televisie en in de romantische verhalen die serieuze jonge vrouwen lazen als er niemand keek. Ze zag er adembenemend uit en haar figuur was een uitstekende reclame voor seks; ze was geheimzinnig én misschien was ze een moordenares.

   Maar er was nog iets anders waardoor Amanda’s aandacht aan één stuk door op mevrouw Pope gericht bleef. De manier waarop haar vaders blik afdwaalde naar zijn cliënt en de manier waarop Sally Pope haar hand op haar vaders onderarm legde als ze zich naar elkaar toe bogen om te overleggen ontgingen Franks dochter niet. Amanda woonde die zomer bij Frank in huis. Na afloop van het proces was hij ’s nachts opvallend vaak afwezig en kwam hij pas in de vroege ochtenduren thuis.

   Amanda stelde zich uiterst beschermend op tegenover haar vader en ze voelde zich niet prettig bij het idee dat hij misschien een serieuze verhouding met iemand had. Elke keer dat Frank verdween, deed de mogelijkheid dat de vrouw om wie het ging misschien haar man had vermoord Amanda’s angst alleen maar toenemen. 

   Amanda wist nooit zeker of haar vader een romantische relatie met Sally Pope had en ze kon nooit de moed opbrengen om hem ernaar te vragen. Toen Amanda weer terugkeerde naar haar gedisciplineerde studentenleven en de eisen die het zwemteam aan haar stelde, vergat ze Sally bijna. Ze was erg opgelucht geweest toen Sally naar Europa vertrok. Maar toen de aanklachten tegen Charlie Marsh weer werden opgerakeld, waren ook haar oude emoties teruggekomen.

   De felle zon stond recht boven haar hoofd toen Amanda haar auto op de oprijlaan voor het huis van Sally Pope parkeerde. Terwijl ze zich naar de schaduw van het voorportaal haastte, kneep ze haar ogen half dicht om aan het felle schijnsel te ontkomen. Gina, Sally Popes persoonlijk assistente, liet Amanda een grote woonkamer binnen die door twee openslaande deuren uitzicht bood op een kleurrijke bloementuin. Even later kwam Sally Pope de kamer binnen.

   ‘Wat goed je weer te zien, Amanda,’ zei Sally met een vriendelijke glimlach. Ze droeg een donkerbruine korte broek, sandalen en een geel T-shirt. Ze had haar blonde haar bijeengebonden in een paardenstaart. Amanda kon zien dat ze ouder was geworden, maar ze was nog steeds onder de indruk van haar schoonheid en haar waardigheid. 

   ‘Ik kijk ervan op dat u nog weet wie ik ben,’ zei Amanda terwijl ze elkaar de hand schudden.

   ‘Natuurlijk weet ik dat nog. Je was elke dag in de rechtszaal en Frank had het de hele tijd over je. Hij is erg trots op je.’

   Amanda bloosde en Sally wees naar een lange beige zitbank. ‘Laten we gaan zitten. Wil je koffie of ijsthee?’

   ‘IJsthee lijkt me heerlijk,’ zei Amanda.

   Gina had onopvallend bij de huiskamerdeur staan wachten. Zodra ze hoorde wat Amanda wilde drinken, liep ze weg.

   ‘Ik begrijp dat je Charlies leven hebt gered,’ zei Sally.

   ‘Ik heb hem alleen maar op de grond geduwd toen het eerste schot viel.’

   ‘Dan heb je heel snel gereageerd.’

   Amanda haalde haar schouders op.

   ‘Is Charlie in orde?’

   ‘Hij was erg overstuur, maar hij is niet gewond.’

   ‘Geweldig. Frank zei dat je met mij over zijn zaak wilde praten.’

   ‘Kan dat?’

   ‘Natuurlijk, maar ik weet niet of ik je iets kan vertellen waar je wat aan hebt.’

   ‘Laten we beginnen met hoe u Charlie hebt leren kennen.’

   Sally lachte. ‘Hij heeft me na een van zijn bijeenkomsten op een landgoed in Dunthorpe van Tony Rose “gered”. Dat was niet echt nodig, maar hij wilde graag laten zien wat voor macho hij was. Hij heeft Tony zelfs een klap op zijn neus gegeven.’

   ‘Was dat toen u hem volgens Rose hebt gevraagd uw man te vermoorden?’

   Sally’s glimlach verdween. ‘Niets waar die hufter verklaringen over heeft afgelegd bevatte ook maar een greintje waarheid.’

   ‘Waarom heeft hij dat dan volgens u gezegd?’

   ‘Is dat niet duidelijk? Senior heeft hem voor zijn leugens betaald. Wie denkt je dat Mercury heeft gefinancierd?’

   ‘Kunt u dat bewijzen?’

   Sally schudde haar hoofd. ‘Als het over de manier gaat waarop hij zaken doet, is Senior een geheimzinnige figuur. Net als bij de Verschrikkelijke Sneeuwman denk je dat je een deel van een voetafdruk in de sneeuw hebt gezien, maar het beest zelf zie je nooit. En als de wind opsteekt en de voetsporen uitwist, sta je met lege handen.’

   ‘Als ik u oproep, verklaart u dan dat u Charlie nooit hebt gevraagd uw man te vermoorden?’ vroeg Amanda toen Gina binnenkwam met haar ijsthee.

   ‘Natuurlijk. De enige bewijzen die Karl Burdett had, waren die foto’s en dat briefje, en Frank heeft bewezen dat dat allemaal doorgestoken kaart was.’

   ‘Maar u had wel een verhouding met Charlie?’ vroeg Amanda.

   ‘Amanda, ik heb een heleboel dingen gedaan waar ik niet trots op ben, en met iedereen naar bed gaan staat boven aan die lijst. Voordat ik met Arnie trouwde, deed ik dat omdat ik dacht dat mijn lichaam het enige was dat in mijn voordeel werkte. Na ons huwelijk sliep ik met andere mannen om aandacht van Arnie te krijgen. Charlie was gewoon de zoveelste, meer niet. We hebben nooit iets voor elkaar betekend.’

   ‘Wat hebt u bij de Westmont gezien?’ vroeg Amanda.

   ‘Ik heb niet gezien wie Arnie heeft neergeschoten, als je dat soms wilt weten.’

   ‘Vertel me alleen maar wat u zich kunt herinneren.’

   Sally deed even haar ogen dicht en Amanda nipte van haar ijsthee.

   ‘John Walsdorf, de manager van de club, stond samen met mij bij de hoofdingang toen Charlies limousine aan kwam rijden.’

   ‘Hebt u voordat de limousine arriveerde een gesprek met Tony Rose gevoerd?’

   ‘Dat is waar ook! Dat was ik helemaal vergeten. Het was alleen geen gesprek. Hij wilde praten, maar ik niet. Zeker niet op dat moment, toen de eregast net aankwam.’

   ‘Wat gebeurde er toen?’ vroeg Amanda.

   ‘Ik zei tegen Tony dat ik niet met hem kon praten en toen liet hij me met rust.’

   ‘Hebt u gezien waar hij heen ging?’

   Sally fronste haar voorhoofd. Na een paar tellen schudde ze haar hoofd.

   ‘Dat spijt me. Op het moment dat Tony wegliep, kwam Charlies limousine aanrijden. Toen ging Arnie moeilijk doen en werd er gevochten. Ik heb niet meer aan Tony gedacht.’

   ‘Dus u herinnert zich niet dat u hem nog gezien hebt nadat hij met u probeerde te praten?’

   ‘Ik ben er vrij zeker van dat Frank me kort nadat ik hem had aangenomen heeft gevraagd wie ik me herinnerde gezien te hebben en waar ze stonden. Waarschijnlijk heeft hij aantekeningen gemaakt.’

   ‘Die heb ik gezien. Ik wilde nu graag uw indrukken horen.’

   ‘Ik herinner me dat ik Charlie zag uitstappen. Er waren moeilijkheden met een man die iets weg had van een motorrijder. Hij heeft bij het proces een verklaring afgelegd, maar ik weet niet meer hoe hij heet. Toen kwam Arnie aanrennen en smeet die foto’s in m’n gezicht. Op dat moment begon die vechtpartij.’

   ‘Hebt u gezien dat uw man werd neergeschoten?’

   Sally knikte. Ze keek verdrietig. ‘Ik stond tijdens de vechtpartij naar hem te kijken. Ik heb dus wel gezien dat hij werd neergeschoten, maar niet door wie omdat ik op dat moment naar Arnie keek.’

   ‘En u weet niet meer wie er bij hem in de buurt stonden?’

   ‘Ik heb alleen maar mensen gezien. Het was donker en het was erg chaotisch.’

   ‘En die man die iets weg had van een motorrijder? Hebt u hem gezien?’

   ‘Ja. Hij was met een van de veiligheidsmensen aan het vechten, net als Charlies lijfwacht, Delmar Epps.’

   ‘Bent u die avond op enig moment dicht bij Epps in de buurt geweest?’

   ‘Ik stond vlak naast hem toen hij uit de limousine stapte. Er was een of ander probleem met een man die Charlies portier opendeed. Het was niet zijn chauffeur. Ik kan me zijn naam niet herinneren. Hij was geen getuige bij het proces.

   Hoe dan ook, de chauffeur kwam aanlopen om het portier te openen, maar die man liep naar de auto en trok het open. Toen stapte Delmar uit en leek het even of er moeilijkheden zouden komen. Ik liep naar de auto om de gemoederen te sussen.’

   ‘Hoe dicht stond u bij de heer Epps toen u naar de auto liep?’

   ‘Ik stond vlak voor hem. Ik kon hem bijna aanraken.’

   ‘Hebt u gezien of hij een vuurwapen bij zich droeg?’

   ‘In zijn hand?’

   ‘Of ergens anders.’

   Sally deed haar ogen dicht om zich te kunnen concentreren. Even later deed ze haar ogen open en schudde haar hoofd.

   ‘Ik kan me niet herinneren dat ik een wapen heb gezien, maar ik heb ook niet goed gekeken. Misschien droeg hij een pistool onder zijn jasje.’

   ‘En Charlie? Waar ging hij heen toen de vechtpartij begon?’

   ‘Dat weet ik niet zeker. Ik heb niet gezien dat hij met iemand vocht, maar dat verbaast me niet. Charlie was een prater, geen vechter. Hij zou Tony nooit een klap hebben gegeven als zijn lijfwacht niet vlak achter hem had gestaan. En ik kan me eerlijk gezegd ook niet voorstellen dat hij iemand neer zou schieten.’

   ‘Uw man had hem net een klap gegeven en rende naar hem toe.’

   ‘Dat weet ik, maar ik geloof gewoonweg niet dat Charlie tot zoiets in staat was.’