Epiloog

Achttien maanden later

Er was geen mooiere tijd om in Londen te zijn dan eind september. De zon, die altijd in augustus onder leek te gaan, had eindelijk zijn weg door de wolken weer gevonden en straalde op de nietsvermoedende straten. Bladeren, al langzaam aan het verkleuren, straalden als goud in de zon en het leek alsof de hele stad opleefde van dit laatste restje zomer.

‘Leg nog eens uit waarom ze nou precies deze plek hebben gekozen?’ zei Ian. ‘Terwijl ze uit heel Londen konden kiezen.’ Hij gaf de taxichauffeur een briefje van twintig terwijl Eve Alfie en Sophie de stoep op tilde. Hannah was niet meegekomen, ze wilde liever een dag met haar vriendinnen doorbrengen. Zij en Eve hadden al lang geleden een wapenstilstand bereikt. Maar dit waren Eve's vrienden, niet die van haar.

‘Omdat het gemeentehuis van Marylebone typisch Londen is,’ zei Eve, terwijl ze hem een por gaf. ‘En niet vervelend doen. We hebben het hier over Melanie. Je mag nog van geluk spreken dat ze niet een of andere oude koets heeft gehuurd om ons naar de receptie te brengen.’

Gasten van een eerder huwelijk stonden nog op de stoep, wachtend tot ze de milieuwetten mochten overtreden met hun confetti. Ze barstten in luid applaus uit toen twee mannen boven aan de trap verschenen, fluitend en schreeuwend terwijl iemand begon te zingen ‘Daar komen de bruiden’.

‘Papa…?’ begon Sophie.

‘Jij mag die vraag beantwoorden,’ zei Eve tegen Ian. ‘Jij bent hier de ouder.’

‘Kom op,’ zei ze tegen Alfie. ‘Laten we Clare en Lou gaan zoeken.’

Binnen, boven aan de grote zwierige trap, leunde Lily tegen de trapleuning. Een plaatje van zorgeloosheid in een donkerblauwe jurk, bruine blote benen en gevaarlijk hoge hakken, met haar jasje nonchalant over haar schouder geworpen. Voor de gelegenheid had ze de piercings in haar linkeroor verminderd tot drie.

‘Wow, je ziet er echt geweldig uit!’ riep Eve, terwijl ze haar omhelsde. ‘Heb ik je ooit wel eens in een jurk gezien?’

‘Dit is de eerste en de laatste keer,’ zei Lily, voorover gebogen om Alfie door zijn haren te strijken. ‘Hé, kerel,’ zei ze. ‘Welke mannen heb je voor mij meegenomen om mee te spelen?’

Eve keek de hal door, terwijl Alfie met Lily de uitgebreide verzameling plastic figuurtjes in zijn rugzak besprak. Lily was zeker alleen.

‘Waar is iedereen?’ fluisterde ze.

‘Als je met iedereen Liam bedoelt, die is te laat. Uiteraard.’ Lily rolde met haar ogen. ‘Ik heb hem nog gezegd dat hij gisteren de trein had moeten nemen, juist om dit te voorkomen. Maar er was een of ander schoolding van Rosie waar hij naartoe moest.’

Lily lachte toen ze Eve's gezichtsuitdrukking zag. ‘Ik weet het, wie had ooit gedacht dat er een goede vader in Liam schuil ging?’

‘En jij? Hoe gaat het met jou?’

‘Goed. Weet je, ik denk dat ik deze Liam steeds leuker begin te vinden. Hoewel het wel even heeft geduurd voor ik eraan gewend was. Ik wil hem soms nog wel eens wakker schudden 's nachts om hem te vragen wat er met de oude Liam is gebeurd. Ik denk dat Siobhans verhuizing zijn laatste waarschuwing was. Het was alles of niets. Dat zal ook wel voor families gelden.’

‘Eve!’ Clare stond beneden aan de trap. ‘Ik dacht dat we te laat zouden zijn,’ zei ze. ‘Het verkeer was echt een ramp.’

Ze keek naar haar zus. ‘Waar is Liam?’

‘Doe maar rustig. Hij komt van ver.’

‘Waar?’

‘Eh… Manchester?’

‘Waarom verbaast me dat niet?’ zei Clare. ‘Kom op, guppie.’ Ze draaide zich om en tilde een klein meisje op, met een olijfkleurige huid en een bloemetjesjurk en nette witte sokjes. ‘Waar is papa, Mina?’

Alsof hij werd ontboden, verscheen Osman ten tonele. Hij beklom de trap met twee treden tegelijk en had een jongetje van vijf of zes, het evenbeeld van het kleine meisje, op zijn schouders. Lou, Ian en Sophie kwamen achter hem aan.

‘Osman! Straks laat je hem nog vallen!’

Eve voelde een scherpe elleboog in haar ribben. ‘Wie had dat ooit gedacht?’ zei Lily. ‘Onze Clare, een bezorgde stiefmoeder.’

‘Dat heb ik heus wel gehoord,’ zei Clare. ‘En dat ben ik niet… nog niet.’

‘Nog niet?’ fluisterde Lily.

‘Ach, ze pest je maar,’ zei Eve. ‘Komt Mandy ook?’

‘Ik denk het niet.’ Lily fronste haar wenkbrauwen. ‘Ik zie haar niet vaak meer sinds haar verhuizing, en sinds ik een weekend per maand in Manchester ben. Clare ziet haar vaker dan ik. Ze heeft tegen Clare gezegd dat haar moeder ziek was en dat ze het waarschijnlijk niet zou redden.’

‘Dat is jammer.’

Niet dat het SMC niet vaak genoeg bijeen kwam, maar met Lily's reisjes naar Manchester, Melanies werk, en Clare's nieuwe ‘verplichtingen, waren er wel minder bijeenkomsten.

‘Zijn dat Melanies vader en moeder?’ vroeg Lily, toen een ouder Chinees echtpaar de hoek om kwam, gevolgd door een Chinese man van in de dertig.

‘Dat moet wel. Wist ze dat ze zouden komen?’

‘Daar hoopte ze wel op.’

Wat zouden Melanies ouders eigenlijk van hun denken? vroeg Eve zich af terwijl iedereen zijn stoelen opzocht in het trouwzaaltje. Geen gezeur met ‘hoort u bij de bruid of de bruidegom?’ maar een vrolijke mengelmoes van vrienden en kinderen, en een handjevol familie die gewoon gingen zitten waar ze wilden.

Wat zagen Melanies ouders nu als ze keken naar het leven dat hun dochter vijfduizend kilometer van huis had opgebouwd?

Eve hoopte dat ze zagen wat zij zag: een kamer vol mensen die van hun dochter hielden.

En wie nog wel het meest van Melanie hield was Loni. Hij stond in de voorste rij en haalde keer op keer nerveus zijn hand door zijn haar. Hij keek over zijn schouder en ving Eve's blik. Hij glimlachte en Eve glimlachte terug.

Wie van Melanies vrienden had dit ooit kunnen voorspellen?

Niet Eve, in elk geval. Niet iemand die ook maar iets van Simeon wist, al was het maar van zijn foto in de krant. Van de ene op de andere voet wippend, lukt het Loni, die naast zijn getuige en zakenpartner Ed stond, nog om de Lanvin-smoking die Melanie voor hem had gehuurd eruit te laten zien alsof die zo uit een vuilnisbak was gevist.

Eve vond hem geweldig. Al Melanies vrienden vonden hem geweldig.

En haar ouders ook, tot veler verbazing. Niet in de laatste plaats die van Melanie zelf. In plaats van het af te keuren vonden haar ouders het geweldig dat ze de halve wereld af was gereisd om met een man te trouwen die een Chinese moeder had. Een man aan wie ze, op papier althans, echt hun goedkeuring konden geven. Melanies broer vond het de beste grap die hij in jaren had gehoord.

Het feit dat Loni vijf jaar jonger was dan Melanie (ook al leek hij ouder dan hij was), en dat hij er uitzag als een zwerver (een elegante zwerver, maar nog altijd een zwerver) maakte niet uit. Het hielp vast wel dat zijn bedrijf zo goed liep, dat hij bijna geen tijd had voor een huwelijksreis. En daar waren ze dan, haar vader en haar moeder, met haar broer. Het was echt een wonder.

‘Waar is Liam in godsnaam… ?’

‘Hier, schat. Sorry, de trein had vertraging.’ Liam kuste Lily in haar hals, net voor de muziek begon te spelen. Eve en Clare keken elkaar twijfelend aan. Nog steeds niet overtuigd dus.

Geen bruidsmars voor Melanie. In plaats daarvan klonk ‘She Moves In Her Own Way’ van The Kooks uit de iPod speakers die Loni voor in de zaal had gezet.

Eve draaide zich om een zag een ivoren plaatje door het gangpad schuifelen, de oudere Chinese man aan haar zijde. Ze zag er fantastisch uit. Het verbaasde Eve nog steeds dat ze alle aanbiedingen van grote ontwerpers had afgeslagen. In plaats daarvan had ze een echte jarenvijftig jurk uit een vintagewinkel gehaald die ze zelf had aangepast.

‘Iets ouds,’ had ze gezegd, toen ze het vertelde. En zelfs Clare moest toegeven dat Melanie meer was dan het magere-melk-inhaar-koffie type met een size zero waar ze ooit zo wantrouwend naar gekeken had.

Something old, something new, something borrowed, something blue. Het bruidsboeket was blauw, de smoking van de bruidegom kon voor geleend doorgaan. Maar wat was er dan nieuw? Al het andere, waarschijnlijk.

Een hand op Eve's schouder deed haar omdraaien. ‘Vind je niet dat Melanie er … stralend uitziet?’ fluisterde Clare.

‘Natuurlijk straalt ze. Zij is de stralende bruid, weet je nog?’

‘En…’ Clare dacht na. Eve kon de uitdrukking op haar gezicht niet goed plaatsen. ‘Ik bedoel rondborstig.’

Eve onderdrukte een lach.

‘Wat?’ Ian fluisterde.

‘Clare zegt dat Melanie er rondborstig uitziet.’

Ian bekeek Melanie terwijl ze voorbij liep. Net iets te lang eigenlijk. ‘Zeg.’ Eve gaf hem een por. ‘Zo goed hoef je nou ook weer niet te kijken.’

‘Clare heeft gelijk,’ zei hij, waarna hij Eve een kus gaf. ‘De bruid ziet er echt… rondborstig uit.’

Na de ceremonie en de foto's en de illegale confetti, verplaatste het huwelijksfeest zich naar Marine Ice's voor de receptie. Een beslissing die zeker goed viel bij de jongere gasten. ‘Wie heeft er nou een bruidstaart nodig als je bruidsijs hebt?’ had Loni gezegd, en het SMC had er in het geheim om moeten lachen en zich afgevraagd of hij wel wist dat hij zou trouwen met een vrouw die sinds ze zelf klein was al geen ijs meer had gegeten. Toen snapten ze pas hoeveel Melanie van hem hield, omdat zij ermee akkoord was gegaan.

Na het gooien van het bruidsboeket en voor de speeches verzamelde het stiefmoederscollectief zich buiten voor een bijeenkomst, onder het mom dat ze Lily gezelschap wilden houden terwijl die een stiekeme sigaret rookte.

‘Wie is de volgende?’ vroeg Melanie. ‘Dat moet jij zijn, toch?’ Ze keek Eve aan.

Eve schudde haar hoofd. ‘Nee, wij niet. Het Newsome-Owen-huishouden loopt prima zo, dank je.’ Instinctief kruiste ze haar vingers en dacht aan hoe dicht ze bij een definitief einde waren geweest. Het was een verre, slechte herinnering, maar ze hield hem veilig achter in haar hoofd, voor het geval ze ooit zou vergeten hoe goed ze het nu had.

‘En Lil?’ zei ze. ‘Ben jij van plan om Liam toch maar eens de jouwe te maken?’

‘Dat denk ik niet, nee,’ lachte Lily. ‘Hij is veranderd, niet herboren. Bovendien, ik ben veel te druk met verhuizen naar Manchester. Nog niet meteen, hoor,’ zei ze vlug, met haar handen in de lucht toen iedereen tegelijk begon te praten. ‘Ik zit nu gewoon zo vaak in een trein dat het misschien wel eens het proberen waard is. Ze hebben in Manchester toch ook theaters? Hoe dan ook, als je zin hebt in een bruiloft, denk ik dat je eerst eens naar mijn zus moet kijken.’

‘Ik zei toch dat wij niet…’ protesteerde Clare.

‘Nee, je suggereerde het alleen maar.’

‘Ik plaagde jullie alleen maar een beetje. Maar we zitten er wel aan te denken om samen te gaan wonen. Maar weet je, ik zit al zo lang in mijn flat, dat ik niet eens weet of het wel zou willen opgeven.’

‘Je paleisje in Finchley?’ glimlachte Lily. ‘Ik had gedacht dat je daar toch wel eens vanaf zou willen.’

‘Op de een of ander bizarre manier staat die flat voor vrijheid,’ zei Clare. ‘Lou is het daar natuurlijk niet mee eens. Zij zegt dat het op een kleine hamsterkooi lijkt! Maar zij vergelijkt het tegenwoordig natuurlijk met Wills huis. Ze gaan skiën, in de kerstvakantie. Met Will, Suzanne, met zijn allen.’

‘En dat vind jij goed?’

Clare haalde haar schouders op. ‘Ik overleef het wel,’ zei ze, en glimlachte. ‘Om eerlijk te zijn, zijn Osman en ik blij dat we een paar dagen voor onszelf hebben… Maar ik heb nog wel iets te vertellen eigenlijk. Een uitgever heeft mijn boek gekocht.’

‘Welk boek?’ vroeg Lily.

Alleen Eve wist van De Parkbank Blues, hoewel ze het nooit had mogen lezen. Het verhaal van een strijdlustige tiener die zwanger werd en besloot het kind te houden en er alleen voor te gaan zorgen. Eve vroeg zich af of de fictieve vader ook terug zou komen voor zijn verloren liefde, en niet alleen voor zijn dochter. Tot Osman in beeld kwam had ze er haar geld wel op durven inzetten. Maar door de manier waarop Clare naar hem glimlachte tijdens de ceremonie wist ze het niet zo zeker meer.

‘Het boek dat ik heb geschreven.’

‘Over stiefmoeders?’ vroeg Lily.

‘Niet echt.’ Clare keek alsof ze wilde dat ze het onderwerp nooit had aangesneden. En de blik waarmee ze Eve aankeek was bijna een smeekbede.

‘We denken dat jij degene bent met het echte nieuws,’ zei Eve, waarmee ze de aandacht op Melanie vestigde.

‘Ik ben de stralende bruid,’ zei Melanie.

‘Echt stralend, ja,’ zei Clare.

Melanie keek bedeesd. Ze checkte even of de kust veilig was en gebaarde hen om dichterbij te komen. ‘Een tien weken zwangere stralende bruid,’ zei ze. ‘Ssst,’ smeekte ze, toen hun gegil door de receptie klonk. ‘Ik wil het ongeluk niet over me afroepen. En ik wil nog niet dat mijn ouders het weten. Laat hen eerst maar eens wennen aan een dochter aan wie ze hun goedkeuring kunnen geven, voor ik ze vertel dat ik hen ook nog eens een kleinkind schenk.’

Achter hen ging een deur open, en de groep lachte naar elkaar.

‘Ik denk niet dat jullie nog een praatgroep nodig hebben,’ zei Ian. Hij en Liam droegen elk vier champagneglazen. Osman volgde met een fles.

‘Inderdaad,’ zei Liam. ‘Wij zijn degene die steun nodig hebben. Wat dacht je ervan?’ Hij gooide een arm om Lily, die gromde toen er champagne over haar jasje viel. ‘Oeps, sorry Lil.’

‘Geeft niet,’ zei ze. ‘Het is toch jouw jasje.’

Clare lachte. Haar zus droeg Liams jasjes al sinds ze hem kende. Dat hem dat nou nog nooit was opgevallen?

Loni stond in de deuropening. ‘Kom,’ fluisterde hij. Zijn ogen smekend. ‘Het is tijd voor de toespraken en ik voel me net een warming-up act in een ijsfabriek, daarbinnen.’

Melanie liet zich naar hem toe trekken en sloeg haar armen om hem heen. De anderen liepen vast naar binnen, en lieten de twee in stilte achter, zoenend.

‘Ik heb hier een kaartje van iemand, ene Mandy.’ Als getuige was het traditionele voorlezen van de kaartjes van mensen die ‘er tot hun grote spijt niet bij konden zijn vandaag’ de taak van Loni's zakenpartner.

‘Lees dan, lees dan,’ zei Melanie.

‘Oké, wacht even.’ Ed schraapte zijn keel. ‘Er staat: “Voor mijn allerliefste Melanie, en voor Loni, die in zijn handjes mag knijpen”.’

‘Inderdaad,’ schreeuwde Lily.

‘Sst!’ siste Clare.

Lou negeerde haar moeder en stak haar vingers in haar mond en floot erop.

‘“Ik wil graag een toost uitbrengen” – dat is dus Mandy, niet ik,’ ging Ed verder. ‘Ik heb geen idee waar ze heen wil, dus ik lees het maar gewoon voor.’

‘Ga nou verder!’

Eds gezicht werd serieus toen hij verder las. ‘Heft u alstublieft uw glazen,’ zei hij.

Ed draaide zich naar de bruid en bruidegom en hief zijn glas.

‘Op het Stiefmoederscollectief. Want Loni, als Melanie niet had gefaket dat ze een stiefmoeder was, dan had jij haar waarschijnlijk nooit ontmoet!’

Er klonk een luid gelach, een kort applaus en het geluid van stoelen die over de vloer schoven, achter in de zaal.

Clare ving Eve's blik van de andere kant van de tafel en ze glimlachten naar elkaar. Eve kon zich niet herinneren dat ze haar vriendin ooit zo gelukkig had gezien. Melanie mocht dan stralen, maar Clare was pas echt een zonnetje.

Lily, Liam en Louisa stonden op, met geheven glas; Alfie was op zijn stoel geklommen, zijn glas cola hoog in de lucht.

Ian pakte Eve's hand en trok haar uit haar stoel.

‘Op het stiefmoederscollectief,’ zei Ed.

Voorzichtig klonk Ian zijn glas tegen dat van Eve, terwijl de toost om hen heen door de zaal weergalmde. ‘Op het stiefmoederscollectief.’