Zevenentwintig

De volgende ochtend was de teamleider van de Speciale Eenheid vastbesloten om een doorbraak te forceren. Hij had de bloedstollende documentaire over ‘de dood’ gezien, gevolgd door de tv-journaals waarin uitgebreid werd gespeculeerd over een nakende gifaanval. De hoofdcommissaris had ze ook gezien, en had dat kort voor middernacht in een briesend telefoontje aan Duchaine laten weten.

“Resultaten, Duchaine, resultaten!” had de hoofdcommissaris gebruld, en Duchaine, die het in normale omstandigheden nooit later dan tien uur maakte, was zelfs te moe geweest om te reageren en had zijn chef hakkelend een goede avond gewenst.

∗

“Goed, Cleeffs,” zei commissaris Duchaine gedecideerd, “begin nog maar eens bij het begin.”

David zuchtte. Ook hij was nog nooit van zijn leven zo moe geweest.

“In den beginne was er duisternis, en God schiep…”

“Cleeffs!” bulderde Duchaine, “ik zweer je, ik ben in mijn lange carrière nog nooit handtastelijk geworden met verdachten, maar er zijn van die momenten…”

“Maar wat wilt u dan horen,” kreunde David. “Ik heb in drie dagen tijd nauwelijks enkele uren een bed gezien, ik ben doodop.”

“Mijnheer Cleeffs,” zei de commissaris gemaakt vriendelijk, “geloof me of niet, maar ik begrijp uw toestand.”

“Is dat zo?” vroeg David.

“Dat is zo,” zei Duchaine, “en daarom ga ik u een handje helpen. Hier hebt u een pen en wat papier. U schrijft daarop wat uw organisatie van plan is met die aanval met chemische wapens, en ik laat u slapen.”

“Mijn organisatie?”

“Uw helpers, uw slapende cellen of hoe die dingen ook heten. U schrijft het netjes op, en dan kunt u gaan pitten.”

David zuchtte en staarde naar de lege vellen papier.

“Ik neem aan dat het niet helpt als ik u zeg dat u zich gigantisch vergist?” fluisterde David.

“Schrijf het maar lekker van u af,” zei de commissaris. “Ik ben over een kwartiertje terug.”

∗

Twintig minuten later kwam commissaris Duchaine kreunend uit de verhoorkamer. Hij zag lijkbleek.

“Commissaris!” riep inspecteur Bollen, “slecht nieuws?”

“Slecht nieuws?!” schreeuwde Duchaine. “Slecht nieuws?! Wat vind je van een gifaanslag tijdens het carnaval!! Verwittig meteen alle echelons, Bollen, dit gaat ons petje te boven!”

“Een gifaanslag?” stotterde Bollen, “maar…”

“Het zwijn heeft alles tot in de puntjes gepland,” zei Duchaine. “Alle slapende cellen zijn geactiveerd, en vanavond slaan ze toe. Een ramp, inspecteur, een regelrechte ramp!!”

“Maar hoe kan hij nu…”

“Ik zal je vertellen hoe,” brieste de commissaris. “Ze willen gif in de bierleidingen spuiten! Ze gaan op tientallen plaatsen een dodelijke mengsel aan het bier toevoegen. Tijdens het carnaval, Bollen! Ze gaan straks struikelen over de lijken!!”

“Maar Cleeffs kent toch niets van gif, commissaris, dat moet toch een vergissing…”

“Een vergissing, hé, mijnheer de wijsneus!”, bulderde Duchaine. “Hij heeft me zelfs de samenstelling ervan gegeven, hier zie!”

De commissaris haalde met trillende vingers zijn verhoorblad boven en las.

“Een mengsel van 25 milliliter formaldehyde en 50 milliliter methanol per tien liter bier zal volstaan zonder de smaak van het bier aan te tasten. Onze slapende cellen hebben overal te lande vierhonderd spuitjes geprepareerd met gif voor vaten van 50 liter en van 25 liter.”

“Wel, Bollen?!”

Inspecteur Bollen slikte. De namen van de producten zeiden hem niets, maar hij was er vrij zeker van dat het niet al te best zou smaken in zijn glas pils.

“Groot alarm,” besloot commissaris Duchaine gedecideerd. “Verwittig alle instanties. Tot we alle cellen hebben opgepakt wil ik nergens een glas bier over de toonbank zien gaan. Verwittig ook de pers, maar geen paniekvoetbal, in godsnaam.”

∗

In de verhoorkamer lag David uitgeteld met zijn hoofd op de tafel en sliep. Al had hij maar enkele tellen slaap gewonnen met zijn verklaring, dan nog was het de moeite waard geweest. Hij had hen alles willen vertellen en alles willen toegeven wat ze hem maar in de schoenen schoven, in ruil voor een bed en enkele uren rust.

Van gifaanslagen kende David Cleeffs hoegenaamd niets. Maar formaldehyde en methanol waren huishoudnamen voor een voormalige coördinator Vlaamse Waterwegen.

Het waren de klassieke ingrediënten van de onderhoudsproducten voor een chemisch scheepstoilet.