Drieëndertig

Aan het brede, donkerbruine strand van Rincon de la Victoria, een badplaatsje op tien kilometer van de Andalusische stad Malaga, lagen de vakantiegangers her en der verspreid over het zand.

Op het betonnen terras van zijn appartement zocht David Cleeffs een betere houding in zijn relaxzetel.

De eerste dagen van hun verblijf had hij gebiologeerd naar het strand zitten staren en een diepgaande visuele studie gemaakt van de soorten en maten van tanga’s en strings die loom langs zijn gezichtsveld paradeerden. Na die vermoeiende maar noodzakelijke fase was hij in een staat van lethargie beland die maakte dat hij nog met moeite zijn ogen opendeed om aan zijn dry gin te slurpen. De zon deed hem goed. Hij had laat ontbeten met churros en sterke, zwarte koffie. In de late namiddag wilden ze misschien naar Cordoba, om eindelijk eens de beroemde Mesquita van dichtbij te gaan bekijken.

Aan Davids voeten lag de brief van Hans Vander Auwera die via Ellies vriendin Suzanne was nagestuurd. Vander Auwera was weer terug waar hij was, bij de ‘gebroken armen en benen’ van zijn krant, maar hij hoopte dat David geen rancune voelde voor alles wat er gebeurd was, en hij bood hem opnieuw zijn plaats als ‘favoriete freelancer’ aan. Bovendien had hij de vrijheid genomen om een uitgever te contacteren, en kon hij David met trots melden dat zijn voorbije belevenissen volgens de uitgever uitstekende kopij voor een boek zouden opleveren.

Of hij daar eens rustig over wilde nadenken?

∗

David dacht na. Hij had zijn hele leven nog niets anders gedaan. Hij dacht aan Dixit, en of hij nog veel langer met zijn bedrijfje aan de slag wilde. Hij dacht aan het ministerie van Verkeer, departement Waterwegen. Meteen na zijn helletocht bij de politie en de Staatsveiligheid had David gezworen dat hij enkele weken later opnieuw achter zijn computer op het ministerie zou zitten, maar intussen was hij alweer aan het twijfelen gegaan. De brief van de Human Resources manager van de federale politie had hij in een eerste opwelling willen opeten, maar toen hij hem even later rustig las, bleek dat de man zich zonder veel theater oprecht verontschuldigde voor het doorstane leed, en David een lucratieve opdracht aanbood.

Of hij een contract van onbepaalde duur wilde sluiten om de politiediensten bij te scholen in hun omgang met allochtonen? Daar schortte hier en daar wel wat mee, schreef de manager.

∗

David had nog niet geantwoord.

Als hij op zijn gevoel van het moment zou afgaan zou hij voor onbepaalde duur op zijn terras in Rincon de la Victoria willen zitten, met de zon op zijn gezicht, met een voldoende voorraad Martini en Bombay Sapphire voor zijn geliefde cocktails, en met elke ochtend een verse portie churros in de groezelige bar tegenover het appartementsgebouw.

En er was nog iets.

Vanuit de keuken kwamen de onmiskenbare geuren van pasta met frutti di mare aanwaaien. Ellie had aan haar langdurige verblijf bij Suzanne niet alleen een grondige kennis van de honoraria van echtscheidingsadvocaten overgehouden.

Ze had ook verbazend goed leren koken.

EOF