***

ente Isaksen bakte een appeltaart. Ze gooide haar hele ziel

en zaligheid in de strijd om het voor haar gezin gezellig te maken. Ze voelde zich machteloos. Gard was, vreemd genoeg, tot rust gekomen. Het leek haast alsof hij opgelucht was dat ze hadden ontdekt waar hij mee bezig was. Maar dan, het volgende ogenblik, werd hij woedend en agressief en vloog hij weer naar de deur. Hij had ermee ingestemd dat ze urinetesten zouden nemen. Tot nu toe waren alle testen goed gegaan. Geen spoor van hasj of amfetamine of iets anders.

Bente was elke keer weer even zenuwachtig als ze belde voor het resultaat.

De telefoon ging. Vetle nam op. Bente hoorde hem zeggen dat zijn vader nog niet thuis was. "Wanneer komt papa thuis?" riep hij.

Bente keek even op de klok. "Over een halfuurtje, denk ik", zei ze.

"Over een halfuurtje", hoorde ze Vetle zeggen. "Ja", zei hij, "oké, ik zal het zeggen."

"Wie was dat?" vroeg Bente nieuwsgierig.

Vetle haalde haar schouders op. "Een of andere Tanja", zei hij. "Papamoet meteen bellen als hij thuiskomt."

"O", zei Bente. "Waarom vroeg je niet of ze hem op zijn mobiele telefoon wilde bellen?"

"Daar heb ik niet aan gedacht", zei Vetle en hij ging terug naar het vriendje dat bij hem speelde.

De telefoon ging nog een keer. Vetle nam weer op. Deze keer was het voor Gard, die in zijn kamer naar muziek zat te luisteren. Vetle liep de trap op en deed de deur open. Zijn broer was snel beneden in de kamer. Hij lachte toen hij hoorde wie het was.

"Wie was dat?" Bente keek nieuwsgierig naar Vetle, die de keuken inkwam voor twee appels.

"Dat was Tone Berner", zei Vetle.

"O", zei zijn moeder. "Wie is dat?"

"Weet ik niet", zei Vetle.

Bente liep naar de deur en luisterde. Ze was doodsbang voor telefoontjes voor Gard. Je wist nooit wie het was. Morten belde niet meer. Daar was ze blij om. Ze had geprobeerd de problemen met haar collega, de moeder van Morten, te bespreken. Maar zij wilde er geen woord over horen. Ze geloofde niet dat haar zoon zich met zoiets bezighield. Een deel van het proces om Gard weer op het rechte pad te krijgen, hield in dat hij andere vrienden moest krijgen. Daarom was Morten niet langer belangrijk. Ze pakte een kom uit de kast. Bekeek de randen aandachtig. Streek in gedachten verzonken met haar vingers over het gladde oppervlak.

Gard was ermee akkoord gegaan niet meer met Morten om te gaan. Hij was het overal mee eens geweest. Dat verwonderde haar. Ze wist niet of ze erop kon vertrouwen, of dat hij het alleen maar had gezegd om ervanaf te zijn.

Ze ging terug naar het taartdeeg. Het houvast dat eten koken haar bood, stond op het punt om in rook op te gaan. Ze deed de handelingen mechanisch. Alles was veranderd. De angst voor de toekomst overschaduwde al het andere.

Gard kwam de keuken binnen en ging op een van de stoelen zitten. Ze keerde zich half naar hem toe. Hij zei dat hij even uitging.

"Alsjeblieft", zei ze snel, "niet nu. Het is vrijdag. Ik maak een appeltaart. Alsjeblieft, Gard."

"Ik kan er niet meer tegen", zei hij terneergeslagen. "Jullie behandelen mij als een crimineel. Ik ben geen drugsverslaafde, mama, ik heb alleen maar wat geprobeerd. Ik ben niet verslaafd. Jullie overdrijven zo vreselijk."

"Wie belde er?" vroeg ze.

Hij keek haar aan. Gaf eerst geen antwoord. Toen zei hij dat het niet was wat zij dacht.

"Ik denk niets", zei ze, "ik vraag je wie er belde."

"Dat was Tone", zei hij snel.

"Wie is Tone?" vroeg ze.

"Mama, alsjeblieft", zei hij geïrriteerd. Ze keek haar zoon aan. Hij was zeventien jaar. Dit was niet goed. Zo ging het niet. "Wanneer ben je weer thuis?" vroeg ze.

"Niet laat", zei hij en liep naar de gang om zijn jas aan te trekken.

C ato Isaksen belde het nummer van Tanja meteen toen hij de boodschap kreeg. Hij had zijn jas nog niet eens uitgedaan. Hij sprak een paar minuten ernstig met haar voor hij de hoorn weer neerlegde. Hij stond op. Het was vijf over halfzeven.

"Ik zet nu de pizza in de oven", zei Bente en keek hem vragend aan toen hij de keuken binnenkwam.

"Ik moet weer weg", zei hij afwezig en vroeg waar Gard was.

"Hij is uitgegaan."

Cato Isaksen leunde vermoeid tegen de deurpost.

"Wat is er aan de hand?" Bente keek hem mistroostig aan.

"Ida Henriksen is verdwenen", zei hij. "Ze is al een etmaal weg."

Bente draaide haar rug naar het fornuis toe. "Jezusmina", zei ze, "wat gebeurt er toch allemaal? Wat zou er gebeurd zijn, denk je?"

"Ik weet het niet", zei hij. "Laten we hopen dat er een logische verklaring voor is."

"Asker is net het wilde westen geworden", zuchtte Bente bezorgd.

Tanja was in foetushouding op de bank gekropen. Ze had overal naartoe gebeld. Eerst naar Teddy. Hij zei dat hij haar niet had gezien sinds ze gisternacht om tien over twaalf afscheid hadden genomen. Ida's moeder, Agnes Hansen, die tien minuten verderop woonde, had al meer dan veertien dagen niets van haar gehoord."Ik wilde juist eens opbellen", zei ze, "om te overleggen wat we met kerst zullen doen."

Tanja Geber analyseerde en dacht. Wanneer had ze Ida eigenlijk voor het laatst gezien? Dat was gisteren, laat in de middag. Ze stond toen in de keuken en werkte snel een kop soep naar binnen. Ze moest werken, en daarna zou ze met Teddy naar de bioscoop gaan.

Blauwe beelden flakkerden over het beeldscherm. Ze hadden geen kijk- en luistergeld betaald. Ida had daar een paar dagen geleden iets over gemompeld, dat ze zich misschien binnenkort moesten aanmelden. Ze dacht dat ze zo'n auto had gezien, met een peiluitrusting op het dak.

Tanja voelde zich weer een klein vogeltje. Zoals ze was geweest toen ze in het ziekenhuis werd opgenomen. Ze wenste dat ze een dop had om zich in te verbergen. Ida was vannacht niet thuis geweest. Ze was simpelweg niet thuisgekomen.

Ze stond op en liep naar de deur van Ida's kamer. Duwde hem voorzichtig open. Binnen was het een grote chaos. Ze staarde naar de plooien in het rommelige beddengoed. De half dichtgetrokken gordijnen. Boeken die over de vloer lagen rondgestrooid. De afgesloten ladekast. De zwarte broek en de trui die over de stoelleuning hingen. De kastdeur die half openstond.

Ze liep naar de afgesloten ladekast van Carlos. Legde haar hand op het koele oppervlak. Ze had het eigenlijk vanmorgen al geweten. Ze had het al geweten toen ze onder de douche stond. Ze had het geweten voor ze het wist.

^^e wisten het een dag lang uit de publiciteit te houden. toen was er iemand die twee en twee bij elkaar optelde en de tip doorgaf aan Dagbladet. Donderdag 29 oktober was de hele voorpagina gevuld met een luchtfoto van het dorp Asker. macaber asker stond er met vette letters over de hele pagina. Drie kleine foto's van Therese, Stine Marlen en Ida waren in een kader in de rechter benedenhoek geplaatst. Wat hebben deze drie gemeen? Dat was een van de vragen die werd gesteld. Het artikel ging in op de moord op Therese Geber en de verdwijning van de vijfjarige Stine Marlen Kvarme en de twintigjarige studente Ida Henriksen. waar is de politie eigenlijk mee bezig? luidde een van de tus senkoppen. Verschillende inwoners van Asker waren geïnterviewd. Ze zeiden allemaal dat ze bang waren. In een langwerpige kolom helemaal boven aan de pagina stond: "Begin nu al plannen te maken voor kerst."