53

President Tom Cassion zat aan de ontbijttafel in zijn woning in het Witte Huis. Hij had zijn dagelijkse briefing al gekregen en schonk zichzelf een extra kop koffie in. Daarna zou hij echt beginnen aan zijn werkdag die tot op de minuut vastlag.

Hij keek naar zijn vrouw die tegenover hem zat, Eleanor, of Ellie zoals hij en haar beste vrienden haar noemden. ‘Ik zag je agenda voor de komende dagen,’ zei hij. Hij vouwde The Washington Post dubbel en legde die naast het ontbijt waar hij amper een hap van had genomen. ‘Je hebt het behoorlijk druk.’

Ze keek over haar theekopje heen naar hem. ‘Klopt. En ik zag jouw agenda. Behoorlijk leeg. Wat ben je toch een luilak!’

Hij glimlachte berustend. ‘Ach, dat valt wel mee.’

Ze keek naar al het eten dat nog op zijn bord lag. ‘Je eet niet veel de laatste tijd, Tom.’

‘Mijn maag is een beetje van slag. Voel me niet echt lekker.’

‘Dan moet je naar de dokter. Je hebt immers je eigen privéarts.’

Hij knikte. ‘Zal ik doen,’ zei hij en hij staarde voor zich uit.

‘Wanneer kom je terug?’ vroeg ze.

‘Vier stops: Seattle, San Francisco, Houston en Miami. Air Force One landt morgenmiddag om twee uur.’

‘Lijkt de campagne wel.’

‘Maar lang niet zo druk. Hoe vaak hebben we niet in één dag acht of tien steden aangedaan?’

‘Te vaak,’ zei ze droog.

‘En tegenwoordig zijn politici altijd met hun campagne bezig. Na al die wetswijzigingen is het toegestane budget daarvoor oneindig. Je moet ervoor zorgen dat jij ook een deel van de koek krijgt, want de andere kant zal elk kruimeltje inpikken.’

Ze zei: ‘Ik mis de tijd wel waarin we onze eigen campagnebrochures drukten en tijdens een barbecue in de een of andere achtertuin met een koffiepot rondgingen om cheques op te halen.’

‘Ik ook weleens.’

Hij keek naar Eleanor terwijl zij haar agenda voor die dag doornam. Ze was nog jong, zesenveertig, vier jaar jonger dan hij. Ze hadden twee kinderen, Claire en Tommy Junior. Claire was vijftien. Zij had zich uitstekend aangepast aan het leven dat ze nu hadden. Op school had ze veel vrienden gemaakt en ze was actief en populair op Sidwell Friends, en een bijzonder goede leerling. Tommy was nog echt een kleine jongen, die het eerst heel leuk had gevonden om in het Witte Huis te wonen, maar het algauw vreselijk had gevonden. De president en zijn vrouw wisten niet goed wat ze daarmee aan moesten en vonden het heel erg dat hun zoon hier zo ongelukkig was.

Eleanor dacht hieraan en zei: ‘De kinderen zijn binnenkort een hele week vrij. Ik overweeg hen mee te nemen ergens naartoe, naar Nantucket bijvoorbeeld. De Donovans hebben hun huis weer aangeboden.’

Hij keek haar verbaasd aan. ‘Nantucket? In deze tijd van het jaar? Dan is het koud en regenachtig.’

‘Nee hoor, de gemiddelde maximumtemperatuur is eenentwintig graden en de laagste ruim tien. En volgens de weersvooruitzichten zal het minder regenen dan normaal, hoewel het wel bewolkt zal zijn. Dankzij de Atlantische Oceaan is het een gematigd klimaat. Het is er dus warmer dan hier in Washington.’

‘Ik zie dat je zoals gebruikelijk je huiswerk hebt gedaan, Ellie,’ zei de president met tegenzin.

Ze glimlachte. ‘En dan zijn alle toeristen vertrokken. Dan zijn we op onszelf en kunnen we als gezin bij elkaar zijn. Open haard aan, een boek lezen, spelletjes doen, samen een strandwandeling maken. Gewoon even opladen en wat tijd doorbrengen met de kinderen.’

‘Je bedoelt wat tijd doorbrengen met Tommy, want met Claire gaat het prima.’

‘Ik bedoel als gezin,’ zei ze vastbesloten. ‘Ik weet wel dat je een volle agenda hebt, maar het zou heerlijk zijn als je minstens één dag zou kunnen komen.’

De president keek haar bevreemd aan. Hun leven werd geregeerd door heel erg drukke schema’s waarin een reisje al ver van tevoren moest worden geregeld. ‘Staat dit in de agenda? Daar heb ik niets van gezien.’

‘Nee, ik zat er gewoon aan te denken.’

‘Nou, ik betwijfel of ik zelfs maar een dag zou kunnen komen. Mijn agenda voor de komende twee maanden is helemaal vol geroosterd. En bovendien, de stemmers houden er niet van als een president zomaar een dagje vrij neemt. Dat zou je met de Secret Service moeten opnemen. Zij hebben tijd nodig om voorbereidingen te treffen. Misschien is dat op zo’n korte termijn veel te lastig.’

‘Ik heb het al met hen besproken.’

‘Oké, ik hoop dat het lukt. Maar volgens mij maak je je veel te druk om Tommy’s problemen. Hij heeft gewoon meer tijd nodig om te wennen, dat is alles.’ Hij pakte de krant weer.

Eleanor zuchtte, wilde iets zeggen, maar bedacht zich. Ze pakte haar thee, keek in haar agenda, nam aantekeningen door voor een toespraak die ze moest houden nadat ze een groep echtgenotes van senatoren een rondleiding door het Witte Huis had gegeven.

De president leek niet te merken dat zijn vrouw teleurgesteld was. Er was maar één reden voor dat zijn maag van slag was.

Zijn schuldgevoel. Een enorm, niet-aflatend schuldgevoel.

Hij had generaal Pak zijn woord gegeven dat hij alles zou doen wat ze van plan waren. Dat had hij de man beloofd. En nu was de man dood. Hij had zelfs geheim agenten gestuurd om hem te vermoorden, maar Pak had zelfmoord gepleegd. En hij had tegen de agenten gezegd dat ze tegen hem moesten zeggen dat hij naar de hel kon lopen. Als de situatie andersom was geweest, had de president hetzelfde gedaan. Hij had de man bedrogen, zo eenvoudig was het. En nu had de president te horen gekregen dat Paks geadopteerde kinderen waarschijnlijk naar een werkkamp waren gestuurd, waarschijnlijk voor de rest van hun leven.

Ik heb de man verraden. Ik heb de man gedood. Ik ben schuldig aan moord.

‘Pap? Pap?’

De president schudde zijn hoofd en keek om zich heen.

Zijn dochter Claire was de ontbijtkamer binnengekomen. ‘Ik wilde je vragen naar mijn scriptie te kijken die ik voor het vak Amerikaanse regering heb geschreven.’

‘Denk je soms dat ik daar verstand van heb?’ vroeg hij met een zwakke glimlach.

‘Nee, maar mama heeft het druk,’ zei ze met een brede glimlach.

Hij lachte en Eleanor keek geamuseerd. Hij keek met een trotse blik naar zijn dochter die op haar ontbijt aanviel en ondertussen nog een paar aantekeningen voor wiskunde doornam.

Hij keek bezorgd naar zijn zoon die de ontbijtkamer binnenkwam. De jongen droeg een schooluniform. Hij had op een openbare school gezeten, maar zat nu op een van de allerbeste scholen van het land. De overstap was niet zonder problemen verlopen.

‘Hé, grote vent,’ zei de president. ‘Lekker geslapen?’

‘Ik bén geen grote vent. Ik ben het kleinste kind van mijn klas. Zelfs de meisjes zijn groter dan ik.’

Claire legde haar lepel vol muesli neer en zei: ‘En slimmer.’

‘Hou je bek!’ riep Tommy.

‘Claire!’ zei haar moeder op scherpe toon. ‘Niet doen.’

Claire glimlachte triomfantelijk en concentreerde zich weer op haar aantekeningen.

De president zei: ‘Tommy, Ik ben 1,88 meter en je moeder is 1,75 meter. Je wordt echt wel groot, dat kan niet anders. Ik durf te wedden dat je over een paar jaar veel groter bent dan je zus. Je moet gewoon even geduld hebben.’

Claire snoof en Tommy keek chagrijnig.

‘En we moeten hier nóg drie jaar wonen,’ zei Tommy. ‘Jippie!’

‘Nog zeven als papa wordt herkozen,’ zei Claire opgewekt. ‘Ja toch, papa?’

De president keek naar zijn zoon en gaf geen antwoord.

Eleanor stond snel op, keek of haar zoon er goed uitzag en maakte als een echte moeder zijn haar netjes, stopte zijn overhemd in zijn broek, strikte zijn stropdas en streek zijn kraag glad. ‘Je bent al een beetje laat,’ zei ze. ‘Eet je ontbijt maar snel op.’

Tommy liet zich op zijn stoel vallen en keek naar zijn bord vol eten.

Eleanor keek even naar haar man, maar hij had zijn aandacht allang weer bij iets anders. Nadat ze zich er een tijdje tegen had verzet, had ze zich erbij neergelegd dat hij − zolang ze in dit huis woonden en hij president was − vrijwel nooit aandacht voor hen had. De problemen waarmee hij werd geconfronteerd waren te groot, het venijn te intens, de inzet te hoog. Ze voelde zich net een alleenstaande moeder, maar dan eentje mét man. Maar ze had heel veel hulp en ze was zich er heel goed van bewust dat veel vrouwen echt in hun eentje een gezin draaiende moesten houden en ook nog eens met veel minder geld dan zij had. Toch was het niet gemakkelijk. Een gezin hebben was zwaar, hoeveel geld je ook had.

Maar toen de president zijn zoon zag, was hem iets te binnen geschoten.

Familie.

Hij stond op en gooide zijn servet op zijn bord.

Eleanor keek naar hem op. ‘Alles in orde?’

‘Het schiet me ineens te binnen dat ik nog iets moet doen voordat ik in het vliegtuig stap.’ Hij liep snel de eetkamer uit.

Eleanor wijdde haar aandacht weer aan haar zoon en haalde hem over een paar hapjes van zijn ontbijt te nemen.

Ze keek haar kinderen na toen deze samen met de bodyguards van de Secret Service vertrokken. Zij zouden eerst Tommy afzetten en daarna Claire. Eén Secret Service-agent zou de hele dag bij hen in het klaslokaal blijven.

Terwijl de kleine colonne wegreed, zag Eleanor de groep toeristen niet die zich bij het zijhek van het Witte Huis verzamelde. De plaats waar het presidentiële gezin het Witte Huis binnenkwam en verliet, was heel privé en niet echt zichtbaar voor de mensen.

Voor de meeste mensen dan.

Een man en een vrouw maakten foto’s van alles wat ze konden zien. Ze hadden een plekje uitgekozen waar ze zo veel mogelijk van het privégedeelte konden zien, terwijl de bewakers hier met opzet werden afgeleid door de vragen van anderen in hun groep.

Toen de colonne auto’s de straat op reed, maakte een ander lid van de groep daar foto’s van, glimlachend en zwaaiend zoals een toerist zou kunnen doen. Hij bleef foto’s van de colonne auto’s maken tot die niet meer te zien was.

Daarna werd de colonne gevolgd door een paar personenwagens die op Seventeenth Street hadden staan wachten. Ze losten elkaar af, sloegen een zijstraat in en kwamen terug, zodat de Secret Service niet argwanend zou worden.

In het Witte Huis had Eleanor staan kijken naar een paar tuinlieden die bezig waren met enkele bloemperken. Terwijl ze stond te kijken, kwam haar assistente naar haar toe.

‘Mevrouw Cassion, ik ben bezig met de details voor de reis naar Nantucket. Het gaat toch alleen om u en de kinderen, klopt dat?’

‘Ja. Ik heb het vanochtend met de president besproken. Het ziet er niet naar uit dat hij ook kan komen.’

‘De Secret Service is bezig met de logistiek. Zij zullen in de loop van deze week hun voorlopige rapport hiervoor kunnen inleveren, is dat goed?’

Eleanor knikte en zei: ‘Ik kan me nog herinneren dat we gewoon met een paar koffers en onze hond in de auto sprongen en wegreden.’

De secretaresse lachte. ‘Verlangt u terug naar die tijd?’

‘Ach, alleen maar elke minuut van mijn leven. Maar ik denk echt dat het goed is er even tussenuit te zijn. Ik wilde alleen dat de president met ons mee kon.’

‘Het huis dat u hebt uitgezocht, ziet er prachtig uit.’

‘Van vrienden van ons. De Donovans. Zij vinden het goed dat wij er gebruik van maken. Het is een heel oud, rustiek huis. We kunnen naar het strand wandelen. En op de fiets naar de stad. Boeken lezen, kletsen. Gewoon... bij elkaar zijn.’

‘Klinkt heerlijk.’

‘Dat hoop ik maar. Ik hoop dat... Tommy het er fijn vindt.’

De secretaresse knikte. ‘Het is zwaar voor kinderen. Ik denk niet dat ik het zou kunnen.’

‘Tja, we zullen toch een manier moeten vinden waarop Tommy er wel mee kan omgaan. Een andere optie is er niet.’

Toen ze samen naar binnen liepen, stond een man in het uniform van de National Park Service op van het bloembed waar hij aan had gewerkt. Officieel kwam hij uit Zuid-Korea en werkte hij hier al zeven jaar. In werkelijkheid kwam hij uit Noord-Korea en was hij vijftien jaar geleden naar de Verenigde Staten gestuurd met als enige opdracht op de een of andere manier een baan in het Witte Huis te krijgen. Veel banen waren onmogelijk geweest, maar een baan als tuinman kon wel. En nadat hij veel harder had gewerkt dan al zijn collega’s, was hij hier terechtgekomen.

Hij had geregeld rapporten naar zijn regering gestuurd met alle informatie die volgens hem nuttig kon zijn.

Tot nu. Nu was hij waarschijnlijk op een goudmijn gestuit.