Beaux rêves

Er lopen maar heel weinig mensen door Le Cirque des Rêves in deze uren voor de zon opgaat. Sommigen dragen rode sjaals die fel afsteken tegen het zwart en wit.

Je hebt niet veel tijd meer voordat de zon zich onvermijdelijk laat zien. Je staat voor de vraag hoe je de resterende minuten van de nacht moet vullen. Moet je nog één laatste tent binnengaan? Een tent waar je al bent geweest en waarvan je genoten hebt, of een nieuwe tent die nog een mysterie is? Of moet je op zoek naar een laatste karamelappel voor het ontbijt? De nacht die eerder nog eindeloos leek te duren glipt nu uit je vingers en valt weg in het verleden terwijl je naar de toekomst wordt geduwd.

De laatste momenten in het circus doe je helemaal wat je wilt, want het is jouw tijd en van niemand anders. Weldra is het echter tijd voor Le Cirque des Rêves om te sluiten, in elk geval voor nu.

De met sterren bezaaide tunnel is weggehaald en er hangt nog slechts een enkel gordijn tussen de binnenplaats en de uitgang.

Als dat achter je dichtvalt, lijkt de afstand groter dan een paar stappen voorbij een gestreept gordijn.

Je aarzelt voordat je naar de uitgang loopt en blijft even kijken naar de bewerkelijke, dansende klok die de seconden aftikt en waarvan alle onderdelen naadloos voortbewegen. Je kunt er beter naar kijken dan toen je binnenkwam, aangezien hij niet langer door alle bezoekers aan het zicht wordt onttrokken.

Onder de klok bevindt zich een onopvallend zilveren plaatje. Je moet bukken om te kunnen zien wat er in het glimmende metaal is gegraveerd:

In memoriam

staat er bovenaan, met eronder in een kleinere letter namen en data:

Friedrick Stefan Thiessen

9 september 1846 - 1 november 1901

en

Chandresh Christophe Lefèvre

3 augustus 1847 - 15 februari 1932

Iemand kijkt naar je als je het gedenkplaatje leest. Je voelt ogen op je gericht voordat je beseft waar die onverwachte blik vandaan komt. De kassa is nog bemand. De vrouw die dienst heeft kijkt en lacht naar je. Je weet niet goed wat je moet doen. Ze zwaait naar je, een vriendelijk gebaar alsof ze je wil verzekeren dat er niets aan de hand is. Dat bezoekers wel vaker blijven staan om naar de wonderlijke klok bij de ingang te kijken voordat ze weggaan uit Le Cirque des Rêves. Dat sommige bezoekers zelfs het gedenkplaatje lezen voor twee mannen die al zo lang geleden zijn gestorven. Dat je op een plek staat waar velen je zijn voorgegaan, onder sterren die al vervagen en flonkerende lichtjes.

De vrouw gebaart dat je naar haar toe moet komen. Terwijl je in haar richting loopt, gaat ze door stapels papieren en kaartjes. Ze draagt een speld met witte en zwarte veren in haar haar die rond haar hoofd fladderen als ze beweegt. Als ze vindt wat ze zoekt, geeft ze het aan je, en je pakt het visitekaartje aan uit de zwarte handschoen om haar hand. De ene kant is zwart en de andere wit.

Le Cirque des Rêves

staat er in glimmende zilverkleurige letters op de zwarte kant. Op de achterkant, in zwarte inkt op wit, staat:

Mr Bailey Alden Clarke, eigenaar

bailey@nightcircus.com

Je draait het om en vraagt je af wat je Mr Clarke zou kunnen schrijven. Misschien kun je hem wel bedanken voor zijn bijzondere circus, en misschien is dat wel voldoende.

Je bedankt de vrouw voor het kaartje en ze glimlacht slechts.

Je loopt naar het hek en leest nogmaals het kaartje in je hand.

Voordat je door het hek loopt naar het veld erachter, draai je je om naar de kassa, maar die is nu leeg en er is een zwart rooster voor neergelaten.

Je steekt het kaartje zorgvuldig in je zak.

De stap na het hek die je van beschilderde grond naar gras brengt, voelt zwaar aan.

Als je van Le Cirque des Rêves de opkomende dageraad in loopt, besef je dat je je binnen het circus wakkerder voelde.

Je weet niet langer helemaal zeker aan welke kant van het hek de droom zich bevindt.