1

KELLSEY

Oban, Schotland, vierentwintig jaar later…

Kellsey keek neer op de houten pijl in haar hand. “Zou Cupido’s pijl niet van goud moeten zijn, met hartjes erop of zo? Dit lijkt eerder op iets wat Robin Hood zou gebruiken.” Ze verwachtte geen engelenkoor toen ze de pijl uit de kluis had gehaald, maar dit zag er wel erg armzalig uit.

“Je kunt het aan je broer vragen,” stelde Shay voor en ze sprong op de vensterbank naast het keukeneiland. “O, wacht, dan moet je hem vertellen dat je iets uit zijn kluis hebt gestolen.”

“Geleend,” corrigeerde Kellsey haar. Stelen en lenen was bij de Callahans praktisch hetzelfde. Ze overhandigde de pijl aan Vicky zodat ze hem kon gebruiken in haar heksenbrouwsel.

“Ga je die pijl echt in Leroys kont steken?” ging Shay verder. “Mag ik er bij zijn wanneer je het doet? Mag het? Alsjeblieft?”

Ging ze dit echt doen? Een liefdespijl gebruiken om Leroy Leandros verliefd op haar te laten worden? Zelfs al was het maar een kunstmatige liefde?

Na een korte overpeinzing knikte ze. Absoluut! In liefde en oorlog was immers alles geoorloofd. Vooral als ze was uitgedaagd.

“Iemand moet die arrogante fee op haar plaats zetten,” zei ze verdedigend. “Ik heb een reputatie hoog te houden.” Ze had dan ook niet kunnen weigeren toen Lea haar tijdens Truth or Dare had uitgedaagd om een kus te ontlokken aan Leroy. Op de kap van zijn jeep, tijdens het jaarlijkse Bloedfeest, waar iedereen er getuige van kon zijn.

Vicky schraapte haar keel terwijl ze verder in haar ketel roerde. “Weet je zeker dat Lea’s uitdaging de enige reden is?”

Kellsey zette haar meest onschuldige gezicht op. “Welke andere reden kan ik hebben?”

Shay snoof. “Misschien dat je al achter Leroy aan zit sinds je kon kruipen?”

“Niet!”

“Pas op, je neus groeit,” zei Shay terwijl ze een lolly uit een keukenla viste.

“Waarom leg je het hem niet gewoon uit?” stelde Vicky voor, terwijl ze een roos en een pauwenveer in de ketel wierp.

“Wat is daar nu voor uitdaging aan?” vroeg Kellsey, niet verbaasd dat Voorzichtige Vicky voor deze aanpak koos. De zwarte heks was bang voor haar eigen schaduw. Tenzij je een van haar planten verpletterde. Dan veranderde ze in de Hulk.

“Het is veiliger,” hield Vicky vol. “We weten niet eens wat zijn mythos aard is.”

“Hij is een Griek toch?” merkte Shay op. “Misschien is hij een centaur. Denk je dat hij eh… onder de gordel ook gebouwd is als een paard?”

Kellsey draaide met haar ogen. “Hij is geen centaur. Die zijn praktisch uitgestorven.” Wat verdomd jammer was, want op de rug van een centaur rijden stond op haar bucketlist.

“Wat als hij een draak blijkt te zijn?” ging Vicky verder. “Hij zou de boel in de fik kunnen steken. Je broers zullen niet blij zijn als Het Gesticht instort en ze het opnieuw moeten bouwen.”

“Het zou niet de eerste keer zijn,” zei Shay terwijl ze met haar lolly zwaaide. “Weet je nog toen je die hydra had verstopt in de kerkers?”

Kellsey zond haar een geërgerde blik. “Hoe had ik kunnen weten dat Hermy zo snel zou groeien? Of dat hij Levi’s bed in zou glippen?” Als ze dat had geweten had ze de baby hydra ver uit zijn buurt gehouden. Het hielp natuurlijk niet dat hij de hydra onthoofdde en bleef onthoofden tot arme Hermy negen hoofden had.

“Net zoals je niet wist dat je Kraken uit de badkuip in de kelder zou groeien?” vroeg Shay liefjes.

Kellsey trok een gezicht. Ze werd niet graag herinnerd aan dat incident. “Nou…”

“Kellsey was toen nog erg jong,” nam Vicky het voor haar op. “Ze had Krik vast niet goed verstaan toen hij haar probeerde uit te leggen dat hij de badkuip snel zou ontgroeien.”

Was het maar waar. Ze was zeven geweest toen Krik haar had verteld dat hij meer ruimte nodig had. Krik verstaan en haar broers vertellen dat er een reusachtig zeewezen in spe in de kelder leefde waren echter twee verschillende dingen. Tegen de tijd dat ze haar moed bijeen had geraapt om het te vertellen was Krik uit de voegen van de kelder gebarsten. Hij had de halve kelder in gruzelementen geslagen met zijn reuzententakels. Iets waar haar broers haar tot op de dag van vandaag nog aan herinnerden.

“We hebben het hier over Leroy,” veranderde Kellsey haastig van onderwerp. “Die man heeft geen mysteries of verrassingen die voor onverwachte problemen kunnen zorgen.” Zijn betrouwbaarheid was een van de dingen die ze leuk aan hem vond. En zijn gespierde armen. Hij had de meest sexy armen die er bestonden. Ze droomde erover dat hij aan lianen door een jungle zwierde op zoek naar een oude tempel met een verborgen schat. Helaas bleef het bij fantasieën, want hij had geweigerd om haar mee te nemen op een van zijn reizen.

“Waarom toont hij zich dan nooit in zijn mythos gedaante?” vroeg Shay wantrouwend.

“Hij is een nomade. Misschien is hij op de vlucht voor zijn oude clan,” wierp Kellsey tegen. Althans, ze dacht dat hij een nomade was. Ze had geen clanteken op zijn lichaam gezien. Die van haar was geplaatst op haar rechterpols. Niet alle mythos droegen het echter op dezelfde plek.

“Of misschien wordt hij opgejaagd omdat hij de laatste is van zijn soort,” zei Vicky zacht, haar ogen vol schaduwen.

“Of misschien is hij een hybride, en schaamt hij zich daarvoor,” zei Shay stroef. Haar pupillen vlamden op en veranderden vervolgens weer in een ijzig wit. Dat ze half vorstreuzin en half djinn was zorgde voor een ongebruikelijke combinatie van ijs en vuur.

“Leroy lijkt me niet het type dat opgejaagd wordt.” Hij was eerder de jager. “Hij lijkt me ook niet iemand die zich ervoor schaamt om een hybride te zijn,” zei ze. Om de een of andere reden hield hij zijn aard echter toch verborgen.

“Het drankje is bijna klaar,” zei Vicky. “Zodra het is afgekoeld kan ik het gebruiken.”

“Koel is mijn bijnaam,” zei Shay en ze dipte een ijzige vinger in de ketel.

“Ik dacht dat het Lolly was,” zei Kellsey onschuldig. Iedereen wist van haar voorliefde voor salmiak lolly’s.

Shay fronste. “Hou je mond, Achilles.”

Kellsey trok een zuur gezicht. “Je bent gemeen wanneer je uitgedaagd wordt.”

“Gemeen is mijn default setting,” zei Shay. Haar korset kraakte toen ze voorover boog en in de keukenla graaide voor nog een lolly.

“Hoelang zal de pijl werken?” vroeg Kellsey. Ze had gepocht dat ze de weddenschap binnen vierentwintig uur zou winnen.

“De pijl werkt vierentwintig uur lang in plaats van een volle eeuw,” zei Vicky en ze haalde de pijl uit het paarse brouwsel.

Kellsey zou liegen als ze zei dat ze er niet een volle seconde aan had gedacht om Leroy honderd jaar als gewillige liefdesslaaf te houden. Soms voelde het slecht om goed te zijn. Het enige wat haar tegenhield was haar Callahan trots. Ze wilde dat Leroy oprecht van haar hield, niet omdat een magische pijl hartjes door zijn lichaam schoot. “Weet je het absoluut zeker?” vroeg ze. De Bloedspelen duurden twee dagen. Ze vonden plaats op het open veld achter Het Gesticht en het was er altijd een drukte van jewelste. Leroy bleef nooit langer dan nodig was, dus hij zou de tweede dag vertrokken zijn. Vierentwintig uur gaf haar niet veel ruimte om Leroy te raken met de pijl.

Vicky sloeg haar ogen neer. “Ja. Als je de garantie van een getrainde heks wilt, zal je een witte heks in moeten schakelen.”

“Nee, ik vertrouw je,” verzekerde Kellsey haar snel. Ze kon het Vicky moeilijk kwalijk nemen dat ze ongetraind was in de zwarte magie. Aangezien haar ras was uitgemoord door de witte heksen, en de witte heksen over Avalon heersten, was de kans dat Vicky daar opgeleid zou worden net zo groot als dat Shay bloemetjesjurken ging dragen.

De pijl was inmiddels getransformeerd tot roze. “Hij zou nu moeten werken,” zei Vicky en ze gaf hem aan Kellsey.

“Dat lijkt er al meer op.” Kellsey sprong van de keukentafel met de pijl in haar vuist.

Ze liep de keuken uit, richting de gymzaal waar ze trainde met haar broers. Uit de wapenkamer ernaast pakte ze een korte boog en toen ging ze naar buiten.

Ze stapte de deur uit, de chaos in. De achtertuin wemelde van de clans die deel kwamen nemen aan de jaarlijkse Bloedspelen, en hun supporters.

Shay dartelde voorbij in haar minirok en korset. “Ik hou van deze tijd van het jaar. De crème de la crème van sexy testosteron komt dan voorbij. Weet je waar mannen geil van worden? Vechten. En bloed.” Ze fronste ineens. “Waar zijn de Buchanan weerwolven?”

De bevriende weerwolfclan schitterde inderdaad door afwezigheid. Shay had een friends with benefits relatie met Conn, hun alfa. Ze had toegegeven dat ze twijfelde of het ooit wat kon worden tussen hen omdat een alfa weerwolf, in tegenstelling tot de beta’s en omega’s, op een dag zijn zielsverwant tegen zou kunnen komen. Kellsey wist dat Shay vreesde dat de weerwolf haar dan aan de kant zou zetten. “Doe je dit jaar weer mee?” vroeg ze, het gevoelige onderwerp van de Buchanan alfa vermijdend.

“Als je broers gewoon mee zouden doen, zou ik mijn eigen team kunnen vormen, in plaats van me aan te moeten melden voor het Buchanan team,” mopperde Shay.

“Jij mag tenminste nog meedoen,” mopperde Kellsey terug. Het was een jaarlijks terugkerend discussiepunt tussen hen. Shay klaagde omdat ze vijf clanleden tekort kwam om haar eigen team te kunnen vormen. Kellsey klaagde omdat ze überhaupt niet mee kon doen.

“Je mag echt niet klagen, chicky. Het zou niet eerlijk zijn als jij meespeelde. Je weet wat er de vorige keer gebeurde.”

Kellsey draaide met haar ogen. Ze was net zo goed in het breken van botten als haar broers. Helaas durfde niemand van het andere team haar aan te vallen, wat het gevecht een oneerlijke tint gaf. En dat alleen maar omdat Kuno compleet door het lint was gegaan toen iemand haar op haar gezicht sloeg.