30

Zaterdagmiddag was het muziekfestijn in de stad in alle hevigheid losgebarsten. Het parkeerterrein werd gedomineerd door vier grote tenten die in een cirkel waren opgesteld. De tent in het midden werd grotendeels in beslag genomen door muziekapparatuur en een podium die door een oerwoud van lampen en kabels met elkaar in verbinding stonden. Dranghekken moesten de artiesten beschermen voor de wat al te opdringerige fans. De drie andere tenten stonden met de opening naar het podium gericht, zodat bij eventuele regenbuien de toeschouwers konden schuilen, zonder ook maar iets van de show te hoeven missen. Dit jaar stond de popgroep Within Temptation als hoofdattractie gepland, een rockgroep die de laatste tijd behoorlijk aan populariteit had gewonnen. De organisatoren verwachtten daarom ook dat de toeschouwers van heinde en ver zouden toestromen. Om de verkoop van drank in goede banen te leiden waren er buiten de tenten kassa's opgesteld waar plastic munten werden verkocht. Je betaalde twee euro voor een munt, en een glas bier of een frisdrank kostte een muntje. Rondom de tenten stonden marktkramen met dakjes van kleurrijk tentdoek. Ze verkochten T-shirts met allerlei gevatte teksten, plastic sieraden, make-up in afwijkende kleuren, synthetische pruiken en hoedjes. Tussen de stalletjes met etenswaar en piercings stond een medewerker van het Drugs Infoteam folders uit te delen over drugs.

‘Laat je drugs testen’, stond er in de folder. ‘Tips over drugs.’ Erik had de folder aangenomen en enkele meters verderop nonchalant op de grond gegooid. Hij was zonder zijn vrienden op het muziekevenement. Sanne was licht in paniek geraakt toen er werd geopperd om naar het feest te gaan. Ze was bang dat ze Stijn tegen het lijf zou lopen. Natuurlijk hadden ze haar verzekerd dat ze haar zouden beschermen, maar toch durfde ze niet. Ze bleef liever thuis en de anderen steunden haar door ook niet te gaan. Als Erik niks te verkopen had gehad, was hij waarschijnlijk zelf ook niet gegaan. Maar gisteravond had Joop hem gebeld en gemeld dat er ‘iets’ voor hem klaarlag. In een rap tempo was hij vanmorgen langs de Kerkstraat gefietst en hij had honderd pillen meegekregen.

‘Alleen maar pillen verkopen’, had Joop hem bevolen. ‘Ik heb op dit moment geen andere drugs. Ik had geen tijd om in te slaan.’

Bij Joop thuis had hij de tien plastic zakjes in zijn voering opgeborgen en hij was toen rechtstreeks naar het feest gereden. Hij slenterde langs de kramen en keek oplettend in het rond. Hij had al snel een groepje jongeren ontdekt met wie hij eindexamen had gedaan. Anita Bloem stond er ook bij. Het meisje waar hij de hele middelbare schooltijd smoorverliefd op was geweest. Alleen zag ze hem nooit staan. Ze riep zijn naam en zwaaide enthousiast naar hem. ‘Erik!’

Hij zwaaide terug en ze kwam in beweging. Haar vrienden volgden nieuwsgierig. Ze droeg een strakke spijkerbroek met een shirt dat haar navel bloot liet. Ze had een geweldig figuur, dacht Erik terwijl hij gefascineerd naar haar navelpiercing staarde.

‘Erik, wat hoor ik nou voor stoute dingen over jou?’ riep ze half zingend.

Ze sloeg haar arm om zijn nek. Ze lachten allemaal.

‘Verkoop jij foute snoepjes?’ smiespelde ze in zijn oor. Hij grijnsde uitdagend en sloeg zijn hand om haar blote middel. Iets wat hij een paar maanden geleden nooit had gedurfd.

‘Vijf euro per stuk.’ Hij keek vragend de kring rond. ‘Het is echt goed spul.’

Er werd goedkeurend geknikt en het geld kwam tevoorschijn.

Hij kreeg het razend druk, de liefhebbers van xtc wisten hem snel te vinden. Drie pillen, vijf pillen, een pil. De pillen waren uit de voering naar zijn jaszak verhuisd, zodat hij sneller zijn klanten kon bedienen. Erik was net bezig met het afrekenen van vier pillen toen Pim naast hem kwam staan. Hij moest verschrikt hebben gekeken, want Pim toverde snel een glimlach op zijn gezicht en maakte een sussend gebaar met zijn hand. Hij wachtte totdat Erik zijn klant het wisselgeld had gegeven en overhandigde hem toen een envelop. Verbaasd keek Erik naar de uitgestoken hand alsof hij niet begreep wat hij ermee moest. Hoewel zijn hart in zijn keel klopte, dwong hij zichzelf om kalm te blijven.

‘De foto's van Sanne’, verduidelijkte Pim en hij knikte nu naar het pakketje in zijn hand. ‘Ik moest ze afgeven van Stijn. Hij kon zelf niet komen.’

‘O’, antwoordde Erik zo luchtig mogelijk. ‘Ik had hem anders hier wel verwacht. Is hij toch maar voorzichtig geworden?’ Pim keek Erik niet aan. Nonchalant observeerde hij de mensen die voorbijliepen.

‘Stijn zie je hier voorlopig niet meer. Die durft zich niet meer in de stad te vertonen. Hij verkoopt zijn shit nu in Utrecht en dat is maar beter zo. Die gast was veel te agressief en hield er van die rare praktijken op na. Dat gekloot met meisjes en drugs…’

Pim liet een meewarig gesis horen. Hij pauzeerde even, misschien verwachtte hij een reactie, maar Erik zei geen woord.

‘Hij heeft twee gebroken vingers en een gebroken sleutelbeen aan het bezoekje van je vrienden overgehouden.’

Erik keek de jongen nu van opzij aan.

‘Om maar te zwijgen van de blikschade.’ Pim maakte een snuivend geluid en keek om zich heen. ‘Ik ben blij dat ik van hem af ben. Een klootzak is het.’

En toen liep hij weg.

Erik had de inhoud van de envelop niet bekeken en hem in zijn achterzak gestoken. Zijn bedoeling was om Sanne zo snel mogelijk te bellen, maar telkens werd hij aangesproken door kopers of door vage kennissen die plotseling deden alsof ze al jaren dik bevriend met hem waren. De werkdruk nam toe naarmate de tijd vorderde. Tegen enen was hij bijna door zijn voorraad pillen heen en hij bestelde nieuwe. Binnen een halfuur stond Joop met draaiende motor op een afstand van de feesttenten op hem te wachten. Erik leverde de opbrengst van de verkoop in en ontving dit keer honderdvijftig pillen. ‘Gelijk voor morgen’, was de verklaring. Vijftien zakjes met tien pillen. Erik propte de helft in zijn jaszak en de andere helft verdween in de voering van zijn jas.

‘Deze zakjes zijn anders’, merkte hij op. ‘Er staat een negen op gedrukt.’

‘O, dat maakt niks uit’, antwoordde Joop. ‘De oude zakjes waren op.’

‘Oké.’ Erik verstopte de laatste vier zakjes met opdruk tussen de anderen in de voering en trok toen zijn jas aan. ‘Ik ga weer aan de slag. Als het op is, dan bel ik je wel.’

Erik werkte tot halfdrie 's nachts door en hield het toen voor gezien. Doodmoe reed hij naar huis, maar voordat hij in zijn bed kroop, telde hij uit nieuwsgierigheid de pillen die hij nog overhad. Hij had in totaal die dag zesenzeventig pillen verkocht en met een tevreden grijns op zijn gezicht ging hij slapen.

Ze waren onderbelicht, maar ze waren veelzeggend. Met stijve vingers bekeek Emma een voor een de foto's terwijl Sanne haar van een afstand observeerde. Emma stak de foto's weer terug in de envelop. Ze trok met haar mond en probeerde te verwerken wat haar ogen hadden gezien. De jongens zaten op de bank en kregen de foto's niet te zien, wat ze wel begrepen. Erik had de groep gebeld en gevraagd om zondag naar de schuur te komen, want hij had nieuws. Ze keken even vreemd op toen hij vertelde dat hij alleen naar het feest was gegaan. Niemand gaf commentaar toen hij uitlegde dat hij daar was om drugs te verkopen. Hij vertelde wat hij had gehoord van Pim en overhandigde Sanne toen de envelop. Met een rood hoofd had ze de foto's aangepakt, maar ze wilde ze niet bekijken. Ze had wel een idee hoe ze eruitzagen en het had haar al verdomd veel moeite gekost om die beelden van haar netvlies te bannen. Emma deed een stapje naar voren en stak haar hand uit. ‘We moeten toch controleren of het inderdaad de juiste foto's zijn. Straks zijn het foto's van iets heel anders.’ Sanne weifelde en vroeg zich af of het een goed idee was om haar zus hiermee te belasten, maar wie kon het anders voor haar doen?

‘Hier’, had ze uiteindelijk gehakkeld. ‘Maar niet aan de jongens laten zien.’

Nadat Emma de foto's had bekeken was ze op haar zus afgelopen en had haar arm beschermend om haar heen geslagen. ‘We zullen ze verbranden’, had ze met een spierwit gezicht geopperd en Sanne had alleen maar geknikt. In een zinken emmer werden de foto's met behulp van een oude krant aangestoken en in stilte werd het ritueel bekeken. Toen was Erik begonnen over het feest. Vandaag was de laatste dag en hij wilde dat zijn vrienden het feest toch nog zouden meemaken.

‘Stijn laat zijn gezicht echt niet meer zien, hij is de stad uit. We kunnen nu met z'n allen naar het feest gaan. Sanne is veilig.’ Erik wendde zich tot Sanne. ‘Je hoeft nergens meer bang voor te zijn’, herhaalde hij. ‘Hij durft niet eens meer alleen naar de wc. Hij is weg. Toe nou! Je moet verder, vergeet alles. Laten we gaan.’ Hij zag een aarzeling in haar ogen en hij ging verder met zijn pleidooi. ‘Dit feest is maar één keer per jaar en het laatste feestje dat we hebben gehad is ook op een ramp uitgelopen. En we hebben nu tenslotte iets te vieren. We zijn Stijn kwijt.’

Hij zag aan de jongens dat ze dolgraag naar het feest wilden, maar niemand zei het hardop. Ze keken allemaal hoopvol naar Sanne. Ze had Erik met gemengde gevoelens aangehoord. Natuurlijk was ze blij dat Stijn uit haar leven was verdwenen, ook al was dat moeilijk te geloven. En, ja, dit nieuws was een reden voor een feestje. Maar telkens als ze aan een feest dacht, kwam haar maag in opstand. Aan de ene kant bleef ze liever thuis, aan de andere kant wilde ze haar vrienden niet teleurstellen. Het hing nu van haar af. Ze verveelden zich te pletter en dat was haar schuld. Als zij niet ging, dan gingen zij ook niet.

‘Ik vind ook dat we wat te vieren hebben’, gaf ze zich gewonnen. ‘Ik heb genoeg gehuild, ik wil nu wel weer lachen.’ Haar stem klonk verbazend ferm toen ze dat zei.

‘Weet je het zeker?’ hadden ze gevraagd en met een neutraal gezicht had ze geknikt.

De elektrische gitaar jankte en de leadzangeres van Within Temptation danste over het podium en zweepte het publiek op met haar lied.

You can't bring all the gloom

Your heart is frayed and so empty

You glorify the future

Living in a different world than me

The journey ends in death

You are giving up so easily

You are the other half of me

Ze stonden vooraan bij de dranghekken. Emma, Sanne, Idde en Gopal zongen uit volle borst mee terwijl Bart met een biertje in zijn hand zijn vrienden met een glimlach gadesloeg. Erik stond een paar meter verderop, druk bezig met het verkopen van zijn handel. Bart had het wel gezien, maar hij probeerde Erik te negeren. Dat je het gebruikt, vond hij tot daar aan toe, maar je was toch behoorlijk verknipt als je het ook nog eens ging verkopen. Erik bracht de hele groep in gevaar en Bart wilde niets meer met hem te maken hebben. Toch kon hij het niet nalaten om zo nu en dan over zijn schouder een steelse blik te werpen op zijn ‘voormalige’ vriend. Hij had wel gezien dat Erik was veranderd. Zijn uitstraling was zelfverzekerd geworden en hij had iets stoers over zich gekregen.

Over the hills, lies a new beginning

Over the hills

Over the hills, there is a way I know it

Over the hills

De stem van Sharon schalde uit de boxen en vol overgave zong ze haar lied.

Handen zwaaiden door de lucht, ritmisch deinend op de klanken van de muziek die over het terrein klonken. Ze waren de ellende even vergeten en ze genoten van hetgeen ze zo hadden gemist: vrolijkheid. Ze gingen totaal uit hun dak en klapten minutenlang in hun handen en stampten op de grond toen de rockband het podium verliet. Met bezwete lijven en voldane gezichten wrong het viertal zich door het dansende publiek in de richting van Bart. Erik kwam met bier aanlopen en drukte zijn vrienden een glas in hun handen. Bart voelde een steek van jaloezie en met een geforceerde glimlach nam hij het glas aan. Vroeger was hij degene met geld.

‘Erik?’ Een man van middelbare leeftijd was bij de groep komen staan. Erik keek de man aan en knikte. ‘Ik hoor dat je Smarties hebt? Vijf euro, toch?’

Bart beet op de binnenkant van zijn lip en liet zijn blik langs zijn vrienden glijden. Niemand reageerde.

‘Doe er maar twee.’ De man trok een biljet van tien euro uit zijn broekzak. De groep keek toe hoe de pillen van eigenaar veranderden.

‘Hoeveel heb je al verkocht?’ informeerde Gopal doodleuk. Bart kon hem wel voor zijn kop stompen. De lul!

‘Een paar honderd’, blufte Erik en hij nipte stoer aan zijn bier.

‘Wat heb je bij je?’ wilde Idde weten en zijn stem sloeg over van de spanning.

‘Ik heb alleen xtc’, zei Erik en hij toonde het laatste pilletje uit zijn zak. Ze bogen zich nieuwsgierig over zijn hand, ook Bart.

‘Heb je er nog maar één?’ Sanne klonk teleurgesteld.

‘Welnee. Ik heb nog zat, ze zitten alleen niet in mijn jaszak. Hoezo?’

‘Ik wil er wel een’, zei Sanne en ze keek de anderen uitdagend aan. ‘Het is toch feest?’

‘Ben je de laatste keer vergeten?’ vroeg Bart misprijzend. ‘Toen heb je haar neus gebroken.’ Ze keken nu allemaal naar Emma.

‘Toen was het anders’, verweerde Sanne zich. ‘Ik voelde me klote en als je je rot voelt en je gebruikt xtc, dan heb je grote kans dat je angstaanvallen krijgt of depressief wordt. En door Stijn… Maar dat is nu toch anders? Ik voel me hartstikke goed.’ Emma keek haar wat vreemd aan.

‘Dat heb ik gelezen op een site’, legde Sanne uit. ‘Echt waar.’ Je zag Gopal denken en Emma weifelen. De drank had ze wat roekeloos gemaakt. Waarom zouden ze het niet proberen? Iedereen kocht het toch? Een paar honderd, had Erik beweerd.

‘Ik wil het ook wel proberen’, had Idde met een tinteling in zijn ogen geantwoord.

‘Doe toch normaal’, barstte Bart uit. ‘Daar beginnen we toch niet aan? We hadden afgesproken dat…’

‘Lul toch niet!’ snauwde Gopal geïrriteerd. ‘Als je in je broek schijt, dan ga je maar weg. Ik wil dat ook wel eens proberen. Er kan niks gebeuren.’

‘Ik ben helemaal niet bang, bruine droplul’, beet Bart van zich af. ‘Maar we zouden…’

‘Bruine droplul?’ herhaalde Idde. ‘Dat woord “bruine” kun je weglaten.’

Bart stak zijn middelvinger op en bond in. Hij had spijt van zijn uitval en lachte schaapachtig met zijn vrienden mee.

‘Wat willen jullie nou?’ Erik legde zijn arm rond Barts schouder. ‘Jullie kunnen er een gratis krijgen, zeg het maar.’

‘Laten we het nou doen, joh’, drong Idde aan terwijl hij om zich heen keek om de anderen aan te moedigen. ‘Gewoon om te kijken hoe het is.’

Gopal was het met hem eens en ten slotte besloot de hele groep om het te proberen.

Op het grasveld, enkele meters van de tenten verwijderd, gingen ze zitten. Erik deed zijn jas uit en haalde zijn restant tevoorschijn. Acht zakjes met tien pillen. Hij moest straks weer nieuwe bestellen. Op een servetje gooide hij de inhoud van twee zakjes leeg.

‘Zijn dit andere?’ wilde Emma weten toen ze een zakje met opdruk zag.

‘Nee, alleen de verpakking is anders.’ Om het te bewijzen trok hij ook dit zakje open en liet de pillen tussen de anderen rollen.

‘Wie eerst?’ Erik wendde zich tot de groep, maar het bleef stil.

‘Oké, ik eerst dan.’ Erik stopte een pil in zijn mond en spoelde hem weg met een slok lauw bier. Hij grijnsde en stak zijn handen in de lucht om aan te geven dat het niets voorstelde. Sanne hield haar hand op en Gopal volgde haar voorbeeld. Erik deelde uit. Ieder een pil.

Idde hield het tabletje tussen zijn vingers en keek Emma afwachtend aan.

‘Je kunt ook een halve nemen’, zei Erik toen hij merkte dat Emma twijfelde.

Emma knikte en brak de pil in tweeën. ‘Geef maar aan mij.’ Sanne graaide het halve pilletje uit Emma's vingers.

‘Misschien voor straks’, zei ze en ze stopte het in haar broekzak. ‘Bart?’

Erik keek hem vragend aan. Bart zei niets.

‘Het hoeft niet’, zei Erik en de anderen keken Bart spottend aan. Het liefst was hij weggelopen, maar een soort mannelijke trots dwong hem toch om er een te nemen. Hij kon niet weigeren, straks werd het als zwakte uitgelegd. Op het moment dat hij de pil had doorgeslikt had hij spijt.

Tien minuten geleden had Erik zijn vrienden op het grasveld achtergelaten en hij had zich weer in het feestgedruis gestort. Zelf merkte hij nog weinig van de xtc die hij had geslikt.

Misschien dat een joint straks het gevoel wat kon versterken. Hij liep naar de mensen die zich wat afzijdig hielden en zocht oogcontact met hen. Hij zag Pim een zakje bij een man in zijn handen drukken en toen hij opkeek, knikten ze naar elkaar.

‘Hé, Erik. Vriend!’

Met een grijns draaide Erik zich om.

‘Heb jij nog een paar snoepjes voor mij?’ Erik toonde zijn handel en de man glimlachte tevreden. ‘Doe er maar vier.’

Erik telde de pillen in de uitgestoken hand en keek op toen hij in de verte het gejank van een naderende sirene hoorde. De mensen weken langzaam uiteen toen de ambulance het terrein opreed. De auto stopte achter op het grasveld en de mensen vlogen erop af. Met zijn handen in zijn jaszakken was Erik in een rustig tempo naar het tumult gelopen. Maar hoe dichter hij bij de ambulance kwam, hoe harder hij liep. Hij zag een verpleger naast een lichaam in het gras knielen. Spijkerbroek, witte gympen. Die kwamen Erik verdomd bekend voor. Hij begon te hollen.