9

De volgende dag zat Jessica in de metro, gewapend met een stratenboek en de nieuwe Oyster card die haar tante haar had aangeraden. Ze voelde zich trots. Als haar moeder haar nu eens zou zien, dacht ze, in haar eentje onderweg naar White City, helemaal vanaf metrostation Green Park de route uit weten te stippelen zonder het aan iemand te vragen. Het voelde als een echte prestatie hoewel ze de gewoonlijke steek van pijn moest negeren die ze voelde als ze aan Angelica dacht. Ze verjoeg haar moeder uit haar gedachten en dacht aan haar vader, emotioneel gezien een veel makkelijker referentiepunt. Hij zou ook trots zijn. In L.A. had ze nooit van het openbaar vervoer gebruikgemaakt, dus om de een of andere reden voelde dit dubbel indrukwekkend en voor het eerst in haar leven ervoer ze een echt gevoel van onafhankelijkheid.

      Terwijl de wagon door de tunnel rolde, besloot Jessica dat de metro de beste plek was om mensen te kijken. In L.A. durfde alleen de onderste laag van de bevolking – bendeleden, mensen met levende kippen onder de arm en illegale immigranten – op de bus te stappen. Maar hier leek een totale dwarsdoorsnede van de samenleving per openbaar vervoer de stad te doorkruisen, wat zeer bevrijdend was, net als het feit dat er blijkbaar geen vaste regels waren over hoe je je diende te kleden. In L.A. droegen haar vriendinnen allemaal variaties op hetzelfde fantasieloze thema: overdag een joggingbroek, spijkerbroek, Ugg-laarzen, gympen of slippers en ’s avonds een tandje opgevoerd maar nog steeds met als doel eruit te zien alsof ze niet hun best deden terwijl ze in werkelijkheid alleen al die week minstens drie uur aan uiterlijke verzorging hadden besteed.

      Nog voordat ze er klaar voor was dat er een einde aan haar reis kwam, gleed de trein White City al binnen. Daar was ze dan. En zodra ze het station uitliep, was hét daar dan: de BBC.

      Jessica slikte. Voor de televisie werken was misschien niet haar hartenwens, maar als het de enige baan was die ze nu kon krijgen, was het zo’n slechte start nog niet. De BCC was wereldberoemd en toen ze de enorme afmetingen van het ronde gebouw in zich opnam, voelde ze haar hart sneller slaan dan goed voor haar was. Zenuwachtig stak ze de weg over, ze dacht er nog net op tijd aan eerst naar rechts te kijken. Ze ging het gebouw binnen door de glazen draaideuren die naar een enorme receptie leidden en stapte op een van de balies af.

      ‘Kan ik u helpen?’ vroeg een vrouw in werkuniform.

      ‘Ja, graag. Ik heb om elf uur een sollicitatiegesprek met Kerry Taylor van The Bradley Mackintosh Show.’

      ‘En uw naam is?’

      ‘Jessica Gr– Bender.’

      ‘Grebender?’

      ‘Bender.’

      De vrouw wierp haar een blik toe die je alleen maar als wantrouwig zou kunnen omschrijven en pakte de telefoon. ‘Hallo, ik heb hier ene mevrouw Bender bij de receptie voor Kerry. Neem plaats,’ zei ze vervolgens zonder nog op te kijken.

      ‘Bedankt,’ zei Jessica en ze liep naar de zwarte leren stoelen in het midden van de ruimte en pakte een exemplaar van Ariel, de bedrijfskrant van de BBC.

      Het was een en al bedrijvigheid in de receptieruimte en toen ze zich realiseerde dat Ariel totaal niet interessant voor haar was en dat zelfs als dat wel zo was geweest ze door de zenuwen niet had kunnen lezen, keek Jessica in plaats daarvan naar al het komen en gaan. Even maakte ze zich zorgen dat ze te netjes gekleed was. Ze droeg platte pumps met een strakke, donkere spijker-capribroek en een blauw-wit gestreept T-shirt, dus niks extreems. Toch zag ze er vergeleken bij de met hun passen naar de beveiligers zwaaiende en binnenschrijdende mensen tiptop uit.

      Op dat moment verscheen een vrouw in haar gezichtsveld die haar maat duidelijk geen criterium liet zijn voor de kleding die ze besloot te dragen.

      ‘Ben jij Jessica?’ vroeg ze.

      ‘Ja,’ antwoordde Jessica, die opsprong en enthousiast haar hand op en neer pompte.

      ‘Aangenaam,’ zei de vrouw minder enthousiast en wrikte haar hand los. ‘Ik ben Kerry. Ga je mee?’

      ‘Natuurlijk,’ zei Jessica gretig. ‘Erg leuk je te ontmoeten. Ik was zo blij dat je zei dat ik mocht komen. Je hebt vast al veel mensen gesproken, hè?’

      ‘Eh... ja,’ antwoordde Kerry. Ze wist dat de vrouw gewoon een praatje maakte, maar ze had inderdaad heel veel mensen gesproken die ochtend, dus ze wilde niet méér praten dan absoluut noodzakelijk was.

      Met gierende zenuwen liep Jessica achter Kerry aan door de doolhof van gangen door het gebouw totdat ze een serie liften bereikten. Alsof ze haar afwijzing van Jessica’s eerdere poging een gesprek aan te knopen wilde goedmaken, begon Kerry ineens te praten.

      ‘Je zei over de telefoon dat je niet veel ervaring in tv-werk hebt?’

      ‘Dat klopt,’ antwoordde ze oprecht, ‘maar dat zal denk ik voor de meeste mensen gelden die het zich kunnen veroorloven voor zo weinig te werken?’

      ‘Eh, ja, daar heb je gelijk in,’ zei Kerry, een beetje van de wijs gebracht door deze rake opmerking. Maar eerlijk is eerlijk, Jessica zat er niet gek ver naast. Een goed deel van de mensen die ze tot nu toe had gesproken waren pasafgestudeerden met namen als Hugo en Fenella, allemaal met ouders die blijkbaar rijk genoeg waren om hen te ondersteunen terwijl ze voor een hongerloontje begonnen.

      ‘Toch,’ ging Kerry verder, ‘vraag ik me af wat je er, zonder ervaring, toe heeft gezet te solliciteren. Je wilt toch geen presentatrice worden?’

      ‘Hemel, nee,’ zei Jessica met nadruk. ‘Ik kan zelfs niks ergers bedenken.’

      Kerry knikte. Nou, dat pleitte dan voor haar. De vorige kandidate, een vreselijk jolig meisje genaamd Bonnie, had haar demofilmpje meegebracht. Kerry hield niet van jolig en ze was niet van plan iemand een dienst te bewijzen die de baan als één grote auditie zou beschouwen. Ze had Bonnie vrij snel de deur gewezen.

      ‘Om eerlijk te zijn,’ zei Jessica, omdat ze dolgraag de stilte wilde vullen die weer was neergedaald, ‘heb ik er nooit echt van gedroomd bij de tv te werken, maar het lijkt me wel heel leuk om op een kantoor te werken.’

      Kerry keek verrast en totaal niet onder de indruk. ‘Weet je hoeveel mensen voor deze baan zouden willen solliciteren?’ vroeg ze haar. ‘Of wél een idee hebben wat een geweldige kans dit is? Dat ik geen wannabe voor me wil hebben werken, betekent nog niet dat ik niet iemand wil die affiniteit met het wereldje heeft.’

      ‘Oh, ja, natuurlijk,’ zei Jessica blozend toen de lift eindelijk arriveerde. Ze stapten in. ‘Ik weet ook eigenlijk niet waarom ik dat zei. Wat ik denk ik bedoelde was dat ik de uitdaging om organisatietalent te ontplooien en me nuttig te maken met plezier zou aangaan.’

      Kerry werd overweldigd door irritatie. Ze had in de afgelopen veertien dagen duizenden cv’s gereduceerd tot wat ze dacht dat een veelbelovende stapel zou zijn. Maar tot nu toe had ze een ellendige ochtend lang met mafkezen zitten praten die allemaal om de een of andere reden wel totaal ongeschikt waren. Te serieus, te ambitieus, te onervaren, te verlegen of te irritant. En nu deed deze Amerikaanse griet (die iemand kende die haar tante kende of zoiets) alsof ze zo cool was dat ze niet warm of koud werd van de mensen die ze zou ontmoeten als ze de baan kreeg. Dat was weer wat te ver doorgeschoten naar de andere kant.

      Onderweg naar boven vroeg Kerry zich af wat ze moest doen. Moest ze deze vreemde Amerikaanse komediant zeggen op te rotten en haar tijd niet te verdoen? Aan de andere kant kon ze ook niet veel meer tijd besteden aan het zoeken naar kandidaten. Vanwege het schamele budget dat ze had gekregen, had ze nou niet bepaald keuze uit honderden geweldige, ervaren mensen die elkaar verdrongen om geen geld te verdienen. Misschien moest ze door de zure appel heen bijten en het gesprek met deze meid aangaan. De twee keken elkaar ontmoedigd aan, zich beide afvragend wat hun volgende zet zou zijn.

      ‘Oké,’ zei Kerry toen de deuren opengingen. ‘Hier zijn we dan, dus we kunnen nu net zo goed dat gesprek houden, hoewel je op zijn minst kan doen alsof je lichtelijk geïnteresseerd bent in tv, anders kunnen we het maar beter meteen voor gezien houden. Ik moet zeggen dat het mij persoonlijk om het even is.’

      Jessica slikte.

      ‘Serieus,’ zei Kerry, die nu op stoom kwam. ‘Ik weet dat het slecht betaalt, maar we hebben het wel over een van onze paradepaardjes van het lichte entertainment, dus als het je geen reet kan schelen, zeg dat dan, want om eerlijk te zeggen sta ik op het randje om je te vertellen dat je de pot op kunt.’

      Wow. Nog nooit van haar leven had iemand zo tegen Jessica gesproken. Bizar genoeg genoot ze er een beetje van. Misschien was ze het werknemersequivalent van een masochist?

      ‘Ik ben geïnteresseerd,’ zei ze rustig. ‘Echt waar.’

      ‘Kom op dan,’ zei Kerry. ‘Maar geen geouwehoer meer, goed?’

      En daarmee gingen ze linksaf de gang in, Jessica gedwee in Kerry’s kielzog. Al gauw kwamen ze bij een deur met daarop: THE BRADLEY MACKINTOSH SHOW.

      ‘We zijn er,’ zei Kerry hartelijk voordat ze de deur openduwde die een vrij doorsnee uitziend kantoor onthulde met heel veel mensen die druk bezig leken te zijn achter hun computer of in gesprek met elkaar.

      ‘We gaan wel naar Mikes kantoor. Hij is er niet, dus dan worden we niet gestoord,’ zei Kerry.

      Toen Jessica haar achternaging, vroeg ze zich af wat ze zich op de hals had gehaald en hoe mensen zonder connecties in hemelsnaam een sollicitatiegesprek doorstonden zonder in tranen uit te barsten.

      Ondertussen stond Paul Fletcher net op het punt de laatste versie van het script van die week naar Bradley Mackintosh te sturen. Dat deed hij elke dinsdag en de gedachte daarachter was dat ’s lands favoriete interviewer zich de hele woensdag kon inlezen in zijn teksten zodat hij ze op tijd kende voor de opnames van donderdag. In werkelijkheid was Bradley zo’n oude rot in het vak dat hij ervaring genoeg had om het in de make-up voor het eerst door te nemen terwijl er ondertussen beige foundation op zijn gezicht werd gesmeerd en haar uit een bus op zijn kale plek werd gespoten. Ja, dat bestaat. Paul drukte op ‘verzenden’ en wreef met zijn handen in zijn ogen. Tijd voor een kop thee.

      Hij rolde met zijn stoel op wieltjes van zijn bureau weg precies op het moment dat Kerry het kantoor binnenliep. Achter haar aan kwam een aantrekkelijke blonde griet in een gestreept nautisch uitziend shirtje en een strakke spijkerbroek. Ze zag er onmogelijk gezond uit. Ja gezond, besloot Paul. Haar huid... straalde... en haar ledematen zagen er gespierd uit en ondanks het feit dat haar kont redelijke afmetingen had zag het ernaar uit dat die niet zou blubberen als je erin kneep. Paul grijnsde. Het was altijd interessant als er nieuw bloed op kantoor kwam. Hij rolde verder richting de ketel om water op te zetten voor de thee, maar tegen de tijd dat hij terugkwam waren Kerry en de jonge vrouw Mikes kamer in gegaan en kon hij niet meer loeren.

      In Mikes kamer had Kerry haar notitieblok en pen tevoorschijn gehaald en ze was er helemaal klaar voor.

      ‘Dus, wat is je naam voluit?’

      ‘Jessica... Bender.’

      ‘Ooh, Bender. Wat een pech,’ zei Kerry meelevend. Toch was medeleven weer eens wat anders dan een sarcastische opmerking of uitgelachen worden.

      ‘Oké Jessica, wat vind je van het programma?’

      Jessica slikte. ‘Ik vind het geweldig. Ik heb het laatst een keer gezien en het was erg leuk.’

      Kerry zuchtte. ‘Ik wil niet zeuren, maar je kunt niet naar een sollicitatiegesprek komen zonder een mening over de show waarvoor je wilt werken. Heb je geen aantekeningen?’

      ‘Nou nee, maar die had ik wel gehad als ik eerder had geweten dat ik op gesprek mocht komen. Toen ik het programma zag, heb ik er niet zo bij stilgestaan omdat ik bij mijn tante was en we zaten te eten en–’

      ‘Fijn,’ zei Kerry sarcastisch, ‘hopelijk was het lekker.’

      ‘Ik dacht dat ik moest helpen met het boeken van de gasten,’ zei Jessica. Ze begon een beetje genoeg te krijgen van de manier waarop Kerry tegen haar sprak. Het leek wel alsof ze niet wilde dat het gesprek goed verliep.

      ‘Ja, en?’

      ‘Dus mijn mening over de show is dan niet echt van belang, toch?’

      Kerry keek verbaasd op van deze redenering, maar raakte er niet per se door van de wijs. Ze hield wel van klare taal, zo leek het.

      ‘Kerry, ik zal eerlijk zijn,’ ging Jessica verder. ‘Ik ben pas net in Engeland en–’

      ‘Je meent het.’

      ‘Dus ik ken het programma nog niet zo goed. Maar dat gezegd hebbende, snap ik wel dat het populair is en dat het een voorrecht zou zijn om eraan mee te mogen werken. Ik had er zelfs in de Verenigde Staten al van gehoord. Volgens mij is Vincent Malone een keer te gast geweest, klopt dat?’

      Kerry knikte, lichtelijk verdwaasd.

      Jessica wist nog dat Vincent haar erover verteld had. Ze leek zich te kunnen herinneren dat de presentator erom bekend stond oneerbiedig te zijn tegen zijn gasten en dat je hem of goed of helemaal niks vond. ‘Dat hoorde ik... in de media. Maar goed, ik wil het echt heel graag, ik leer snel en wat de wereld van de beroemdheden aangaat heb ik wel wat ervaring... ‘k heb er met een aantal gewerkt... in Amerika.’

      ‘Waar?’

      ‘Ik heb stage gelopen bij... Fox Films,’ improviseerde Jessica, hoewel haar antwoord zelfs in haar eigen oren als een vraag klonk.

      Kerry keek de jonge vrouw tegenover zich aan. ‘Om eerlijk te zijn, Jessica, zoek ik iemand die de show goed kent en met geweldige ideeën voor toekomstige gasten op de proppen kan komen. Die persoon moet ook in staat zijn me te helpen de gasten daadwerkelijk te boeken, wat weer betekent dat het iemand moet zijn die met machtige impresario’s en publiciteitsagenten overweg kan. Met andere woorden: iemand die zich er goed bij voelt om met mensen te onderhandelen die met liefde hun eigen grootmoeder nog zouden verhandelen als dat hun meer geld opleverde, en ik weet gewoon niet of jij–’

      Jessica dacht snel na en onderbrak haar. ‘Agenten als Dolores Rainer? Jill Cunningham? Max Steadman?’ noemde Jessica een paar van Hollywoods grootste agenten op. Ze kende ze allemaal persoonlijk, het waren namelijk die van haar moeder, haar vader en Vincent.

      Kerry stond even met haar mond vol tanden maar herpakte zich snel. ‘Zo, je hebt tenminste de moeite genomen om íéts van research te doen, ook al mik je nu een beetje hoog. Ik probeer wel elke week één internationale topgast te boeken, al is het soms gewoon niet mogelijk. Hoewel we komende week een supershow hebben, vooral als je bedenkt dat de zomer eraan komt en het dan altijd moeilijker is om goeie gasten te krijgen. We hebben presentator Jeff Bates, Kate Templeton, wat natuurlijk helemaal geweldig is, en Alan Carr.’

      Jessica knikte enthousiast ook al had ze maar van een van de drie gehoord. Kate Templeton was op het moment enorm populair, het lievelingetje van het Amerikaanse bioscooppubliek die Jennifer Aniston het nakijken gaf. Edward had een cameo-rolletje in een van haar films gespeeld en had haar erg gemogen. Ze was dus blijkbaar een schat, maar haar manager stond erom bekend een dolle waakhond te zijn.

      ‘Klinkt super en een show als deze is natuurlijk maar zo goed als zijn gasten, dus volgens mij heb jij niet de makkelijkste baan.’

      Kerry was gevleid. Dat was wat ze diep vanbinnen altijd dacht, maar het was evengoed heerlijk het eens uit de mond van een ander te horen.

      ‘Heb je een dvd die ik kan bekijken?’ vroeg Jessica toen ze het apparaat in een hoek zag staan. ‘Want als je echt mijn mening wilt weten, voor wat die waard is, kan ik je die laten horen.’

      ‘Eh, ja,’ antwoordde Kerry, die zich nogal op het verkeerde been gezet voelde door Jessica’s plotselinge ommezwaai van irritant en naïef naar scherpzinnig en assertief. ‘Ik kan er wel een laten zien van een paar weken geleden. Eentje waar ik vrij trots op ben. Michael Sheen was onze belangrijkste gast, samen met Dawn French – van French and Saunders...? The Vicar of Dibley?’ probeerde ze nog toen ze Jessica’s wezenloze blik zag. ‘Laat maar. Goed, veel plezier, en terwijl je kijkt zoek ik iemand die ons een kop thee kan brengen.’

      ‘Oh, ik hoef niet, bedankt,’ antwoordde Jessica. ‘Ik ben niet zo’n theedrinker.’

      Stomme Amerikanen, dacht Kerry, maar terwijl ze Jessica met de tv achterliet, glimlachte ze bij zichzelf. Dat ze met die agentennamen op de proppen kwam, zeg!

      Een kwartier later kwam Kerry terug naar Mikes kamer met een kop thee en Paul en Luke in haar kielzog. Ze hadden net zo lang op haar ingepraat tot ze de mogelijke nieuwe aanwinst van het team mochten ontmoeten.

      ‘Hoe staat het ervoor?’ vroeg Kerry terwijl ze de deur van Mikes kamer met haar schouder openduwde om niet te morsen met haar thee. ‘Dit zijn Paul en Luke.’

      ‘Hoi,’ riep Jessica vrolijk, ‘leuk om jullie te ontmoeten.’

      ‘Van hetzelfde,’ zei Luke. ‘Volgens Kerry is de naam Bender... Jessica Bender,’ zei hij schalks, hoewel hij wilde dat hij dat niet had gedaan toen Jessica zich razendsnel omdraaide en keek alsof ze een spook had gezien.

      ‘Alles oké?’ vroeg Paul verbijsterd.

      ‘Jawel,’ zei Jessica. Ze bloosde en zag er een ogenblik verward uit.

      ‘Wat denk je?’ vroeg Kerry. Ze gebaarde naar het scherm.

      ‘Oh, ja,’ riep Jessica uit, nog van haar stuk gebracht door Lukes woorden. ‘Eh nou, die vrouw, Dawn French, was hilarisch. Echt briljant hoe ze Bradley Mackintosh voor schut zette door hem een klap op zijn fanny te geven.’

      ‘Op zijn wat?’ vroeg Paul, die een grijns niet kon verhullen.

      ‘Zijn fanny,’ herhaalde Jessica. ‘Het was super,’ ging ze aarzelend verder, ‘erg grappig.’

      ‘Je had het vóór de montage moeten zien, dan had je pas echt gelachen,’ onderbrak Kerry haar droogjes, waarmee ze het geluid van Luke probeerde te overstemmen die het zowat in zijn broek deed van het lachen.

      ‘O ja?’ vroeg Jessica met een nerveuze blik op Luke.

      ‘Ja,’ zei Paul vol ongeloof voordat hij zich tot Luke wendde en er zacht zodat alleen hij het kon horen aan toevoegde: ‘Mallerd.’

      ‘Shit man, ik hoop echt dat jij de baan krijgt,’ snoof Luke. ‘Dat wordt lachen.’

      Kerry klakte afkeurend met haar tong en keek beide mannen zo vuil mogelijk aan. Ze besloot dat Jessica een kans verdiende. Haar ogenschijnlijke gebrek aan cynisme en haar openheid spraken haar aan. Het was verfrissend, en lief. Bovendien: als iedereen met zoveel enthousiasme op de show reageerde, zou het leven een stuk makkelijker zijn.

      ‘Nou, ik ben blij dat je het leuk vond,’ zei ze.

      ‘Absoluut. Het is een goed programma.’

      ‘En voor de goede orde, fanny betekent in Engeland niet kont.’

      ‘Oh...’

      ‘Je bent Amerikaanse,’ merkte Paul op.

      ‘Eigenlijk half Brits en half Frans, maar ik ben naar de vs verhuisd toen ik zeven was,’ antwoordde Jessica verlegen terwijl ze zich afvroeg wat fanny hier dan wél betekende.

      ‘Ah, vandaar.’

      Nu keek Jessica van Paul naar Kerry, haar ogen groot en vragend.

      ‘Daar hebben ze wel vaker last van OUE’s,’ zei Paul.

      ‘OU-watteh?’

      ‘Openlijke Uitingen van Enthousiasme.’

      Toen ze Jessica’s onzekere gezichtsuitdrukking zag, besloot Kerry dat het tijd was zich erin te mengen.

      ‘Oké, jullie bedankt, maar ik wil nu graag even alleen met Jessica praten, dus tot later,’ zei ze bars terwijl ze hen half de deur uitwerkte. Luke was als eerste buiten en riep meteen tegen het hele kantoor: ‘Wie mag ik op zijn fanny slaan?’

      ‘Let maar niet op hen,’ zei Kerry terwijl ze de deur achter ze dichtdeed. ‘Het zijn net twee kleuters als ze samen zijn, wat dus vaak is. Ze delen een appartement,’ voegde ze er bij wijze van verklaring aan toe. ‘Je zult het nu wel niet geloven, maar Paul wordt als een van de meest getalenteerde schrijvers van de BBC beschouwd. Maar goed, ik wil nog graag wat gegevens van je hebben want eerlijk gezegd, als je met agenten als Jill Cunningham kan omgaan, ben je je gewicht in goud waard. Wat meer zal zijn dan je loonzakje, ben ik bang.’

      ‘Oh, oké...’

      ‘Dus wat ik probeer te zeggen is dat je wat mij betreft de baan hebt en maandag kunt beginnen, als je wilt. Om eerlijk te zijn ben jij de enige van de mensen die ik tot nu toe heb gesproken van wie ik denk dat ze de baan aankan en die iemand is met wie ik hoop op te kunnen schieten.’

      ‘O jee,’ antwoordde Jessica, het duizelde haar hoe snel alles plotseling ging. Wat een vreemde dag. Aan de ene kant was ze er vrij zeker van dat ze zojuist was vernederd door die gozer Paul en zijn vriend Luke. Maar aan de andere kant had iemand die niet wist, en er geen zier om gaf, wie ze was, haar zojuist een baan aangeboden. Weliswaar een zeer slecht betalende baan waarbij ze aan een show moest meewerken die om beroemde mensen draaide, een van de dingen waar ze juist bij vandaan probeerde te komen, maar toch. Een baan. In Engeland. Bij de BBC. Al had ze geen idee of ze ertegen opgewassen was. Plotseling voelde ze zich totaal uitgeput en nogal overweldigd.

      ‘Zie je het zitten?’

      ‘Oh ja, alsjeblieft, graag, dank je,’ antwoordde Jessica terwijl ze zwakjes glimlachte en met haar middelvingers onder haar ogen wreef om de ravage die haar make-up zou kunnen hebben veroorzaakt weg te vegen. Ze sprak de waarheid. Ze zag het helemaal zitten. Daar was ze zeker van. Waar ze zich meer zorgen om maakte was of ze háár zouden zien zitten. Dat was nog maar de vraag, en als ze zich op de afgelopen tien minuten moest baseren, vermoedde ze dat ze daar snel genoeg achter zou komen.