25

Die avond ging klokslag acht uur Pams deurbel.

      ‘Daar zal je hem hebben, lieverd,’ riep Pam naar boven. Nu ze haar nichtje zo opgewonden zag van de nieuwigheid van een opbloeiende romance werd Pam teruggezogen naar de tijd van de begindagen van de verkering tussen haar en Bernard. De afgelopen paar dagen had ze het zichzelf zelfs toegestaan voor de verandering eens in herinneringen en romantische nostalgie te zwelgen. Denken aan het verleden leek haar de laatste tijd niet meer zo te beangstigen en volgens haar kwam dat doordat Jessica er was. Haar nichtje had haar eraan herinnerd dat het leven voor de levenden was en Jess’ geluk en groeiende zelfvertrouwen waren prachtig om te zien. Op zondag, toen Jessica Paul in een tijd van veertig minuten drie keer had weten te noemen, was zelfs Pam meegesleept geraakt, dromend van een grootse bruiloft.

      Terwijl de deurbel nogmaals ging, grinnikte Pam bij zichzelf.

      ‘Moet je mij nou horen,’ zei ze tegen haar eigen spiegelbeeld in de hal.

      Jessica kwam de trap afgerend, zenuwachtig en bang dat ze zich te veel had opgedoft voor een etentje op de maandagavond. Paul kennende zou hij haar waarschijnlijk toch meenemen naar een of andere pub. Maar ze was naar huis gekomen om zich op te frissen, dus dat was wat ze had gedaan. Het feit dat ze een crèmekleurige vintage Chloe-jurk droeg die haar moeder voor haar had gekocht zou hem waarschijnlijk toch ontgaan.

      ‘Zie ik er goed uit?’ vroeg ze nog snel even aan haar tante.

      ‘Prachtig,’ antwoordde Pam met haar hand op haar hals. ‘Die jongen mag in zijn handjes knijpen. Ik maak me uit de voeten.’

      Jessica gaf haar in het voorbijgaan in de hal een dankbaar kneepje en stopte daarna om nog een laatste keer diep adem te halen voordat ze de deur opendeed. En toen ze dat uiteindelijk deed, keek ze vreemd op.

      ‘Shit, wat doe jij hier?’ stamelde ze ontredderd. Haar moeder stond op de stoep en zag eruit als de enorme Hollywoodster die ze was.

      ‘Je hebt de jurk aan die ik voor je heb gekocht, dat model staat je goed,’ zei Angelica tevreden.

      Toen eindelijk tot haar doordrong dat wat ze zag echt haar moeder was en niet een hologram, begon het besef Jessica’s bewustzijn binnen te sijpelen dat ze vagelijk (heel vagelijk) plannen had gemaakt met haar moeder. Ze realiseerde zich meteen dat behoorlijke schadebeperking wel op zijn plaats was, maar haar dringender zorg was het feit dat Paul nu elk moment aan zou kunnen komen en het heel moeilijk uit te leggen zou zijn waarom Heavenly Melons bij haar op de stoep stond.

      ‘Mam, alsjeblieft?’ smeekte ze. ‘Het spijt me, maar ik heb vanavond een afspraakje.’

      ‘Een afspraakje? Vanavond? Oh Jessica, wat leuk voor je. Vond hij het leuk om samen met ons uit eten te gaan?’

      ‘Binnenkomen,’ zei Jessica, die doorhad dat de subtiele aanpak niet ging werken.

      ‘Ik weet niet of Pamela dat wel goed vindt–’ Maar Angelica kreeg niet de kans haar zin af te maken want na vlug beide kanten de straat in te hebben gekeken, greep Jessica haar moeder en trok haar de hal in, waar Pamela net uit de voorkamer kwam om te zien wat er gaande was.

      ‘Wat doe jij hier?’ snerpte de oudere dame verontwaardigd. Ze had haar handen op haar heupen en zo’n dreigende uitdrukking op haar gezicht dat ze er nogal vervaarlijk uitzag. Jessica begreep voor het eerst waarom haar moeder een beetje bang voor haar tante was.

      ‘Ik ben hier omdat ik met mijn dochter heb afgesproken,’ zei Angelica en ze rechtte haar rug.

      Jessica voelde zich plotseling ellendig. Dit was allemaal haar schuld.

      ‘Luister mam, het spijt me ontzettend. Ik had moeten bellen, maar het is geen geintje: ik heb vanavond echt een afspraakje en het is heel belangrijk voor me.’

      ‘Dat is fantastisch, meis,’ zei Angelica. Ze keek haar sentimenteel maar stralend aan. ‘Ik ben erg blij voor je, echt waar.’

      Jezus, dacht Jessica. Ze had er zoveel jaar naar verlangd om zulke aandacht van haar moeder te krijgen, maar op dit moment wilde ze alleen maar dat ze de hint zou begrijpen en weggaan.

      ‘Luister,’ zei ze uiteindelijk, omdat ze zich had gerealiseerd dat ze geen andere optie had dan het heel duidelijk te maken, ‘ik kan vanavond niks met je doen. Ik heb per ongeluk nóg een afspraak gemaakt en ik wil niet dat hij je ziet. Hij weet niet wie mijn ouders zijn en om eerlijk te zijn is het heel belangrijk dat dat ook zo blijft. Voor één keer mijn eigen leven te leiden en niet in jouw schaduw te staan is een hele verademing. Dat snap je toch wel? Daarom ben ik tenslotte hier!’

      Angelica oogde ongelooflijk gekwetst en leek te krimpen in haar kleren als een lekgeprikte ballon.

      ‘Aha,’ zei ze.

      Beschaamd en uit elkaar knappend van frustratie, bloosde Jessica. ‘Zo had ik het niet bedoeld... ik...’

      Angelica keek zwijgend naar de vloer. Ze was zo moe van haar op niets uitlopende pogingen om vrede te sluiten met haar dochter. ‘Ik weet dat de dingen tussen ons niet zijn zoals zou moeten, Jessica. En het spijt me, maar je moet weten dat er een eind komt aan het aantal keren dat iemand zijn verontschuldigingen kan aanbieden zonder te worden vergeven.’

      Jessica keek haar moeder verbijsterd aan. Ze had haar nooit zoiets horen zeggen. Niet dat haar woorden hetzelfde effect op Pam hadden.

      ‘Nou wordt-ie helemaal mooi,’ tierde ze. ‘Je kunt toch nooit vaak genoeg je verontschuldigingen aanbieden? Aan haar en aan Teddy. Hij heeft jaren gewacht om iets van je te horen, wanhopig om te weten waarom je het hebt gedaan.’

      ‘Maar dat is niet waar, ik–’

      De deurbel ging.

      ‘Shit,’ zei Jessica geschrokken.

      ‘Oh, nou heb je het voor elkaar,’ zei Pam zo dreigend als ze kon gezien het feit dat ze fluisterde. ‘Luister eens, Ange. Als je iets wilt bereiken bij je dochter, verpest dit dan niet voor haar, hoor je me? Deze gozer betekent veel voor haar en ze moet dit afspraakje op haar eigen voorwaarden kunnen hebben.’

      ‘Prima,’ zei Angelica, nu ook in paniek. ‘Maar wat moet ik nu dan doen? Mijn chauffeur draait de auto even. Hij zal er zo zijn.’

      Ondertussen buiten, begon Paul te denken dat hij bij het verkeerde huis stond. Hij belde nog maar een keer aan. Op precies datzelfde moment begon Angelica’s mobiele telefoon in haar tas te trillen.

      ‘Dat zal mijn chauffeur zijn,’ fluisterde ze en ze oogde verslagen, ‘wat betekent dat hij elk moment hier kan zijn...’

      ‘Hallo?’ klonk Pauls stem door de brievenbus.

      Omdat ze zijn ogen er doorheen zag turen, raakte Pam in paniek. ‘Daarin,’ beval ze en ze duwde een verbijsterde Angelica richting de gangkast.

      Toen ze besefte wat er gebeurde, probeerde Angelica – die een hekel had aan kleine ruimtes – te protesteren, maar Pam luisterde niet. Ze schoof haar erin en sloeg de deur dicht, die Angelica’s smeekbede dempte. ‘Kop dicht, mevrouwtje. We halen je er zo snel mogelijk weer uit.’

      Verslagen deed Angelica wat haar gezegd was. Het werd stil in de kast. Tegen deze tijd stond Jessica’s mond zo ver open dat haar onderkaak praktisch de grond raakte en was ze helemaal de weg kwijt. Gelukkig wist Pam nog wel waar ze was en omdat ze zag dat haar nichtje aan de grond genageld stond van paniek, deed ze zelf de deur maar open.

      ‘Hallo,’ zei ze als een slechte tv-presentatrice die van de autocue las, ‘jij moet Paul zijn. Kom erin.’

      ‘Bedankt,’ zei hij en toen Jessica naar voren stapte om hem te begroeten, was moeilijk te zeggen wie er het meest verward uitzag, zij of Pam.

      ‘Zo,’ zei Paul aarzelend terwijl hij zich afvroeg waarom iedereen zo raar keek, ‘u bent vast Pam. Jessica heeft me zoveel over u verteld.’

      ‘Ooh,’ snerpte Pam, luider dan nodig was. ‘Toch wel goeie dingen?’

      ‘Oh, jawel,’ bevestigde Paul.

      Op dat moment was het geluid van een mobiele telefoon te horen. Het kwam uit de gangkast.

      Jessica en Pam grijnsden allebei maniakaal naar Paul en deden alsof ze het niet hoorden. Ondertussen, in de kast, deed een claustrofobische Angelica haar best om bij haar telefoon te komen zodat ze hem uit kon zetten, wat niet echt hielp omdat nu de hele kast stond te schudden.

      ‘Zit er iemand in die kast?’ vroeg Paul.

      ‘Wat?’ vroeg Jessica dommig.

      ‘Die kast,’ zei Paul. ‘Er zit iemand in.’

      ‘Eh...’

      ‘Doe niet zo gek. Waarom zou er iemand in de kast zitten?’ bulderde Pam veel te luid. Maar ze bereikte niet het beoogde effect, want op dat moment ging de kastdeur piepend open en Angelica, die het simpelweg geen seconde langer in zo’n kleine ruimte kon uithouden, stapte er voorzichtig uit, hoewel ze in een poging onopgemerkt te blijven achter de kastdeur bleef staan.

      ‘Behalve die persoon, dan,’ zei Pam terwijl ze woest Angelica’s kant op staarde. ‘Oh, we houden hier wel van een geintje, nietwaar Jess? Toch? Oh, je zou je gezicht moeten zien, Paul. Hilarisch. Hebben wij je even te pakken!’

      Paul oogde verschrikkelijk onzeker.

      ‘Dus,’ zei Jessica zwakjes. Ze wist dat er een verklaring vereist zou zijn waarom Angelica Dupree zojuist uit haar gangkast was gekomen. Het was tijd alles op te biechten. Afgezien van al het andere vond ze het vreselijk jammer dat het spel uit was. Ze was nog lang niet klaar om weer Jessica Granger te worden, maar ze had geen keus meer. Ze draaide zich om om haar moeder voor te stellen. Toen ze dat deed besefte ze dat Angelica, die zich nu achter haar verschool, haar hoofd had bedekt met een van Pams zijden hoofddoeken en een regenjas aan had getrokken die ze allebei in de kast moest hebben gevonden.

      Jessica stelde haar poging op prijs, maar nu zag ze er niet meer uit als een filmster maar als een filmster die niet herkend wilde worden. Toch leek Paul niet door te hebben wie ze was. Er stroomde hoop door haar lijf. Zou ze hier mee weg kunnen komen?

      ‘Dus Paul, dit is... een van de oude chauffeursvriendinnen van mijn vader... en... daar zul je haar auto hebben.’

      Een verdwaasd kijkende Paul draaide zich om en zag een enorme Bentley met verduisterde ramen voor het huis tot stilstand komen.

      ‘Tjonge, wat een vette auto. Maar... als zij de chauffeur is, wie bestuurt hem dan nu? En waarom zat u in de kast?’ informeerde hij heel redelijk terwijl Angelica haar kans schoon zag en langs hem heen scheerde. Hij kreeg geen antwoord.

      ‘Doeg,’ riep ze zo vaag als ze kon om haar Franse accent te verbergen. Toen ze langs Paul was gerend, het trappetje af en naar de auto, volgde er een lange stilte waarin Pam en Jessica allebei met een bevroren grijns naar Paul keken totdat Jessica zich realiseerde dat ze zich vreemd gedroegen.

      ‘Goed,’ zei ze en ze sloeg haar handen tegen elkaar. ‘Zullen we?’

      ‘Eh, ja,’ zei Paul gespannen. ‘Maar ik begrijp nog steeds niet waarom een andere chauffeur–’

      ‘Je brengt haar wel weer veilig thuis, hè?’ riep Pam, alsof het zou helpen als ze alles heel luid zei.

      ‘Zal ik doen,’ antwoordde Paul en hij hoopte maar dat zijn trommelvlies nog intact was. Hij was ook niet helemaal eerlijk. Natuurlijk hoopte hij haar veilig thuis te brengen (hij was geen psycho of zo), maar als het even kon wel naar zíjn huis.

      ‘Nou, gedraag je en je kunt nooit té voorzichtig zijn, hè,’ kon Pam niet laten er ondeugend aan toe te voegen, zo opgelucht was ze om de enorme Bentley eindelijk de oprit af te zien rijden.

      ‘Pam!’ vermaande Jessica, maar terwijl ze het trappetje afliep, zuchtte ze ook diep van opluchting. Dat had maar weinig gescheeld. En zij had het kunnen voorkomen. Haar moeder deed zoveel meer haar best dan anders en dat moest ze echt eens beantwoorden. Maar het was gewoon moeilijk met zoveel op haar bordje. Toch zwoer ze er iets aan te doen.

      ‘Dat was allemaal een beetje vaag,’ zei Paul toen ze de straat uit liepen. ‘En je hebt me voorgelogen.’

      ‘Sorry?’ antwoordde Jessica. Haar hart versnelde weer eens. Had hij dan toch Angelica’s gezicht gezien?

      ‘Het huis van je tante? Je zei dat het niets speciaals was,’ herinnerde hij haar toen hij haar geschrokken gezicht zag. Ze staken de straat over.

      Jessica glimlachte aarzelend terug, niet zeker wat ze moest zeggen. Ze kreeg de vage indruk dat ze ook maar beter kon zwijgen totdat ze erachter was waar hij precies naartoe wilde.

      ‘Waarom bleef je maar zeggen dat ze zo’n “schattig” en gewoon huis had terwijl ze in een kolossale Victoriaanse villa woont boven aan een van de duurste heuvels van Londen?’ riep hij uit. ‘Wilde je daar iets mee duidelijk maken? Of denk je net als Dulcie dat ik een omgekeerde snob ben?’

      ‘Eh, ja... nee,’ antwoordde Jessica, helemaal de weg kwijt. Ze dacht echt dat het een correcte beschrijving van het huis was geweest, maar Paul dacht daar blijkbaar anders over.

      ‘Ik bedoel, als je echt vindt dat een kast van een huis dat meer dan een miljoen pond zou opbrengen niets bijzonders is, dan weet ik niet of ik je ooit wel mee zal nemen naar mijn flat,’ ging hij verder.

      ‘Oh,’ zei Jessica.

      ‘Het was maar een grapje,’ zei Paul snel, ‘je mag met me mee wanneer je maar wilt, maar geen gelul meer, oké?’

      ‘Ik zal het niet meer doen,’ zei Jessica en haar gedachten sloegen op hol. Hoe had ze dat zo ontzettend verkeerd kunnen hebben ingeschat? Was het huis van haar tante echt zoveel waard? Nu ze erover nadacht was haar huis in L.A. zo buitenproportioneel van afmetingen (via het interne telefoonnetwerk hoorden ze of het eten klaar was) dat het best kon zijn dat ze niet het meest realistische perspectief had. Ze voelde zich gedwongen het te verklaren. ‘De enige reden dat ik liet doorschemeren dat het huis van mijn tante iets anders was dan geweldig, was omdat ik–’

      ‘Ik val je niet aan, hoor,’ zei Paul, die stopte en Jessica naar zich toe draaide. ‘Het is alleen raar dat je het expres zo gebagatelliseerd hebt. We zouden je niet hebben veroordeeld als je had gezegd dat je tante stinkend rijk was... Dat verandert niets aan het feit dat jij en je vader het niet makkelijk hebben gehad. Anders zou je je niet uit de naad werken als Kerry’s assistent en hij niet voor Vincent Malone chaufferen, toch?’

      Jessica deed haar mond open om iets uit te brengen ter verdediging, maar Paul ging verder: ‘Wat wil je vanavond doen? Zullen we een hapje gaan eten of wil je liever eerst ergens wat drinken?’

      Jessica keek voor het eerst die avond eens goed naar hem. Hij droeg zijn standaard T-shirt en spijkerbroek maar had weer dat gewassen voorkomen. Zijn haar was uit zijn gezicht gekamd en hij zag er spectaculair goed uit. Jessica kreeg ineens zin haar handen onder die kleren te krijgen.

      ‘Laten we beginnen met iets te drinken en daarna zien we wel,’ stelde Jessica voor en terwijl ze zo samen over straat liepen, begonnen de zenuwen langzaam te verdwijnen. Wat maakte het uit waar ze woonden of wie ze ‘waren’; ze voelde zich thuis bij Paul. Een uitwerking die alleen maar werd getemperd door het feit dat ze van tijd tot tijd bijna omviel van de sterke golven van lust die ze voelde als ze bedacht hoe goed hij eruitzag. Hoe had ze hem ooit intimiderend kunnen vinden?

      Later, in een kroeg die ze een paar straten verderop hadden gevonden, speelde Jessica met het idee alles op te biechten. Misschien kon ze het maar beter uit de weg ruimen en nu vertellen wie haar ouders waren voordat er echt iets ontstond tussen hen. Maar ze was zo bang om de doos van Pandora open te maken die altijd alles verpestte, dat ze besloot het niet te doen. Paul leek zo onder de indruk dat ze in haar eentje in Engeland was en werkte, en op het moment wilde ze niet dat iets dat verpestte. Het zou zo’n mindere prestatie lijken als hij wist wat voor ruggensteun ze had. Bovendien wilde ze het niet tijdens haar eerste echte afspraakje met Paul de hele tijd over haar ouders hebben. Waarom zou Edward zich ertussen werken zoals hij altijd deed, of Angelica alle aandacht opeisen? Dit was eindelijk eens alleen voor haar. De waarheid kon nog wel even wachten.

      ‘Weet je wat?’ zei Jessica uiteindelijk nadat ze een tijd lang over niets substantieels hadden gekletst. ‘Ik weet helemaal niets over jou. Je bent erg goed in vragen stellen, maar niet zo goed in ze beantwoorden en ik wil alles weten.’

      ‘Oké,’ zei Paul en hij boog naar voren om zijn glas neer te zetten. Zijn arm streek langs Jessica’s dij en ze rilde van verwachting. ‘Ik ben geboren in Staines, letterlijk een “vlek” op de kaart die even opwindend is als de naam suggereert. Je kunt zelf wel bedenken hoe de opgroeiende jeugd de draak stak met die plaatsnaam.’

      Jessica trok een vies gezicht. Ze kon er wel wat bij bedenken. Even ebde de lust weg.

      ‘Ik zat daar ook op school maar deed totaal niet mijn best. Of tenminste, niet tot mijn vader wegging, want toen veranderde er wel iets. Ik denk dat ik me realiseerde dat als ik niet oppaste, ik net zulke oninspirerende baantjes zou krijgen als mijn moeder altijd had. Alleen was het tegen die tijd een beetje te laat om nog iets van school te maken, dus ging ik maar werken. Ik heb een poos behoorlijk saaie baantjes gehad, maar maakte er evengoed een leuke tijd van en ondertussen probeerde ik mijn horizon zo veel mogelijk te verbreden. Mezelf een beetje ontwikkelen, zou je kunnen zeggen. Mijn leven is hoofdzakelijk prima geweest, maar wel behoorlijk gemiddeld. Laat ik het zo zeggen: ik denk niet dat mijn leven tot nu toe een bijzonder boeiende biografie zou zijn.’

      ‘Sjonge,’ zei Jessica met het sarcasme dat Paul meestal aanwendde. ‘Ben je nu je verdriet aan het verdrinken of zo?’

      Paul lachte. ‘Ik vind mezelf niet zielig, maar ik denk gewoon – ik hoop – dat het mooiste nog moet komen,’ zei hij op een manier die Jessica liet smelten. Het voelde alsof ze een lift in haar buik had die vijf verdiepingen tegelijkertijd naar beneden raasde. ‘Hoewel ik moet toegeven dat het me de afgelopen vijf jaar of zo behoorlijk voor de wind is gegaan sinds ik voor de tv werk,’ voegde hij eraan toe.

      ‘Kun je het goed vinden met je moeder?’ vroeg Jessica.

      ‘Absoluut,’ zei Paul. ‘Ze is super.’

      ‘Woont ze nog in Staines? En volgens mij bestaat er geen verschrikkelijker naam voor een plaats.’

      ‘Moet jij nodig zeggen, mevrouw Bénder,’ antwoordde hij nadrukkelijk, wat hem een harde por in zijn ribben opleverde. ‘Auw, en ja, om je vraag te beantwoorden, mijn moeder en zusje wonen nog steeds in het enige huis dat ooit mijn thuis is geweest. Ik ging naar de basisschool in Staines, naar de middelbare school in Staines, had mijn eerste zaterdagbaantje in Staines en ben er de meeste weekenden nog te vinden.’

      ‘Wat was je eerste baantje?’ informeerde Jessica. Ze hing aan zijn lippen.

      ‘Mmm, dat was echt heel sexy,’ mijmerde Paul. ‘Vakken vullen in de Safeways tot ik achttien werd, toen promoveerde ik naar de kassa’s. Mijn tweede baantje was duizend keer beter. Ik heb zes maanden bij platenwinkel Our Price gewerkt dus je kunt je voorstellen dat ik het daar erg naar mijn zin had. Al mijn loon gaf ik uit aan muziek. Het was rampzalig.’

      Jessica glimlachte verlegen naar hem terwijl ze bad dat hij niet de vraag zou stellen die er nu onvermijdelijk aan zat te komen.

      ‘En wat was jouw eerste baantje?’

      Jessica slikte. Waarheid of leugen? Liegen of de waarheid spreken? Zou het te veel weggeven, te veel vragen uitlokken als ze toegaf dat ze pas op haar tweeëntwintigste haar eerste baantje had gehad? En dat toen ze zich eindelijk geroepen voelde te gaan werken, ze het alleen maar hoefde te vragen? Dat ze meteen assistent werd gemaakt op de filmset waar haar vader op dat moment aan het draaien was en het eigenlijk helemaal niet als werk voelde? Iedereen was constant misselijkmakend aardig voor haar en het was deze totaal onrealistische ervaring geweest die Jessica ertoe had aangezet te proberen de dingen op haar eigen manier te doen. Om verder te kijken dan de filmindustrie en het rijke tapijtwerk van het leven fatsoenlijk te ervaren.

      ‘Ik heb ook voor – in – een winkel gewerkt,’ zei ze, weer te laf om iets te willen hoeven uitleggen.

      ‘Ja, wat voor winkel dan?’

      ‘Het was een...’ Jessica kon niets bedenken. Liegen was haar nooit goed afgegaan. Er was een reden dat ze niet hetzelfde beroep als haar ouders uitoefende; acteren was in essentie liegen voor de kost. ‘Weet je dat ik me dat niet eens meer kan herinneren?’ zei ze zwakjes nadat ze de vreemde, excentrieke en volkomen nutteloze suggesties waar haar hersenen mee aan kwamen zetten terzijde had gelegd. Een fietsenwinkel? Een duikwinkel? Een horlogewinkel? (Een horlogewinkel???)

      ‘Je kunt je je eerste baantje niet meer herinneren?’ vroeg Paul verbaasd. ‘Mijn god, ik dacht dat die je zo vreselijk moesten tekenen dat je ze nooit meer vergat. Hoewel, van het kleine beetje dat ik tot nu toe heb gehoord klinkt het alsof je zoveel verschillende dingen hebt gedaan dat het misschien allemaal één vage brij wordt. Iets anders dan. Vertel eens wat meer over je vader. Vindt hij het leuk om Vincent Malones chauffeur te zijn?’

      ‘Ja hoor,’ antwoordde Jessica, die moeite moest doen om niet te gaan giechelen. De gedachte aan haar vader die met een pet met klep op zijn hoofd zijn beste vriend rondreed, was gewoon té grappig.

      ‘En hoe is hij als mens?’

      Net James Bond... dacht ze.

      Jessica keek Paul aan. Hij verdiende een paar eerlijke antwoorden, dacht ze terwijl ze zijn aandachtige blik in zich opnam en zijn prachtige, mannelijke, sterk uitziende handen die vlak bij de hare lagen. ‘Mijn vader is mijn meest favoriete persoon op aarde,’ verklaarde ze en de waarheid maakte haar plotseling verlegen. ‘Ik ben onwijs dol op hem en door de jaren heen zijn we eigenlijk altijd met z’n tweetjes geweest, dus hij is niet alleen een vader, hij is ook een moeder. Een mannelijk exemplaar met harige benen, dat wel, maar toch een moeder. Hij is degene die me naar bed bracht toen ik klein was. Nou ja, hij en de nanny; als hij aan het werk was. Hij is degene die mijn verjaardagsfeestjes organiseerde en ervoor zorgde dat ik de taart kreeg die ik wilde. Hij is degene die heeft moeten verduren dat al mijn vriendinnen kwamen slapen en degene die tegen me schreeuwde als ik me had misdragen, of recenter, zijn auto in de prak had gereden.’

      Paul keek verbaasd op van deze bekentenis, bijna alsof hij het zich niet kon voorstellen.

      ‘Hij is aardig, grappig en ongelooflijk sentimenteel. Als ik je vertel dat hij moest huilen om de film Cheaper by the Dozen...?’

      Paul keek verbaasd en lachte vervolgens.

      ‘Echt waar, ik heb hem moeten verbieden naar Marley & Me te kijken toen die uitkwam, want dat zou hij niet hebben aangekund. Maar aan de andere kant,’ zei Jessica, ‘luistert hij niet altijd naar wat ik probeer duidelijk te maken. Hij bemoeit zich te veel met mijn leven en dat kan soms best verstikkend zijn. Het lijkt soms alsof de rollen zijn omgedraaid. Alsof ik degene ben die op een bepaalde manier op hem past, wat prima is, maar ik denk gewoon...’

      ‘Wat?’ moedigde Paul haar aan.

      ‘Oh, ik weet het niet... gewoon, je weet wel, hij is getrouwd en ik vind eigenlijk dat zijn vrouw dat nu zou moeten doen.’

      ‘Hoe is je stiefmoeder?’

      ‘Wil je het echt weten?’

      ‘Nee, daarom vroeg ik het ook,’ plaagde hij.

      ‘Oké, nou, denk maar aan Pamela Anderson of... Heather Lock­lear, daarmee wordt ze ook wel vergeleken. Maar als het spannende eraf is, hou je een leuke meid over die eigenlijk geen idee heeft wat ze met haar leven wil en die geen kwade bedoelingen heeft maar wel een stem die asfalt kan laten smelten.’

      ‘Echt?’ vroeg Paul. ‘Dat verwachtte ik niet. Ze klinkt hilarisch... en met een goed lijf.’

      Jessica tikte op zijn hand. ‘Je hebt het hier wel over mijn stiefmoeder, hè? Maar om eerlijk te zijn zou ik het je niet kwalijk nemen als je haar wel zag zitten. Zoveel ouder dan wij is ze niet.’

      Nu keek Paul helemaal geïntrigeerd. ‘Jeetje, zeg dat maar niet tegen Luke,’ zei hij terwijl hij Jessica bedachtzaam aankeek. Niet voor het eerst had hij het gevoel dat hij meer met haar gemeen had dan hij ooit had kunnen weten toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Ze was niet de enige die zich af en toe verantwoordelijk voelde voor een ouder. Misschien hadden ze allebei net even sneller op moeten groeien dan anderen.

      ‘Mag ik vragen of je je moeder wel eens ziet?’

      ‘Jawel,’ zei Jessica kalm. ‘Zo nu en dan, je kent het wel. Ze is vaak weg, maar komt me een keer of drie, vier per jaar opzoeken. Soms meer, soms minder.’

      Paul zag een flits van iets wat moeilijk te interpreteren was over Jessica’s gezicht schieten en besloot daar niet over door te vragen.

      ‘Jouw beurt. Vertel eens over je moeder, hoe is zij?’

      Net als Jessica voelde Paul zich genoopt naar waarheid te antwoorden. Wat er tussen hen opbloeide, wat ‘het’ dan ook was, leek totale eerlijkheid te verlangen, een verlossing van dingen waar hij normaal gesproken niet over wilde praten.

      ‘Mijn moeder is een kei. Ze werkt elk haar door God gegeven uur in een kroeg, waar ze al jaren werkt om ons een dak boven het hoofd te houden. Mijn zus en ik kwamen altijd op de eerste plaats en ze is een geweldige vrouw die een behoorlijk rotleven heeft gehad. Er zijn niet veel uitjes of vakanties geweest om de monotonie van haar saaie werk te onderbreken, maar ik heb haar nooit horen klagen. Mijn zusje is ook een schat. Ze is vijftien, dus ik ga de meeste weekenden naar huis om haar gezelschap te houden. Ook al is ze oud genoeg om voor zichzelf te zorgen, als mam uit werken is kan het soms behoorlijk eenzaam zijn voor Lucy. Mijn vader is ’m gepeerd toen zij nog heel klein was en heeft sindsdien nooit een cent betaald. Hij is een derderangsklootzak en ik haat hem,’ zei hij nuchter zonder dat er ook maar iets aan zijn stem te horen was. ‘Hij heeft hun bankrekening geplunderd voordat hij wegging, is gaan hokken met een of andere zuipschuit die hij in een pub had ontmoet en heeft alles opgezopen. Vorig jaar is hij overleden. De drank had eindelijk zijn lever vernacheld.’

      Jessica knipperde terwijl ze zich een leven probeerde voor te stellen dat zo anders was dan het hare en werd gekweld door schuldgevoel dat ze ooit medelijden met zichzelf had gehad. Ze wist ook dat ze Angelica – wier moederlijke toenaderingen ze constant afwees – had verwaarloosd. ‘Wat vreselijk,’ zei ze uiteindelijk.

      ‘Nee hoor,’ zei Paul. ‘Zo is het leven, toch? Bovendien heeft het feit dat ik sneller volwassen moest worden me ambitieuzer gemaakt. Vastberadener om zover te komen dat ik tegen mijn moeder kan zeggen dat ze nooit meer hoeft te werken. Ik betaal haar hypotheek, dat is al fijn, en nu ben ik aan het sparen om wat geld achter de hand te hebben voor Lucy’s studie. Mam spaart ook elke cent op die ze verdient.’

      Jessica wist niet wat ze moest zeggen. Het leven was zo belachelijk uit balans, zo oneerlijk, en als ze dacht aan de rijke, verwende blagen die ze kende in L.A., vroeg ze zich af waarom dat toch zo was. Ze was zelf altijd snugger genoeg geweest om te vermoeden, te weten zelfs, dat er meer op de wereld was dan de Hollywood-zeepbel waarin ze leefde, maar de meeste van haar vrienden niet. Ze kon zo een tiental mensen bedenken die er enorm van op zouden knappen als ze eens een tijdje in de echte wereld zouden doorbrengen, ‘gewone’ mensen zouden leren kennen. Niet dat ze Paul gewoon vond. Hem vond ze fantastisch. De eerste jongen met wie ze iets wilde die ze daadwerkelijk bewonderde. En ze wílde iets met hem. Ze kon het niet langer ontkennen.

      ‘Moet je ons nou melodramatisch zien zitten doen,’ zei Paul met een grijns. ‘Jezus, zo erg is het nou ook weer niet, toch? Ik haal nog een drankje. Of wil je wat gaan eten?’

      ‘Doe mij maar wat te drinken.’

      Terwijl hij naar de bar liep, dacht Jessica na over alles wat ze te weten was gekomen. Hoe beter ze Paul leerde kennen, hoe meer ze hem mocht en respecteerde. Gek genoeg wist ze dat haar vader ook dol op hem zou zijn. Maar de hele kwestie van haar identiteit begon haar wel parten te spelen. Op welk punt moest ze hem de waarheid vertellen? Als ze om hem zou gaan geven zou liegen tegen Paul alleen maar moeilijker worden en ongetwijfeld steeds meer als bedrog aanvoelen. Zíj wist dat ze het alleen maar verzweeg om zichzelf te beschermen en zodat ze zo veel mogelijk uit dit verblijf kon halen, maar ze wist dat Paul het anders zou zien. En tegelijkertijd was het zo’n ontzettende verademing niet tegen de vooroordelen van mensen op te hoeven boksen dat ze nog wat langer van die vrijheid wilde genieten.

      Paul kwam weer terug met de drankjes en een paar zakjes chips. ‘Sorry als ik net wat somber overkwam,’ zei hij schouderophalend terwijl hij de zakjes opentrok. Hij had meer over zichzelf losgelaten dan hij in jaren had gedaan en voelde zich nu niet dapper genoeg om Jessica in de ogen te kijken.

      ‘Doe niet zo raar,’ zei ze en ze wapperde het weg met haar hand waarna die in het zakje chips, of ‘crisps’, verdween. ‘Het spijt me ook als ik een beetje zelfmedelijdend heb geklonken. Mijn moeder probeert het wel en, nou ja, diep vanbinnen ben ik best gek op haar, weet je wel? Ze heeft natuurlijk haar mindere kanten maar... ik weet tenminste dat ze van me houdt, denk ik.’

      ‘Fijn,’ zei Paul. ‘En nu geen deprimerend geklets meer over onze verstoorde gezinslevens, hoewel je nu tenminste begrijpt waarom ik er niet tegen kan als mensen niet eerlijk zijn. Mijn vader heeft heel wat op zijn geweten.’

      ‘Eh, ja,’ zei Jessica, die een nogal groot brok twijfel probeerde weg te slikken dat in haar keel vast leek te zitten.

      Een paar drankjes later verlieten ze de pub en liepen door de lommerrijke straten totdat ze uiteindelijk Primrose Hill bereikten. Het was nu donker en de fonkelende lichtjes van de stad knipperden naar hen in de duisternis. Paul stopte en sloeg zijn armen om haar heen.

      ‘Je bent zo mooi,’ zei Jessica.

      ‘Jij ook,’ zei Paul. Hij trok haar naar zich toe en kuste haar zomaar midden op straat.

      Het was een geweldige kus en de kracht van de gevoelens die erachter zaten was nogal overweldigend. Jessica kuste hem terug en haar handen gleden over zijn rug naar zijn haar, dat ze streelde, en ze trok zacht zijn gezicht dichter naar het hare.

      ‘Tjeetje,’ zuchtte ze toen ze een tijd later eindelijk naar lucht hapten. ‘Dat was–’

      Maar Paul was nog niet klaar. Hij kuste haar weer, ging langzaam met zijn tanden over haar onderlip en strooide kleine elfenkusjes rond haar mond voordat hij zijn tong weer naar binnen liet glijden. Jessica was nu finaal in de kushemel en ze drukte zich tegen hem aan omdat ze meer wilde. Ze kon zich eerlijk waar geen enkele plek op aarde indenken waar ze liever wilde zijn en eventuele overgebleven twijfels over of ze wel een relatie met hem aan moest gaan verdwenen totaal. Niet dat ze veel keus had. Haar mond wilde hem niet loslaten. Toen ze elkaar eindelijk loslieten, raakte Jessica de enorme glimlach die zich op haar gezicht had gevestigd niet kwijt.

      Intussen wilde Paul, net zo doordrenkt met zowel verlangen als geluk, zo dolgraag met haar in zijn slaapkamer thuis zijn dat hij al zijn zelfbeheersing nodig had om niet een taxi aan te houden en haar er zonder het te vragen in te proppen. Maar dat zou als ontvoering kunnen worden gezien, dus in plaats daarvan fluisterde hij voor de tweede keer in een week: ‘Ga je met me mee naar huis, Jess?’

      Jessica negeerde al haar driften en hoorde zichzelf antwoorden: ‘Nog niet.’

      ‘Echt niet?’ vroeg Paul en hij keek ongelooflijk teleurgesteld, waarna hij zich weer naar haar toe boog om haar te kussen.

      Jessica zuchtte. De combinatie van een bijna volle maan en de straatverlichting zorgde ervoor dat ze precies in die prachtige, krachtige ogen van hem kon zien hoe graag hij haar wilde. Ze voelde het ook, dankzij iets waarvan ze net had gemerkt dat het tegen haar aan duwde. Ze was alleen maar dankbaar dat vrouwen geen last hadden van onthullende erecties, want als dat wel zo was, zou die van haar Paul waarschijnlijk van de heuvel hebben geslingerd. Er bestond geen twijfel over dat ze net zo graag als hij samen in bed wilde liggen, maar iets (iets irritants) zorgde ervoor dat ze nog wat langer wilde wachten. Waarschijnlijk het feit dat ze diep vanbinnen wilde dat wanneer ze op een dag hieraan terug zou denken, ze zou kunnen zeggen dat ze had gewacht. Maar tot nu toe had ze zichzelf ervan overtuigd dat er tussen hen nooit meer zou kunnen zijn dan een vakantieliefde, dus waarom zou ze wachten? Bovendien, als hij haar ook maar half zo leuk vond als zij hem, zou hij haar er echt niet om veroordelen. Was ze gewoon geprogrammeerd om de boot af te houden tot na minstens drie afspraakjes? Jezus, wie kon het wat schelen? Ze was buiten adem van lust, duizelig van verlangen en wilde dolgraag naakt met hem in bed liggen. Ze wist dat het fantastisch zou zijn, dus waarom niet?

      Jessica drukte zich weer tegen hem aan, nodigde hem met haar bekken uit haar over te halen van gedachten te veranderen. Maar tot haar zware teleurstelling was Paul nu degene die terugkrabbelde.

      ‘Hoewel ik zonder enige moeite toegeef hoe graag ik je mee naar huis wil nemen, heb je gelijk,’ zei hij met tegenzin.

      ‘Oh?’ zei Jessica en ze slikte, vastbesloten te verhullen hoezeer ze hiervan baalde. Waarom had ze dan ook nee gezegd? Wat een doos. Teleurstelling en frustratie overspoelden haar en toch werd ze getroost door de wetenschap dat ze allebei wilden dat het er een keer van zou komen.

      Nu ze de nederlaag had geaccepteerd, wist ze heel goed dat er één ding was dat de sfeer geheid zou verpesten en daarom voegde ze eraan toe: ‘Tja, we moeten morgen natuurlijk ook in topvorm zijn voor de productievergadering.’

      Ze had gelijk. De geringste zinspeling op Mike was genoeg om het moment te verpesten en weer op vriendschappelijke voet verder te gaan. Paul moest lachen en zei toen: ‘Ik zal proberen me niet al te beledigd te voelen dat je me afwijst omdat je fris wilt zijn voor een van Mikes productievergaderingen. Hoewel ik mezelf graag voorhoud dat ik je een iets boeiendere tijd had kunnen bezorgen,’ voegde hij er hoopvol aan toe voordat hij zijn hoofd naar haar toe bewoog om haar nog een laatste lange kus te geven.

      Terwijl Jessica zijn kus beantwoordde, knikte ze. Natuurlijk had hij daar gelijk in en daarom had ze – zonder zijn medeweten – ook op het punt gestaan te doen wat Kerry had gedaan als ze in haar schoenen had gestaan en ‘Schijt aan!’ te zeggen.

      Ze moesten maar snel weer afspreken, dacht ze somber, want ze wist niet hoe lang ze nog kon wachten.