39

Jessica vloog vrijdagnacht terug naar Engeland en vroeg zich onderweg af hoe de daaropvolgende dagen zich zouden ontvouwen. Ze was blij dat ze een heel weekend had om bij Paul te zijn en bij te komen van haar jetlag, maar ze wist dat het onderbroken zou worden door bekentenissen aan haar collega’s, het indienen van haar ontslag en een etentje bij Mike en Diane, allemaal dingen die ze kon missen als kiespijn. In het vliegtuig dacht ze ook na over alles wat er gebeurd was en vroeg zich af waar ze moest beginnen om Paul over haar reis te vertellen. Haar ouders waren officieel weer bij elkaar en hoewel ze verwoed probeerde te vergeten hoe ze daar achter was gekomen (lalalalala) was ze er wel blij mee. Ze vond het natuurlijk ook eng, wat er zou gebeuren als het niets werd, wat dat voor hen alle drie voor gevolgen zou hebben, maar ook opgetogen dat ze het wilden proberen.

      Ze vond het aan de ene kant wel jammer dat ze alweer wegging. Ze had niet iedereen kunnen zien die ze had willen zien en had nog wel een paar dagen bij haar ouders willen vertoeven. Haar ouders; dat woord in de betekenis van een stel gebruiken was zo apart. Aan de andere kant was ze trots dat ze, na slechts enkele maanden in een ander land te hebben gewoond, zoveel had om naar terug te gaan. Haar tijd in Engeland was nog niet ten einde, maar ze wist nu heel zeker dat ze op een dag terug naar huis zou gaan. Alleen nog niet wanneer. Zo af en toe fantaseerde ze erover dat Paul met haar mee zou gaan, maar ze wist dat hij zijn familie waarschijnlijk nooit achter zou willen laten, dus wat die kwestie betrof stak ze liever haar kop in het zand.

      Het was vreemd, mijmerde Jessica met een half oog op de film, nu ze wist dat het Edward was die voor iemand anders was gevallen was Betsey degene met wie ze medelijden had. Haar hele huwelijk met Edward moet ze hebben geweten dat ze het tegen iets onovertrefbaars opnam, wat waarschijnlijk een groot deel van haar veeleisende gedrag verklaarde, misschien zelfs haar veldtocht voor een baby. Jessica’s gedachten zweefden terug naar Paul. Met de kleine kans die ze hadden dat ze over een aantal jaar nog bij elkaar waren, zouden ze dan sterk genoeg zijn om alle vreemde, verschrikkelijke en prachtige dingen te doorstaan die het leven hun ongetwijfeld voor zou schotelen? Haar ouders waren tenslotte het perfecte voorbeeld dat liefde alleen niet altijd genoeg was om mensen bij elkaar te houden als het leven eenmaal een spaak in het wiel stak.

      Zodra ze in de vroege uurtjes van zaterdagochtend op Heathrow was geland, wilde Jessica alleen nog maar bij Paul zijn en daarom was ze een lange metrorit later toen ze eindelijk bij zijn flat aankwam, verbaasd en teleurgesteld over zijn lauwe begroeting.

      ‘Hé,’ zei ze terwijl ze zich in zijn armen wierp zodra hij de deur opendeed.

      ‘Hai,’ zei hij en hij ving haar op. Ze kusten en ze was intens gelukkig tot een zesde zintuig maakte dat ze hem losliet.

      ‘Wat is er? Is alles wel goed?’ vroeg ze omdat ze de zorgelijke blik in zijn ogen zag.

      ‘Ja, hoor. Kom binnen, jij en die grote tas.’

      Maar Jessica had te ver gereisd en te veel meegemaakt om iets te negeren, al was het maar even.

      ‘Wacht even,’ zei ze paniekerig en ze bleef als aan de grond genageld in de gang staan. ‘Serieus, wat is er aan de hand? Ik kan zien dat er iets is en ik wil me niet de hele dag hoeven afvragen wat dat kan zijn, dus zeg het me alsjeblieft.’

      Paul keek vreselijk onzeker en toen wist Jessica helemaal dat hem iets dwars zat. Een van de dingen die ze altijd zo aantrekkelijk aan hem vond was zijn onderliggende kwetsbaarheid, die op dit moment zorgelijk dicht bij het oppervlak dobberde.

      ‘Zeg het me alsjeblieft,’ herhaalde Jessica zwakjes.

      Paul zuchtte. ‘Het is niks, Jess. Alleen... toen je weg was, maakte Natasha een paar vreemde opmerkingen over jou. Stomme dingen, en ze kletst waarschijnlijk toch uit haar nek.’

      ‘Zoals wat?’ wilde ze weten, een koude angst kronkelde zich een weg door haar buik.

      ‘Gewoon, suffe dingen,’ wuifde Paul het weg. Hij keek Jessica een ogenblik bedachtzaam aan en gaf zich toen gewonnen. Achter de waarheid komen moest wel verkieslijk zijn boven opgevreten worden door vermoedens. ‘Oké, Natasha zei dat je haar iets hebt gegeven waarmee ze gratis merkschoenen kon krijgen of zoiets. Maar goed, ze is naar die winkel gegaan en mocht niets meenemen omdat het op naam van iemand anders stond. Ze was daar erg ontstemd over en vertelde me toen dat voor je vertrek jij en Mike steeds maar onderonsjes hadden in zijn kantoor.’

      Jessica deed haar mond open om het uit te leggen, maar Paul was nog niet klaar.

      ‘Ze heeft in zijn agenda gekeken en daar stond “Jessica vragen of ze 14 oktober kan”... of zoiets,’ zei hij en hij probeerde te kijken alsof hij het niet woord voor woord had onthouden, wat natuurlijk wel zo was. ‘Er is vast een verklaring voor. Misschien kent hij gewoon nog een andere Jessica?’ opperde hij hoopvol. ‘Want er is natuurlijk niks tussen jou en Mike, toch?’

      ‘Wat moest Natasha in godsnaam in zijn agenda?’ riep Jessica uit. Ze was woedend dat ze in deze positie werd gedrukt en haatte het feit dat Paul hierdoor reden tot wantrouwen had gekregen, iets waarvan ze wist dat het hem vreselijk gekweld moest hebben. Hoe kon ze zo stom zijn te vergeten Jimmy Choo te bellen dat Natasha in haar plaats zou komen? Ze moest Natasha spreken voordat die nog meer schade aanrichtte.

      ‘Dat is niet echt waar ik me nu het meeste zorgen over maak,’ snauwde Paul, gefrustreerd en plotseling geïrriteerd. Hij had nu al meer dan een week moeten wachten op uitleg en zijn geduld was zojuist opgeraakt.

      ‘Oké,’ zei Jessica, die wilde dat ze dit niet nu hoefde te doen. Ze voelde zich groezelig en smerig van het reizen, maar wist dat het niet kon wachten. ‘Ten eerste is er inderdaad een verklaring en ten tweede, als ik je vertel wat die is, zul je begrijpen waarom ik er niets over kon zeggen.’

      ‘Ga verder,’ zei Paul. Nu ze had toegegeven dat er ‘iets’ uit te leggen viel, had zijn stem een kille bijklank gekregen.

      ‘Ik ben oppas voor de kinderen van Mike,’ zei ze vlug.

      Paul had niet verbaasder kunnen kijken dan wanneer ze hem had verteld dat ze in haar vrije tijd Elvis-imitator was.

      ‘Hij en Diane, zijn vrouw, zaten erg omhoog dus een tijdje terug heb ik aangeboden te helpen. Maar goed, nu blijkt – en als je dit aan iemand doorvertelt, word ik heel boos. Beloof je me dat je dat niet doet?’

      ‘Beloofd,’ zei Paul versuft.

      ‘Nu blijkt dat Diane niet goed in orde was. Sinds de komst van haar tweede, Ava, is ze nogal depressief, dus ik help haar regelmatig, hier en daar een middag en af en toe een avondje, je weet wel. Maar goed, het zijn enige kinderen en ik geniet er immens van,’ zei ze uit verdediging. ‘Het spijt me dat ik het je niet eerder heb gezegd, maar ik had Diane en Mike beloofd het aan niemand te vertellen. Ze wilden niet dat het hele kantoor over ze zou roddelen.’

      ‘Aha,’ zei Paul verbijsterd en een beetje geërgerd dat er zoveel voor hem verborgen was gehouden. ‘En je vond echt dat je me dit niet kon vertellen? Ik bedoel, ik snap het wel als Diane ziek was. Ik begrijp dat ze niet wil dat iedereen dat weet, maar waarom zei je niet gewoon dat je voor ze oppaste?’

      Jessica slikte.

      ‘Oh, nu snap ik het. Dus al dat marktonderzoekgebeuren was gelul?’ vroeg hij, hardop de puzzel oplossend. ‘En je moet ook een paar avonden tegen me hebben gelogen...’

      Jessica kon zien dat Paul het maar niets vond en ze worstelde om met een fatsoenlijke verdediging op de proppen te komen. Misschien was ze er zo aan gewend geraakt geheimzinnig te doen in Engeland dat al haar leugens één grote brij waren geworden. Ze was het perspectief een beetje kwijtgeraakt. Had het zoveel kwaad gekund om Paul íéts te vertellen? Ze wist dat ze onvoorwaardelijk op hem kon vertrouwen.

      ‘Mike wilde niet dat iemand het wist, maar ik gíng het je vertellen. Ik wilde het alleen eerst aan Diane vragen,’ antwoordde ze naar waarheid. ‘Wat laatst eindelijk gelukt is, vlak voor mijn vertrek. Ik wilde het al een eeuwigheid, maar altijd als ik daar aankom is het zo druk met de kleintjes dat ik word afgeleid.’

      Paul haalde zijn schouders op, bijna als om het onbehaaglijke gevoel dat om hem heen had gehangen van zich af te schudden. Jessica had gelijk. Ze had niets verkeerd gedaan. Ze had zelfs mensen geholpen en het was gewoon niet het goede moment geweest om het hem te vertellen. Hij liep naar haar toe.

      ‘Zullen we dit maar vergeten?’ zei hij vastberaden. ‘Ik wil niet nog langer bij Mike blijven stilstaan. Niet nu we nog een etentje bij hem thuis moeten doorstaan vanavond en niet nu we serieus tijd hebben in te halen.’

      ‘Ik ook niet,’ giechelde Jessica. Ze werd overspoeld door opluchting omdat ze wist dat ze door het oog van de naald was gekropen. Ze liet zich met plezier in zijn armen trekken en gezoend worden, eerst zacht en daarna gretiger toen hun gevoelens het overnamen.

      ‘Zolang je maar niet nog meer grote, duistere geheimen achterhoudt,’ lachte Paul terwijl hij haar naar zijn slaapkamer leidde.

      Jessica gaf geen antwoord. Want hoe kon ze?

      Toch was Paul vertellen over haar bijbaan in de kinderopvang een enorme opluchting geweest en het werd ook tijd dat ze Kerry op de hoogte stelde. Nu de Bond-show achter de rug was, zou ze haar ontslag indienen en officieel Dianes nanny worden.