4

Edward Granger liet zijn script op de grond vallen, leunde achterover op zijn ligstoel en liet de krachtige stralen van de middagzon een paar lome tellen vol op zijn gezicht schijnen. Hij zou pas over een paar maanden gaan draaien, dus er was nog genoeg tijd om zijn tekst te leren. Hij ademde diep in en genoot van de scherpe zoutgeur van de Stille Oceaan die het ergste van de extreme hitte wegnam en de lucht verfriste, wat het zo’n beetje de gezondste teug lucht maakte die je in Californië kon krijgen.

      Vanaf zijn plek had hij perfect zicht op zijn indrukwekkende woning in koloniale stijl, de weidse verzorgde tuin, het enorme, zogenaamd eindeloze zwembad en het deel van het strand dat uitsluitend van hem was; een van de gewildste stukken onroerend goed van Malibu. Maar ondanks het feit dat hij nu al langer dan een kwart eeuw succesvol was, bleef hij zich verbazen over zijn roem en rijkdom, een bijproduct van jaren van streven naar zijn grote doorbraak. Toen hij eindelijk de rol van 007 kreeg, dacht men dat hij plotseling beroemd was geworden, wat hij vrij ironisch vond. Er was niets plotseling aan de kroegen waarin hij had gewerkt, de jaren dat hij in de bouw had gezwoegd of hoe lang het had geduurd zijn familie ervan te overtuigen dat het niet ‘aanstellerig’ was als je acteur wilde worden.

      Hij liet een zachte boer en verschoof de band van zijn korte kaki zeilbroek iets van zijn uitgezette buik. Hij had een heerlijke lunch achter de kiezen, maar had wel veel meer gegeten dan zijn aanbevolen calorie-inname, met zelfs nog een of twee glazen Merlot om het mee weg te spoelen. Edward waagde zich zelden buiten zijn streng gevolgde culinaire piste en voelde zich wel wat schuldig. Hij had niet zo heel veel tijd meer om weer in vorm te komen voor zijn volgende film. Aan de andere kant, wanneer je je niet zo nu en dan te buiten mocht gaan terwijl je de vijfenzestig naderde, waar was je dan mee bezig? Het gebulder van de oceaan voor hem was intens kalmerend, net als de warme zon die zijn botten verwarmde, en al gauw voelde hij zich heerlijk indommelen.

      ‘Schat,’ riep een stem en rukte hem terug naar het hier en nu. Misschien zou ze het snappen als hij haar negeerde, dacht hij weemoedig, hoewel hij heel goed wist dat dat er niet in zat.

      ‘Schat, doe de parasol omhoog. Je weet dat het niet goed is om met je gezicht in de directe zon te zitten en ik durf te wedden dat je je niet hebt ingesmeerd,’ vermaande zijn vrouw Betsey hem die over het gazon naar hem toe hobbelde en zo het moment verpestte.

      Hij zuchtte vanbinnen.

      ‘Luister je wel naar me?’ vroeg ze, en ze boog zich over hem heen waarbij haar gebronsde, goed gevulde boezem, in een van haar vele sportbeha’s gehesen, felroze deze keer, in zijn directe gezichtslijn kwam.

      ‘Ik kan moeilijk anders,’ antwoordde Edward, maar met genoeg affectie in zijn toon zodat ze wist dat hij niet boos was. Betsey ging met haar hand door Edwards dikke zilvergrijze haardos met nog een spoortje blond erin. Toen pakte ze de zonnebrand, spoot wat in haar hand en smeerde het dik op zijn gezicht. Waarschijnlijk een geval van te weinig en te laat aangezien hij al bruin en verweerd was van jaren van buiten filmen. De lijntjes rond zijn doordringende blauwe ogen verrieden het ook. Niet dat ze nou echt iets afdeden aan zijn knappe uiterlijk; een groot en vreselijk oneerlijk voordeel van het man-zijn. Edward knipperde omdat Betsey het voor elkaar had gekregen zonnebrandcrème in zijn rechteroog te smeren en nu prikte het. Zich niet bewust van het ongemak van haar man, ging Betsey met gespreide benen op hem zitten totdat ze precies op zijn kruis zat. Hij kreunde, maar slechts van ongemak.

      ‘Het is dag vijftien. Mijn eitjes zijn rijp en klaar voor be-vruch-ting,’ zei ze poeslief, zich niet bewust van het feit dat zodra ze over ‘eitjes’ begon elke kans om hem op te winden was verkeken. ‘Toe lieverd,’ hield ze vol en haar bazige manier van doen deed Edward niet voor de eerste keer aan Miss Piggy denken. ‘Gaan we vrijen?’

      Met het oog dat niet troebel was en als de neten prikte, bekeek Edward het decolleté van zijn tweede vrouw en rouwde in stilte om de borsten die het ooit geweest waren. Ze had eerder een prachtig stel middelgrote, natuurlijke borsten gehad waar hij alleen maar naar hoefde te kijken om het bloed naar het juiste gebied te voelen stromen. Maar Betsey had per se onder het mes gewild en dolblij met het resultaat ging ze ervan uit dat Edward dat ook was, hoewel in werkelijkheid haar nieuwe aanwinsten totaal niet aantrekkelijk waren. Hij keek er nu naar en deed zijn best verlangen op te roepen, maar zonder succes. Het waren perfect ronde bollen, getransformeerd van borsten naar tieten, en ze daagden hem niet meer uit om zich ertegenaan te vleien.

      ‘Nou?’ vroeg Betsey.

      Edward slikte. ‘Misschien straks, liefste? Even gaan liggen klinkt heerlijk, maar ik heb mijn eten nog niet verteerd... en ik moet mijn tekst nog leren,’ voegde hij er snel aan toe.

      Betseys wantrouwige blik sprak boekdelen en Edward wist zelf wel dat hij als een man van middelbare leeftijd had geklonken, maar betreurde het een beetje dat dit tegen hem werd gebruikt terwijl de middelbare leeftijd allang aan hem voorbij was gegaan. Hij zuchtte weer, zich maar al te bewust dat Betsey zich afvroeg hoe een viriele man seks kon afslaan die hem op een presenteerblad werd aangeboden door een aantrekkelijke vrouw half zo oud als hij. Hij herkende de al te bekende teleurstelling en frustratie in haar groene ogen. Toen zag hij de huishoudster vanuit het huis over het gazon naar hen toe komen.

      ‘Ah, Consuela,’ riep hij dankbaar, en hij kieperde Betsey zowat van zijn schoot en op het gras. ‘Je kunt gedachten lezen. Jill komt straks met mijn contract, is het goed als ze blijft eten?’

      ‘Geen probleem, meneer G. Ik kwam net kijken of u koffie wilde,’ antwoordde ze. Een pruilerig kijkende Betsey stampte in tegenovergestelde richting langs haar heen. Haar strakke, met lycra bedekte achterste kwam bijna omhoog van verontwaardiging. Ze mompelde luid tegen zichzelf: ‘Zijn eten nog niet verteerd... ik zal hem eens iets geven om te verteren...’

      Edward wisselde een lankmoedige blik met zijn trouwe dienstmeid die grinnikte en haar ogen ten hemel sloeg.

      ‘Koffie zou heerlijk zijn. Ik kom het zo wel halen,’ zei Edward. Consuela liep terug naar het huis.

      Weer alleen, ging Edward rechtop zitten en klungelde met de parasol. Zijn eerdere goede humeur was verdwenen, want hij wist dat hij het gebrek aan interesse in wat ooit zijn favoriete tijdverdrijf was niet in de schoenen van Betseys boezem kon schuiven. Zijn legendarische libido was nu al een poosje tanende, maar als het eerder als een oude dronkaard had lopen wankelen, was het nu eindelijk helemaal knock-out gegaan toen Betsey uit het niets de grootste ommezwaai had gemaakt wat betrof hun oorspronkelijke gedeelde beslissing om geen kinderen te nemen. Ze had haar meningsverandering zes maanden geleden aangekondigd, zo terloops alsof ze het over het aanschaffen van een nieuwe lipstick had, en het was als een enorme schok gekomen. Waarom zou ze in godsnaam bezwangerd willen worden met zijn stokoude sperma?

      Sinds die tijd was Betsey geobsedeerd geraakt. Er ging geen dag voorbij dat Edward niet wist welke dag van haar cyclus het was, wat haar temperatuur was en of haar afscheiding er wel of niet uitzag als eiwit, wat hij allemaal verbijsterend en lichtelijk weerzinwekkend vond. Ondertussen leek ze vastberaden zijn protest te negeren alsof zijn woorden slechts gezoem in haar oor waren. Soms voelde hij zich als een vlieg die opgesloten zat in een ruimte en herhaaldelijk tegen de ruit botste.

      Geïrriteerd greep Edward zijn leesbril van het tafeltje naast zich, pakte zijn script weer op en vond de volgende scène. De dialoog was vreselijk banaal, wat hem nog gedeprimeerder maakte; helemaal toen hij zich realiseerde dat dit de zoveelste scène was waarin van hem verwacht werd dat hij zijn shirt uittrok.

      ‘Papa!’

      Edward hield zijn hand boven zijn ogen tegen de zon en zag zijn geliefde dochter om het huis heen naar hem toe komen. Dat was tenminste een meer dan welkome onderbreking. Zijn hart bonsde van liefde zoals altijd wanneer hij haar zag. Vandaag droeg ze een spijkerrokje met een effen wit shirt en platte, met steentjes versierde sandaaltjes. Een zilveren armband om haar pols was haar enige sieraad. Ze zag er goddelijk uit.

      ‘Hai pap,’ hijgde Jessica, die de rest van de afstand over het gazon had gerend, zo wanhopig was ze om af te koelen in het zwembad. Ze was haar rok en schoenen al aan het uittrekken, tot ze alleen nog maar in haar shirtje en ondergoed stond. ‘Je vindt het toch niet erg? Het is zo warm, ik heb geen zin om mijn badpak te gaan halen.’

      ‘Stoor je niet aan mij,’ zei hij beleefd met zijn typisch Engelse stem. ‘Je bent wel vroeg thuis, niet? Ik dacht dat je vandaag in de galerie werkte.’

      Maar Jessica was al in het zwembad geplonsd. Kleine luchtbelletjes verschenen aan het oppervlak terwijl ze een baantje onder water zwom en toen ze aan de andere kant boven water kwam, zwiepte ze het haar uit haar gezicht en blies het water uit haar neus voordat ze antwoordde: ‘Daar hád ik nu moeten zijn en daarom moet ik ook met je praten. Waar is Betsey?’

      ‘Aan het sporten,’ antwoordde Edward met een blik op het huis waar hij haar door de glazen deuren zich in allerlei onmogelijke yogastandjes zag wringen.

      Jessica kwam weer boven van de bodem van het zwembad en hapte naar lucht. ‘Ze sport de laatste tijd wel erg veel, hè?’ vroeg ze voordat ze naar de zijkant zwom, zich omhooghees en eruit klom.

      ‘Mm-hm,’ mompelde Edward vaagjes terwijl hij naar zijn vaalroze overhemd keek waar zich een plasje zweet midden op zijn borst had gevormd. Het was waar; hoe seksueel gefrustreerder Betsey raakte, hoe meer ze sportte. Jammer dat hij niemand in kon huren om in haar behoeften te voorzien, dacht hij medelijdend, en een grimmige glimlach verspreidde zich over zijn knappe gelaat vanwege alleen al het overwegen van zo’n belachelijk idee.

      Jessica pakte een van de vele zachte witte handdoeken van een stapel op een tafel bij het zwembad en droogde haar benen af die, net als die van haar vader, onder de sproeten zaten. Met haar fijne blonde haar was Jessica qua uiterlijk lijnrecht het tegenovergestelde van haar exotische moeder. Ze was echt een dochter van haar vader. Ze had zijn lichte huid, zijn blauwe ogen geërfd en had zijn trekken op haar gezicht, hoewel die niet zo moeiteloos op hun plaats vielen als de zijne. Wat knap stond bij een man, was iets gewoner bij een meisje en Jessica had ook zijn stevige bouw, hoewel ze haar figuur in vorm hield door voldoende te sporten.

      ‘Waar wilde je over praten, dan?’

      Jessica trok een van de ligstoelen erbij. Het kussen werd drijfnat toen ze erop neerplofte. Ze fronste, op zoek naar de juiste woorden. ‘Pap, ik ben erachter gekomen dat jij de “mysterieuze” koper bent die de hele expositie heeft opgekocht,’ zei ze rustig, en pas op dat moment vertoonde haar gezicht het verraad dat ze voelde.

      Edwards mond viel open. En toen hij besefte dat hij was gesnapt, wilde hij het uitleggen. Jessica kapte hem af. ‘Niet doen. Ik weet dat je dat soort dingen alleen maar doet omdat je van me houdt, maar je zult nooit begrijpen hoe stom ik me voelde omdat iedereen in de galerie het wist behalve ik.’

      Edward baalde ervan dat hij zich rood aan voelde lopen. Verdomme. Hoe was ze daar in hemelsnaam achter gekomen?

      ‘Ik heb je vanaf het begin gezegd dat ik niet wilde dat ze wisten wie ik was en dat ik het eens een keer alleen wilde rooien, dus waarom heb je het gedaan?’ vroeg zijn dochter met brekende stem.

      ‘Omdat je het zo verschrikkelijk vond?’ opperde Edward nogal zwak. ‘Je zei dat je baas echt chagrijnig was, dus ik dacht ik help even.’

      ‘Maar ik vond het helemaal niet verschrikkelijk,’ zei Jessica gefrustreerd. ‘Ik was in verrukking. Ik kon niet geloven dat iemand chagrijnig tegen míj deed, want dat overkomt me nooit en als je het echt wilt weten, vond ik het geweldig dat ik de kans kreeg iemand voor me te winnen door gewoon hard te werken.’

      Edward slikte. Hij had Jessica nog nooit zo geïrriteerd gezien.

      ‘En bovendien,’ zei ze, terwijl ze het water uit haar shirt wrong, ‘laat jij het klinken alsof ik om je hulp vroeg, terwijl dat niet zo was. Ik vertelde je gewoon hoe mijn dag was geweest, wat ik dus blijkbaar niet meer kan doen voor het geval je je er weer mee gaat bemoeien.’

      ‘Die verrekte James Bond moest je zoals altijd weer te hulp snellen, hè?’ grapte Edward.

      ‘Precies,’ zei Jessica. Ze klonk eerder verdrietig dan boos. ‘En zo gaat het al zo’n beetje mijn hele leven. Ik heb erover nagedacht onderweg hiernaartoe, over alle keren dat jij je erin hebt gemengd om mij te “redden”. Weet je nog toen we hier net woonden en ik maar moeilijk vriendinnetjes kreeg op mijn nieuwe basisschool?’

      ‘J-j-j-ja,’ antwoordde Edward nerveus, en hij probeerde zich te herinneren welk ouderlijk misdrijf hij al die jaren geleden gepleegd kon hebben.

      ‘In plaats van me de tijd te geven vriendinnetjes te maken, stond je erop de hele klas voor een kerstpartijtje bij ons thuis uit te nodigen en gaf je ik weet niet hoeveel geld uit om er een Winter Wonderland van te maken. Ineens had ik meer vriendinnen dan me lief was, en dus was wat jou betrof het probleem opgelost. Maar de meesten waren geen echte vriendinnen, ze wilden gewoon nog een keer mee naar huis. En op de middelbare school,’ raasde Jessica voort, zonder Edward de kans te geven zich te verdedigen, ‘moet ik hebben opgenoemd dat ik er een beetje van baalde dat ik het cheerleaderteam niet had gehaald, want wat gebeurde er toen?’

      Edward haalde schaapachtig zijn schouders op.

      ‘Precies: jij doneerde een smak geld aan de school voor sportbenodigdheden, vloog naar huis van waar je op dat moment dan ook aan het draaien was, verscheen in je Aston Martin op school en flirtte als een gek met mijn leraressen. En toen, surprise surprise, mocht ik ineens bij het team. Maar dat is het hem nu juist,’ zei Jessica, die zich realiseerde dat nu de sluizen eenmaal waren geopend, ze niet in staat was te voorkomen dat jaren van ellende en schaamte naar buiten stroomden. ‘Hoewel het hartstikke lief en gul is dat je al die dingen doet, geven ze me geen enkele ruimte iets zelf te doen, zoals andere mensen dat wél moeten. Mijn leven is geen film, pap, en zonder vreselijk ondankbaar te klinken, ben ik bang dat jij het enige bent waar ik echt van gered moet of wil worden.’

      Edward kromp ineen.

      ‘Oké, dat meende ik niet,’ zei Jessica, die onmiddellijk spijt had van haar harde woorden. ‘Maar je bent wel de gênantste ouder ooit.’

      ‘Echt?’ vroeg Edward onzeker.

      ‘Echt,’ antwoordde Jessica resoluut. ‘Ik ben anders dan Dulcie of Paris of Nicole. Ik hou niet van de schijnwerpers en om eerlijk te zijn zou ik het heerlijk vinden voor één keer een gesprek, of een baan wat dat betreft, te hebben zonder dat die stomme James Bond er áltijd bij komt kijken.’

      ‘Oké,’ zei Edward. Hij voelde zich dwaas en verre van de gehaaide held uit zijn films. ‘Nou, ik begrijp dat je je zo voelt.’

      ‘Ik ben niet gelukkig,’ zei Jessica voorzichtig en plotseling wilde Edward niet dat ze ter zake kwam.

      ‘Niet gelukkig?’ zei hij opgewekt terwijl hij een gebaar maakte naar hun luxueuze omgeving, naar de azuurblauwe zee en de kan ijsthee die voor hen stond en er gewoon om vroeg ingeschonken te worden, maar Jessica denderde voort.

      ‘Dat is allemaal wat jij hebt bereikt,’ zei Jessica. Ze keek Edward recht in de ogen aan. ‘Ik heb nooit iets zelf hoeven doen, pap. Het wordt tijd dat ik dat wel doe want hoe kom ik er anders ooit achter wat ik met mijn leven wil, of wat ik daadwerkelijk kán? Ik heb nu gewoon geen echt doel en telkens wanneer ik iets probeer, is dat tot stand gekomen doordat je mijn vader bent, of als dat niet zo is, bemoei je je er evengoed mee en wordt het een beetje... zinloos.’

      Edward bestudeerde het serieuze gezicht van zijn dochter en zijn hart deed zeer van liefde. Jessica was zo’n lieve meid, altijd al geweest ondanks haar nogal onconventionele opvoeding. Maar ja, hoe graag hij haar ook de rest van zijn leven dichtbij zich wilde houden en voor haar wilde zorgen, dat was blijkbaar niet meer wat zij wilde.

      Zijn volgende stap overwoog hij zeer zorgvuldig. ‘Dat benefiet vorige maand?’ begon hij kalm en zijn zware stem verhulde hoe verontrust hij zich voelde. ‘Jen Peterson zei dat je een buitengewoon organisatorisch talent hebt en dat ze zonder jou nooit zoveel geld zouden hebben ingezameld of zoveel mensen erbij hadden kunnen betrekken.’

      Jessica’s reactie hierop was een blik die Edward niet kon ontcijferen. Tot zijn wanhoop vulden haar ogen zich vervolgens met tranen. ‘Pap, snap je het dan niet? De enige reden dat ik van enige waarde was voor die commissie was om wie ik ben. Als ik niet de dochter van filmster Edward Granger was, betwijfel ik of je rijke vrienden zo vrijgevig zouden zijn geweest. Bovendien kan ik moeilijk aannemen wat Jen Peterson zegt, die probeert je al twintig jaar in haar bed te krijgen.’

      ‘Echt?’ antwoordde Edward gevleid voordat hij zich realiseerde dat dat nu even niet belangrijk was. ‘Oké, misschien niet het beste voorbeeld,’ zei hij, ‘en ik moet toegeven dat ik die schilderijen nooit had moeten kopen. Ik had erop moeten vertrouwen dat je zelf wel met die vreselijke man om kon gaan...’

      Jessica schudde geërgerd het hoofd. ‘Alleen maar omdat hij zich niet uitsloofde om aardig tegen me te doen betekent dat nog niet dat hij “vreselijk” is. Het is gewoon een man wiens huidige tentoonstelling niet liep en die daardoor gestrest was.’

      ‘Ik zou ook gestrest zijn als ik die hoop stront aan de man moest zien te brengen,’ merkte Edward droogjes op.

      Jessica liet een wanhopig glimlachje zien. ‘Eh, het feit dat je de schilderijen verschrikkelijk vindt, bezorgt me nou niet echt een beter gevoel over de hele situatie. Luister, ik weet dat ik me in het verleden heb laten verwennen, maar misschien kwam dat doordat... nou ja, dat ik mama maar weinig zag... ik weet het niet...’ Zittend in de schaduw van de parasol in haar natte ondergoed en shirt begon ze het koud te krijgen. Ze stond op, het haar tegen haar gezicht geplakt, en ging in de zon staan. Het was tijd om het te vertellen.

      ‘Ik wil naar Engeland... in mijn eentje en niet voor een vakantie. Niemand weet daar wie ik ben, dus ik kan me net zo goed bij hen scharen aangezien ik het zelf ook niet weet. En ik wil daar onder een andere naam leven. Zo kan ik proberen een normale baan te vinden en te zien of ik iets op eigen kracht kan bereiken. Ik moet dit doen en zonder financiële hulp van jou. Ik neem een paar duizend dollar mee om het even mee uit te zingen, meer niet.’

      In een poging weer de overhand te krijgen, stond Edward met zijn volle een meter negentig op van de ligstoel. ‘Lieverd, ik begrijp wat je bedoelt en misschien wordt het ook wel tijd voor wat meer onafhankelijkheid, maar laten we nou niet doordraven. Engeland is uitgesloten,’ voegde hij er met een zenuwachtig lachje aan toe terwijl hij zijn handen op haar schouders legde.

      Jessica wrong zich los, mateloos geïrriteerd. ‘Je luistert niet. Ik vráág niet of ik mag gaan, ik zég dat ik ga.’ En daarmee rende ze het huis in.

      Edward liet zich vermoeid op zijn ligstoel zakken. Alle vrouwen in dit huis waren gek geworden. Was een beetje rust dan te veel gevraagd? Met tegenzin kwam hij overeind om achter Jessica aan te gaan en terwijl hij dat deed, vervloekte hij zijn eerste vrouw. Meer uit gewoonte dan iets anders. Als Angelica hem al die tijd geleden niet had verlaten, hoefde hij nu niet zoals altijd alles in zijn eentje op te knappen. Toen bedacht hij iets. Had Jill niet gezegd dat Angelica het grootste gedeelte van de zomer in Engeland zou zijn? Ineens voelde Edward lichte paniek en versnelde zijn pas. Stak er soms meer achter deze reis?