3

Kantoor van The Lone Gunman, Washington, D.C. 

Dinsdag, 16.40 uur

'Als al het andere faalt, komt speciaal agent Mulder bij ons de echte antwoorden halen,' zei Byers, die achterover in zijn stoel leunde. Hij trok zijn pak en zijn das recht, streek met zijn vinger over zijn nette rode baard en keek kalm op.

Mulder was alleen binnengekomen en deed de deur achter zich dicht in het slecht verlichte kantoor van The Lone Gunman, een tijdschrift dat samenzweringen aan de kaak stelde. Het blad beweerde de waarheid te kennen over wel duizend geheime complotten waar de overheid de hand in had.

Scully had een keer tegen hem gezegd dat de excentrieke lieden die het blad maakten, de meest paranoïde mensen waren die ze kende, maar Mulder had met enige regelmaat gemerkt dat de vreemde inlichtingen van de drie Eenzame Schutters hem richtingen wezen waar officiële kanalen nooit aan gedacht zouden hebben.

'Dag jongens,' zei Mulder. 'Wie krijgt deze week de wereld in zijn macht?'

'Volgens mij houdt Mulder ons gewoon in de smiezen,' antwoordde Langly. Hij drentelde door het kantoor met een luie schuifelpas, die hij met een beetje inspanning tot een danspas zou kunnen ontwikkelen. Hij was lang en broodmager, kleedde zich onelegant en kon onherken­baar opgaan in elke groep computergekken of roadies van een rock­band. 'Hij doet het als zelfbescherming,' voegde hij eraan toe, terwijl hij zijn bril met zwart montuur rechtzette.

Langly had vlassig haar dat in een mixer gewassen leek. Mulder had hem nooit iets anders zien dragen dan een haveloos T-shirt, meestal met een reclame voor een marginale rockgroep erop. 'Ik denk dat hij ons gezelschap gewoon leuk vindt,' mompelde Frohike, bezig met diverse onderdelen van een uiterst kostbare camera-uitrus­ting op een van de metalen planken aan de andere kant van het kan­toor. Op de achtergrond zette Langly de grote bandrecorder met spoelen aan om het hele gesprek op te nemen.

'Precies, bij jullie drieën voel ik me gewoon thuis,' zei Mulder met een ontwapenende glimlach.

Byers droeg altijd een pak en een das. Hij had een zachte stem en was intelligent - het soort zoon dat elke moeder graag zou willen hebben, als hij zich niet zo luidruchtig tegen allerlei overheidsorganisaties verzette en niet zo geobsedeerd was door vliegende-schotelsamenzweringen. Frohike leek met zijn bril, zijn kortgeknipte haar en zijn ruige gezicht in geen enkele maatschappelijke groep te kunnen opgaan. Hij was al heel lang verkikkerd op Dana Scully, maar in wezen was dat vooral grootspraak. Mulder vermoedde dat Frohike in een nerveuze drilpud­ding zou veranderen als Scully ooit met hem zou willen uitgaan. Toch had het Mulder diep getroffen dat dit mannetje bloemen naar Scully's ziekbed kwam brengen, toen ze na haar ontvoering in een coma lag. Er zat geen enkel bord op de kantoordeur van de Eenzame Schutters en ze stonden ook in geen enkel telefoonboek. Het drietal hield zijn opera­ties buiten de schijnwerpers. Ze zetten elk binnenkomend telefoon­gesprek op de band en onttrokken hun bewegingen in en rond Washington zo goed mogelijk aan het oog.

Onopvallende, functionele planken bevatten surveillance-apparaten en computerschermen. Draden kronkelden uit de muur en legden verbin­dingen met netwerkservers en databanken. Mulder vermoedde dat de Eenzame Schutters tot veel van die systemen nooit officieel toegang hadden gekregen, maar dat verhinderde het drietal niet om door te dringen in allerminst openbare informatiebibliotheken van overheids­organisaties en industriële groeperingen.

De meeste stoelen in het kantoor stonden vol dozen met volle manilla­enveloppen met de adresetiketten naar beneden. Mulder wist dat op de enveloppen geen afzender stond.

'Je komt net op het goeie moment, agent Mulder,' zei Frohike. 'We gaan ons nieuwe nummer versturen. We kunnen wel wat hulp gebruiken, want ze moeten naar enkele tientallen verschillende brievenbussen.' 'Zonder dat ik een exclusieve blik op de inhoud heb mogen slaan?' vroeg hij.

Langly trok een oude spoel van een van de bandrecorders, plakte een etiket op het platte metalen blik en installeerde een nieuwe back-up. 'Dit is een speciale editie van tlg. Ons "Elvis"-nummer.' 'Elvis?' vroeg Mulder verrast. 'Ik dacht dat jullie daar boven stonden.' 'Geen samenzwering is ons te min,' zei Byers trots. 'Dat merk ik,' antwoordde Mulder.

Langly zette zijn bril af en wreef hem schoon met de slip van zijn T-shirt, waarop een aankondiging stond van een concerttournee van de Soup Dragons. Hij knipperde met zijn kleine oogjes naar Mulder en zette zijn bril toen weer op. 'Je gelooft nooit wat we ontdekt hebben, Mulder. Als je ons historische retrospectief gelezen hebt, kijk je er heel anders tegenaan. Het meeste onderzoek en schrijfwerk op dit punt heb ik zelf gedaan. Volgens ons wordt Elvis door ons onbekende, maar machtige personen als een soort Messias gepositioneerd. Voorbeelden daarvan vind je de hele geschiedenis door. De verloren koning, die na zijn zogenaamde dood terugkeert om zijn volk weer te leiden. Het kan een sterke basis voor een sluipende nieuwe godsdienst zijn.' 'Bedoel je legenden zoals dat koning Arthur belooft terug te keren uit Avalon?' vroeg Mulder. 'Of dat Frederik Barbarossa in een berggrot slaapt totdat zijn baard helemaal rond de tafel groeit, waarna hij terug­komt om het Heilige Roomse Rijk te redden?'

Langly fronste zijn wenkbrauwen. 'Dat zijn twee slechte voorbeelden, want de messiassen in kwestie zijn ondanks hun belofte nooit terug­gekeerd. Maar neem bijvoorbeeld Rusland. Tsaar Alexander II versloeg Napoleon en stierf, naar men zegt... maar nog jaren later zeiden boeren dat ze een zwervende bedelaar of monnik hadden gezien die de echte tsaar beweerde te zijn. Dat was een heel populaire legende. En natuur­lijk heb je de bijbelverhalen over Jezus Christus die sterft en terugkomt om zijn discipelen weer te leiden. We hoeven jou niet te vertellen hoe vaak Elvis elke dag gezien wordt. We denken dat dat in scène wordt gezet om de basis van een fanatieke nieuwe cultus te leggen.' 'Iedereen wil een toegift,' zei Mulder. Hij pakte een van de manilla­enveloppen, liet het tijdschrift eruit glijden en bekeek de foto van Elvis op het omslag. Snel las hij het eerste artikel door. 'Jullie proberen me dus wijs te maken dat iemand Elvis' geboorte wil laten doorgaan voor zijn Tweede Komst.'

'Je weet hoe goedgelovig de mensen zijn, Mulder,' zei Frohike. 'Ga maar na. Sommige Elvis-songs hebben een heel nieuwtestamentisch karakter gekregen, zoals "Love Me Tender" bijvoorbeeld. Of "Don't Be Cruel". Die lijken tegenwoordig wel onderdeel van de bergrede.' Byers boog zich naar voren. 'En als je alles even in een moderne context zet, dan realiseer je je dat elke hitsingle veel meer mensen bereikt dan de bergrede ooit gedaan heeft.'

'Juist,' zei Mulder. 'Maar wat probeerde Elvis ons dan te zeggen met "Jailhouse Rock" of "Hound Dog"?'

'Daar hebben we wat meer werk aan gehad,' zei Langly. 'Onze interpre­taties staan in het volgende nummer. Ze zullen je verbazen.' 'Dat doen ze nu al.'

Byers haalde zijn schouders op en ging verzitten. 'We spreken geen oor­deel uit, agent Mulder. We geven alleen de feiten weer. De lezers moe­ten hun eigen conclusies maar trekken.'

Frohike richtte een grote camera en nam een foto van Mulder. 'Voor onze archieven,' zei hij.

Mulder stak een pas gedrukt exemplaar omhoog. 'Mag ik hem houden?' 'De jouwe moet al in de post zitten,' zei Frohike. 'Waarom neem je niet eens een officieel abonnement, Mulder?' stelde Langly voor. 'Dan komt een deel van je FBI-salaris tenminste goed terecht.' Byers glimlachte. 'Nee, we moeten zorgen dat iemand met Mulders posi­tie elk nummer gratis krijgt. Bovendien zou ik het vervelend vinden om zijn naam op onze abonneelijst te hebben.'

'Ben je bang dat je die adressenlijst dan niet meer aan het distributie­centrum van de uitgevers kunt verkopen?'

'Onze lezers zijn een bepaalde soort mensen, Mulder,' zei Byers. 'Namelijk van de soort die zijn naam niet graag op een lijst ziet met an­dere mensen die eveneens belangstelling hebben voor de samenzwerin­gen die we uit de doeken doen. We zorgen er uit alle macht voor dat onze abonneelijst niet in verkeerde handen kan vallen. Elk van ons drieën heeft een derde deel van de namen in aparte computerbestanden met aparte wachtwoorden op aparte computers. Die bestanden zijn voor de anderen niet toegankelijk. We verzamelen alleen de uitgeprinte adresetiketten.'

Frohike zei: 'En we maken de uitdraai in de printwinkel.' 'Een mens kan niet voorzichtig genoeg zijn,' zei Langly. 'Zeg dat wel,' zei Mulder instemmend.

'Nou, we moeten maar eens enveloppen gaan dichtplakken,' zei Langly, 'en we ronselen je graag voor dienstneming, Mulder,' Mulder stak zijn hand op. 'Nee, bedankt. Ik ben hier voor een inlich­ting. Daarna ben ik weer weg.'

'En hoe kunnen wij onschuldige burgers helpen beschermen tegen de snode manipulaties van de schaduwregering?' vroeg Byers. 'In ieder geval voor vanmiddag?'

Mulder schoof een doos met gevulde enveloppen opzij en ging zitten. 'Wat voor geruchten horen jullie over Midden-Amerika? Yucatán? Vooral over nieuwe mayaruïnes die daar worden opgegraven? Xitaclán. Ik heb een stel vermiste archeologen op mijn bord plus een in beslag genomen kunstvoorwerp dat van buitenaardse herkomst kan zijn.' 'Laat mij eens nadenken,' zei Langly, die zijn lange blonde haar naar achteren gooide. 'Op het college was archeologie mijn hoofdvak.'

Byers keek hem sceptisch aan. 'Ik dacht dat politieke wetenschappen je hoofdvak was.'

Frohike staarde hem door zijn bril aan. 'Tegen mij zei je dat het elektro­nische techniek was.'

Langly haalde zijn schouders op. 'Ik heb dus een heel veelzijdige be­langstelling.'

Byers werd ernstig en keek Mulder weer aan. 'Midden-Amerika? Ik hoor veel onbevestigde berichten over gebeurtenissen in dat gebied. In een van de staten van Yucatán is een afscheidingsbeweging bezig. Die heet de Liberación Quintana Roo. Het geweld lijkt te escaleren - autobom­men, dreigbrieven - en je weet natuurlijk dat het Amerikaanse militaire complex tegen een exorbitante prijs wapens aan de vrijheidsstrijders verkoopt.'

'Waarom doen ze dat?' vroeg Mulder.

'Om de politieke stabiliteit te ondermijnen. Voor hen is het een spel­letje,' zei Byers. Achter zijn meestal kalme blik flikkerde hartstocht. 'En vergeet niet dat een paar van de machtigste drugsbazen in die streek zelf wapenhandelaren zijn geworden. Ze kopen technologie op. Zwaar spul waar we tien jaar geleden nog niet eens van gedroomd hadden.' 'Ik heb ervan gedroomd,' zei Frohike.

'Maar wat heeft dat met jouw kwestie te maken, Mulder?' vroeg Langly. 'Zoals ik al zei is daar een week geleden een ploeg Amerikaanse archeo­logen verdwenen. Ze hadden in de ruïnes nieuwe kunstvoorwerpen opgegraven - kunstvoorwerpen die nu op de zwarte markt verschijnen. De plaatselijke bevolking komt daar niet in de buurt. Naar het schijnt rust er al sinds heel lang een vloek op die stad. Die is duizend jaar ge­leden verlaten, en nu hoor ik mensen praten over de wraak van Kukulkán en woeste gevederde slangen die zijn wachters zijn.' 'Ik ken je, Mulder, en het verbaast me dat je niet achter oude astronau­ten aanzit,' zei Langly.

'Ik hou mijn geest open,' antwoordde hij. 'Met de mayacultuur en -ge­schiedenis zijn genoeg mysteries verbonden, maar ik ben nog niet zover dat ik een daarvan tot de mijne kan maken. We hebben oude astronau­ten en de maya vloek, om nog maar te zwijgen van de drugsbaronnen, de militaire operaties en de revolutionaire beweging waar Byers het over had. Yucatán blijkt een streek waar een hoop gebeurt.' 'Jij en die bloedmooie agent Scully gaan daar dus een onderzoek doen?' vroeg Frohike met een hoopvolle klank in zijn stem. 'Ze gaan daar ons belastinggeld uitgeven,' snoof Langly. 'Ik zou agent Scully dolgraag willen zien als ze straks mooi bruin van de tropenzon terugkomt,' zei Frohike.

'Koest, Frohike,' zei Mulder.

Mulder draaide zich om en wilde weggaan. Het was al laat in de middag en het verkeer op de rondweg zou wel een verschrikking zijn. Hij vond dat hij maar weer eens naar kantoor moest gaan om nog wat spitwerk te doen. 'Bedankt voor de informatie.'

Toen hij al bij de deur stond, riep Byers hem achterna, terwijl hij opstond en zijn das rechttrok. 'Agent Mulder,' zei hij, 'als je iets interes­sants vindt, dan laat je het ons natuurlijk weten, hè? Voor onze archie­ven.'

'Ik zal zien wat ik doen kan,' zei Mulder.