***

8. ACHTERDOCHT

Toen ik terugkwam leek het of er iets hards en zwaars in mijn borst was gegroeid, dat pijn deed, dus was ik dankbaar dat Gisselle en haar kliek nu eens niet in de lounge stonden te wachten om me te bestoken met vragen zodra ik binnenkwam. Het luisteren naar Louis' onthullingen over zichzelf en zijn moeder en vader, had me het gevoel gegeven dat ik me op verboden terrein had begeven en een biechtstoel was binnengedrongen, waar ik andermans zonden had afgeluisterd. Abby wierp één blik op mijn gezicht en wist dat ik iets vreselijks had meegemaakt.

'Gaat het goed?' vroeg ze zachtjes.

'Ja,' zei ik.

'Wat is er gebeurd?'

Ik schudde mijn hoofd. Ik kon er niet over praten, en ze begreep het. In plaats daarvan verdiepte ik me in mijn huiswerk en begon te studeren voor de komende wis- en natuurkunde-examens. Ik vreesde Gisselles sarcastische opmerkingen en vragen. Ik weet niet of ze alleen maar probeerde te bewijzen dat ze geen belangstelling had voor de dingen die ik deed of dat het haar echt niet interesseerdè, maar noch aan de lunch, noch aan het diner informeerde ze naar mijn bezoek in het Clairborne House. Ze keek of ze zich nog steeds ergerde aan het feit dat mijn straf was verzacht.

In feite hadden we een heel rustige zondagavond. Jackie, Kate en Vicki gingen naar de schoolbibliotheek, die tot negen uur open was, en Gisselle en Samantha brachten het grootste deel van hun tijd door in hun kamer of in de hal, keken televisie of praatten met meisjes van de andere afdelingen.

Ik nam een lang, heel warm bad en ging vroeg naar bed. Voor ik in slaap viel, vroeg Abby me wat Louis had gewild. Ik haalde diep adem voor ik antwoord gaf.

'Hij wilde zich voornamelijk verontschuldigen voor zijn gedrag de vorige keer,' antwoordde ik. Ik wist niet hoe ik moest beginnen over de dingen die hij me had verteld over zijn relatie met zijn ouders.

'Ga je hem weer opzoeken?'

'Liever niet,' bekende ik. 'Ik heb medelijden met hem - echt waar - maar in dat huis zijn meer donkere bochten en moerasholen dan in de bayou. Rijk zijn en uit een duur en voornaam geslacht komen is geen garantie voor geluk, Abby. Misschien is het zelfs wel moeilijker om het geluk te vinden, omdat je aan zoveel verwachtingen moet voldoen.' Abby was het met me eens en toen wenste ze iets. 'Ik wou dat mijn ouders ophielden met hun pogingen de waarheid te verbergen en te verhinderen dal de mensen weten dat ik van een Haïtiaanse vrouw afstam. Ik ben een quadrone en het heeft geen zin me voor iets anders uit te geven. Ik geloof dat we allemaal gelukkiger zouden zijn als we gewoon waren wie we zijn.'

'Ja, dat zouden we allemaal,' zei ik.

De volgende dag belde Louis niet en hij zocht geen contact met me, maar dinsdag bracht mevrouw Penny een brief die Louis bij het studentenhuis had laten afgeven. Ze bleef een paar ogenblikken in de deuropening van mijn kamer staan, in de hoop dat ik hem in haar bijzijn zou openen, denk ik, maar ik bedankte haar slechts en legde hem weg. Mijn vingers beefden toen ik hem later openmaakte.

Lieve Ruby,

Ik wilde je alleen even schrijven om je te bedanken dat je gekomen bent nadat ik de eerste keer zo onaangenaam tegen je ben geweest. Het verbaasde me toen ik uren nadat je blijkbaar vertrokken was in mijn kamer wakker werd en merkte dat ik alleen was. Ik weet zelfs niet meer wat ik heb gedaan of gezegd voordat je wegging, maar ik hoop dat ik niets heb gedaan om je van streek te maken. Natuurlijk hoop ik datje me weer komt bezoeken.

En nu een opwindend nieuwtje. Gisteren werd ik wakker en zag voor het eerst een vaag licht. Ik kan niet echt iets zien, maar ik kan plotseling onderscheid maken tussen licht en donker. Misschien lijkt het niet veel voor iemand die normaal kan zien, maar voor mij is het bijna een wonder. Grootmoeder is ook enthousiast, en mijn dokter ook, die wil dat ik een tijdje naar een blindeninstituut ga. Ik ben nog niet zover dat ik uit huis weg wil, en beperk me voorlopig tot de periodieke bezoeken van de arts thuis. Dus als je wilt, ik ben hier en kan je praktisch elk moment zien wanneer je maar wilt. Ik zou het heel erg prettig vinden. Ik hoop datje het liedje dat ik voor je geschreven heb mooi vindt.

Met diepe achting en hartelijke groeten,

Louis

Ik stopte het briefje in de doos waarin ik de brieven van Paul en Beau bewaarde. Toen schreef ik een kort briefje, waarin ik mijn blijdschap uitdrukte voor Louis en de hoop dat zijn gezichtsvermogen helemaal terug zou komen. Ik schreef niet specifiek over een volgend bezoek, maar beloofde vaag hem gauw weer te komen opzoeken. Mevrouw Penny zei dat ze ervoor zou zorgen dat mijn brief werd bezorgd.

Halverwege de week begon de spanning voor onze eerste dansavond, het Halloween-bal, merkbaar te worden. Het was praktisch het enige onderwerp waarover de meisjes aan tafel wilden praten. Tot mijn verbazing hoorde ik dat kostuums niet waren toegestaan. Abby en ik hadden het erover toen we Vicki in de lounge zagen, die een biografie van Andrew Jackson las. We vroegen haar naar het verbod. Geërgerd dat ze gestoord werd, keek ze op van haar boek en schoof haar bril omhoog op haar neus.

'Omdat sommige kostuums die de meisjes op vroegere Halloween-bals hebben gedragen onfatsoenlijk waren. Daarom werd besloten dat het geen ■gekostumeerd bal meer zou zijn,' legde ze uit.

'O, wat jammer,' zei ik, denkend aan een paar kostuums die juffrouw Stevens en ik hadden kunnen maken. Ik was de hele week nagebleven op school om juffrouw Stevens te helpen, die tot taak had de gymzaal te versieren. We tekenden en knipten pompoenen en heksen, kobolden en geesten. Zaterdag zouden zij en ik en een paar leden van het feestcomité de gymzaal versieren met papieren slingers, lampions en kilo's glitter.

'Wat moeten we dan aantrekken?' vroeg Abby aan Vicki.

'Je kunt dragen wat je wilt, maar ik waarschuw je dat meisjes die te sexy of te onthullende kleren dragen bij de deur van de zaal worden tegengehouden.'

'Je meent het!'

'Ja. Mevrouw Ironwood staat aan de kant en knikt of schudt haar hoofd als we binnenkomen, en dan laat de dienstdoende docent, meestal mevrouw Brennan of juffrouw Weller, onze bibliothecaresse, je binnen of weigert je de toegang. Als je bent geweigerd, moet je terug naar je kamer en iets aantrekken dat gepaster is.

'Onder onfatsoenlijke kleding wordt alles verstaan dat zelfs maar een millimeter van je decolleté laat zien, een rok boven de knieën of een blouse of trui die te strak om je borsten spant. Verleden jaar werd een meisje teruggestuurd omdat ze een blouse droeg die te dun was. Je kon de omtrek van haar beha zien.'

'Waarom trekken we niet gewoon ons uniform aan en laten het erbij,' zei Abby vol afkeer. 'Of wordt dat als een kostuum beschouwd?'

'Sommige meisjes dragen inderdaad hun uniform.'

'Nee toch?' zei ik. 'Naar een bal?'

Vicki haalde haar schouders op en ik vroeg me af of zij het niet was die haar uniform had gedragen.

'Hoe is het bal?' vroeg Abby.

'De jongens zitten aan de ene kant van de zaal en wij aan de andere kant. Vlak vóór of vlak na het begin van de muziek komen ze naar ons toe en vragen ons ten dans. Ze moeten het natuurlijk heel beleefd vragen.'

'Natuurlijk,' zei ik. Ze lachte spottend.

'Heb je de paragraaf in het handboek niet gelezen over fatsoenlijk gedrag bij feestelijke gelegenheden?' vroeg ze. 'Natuurlijk zijn roken en alle alcohol streng verboden, maar er is ook een aanvaardbare en onaanvaardbare manier om te dansen. De vaste regel is dat er minstens drie centimeter moet zijn tussen jou en de jongen op de dansvloer.'

'Dat heb ik niet gelezen,' zei Abby.

'Het staat erin. Lees de voetnoten.'

'Voetnoten!' kermde ik, en begon toen te lachen. 'Wat denken ze dat er op een dansvloer kan gebeuren?'

'Dat weet ik niet,' zei Vicki. 'Maar het is voorschrift. Je mag ook de gymzaal niet alleen met een jongen verlaten, maar een hoop meisjes omzeilen dat door gescheiden naar buiten te gaan en elkaar dan ergens te ontmoeten. In ieder geval duurt het bal precies tweeëneenhalf uur, waarna mevrouw Ironwood aankondigt dat het is afgelopen en de muziek laat stoppen. De jongens moeten terug naar hun bus en de meisjes naar hun kamer. Sommige meisjes brengen de jongens die ze hebben ontmoet naar de bus, maar mevrouw Ironwood is erbij om te controleren hoe ze afscheid nemen. Een hartstochtelijke kus is streng verboden, en als ze een meisje erop betrapt dat ze een jongen toestaat zijn handen te laten verdwalen, dan krijgt ze een paar slechte aantekeningen, en mag ze het volgende bal misschien niet bijwonen.'

'Mevrouw Ironwood zou eens naar een van de fais dodos in de bayou moeten gaan,' fluisterde ik tegen Abby, die begon te lachen.

Vicki fronste haar wenkbrauwen.

'In ieder geval,' eindigde ze, 'zijn de verversingen meestal erg goed.'

'Klinkt als... een hoop plezier,' zei Abby, en we giechelden zo hard dat Vicki haar neus weer in haar boek stak.

Maar ondanks de regels en restricties en het vooruitzicht overal te worden gevolgd door mevrouw Ironwoods arendsogen en de ogen van andere dienstdoende docenten, werd de spanning voor het bal de hele week steeds groter.

Gisselle, die gewoonlijk verbitterd was over het feit dat ze niet kon dansen, was enthousiast over de voorbereidingen voor het feest. Haar toegewijde volgelingen verzamelden zich vaker om haar heen en verdrongen zich om te luisteren naar haar ervaren adviezen over de jongen-meisje- verhoudingen. Ze vond het blijkbaar leuk om ze te onderrichten in de maniertjes van een flirt, beschreef wat ze deed om een jongen te plagen en te kwellen en zijn aandacht te trekken. Donderdag- en vrijdagavond zat ze in de lounge en gaf Jackie, Samantha en Kate aanwijzingen hoe ze moesten lopen, met hun schouders draaien, met hun wimpers knipperen en om met hun borsten langs de armen en borst te schuren van de jongens die ze aardig vonden. Vicki stond fronsend in de deuropening, maar luisterde en keek als iemand die wenste dat ze een verboden wereld kon betreden, terwijl Abby en ik ons afzijdig hielden, lachend maar niets zeggend dat een van Gisselles sarcastische en gemene opmerkingen kon uitlokken.

Toen, op zaterdagochtend, vlak voordat ik wegging om te helpen de versiering op te hangen, verbaasde Gisselle me door onze kamer binnen te rijden om met Abby te praten. Samantha was bij haar.

'Het gaat mij niets aan, dat weet ik, maar je moet je haar los dragen en opzij opsteken, zodat er meer van je voorhoofd en gezicht zichtbaar is. We hebben allemaal gestemd en we zijn het erover eens dat jij de knapste bent, Abby,' zei ze. 'Jij hebt de beste kans om vanavond tot koningin van het bal te worden gekozen, en daar zouden we erg trots op zijn.'

Even was Abby sprakeloos. Ze keek naar mij en ik keek terug, glimlachend en hoofdschuddend. Wat voerde mijn zus nu weer in haar schild? vroeg ik me af.

'Hier,' zei ze, terwijl ze Abby een witzijden lint aanbood. 'Dit staat prachtig in je zwarte haar.'

Aarzelend nam Abby het lint aan. Ze bekeek het even, of ze bang was dat het in haar handen zou ontploffen, maar het was alleen maar een mooi zijden lint.

'Draag je blauw of roze?' ging Gisselle verder.

'Ik dacht aan mijn donkerblauwe jurk. Die voldoet in ieder geval aan de vereiste roklengte,' voegde ze er lachend aan toe.

'Goeie keus,' zei Gisselle. 'En jij, Ruby?'

'Ik wilde mijn groene jurk aantrekken.'

'Dan doe ik dat ook. We zullen zaterdagavond een echte tweeling zijn. Zullen we met z'n allen naar de gymzaal gaan en binnenkomen als een groep?'

Abby en ik keken elkaar weer aan, achterdochtig en verbaasd.

'Oké,' zei ik.

'O,' zei Gisselle, toen ze bezig was haar rolstoel om te draaien. 'Dat was ik bijna vergeten. Susan Peck heeft haar broer verteld over Abby. Hij wil haar graag ontmoeten. Je weet toch wel dat iedereen het altijd over Jonathan Peck heeft, dat ze kwijlend naar hem kijken als Rosedown naar Greenwood komt.'

'Susan?' zei Abby. 'Ze heeft geen woord tegen me gezegd sinds ik hier ben.'

'Ze is verlegen,' legde Gisselle uit. 'Maar Jonathan niet,' voegde ze er met een knipoog aan toe. Ze draaide haar stoel om en wachtte tot Samantha het overnam en haar naar buiten duwde.

'Wat had dat nu weer te betekenen?' vroeg Abby.

'Moet je mij niet vragen. Mijn zus is geheimzinniger dan een loerende uil achter het Spaanse mos in het moeras. Je weet nooit watje te wachten staat tot je voorbij komt, en dan is het meestal te laat.'

Abby lachte.

'Maar het is een mooi lint,' zei ze. Ze bond het in haar haar en bekeek zichzelf in de spiegel. 'Ik denk dat ik het zal dragen.'

Naarmate de dag verstreek, begon de opwinding aanstekelijk te werken. Meisjes van alle afdelingen kwamen bij elkaar om een nieuwe jurk te laten zien, een paar schoenen, armband en ketting, of om over kapsels en make-up te babbelen. Voor een bal mochten de Greenwood-meisjes zich opmaken, als ze maar niet overdreven, en, zoals in het handboek stond, 'een clownachtige indruk' maakten.

De kamer van Gisselle en Samantha werd steeds belangrijker toen de meisjes van de andere afdelingen op bezoek kwamen, alsof ze eer wilden bewijzen aan iemand die iedereen nu accepteerde als het meest ervaren meisje in het studentenhuis. Ondanks haar handicap zat Gisselle zelfverzekerd en arrogant in haar stoel, gaf haar goedkeuring of afkeuring te kennen over kleding, kapsel en zelfs make-up, alsof ze haar leven lang de leiding had gehad van de kostuum- en make-up afdeling van een of andere studio in Hollywood.

'Deze school is vol sociaal achtergebleven kinderen,' fluisterde ze me later in het oor, toen we elkaar in de gang tegenkwamen. 'Een van de meiden dacht dat een orgasme iets te maken had met het ontginnen van erts. Snap je? Ore-gasm.' (Ore = erts. To gas: uitbranden, dus Haal het erts eruit [vert.])

Ik moest lachen. Eigenlijk was ik blij dat Gisselle zich scheen te amuseren. Ik was bang geweest dat ze, naarmate het sociale contact tussen Greenwood en Rosedown dichterbij kwam, steeds gedeprimeerder en verbitterder zou worden, maar precies het tegenovergestelde was gebeurd, en ik voelde me opgelucht. Persoonlijk was ik er niet op uit een nieuw vriendje te vinden of zo, maar ik verheugde me op de afleiding van het bal. Waar ik me natuurlijk echt op verheugde was Beaus komst in het volgende weekend. Ik was vastbesloten niets te doen dat dat bezoek in gevaar kon brengen, een bezoek waar ik al zo lang naar had uitgekeken.

Laat in de middag, toen ik had geholpen met versieren, belde papa. Gisselle sprak eerst met hem en praatte zo lang en zoveel over het bal, dat hij moest lachen toen ik de telefoon overnam en begon te praten.

'Woensdag kom ik jullie bezoeken,' beloofde hij. Ondanks zijn blijdschap over het feit dat Gisselle zich schijnbaar had aangepast aan het leven in Greenwood, klonk er iets in zijn stem dat me een bezwaard gevoel gaf en mijn hart deed bonzen.

'Hoe gaat het met je, papa?' vroeg ik.

'Goed. Een beetje vermoeid misschien. Ik heb te veel rondgedraafd. Er waren een paar zakelijke problemen die ik moest oplossen.'

'Misschien kun je ons dan beter niet komen bezoeken. Misschien kun je beter uitrusten, papa.'

'O, nee, ik heb mijn meisjes al te lang niet gezien. Ik mag ze niet verwaarlozen.' Hij lachte, maar de lach werd gevolgd door een hoestbui. 'Een hardnekkige verkoudheid,' zei hij snel. 'Veel plezier vanavond. Tot gauw,' eindigde hij, voordat ik verder kon gaan over hem en zijn gezondheid.

Ik was ongerust na ons gesprek, maar ik had geen tijd om er lang bij stil te staan. De uren vlogen voorbij. We maakten ons allemaal gereed om te douchen en ons aan te kleden en ons haar te doen. We hadden zo zelden plezier in Greenwood dat iedereen het wilde oppotten en koesteren en het belangrijker maken dan het was. Ik kon het ze niet kwalijk nemen. Ik was net zo.

Zoals Gisselle onverwacht had gevraagd gingen de meisjes van onze afdeling naar de gymzaal. Gisselle was om halfacht klaar. Samantha duwde haar naar de voordeur en we liepen in een opgewonden stemming naar het hoofdgebouw. Iedereen - zelfs Vicki, die gewoonlijk kapsel en kleren verwaarloosde - zag er leuk uit. We zagen elkaar dag in dag uit in het Greenwood-uniform en waren enthousiast over de dramatische veranderingen in stijl, materiaal en kleur. Het leek of we allemaal als saaie rupsen, als identieke klonen, naar onze kamers waren gegaan, en als monarchvlinders weer tevoorschijn waren gekomen, individueel, uniek en mooi.

Dankzij juffrouw Stevens en ons comité kon hetzelfde worden gezegd van de gymzaal. De versieringen en het licht, de slingers en glitter transformeerden hem in een stralende balzaal. Het zes man sterke orkest was opgesteld in de linkerhoek; alle musici droegen smoking. Aan de voorkant van de zaal stonden een kleine lessenaar en een podium met een microfoon voor mevrouw Ironwood, waar ze haar aankondigingen en mededelingen zou doen, en waar de koningin van het bal zou worden uitgeroepen en gekroond. De trofee, een gouden Greenwood-meisje dat ronddraaide op een voetstuk, glinsterde op de lessenaar.

Rechts stonden de lange tafels voor het buffet dat door alle koks van Greenwood was bereid. Eén tafel was gereserveerd voor desserts en stond vol met allerlei zoete lekkernijen, van amandelgebakjes en cakejes met caramelglazuur tot ouderwetse pompoentaarten en sinaasappelmuffins. Er waren flensjes en Franse donuts, bonbons en pecanchips.

'Daar zal Bolle wel kamperen, hè, Bolle?' plaagde Gisselle, toen we de desserttafel in het oog kregen.

Kate bloosde. 'Ik zal me netjes gedragen vanavond en niet overdrijven.'

'Wat een saaie boel,' antwoordde Gisselle.

We passeerden de ingang, waar de chaperonnes ons van het hoofd tot de voeten opnamen, terwijl aan de linkerkant mevrouw Ironwood elk van haar pupillen scherp observeerde, om zich ervan te overtuigen dat ze behoorlijk gekleed waren. De docenten stonden om haar heen en verzamelden zich rond hun eigen tafels met verversingen.

Stoelen voor de Greenwood-meisjes waren aan de linkerkant van de zaal opgesteld en die voor de Rosewood-jongens aan de rechterkant. Net als alle andere meisjes gingen we onmiddellijk op de punchbowl af, pakten een glas en zochten een plaats aan onze kant van de zaal, terwijl we wachtten op de komst van de jongens. Tegen achten kwam Suzette Huppe, een meisje van afdeling A van ons studentenhuis, de zaal binnengehold om te vertellen dat de bussen van Rosewood er waren. Vol verwachting lieten we allemaal onze stem dalen toen de jongens in een keurige rij binnenkwamen.

Ze droegen een donkerblauwe blazer en bijpassende broek. Op de borstzak van elke blazer was het Rosewood-insigne genaaid, een schild van gouddraad met Latijnse woorden, die volgens Vicki 'Uitmuntendheid is onze traditie' betekenden. Het embleem werd geacht het oorspronkelijke familiewapen van de Rosewoods te zijn, die oorspronkelijk uit Engeland kwamen.

De jongens waren allemaal keurig verzorgd, hun haar was bijna identiek geknipt. Net als de meisjes van Greenwood, verzamelden de jongens van Rosewood zich in kleine groepjes. Ze tuurden nerveus over de vloer van de gymzaal. Sommigen, die meisjes van vorige gelegenheden herkenden, zwaaiden. Toen verdrongen ze zich net als wij rond de punchbowls en vulden hun glazen. Het geroezemoes van gelach en gepraat vulde de zaal toen de laatste groep jongens binnenkwam.

'Dat is Jonathan,' wees Jackie met een knikje. We keken naar een lange, donkerharige, knappe jongen, die het middelpunt van zijn groep leek. Hij was gebruind en had brede schouders en zag eruit als een filmidool. Het was gemakkelijk te begrijpen waarom hij zo populair was bij de Greenwood- meisjes. Maar hij stond, sprak en bewoog zich alsof hij het maar al te goed wist. Zelfs aan de andere kant van de zaal kon ik die zuidelijke arrogantie voelen die sommige aristocratische jongens erven. Met een neerbuigend glimlachje liet hij zijn blik over de meisjes gaan, mompelde iets tegen zijn vrienden waarop ze allemaal begonnen te lachen, en bleef toen afwachtend staan, alsof dit hele bal ter ere van hem werd gegeven.

Toen zweeg iedereen, en het werd stil toen mevrouw Ironwood naar het podium liep om de jongens te verwelkomen.

'Ik zie geen reden om jullie eraan te herinneren dat jullie jongedames en jongemannen zijn van voorname families, en leerlingen zijn van twee van de meest gerespecteerde scholen in de staat, zo niet in het hele land. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen zich correct zal gedragen en zal vertrekken zoals hij is gekomen: trots en de eer en het respect waardig dat jullie families genieten. Over precies een uur zullen we het bal onderbreken, om te genieten van het voortreffelijke en heerlijke buffet dat onze koks van Greenwood voor deze gelegenheid hebben bereid.'

Ze knikte naar de orkestleider, die zich omdraaide naar zijn musici en het eerste nummer inzette. De jongens die een of twee meisjes van Greenwood kenden liepen de zaal door om ze ten dans te vragen. Langzamerhand raapten de jongens hun moed bij elkaar en liepen naar de meisjes toe. Toen Jonathan Peck naar ons toekwam, namen we allemaal aan dat hij op Abby afstevende, zoals Gisselle had gesuggereerd, maar we keken verbaasd op toen hij voor mij bleef staan en mij ten dans vroeg. Ik keek even naar Abby, die glimlachte, naar Gisselle, die vrolijk keek, en accepteerde Jonathans hand. Hij leidde me naar het midden van de dansvloer, en legde zijn rechterhand op mijn heup, terwijl hij mijn linkerhand ter hoogte van mijn kin hield, in de klassieke stijl van de balzaal. Met de precisie van een geschoolde danser begon hij me op het ritme van de muziek rond te draaien, met een zelfverzekerd air en zijn ogen strak op me gericht.

'Ik ben Jonathan Peck,' zei hij.

'Ruby Dumas.'

ik weet het. Mijn zusje heeft me alles verteld over jou en je tweelingzusje, Gisselle.'

'Heus? Wat heeft ze je verteld?'

'Alleen maar aardige dingen,' zei hij met een knipoog. 'Zoals je waarschijnlijk wel weet, zijn Rosewood en Greenwood praktisch zuster-en-broer- scholen. De jongens van Rosewood krijgen alle essentiële dingen te horen over de meisjes van Greenwood. Jullie kunnen niets voor ons verborgen houden,' voegde hij er zelfingenomen aan toe, met een blik op Gisselle, die al de belangstelling had van zeker zes jongens van Rosewood. Maar wat me meer verbaasde was Abby. Ze stond terzijde. Geen van de jongens had haar ten dans gevraagd, en geen van de jongens die met Gisselle stonden te lachen en grapjes te maken, schonk enige aandacht aan haar. Zelfs Kate was ten dans gevraagd.

'Bijvoorbeeld,' ging hij verder, 'ik weet dat je gelooft dat je schilderes bent, hè?'

'Ik "geloof' het niet, ik ben schilderes,' snauwde ik.

Hij grijnsde en gooide zijn hoofd achterover met een kort, gekunsteld lachje. 'Natuurlijk. Je bent schilderes. Wat onhebbelijk van me om iets anders te suggereren.'

'En wat ben jij, behalve een wandelende encyclopedie van de essentiële details van de meisjes van Greenwood?' vroeg ik bits. 'Of is dat je enige ambitie?'

'Wauw, Susan had gelijk. Jij en je zusje zijn twee vulkanen.'

'Pas dan maar op,' waarschuwde ik. 'Vulkanen kunnen uitbarsten en dan zou je je weieens kunnen branden.'

Hij lachte luid, knipoogde en grijnsde naar zijn vrienden, en draaide me sneller rond, maar ik liet me niet van de wijs brengen. Ik had wel tien keer op een Cajun-fais dodo gedanst, zodat ik geen enkele moeite had mijn evenwicht en een sierlijke houding te bewaren in Jonathan Pecks handen.

'Dit wordt een heel interessante avond,' voorspelde hij, toen het eerste nummer was afgelopen, ik kom weer bij je terug,' beloofde hij, 'maar eerst moet ik een paar fans tevreden stellen.'

'O, doe geen moeite,' zei ik. Mijn bitse antwoord verblufte hem even. Ik draaide me om en liet hem staan. Haastig liep ik terug naar Abby.

'Wat is er?' vroeg ze, toen ze mijn rode wangen zag.

'Hij is onhebbelijk, arroganter dan een watermoccassinslang, en waarschijnlijk even giftig. Ik wed dat hij aan elke muur van zijn kamer spiegels heeft hangen.'

Abby lachte. Een nieuw nummer begon en er kwam een andere jongen naar me toe, die een beetje verlegen was, wat ik een welkome verandering vond. De jongens rond Gisselle bleven bij haar, een van hen ging haastig weg om een nieuw glas punch voor haar te halen. Weer zag ik, toen ik achteromkeek, dat alle meisjes van onze afdeling ten dans waren gevraagd, behalve Abby. Nu ze voor de tweede keer voor muurbloem speelde, voelde ze zich blijkbaar niet erg op haar gemak, maar ze probeerde opgewekt te kijken en knikte lachend naar me.

'Sorry,' zei ik tegen de jongen met wie ik danste, 'maar mijn enkel begint pijn te dóen. Ik heb hem een paar dagen geleden verstuikt. Waarom vraag je mijn vriendin niet om verder te dansen?' Ik knikte in Abby's richting. De roodharige jongen, met sproeten op beide wangen, keek even naar haar en schudde toen snel het hoofd.

'Het geeft niet,' zei hij. 'Bedankt.' Hij liet me los en liep snel terug naar zijn vrienden.

'Wat is er gebeurd?' vroeg Abby, toen ik terugkwam.

'Ik moet mijn enkel hebben bezeerd. Hij begon pijn te doen, dus heb ik hem gevraagd te stoppen.' Ik vertelde haar uiteraard niet dat de jongen geweigerd had met haar te dansen.

'Goeie muziek,' zei ze, meewiegend op het ritme.

Waarom kwam niet een van de jongens naar haar toe? Er stonden er zoveel aan de andere kant van de zaal, die verlangend leken om met een meisje te dansen. Ik keek even naar Gisselle, die schaterde om een opmerking van een van de jongens. Ze pakte zijn hand en trok hem naar zich toe, en fluisterde hem iets in het oor dat zijn ogen deed glinsteren als kerstlichtjes. Zijn gezicht werd vuurrood en hij grijnsde nerveus naar zijn vrienden. Gisselle keek naar ons met een zelfvoldaan lachje.

Bij het begin van het derde nummer was ik er zo goed als zeker van dat iemand Abby ten dans zou vragen, vooral toen twee jongens recht op ons afkwamen. Maar de één ging opzij om Jackie te vragen en de ander kwam naar mij toe.

'Nee, dank je,' zei ik. 'Ik heb een verstuikte enkel, ik moet rusten. Maar mijn vriendin is vrij,' ging ik verder, met een knikje naar Abby. Hij keek haar even aan en draaide zich toen zonder een woord te zeggen om en liep haastig de rij langs om iemand anders te vragen.

'Heb ik de verkeerde parfum op of zo?' vroeg Abby zich af.

Mijn hart begon te bonzen; er ontstond een paniek onderin mijn maag, die langzaam omhoogtrok naar mijn borst. Er was iets gaande, iets heel vreemds, dacht ik, en ik keek weer naar Gisselle. Ze zag er zelfingenomen en voldaan uit. De ene dans na de andere kwamen er jongens naar mij toe, en als ik weigerde en voorstelde dat ze Abby zouden vragen, liepen ze met een haastig gemompeld excuus naar een ander. Het verbaasde en ergerde me dat het meisje, dat ongetwijfeld een van de knapsten, zo niet de knapste was op school, niet ten dans werd gevraagd. Vlak voordat de pauze voor de verversingen werd aangekondigd, trok ik Gisselles rolstoel opzij.

'Er is iets aan de hand, Gisselle,' zei ik. 'Niet één jongen heeft Abby gevraagd om te dansen en niemand doet het als ik het voorstel.'

'Je meent het? Merkwaardig,' zei ze.

'Jij bent slim in het opvangen van praatjes, Gisselle. Wat is er aan de hand? Is dit een soort practical joke, want dan...'

'Ik weet niets van een practical joke. Mij heeft ook niemand ten dans gevraagd, zoals je zult hebben gezien, maar je schijnt je erg bezorgd te maken over mijn gevoelens,' snauwde ze.

'Maar jij schijnt toch een hoop plezier te hebben. Al die jongens...'

'Ik plaag ze een beetje om me te amuseren. Dacht je dat ik het leuk vond om in die stoel te zitten terwijl de anderen dansen en rondlopen? Arme Abby... arme, arme Abby,' zei ze, haar mondhoeken omlaagtrekkend. 'Je hebt haar tot je zusje bevorderd omdat ze gezond is en geen handicap heeft.'

'Dat is niet eerlijk. Je weet dat dat niet waar is. Jij bent degene die van kamergenote wilde veranderen en -'

De muziek stopte en mevrouw Ironwood kondigde aan dat het buffet geopend was. Er ging een gejuich op en iedereen liep in de richting van de tafels.

'Ik heb honger en ik heb die jongens beloofd dat ik bij ze zou gaan zitten en me door hen laten verzorgen,' zei ze. 'Jij kunt bij die arme Abby gaan zitten.' Ze draaide zich met een ruk om naar het wachtende groepje jongens, dat als vliegen op een vliegenvanger op haar afkwam. Ze ruzieden wie van hen Samantha's taak zou overnemen en Gisselles rolstoel duwen. Ze keek met een intens tevreden blik achterom naar mij, lachte schril en pakte de hand van een andere jongen, terwijl zijn vrienden zich om haar heen verdrongen.

'Mijn zusje is weer even onuitstaanbaar als altijd,' zei ik tegen Abby. Veel jongens gedroegen zich als volmaakte heren en haalden eerst iets te eten voor een meisje en dan pas voor zichzelf, maar niemand bood aan iets voor Abby en mij te gaan halen. De jongens maakten voor mij een plaats vrij aan de eettafels, maar niet voor Abby. Toen we onze borden hadden gevuld, vonden we een tafel aan de zijkant. Niemand kwam bij ons zitten, zelfs niet de andere meisjes van ons studentenhuis. We werden genegeerd.

Mevrouw Ironwood liep met juffrouw Weller langs de tafels, begroette een paar jongens van Rosewood, praatte met sommige meisjes. Toen ze bij onze tafel kwamen, bleef mevrouw Ironwood staan, keek met een kwade blik naar ons en draaide zich toen om naar een andere tafel.

ik heb toch geen mazelen op mijn gezicht of zo?' vroeg Abby.

'Nee. Je ziet er... mooi uit.'

Ze glimlachte vaag. We hadden geen van beiden veel honger, maar aten om de tijd te doden. Rechts van ons, een eind bij ons vandaan, zat Gisselle aan een tafel met uitsluitend jongens. Als ze hun iets vertelde, sloegen ze dubbel van het lachen. Ze sloofden zich uit om het haar naar de zin te maken. Ze hoefde maar naar iets te kijken, en twee of drie jongens struikelden over hun benen om het te gaan halen.

is je zus altijd zo populair geweest bij de jongens?' vroeg Abby jaloers.

'Zolang ik haar ken, ja. Ze weet ze te bespelen op een manier die ze opwindt. Wie weet wat ze belooft,' voegde ik er kwaad aan toe.

Het feestcomité verspreidde zich en overhandigde de meisjes hun stembriefjes voor de benoeming van de koningin van het bal. Twee meisjes volgden met dozen waarin we onze briefjes moesten gooien.

'Ik wed dat iedereen op Gisselle stemt,' mompelde ik.

'Ik stem op jou,' zei Abby.

'En ik op jou.'

We lachten, vulden onze briefjes in en stopten ze in de doos.

Na het dessert gingen Abby en ik naar het damestoilet om ons wat op te frissen. Het stond er vol met babbelende en lachende meisjes, maar zodra wij binnenkwamen werd het stil. Het leek wel of we paria's waren, leprozen voor wier aanraking de anderen doodsbenauwd waren. We keken elkaar peinzend en vragend aan.

De tweede helft van de avond was niet veel anders dan de eerste, maar hoe langer ik naast Abby stond, hoe minder ook ik ten dans werd gevraagd. Toen het op één na laatste nummer werd gespeeld, waren Abby en ik de enigen die niet dansten. Vlak voor de laatste dans kwam mevrouw Ironwood weer naar de microfoon.

'Zoals de meesten van jullie weten, is het traditie in Greenwood dat de meisjes aan het eind van een feestelijke gebeurtenis, vooral aan het eind van een bal, hun koningin kiezen. Het feestcomité heeft de stemmen geteld en gevraagd of ik Gisselle Dumas wil roepen om de uitslag bekend te maken.'

Abby en ik keken elkaar verbaasd aan. Wanneer had Gisselle dit bekokstoofd? vroeg ik me af. Ze liet haar bewonderaars in de steek en reed onder luid applaus naar het podium. Toen draaide ze zich om en keek met een brede lach op haar gezicht naar de feestgangers. Een van de leden van het feestcomité overhandigde Gisselle de uitslag. De microfoon werd lager gezet, zodat ze erin kon spreken.

'Bedankt voor deze eer,' zei ze. 'Ik vind het geweldig.' Ze wendde zich tot het meisje dat de resultaten in haar hand hield. 'De envelop, alsjeblieft,' zei ze, alsof het een Academy Award was. Iedereen lachte. Zelfs mevrouw Ironwood ontspande haar lippen tot iets van een glimlach. Gisselle maakte het opgevouwen papiertje open en las het zwijgend. Toen schraapte ze haar keel.

'We hebben een enigszins verrassende uitslag,' verklaarde ze. 'Een primeur voor Greenwood, als ik zie wat het comité heeft genoteerd.' Ze keek naar mevrouw Ironwood, die nu met meer aandacht en belangstelling luisterde. 'Ik zal de naam van de winnares voorlezen en de aantekening daarbij van het comité.' Ze keek onze kant op. 'De meisjes van Greenwood hebben Abby Tyler gekozen,' verklaarde ze.

Abby sperde verbaasd haar ogen open en ik schudde mijn hoofd. Je kon een speld in de zaal horen vallen. Abby stond op. Mijn hart bonsde toen ik naar de gezichten van de andere meisjes keek. Iedereen leek de adem in te houden.

Gisselle keek naar het papier in haar hand en bracht haar mond toen dicht bij de microfoon: 'De eerste quadrone die ooit is gekozen.'

Het was of we in het oog van een tornado waren gevallen. Er werd niet gegiecheld en niet gekucht. Abby verstarde. Ze keek geschokt naar mij. Dus dat was de reden waarom geen van de jongens haar ten dans wilde vragen.

Ze hadden gehoord dat ze een quadrone was. En dat was de reden waarom Gisselle zo aardig was geweest en het witzijden lint had aangeboden voor Abby's haar: zodat alle jongens zouden weten wie ze was, zodra ze haar zagen.

'Wie heeft het haar verteld?' fluisterde Abby.

Ik schudde ontkennend het hoofd. 'Ik zou nooit...'

'Kom je trofee halen,' schreeuwde Gisselle in de microfoon.

Abby stond voor me, nog rechter en langer dan gewoonlijk, op en top de mooie prinses. 'Maak je geen zorgen, Ruby,' zei ze. 'Het is oké. Ik had al besloten dat ik tegen mijn ouders zou zeggen dat ze moesten ophouden met een leugen te leven. Ik respecteer en waardeer mijn voorouders en ik zal het nooit meer voor iemand verborgen houden.' Ze liep de zaal door en de deur uit.

ik denk dat onze trofee haar niet bevalt,' zei Gisselle spottend. Er klonk een luid gelach, dat door bleef gaan nadat ik de balzaal was uitgehold, Abby achterna. Ik vloog de gang op en rende naar de zijdeur die achter mijn vriendin dichtviel. Toen ik buiten stond, was ze al halverwege de campus. Met opgeheven hoofd liep ze de duisternis in.

'Abby! Wacht!' riep ik, maar ze bleef niet staan. Ze liep naar de weg die wegvoerde van de school. Ik wilde dezelfde richting nemen, toen ik mijn naam hoorde roepen.

'Ruby Dumas.'

Ik draaide me om en zag mevrouw Ironwood achter me staan, in een poel van licht onder de lampen boven de ingang van de school.

'Waag het niet één voet buiten het terrein van deze school te zetten,' waarschuwde ze.

'Maar mevrouw Ironwood, mijn vriendin... Abby...'

'Waag het niet.'

Ik keek in Abby's richting, maar zag alleen maar duisternis, duisternis en diepe schaduwen die zich uitstrekten over mijn gebroken hart.