68

Een halfuur later waren ze bij het Pentagon. Het was vroeg in de ochtend en heel veel mensen gingen naar hun werk. Rinehart wachtte Puller en Knox op bij een van de ingangen en was in het gezelschap van leden van de Pentagon Force Protection Agency en verschillende mannen in biohazardpakken. Ze hadden twee golfkarretjes bij zich. Puller nam een paar minuten de tijd om iedereen op de hoogte te brengen van wat er misschien aan de hand was.

‘Ebola als chemisch wapen?’ vroeg het hoofd van de Protection Agency, ene Ted Pritchard. ‘Geaeroliseerd? Via ons luchtsysteem verspreid?’

‘Ja,’ zei Puller.

Pritchard zei: ‘Maar we hebben hier overal monitoren. Bij de externe inlaten, intern geplaatst. Het systeem kan afwijkingen en ongewone deeltjes detecteren, ook ebola.’

‘Maar zelfs áls ze het detecteren, worden mensen nog steeds geïnfecteerd voordat het systeem wordt stilgelegd,’ zei Puller.

‘Waar denkt u dat het is, verdomme!’ brulde Rinehart.

Toen Puller niets zei, zei Pritchard: ‘We hebben zeven verdiepingen, inclusief twee ondergrondse. Dat is zeshonderdduizend vierkante meter gangen en hier werken duizenden mensen. Dat is geen speld in een hooiberg, maar een speld ergens op een verdomde boerderij!’

Puller zei: ‘De vorige keer dat ik hier was, werd ik bijna overreden door iemand met een kar vol zuurstofcontainers. Waar gaan die naartoe?’

Rinehart keek naar Pritchard. ‘Kunt u die vraag beantwoorden?’

‘Naar de E-ring, waar de hogere officieren hun kantoren hebben. Na de renovatie kon die in geval van nood worden afgesloten en daarna worden aangesloten op een back-upzuurstofsysteem.’

‘Command and Control,’ zei Puller zacht. Hij vroeg aan Pritchard: ‘Waar is de zuurstofvoorraad voor dit back-upsysteem?’

‘Kom maar mee.’

Het Pentagon bestond uit vijf concentrische, vijfhoekige ringen die door tien straalsgewijs lopende gangen van elkaar waren gescheiden. De oorspronkelijke bouwkosten bedroegen 83 miljoen dollar en het gebouw was in slechts zestien maanden gebouwd, tijdens de Amerikaanse betrokkenheid bij de Tweede Wereldoorlog. Hoewel het een enorm groot gebouw was, was het zo ontworpen dat de afstand tussen twee willekeurige punten maximaal zeven minuten in beslag nam.

Puller en de anderen deden er met hun golfkarretjes vier minuten over. Onderweg zei Puller zacht tegen Rinehart: ‘James Schindler is dood.’

Rinehart gaf blijk van een ijzeren zelfbeheersing. ‘Hoe weet u dat?’ vroeg hij zacht.

Puller vertelde hem wat er in het flatgebouw was gebeurd.

‘Dat heb ik op het nieuws gehoord,’ zei Rinehart hoofdschuddend. ‘Maar ik wist niet dat Jim erbij betrokken was.’

‘Het zal wel even duren voordat ze hem hebben geïdentificeerd,’ zei Puller grimmig. ‘Maar ik was daar en ben ook bijna gedood.’

‘Reynolds?’

‘Zij was er ook, maar kon wegkomen.’

‘Ik wil het allemaal horen, Puller. Maar niet nu.’

‘Juist.’

De zuurstofvoorraad was opgeslagen in de kelder vlak bij Corridor 3.

De deur naar die ruimte zat op slot en nadat hij was geopend, liepen ze naar binnen.

‘Daar,’ zei Pritchard en hij wees naar een aantal zuurstoftanks midden in het vertrek.

‘Waar zijn we naar op zoek?’ vroeg Rinehart.

Puller was de flessen die aan de leidingen waren bevestigd al aan het onderzoeken. Hij keek teleurgesteld en zei: ‘Deze zien eruit alsof ze hier al een tijdje staan. Kunt u dat controleren?’

Pritchard liep snel naar een computerscherm in de muur en toetste een wachtwoord en een paar andere toetsen in. Hij las de informatie die op het scherm verscheen en zei tegen Puller: ‘Ze zijn twee maanden geleden voor het laatst vervangen.’

‘Worden deze vaten ook nog op een andere plek opgeslagen?’

‘Nee, meneer.’

‘Maar dat is onmogelijk. Ik was hier kortgeleden nog en zag een heleboel flessen. Ik werd bijna omvergereden.’

‘Nou, maar die zijn niet hiernaartoe gebracht.’

Rinehart pakte Puller bij zijn schouder. ‘Hebt u zich misschien vergist? Misschien is het hier helemaal niet, Puller. Misschien verspillen we hier kostbare tijd.’

Knox keek hem aan. ‘Maar je hebt die kar met flessen gezien toen je hier de vorige keer was?’

Puller knikte en wees naar Rinehart. ‘U was bij me, meneer. Weet u het niet meer? Ik ving u op toen u struikelde omdat u opzij sprong.’

Rinehart dacht even na. ‘Ik herinner het me weer. Het was inderdaad een gemotoriseerde kar met iets wat eruitzag als zuurstofflessen.’

Puller vroeg aan Pritchard: ‘Waar kunnen ze die naartoe hebben gebracht?’

‘Dat weet ik niet zeker.’

Knox zei: ‘Nou, hier zijn ze niet.’

Snel verlieten ze het vertrek. Puller begon haastig de gang door te lopen, terwijl de anderen in de golfkarretjes sprongen en achter hem aan kwamen. Knox liep snel achter Puller aan en vroeg: ‘Waar ga je naartoe?’

‘Ik hoop dat ik iets zie wat me naar iets anders leidt.’

‘Maar zoek je iets specifieks?’

‘Ja. Een andere manier om het virus te verspreiden.’

‘Maar dat kan toch alleen via de luchtkokers? Dat is dé manier om een geaeroliseerd biologisch wapen in te zetten.’

Puller luisterde niet naar haar. Hij was blijven staan en keek ergens naar.

Rinehart sprong van een van de karretjes en greep Pullers arm. ‘Moeten we evacueren, Puller? Dit is verdomme het Pentagon! Dat zal tijd kosten.’

Puller luisterde ook niet naar hem. Hij rende naar een muur en trok er een vel papier af dat erop was geplakt. Hij las wat erop stond en keek naar de groep mannen en naar Knox. ‘Is er vandaag een brandoefening?’

‘Ja,’ zei Pritchard. Hij keek op zijn horloge. ‘Over ongeveer acht minuten. Hoezo?’

‘En dat hebt u ons niet verteld!’ brulde Puller.

Pritchard zei geïrriteerd: ‘U zei dat ebola via onze luchtkanalen zou worden verspreid. Niemand heeft iets gezegd over onze brandblusinstallatie.’

‘We hebben geen tijd om te mierenneuken!’ snauwde Knox.

Puller vroeg: ‘Is het hele gebouw voorzien van een sprinklerinstallatie?’

Pritchard wees naar het plafond. Ze keken allemaal omhoog en zagen een metalen sprinkler. ‘Dat was onderdeel van de renovatie die voor 11 september is uitgevoerd. Vreemd genoeg is het deel dat door het vliegtuig is verwoest het eerste wat werd gerenoveerd. Dat is de voornaamste reden dat het gebouw niet meteen in elkaar stortte toen het door dat vliegtuig werd geraakt. We hadden het gebouw behoorlijk versterkt. God heeft ons die dag beschermd, ondanks alles.’

‘Nou, laten we dan maar hopen dat Hij vandaag ook dienst heeft,’ zei Puller.

‘Maar, Puller,’ riep Knox. ‘Je kunt een geaeroliseerd wapen niet via een sprinklerinstallatie verspreiden.’

‘We dáchten alleen dat het geaeroliseerd was, omdat iedereen dat zei. Johnson zei dat ze nog niet begonnen waren met het onderzoeken van de vaten die Aust heeft gevonden. Ze weten niet wat erin zit. Maar in die vaten kun je zowel water als lucht vervoeren. En u hebt geen monitoren op de sprinklerinstallatie, wel?’

Pritchard schudde zijn hoofd. ‘Water is water. Dat komt uit een leiding die alleen wordt gebruikt voor de brandblusinstallatie.’

‘Dat is dus een andere leiding dan die van het drinkwater?’ vroeg Puller.

‘Ja. Dat gaat alleen naar de sprinklerinstallatie. Dat is zo gedaan, zodat we ons in geval van brand geen zorgen hoefden te maken over een te lage waterdruk.’

‘Nou, misschien is water vandaag niet gewoon water. En water zal iedereen beter bereiken dan wanneer het virus via de luchtkanalen wordt verspreid,’ zei Knox. Ze keek op naar de sprinkler. ‘Dat water komt overal terecht en besmet elk oppervlak. Zo komt het in elke opening in iemands huid of ogen of mond. Dat wordt een nachtmerrie. En behalve wij zal niemand ooit weten dat ze met ebola zijn besproeid in plaats van gewoon met H2O.’

Rinehart zei: ‘Maar hoe krijgen ze het in die leiding? En hoe schakelen ze het in?’

‘Het tweede antwoord is gemakkelijk,’ zei Puller. ‘En misschien het eerste ook wel. Zodra de brandoefening begint, gaat het alarm af, toch?’

Pritchard knikte. ‘Klopt. Dan gaat het alarm af.’

‘En dan moet iedereen het gebouw verlaten?’

‘Kunnen we opschieten?’ brulde Knox, maar Puller stak zijn hand op. Hij wilde Pritchards antwoord horen.

‘Nee. Dat zou te verstorend zijn voor een simpele oefening. Iedereen moet naar een bepaalde locatie waar ze ook naartoe zouden gaan als voorbereiding op een evacuatie. Daar krijgen ze te horen wat ze moeten doen en waar ze naartoe moeten in geval van een echte noodsituatie.’

‘Oké, maar de sprinklers gaan niet aan?’

‘Nee, natuurlijk niet,’ antwoordde Pritchard.

Puller zei: ‘Nou, volgens mij deze keer wel. Het alarm gaat af en het water gaat aan. Iedereen zou gewoon denken dat het een technische storing is. Of dat er brand is uitgebroken. Of dat er iets mis is met het brandalarm.’

Knox zei: ‘En heel veel mensen zouden dan naar huis gaan om zich om te kleden.’

‘En zij besmetten weer duizenden andere mensen, die op hun beurt weer duizenden anderen besmetten,’ zei Puller. ‘En het Pentagon zou nog jarenlang bezoedeld zijn. Het zou onbruikbaar zijn. Niemand zou er meer naar binnen willen. Ik moet het deze klootzakken nageven, dit hebben ze slim aangepakt.’

Rinehart zei: ‘We hebben minder dan zeven minuten, Puller!’

Puller pakte Pritchard bij de arm. ‘Waar komt de leiding het gebouw binnen?’

‘Kom mee! We kunnen er binnen drie minuten zijn.’

Ze sprongen in de karretjes en reden snel weg. De mensen die door de gangen liepen, draaiden zich om om naar hen te kijken. Kennelijk voelden ze dat er iets aan de hand was.

Onderweg zei Rinehart gespannen: ‘De mensen beginnen al zenuwachtig te worden, Puller.’

‘Dat mag best. We moeten er slechts voor zorgen dat ze niet doodgaan.’

‘Misschien moeten we evacu...’

‘Generaal, misschien houden ze de boel hier wel in de gaten. Zodra wij aan een massale uittocht beginnen, zetten zij er misschien meer vaart achter. Tenzij u een manier weet om duizenden mensen ongezien dit gebouw uit te krijgen.’

Rinehart hield zijn mond en keek strak voor zich uit, met het zweet op zijn voorhoofd en een paniekerige blik in zijn ogen.

Nadat Pritchard de deur had ontsloten van de grote ruimte van de hoofdwatertoevoer, begonnen Puller en de anderen de ruimte gehaast te doorzoeken.

Puller vond het, slim verstopt in een metalen raamwerk dat was aangelegd rondom de watertoevoer van de sprinklerinstallatie.

De drie zilverkleurige flessen waren gekoppeld aan de leiding, zodat de inhoud meteen naar de sprinklers ging.

‘Hoe vaak wordt deze ruimte gecontroleerd?’ vroeg Puller.

‘Dat weet ik niet zeker,’ zei Pritchard. ‘Misschien niet heel vaak, één keer per maand, denk ik, vaker niet.’

‘Zelfs niet nu er vandaag een brandoefening is gepland?’ vroeg Knox.

‘Het is maar een oefening. Niemand verwacht water of dat de sprinklers gaan werken. Ze willen alleen de alarminstallatie testen en controleren of iedereen zich aan de regels van het evacuatieplan houdt. Het controlecentrum van de alarminstallatie zit in een ander deel van het gebouw.’

‘Zullen we de flessen ontkoppelen?’ vroeg Rinehart.

Puller schudde zijn hoofd. ‘Dat kost te veel tijd. En misschien zitten er boobytraps op. Het zou me zelfs verbazen als dat niet zo was.’

‘We kunnen de oefening ook afblazen,’ opperde Rinehart.

‘Dat zou niets uitmaken, meneer,’ zei Puller. ‘Ik weet zeker dat dat geen invloed zal hebben op wat ze van plan zijn.’

‘Maar als het ebolavirus in het water zit, is het misschien verdund,’ zei Rinehart.

Knox zei: ‘Johnson zei ook dat één druppel met ebola besmet water in je lichaam genoeg is om je te doden.’

‘Waar wordt het water afgesloten?’ vroeg Puller.

‘Daar,’ zei Pritchard.

Ze liepen snel naar de hoek.

Knox was de eerste die het zag. ‘Ze hebben het gesaboteerd,’ zei ze. ‘Ze hebben de hendel er afgebroken.’

‘We kunnen het waterbedrijf bellen en vragen of zij de watertoevoer van een afstand kunnen afsluiten,’ zei Pritchard.

‘Nou, dan wens ik u veel succes met hun klantenservice,’ zei Puller. ‘We zullen allemaal allang gedood zijn door ebola terwijl u nog in de wacht staat en naar een nummer van de Bee Gees luistert.’

‘We moeten íéts doen!’ brulde Rinehart. ‘We hebben nog maar een paar minuten over.’

Puller bleef om zich heen kijken. ‘Het virus kan niemand infecteren als de sprinklerinstallatie niet aangaat.’

‘Maar ze hebben vast een manier bedacht om die in te schakelen!’ snauwde Rinehart. ‘Anders is dit allemaal zinloos.’

Puller keek hem aan. ‘Dat begrijp ik, meneer. Maar als we weten hoe ze van plan zijn de installatie in te schakelen en we dat kunnen voorkomen, dan kunnen we ons later bezighouden met die vaten.’ Hij keek naar Pritchard.

‘Kunnen ze dat van een afstand doen, via een computer?’

‘Nee. Dat zou niet handig zijn in geval van brand en niemand dat nog heeft ontdekt. Dat zou heel veel waterschade tot gevolg hebben.’

Rinehart kreeg opeens een idee. ‘Maar is de sprinklerinstallatie op afstand uit te schakelen? Ik bedoel, met die computer?’

Pritchard schudde zijn hoofd. ‘Nee, meneer. Nogmaals, dat is gedaan uit veiligheidsoverwegingen. We willen natuurlijk niet dat iemand het systeem hackt en uitschakelt. In die situatie kunnen we in geval van brand niets doen.’

Puller bleef om zich heen kijken. ‘De beste manier om de sprinklerinstallatie te activeren is door brand te stichten. Vlammen en rook zullen het alarm en de sprinklers in werking zetten.’

Knox zei: ‘Dat is duidelijk. Maar waar? Zoals Pritchard al zei: dit is een gigantisch groot gebouw.’

‘Het zal wel ergens zijn waar niet veel mensen komen. Anders zou iemand het kunnen ontdekken en er melding van maken.’

Pritchard vroeg: ‘Stel dat die lui nu al in het gebouw zijn? En zelf een brandje stichten?’

‘Ik betwijfel of ze hier willen zijn als ze van plan zijn met ebola besmet water het gebouw in te spuiten,’ zei Puller.

‘Inderdaad, die willen hier zo ver mogelijk bij vandaan zijn,’ zei Rine­hart.

‘Ik ook,’ mompelde Knox.

Puller keek naar Pritchard. ‘Als de sprinklers aangaan, gebeurt dat dan in het hele Pentagon? Zelfs als het maar een klein brandje is en alleen in een bepaald deel?’

‘De sprinklerinstallatie is opgedeeld in zones,’ antwoordde Pritchard. ‘Maar omdat zich in deze ruimte de hoofdwatertoevoer voor de sprinklerinstallatie bevindt, zal een brand op deze plek een heel groot deel van de installatie activeren. Je wilt natuurlijk een zo groot mogelijk deel van het gebouw nat hebben voordat het vuur het watertoevoersysteem voor de sprinklerinstallatie lamlegt.’ Hij wees omhoog. ‘En recht boven ons is de E-ring. Daar zitten veel hooggeplaatsten. Die zullen zeker een douche krijgen.’

Puller bleef om zich heen kijken. ‘Ze hebben een risico genomen om dit spul hier naar binnen te brengen. Om naar dit vertrek te gaan zonder dat iemand hen tegenhoudt. Ze moeten creds en dergelijke hebben gehad. Maar het is gemakkelijker naar één plek te gaan dan naar twee plekken. Dan loop je het risico dat je wordt aangehouden en valt het hele plan in duigen.’

‘Wat bedoelt u?’ vroeg Rinehart.

‘Ik bedoel dat als ze op één plek konden komen om alles te doen wat ze moesten doen, ze daar waarschijnlijk voor zouden kiezen.’

Puller liep door het vertrek en keek omhoog.

‘Daar!’ riep hij en hij wees naar een donkere hoek in het plafond, zo’n twaalf meter van de waterleiding vandaan. ‘De beste plaats om de ontsteking te plaatsen is hier, waar de flessen en de watertoevoer zich bevinden.’

‘We hebben nog twee minuten, Puller,’ waarschuwde Rinehart.

‘Het lijkt een eenvoudige ontsteking,’ zei Puller toen Knox naast hem kwam staan. ‘Ze dachten waarschijnlijk dat dit voldoende was. De waterleiding zit er te ver vandaan en de sprinklerinstallatie zal er niet door worden lamgelegd, maar het zal een flinke steekvlam geven en er zal veel rookontwikkeling zijn en veel vuur. En het vuur zal deze ruimte uiteindelijk genoeg in de as leggen om ervoor te zorgen dat de extra vaten pas na lange tijd gevonden zullen worden. Tegen die tijd zal alles en iedereen in dit gebouw besmet zijn.’

‘Trek hem maar los dan en laten we maken dat we hier wegkomen,’ brulde Rinehart.

‘Meneer, als het alarm afgaat, zijn we nog steeds in dit gebouw, hoe snel die golfkarretjes ook rijden. En de explosie zal nog steeds de sprinklers activeren, waar we ook zijn. We moeten de ontsteking hier deactiveren. Nu.’

Hij haalde een zakmes uit zijn zak en gaf het aan Knox. ‘Klim op mijn schouders.’

‘Wat?’

Hij draaide haar rond, pakte haar bij haar heupen en tilde haar over zijn hoofd, zodat ze op zijn schouders zat en met haar gezicht dezelfde kant op keek als hij. ‘Vertel me wat je ziet,’ zei Puller.

‘Een zwart doosje met een led-timer.’

‘Wat staat er op die timer?’

‘Twintig seconden.’

Pritchard zei: ‘Trek gewoon de ontstekingslont uit het pakketje.’

Puller brulde: ‘Ze zijn ook niet achterlijk. Daardoor zal het nog eerder ontploffen.’

‘Hij heeft gelijk,’ zei Rinehart gespannen. ‘Shit, we hebben niet veel tijd meer.’

‘Hoeveel draden?’ vroeg Puller.

‘Twee. Een rode en een zwarte.’

‘Zijn het enkele draden?’

‘De rode is een dubbele.’

‘Dat is misschien de dummy. Als je die doorknipt, springt de timer op nul en boem!’

‘Misschien!’ snauwde Rinehart. ‘Weet je het niet zeker? We hebben geen tijd voor misschien, Puller.’

Puller zei: ‘Snij de rode door, Knox.’

‘Maar je zei net dat dat de dummy was.’

‘Snij de rode door. Nu!’

‘Weet je...’

‘Puller!’ schreeuwde Rinehart. ‘We hebben geen...’

‘Nu, Knox!’ schreeuwde Puller. ‘Doe het!’

Ze sneed de rode draad door en sloot haar ogen.

Ze hoorden een plofje en een zacht gesis. Iedereen hield zijn adem in.

Uiteindelijk deed Knox haar ogen weer open en keek naar de ontsteking die niet was afgegaan. Ze ademde uit en zei hijgend: ‘Dank U wel, lieve God.’

‘Juist,’ zei Puller, nadat ook hij had uitgeademd.

Ze keek op hem neer. ‘We hebben het gedaan! Missie geslaagd.’

Puller schudde zijn hoofd. ‘Nee, niet zolang Susan Reynolds en Anton Bok nog vrij rondlopen.’

Vervolgens ging het brandalarm af. Maar de sprinklers gingen gelukkig niet aan.