18

Het Union Station van Chicago symboliseerde de wonderbaarlijke afmetingen van de stad waar het stond; het was groot en rumoerig, met verschillende verdiepingen, autoverhuurbalies, winkeltjes met etenswaren en andere artikelen, en lange slierten golfkarretjes waarmee passagiers werden rondgereden. Ze gingen naar de Metropolitan Lounge, vonden een plek waar nog ruimte was en daarna verspreidden ze zich. Tom ging suffig zitten, terwijl Kristobal talloze telefoontjes pleegde en Max met Steve, Julie en een aantal andere mensen in de wachtkamer de laatste details van het huwelijk doornam. Eleanor was nergens te zien, en ten slotte stuurde Max Kristobal erop uit om haar te zoeken.

Er kwamen mensen van de Amtrak-politie, aangevoerd door Regina, en ze deden allemaal aangifte van diefstal. Er werd hun verteld dat er nog veel meer mensen dingen kwijt waren en dat er een zoektocht op touw was gezet naar de dief of de dieven. Het leek de politie waarschijnlijk dat er meer dan één persoon bij betrokken was, gezien het aantal gestolen voorwerpen en de vele passagiers die er het slachtoffer van waren geworden. Naar alle waarschijnlijkheid, werd hun meegedeeld, was de bende al vóór Chicago uitgestapt. Tom koesterde weinig hoop dat hij zijn pen ooit nog terug zou zien. Wat erger was, hij koesterde ook weinig hoop dat hij de vrouw die hem de pen gegeven had, zou weerzien. Daarom was hij heel verbaasd zowat een uur later Eleanor de wachtkamer te zien binnenwandelen, met Kristobal. Geërgerd liet ze zich op de stoel naast Max zakken.

'Ik had niet verwacht je nog te zien,' zei hij. 'Wanneer vertrekt je vlucht?'

'Die vertrekt niet. Alles is volgeboekt. Het is ironisch, maar de snelste manier om op dit moment in Los Angeles te komen is per trein.' Max leunde met gesloten ogen naar achteren, hoewel zijn lippen zich bijna tot een lachje vertrokken. 'Het spijt me dat te horen. Ik vrees dat je dan toch met ons spoorwegpassagiers zult moeten optrekken.' Hij deed zijn ogen open en knipoogde naar Tom. 'Het lijkt er wel op,' zei Eleanor kribbig.

'Als je je er beter door voelt, het is mij min of meer verboden om binnen de Verenigde Staten te vliegen,' zei Tom. Kristobal keek hem bevreemd aan en schoof een eindje bij hem vandaan. Snel legde Tom uit: 'Het was allemaal een misverstandje bij de veiligheidscontrole op La Guardia.'

'Nee,' zei Eleanor, 'daardoor voel ik me niet echt veel beter.' Een paar minuten later kwam Regina terug. Tom wist dat de vrouw die ze bij zich had haar moeder moest zijn, hoewel ze, afgezien van hun ogen, totaal niet op elkaar leken. Bij de vrouw vergeleken was Agnes Joe tenger. Tom kreeg visioenen van Aretha Franklin, maar dan groter. Het bleek dat de persoonlijkheid van de vrouw nog veel omvangrijker was dan haar lichamelijke afmetingen. 'Dit is mijn moeder, Roxanne,' zei Regina, voor Roxanne het woord nam met een dreunende stem die ervoor zorgde dat er in de hele enorme Metropolitan Lounge hoofden hun kant op draaiden.

'Ik begrijp, schatjes, dat jullie koud, moe, depressief en beróófd zijn! O, o. Dat kunnen we niet hebben. De goede God zal deze situatie niet lang laten duren.' Enkele ogenblikken later verschenen er dekens en kussens, snacks en allerlei andere zaken. Iedereen stelde het zeer op prijs, zelfs Eleanor leek erdoor in een beter humeur te geraken.

Roxanne nestelde zich te midden van hen als een koningin met haar onderdanige hofhouding. 'God, wat een dag, nu al. Ik wacht op een paar belangrijke passagiers uit New York. Ik ben belast met de zorg voor hen en die zorg hebben ze nodig. Nu hoor ik dat we hier een paar beroemde mensen hebben.' Ze wees met haar vinger naar Max. 'Nu, deze man ken ik, omdat ik in die laatste film van je had moeten meespelen, die musical met dat magere, blanke meisje? Kom nu toch, schatje, je hebt een nieuwe castingagent nodig. Je moet het zoeken in het echte werk. Een goed stel longen met een mooie klank.' Meteen barstte ze los in een noot die zo hoog was en zo hard, dat Tom zijn koffiebeker stevig vastgreep om te voorkomen dat die door de trillende geluidsgolven zou barsten. Max' kin leek van zijn borst te stuiteren. 'Bij de volgende zal ik zeker aan je denken,' zei hij.

'Ja, dat moet je doen, schatje. Mijn mensen zullen met jouw mensen praten, alleen heb ik geen mensen, behalve twee tienerkleinkinderen met schoenmaat veertig, die me de oren van het hoofd eten. Gezegend zij de Heer want Hij zal me steunen, of in elk geval die jongens aan het eten houden.' Ze keek naar haar dochter. 'Hé, Regina, heb je geen trein om voor te zorgen? Denk je dat die goeie, ouwe Cap het alleen klaarspeelt, zonder jouw liefdevolle toewijding? Denk je dat Amtrak je een behoorlijk salaris betaalt om je naar je moeder te laten luisteren die haar grote mond voorbijpraat, lieve dochter van me?'

'Ik ga al, ik ga al,' zei Regina lachend. Aan de manier waarop Roxanne haar dochter nakeek toen die wegliep, werd het Tom duidelijk dat ze een heel trotse moeder was. Roxanne wendde zich weer tot hen. 'Regina zei tegen me dat we ook een stel hebben dat de grote stap gaat wagen en dat die waarzegster, Misty, met ons meerijdt. Ik heb gehoord dat we de slang en de naakte advocaat zullen missen en dat vind ik erg jammer. Ik heb het niet over de naakte advocaat, die hoef ik niet te zien. Ik bedoel de boa constrictor. Niets beter dan een boa om op een lange treinreis je tenen warm te houden, begrijp je wel? Mijn dierbare overleden man, Junior, die man hield van me, jawel. Maar hij hield nooit mijn tenen warm, omdat mannen daar nooit aan denken. Dus ik denk, als je het van een vrouwelijk standpunt bekijkt, dat je, als je je verzekert van een liefhebbende man en een aardige, kleine slang, alles hebt wat je maar kunt wensen. Lof zij de Heer! En vertel me nu alles wat er gebeurd is. Ik móét het horen.'

Tom vertelde het en ze lachten allemaal hartelijk ten koste van Gordon Merryweather. 'Beschouw het maar als een vroegtijdig kerstcadeautje voor Amtrak,' zei Tom. Daarna liet hij erop volgen: 'Het schiet me net te binnen dat Misty niet met de Chief meegaat, Roxanne. Ze reist met de City of New Orleans.' 'O, dan heb je het toch bij het verkeerde eind, mijn beste Tom.' Ze keken allemaal op en daar stond Misty, in haar volledige waarzegstersoutfit. 'Ik had zo'n gevoel,' zei ze, haar armen naar het plafond uitstrekkend, 'dat deze keer mijn bestemming voor de feestdagen in het westen lag, in plaats van in het zuiden, denk je ook niet, schatje?' Ze knipperde met haar ogen naar Max Powers. De regisseur lachte en hij zei: 'Ik heb me de toekomst nog nooit zo goed en zo vol vuur laten vertellen als gisteravond door jou, Misty.' 'Ik ben hier slechts als nederige dienares van de mysterieuze sterrenkrachten, Max.'

Eleanor staarde perplex naar de kennelijk zwijmelende regisseur en vervolgens naar Kristobal, die slechts zijn schouders ophaalde en tegen haar fluisterde: 'Ik ben niet de hoeder van mijn baas.' 'Hoe gaat het, Misty?' zei Roxanne. 'Hé, weet je nog wat je me laatst voorspeld hebt, meisje?'

'De nummer 153 speciaal, over het enorme aantal jonge mannen dat je in je leven zou ontmoeten?'

'Precies, dat. Nou, liefje, het is uitgekomen.'

'Twijfelde je er dan aan?'

'Als ik al twijfelde, was dat snel voorbij. Hoewel ik, om je de waarheid te zeggen, schatje, had gehoopt op iets wat een beetje dichter bij mijn eigen leeftijd kwam.' Roxanne wees naar de deur van de wachtkamer, waar een stoet jonge Afro-Amerikaanse jongens binnenstroomde.

Roxanne stond op. 'Dat is het jongenskoor uit Los Angeles. Ze hebben een uitvoering gegeven in Carnegie Hall en nu gaan ze naar huis voor Kerstmis, en ondergetekende moet ervoor zorgen dat ze daar aankomen met al hun onderdelen intact. Jullie moeten me even excuseren.'

Terwijl Roxanne wegliep, kwam ze Agnes Joe tegen. 'Hoe gaat het, Agnes Joe? Je vaste coupé in de Chief is al voor je in orde gemaakt. Weet je, door jou zie ik er bijna slecht uit. Als je nog meer afvalt, meisje, heb ik hulp nodig om je te vinden.'

Ze bleven allemaal kijken toen Roxanne naar de wriemelende groep jongens liep, waar ze met de begeleidsters sprak die eruitzagen of ze zich belegerd voelden en vervolgens probeerde de aandacht van de jongens te trekken, zonder veel succes. Ze leken moe, verveeld en bereid om alles te doen, behalve naar een volwassene te luisteren. Daar kwam abrupt een eind aan toen Roxanne een enorme brul gaf. Later werd vermeld dat deze verbale eruptie het verkeer op Michigan Avenue tot stilstand had gebracht en die lag een heel eind weg en, natuurlijk, buiten.

De jongens stelden zich onmiddellijk op in twee rijen; hun ogen waren van angst zo wijd opengesperd dat Tom het idee had dat ze slechts door met hun slanke schouders tegen hun buurman te leunen, voorkwamen dat ze allemaal doodsbang op de vloer ineen zouden zakken. Roxanne liet hen naar een hoek van de wachtkamer marcheren en praatte zo zacht tegen hen dat Tom het niet kon verstaan. Dit verbaasde hem slechts in zoverre, dat hij niet geloofde dat Roxannes natuurlijke volume zo ver zou kunnen dalen. Ze richtte zich tot de volle wachtkamer en vroeg: 'Wie wil er iets horen zingen? Willen jullie mooie muziek horen terwijl jullie op de trein wachten?'

Het publiek in de wachtkamer bestond voor het merendeel uit oudere mensen en Tom was er niet van overtuigd dat ze allemaal goed konden horen, hoewel het bijna onmogelijk was om Roxanne niet te verstaan, behalve misschien voor diegenen die stokdoof waren. Ze zeiden allemaal dat ze de jongens graag wilden horen zingen.

Roxanne wendde zich tot haar jonge gasten, begon met wat vocale warming-up en voerde hen daarna aan in een reeks klassieke kerstliederen, waarbij ze haar eigen stem zo gebruikte dat die nooit botste met de prachtige sopranen van het koor. Max zei: 'Dat is geweldig. Zij is geweldig.' Misty ging op de armleuning van zijn stoel zitten. 'Ze dirigeert het koor van een van de grootste baptistenkerken in Chicago en is daar ook lekenvoorgangster. Roxanne Jordan zingt gospel en blues zoals ik ze nog nooit heb horen zingen, en ik woon in New Orleans! Iedere passagier met gevoel die met die vrouw in een trein gereden heeft, stapt uit als een beter mens. Je hoeft geen waarzegster te zijn om dat te zien.'

Nadat de jongens waren opgehouden met zingen, voerde Roxanne het koor aan in een polonaise, zingend en treingeluiden makend terwijl het publiek luid applaudisseerde. Leden van het kantoorpersoneel van Amtrak, die uit hun kamers waren gekomen om te kijken, schudden slechts hun hoofd, lachten en klapten mee met de rest. Tom nam Kristobal mee naar de koffiebar. 'Bedankt voor je hulp van gisteravond, met de boa,' zei Tom.

'O, graag gedaan,' zei Kristobal sarcastisch. Daarna werd hij wat toeschietelijker. 'Eigenlijk was het wel leuk. De vader van mijn ex-vriendin was net zo, een heel onaangename kerel, en daarom heeft ze de pest aan hem.'

'Ik denk dat je bijna het hele gebeuren gemist had.'

Kristobal keek hem niet-begrijpend aan. 'Wat bedoel je?'

'Ik heb gehoord dat jullie allemaal een trein eerder hadden zullen nemen. Ellie wist niet precies waarom dat niet gebeurd is, alleen dat Max'' plannen waren veranderd.'

Kristobal schudde zijn hoofd. 'Nee, ik had plaatsen in de eerdere trein gereserveerd, maar dat stomme mens van het reisbureau had de verkeerde datum ingevuld. Ze had ons voor een trein later geboekt. Toen ik probeerde het terug te draaien, waren er geen slaapcoupés meer vrij, en meneer Powers slaapt niet op de bank, neem dat maar van mij aan. Daarom zijn we een dag later naar Washington gevlogen. Ik heb Eleanor gebeld om haar te vertellen dat het plan veranderd was. Ik zag geen reden om uit te leggen waarom. -Ze was trouwens toch al de hele week in Washington.' Teleurgesteld zei Tom: 'Ik dacht dat het misschien opzet was dat we samen met dezelfde trein reisden, vanwege ons verleden en zo.' 'Nou, ik wist in elk geval niet dat jullie tweeën elkaar kenden. En ik regel de reizen, niet meneer Powers.' 'Natuurlijk, dat klinkt logisch. Nou, nogmaals bedankt.' Tom, als altijd de achterdochtige journalist en niet geheel overtuigd, zocht Regina op en vroeg haar met een smoesje om de kwestie na te trekken. Ze liep de ingewanden van het station in en even later kwam ze terug. 'Ik heb het nagevraagd bij Reserveringen en daar lag een aantekening dat het gezelschap van meneer Powers een trein eerder had zullen nemen, maar dat de reisagent zich vergist had en er geen slaapcoupés meer beschikbaar waren. Daarom namen ze de volgende trein. Klopt het allemaal?' Tom liet niets van zijn teleurstelling merken. 'Ja zeker. Hoor eens, je was geweldig. Ik ga nooit meer met de Cap tenzij jij aan boord bent. En je moeder is een fantastische vrouw. Zo origineel.' Toen Tom in de wachtkamer terugkwam zag hij Steve en Julie. Ze waren in paniek. De dominee was gearriveerd, maar de ceremoniemeester en het bruidsmeisje, een getrouwd stel dat ze kenden van de universiteit, hadden zojuist afgebeld. Ze hadden een ongeluk gehad op een besneeuwde weg in Michigan. De ceremoniemeester had zijn been gebroken en lag in het ziekenhuis, en zijn vrouw wilde hem natuurlijk niet alleen laten. NIu hebben we geen ceremoniemeester en geen bruidsmeisje,' zei Julie zielig. 'Ik wist wel dat hier niets van terecht zou komen.' Ze schudde haar hoofd en daarna keek ze Eleanor aan. 'Wil jij mijn bruidsmeisje zijn? Alsjeblieft? We komen uit dezelfde buurt. Ik weet dat ik op je kan rekenen. Alsjeblieft?'

Eleanor was even van haar stuk gebracht, maar daarna stemde ze toe. Wat kon ze anders doen? Daarna keek Steve naar Tom en hij zei: 'Nou, als het niet was om wat je in de trein tegen me gezegd hebt, zou er misschien niet eens een huwelijk zijn geweest. Wil jij de ceremoniemeester zijn?'

Tom keek naar Eleanor, en ten slotte zei hij dat hij het zou doen. Na die woorden stond Eleanor op en ze liep weg. Max droeg ook zijn steentje bij. 'Ik zal de bruid weggeven. Ik heb alleen zoons en tot dusver heeft geen van hen de grote stap gewaagd. Ik begrijp niet waarom niet.'

Kristobal zei: 'Tja, meneer, misschien hebben ze een paar waardevolle lessen geleerd van hun driemaal gescheiden vader.' Misty riep uit: 'Drie keer! Hé, ik ook. Ik wist gewoon dat we een speciale band hadden, Max. Het staat echt allemaal in de sterren.' Het was om gek van te worden, dacht Tom. Eindelijk zou hij na al die jaren naast Eleanor staan tijdens een huwelijksceremonie. Alleen waren het twee andere mensen die gingen trouwen. Hij wist niet of hij moest lachen, huilen of in het Michiganmeer springen. Ten slotte ging hij maar zitten om de komst van de Southwest Chief af te wachten.

19

De Southwest Chief (Chicago naar Los Angeles)

De Southwest Chief was een heel lange trein met veel Superlinerwagons en een glimmende sneeuwploeg op de voorste locomotief. Tom merkte tot zijn verbazing dat zijn luxe accommodatie opeens een slaapcoupé derdeklas was, als gevolg van een of andere vergissing die niet goedgemaakt kon worden omdat de trein vol was. Dit zou Cary Grant en Eva Marie Saint nooit gebeurd zijn, daarvan was hij overtuigd. Tom wrong zich in de hem toebedeelde ruimte en kwam tot de ontdekking dat hij zo'n vierduizend kilometer lang niet alleen van een gezamenlijke douche, maar ook van een gezamenlijk toilet gebruik zou moeten maken. Vechten met volslagen onbekenden om op de tijd die hem het best uitkwam naar de wc te gaan, en dat in acht staten, was echt een rustgevende gedachte. Mark Twain had tenminste nog van de diligence kunnen springen en achter een cactus kunnen kruipen als de nood hoog werd. Twee deuren verder, aan de overkant van de corridor, zat Misty. Hij zag de kralen op de deur en de wierookgeur prikkelde zijn neus al. De conducteur van zijn slaaprijtuig kwam langs om Toms kaartje te bekijken. Zijn naam was Barry, hij was achter in de dertig en zijn indrukwekkende gestalte gaf aan dat hij een regelmatige bezoeker van de sportschool was. Hij was beleefd en zakelijk, maar na Regina, en zeker na Roxanne, was Barry toch wel een teleurstelling. Tom besloot Lelia te bellen. Hij trof haar echter niet thuis en daar was hij heel dankbaar voor. Hij keek op zijn horloge. In Los Angeles was het nu vroeg in de middag. Hij sprak een boodschap in om te zeggen dat het hem speet van Dolph en het misverstand over de gingivitis en haar arme teennagels, en daarna zette hij de telefoon uit. Om de problemen uit zijn hoofd te zetten begon hij na te denken over de diefstallen. Vrijwel alle eersteklascoupés waren erdoor getroffen, dat leek logisch. Toch was er één uitzondering: Agnes Joe. Ze was er niet bij gekomen toen de politie hun aangiften had genoteerd, dus vermoedelijk had de dief haar overgeslagen. Maar waarom, tenzij Agnes Joe de schuldige was? Dat was echter nogal stom, om van iedereen iets weg te nemen behalve van jezelf.

Daarna probeerde hij een andere tactiek. Stom, of juist heel slim? Omdat mogelijk de meeste mensen, ook de politie, tot dezelfde conclusie zouden komen. En hij had de volgepropte tas in haar coupé gezien. Die had ze niet uitgepakt.

Terwijl hij hierover nadacht reed de Chief het station uit. Tom keek op zijn horloge: 15.15 uur, precies op tijd. Natuurlijk, dat was de Cap om te beginnen ook geweest.

Kristobal kwam langs met een videocamera. 'Meneer Powers heeft me gevraagd om een paar opnamen van de trein, de mensen en zo te maken. Hij zei dat we die later kunnen bekijken en dat het ons misschien een paar interessante invalshoeken kan geven.' 'Je kunt altijd het huwelijk filmen,' opperde Tom. Kristobal zuchtte. 'Ik weet het. Hij heeft me ook opgedragen dat te doen. Ben ik daarvoor naar de filmacademie geweest, om huwelijksreportages te maken? Als ik een grote ster was en mijn eigen caravan had, zou ik op dit moment ermee kappen, mijn agent bellen en er nooit meer uit komen.' Hij liet erop volgen: 'O, Eleanor heeft me verzocht je te vragen wat je gaat aantrekken bij het huwelijk.' 'Jou verzocht me te vragen wat ik ga aantrekken? Oké, prima, zeg haar dat ik mijn Armani zal dragen. Ik draag altijd Armani bij trein-huwelijken. Dat weet ze.'

Kristobals gezicht klaarde op. 'Cool. Ik trek ook een Armani-pak aan.' Hij hing de camera over zijn schouder en liep door. De Chief denderde op zijn gemak voort in zuidwestelijke richting en stopte vier keer in Illinois alvorens de machtige Mississippi over te steken via een lange, zwaaiende hangbrug van twee verdiepingen, die uit 1927 dateerde. Ze waren nu in Iowa. Het enige station dat ze in die staat zouden aandoen, was Fort Madison. Ze waren er om ongeveer halfacht. Terwijl ze doorreden, richting Missouri, ging Tom naar het restauratierijtuig, waar hij de maaltijd gebruikte in gezelschap van pater Kelly en Misty. Steve en Julie zaten aan het tafeltje achter hen te praten over hun op handen zijnde huwelijk. Eleanor, Max en Kristobal vertoonden zich niet. Tom had Agnes Joe nog helemaal niet gezien.

Tom keek Misty aan. 'Jij en Max kunnen goed met elkaar opschieten, zo te zien. Hoewel hij me een man lijkt die een massa vriendinnen heeft.'

'O, schatje, ik weet dat het maar tijdelijk is. Treinen kunnen heel verschillende mensen tot elkaar brengen, maar wanneer de reis voorbij is, is het ook gedaan met de aantrekkingskracht. En de tijd dat mijn hart brak vanwege een man ligt allang achter me, als je dat soms denkt.'

'Ja, en ik ben blij het te horen.'

Misty zei: 'O, ik zou heel wat verhalen kunnen vertellen over de ontrouw van het mannelijk ras.' Ze wierp even een blik op de priester. 'En ik zóu ze ook vertellen, als jij er niet bij was, jij aanbiddelijke geestelijke.' Ze kneep pater Kelly in zijn wangen en hij leek verrukt over haar aandacht.

'Ik moet jullie vertellen,' bekende de priester tegen Steve en Julie, 'dat ik nog nooit een huwelijk in een trein heb meegemaakt. Ik denk dat het de eerste keer is dat zoiets gebeurt.' 'Nee, dat is het niet.'

Ze keken allemaal naar de andere kant van het middenpad, waar Herrick Higgins zat te eten.

'Het is eerder gebeurd, lang geleden, in 1987, op de Texas Eagle, die ook van Chicago naar Los Angeles rijdt, maar dan via Texas. Ze noemden het de Liefdestrein. Het traject is zelfs nog langer dan dat van de Chief.'

'De Liefdestrein?' zei Julie. 'Waarom noemden ze hem zo?' Higgins zwaaide zijn benen opzij en nam een slok van zijn koffie voor hij verder ging.

'Er was een legendarische conducteur op de Eagle, hij heette Zeb Love. Die man was me er eentje. Hij had een hart van goud en was een showman van wereldklasse. Verkleedde zich als kerstman voor de kinderen, gaf hun cadeautjes die hij uit zijn eigen zak betaalde. Hij bezocht scholen om het reizen per trein te promoten en waarschijnlijk was hij een van de beste woordvoerders die Amtrak ooit gehad heeft. Maar wat hij het liefst deed was mensen blij maken terwijl ze met de trein reisden. Hij moedigde hen aan met elkaar te praten, elkaar te leren kennen, erachter te komen wat hun medemensen bewoog, al die dingen die treinen zo bijzonder maken. Iemand, Charles Kuralt, heeft zelfs een artikel over Zeb geschreven. Nou, op 4 juli 1987 trouwde een stel, in de Texas Eagle, en ze zeggen dat Zeb Love de gelukkigste man op aarde was. Hij ging zelfs met de groep huwelijksgasten mee om feest te vieren toen ze in Fort Worth aankwamen. Ja, Zeb Love was een heel bijzondere man.'

'Nou,' zei Julie, 'ik hoop dat ons huwelijk ook maar half zo mooi is.' 'O, dat komt wel goed,' zei Higgins. 'Ik heb gehoord dat Roxanne Jordan belast is met de muzikale omlijsting. Wanneer die vrouw zich ermee bezighoudt komen er alleen maar positieve dingen uit voort. Geloof mij maar.'

Boven het noordwestelijk deel van de Stille Oceaan vond een belangrijke meteorologische gebeurtenis plaats. Elkaar beconcurrerende hoge- en lagedrukgebieden, botsende koude- en warmtefronten, een grote hoeveelheid van de kust afkomstige, vochtige lucht en wind in de bovenste luchtlagen die een enorme snelheid ontwikkelde, mengden zich allemaal tollend en wervelend door elkaar en begonnen zich in oostelijke richting te spoeden. Een vergelijkbaar treffen van de elementen had zich op bijna dezelfde plaats voorgedaan tijdens een van Mark Twains reizen door het Nevadagebied, meer dan 140 jaar geleden. Het gevolg was een striemende, ijzige stortregen geweest, gevolgd door een sneeuwstorm die de meeste mensen, zelfs in dit ruige grensklimaat, nog niet eerder hadden meegemaakt. Als men de verhalen moest geloven, en in dat opzicht bevond men zich bij de heer Mark Twain altijd op gevaarlijk terrein, kostte deze episode de beroemde auteur bijna het leven. Hoewel tot dusver nog bijna onopgemerkt door de nationale weer-voorspellers, bewoog de storm zich in zuidelijke richting, waar hij tegen de harde muur van de noordelijke Rockies op knalde en langs de ruggengraat van die bergketen afgleed als lekkend water dat in een huis een elektrische leiding volgt. Niemand kon berekenen waar de groeiende storm met al zijn woeste, winterse kracht zou toeslaan, maar die bestemming leek direct op de weg van de Southwest Chief te liggen, en wel op een heel interessante plaats. Het was een zeer afgelegen, akelige plek in zuidoost Colorado, de Ratonpas genaamd, het hoogste punt op het hele traject van de Southwest Chief en de lastigste klim van het hele land voor een passagierstrein. Toch al moeilijk te navigeren en te beklimmen voor een trein op dagen met mooi weer, zou het totaal anders verlopen wanneer wat dé kerststorm sinds tientallen jaren zou zijn, de Chief in de pas aan zijn ijzige borst drukte.

Die avond maakte de persoon in het zwart opnieuw de ronde langs de slaapcoupés. Deze keer zo mogelijk nog voorzichtiger vanwege de verhoogde waakzaamheid, overtuigde de persoon zich ervan dat er absoluut niemand in de buurt was. De activiteiten van de dief werden aanzienlijk vergemakkelijkt door het feit dat veel passagiers aan het diner zaten en ook door het gelukkige toeval dat er een voorstelling plaatsvond in het salonrijtuig die veel mensen trok. De dief kon het geluid zelfs horen terwijl het van de ene wagon naar de andere zweefde. Mensen werden beziggehouden in de Southwest Chief, en dergelijke mensen dachten er niet aan hun kostbaarheden veilig op te bergen. De dief uitte een zwijgend 'dank je' aan het adres van deze uitzonderlijke gang van zaken, om zich vervolgens te wijden aan de misdadige plannen tot het beroven van medepassagiers.