20

Het salonrijtuig schommelde inderdaad, maar de trillingen hadden niets te maken met de slechte stukken rails waar de Chief elke dag overheen moest rijden. Roxanne stond in het midden van de wagon met een microfoon in haar hand, niet dat de vrouw enige versterking nodig had om gehoord te worden, en ze gaf het ene lied na het andere ten beste, het ene nog krachtiger en van binnenuit emotioneler dan het andere. In het stampvolle rijtuig waren aller ogen direct op de vrouw gericht; alle aanwezigen namen elke noot van haar zangkwaliteiten in zich op. Ook de jongens van het koor uit Los Angeles waren een beetje laat opgebleven en luisterden verrukt en aandachtig naar een ware artieste die uitsluitend zong omdat ze er zo van hield. Deze jongens konden geen betere levensles krijgen dan door te kijken en te luisteren naar het optreden van Roxanne Jordan, terwijl ze over de rails voortdenderden. Tom zat in het uiterste hoekje van de wagon mee te neuriën met de melodieën die Roxanne zong. Toen de voorstelling afgelopen was, gaven de passagiers Roxanne een staande ovatie en daarna bleven de mensen in groepjes bijeen om luidruchtig tot in detail alles te bespreken wat ze zojuist gezien en gehoord hadden. Beneden, in de rokerswagon, genoten Max en Misty van hun in Chicago gekochte sigaren en Misty las de hand van iedereen die zich de toekomst wilde laten voorspellen. Omdat het kersttijd was hield ze die voorspellingen erg gunstig, in de lijnen van elke uitgestrekte handpalm vond ze mogelijkheden voor wonderen tijdens Kerstmis.

In haar coupé was Eleanor bezig aantekeningen te maken over plots voor een script. Het kostte haar echter moeite zich te concentreren. Het was deze keer ook een ander proces. Ze was eraan gewend om het werk van anderen te krijgen en daarmee te spelen, niet om uit het niets haar eigen materiaal samen te stellen. Ze bleef figuurtjes op haar blocnote tekenen, tot het tot haar doordrong dat ze Tom Langdon neerschreef in dikke, driedimensionale letters. Ze verscheurde het velletje papier en gooide het weg, waarna ze ging liggen met haar handen voor haar gezicht. 'Problemen?'

Eleanor keek naar de deuropening, vanwaar uit Roxanne haar gadesloeg. De vrouw veegde met een nat washandje het zweet van haar gezicht na de inspanningen van haar wonderbaarlijke optreden.

Eleanor ging rechtop zitten. 'Alleen een beetje gefrustreerd, geloof ik.'

Nou, je hebt een mooie show in het salonrijtuig gemist, al zeg ik het zelf.'

Eleanor begon te lachen. 'O, maar ik heb het wel gehoord. Ze hebben het uitgezonden via de omroepinstallatie. Je was geweldig. De beste die ik ooit gehoord heb.' Roxanne wierp een blik op de vloer, die bezaaid lag met proppen papier.

'Schiet het verhaal over de trein al op? We zouden wel een kassucces van Max Powers over treinen kunnen gebruiken. Om het land en de regering weer op ons attent te maken.'

Eleanor lachte een beetje verlegen. 'Nou, ik moet toegeven dat ik niet zo heel veel van treinen af weet. Ik heb sinds ik studeerde niet meer in een trein gezeten, althans niet in dit land. En ik weet niet zeker of ik tijdens een rit van een paar dagen genoeg kan leren om de trein recht te doen.'

Roxanne ging op het puntje van de slaapbank zitten. 'Non, ik heb langer op deze treinen gewerkt dan de meesten, en ik weet nog steeds niet alles. Ik denk dat ik mijn werk daarom zo leuk vind, elke dag brengt iets nieuws. Soms is het goed, soms minder goed, maar het houdt me bezig en ik moet mijn hoofd erbij houden, en alles bij elkaar genomen is dat een goede zaak.' 'Hoelang werk je al op deze trein?'

'O, ik en de Chief hebben nu al eenentwintig jaar een verhouding. Heen en weer, heen en weer. Ik ken elk struikje alsem in New Mexico, elk tarweveld in Kansas, en ik ken zelfs de voornamen van sommige boeren. Ik zwaai naar ze wanneer we langsrijden. Ik zou de trein kunnen rijden met mijn ogen dicht, maar dat zou Amtrak niet leuk vinden.'

Eleanor pakte een nieuw vel papier en ze begon aantekeningen te maken. 'Ik durf te wedden dat ze terugzwaaien.' 'Kind, ik heb de afgelopen twee jaar drie huwelijksaanzoeken gehad. Een man had een vlag aan zijn tractor geknoopt en racete met de trein mee. Er stond op: wil je met me trouwen, roxanne?' 'Dat is behoorlijk creatief. Het is leuk om zo populair te zijn.' 'Ja, we zullen nog wel eens zien hoe populair ik ben als ik uit deze trein stap en die kerels zien hoeveel van Roxanne er is, hoewel ik gehoord heb dat boeren graag wat houvast hebben.' Roxanne stond op. 'Ga met me mee wanneer ik mijn ronde doe. En breng je blocnote mee, je weet nooit of je iets tegenkomt wat je voor je film kunt gebruiken.'

Nadat Roxannes voorstelling afgelopen was en de jongens van het koor naar hun slaapcompartimenten waren verdwenen, kwam pater Kelly het salonrijtuig binnen en begon een praatje met Tom. Max voegde zich bij hen. Het bleek dat de regisseur en de priester veel gemeen hadden.

'Ik wilde priester worden,' zei Max. 'Of, nee, eigenlijk wilde mijn moeder dat ik priester werd. Ik ben zelfs naar het seminarium geweest, maar het wilde niet lukken. Ik was er niet voor in de wieg gelegd. En ik hield te veel van vrouwen. Vergeef me, padre, maar het is waar. Feitelijk was het een gemakkelijke beslissing. Maar als ik tot priester was gewijd, had het me miljoenen aan alimentatie gescheeld. In plaats daarvan ben ik bij de marine gegaan, ik begon met boksen en heb zelfs aan de Golden Gloves-competitie meegedaan. Ik pakte de trein naar Californië toen mijn diensttijd erop zat, rommelde wat met video's, ben van onderaf aan begonnen in een van de studio's en voor ik het wist was ik regisseur.' 'Nou, ik ben een groot filmliefhebber,' zei pater Kelly. 'En ik heb veel waardering voor je talent, Max. Ik heb alle klassiekers gezien, en het leek me een opwindende manier om je tijd door te brengen, maar toen kwam die heel sterke roep van God en werden mijn handen, om zo te zeggen, gebonden. Hoewel je geen moment moet geloven dat priesters een aardig meisje niet bewonderen. Het komt alleen op de tweede plaats, na een hogere macht.' Op dat moment kwam Agnes Joe binnen en ze ging bij hen zitten. Ze was gekleed in feestelijke kleuren, die eigenlijk heel goed pasten bij haar forse gestalte. Ze hadden allemaal hun drankje op en Agnes Joe bood aan de lege glazen weg te brengen en nieuwe voor hen te halen. Een paar minuten later kwam ze terug met een rondje voor iedereen.

De mannen grepen naar hun portefeuille om haar terug te betalen, maar ze schudde haar hoofd. 'Ik trakteer, beschouw het maar als een vroeg kerstcadeautje.'

Pater Kelly zei: 'God zegene je, omdat je zo goed voor ons zorgt.' Tom zag dat Herrick Higgins vanaf zijn zitplaats in de salon naar de duisternis zat te staren. De man scheen diep in gedachten. Tom riep hem toe: 'Ik hou je aan je woord, Herrick, dat het vannacht gemakkelijker zal zijn om te slapen.'

De oude man glimlachte. 'Vast en zeker.' Hij wees naar het raam. 'De Chief is de snelste trein naar de Westkust, de enige die even snel rijdt als de treinen in het oosten. In iets minder dan veertig uur naar Los Angeles, ongeveer tien uur minder dan de andere treinen in het westen.'

Kristobal verbleekte. 'Veertig uur! Jonge, echt vliegensvlug dus. Ik kan bijna twee keer naar Australië en terug vliegen, in dezelfde tijd.' Hij beëindigde zijn opmerking met een luid: 'Tjoeketjoek!' Higgins lachte opgeruimd. 'Tja, hogesnelheidstreinen zouden hier natuurlijk prettig zijn. Op vlak land zou het kunnen, maar er zijn ook een paar lastige hellingen. En de regering zou er nooit geld voor uittrekken. De meeste andere grote landen hebben het nut ingezien van hogesnelheidsverbindingen. Er is echter visie voor nodig om de voordelen in te zien van een dergelijke onderneming, en "visie" is niet iets wat onze leiders in verband brengen met treinverkeer.' Hij wees naar het raam. 'Nu volgt de Chief voor het grootste deel de oude Santa Fe-lijn. Die voert je door behoorlijk ruig land. Dodge City. Daar speelde de tv-serie Gunsmoke zich af, weet je wel.'

'Hoe heette die serie?' vroeg Kristobal.

'Ik denk dat je te jong bent om daar iets van af te weten,' zei Herrick.

'Ja, dat zal wel.'

'We komen hier en daar op hoge plaatsen, ruim vijfentwintighonderd meter bij de Ratonpas, iets minder dan dat bij de Glorietapas en daarna dalen we af naar de Apachecanyon, maar die komt pas nadat we Las Vegas zijn gepasseerd.'

'Las Vegas,' riep pater Kelly uit. 'Ik wist niet dat deze trein naar Las Vegas ging. Blijven we lang genoeg stilstaan om te kunnen uitstappen?' Hij keek de kring rond. 'Niet dat ik echt wil gokken of zoiets, maar zo nu en dan vind ik het leuk om een kansje te wagen bij de gokkasten.'

'Nou, het is niet dat Las Vegas, pater,' verklaarde Higgins. 'Het is Las Vegas, New Mexico. Dat is de eerste halte na Raton. En er is geen neonlamp of speeltafel te bekennen.'

Pater Kelly leek heel teleurgesteld. 'Ach ja, sommige dingen mogen gewoon niet zo zijn, denk ik.'

'Nou, padre,' zei Max, 'ik heb een beter voorstel. Morgen vindt er in deze trein een huwelijk plaats en er is een jonge vrijgezel aan boord die een vrijgezellenparty moet hebben, en ik ben van plan om die te geven en hierbij zijn jullie allemaal uitgenodigd. Het is zelfs verplicht.'

'Zo,' zei pater Kelly, 'dat klinkt heel aardig. Ik neem aan dat er drankjes worden geserveerd?'

Max knipoogde. 'Padre, mijn hele coupé is één grote kroeg. Zullen we zeggen, over twee uur, bij mij?' Tom stond op. 'Ik zal er zijn,' zei hij.

Max keek hem aan. 'Als je nu al wilt beginnen, ga je gang. Misschien kunnen we nog een poosje zitten praten.'

'Nee, ik denk dat ik een eindje ga wandelen.'

'In een trein?' riep Kristobal uit. 'Wat valt daar nu te zien?'

'Dat zou je verbazen,' antwoordde Tom, en hij liep de wagon uit.

Tom liep door de corridor. Het salonrijtuig was nog vol, in de restauratiewagen werd het laatste diner geserveerd, de mensen waren in een feestelijke, vriendelijke stemming en dus waren er veel slaapcoupés leeg. Het zou een goed moment zijn voor een dief om weer toe te slaan en Tom wilde weten of de schurk uit de Capitol Limited kans had gezien als verstekeling aan boord van de Southwest Chief te komen. Hij wilde ook één slaapcoupé in het bijzonder controleren. Hij stak zijn hoofd bij Agnes Joe's coupé naar binnen. Die was leeg. De grammofoon stond op het klaptafeltje, precies als in de Cap. De ruimte was opgeruimd en netjes, en het bed was, evenals in de Cap, niet opgemaakt. Twee dikke kussens stonden tegen de wand aan het hoofdeind van de slaapbank en er lag een keurig opgevouwen deken naast. Tegen een van de wanden stonden twee koffers. Daar had Tom geen belangstelling voor. Hij was meer geïnteresseerd in de duffelse tas, die klem zat tussen de wand en de stoel, net zoals hij het aan boord van de Cap had gezien. Ook hier was er een deken overheen gelegd. Hij keek de corridor in, trok het gordijn dicht en ritste de tas open. In plaats van buit vond hij echter iets onverklaarbaars. Het waren tot proppen verfrommelde kranten, precies als die Regina aan boord van de Cap bij zich had gehad. Hij bekeek een paar van de kranten. Het waren diverse edities van kranten die aan de Oostkust verschenen. Omdat hij er niets uit kon opmaken, doorzocht hij de coupé verder, maar hij vond niets wat interessant of belastend was, behalve een foto van Agnes Joe met iemand van wie Tom aannam dat het haar dochter was. Hij wist het niet zeker, omdat beide vrouwen totaal niet op elkaar leken. De jongere vrouw was langer dan Agnes Joe en ze was een van de mooiste vrouwen die Tom ooit gezien had, echt een stuk. Ze droeg de kleding van een circusartieste, dus dat deel van Agnes Joe's verhaal was althans waar. Hij zocht naar een datum, op de voor- en achterkant van de foto, maar die stond er niet op. Agnes Joe zag er ongeveer hetzelfde uit als nu, dus de foto kon niet al te lang geleden genomen zijn. Op de afbeelding leken ze gelukkig, of op zijn minst kameraadschappelijk. Hij vroeg zich af wat er misgegaan was sinds de foto was genomen, zoekend naar een verklaring waarom de moeder de kerstdagen niet bij haar enige kind doorbracht.

Omdat hij niet betrapt wilde worden, legde hij de foto terug en glipte de coupé uit. Hij liep naar het andere slaapgedeelte, bleef doodstil staan, schoot een lege coupé in en gluurde voorzichtig naar buiten. Agnes Joe kwam uit een van de coupés. Ze keek om zich heen, precies zoals Tom had gedaan, om zich ervan te overtuigen dat niemand haar zag. Ze scheen niets bij zich te hebben, maar ze had iets in haar zakken kunnen verbergen. Daarna liep ze in tegengestelde richting weg. Tom glipte naar buiten, liep de gang door en keek naar binnen bij de coupé waar ze uit was gekomen. Er was niets waaraan hij kon zien wie er thuishoorde. Hij stond op het punt om naar binnen te stappen en uit te zoeken van wie de coupé was, maar toen hoorde hij mensen aankomen en hij liep door. Hij onthield echter de letter van de coupé en hij nam aan dat het vrij gemakkelijk zou zijn om uit te vinden van wie die was.

Onder het lopen bleef hij denken aan een schijnbaar eenzame vrouw met een eigenaardige achtergrond, die van gezelschap hield en de vreemde gewoonte had om oude kranten in haar tassen te stoppen en de coupés van andere passagiers binnen te gaan in een rijdende trein. Zijn reis, oorspronkelijk bedoeld om zichzelf te ontdekken, begon meer op een journalistiek uitstapje te lijken, waarbij hij het mysterie wilde oplossen van de moderne treinrover die misschien Agnes Joe heette. Om tal van redenen hoopte Tom echter dat de vrouw onschuldig was.

Terwijl Tom door het salonrijtuig liep zag hij Herrick Higgins aan de andere kant van de wagon zitten. De man staarde met een bezorgd gezicht naar buiten.

'Wat is er?' vroeg Tom. 'Je kijkt een beetje ongerust.'

Higgins glimlachte, maar Tom zag dat het niet echt van harte ging.

'O, niet veel bijzonders. Ik kijk naar de vallende sneeuw'

'Nou, sneeuw kan een trein geen last bezorgen.'

Higgins glimlachte niet bij die woorden en evenmin knikte hij instemmend. 'Ze zetten er een derde locomotief voor in La Junta, voor we de Ratonpas over gaan,' zei hij. 'Is dat de normale procedure of is het vanwege de sneeuw?' 'O, het is normaal. Weet je, het is een hele klim en een derde loc maakt het gewoon wat gemakkelijker.' Zijn blik dwaalde weer naar de sneeuwbuien en zijn gezicht kreeg opnieuw die ernstige uitdrukking. Tom liep door, maar hij keek nog een keer nerveus achterom naar een oude, verontruste spoorman.