33

De trein rolde voort door New Mexico, waar geen sneeuw was gevallen; de aarde werd roodachtig bruin en overal waren hoge, getande rotsen te zien, die voor het merendeel oranje van kleur waren. Saliestruiken bespikkelden dit prachtige, zij het eenzame landschap en de passagiers keken naar buiten terwijl dit afgelegen gedeelte van de Verenigde Staten, met zijn weinige, kleine nederzettingen, voorbijschoof.

Ze bleven ongeveer drie uur staan in Albuquerque, om brandstof in te nemen en voedsel, en om de passagiers die zo lang in de sneeuw vastgezeten hadden een wandeling te laten maken om te gemeten van de zonneschijn en de veel hogere temperaturen dan die ze tijdens de Slag om de Ratonpas hadden moeten verdragen. Tom en Eleanor vertelden de anderen dat ze zich verloofd hadden en iedereen was blij voor hen, Max in het bijzonder. Lelia omhelsde Tom zelfs en ze wenste hem veel geluk. Uit de manier waarop ze zich aan Kristobal vastklampte en aan de wazige uitdrukking op het gezicht van de jongeman te zien, maakte Tom op dat het slechts een kwestie van tijd was voor hun voorgenomen huwelijk zou worden aangekondigd. Tom en Eleanor zeiden dat ze misschien Steve en Julie zouden nadoen en de ceremonie in een trein te laten voltrekken. Maar dan wel in de zomer, zei Eleanor. Hun huwelijksplannen mochten niet verstoord worden door lawines. In de buurt van het spoorwegstation lag een marktplein, waar vrouwen uit de buurt sieraden en andere artikelen verkochten, en er stond zelfs een oude bus die als winkel diende. Tom en Eleanor wandelden in de zon en spraken over hun toekomst. 'Lussen twee haakjes, je hebt me nooit verteld wie je in Washington had opgezocht voor je met de trein vertrok,' zei Tom. 'Heb jij een Lelia in je leven?' 'Dat nu niet precies. Het was mijn grootmoeder.' Ze waren een cafeetje binnengegaan om iets te drinken en een hapje te eten. Daar voegde Agnes Joe zich bij hen, ze feliciteerde hen nogmaals met hun verloving en daarna dronk ze een glas koude limonade met hen. Ze bekeek de zonnige omgeving. 'Soms denk ik erover om hiernaar toe te gaan wanneer ik gepensioneerd ben, om sieraden te verkopen aan de treinpassagiers die hier uitstappen,' zei ze.

Tom keek haar scherp aan. 'Gepensioneerd? Ik dacht dat je al niet meer werkte.'

'Dat komt snel genoeg,' antwoordde ze cryptisch. 'Wat doe je dan?' wilde Tom weten. 'O, een beetje van dit en een beetje van dat.' 'Het was een vreemde dief, die de gestolen voorwerpen als een soort cadeautje teruggaf op kerstavond,' zei Tom. 'Het gekste wat ik ooit gehoord heb,' zei Agnes Joe instemmend. 'Tamelijk gul van de dief, vind ik,' merkte Eleanor op. 'Niet zó gul, hij gaf tenslotte de mensen alleen maar hun eigen spullen terug,' antwoordde Agnes Joe. 'Of zij,' mompelde Tom binnensmonds.

Een indiaanse gids kwam aan boord van de Chief voor die het station uitreed, en hield hen de komende paar uur bezig met verhalen over het land, indianenreservaten en de geschiedenis van zijn volk, tot hij uitstapte in Gallup, dat bekendstond als de indiaanse hoofdstad van de wereld, omdat verscheidene stammen, waaronder Hopi, Zuni en Acoma, daar hun bijeenkomsten hielden . Na het eten begaven veel passagiers zich naar het salonrijtuig om de video van het huwelijk te bekijken die Max en Kristobal hadden gemonteerd. Steve en Julie waren er natuurlijk, beurtelings lachend en huilend toen hun jawoord voor iedereen werd afgespeeld. Tom vond dat Steve er bijzonder moe uitzag en hij glimlachte toen hij zag dat Julie, zodra de video bekeken was, Steve bij zijn hand pakte en hem meetrok naar hun bruidssuite op wielen. Het was al laat in de avond toen ze Arizona binnenreden, maar Tom kon niet slapen. Hij kleedde zich weer aan en wandelde door de corridor. Hij keek bij Eleanor binnen, maar die was in diepe slaap verzonken en hij wilde haar niet wakker maken. Ze had ook zo veel meegemaakt.

Terwijl hij langs Max' coupé liep, durfde hij te zweren dat hij de geur van wierook opsnoof en dat leek ook heel logisch. Hij wilde liever niet Lelia's slaapcoupé passeren, bang voor de geluiden die hij daarbinnen zou horen. Uit persoonlijke ervaring wist hij dat de vrouw die de onschuldige schatjes Cuppy, Sassy en Petey tot leven wekte, buiten haar werk geheel anders en veel wilder was. De arme Kristobal zou niet weten wat hem overkwam. Hij zwierf nog steeds door de trein, toen die langzamer begon te rijden en vervolgens bleef stilstaan. Tom tuurde uit het raam. Het was een station, maar hij meende dat ze niet meer zouden stoppen tot de eindbestemming, Los Angeles. Schouderophalend liep hij verder, tot hij bij de coupé van Agnes Joe terechtkwam. Haar grammofoon speelde nog steeds kerstliedjes. Het was donker binnen en hij veronderstelde dat ze in slaap gevallen was terwijl de muziek aanstond. Toen bleef de naald van de grammofoon hangen, dezelfde muziek werd steeds herhaald en daarna begon een zenuwslopend gekras. Het bleef maar doorgaan. Kennelijk sliep de vrouw heel vast en hoorde ze het niet. Hij klopte op het raampje van haar deur. Agnes Joe? Agnes Joe, je platenspeler is op hol geslagen.' Geen antwoord. Hij klopte nog eens, luider nu. Het krassende geluid werd alleen maar erger. Torn keek om zich heen en schoof daarna de deur open. Agnes Joe?' Toen zijn ogen aan het donker gewend waren, zag hij dat de coupé leeg was. In het toilet brandde ook geen licht, maar toch klopte hij zachtjes op die deur. Ook hier geen antwoord. Hij zag de duffelse tas in de hoek staan en kwam in de verleiding er nog een keer in te kijken. Hij maakte de tas open en stak zijn hand erin. De kranten waren weg, maar hij haalde er verschillende voorwerpen uit, waaronder een horloge, een stel oorbellen en iets wat op een heel exclusieve zonnebril leek. Misschien was die van Kristobal. Dit was bewijs. Tom stond nog bij zichzelf te overleggen wat hij moest doen, toen hij voetstappen zijn kant op hoorde komen. Hij stopte de spullen terug en ritste de tas dicht, sloot de deur van de coupé en glipte vervolgens het toilet in. Hij bad dat het niet Agnes Joe zou zijn, maar zijn gebed werd blijkbaar niet verhoord, want hij hoorde dat de coupédeur geopend en daarna gesloten werd. Het licht ging aan en Tom hoorde voetstappen. Hij had de deur van het toilet een klein eindje open laten staan en gluurde nu door de kier.

Het was Agnes Joe, geheel gekleed in een blauwe broek en een trui; ze had een vel papier in haar hand en haar gezicht stond ernstig. Tom hoopte dat ze niet naar de wc zou hoeven, maar toch, hoe moest hij hieruit ontsnappen? Wachten tot ze sliep? De vrouw zag er niet naar uit dat ze van plan was om al gauw naar bed te gaan, maar had hij een andere keuze? Hij keek om zich heen en wilde juist op het toilet gaan zitten, toen de trein weer begon te rijden. De schommelende beweging bracht hem uit zijn evenwicht. Hij viel tegen de wand en terwijl hij steun zoekend zijn hand uitstak, sloot die zich om de douchekraan en draaide die per ongeluk open. Het water trof hem met een ijskoude straal, wat hem een paar welgekozen woorden liet uitschreeuwen die, als hij katholiek was geweest, een bezoek aan pater Kelly vereist zouden hebben om te biechten, met daarna als boetedoening een reeks weesgegroetjes.

Tom kon juist op tijd de kraan dichtdraaien voor Agnes Joe de deur opendeed. Ze bekeek hem alsof hij een exotisch beest was in de dierentuin.

'Hallo, lekkertje,' zei Tom, schaapachtig grinnikend.

'Zou je er misschien uit willen komen en me vertellen wat je onder mijn douche doet?'

Hij stapte naar buiten, droogde zich af met een handdoek en vertelde haar van de grammofoon, dat hij daarom naar binnen was gegaan, maar was geschrokken toen hij voetstappen hoorde. Ze zou het verhaal misschien geloofd hebben als hij de duffelse tas helemaal dicht had geritst, maar dat was hem in het donker niet helemaal gelukt. Agnes Joe keek naar de tas en daarna weer naar hem. Tom besloot tot een frontale aanval over te gaan. Hij maakte de tas open en haalde de voorwerpen eruit. 'Zou je me willen vertellen wat je met deze dingen moet? Ik ben bereid om naar je te luisteren.' Ze stak haar hand in haar zak. Wat ze eruit haalde en hem toestak, deed hem terugdeinzen en er verscheen een totaal geschokte uitdrukking op zijn gezicht.

Een paar minuten later klopte Tom met een asgrauw gezicht op Max' deur. Het duurde even voor de regisseur reageerde en daarna nog een minuut of twee voor hij de deur opendeed.

'Ik heb je hulp nodig,' zei Tom. We moeten Kristobal er ook bij halen.'

Max keek langs Tom heen en zag Agnes Joe. 'Het is belangrijk,' zei Tom.

Ze haalden Kristobal uit Lelia's suite, niet zonder tegenstand van het vrouwtje, dat haar misnoegen kenbaar maakte met beslist niet de stem noch de woorden van Cuppy die Magic Beaver. Daarna maakten ze Roxanne wakker en ze namen ook pater Kelly mee. In het salonrijtuig namen ze plaats aan een tafel, met Tom tegenover zich. Hij haalde Kristobals exclusieve zonnebril, Max' Bruno Magli-schoenen en pater Kelly's kruis tevoorschijn en legde die voor de respectieve eigenaars neer.

Toen de drie mannen hun hand uitstaken naar hun eigendom, kwam Agnes Joe in actie.

Pater Kelly slaakte een kreet toen de handboeien zich om zijn polsen sloten. Hij probeerde op te staan, maar hij zat klem tussen Max en Kristobal.

Agnes Joe haalde haar legitimatiebewijs uit haar zak. 'Ik ben van de Amtrak-politie, afdeling recherche. En jij bent onze dief, Bernie.' Tom keek haar verbaasd aan. 'Bernie?'

Ze knikte. 'Ik had zijn vingerafdrukken van een bierglas gehaald, voor we vast kwamen te zitten bij de Ratonpas. Op een van de stations heb ik een opsporingsverzoek verzonden. Bij het station vanwaar we zojuist zijn vertrokken, kreeg ik bericht terug. Zijn echte naam is Bernie Conroy en hij is geen priester.' Ze nam plaats naast de man, die er zo verslagen uitzag dat Tom medelijden met hem kreeg, ondanks de criminele activiteiten van de priester. Agnes Joe ging verder met haar uitleg. 'Ik maakte gebruik van de truc met de grammofoon om mensen te laten geloven dat ik me in mijn coupé bevond, wanneer ik er in werkelijkheid niet was. Ik was bang dat hij gemerkt had dat ik 's nachts op de uitkijk stond en dat hij zou besluiten zich een poosje koest te houden. Toen hij de mis opdroeg terwijl we vastzaten in de pas heb ik hem geassisteerd. Ik verdacht hem al om andere redenen, daarom wilde ik zijn vingerafdrukken hebben. Ik heb die van een paar anderen aan boord ook te pakken gekregen. Hij is blijkbaar katholiek en kon zich door de mis bluffen, maar hij maakte genoeg fouten om me nog meer op mijn hoede te laten zijn.'

'En al die spullen die ik in je tas heb gevonden?' vroeg Tom. 'Roxanne had ze voor me losgekregen van een aantal passagiers, om ze later eventueel als bewijsmateriaal te kunnen gebruiken. Ik heb jou, Max en Kristobal erbij betrokken om Bernie te kunnen inrekenen zonder dat er iemand gewond raakte of dat hij achterdochtig werd. Ik heb zijn kruis uit zijn coupé weggenomen.' 'En je hebt Max en Kristobal hun teruggekregen spullen weer laten meebrengen.'

'Klopt, om te doen alsof ik ze allemaal tegelijk wilde teruggeven, om onze dief bij verrassing te pakken en wat hulp achter de hand te hebben voor het geval hij lastig werd.'

'Ik vind het vervelend het te moeten toegeven, maar ik had al eerder in je duffelse tas gekeken en toen alleen maar kranten gevonden,' zei Tom.

'Dat weet ik. Ik kon zien dat iemand hem doorzocht had en ik dacht al dat jij het wel eens zou kunnen zijn. De la-anten die Regina in de afvalbak had gevonden, kwamen uit Bernies reistas. Die had hij volgestopt met oud papier om het eruit te laten zien alsof de tas propvol zat. Toen hij eenmaal in de trein zat, dumpte hij de kranten en had hij een vrijwel lege tas om zijn buit in te verbergen.' Iedereen keek naar de oude man, die er zo mogelijk nog kleiner en duidelijk verslagen bij zat met de handboeien om. 'Ben je gereed om schoon schip te maken, Bernie? Ik weet dat je een strafblad hebt. Maar kun je er nog wat details aan toevoegen?' vroeg Agnes Joe.

Hoofdschuddend zei hij: 'Er komt maar van wat ervan komt.' Ze riepen de grote Barry erbij om de wacht te houden en daarna gingen ze gezamenlijk naar de coupé van de priester-oplichter, waar ze een aantal gestolen voorwerpen in zijn tas aantroffen. Er was niets bij van grote waarde, maar niettemin bleven het gestolen artikelen. 'Ik neem dit in beslag,' zei Agnes Joe.

'Wat ik niet begrijp is waarom hij zoveel van de gestolen spullen heeft teruggegeven. Welke schurk doet zoiets?' vroeg Tom.

'Ja, daar is iets vreemds aan,' zei Roxanne, 'maar we hebben onze dief tenminste. Laten we nu maar proberen nog wat te slapen.' Tom deed dat tot bijna zes uur 's ochtends, toen er bij hem werd aangeklopt. Hij schrok wakker en deed daarna de deur open. Daar stond Agnes Joe, met twee koppen hete koffie. 'Ik dacht dat ik er goed aan deed om dit mee te nemen, als zoenoffer omdat ik je zo vroeg wakker maak.' Ze had weer haar donkerblauwe broek en trui aan en zag er vlot en efficiënt uit.

'Je zou een prima actrice zijn,' zei Tom. 'Ik had er geen idee van dat je iemand anders was dan, nou, ik bedoel...' 'Een excentrieke, oudere vrouw die nergens naartoe kan met de feestdagen? Ja, het is een goede dekmantel. Mensen vertellen een type als ik dingen die ze anders nooit zouden loslaten. Ik heb drugsdealers gearresteerd, zwendelaars, dievenbendes en een heleboel andere figuren, met mijn aparte uiterlijk, mijn stomme jurken en...'

'En omdat je altijd "lekkertje" zegt.' 'Precies.'

'Tja, ik neem aan dat je die dekmantel nu niet meer kunt gebruiken.'

'Dat geeft niet, ik maakte geen grapje toen ik het over mijn pensioen had. Het wordt tijd om iets anders te gaan doen.' 'Was er iets waar van de rest van je achtergrondverhaal?' 'Ik héb bij Ringling Brothers gewerkt, niet als trapezewerkster maar als paardrijdster. Ik bén twee keer getrouwd geweest en ik héb een volwassen dochter.' Ze zweeg even en liet er toen op volgen: 'En we zijn van elkaar vervreemd.' 'Dat vind ik naar voor je.'

'Nou, ze had gelezen dat de Chief was ingesneeuwd en ze belde gisteravond om te vragen of alles goed was met me. Het was voor het eerst sinds een hele tijd dat ik iets van haar hoorde. We ontmoeten elkaar wanneer ik in Los Angeles kom. Ze werkt bij het circus en ze is nu aan de Westkust. We gaan het opnieuw proberen.' 'Dat is fijn voor je, een verlaat kerstcadeautje. Waar wilde je me over spreken?'

'Nou, ik zit met een soort dilemma en ik wilde je om raad vragen. Ik heb me wat meer in onze namaakpriester verdiept. Jaren geleden is hij gearresteerd voor kruimeldiefstallen, zo'n 35 jaar geleden, hoor. Sindsdien is hij op het rechte pad gebleven, met een echte baan en alles.'

'Waarom zou hij na al die tijd weer op het slechte pad zijn geraakt?' 'Zijn vrouw is pas overleden. Zesendertig jaar was ze. Ik heb een poosje met Bernie gepraat, toen heeft hij wat meer over zichzelf verteld. Nadat ze overleden was wist hij niet wat hij moest doen. Hij was eenzaam en had aandacht nodig. Ze hadden twee kinderen, maar de ene is verongelukt en de andere is aan kanker gestorven.' 'Tjonge, dat is erg. En het lijkt erop dat hij met zijn criminele activiteiten is gestopt toen hij met haar trouwde.' 'Precies. Nu heb ik met heel wat misdadigers te maken gehad en heb alle droevige verhalen aangehoord, en daar raak ik niet meer van onder de indruk. Maar hij heeft me nog iets verteld, en dat veroorzaakte mijn dilemma.' 'En dat is?'

'Hij heeft de gestolen voorwerpen op kerstavond teruggegeven, als cadeautje. De paar dingen die hij niet heeft teruggegeven en die we in zijn tas hebben gevonden, waren niet veel waard, en hij heeft contant geld gegeven, meer dan ze waard waren. Dat heb ik bevestigd gekregen van de passagiers aan wie ze toebehoorden. Hij wilde niemand last bezorgen. Het enige waar hij over praatte, was zijn vrouw. En hij heeft echt geholpen toen de trein ingesneeuwd was.' Tom slaakte een diepe zucht. 'Ik begrijp je dilemma.' 'Wat zou jij doen?'

Tom dacht erover na. 'Nou, ik heb op deze reis een tweede kans gekregen en misschien verdient Bernie er ook een. Heb je de politie al ingelicht?'

'Ja, maar ik heb hun geen bijzonderheden gegeven.' 'Stopt de trein nog een keer?'

'Dat kan nog, in Pullerton, een paar uur voordat we in Los Angeles zijn.'

'Nou, de Chief zou in Fullerton kunnen stoppen.' 'Ja, misschien wel. Ik geloof niet dat Conroy weer met misdadige praktijken zal beginnen. Eerlijk gezegd ken ik een paar mensen in de buurt van Fullerton die hem kunnen helpen.' Ze stond op. 'Bedankt, Tom. Ik denk dat we een juiste beslissing hebben genomen.' 'Hoe heet je nu echt?'

Agnes Joe liet haar schouders hangen, haar gezicht zwol op en haar haren leken te vergrijzen waar Tom bij stond. 'Tja, als ik je dat vertelde, zou het geen geheim meer zijn, nietwaar, lekkertje?'