34

De trein stopte in Fullerton, waar een kleine, vermoeid ogende man uitstapte, niet langer in priesterkleding. Een paar vrienden van Agnes Joe stonden hem op te wachten en ze reden weg. Hopelijk namen ze Bernie mee om een beter leven te krijgen dan misdaad op de rails hem kon bieden.

Tom liep naar de gemeenschappelijke doucheruimte om zich op te frissen voor ze in Los Angeles zouden aankomen. Toen hij naar binnen ging, kwam Steve, van Steve en Julie, eruit. De jongeman zag er nog steeds moe uit, maar toch had Tom geen medelijden met hem, omdat hij maar al te goed wist waar die vermoeidheid vandaan kwam.

'Ik dacht dat jullie een douche in je suite hadden,' zei Tom. 'Die heeft mijn bruid in beslag genomen,' zei Steve. 'Je kunt er maar beter aan wennen, makker,' zei Tom, 'en ervan genieten zolang het nog kan, het duurt niet eeuwig.' Nadat Steve was weggegaan liep Tom de kleedkamer in en begon hij zich uit te kleden. Toen zag hij de portefeuille op de grond onder de bank liggen. Hij bultte zich om die op te rapen, in de veronderstelling dat de portefeuille van Steve was. Terwijl hij hem opraapte viel een deel van de inhoud eruit en hij moest zich op zijn knieën laten zakken om die te pakken. Hij bekeek een van de kaarten die hij had opgeraapt en kreeg vervolgens een enorme schok, misschien nog erger dan toen hij ontdekte dat Eleanor in de trein zat. Hij hield de kaart bij de lamp en bestudeerde hem. Het was een sag-kaart, een lidmaatschapskaart van het genootschap van filmacteurs, met de naam Steve Samuels erop. Tom bekeek snel de rest van de inhoud van de portefeuille. Hij vond Steve's rijbewijs, dat bleek te zijn afgegeven in Californië; de foto bevestigde dat het Steve was, van Steve en Julie, maar hij was geen student aan de George Washington University, hij was 28 en betalend lid van het acteursgenootschap.

De ironie wilde dat de Southwest Chief een paar minuten eerder dan in de aangepaste dienstregeling vermeld stond, de prachtige art deco Los Angeles Passenger Train Terminal binnenreed. Max Powers stapte uit en beantwoordde een heleboel vragen van journalisten. Hij keek naar de andere kant van het perron, waar Roxanne en de jongens van het koor hetzelfde deden. 'Hé,' riep hij naar Roxanne, 'ik neem contact met je op, daar kun je op rekenen.'

Ze lachte. 'Oké, schatje, daar reken ik op.'

Daarna verliet hij met een groepje passagiers, onder wie Kristobal, Lelia en Misty, het station. Ze stapten in een verlengde limousine die voor het gebouw klaarstond.

Terwijl de chauffeur zich over hun bagage ontfermde, haalde Max in de limo een aantal enveloppen tevoorschijn, die hij stuk voor stuk overhandigde aan Steve, Julie en de dominee. Daarna maakte hij een fles champagne open en schonk voor iedereen een glas in.

'Goed gedaan, mensen,' zei Max. 'Jullie komen allemaal in mijn volgende film. Wie weet, misschien gaat die wel over de trein.' Misty zei: 'Max, je hebt me verteld wat je gedaan hebt, maar ik kan het nog steeds niet geloven.'

"Nou, schatje, ik kende je nog niet zo lang, maar ik wist dat je een geheim kon bewaren.'

'Jij kon het niet geloven,' zei Lelia, 'hoe denk je dat ik me voelde? Meneer Powers belt me op, na al die jaren, om me een gunst te vragen. Het was me nogal een gunst, naar Kansas City vliegen en doen alsof ik Tom ten huwelijk vroeg. Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben als hij ja had gezegd.'

'Ik kende de man, Lelia. Ik was er tamelijk zeker van dat hij het niet zou doen.' 'Tamelijk zeker!'

'Ik moest zeker weten dat hij echt niet van jou hield en jij niet van hem. Dat was niet meer dan eerlijk.' 'Natuurlijk, zeker na het incident met Dolph.'

Kristobal schudde diep treurig zijn hoofd.

'Traumatisch, volslagen traumatisch. Schoenen met open neuzen, geen pedicure, dat zal ik je nooit aandoen, poesje.' Ze gaf hem een klopje op zijn arm.

Max straalde. 'Je bent een geweldige actrice. En kijk eens wat je gewonnen hebt bij mijn plannetje.' 'Welke rol speelde jij, Max?' vroeg ze. Misty zei: 'Nou, die van Max Powers, natuurlijk.' Max glimlachte. 'Net als Olivier en Hamlet, het is mijn beste rol.' 'Overigens had u gelijk, meneer, hij vroeg me naar de reserveringsdata en daarna ging hij naar Regina, precies zoals u had gezegd.' 'Hij is een wereldverslaggever, Kristobal, hij zou je niet op je woord geloven, dus ik moest Regina achter de hand houden.' 'En dit hebt u allemaal voor Eleanor gedaan?' 'Nou, ze weet er natuurlijk niets van en ze had me nooit zijn naam genoemd, maar ik ben een beetje gaan rondsnuffelen en toen kwam ik erachter dat Tom Langdon nog steeds een rol speelde in haar leven. Ze kon niet verder, tenzij ze wist of het echt voorbij was of dat ze eindelijk zouden trouwen. Dus heb ik de man zowat een halfjaar gevolgd. Toen hij deze reis boekte was dat de perfecte kans voor me, omdat ik echt een film over een trein wilde maken.' 'En het huwelijk?' vroeg Misty.

'Weet je een betere manier om mensen, die allang hadden moeten trouwen, te laten nadenken over hoe het geweest had kunnen zijn, dan door hen samen te laten meewerken aan een huwelijk? Daarom moest Julie uit dezelfde omgeving komen als Eleanor en moest Tom Steve de les lezen toen die dreigde op zijn besluit terug te komen. Dat was een goede wending, omdat het ook Tom had kunnen zijn die alles zei wat hij voelde. Het was natuurlijk allemaal doorgestoken kaart. Telkens als Tom en Eleanor ruziemaakten, hadden wij een plan gereed.'

Kristobal zei vermoeid: 'Het was wel zwaar om hen de hele reis in de gaten te houden.'

'Je hebt het goed gedaan, Kristobal. En ik zal je salaris niet korten. Vrolijk kerstfeest.'

'Je hebt heel wat details moeten regelen, Max,' zei Misty. 'Ik ben regisseur, liefje, mijn hele leven bestaat uit details.' 'Eh, meneer, u hebt toch niet toevallig ook die lawine geregeld?' wilde Kristobal weten. 'Hé, zelfs ik ben niet zó goed.' Er werd op het raampje getikt.

'Zal wel over de bagage gaan,' zei Max. Hij draaide het raampje open. Tom boog zich naar binnen en keek naar het gezelschap. Nerveus zei Max: 'Hallo, Tom. We geven het pasgetrouwde stel een lift naar hun wittebroodspaleisje.'

'Ja, dat zal wel,' zei Tom. Hij gaf Steve diens portefeuille. 'Dit heb je in de douche laten liggen. Je rijbewijs en je SAG-kaart zitten erin. Ik dacht dat je die wel nodig zou hebben.'

'Tom,' zei Max, 'ik kan het uitleggen.'

Tom stak zijn hand op. 'Ik heb je slechts één ding te zeggen.'

Max schoof een eindje achteruit. 'En dat is?'

'Dank je.' Tom gaf Max een hand en keek daarna iedereen aan.

'Vrolijk kerstfeest.'

Tom liep bij de limo vandaan en ging naar Eleanor, die bij hun koffers stond te wachten. Nieuwsgierig keek ze hem aan.

'Wie zat er in die limo?' vroeg ze, toen hij vlak bij haar was.

Tom draaide zich om en keek de wegrijdende auto na. Daarna keek hij Eleanor aan.

'De kerstman,' antwoordde hij.

'De kerstman? We zijn toch zeker wel een beetje te oud om in de kerstman te geloven.'

Tom sloeg zijn arm om haar heen en ze wandelden weg. 'Nou, ik denk dat je met Kerstmis nooit te oud bent om in wonderen te geloven.'