5

Graham Denning kon zijn ogen niet geloven. De mooiste vrouw die hij ooit had gezien, kwam naar hem toe.

Ze bleef voor hem staan, haar ogen straalden vriendelijkheid uit. 'Neem me niet kwalijk, is dit Twee-C?' vroeg ze, terwijl ze naar de lege stoel naast hem wees.

'Inderdaad,' antwoordde hij met een glimlach.

'Bedankt.' Ze beantwoordde de glimlach, terwijl ze haar weekendtas in het bagagenet legde. Vervolgens ging ze op de lege plek zitten. 'Hallo, ik ben Kelly Stoddard,' stelde ze zichzelf voor.

'Graham Denning.'

'Prettig kennis te maken, Graham. Hoe komt het dat je naar L.A. gaat? Bevalt het je niet in New York?'

Ze leek oprecht geïnteresseerd. Waarom zou hij geen gesprek aanknopen? Misschien leverde het iets op. 'Ik woon op het moment in L.A. Ik heb daar nog iets af te handelen. En jij?'

Kelly bloosde en glimlachte verlegen. 'Ik heb net een rol gekregen in een televisieserie, "De Vruchten der Hartstocht." Ken je die?'

'Wie niet? Dat is de meest populaire serie die er is. Ik ben onder de indruk.'

'Het is mijn eerste echte baan als actrice en ik ben doodnerveus,' bekende ze. 'Ik ben net van de toneelschool af.'

'Heb je al eens iets voor de TV gedaan?'

'Nee. Dit is mijn eerste kans, hoewel ik veel amateurtoneel heb gedaan en stages in de zomer.'

'Echt waar? Ik ook.'

'Ben jij acteur?'

Graham was bescheiden. 'Ik doe mijn best. Wat televisie. Een of twee films. Niets opmerkelijks. Het toneel is mijn grote liefde, hoewel het niet zo goed betaalt. Op het moment treed ik op in het nieuwste stuk van Sam Shepard in het Actor's Playhouse.'

Op dat moment werden ze onderbroken door de stewardess, die door de luidspreker de passagiers verzocht hun veiligheidsriemen vast te maken.

'Ik ben blij dat dit een lange vlucht is,' zei Graham, terwijl hij zijn riem vastmaakte.

'Waarom?'

'Omdat ik van plan ben zo veel mogelijk over je te weten te komen.'

Laura Danby holde de vertrekhal door, haar kastanjerode haar achter haar aan waaierend.

'Hou dat vliegtuig vast!' riep ze. 'Hou dat vliegtuig vast!'

Worstelend met haar bagage en instapkaart, duwde Laura alles in handen van degene die de tickets innam en rende naar haar vliegtuig naar L.A.

'Phoeh!' zuchtte ze, toen ze net op tijd bij de deur van het vliegtuig kwam.

Nadat ze op haar plaats was gaan zitten, probeerde Laura weer op adem te komen en haar uiterlijk bij te werken. Ze streek de kreukels glad van haar mintgroene jurk en haalde een borstel door haar schouderlange haar. Ze pakte haar poederdoos en bette de paar druppeltjes zweet op haar voorhoofd weg, waarna ze de mascara bijwerkte, die haar smaragdgroene ogen accentueerde.

'Ik zie er in ieder geval uit of ik daar hoor,' mompelde ze, terwijl ze de mascararoller dichtdraaide.

Weer vroeg Laura Danby zich af waar ze mee bezig was door naar Hollywood te vliegen. Dit was zo'n spontaan besluit geweest en ze was geen spontaan type. Ze was eerder behoedzaam, ze plande iedere stap en overwoog al haar beslissingen zorgvuldig. Maar misschien was dat het probleem. Ze was in een sleur terechtgekomen en werd oud voor haar tijd. Uiteindelijk was ze pas zevenentwintig. Waarom zou ze het er niet eens van nemen en wat plezier maken?

Verhuizen naar Californië was precies wat ze nodig had om zichzelf wakker te schudden. Ze was niet van plan aan zichzelf te gaan twijfelen. Ze had haar besluit genomen en zou zich eraan houden. Als het niets werd, kon ze altijd opnieuw beginnen.

Hoe dan ook, ze zou haar studievriendin, Grace Warren, moeten helpen als ze geïnstalleerd was. Hoewel ze elkaar sinds hun afstuderen niet meer hadden gezien, hadden ze al die jaren contact gehouden. De brieven van Grace over het leven in het zonnige Californië hadden Laura geïntrigeerd en ze was vastbesloten daar een nieuw leven op te bouwen. Ze was een overlever. Ze wist wat ze moest doen om voor zichzelf te zorgen en niemand zou ooit meer een slachtoffer van haar maken.

Nico Rossi liep onophoudelijk door zijn cel heen en weer. Zijn ogen waren gevestigd op de kalender die op de muur was geplakt. Nog maar zes maanden. Nog maar zes maanden en dan zou hij vrij zijn. Het gevoel was zo intens dat hij het kon proeven.

Hij zat al drie jaar in de staatsgevangenis van Nevada. Hij had een vrachtwagen van Wells Fargo gekaapt, waarbij twee mannen waren gedood. Hoewel Nico was gepakt als chauffeur van de vluchtauto, waren zijn twee handlangers ontsnapt en de staat had hem niet van de twee moorden kunnen beschuldigen. En Nico was niet bereid geweest te praten; hij was slim geweest en had zijn mond dicht gehouden.

Niemand zat de familie Fontana dwars.

Nico was een knappe man, van het type Mickey Rourke, maar zijn uiterlijk werd geschaad door een wrede wildheid. Zijn ogen waren hard en doordringend; er lag altijd een spottende grijns om zijn lippen en er zaten kleine groeven in zijn wangen, overblijfselen van gewonnen gevechten. Er was niets wat hij heerlijker vond dan anderen angst en pijn aandoen.

Het eerste wat hij van plan was te doen als hij vrij kwam, was zich fatsoenlijk te laten scheren en zijn haar te laten knippen. Daarna zou hij naar het beste Italiaanse restaurant gaan dat hij kon vinden en al zijn lievelingsgerechten bestellen. Vervolgens zou hij een Havanna sigaar roken en wat vrouwelijk gezelschap zoeken.

Nico ontrolde de foto die hij in zijn hand geklemd hield en staarde naar het gezicht dat hij drie lange jaren had gehaat.

Nadat hij zichzelf had verwend, was er nog maar één ding dat hij moest doen voor hij de draad van zijn leven weer kon oppakken. Het enige wat hij moest doen, was Laura Danby opsporen. Het was haar schuld dat hij achter de tralies zat. Zij had hem de rug toegekeerd toen hij haar het meest nodig had gehad en mede daardoor was hij de gevangenis ingedraaid. Als hij haar vond, zou hij haar laten betalen voor haar verraad.

Graham bekeek het profiel van Kelly, terwijl ze sliep. Hij was nog steeds ondersteboven van haar schoonheid.

Haar haar had de kleur van karamel en viel golvend over haar schouders. Dikke, donkere wimpers rustten op gesloten oogleden; als ze haar ogen open had, waren ze warm, kobaltblauw en straalden warmte en enthousiasme uit. En haar lippen hadden een toegeeflijke zachtheid die hij graag zou willen proeven. Ze had een aura van onschuld om zich heen en Graham besefte dat in tegenstelling tot de meeste mooie vrouwen, Kelly zich niet bewust leek van haar adembenemende uiterlijk. Lief zou het beste woord zijn om haar te beschrijven en plotseling was Graham blij dat hij besloten had met Diana Halloway te breken. Kelly Stoddard was iemand die hij wilde leren kennen.

Zijn verhouding met Diana was een vergissing geweest. Vanaf het moment dat ze iets met elkaar hadden, had ze geprobeerd zijn leven te besturen. Ze had hem geïnstalleerd in een nieuw appartement, zijn rekeningen betaald en hem gezegd wat hij wel en niet moest doen. In het begin was hij gevleid geweest door al haar aandacht. Toen besefte hij dat ze probeerde hem te veranderen - dat ze probeerde iets van hem te maken wat hij niet was en dat ze van hem verwachtte dat hij vierentwintig uur per dag voor haar klaarstond.

Diana stelde alle regels vast. Ze stelde heel duidelijk dat het niet hoorde dat ze samen in het openbaar werden gezien. Maar wanneer dat wel gebeurde, bepaalde Diana wanneer en waar. Meestal was het 's avonds, ergens achteraf. Diana kwam dan altijd laat en was zo onopvallend mogelijk gekleed. Eerst had Graham haar spelletjes leuk gevonden. Het maakte hun relatie opwindend - verboden zelfs. Toen besefte hij dat hij niet degene was die hun verhouding in de hand had; dat was zij - zij bepaalde wat er gebeurde. Toen hij dat besefte, besefte hij ook iets anders: hij werd onderhouden. Het enige wat hij Diana gaf, was seks - meer niet. Hij was niets meer geworden dan haar speeltje. Maar dat gevoel had hij in het begin niet gehad.

Toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten tijdens de opnames van een televisiefilm, was hij door haar geïntrigeerd geweest. De legendarische Diana Halloway, die iedereen om zich heen betoverde, hem ook. Toen ze was begonnen tijd met hem door te brengen tijdens hun pauzes, hem advies gaf over zijn acteren en het script met hem besprak, was hij gevleid geweest. Hoe kon hij anders? Hij was een jong, beginnend acteur en zij nam hem onder haar vleugels.

En toen zij de eerste zet had gedaan, was hij verbluft geweest en had hij graag geaccepteerd wat ze te bieden had - zonder na te denken was hij erop ingegaan.

Maar het duurde niet lang of hij werd wakker en zag de waarheid. Voor Diana Halloway bestond slechts één persoon: zijzelf.

Als het op haar uiterlijk aankwam, was ze bezeten. Niemand kon tegen de ijdelheid van Diana Halloway op en ze vocht wanhopig om haar leeftijd te verbergen. Ze hield haar lichaam volmaakt in vorm met privétrainers en bezoeken aan exclusieve beautyfarms, waar overtollige pondjes en rimpels werden weggehaald. Voor ieder optreden, talkshow, of interview bracht ze uren voor de spiegel door. Ze had talloze pruiken en besteedde duizenden dollars aan cosmetica.

Nu haar serie was stopgezet, eiste Diana nog meer van zijn tijd en was ze nog meer bezeten van haar uiterlijk. Ze had het er zelfs over gehad dat hij bij haar in zou kunnen trekken. Vergeet het maar. Zijn carrière begon net behoorlijk van de grond te komen. Hij was niet van plan dat te verpesten door aan Diana Halloway te blijven hangen. Ze zou hem leeg zuigen als ze wist hoe goed de zaken voor hem liepen, wachtend tot ze via hem ook een rol kreeg.

Graham keek vol genegenheid naar Kelly. Hij en Diana Halloway waren verleden tijd. Hopelijk zouden hij en Kelly Stoddard een toekomst hebben.

'Kan ik je een lift aanbieden?' bood hij aan toen ze in L.A. geland waren.

Kelly schudde beleefd haar hoofd. 'Ik heb een paar dingen te doen en dan moet ik bij de studio langs.'

'Mag ik je bellen?' flapte Graham eruit, omdat hij het contact met haar niet wilde verliezen.

Kelly haalde pen en papier uit haar witte Chanel-tas te voorschijn. 'Luister. Omdat ik nog geen telefoon heb, geef me jouw nummer en dan zal ik jóu bellen.'

'Afgesproken!' stemde Graham meteen in; hij schreef zijn nummer op en gaf het aan Kelly. 'Beloof je dat je belt?'

Kelly wuifde met het papiertje dat hij haar had gegeven voor ze het in haar tas stopte. 'Dat beloof ik.'

Graham hield een taxi aan. 'Dan spreek ik je gauw.'

Kelly knikte en keek hoe hij in de taxi stapte. 'Tot gauw.'

Wat ziet hij in me? vroeg Kelly zich af, terwijl ze de taxi van Graham uit het zicht zag verdwijnen. Waarom zou zo'n knappe man in haar geïnteresseerd zijn?

Kelly haalde het papiertje met het nummer van Graham uit haar tas, bedenkend of ze hem wel of niet zou bellen. Massa's vrouwen waren waarschijnlijk in hem geïnteresseerd. En waarom niet? Met zijn brede schouders, sluike, pikzwarte haar, smeulende, grijze ogen en charmante lach, die zijn aanbiddelijke kuiltjes accentueerde - je kon het niet anders zeggen, Graham Denning was sexy! En niet alleen dat, het was leuk geweest met hem te praten. Maar wat had zij voor kans met een man als Graham Denning? Hij was te goed voor haar. Ze verdiende geen man zoals hij.

Na een laatste blik op het papiertje, verfrommelde Kelly het en gooide het in een prullenbak. Dat was één probleem minder. Nu was het tijd om het volgende aan te pakken: haar moeder.

Bij de gedachte aan Diana kreeg Kelly kramp in haar maag. Ze vreesde deze terugkeer naar huis.

Als er één ding was, wat Diana beslist niet was, was het een liefhebbende moeder. Al jaren lang was Kelly het voorwerp van haar moeders onverschilligheid. Toen ze opgroeide, werd ze op een afstand gehouden - eerst met kindermeisjes en dure kostscholen. Vervolgens werd ze in de zomer naar kamp gestuurd. Zelden bracht ze in de loop van een jaar meer dan zes weken bij haar moeder door.

Slechts de geringste belangstelling werd voor het leven van Kelly getoond, en dan nog alleen omdat dat werd verwacht - dat 'hoorde' zo. Toen Kelly daarna naar de toneelschool ging, hadden ze nog veel minder contact, tot Kelly uiteindelijk niet langer probeerde een band met haar moeder te krijgen.

Als kind had ze de reden niet geweten. Naarmate ze ouder werd, paste ze de stukjes in elkaar. Kelly vermoedde dat de reden waarom haar moeder haar negeerde, was dat ze te veel op haar vader leek. Als haar moeder naar haar keek, zag ze de man die ze had verloren. En Diana was nooit over het verlies van Adam Stoddard heen gekomen.

Kelly wist dat zij en haar moeder tot een beter contact moesten zien te komen. Uiteindelijk zouden ze nu beiden in L.A. wonen. Hun wegen zouden elkaar kruisen - zo niet als moeder en dochter, dan als collega-actrices.

Zoals altijd was Kelly degene die de eerste stap zette.

Ze wilde zo graag dat het goed kwam tussen haar en haar moeder. Ondanks haar ongelukkige jeugd, hield ze van Diana. Hoe kon ze anders? Haar moeder had een bepaalde sfeer om zich heen - een sfeer van glamour en iets anders - iets magisch. Terwijl ze opgroeide, had ze gezien hoe mensen om haar moeder heen dromden en ze had de aandacht gezien die haar moeder aan hen gaf. Als kind had ze zo wanhopig graag diezelfde aandacht gewild, en als ze eerlijk was, wilde ze dat nog steeds.

Ze zou haar uiterste best doen een deel van haar moeders leven te worden - het gevoel te hebben alsof ze daar hoorde. Want als ze daar eenmaal hoorde, als ze eenmaal in haar moeders leven paste, zou haar moeder van haar houden. Haar thuiskomst zou een nieuw begin zijn voor hen beiden.

Kelly keek nog een laatste keer naar het verkreukelde papiertje in de prullenbak, zich verzettend tegen de impuls het terug te pakken. In plaats daarvan zocht ze in zichzelf naar het zelfvertrouwen waarvan ze wist dat ze het had - het zelfvertrouwen dat haar op de een of andere manier altijd in de steek liet als ze bij haar moeder was.